Bazen uzun parmakların üzerinde gezindiği piyanodan yüksek sesler çıkardı. O nazik dokunuşların çıkardığı sesler nazik olmazdı o zamanlar. Acıyı iliklerinize kadar hissedebilirdiniz. Bunları duyabilseydiniz. Ama bu melodiler yalnız bir evin içindeki yalnız bir adama aitti.
İçinde hep bir şeylere karşı öfke olurdu. Yaşayamadığı hayata karşı. O da müzik ile karşı çıkardı onu yıkan bu düzene. Nefesi düzensizleşene kadar çalardı. Notalar yavaşça boş evin duvarlarında yankılanır ve evin içinde gezinirdi.
Ve o gün çocuk gözlerindeki yaşlarla oturdu piyanonun başına. İlk kez bu kadar sert basıyordu tuşlara. Sanki bir şeylerin acısını çıkarmak istermiş gibi. İlk kez nefes almakta bu kadar zorlanıyordu. Ve evin duvarları ilk kez bu kadar üzerine geliyordu.
Kızıl saçlı çocuğun ellerine mavi boya bulaştı. Çıkarmaya çalışırken daha da mavi olduğunu fark etti. Umursamadı. Minik ellerinin arasına fırçayı aldı. Gökyüzüne yıldızları kondururken oldukça yavaştı.
Kapının sertçe çalışmasıyla içini minik bir huzursuzluk kapladı. Uzun süredir üzerinde uğraştığı resmin üzerini ince bir örtüyle örttü. Ellerini siyah pantolonuna birkaç kere sildi. Ve kırılacakmış gibi çalınan kapıyı yavaşça açtı.
Çocuğun kıvırcık saçları yavaşça halının üzerine döküldüğünde bir saniye olsun nefes alabilmek istedi. İlacını görebiliyordu. Onu alabilirdi. Uzun, zarif elleri yumuşak halının üzerinde gezindi.
Titrek bir şekilde ellerini göğsünün üzerindeki acıyan yere götürdü çocuk. Ellerine bulaşan kırmızı renkli sıvı mavi boyayı kapatırken dudaklarından acı bir çığlık koptu. Minik ellerine baktığında öleceğini biliyordu.
Ve iki çocuk da son sözlerinde son bir kez alabilecekleri nefes için yalvardılar. Ölmek üzere olan iki kişinin tamamlanmamış olanları tamamlamak için attıkları çığlıklardı bunlar. Ve asıl tamamlanmamış olan şeyi gören birisi vardı.
Ve onların bir günlük hikayesi böyle başladı. Bir meleğin onların aşkı için bir günah işlemesi ve onlara bir gün daha vermesiyle.