Εφτά μέρες μετά
"Μαντλέν που είναι η Άννα? Βγήκε καθόλου απο το δωμάτιο της?"
Βλέπει το θυμωμένο βλέμμα της να τον διαπερνά. Είναι το τελευταίο που θέλει απο εκείνη, ένα ακόμη ξέσπασμα, εφτά μέρες τώρα ή έχει την Έρικα να του κάνει σκηνές για το πόσο απαράδεκτος είναι ή την Μαντλεν να τον κατηγορεί για τα πάντα , για οτιδήποτε θυμάται τα τελευταία χρόνια που έχουν ζήσει σε αυτό το σπίτι.
"Λείπεις όλη μέρα και με το που γυρνάς με ρωτάς τι κάνει εκείνη? εμένα θα με ρωτήσεις τι κάνω Άιντεν? αν έχω ανάγκες? αν νιώθω θλίψη? ξέρεις κι εγώ αγαπούσα την Μάντις αλλά δεν βλέπω να ρωτάς κάθε τόσο για εμένα , ειλικρινά αρχίζω να θυμώνω, την έχεις τόσο κακομάθει και-"
Τρίβει τους κροτάφους του και την ίδια στιγμή αναζητά στην σάλα ένα μπουκάλι ουίσκι.
"Απλά μπορείς να πεις οτι δεν την είδες. Μην ξεκινάς την γκρίνια, για όνομα Μαντλέν μόλις επέστρεψα"
Τον ακολούθησε απο πίσω κατά πόδας, μαυροφορεμένη , πάντα με το έντονο κραγιόν στα χείλη που σχεδόν διακριτικά τσεκάρε απο πίσω του στην διάθλαση ενός γυάλινου τραπεζιού αν της εχει μείνει η επιθυμητή ποσότητα.
"Υποφέρω και κανείς δεν νοιάζεται για μένα"
"Αλίμονο"
Ανοίγει το μπουκάλι στα γρήγορα και ακούγεται το καπάκι να πέφτει κάτω.
"Η Έρικα?" ρωτά ίσα για να μην καταλάβει η Μαντλέν τίποτα. Είναι σίγουρος οτι κατάλαβε οτι το όλο θέμα του αρραβώνα έχει ναυαγήσει. Οι συγγενείς της Έρικας έφυγαν την επόμενη μέρα άρον άρον χωρίς καν να τον αποχαιρετήσουν. Όσο για την Έρικα συμφωνησε να μείνει για καποιο διάστημα στο σπίτι ίσα για να μην δώσουν δικαιώματα. Κι έπειτα θα βρίσκαν μια αφορμή να το ανακοινώσουν, πως υπήρχε μια ασυμφωνία χαρακτήρων ή οτιδήποτε άλλο θα ήθελε η Ερικα αρκεί να γινόταν ανώδυνος ο χωρισμός.
Οι φωνες της το ίδιο βράδυ απο το γραφείο του , ήταν σίγουρος πως τις άκουσε η Μαντλέν. Πάντα ξέρει τα πάντα και κάτι μέσα του έλεγε πως έπρεπε να διαφυλάξει την Άννα απο εκείνη. Δεν είχε αποφασίσει ακόμη πως θα της το ανακοίνωνε. Αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει στο προσεχές μέλλον.
"Υποθέτω κλαίει στο δωμάτιο της. Αυτό δεν κάνει εφτά μέρες τώρα η μικρή κακομαθημένη? λες και εμείς δεν πονέσαμε, αλλά όχι πρέπει να τραβήξει τα βλέμματα πάνω της, τόσο εγωκεντρική, τόσο..δεν έχω λόγια" την παρατήρησε να της ξινίζουν τα μούτρα, όλη η έκφραση του προσώπου της αλλοιώθηκε σε μια έκφραση αηδίας.
Και φυσικά δεν είπε στην Έρικα τον λόγο που διέλυσε αποτομα το τόσο σύντομο αρραβώνα. Δεν θα έβαζε ποτέ την Άννα σε αντιπαράθεση με την Έρικα. Της είπε χίλιες δυο δικαιολογίες αλλά όχι την αλήθεια. Κι ας επέμενε εκείνη πως ο λόγος ήταν μια άλλη γυναίκα. Όχι δεν θα της έλεγε ποτέ τίποτα. Τις λίγες μέρες που θα έμενε η Έρικα κάτω απο την ίδια στέγη, θα το έκανε όσο πιο ανώδυνο και πολιτισμένο γινόταν.
"Λοιπόν εσύ καλά?" την άκουσε να ρωτά τέλος η Μαντλέν και ξεφύσηξε. Δεν άντεχε ούτε λεπτό άλλο να είναι η Άννα κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο κι εκείνος τυπικά να της μιλά ίσα για να μη γίνει αντιληπτό το οτιδήποτε.
"Περίφημα" απάντησε κοφτά και ήπιε όλο το υπόλοιπο του υγρού απο το ποτήρι του νιώθοντας ένα ευεργετικό κάψιμο.
"Καλώς τον " η Έρικα εμφανίστηκε με κοκκινισμένα μάτια και ανάστατα μαλλιά. Την ίδια στιγμή έβαλε ένα καινούργιο ποτό για να πιει.
"Δεν θα χαιρετήσεις την..μνηστή σου Άιντεν?" η λέξη μνηστή ακούστηκε σαν βρισιά στα χείλη της. Όλοι κρυβόντουσαν πίσω απο το δάχτυλο τους, αλλα τον εξυπηρετούσε όλο αυτό
"Καλησπέρα. Πάω να κάνω ένα μπάνιο" άφησε το ποτό του κάτω και προσπέρασε τις δυο γυναίκες που τον κοιτούσαν θυμωμένα.
Το μόνο που ήθελε ήταν να δει την Άννα. Αλλά δεν ήξερε αν μπορούσε να κρατηθεί , αυτός, το σώμα του, τα χέρια του και όλες οι σκέψεις που είχε για εκείνη. Τώρα εκείνη που ήξερε την αλήθεια, πόσο πολύ εκείνος την ποθούσε ήταν σαν να έπεσε ένα τοίχος μεταξύ τους. Και ο τοίχος αυτός τον έκανε τα βράδια να θέλει να σηκωθεί και να πάει στα κλεφτά στο δωμάτιο της και να την διεκδικήσει ως αντρας.
Αλλά δεν έπρεπε. Όχι ακόμη. Και όχι στα κρυφά. Όχι όσο ήταν η Έρικα στο σπίτι. Ήδη έκανε πολλά λάθη..ας μην έκανε και αυτό λάθος. Θα της έδινε αυτό που της αναλογούσε αλλά χωρίς ντροπή.
Γέλασε πικρά καθώς το σκέφτηκε αυτό.
"Χωρίς ντροπή" μονολόγησε στην σκέψη, την γεμάτη παραδοξολογία και κατέβασε το ποτό του όλο με την μια . Γδύθηκε και μπήκε στο μπάνιο. Έκατσε επι ώρα κάτω απο το νερό .
Στο δίπλα δωμάτιο ήταν η Άννα. Σκέφτηκε το κορμί της , τα μάτια της , σκέφτηκε να την-
"Ανάθεμα" μουρμούρισε με τον ίδιο του τον εαυτό, αναθεμάτισε τον ίδιο που την στιγμή που η μικρή πενθούσε εκείνος την σκεφτόταν γυμνή απο κάτω του.
"Υποθέτω έχω τόσα πολλά να ντρέπομαι" μουρμούρισε καθώς με το χέρι του καθάρισε τους υδρατμούς απο το καθρέπτη. Το είδωλο του εμφανίστηκε θολό.
"Δεν θα κάνεις πίσω. Την φίλησες" είπε στο είδωλο του σκληρά σαν μια καταδίκη που του όρισε και τώρα ήταν αργά για να πάρει πίσω. Θα το πήγαινε μέχρι τέλους. Χωρίς τύψεις.
"Χωρίς τύψεις" είπε σκληρά στον εαυτό του και σκέφτηκε για ακόμη μια φορά αν υπήρχε απόδειξη για την ενοχή του. Υπήρχε μια . Στο χρηματοκιβώτιο κρυμμένη, αλλά σύντομα θα την κατέστρεφε, με την πρώτη ευκαιρία που θα πήγαινε στην Τζακάρτα.
Έβαλε πρόχειρα ρούχα και ξυπόλητος πήγε στο γραφείο του. Τα μαλλιά του έσταζαν ακόμη νερό, το σπίτι ήταν ήσυχο. Προσπάθησε να μην κάνει θόρυβο. Δεν είχε καμία όρεξη να πετύχει ξανά τις δυο γυναίκες.
Λύγισε το πόμολο της πόρτας και μπήκε στην ασφαλεια του γραφειου του λες και ήταν κυνηγημένος.
Έβαλε πάλι να πιει. Εφτά μέρες τώρα το μόνο που έκανε ήταν να περνά όλη την ημέρα του στο λατομείο και έπειτα κρυβόταν στο γραφείο του για να πιεί.
Έκατσε στην καρέκλα του , δίπλα απο την μεγάλη βιβλιοθήκη. Κοίταξε το πορτρέτο του πατέρα και του αδερφού του.
"Δεν μπορείται να πείτε , στα 29 μου όλα τα έχω κάνει σκατά" τους είπε σκληρά και ύψωσε το ποτήρι του . Ήπιε ξανά με την μια το περιεχόμενο και ένιωσε μια γλυκιά ζάλη.
Επιτέλους.
Σηκώθηκε πάνω και έψαξε στα βινύλια μια μουσική αργή κι έπειτα έβγαλε απο το κάτω συρτάρι τα ορυκτά και το μεγεθυντικό φακό.
Τότε άκουσε ένα απαλό χτύπο στην πόρτα.
"Ανάθεμα τις γυναίκες εδώ μέσα" μουρμούρισε σκεφτόμενος πως θα δει μπροστά του την Έρικα να τον κατηγορεί ξανά πως είναι το μεγαλύτερο κάθαρμα και πως την κορόιδεψε ή ακόμη χειρότερα την Μαντλεν που απλά τον κατηγορούσε για τα πάντα.
"Ναι" είπε θυμωμένα και η πόρτα άνοιξε και απο το άνοιγμα είδε την μορφή της Άννας.
"Άννα" είπε ξαφνιασμένα.
Δεν την πλησίαζε, σχεδόν απο την κηδεία είχε να την δει, κράτησε αποστάσεις όσο και να καιγόταν να βρεθεί κοντά της, αλλά δεν θα ρίσκαρε να μάθει κανείς τίποτα. Ένιωθε ένοχος..ένιωθε επίσης τόσο πόθο για εκείνη που φοβόταν πως οι γυναίκες θα το καταλάβαιναν. Το μυαλό του κάθε στιγμή έπαιζε το φιλί που της έδωσε. Δεν μπορούσε να ηρεμήσει το κορμί του ούτε στην δουλειά. Μέχρι και ο Μανού του έκανε παρατήρηση πως δεν ήταν συγκεντρωμένος.
Πώς να είναι? Την φίλησε ανάθεμα. Λίγο ακόμη να έμενε στην πλαγιά και θα την-
"Αφέντη"
Της χαμογέλασε , τα μάτια του λαμπύρισαν.
"Πέρνα και κλείσε τη πόρτα"
Προχώρησε αργά προς εκείνον και στάθηκε μπροστά απο το γραφείο του.
"Αφέντη" είπε με τρυφερή φωνή
"Σταμάτα να με αποκαλείς έτσι Άννα, για όνομα, όχι μετά απο οτι συνέβη μεταξύ μας"
Τα μάγουλα της κοκκίνισαν.
"Τουλάχιστον όταν είμαστε οι δυο μας να με φωνάζεις με το όνομα μου , τον πρώτο καιρό ..κατάλαβες ..μεχρι να γίνουν όλα όπως πρέπει"
Σκέφτηκε πως είχε πιει πολύ. Μπέρδευε τα λόγια του. Δεν ξεκολλούσε τα μάτια του απο την άσπρη νυχτικιά της. Μια νυχτικιά άσπρη και μακριά. Ήθελε να την -
Την παρατήρησε να θυμώνει .
"Εγώ ήρθα να σου πω αφέντη" τόνισε με αξιοπρέπεια το αφέντη σαν να έκανε κάποιου είδους ηθικής αποκαταστάσεως " ήρθα να σου πω πως θέλω να φύγω"
"Να πάς που?"
"Να σπουδάσω"
"Είναι αστείο αυτό Άννα?"η φωνή του αυξήθηκε και σιχτίρισε τον εαυτό του την ίδια στιγμή. Δεν ήθελε να τους ακούσουν.
Σηκώθηκε πάνω αλλά δεν την πλησίασε. Κάθησε πάνω στο γραφείο.
"Πρώτα πας να αυτοκτονήσεις για εμένα, μου κάνεις ερωτική εξομολόγηση και τώρα ανακοινωνεις πως θέλεις να φύγεις?"
Είδε τις κόρες της να διαστέλλονται.
"Το παρουσιάζεις σαν να ήταν ένα καπρίτσιο" η φωνή της θυμωμένη γεμάτο παράπονο. Αυτό κατάλαβε απο εκείνη? Ήταν άλλωστε σίγουρη, εφτά μέρες τωρα ήταν εξαφανισμένος. Την απέφευγε.
"Το κάνεις σίγουρα να φαίνεται έτσι, μέσα σε εφτά μέρες άλλαξες γνώμη? Τι ήταν όλο αυτό?" έδειξε μια εκείνον και μια εκείνη" ήταν παιχνίδι?"
Τον πλησίασε . Ήταν θυμωμένη. Πολύ.
"Αρνούμαι να μείνω σε αυτό το σπίτι μαζί με την μνηστή σου. Ξέρω πως δεν είναι δίκαιο αλλά ..τέλοσπαντων..δεν μπορώ άλλο"
Την κοίταξε με απορία. Και μετά σκέφτηκε τα δέκα σχεδόν χρόνια διαφορά που είχαν. Όπως επισης πως εκείνη ήταν πρωτάρα στον έρωτα - κατι που απολάμβανε εκείνος- και πως όλα έπρεπε να της τα εξηγεί σιγά σιγά.
Απο την αρχή.
"Εγώ κορίτσι μου δεν σου είπα στον γκρεμό πως θα χωρίσω την Έρικα?"
"Το είπες, αλλά-"
"Δεν έχει αλλά . Το είπα και το έκανα. Μένει εδώ για τυπικούς λόγους. Δεν ήρθα να σου εξηγήσω λεπτομέρειες γιατι σεβάστηκα την θλίψη σου, πως δεν είχες μυαλό να σκέφτεσαι εμάς"
"Εμας.." επανέλαβε την τελευταία του λέξη και χαμογέλασε.
"Εμας ανάθεμα το μυαλό μου αφού σου είπα οτι σε θέλω ως γυναίκα, τι νόμιζες οτι σου έλεγα ψέμματα?"
Την είδε να γνέφει το κεφάλι της καταφατικά.
"Θα με πεθάνεις Άννα..πως είναι δυνατόν να πίστεψες κάτι τέτοιο?"
Σηκώθηκε απο το γραφείο και την πλησίασε
"Το ξέχασες το φιλί μας?" της είπε ψιθυριστα στο αφτί και κατάλαβε πως το βλέμμα της ήταν ανάμεικτο απο ντροπή και ..κάτι άλλο. Κάτι που τον έκανε να θέλει να αφήσει τις κουβέντες και να της δείξει στην πράξη πόσο την ήθελε ειλικρινά. Αλλά δεν ήταν στιγμή. Δεν έπρεπε να το χαλάσει όλο αυτό. Η Έρικα ήταν ακόμη σπίτι και η Μαντλεν..έπρεπε να την προετοιμάσει.
"Δηλαδή..εμείς?"
του είπε κι εκείνη ψιθυριστά
"Δηλαδή εμείς θα κάνουμε μια υπομονή, εδώ τόσα χρόνια κάναμε..δηλαδή εγώ..γιατί εσύ.."
"Τι εννοείς?" του είπε αθώα και εκείνος αναστέναξε περνώντας το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του.
"Άστο κορίτσι μου αυτό..θα τα πούμε και αυτά άλλη στιγμή"
Του χαμογέλασε διάπλατα.
"Τι έκανες ? σε έκοψα απο κάτι?"
Το ύφος της αλλαγμένο.
Απομακρύνθηκε απο κοντά της και έκατσε πίσω στην καρέκλα του. Καλύτερα να κρατούσε αποστάσεις.
"Εδώ ..κοιτάω τα ορυκτά"
Πήγε κοντά του και έσκυψε απο πάνω του. Την μύρισε. Και μύριζε διαολεμένα ωραία.
"Τι ορυκτά είναι αυτά?" του είπε σχεδόν κατευθείαν με γνήσια απορία.
Ανάθεμα..μουρμούρισε νοερά που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί.
Σηκώθηκε πάνω , πήγε ως την πόρτα και την κλείδωσε.
Επέστρεψε στην θέση του και έκατσε.
"Κάτσε" της έκανε νόημα να κάτσει πάνω του
"Πού?"
Εκείνη κοκκίνισε
"Κάτσε εδώ" την τράβηξε πάνω του .
"Έλα να τα παρατηρήσουμε παρέα"
Την είδε να κάθεται στην αρχή άβολα πάνω του και μετά λες και ξεχάστηκε άρχισε να παρατηρεί τα ορυκτά με ενδιαφέρον.
"Είναι ωραία"
"Ναι είναι" ο Άιντεν κοιτούσε το περίγραμμα των χειλιών της, την γραμμή του στήθους της, το κορμί του σάλεψε καθώ εκείνη ανακάθησε πάνω του για να φτάσει το μεγεθυντικό φακό.
Ανάθεμα
Μουρμούρισε νοερά
Την περιεργάστηκε καθώς κοιτούσε με περιέργεια ένα κομμάτι χαλαζία.
Γύρισε προς εκείνον άξαφνα και τον έπιασε να την κοιτά. Δάγκωσε τα χείλη της.
"Μπορείς να το αγγίξεις αν το θέλεις " της είπε σοβαρός και της έσπρωξε τον χαλαζία στα χέρια της.
Την είδε να κοκκινίζει.