Chapter 23
"Iha, anak.. Sana pagkatapos mong malaman ang lahat ng katutuhanan sa iyong pagkatao, ay wag mong pangungunahan ng mga kuwestiyon at pangamba ang iyong puso hang'gat hindi mo pa tuluyang nalalaman ang lahat. Naiintindihan mo ba anak ko?"
At dahil sa narinig, Ina's heart hammered and beat so fast. Hindi niya alam kung kakayanin ng puso niya ang kanyang mga malalaman. Parang may kung anong kumakalikot sa puso niya.
"Saan ba ako magsisimula." wika ni nanay Loleng.
FLASHBACK
Nakatayo sa labas ng pintuan ng kwarto ni Katrina si nanay loleng. Naririning niya iyong humihikbi. Magmula pa noong isang araw na nagpunta ito sa hospital para magpacheck-up sa kanyang OB-GYNE doctor, ay hindi na ito tumigil sa kakaiyak at hindi na rin lumalabas ng kwarto. Ulila na kasi ito at wala ng magulang tanging ang kakambal lang nito ang natitira sa pamilya niya at maging ito ay may sarili na ring buhay at nakabukod na din. Mayaman ang pamilya nila Kristina, at buhat ng mamatay sa aksidente ang kanilang mga magulang, siya ang napag-iwanan ng 75% na assets ng kanilang magulang habang 25% lang sa kanyang kakambal na nakababata sa kanya.
Kumatok si nanay Loleng saka nagbakasakaling tawagin ang alaga. "Katrina, anak,.. Lumabas ka na riyan.. Baka mapano ka pa at ang anak mo, ayaw mo bang lumaki siyang malusog? Sige na naman anak, pagbuksan mo na ako ng pinto. Heto at may dala pa akong paborito mong pinya."
Naririnig pa rin niyang humahaholgol ito, ngunit laking pasasalamat niya ng mapagbuksan ito ng pintuan.
"Katrina anak, nakkuu! Aba'y tingnan mo naman ay iyong mga mata, halika sa loob anak." Niyakap ito ng matanda habang patuloy pa rin na umiiyak. 25 taong gulang na ito at magmula ng bata pa ito'y, siya na ang nag-aalaga. Nakahawak si Katrina sa kanyang tiyan habang hinahagod naman ng matanda ang kanyang likod.
"Nay, ang anak ko po.. (sob) N-nay.. Pano na po? (sob) hindi ko po kayang mawalay sa kanya." hagulhol niya.
"Ano ka bang bata ka? Ano ba naman yang pinagsasabi mo?" napaiyak na rin ang matanda habang patuloy pa rin na hinahagod ang likod ni Katrina.
"Nayyy.." pilit hinahanap ni Katrina ang boses para magsalita dahil nanginginig na pati ang kanyang mga kamay sa sobrang pagkakahagulgol niya. "N-nay,.. Hindi ko daw po kakayanin... (sob) s-sobrang palaki ng palaki na daw po ang butas sa puso ko. (sob) Baka kapag nanganak daw po ako ay hindi ko kayanin."
Napaawang ang bibig ni nanay loleng, alam ng lahat ang tungkol sa kondisyon ng batang ito. Ngunit, mas lumala pa ang kalagayan nito dahil 8 na buwan na siyang hindi nakakainom sa maintenance nito, dahil sa kanyang dinadala. Katunayan nga'y malapit na din ang kanyang kabuwanan.
"Naku, naman itong bata na to.. Wag ka munang panghinaan ng loob. Ano ka ba! Manalig tayo sa maykapal. Walang nakakaalam ng mangyayari anak. Wag mo munang pangunahan ang decision ng ating maykapal." pagpapaluwag nito sa loob ng alaga.
"N-nay, di naman po sa pinapangunahan ko siya, kaso po nay.. (sob) talagang yun ang nakalagay sa lahat ng check-up ko."
May kumatok sa pintuan at bahagyang sumulyap ang isang kasambahay rin. "May bisita po sa baba. Ang kapatid daw po ni Ms. Katrina." imporma nito.
"Oh,? Nariyan daw ang iyong kapatid. Pinatawag mo ba siya?"
"Opo nay. Siya na lang po ang naiisip ko na makakatulong sa akin."
"Aba'y, tara na't bumaba at nang makapagusap kayo."
Bumaba sila para kausapin ang bisitang dumating. Kasama ni Kiara ang nakatatandang kapatid ni Katrina ang asawa nito. Nakaupo sila sa couch sa living room habang nililibot ng mata ang kabuuan ng bahay. Napansin naman ng mag-asawa si Katrina na inaalalayan ni nanay loleng pababa sa hagdan.
"Oh! Here you are my dear. Kumusta na?" lumapit si Kiara kay Katrina saka siya ang nagpatuloy sa pag-alalay dito para makaupo.
"So, how are you and your baby?"
"We're fine. Kagagaling ko lang sa hospital noong isang araw and the baby's fine so far. Ikaw ate. Kamusta na si Irene?" tukoy ni Katrina sa anak ng kapatid. 1 buwan na rin simula ng makapagailang din siya ng isang malusog na sanggol.
"Oh, she's fine. Hindi ko na dinala kasi baka makasagap pa ng hindi maganda sa daan. You should visit your niece sometimes."
"I will, ate Kiara." at ngumiti ito.
"So, what is the reason, why you wanted to see us?"
"Ate.. It's about my baby and my condition."
Makikita ang pagkagulat sa expression ni Kiara ngunit napansin ni nanay loleng na hindi ito sincere.
"Why, my dear? What about your condition? Is it about your heart again?"
"Yes." ikinuwento ni Katrina sa nakatatandang kapatid ang tungkol sa sinabi ng doctor sa kanyang kalagayan.
After a few minutes or so, nag-iiyakan ang dalawang magkapatid.
"Bakit yun naman ang mangyayari sayo? Wala na bang ibang paraan? Wala na bang magagawa ang mga doctor?" sunod-sunod na katanungan sa kanya ni Kiara. Umiling lamang si Katrina. Pinapatahan ni nanay loleng si Katrina sa pamamagitan ng pagyakap dito at ganun din naman kay Kiara ang asawa nito.
"So, what are you gonna do now?"
"Ate, can you please do me a favor? Uhmmm.. Or let's have a deal. This favor of mine is really big. And this is for lifetime. Baka pwede naman ate." may pagsusumamo sa boses ni Katrina.
"Whatever it is, K. You know you can always count on me. We're sisters, remember?"
Tumango si Katrina saka hinawakan ang magkabilang kamay ng kapatid.
"Ate... I can't leave my daughter alone in this world. I can't afford to leave here without anyone to lean on. Baka yun pa ang maging dahilan nang pagmumulto ko kung sakali."
"H-hey.. Don't say it. Ano ba tong kahilingan mo?"
"Can you please adopt my daughter?"
Napaawang ang bibig ni Kiara sa gulat dahil sa tinuran ng kapatid. Maging si nanay loleng ay hindi makapaniwala.
"I know, it's absurd and crazy. But, please.. Ate.. Humm? Please!" pagmamakaawa pa ni Kristina.
"Bakit mo naman naisip ito Katrina?"
"Ate... Tanggap ko na sa sarili ko. Na malaki ang chances na mamatay ako pagkatapos kong maideliver ang babh ko. Pero ayokong mabuhay siya na walang pamilya. Ano pa bang ibang paraan bukod dito?" paliwanag ni Kristina.
"Kaya ba naisip mo ito?" balik-tanong sa kanya ni Kiara.
"Oo ate.. Gusto ko kung sakali lang na tuluyan nga akong mawala.. Gusto kong kunin mo siya.. At ituring mong parang anak. Wag kang mag-alala ate.. Ibibigay ko ang 25% ng mana ko kay Irene.. Humm? Ate? Please."
"Katrina naman.. Parang namamaalam ka na ehh."
"Para kung sakali lang ate. Total, para rin mo na siyang anak. Dahil, magkapatid tayo."
"Naiintindihan kita. Katrina... Hindi ko lang matanggap na kinakailangan gawin mo ito. Wag kang mag-alala.. Pinapangako ko... Hindi siya kailan man mag-iisa. Pero bago yun... Maghanap na muna tayo ng ibang paraan para sa sakit mo."
"Maraming salamat ate.. Ikaw na lang talaga ang maasahan ko sa ngayon."
Pinunasan ni Katrina ang mga luha sa mata. Saka tumingin sa asawa ng ate niya.
"Kuya Alfredo.. Ayos lang po ba na hilingin ko ito sa ate ko?"
"Oo naman.. Kayo pa ring dalawa ay may hawak ng desisyon." at dahil sa narinig napanatag siya.
"Kung hindi mo mamasamain, Katrina.. Pero.. Nasan ba ang ama ng bata? Noong una ko pa lang gustong itanong sayo magmula ng umalis ka sa bahay natin sa maynila saka namalagi dito sa ancestral house mo."
"Wala na siya ate.. At hindi na kami magkikita pang muli.."
"You mean.. Patay na?" may gulat sa mga mata.
"Hindi ate... Hindi niya alam na buntis ako sa anak niya."
"Pero bakit? Anong mayroon? Ayaw ba nyang panagutan ang bata? Pwede naman natin siyang idemanda." Suhestiyon ni Kiara.
"Wag na ate.. Hindi naman sa ganoon.. Maari bang huwag na natin siyang pagusapan? Ituloy na natin ang tungkol sa pag-aampon sa anak ko."
"Sige ikaw bahala.. Pasensya ka na. So, ano nang plano mo?"
"Gusto ko sana na, si nanay loleng.. " nilingon niya ang matanda na may pagtutol sa mga mata hinggil sa kanyang plano para sa anak. "Na sana manatili siya para alagaan ang anak ko. Pero nais kong sana hangang sa hindi siya ang kusang makatuklas ng katotohanan wag ninyo sa kanyang sasabihin."
"Wala namang problema sa akin yun.. Eh kayo po ba yaya?"
"Ayos lang po sa akin señora.. Basta ang mahalaga ay maalagaan ko kahit papano ang anak ni Katrina."
"Okay.. That settle everything."
"Thank you. Promise me. Na hinding-hindi niyo ipaparamdam sa kaniya na hindi niyo siya totoong anak. Na ipaparamdam niyo sa anak ko ang ibig sabihin ng pamilya. At isa pa pala, itong bahay na ito. Kapag nasa tamang edad na siya pakibigay ang susi sa kanya."
"I promise you."
Pagkatapos ng kanilang paguusap. Bumalik sa kwarto si Katrina. Naiisip niyang habang may panahon pa ay gagawan niya ng paraan para mas maging normal ang magiging buhay ng kanyang anak.
Pumasok sa loob ng silid si nanay loleng na may dalang pagkain. Saka ito umupo sa upuan na nasa tabi lang ng kama.
"Anak... Sigurado ka na ba sa nais mo?"
"Opo nay.. Desidido na po ako. Ang ate na lang ang kaya kong asahan."
"Bakit ba kasi ayaw mong ipaalam sa dati mong nobyo ang tungkol dito. Edi mas mapapadali ang lahat."
"Nay.. Alam niyo naman po ang sitwasyon namin hindi ba? Ayoko pong lumaki ang anak ko sa piling ng iba. Ayokong lumaki siya na iniisip na bunga siya ng hindi magandang gawain."
"Anak.. Bakit mo naman nasabi yan.. Nakapagpaliwanag na naman ang nobyo mo hindi ba?"
"At wala pong kinalaman ang anak ko doon. Ayokong may masira para lang sa anak ko."
"Oh ehy.. Sige.. Kung ika'y talagang desidido na.. May magagawa pa ba ako?"
"salamat po nay... Ipangako po ninyo nay... Hindi niyo ipapaalam sa kaniya ang pagkatao niya hanga't hindi siya nagtatanong. Kung sakali man na mapaaga ang kanyang pagtatanong.. Wag niyo na po muna sasagutin.. Ayoko ko pong maging salat siya sa pagmamahal ng isang pamilya. Ipangako po ninyo na aalagaan at mamahalin po ninyo siya." at nagsimulang mamuo ang mga luha sa mga mata ni Katrina habang iniiwanan ng bilin ang matanda.
At ganun na nga ang nangyari. Nanganak nga si Katrina sa hospital.
"Push harder Katrina! One more.. Nakikita ko na ang ulo ng baby mo. Push! Push!" panghihikayat sa kanya ng kanyang doctor.
"Uhhhhh... Hah! Hindi ko na kaya doc." nawawalan na ng lakas si Katrina. Nawawalan na siya ng lakas.
"Doc. Bumababa ang heart rate ng pasyente. Doc! Anong gagawin natin? Hindi na kakayanin ng pasyente!" naghe-hysterical na wika ng assistant ng doctor.
"No! She can do it! I know she can!.. C'mon Katrina.. Push harder. You have to save your baby. She needs you. Your baby needs you! Don't you want to hear her voice?"
At dahil sa narinig, inipon ni Katrina ang lahat ng lakas na meron siya para mailabas lang ng maayos ang anak.
"Ahhhhhhh!!!!" pagkatapos ng kanyang sigaw, narinig niya ang pag-iyak ng bata.
"Katrina.. Here's your baby. Look how beautiful she is." pinadapa ng doctor ang bata sa dibdib ni Katrina. Umiiyak pa rin ang bata.
Habang si Katrina ay unti-unting nawawalan ng lakas, pinilit niyang abutin ang maliliit na kamay ng anak. Saka ito hinalikan sa ulo.
"Welcome to the world baby..." napahikbi si Katrina sa pag-ngiti ng anak niya. "I'm sorry baby.. I'm sorry i have to leave you. (sob). I love you baby.. Your my world. My baby Ina Michelle."
"Doc! Ang pasyente!" kinuha ng mga nurse ang bata saka pinilit i-revive si Katrina.
Pagkalipas ng ilang minuto..
"Time of death, 12:10 am. Date, August 08."
At parang nakakaintindi ang sanggol, dahil pagkatapos bangitin ng doctora ang oras at petsa ng pagkamatay ni Katrina, umiyak ito ng pagkalakas-lakas.
Habang hindi magkamayaw sa kakaiyak si nanay loleng habang nakasilip sa pintuan ng delivery room, at nakikita ang mga pangyayari sa loob.
END OF FLASHBACK
"Pagkatapos ng nangyari, nakuha ka na nga ng iyong tiya na kinikilala mo ngayon na mommy mo. At alam mo na ang sumunod."
Hindi na napigilan ni Ina ang mga butil ng luha na kanina pa niyang pinipigilang lumabas magmula ng magsimulang mag-kwento si nanay Loleng. Nagsi-unahan ang mga ito sa pagtulo, ang sakit ng nararamdaman ni Ina. Napahawak na siya sa bandang kinalalagyan ng puso niya sa sobrang sakit na nangagaling doon. Parang may sumusuntok sa puso niya.
Kaiser couldn't take the sight of his crying wife. The pain in her eyes and cries is so visible. That he start tearing up too. He hugged her tightly.
"Shhush.. Tahan na wife. Please calm down."
"Ina, anak.. Tahan na.. Sige na anak.." pag-aalo sa kanya ng matanda.
"H-hindi... Hindi ko lang po matanggap.. (sob) ang sakit.. Ang sakit-sakit dito nay." saka pa hinampas ni Ina ang puso niya ng sariling kamay.
Pinilit naman ni Kaiser na hulihin ang kamay ng asawa saka mas lalo itong ikinulong sa kanyang mga bisig.
"Wife.. Please.. Don't do this."
Makalipas ang ilan pang minuto, Tanging mga paghikbi na lamang ni Ina ang maririnig sa buong silid.
"How about my biological father nay? Does he know about me? Did he knew about my biological mother's condition?"
"Yun ang hindi ko masasagot anak.. Ngunit, nasisiguro kong may makukuha ka pang kasagutan jaan."
"Paano niyo po nasabi nay?"
"Sapagkat nasayo ang kuwintas na iyan." tukoy ng matanda sa kuwintas na natanggap niya. Naguluhang napatitig sa kanya si Ina.
"Ang huling kita ko pa riyan, ay tatlong araw pagkatapos makausap ng iyong ina ang tiya mo, mayroon siyang package na ipinadala sa isang utusan para ideliver sa ibang bansa. At ngayon sa aking palagay, ayy, sa iyong ama nga galing iyan."
"Kung ganun, alam po niya ang tungkol sa akin? P-pero bakit? Bakit, hinayaan niya akong mag-isa? (sob)"
"Wife, I don't mean to interrupt but, now that your father has inform you about his existence, mas mabuting sa kanya mo na lang marinig ang sagot sa mga katanungan mo. Is that okay with you?"
Tumango na lamang si Ina.
"Manang Loleng, It's getting late. Maybe we should go home. For my wife to rest. We promise to come back the soonest for further informations from you. If It's alright with you."
"Ayos lang naman sa akin iho, basta para sa alaga ko. Sige mag-iingat kayo."
Pinangko ni Kaiser ang asawa. Maingat niya itong isinakay sa passenger seat. Saka nilagyan ng seatbelt. Umikot siya para makasakay na din. Hangang sa pagpasok niya, ay wala pa ring imik ang asawa.
Bago niya paandarin ang makina, tiningnan niya ang asawa. She seems lost, Hurt, pain, agony and many more emotion is visible on her eyes.
"Wife, please rest while I'm driving home. Kanina ka pang umiiyak." puno ng pag-aalala si Kaiser para sa asawa. Marahan niyang hinaplos ang pisngi nito.
"So, they have a valid reason, why they're not letting me celebrate my birthday on this day. Since it's not my day."
"Please, don't mind it wife. Any day can be celebrated without any occasions at all. Hmm?"
"Thank you, Love.. For being here with me."
"Anything for you wife.." saka niyakap amg asawa at hinalikan sa noo. "I'm always here for you. I love you."
"I love you too."
Kaiser smiled at his wife tenderly. "Now, rest for a while. Okay?"
Ina dozed off to sleep slowly. With a lone tear escaped in her eyes.
AN:
so here comes the truth pt. 1.. Yeahy!!!
👏 👏 👏 natupad ko ung promise ko. So kamusta naman tayo jan? Okay naman na diba? Comment niyo naman location niyo jan... 😇 Keep safe everyone. Stay at home lang po tayo instead of staying at someone who can't even stay for us.. CHAROOOOT!!!! 😂😂 bitter ehy.. Haha.. Basta stay at home lamang po tayo to make our hearts ♥ safe.. Este our health pala. 😂😂