47. Twintig oktober
Iris grinnikte. 'Ja, wanneer anders denk je? Vanmorgen was het toch echt twintig oktober op mijn kalender. Op die van jou niet?'
'Isa was vanmorgen gewoon een beetje bijziend,' zei Alex toen met een lachje en hij sloeg vriendschappelijk een arm om haar heen. 'Dat komt door de Mexicaanse Vogelpest.'
Iris keek haar vriendin even bezorgd aan. 'Misschien moet je eens langs de opticien gaan dan om te vragen of je een bril nodig hebt.'
'Ik heb geen bril nodig, Alexander overdrijft.'
'Alexander nog wel, toe maar.'
Isa haalde haar schouders op. 'Dat is toch ook zijn hele naam? Hoe moet ik hem anders noemen?'
Haar vriendin grinnikte en mompelde toen: 'Je noemt hem nooit zo. Heb je al een masker voor vanavond? En een jurk? Zeg me dat je een jurk hebt!'
Isa keek haar vriendin vreemd aan. Iris stond niet bepaald bekend als een meisje dat veel tutte en zich bekommerde over wat ze aantrok. Het enige dat Iris boeiend vond was haar haarkleur, maar zeker niet wat Isa aantrok op een feestje.
'Ik trek wel een spijkerbroek aan of zo. Ik wist niet dat jij dit soort dingen belangrijk vond. Ik wist niet dat je een meisje geworden was.'
Iris giechelde. 'Ik wil gewoon dat Katy een goede indruk krijgt van mijn vriendinnen en niet dat ze jullie ook voor lesbiennes aan ziet en jaloers wordt.'
Isa keek haar vriendin niet-begrijpend aan. 'Ik zie de link tussen er niet leuk uitzien en lesbisch zijn niet helemaal.'
'Daar hoef je je bij Isa niet druk om te maken,' zei Jamie en hij duwde speels Alex' arm weg en sloeg toen een arm om Isa's middel heen, terwijl hij haar dichter tegen zich aantrok. Het was duidelijk speels bedoelt, maar ze voelde Alex aan haar andere kant verstijven.
'Nee, maar ik wil wel dat mijn date mijn vriendinnen leuk vindt. Jij vindt het toch ook belangrijk dat jouw vrienden Isa leuk vinden?' vroeg Iris en ze keek Jamie aan die grijnsde.
'Ze zijn weg van haar, ook al kennen ze haar niet. Ik heb niet echt veel vrienden meer over, weet je. Sinds ik bekend ben, wil iedereen met me praten, mijn vriend zijn, maar mensen zijn nooit oprecht. Beroemd zijn is behoorlijk eenzaam.'
Jamie zweeg. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om bij iedereen te denken dat hij of zij alleen je alleen maar leuk vond, omdat je bekend was.
'Goed, ik moet naar mijn kluisje. Maar wij gaan zo winkelen. Ik ga Carly even zoeken en dan gaan we shoppen. Jij gaat mee, Isa.' Dreigend keek Iris naar haar vriendin.
'Ik wil ook wel mee,' zei Jamie toen.
Isa gaf hem een por, maar Iris keek hem grijnzend aan. 'Je houdt van winkelen? Wow, je bent voor heel veel meisjes echt het droomvriendje. Het is jammer dat ik niet op jongens val.'
'En dat je niet van winkelen houdt,' bromde Isa. 'Kies maar wat uit, dan trek ik het vanavond wel aan.'
'Wat nu als ik een bananenpak voor je zoek? Of een elfenjurkje?' Jamie grijnsde op zo'n manier dat ze hem ervoor aanzag dat hij met het allerkortste jurkje voor haar thuis zou komen. 'Goed, ik ga mee als Alex ook meegaat. En je kunt mee, Alex, want je hebt geen voetbaltraining.'
Alex bromde wat.
'Ik ga Carly zoeken. Over tien minuten bij de fietsenstalling!' riep Iris over haar schouders terwijl ze wegliep.
Zodra ze ver genoeg was, siste Isa: 'Waarom kunnen we niet terug?'
Jamie haalde zijn schouders op.
'En bedankt voor je interesse in het winkelen trouwens, Jamie. Nu moeten Alex en ik wel mee.'
Jamie grijnsde breed en met een twinkeling in zijn ogen zei hij: 'Winkelen kan anders best leuk zijn. Heus wel.'
'Deze?' Iris hield een groen jurkje omhoog. 'Groen staat prachtig bij blauwe ogen…'
'Nee,' zei Isa. 'Ik zoek een geel jurkje. Wat?' Dat laatste siste ze tegen Jamie die haar aankeek. 'Je hebt zelf gezegd dat we niet met de tijd mogen knoeien.'
'Ik geloof dat we dat al gedaan hebben,' mompelde Jamie terug. 'Maar ik denk niet dat iemand daarop let. Ze hebben het te druk met andere dingen. Deze lijkt erop.'
Hij hield een zonnebloemgeel jurkje omhoog. Isa had alleen de bovenkant gezien en die leek er inderdaad op. Het jurkje was strapless en had een strak lijfje, maar liep wijd uit bij de heupen.
'Die is echt geweldig!' gilde Iris door de winkel. Ze gilde alleen zo hard dat een paar verkoopsters haar nijdig aankeken. Niet dat Iris het doorhad en het haar veel kon schelen. Iris kende geen schaamte en daar Isa haar weleens om.
Maar op dit moment schaamde ze zich. Mensen keken ook, omdat er twee jongens rondsnuffelden op de vrouwenafdeling en één van de twee een bekend acteur was.
Ze waren eerder al een paar keer achtervolgd door een paar meisjes die pas afgedropen waren toen Jamie ze allemaal een handtekening gegeven had en een foto met de meisjes gemaakt had.
'Als jij hem niet neemt, dan neem ik hem. Ik weet zeker dat Jamie dit een geweldig jurkje vindt,' zei Iris die Isa een paskamer in duwde en het gordijn ervoor schoof. Isa begon zich zuchtend uit te kleden. Ze schopte haar spijkerbroek in een hoek en trok net haar sweater over haar hoofd toen aan de andere kant van het gordijn klonk: 'Je trekt dat jurkje aan of ik trek nu het gordijn open.'
'Ik sta in mijn ondergoed!'
'Precies. Daarom.'
Ze hoorde gegrinnik toen ze het jurkje aantrok. Het zat als gegoten en stond prachtig bij haar donkere haar. De rok was iets te kort naar Isa's zin, maar het was geen echt kort jurkje. Het horloge hing nog om haar nek en er was niets waar ze het kon verbergen en het viel Iris ook meteen op toen ze het gordijn opentrok.
'Is dat horloge nieuw?'
'Ik vond het in een kast met allemaal prulleria,' zei Isa schouderophalend. 'Wat vind je van het jurkje?'
Iris liet haar blik over haar heen glijden. 'Als je dit niet neemt, dan spoor je officieel niet. En als je dit neemt, dan kunnen we op jacht naar maskers. Ik zit aan van die Venetiaanse dingen te denken. Ze hebben hele mooie bij dat exclusieve boetiekje in de Guldenstraat.'
Isa dacht aan de foto die nog altijd in haar broekzak zat en waarop ze geen masker gedragen had. Ze voelde een bonkende hoofdpijn opkomen en mompelde toen: 'Ik neem dit jurkje. Laat je me nu met rust zodat ik me om kan kleden?'
Tot haar verwondering deed Iris dat en ze trok het jurkje razendsnel uit. Ze schoot in haar eigen vertrouwde kloffie en viste toen haar nog altijd kapotte mobiel uit haar zak. Er was een tekstberichtje van Jamie binnengekomen.
Je neemt het gele jurkje dus? Niet dat ik anders verwacht had door jeweetwel.
Ze schoot in de lach door zijn vage berichtje en liet haar vingers over de toetsen dansen, terwijl ze een berichtje terugstuurde.
We hebben alleen één probleem: Ik heb geen geld bij me.
Het antwoord kwam misschien tien seconden later piepend binnen. Alsof hij het al getikt had.
Daarom heb ik altijd geld bij me. Voor dit soort onverwachte tijdreizen. En bovendien heb ik een creditcard.
Ik wil niet op je zak teren.
Je krijgt anders nog steeds ook een nieuwe mobiel van me, omdat ik die oude kapot gegooid heb. Maar die moet ik misschien maar niet geven in de buurt van Iris :-). Anders wil ze echt altijd dure koffie die ik betaal.
Ze schoof het telefoontje in haar zak en leunde tegen de muur met gesloten ogen. Waarom waren ze hier en waarom was het ineens de twintigste? Als het vandaag de dag van het herfstbal was, dan betekende dat dat ze drie weken kwijt waren. Dat ze drie weken overgeslagen hadden. In die drie weken moest een hoop gebeurd zijn, maar zij zouden nooit weten wat precies, omdat ze een tijdreis verpest hadden. Zou ze nu nog wel kunnen slagen voor de test waar Jamie het al een paar keer over gehad had?
De hoofdpijn werd heftiger, terwijl ze na probeerde te denken.
Hadden ze nu de tijd in de war gestuurd of was dit op te lossen? Isa had geen idee.
Ze haalde haar mobiel weer uit haar zak en staarde naar de datum. Het was echt twintig oktober. Ze waren in de toekomst terechtgekomen, maar waarom deed haar telefoon het dan nog? Had Jamie niet gezegd dat telefoons in de toekomst niet werkten? Of gold dat alleen voor die van hem misschien?
Wil je een iPhone 6? verscheen er nu op haar scherm. Blijkbaar is dat het nieuwste model.
Isa gaf geen reactie en toen piepte haar mobiel opnieuw.
Isa? Alles goed?
'Isa?'
Nu hoorde ze zijn zachte stem aan de andere kant van het gordijn. 'Isa, ben je hier nog?'
Ze leunde tegen de muur en sloot haar ogen opnieuw, terwijl ze 'ja' zei. Een moment later werd het gordijn geopend en Jamie sloeg zijn armen om haar heen, terwijl hij een protesterende verkoopster afpoeierde door te zeggen: 'Dit is mijn vriendin, het is oké.'
Met een hand sloot hij het gordijn weer.
'We hebben drie weken overgeslagen,' fluisterde ze. 'Drie weken waarin weet ik veel wat gebeurd is. Misschien zijn mijn moeder en Bram wel uit elkaar. Misschien heeft Wouter iets rottigs uitgehaald. Er kan van alles gebeurd zijn en wij kunnen niet meer terug in de tijd. Wij weten niets.'
Ze voelde zich paniekerig en dat voelde ze zich al vanaf het moment dat ze in de schoolhal terechtgekomen waren. Jamie's handen waren koel tegen haar verhitte wangen.
'Precies. We kunnen niet meer terug, al ben ik vrij zeker van dat er niets bijzonders gebeurd is. Al heeft Iris blijkbaar wel een meisje leren kennen waarmee ze vanavond op het bal een date heeft.' Hij rimpelde zijn neus. 'Maar als dat het enige is dat gebeurd is, dan valt het best mee, toch? Er is niets meer aan te doen, Isa. Trek dat jurkje aan vanavond en doe alsof je het naar je zin hebt. Acteer, want dat kun je. Dat kan ik ook en Alex moet het maar gewoon leren. Ondertussen houd je je oren en ogen goed open om zoveel mogelijk snippers van afgelopen weken te verzamelen en zoek je de eigenaar die de foto van ons gemaakt heeft. En je vader.' Hij moest de vragende blik in haar ogen gezien hebben, want hij fluisterde: 'Die moet er rondlopen. Ik weet niet of je dode tijdreizigers ook tegen kunt komen. Anders moet iemand anders die foto gestolen hebben. Een andere tijdreiziger bijvoorbeeld.'
'Sam's vader,' fluisterde ze.
'Bijvoorbeeld. Of misschien je opa. In elk geval: Let goed op. Dat doen Alex en ik ook. Parker ook hoop ik.'
'Waar zijn mijn vriendinnen?' fluisterde Isa toen.
'Die zijn maskers kopen. Samen met Alex. Iris had het over een of ander winkeltje.'
'In de Guldenstraat.'
Ze stopten voor het winkeltje, precies op het moment dat het drietal naar buiten kwam. Alex keek oprecht ongelukkig met drie witte tasjes in zijn handen, terwijl Carly en Iris druk babbelden. Daar stopten ze mee toen ze Jamie en Isa zagen.
'Is alles weer goed? Is de hoofdpijn weg?' vroeg Carly bezorgd en Isa knikte.
'Ik ben weer helemaal in orde.'
'Ik heb een prachtig verenmasker voor je gekocht in de kleur van je jurk!' zei Iris, terwijl ze één van de tasjes uit Alex' handen trok. 'Het is een prachtige kleur oker.'
'Sinds wanneer weet jij wat oker is?' vroeg Isa verbaasd, terwijl op hetzelfde moment Jamie zei: 'Geel is geel. Of het nu okergeel is of het geel van een kanarie.'
'Dat komt omdat jij een jongen bent. Die snappen dat niet,' zei Carly.
Hij snoof. 'Ik ben acteur. Ik word omringd door mensen die denken dat ze er verstand van hebben en mij een knalgele broek aan willen smeren. Als iemand weet hoeveel kleuren geel er zijn, dan ben ik het wel. Geel is gewoon geel voor mij.'
Iris hield triomfantelijk een geel verenmasker omhoog en Isa moest toegeven dat het een prachtig ding was. Bovendien paste het inderdaad perfect bij haar jurk. Jamie had het kledingstuk daarnet betaald, ook al had Isa geprotesteerd.
'Je betaalt het later terug, goed?' had hij gezegd voor hij een creditcard uit zijn portemonnee getrokken had.
Isa had verbluft geknikt en toegekeken hoe het kassameisje bijna gesmolten was bij de glimlach van Jamie. Waarschijnlijk zou dat meisje vannacht dromen over een vriendje dat al haar kleding betaalde en verward blond haar en blauwe ogen had.
Alex stak haar het tasje toe en ze pakte het aarzelend aan. Iris stopte het masker voorzichtig terug en pakte toen een tweede masker. 'Voor jou heb er ook eentje gekocht. Blauw in de kleur van je ogen.'
'Mij heeft ze een lichtgrijze aangesmeerd,' mompelde Alex ongelukkig.
'Het leek me gewoon leuk als we allemaal een verenmasker opzetten. Het is tenslotte een gemaskerd bal. Niet dat de meeste mensen snappen wat het verschil is tussen een gemaskerd en een gekostumeerd bal. Het blijft de middelbare school, je hebt er altijd sfeerverpesters tussen natuurlijk. Wat doen jullie eigenlijk aan?'
'Jeetje, je wilt echt indruk maken op Katy!' gniffelde Carly.
'Het is dan ook echt een leuk meisje. Zal ik haar foto nog een keer laten zien?' begon Iris en Isa wilde al knikken, maar Carly schudde haar hoofd. 'Ik heb haar foto al te vaak gezien. Nog één keer en ik ga over haar dromen.'
Isa zuchtte onhoorbaar omdat ze nu nog geen idee had hoe het meisje eruit zag. Nu moest ze doen alsof.
'Dan niet,' mompelde Iris teleurgesteld en ze stopte haar telefoon weer weg.
Isa viste die van haar uit haar broekzak om te kijken hoe laat het was.
'Wat is er met jouw telefoon gebeurd?' vroeg Carly toen en ze pakte Isa's telefoon af. 'Heb je hem laten vallen?'
'Jamie heeft hem laten vallen.'
Carly's ogen schoten naar Jamie die zijn handen omhoog deed. 'Ze krijgt een nieuwe van mij, echt waar. Of op zijn minst een nieuw scherm.'
'Dat nieuwe scherm kun je vergeten, dat kan niet bij dit model. Dat wordt dokken, jochie.'
'Alsof ik daarmee zit,' zei Jamie met een grijns. 'Ik heb nog dingen te doen, dus ik ga er vandoor. Alex, mag ik mijn creditcard terug? Dank je.' Dat laatste zei hij toen hij het zwarte kaartje van de andere jongen aanpakte.
'Nog een creditcard,' flapte Isa er toen uit en werd meteen een beetje rood.
'Ja, Isapisa. Nog een creditcard.' Hij grijnsde, zwaaide en draaide zich om.
***
Er zijn nu nog maar 3 hoofdstukken te gaan in dit verhaal: 48, 49 en 50.
Ik moet toch maar eens sneller herschrijven. Maar ik heb zo'n hekel aan herschrijven, haha. Ze zeggen weleens dat 'schrijven schrappen is', maar ik vind het echt vreselijk.
@Duntax en ik hebben trouwens het eerste hoofdstuk gepubliceerd op onze gezamelijke account @GoudenConfetti!