46. Een reis te ver
Isa keek ongelovig naar haar stiefbroer die rood was geworden en een beetje naar achteren schuifelde zonder antwoord te geven.
'Nou? Stond je ons af te luisteren?'
'N-nee… Ik wilde een gum lenen… bij Isa.'
Isa keek de jongen met grote ogen aan. Ze had hem nog nooit zo zien stamelen. Wouter was iemand die altijd zijn woordje klaar had, maar zelfs hij had dat niet altijd blijkbaar.
'Je wilde een gum lenen, maar je stond met je oor tegen het sleutelgat. Ik wist niet dat je op die manier een gum kon halen. Interessant.' Jamie boog en legde zijn oor tegen het sleutelgat. 'Ik denk niet dat het bij mij werkt, dat er bij mij en gum uit komt.' Hij schudde zijn hoofd en ging weer rechtop staan. 'Je hebt ons gewoon afgeluisterd. Wat heb je gehoord?'
'Niet veel,' mompelde de jongen, maar Isa wist dat hij loog. 'Alleen…'
'Zeg op!' Jamie leek zijn geduld te verliezen en snauwde nu. 'Wat heb je gehoord?'
'Dat er erge dingen gebeuren als het uitkomt? Wat komt er uit?'
'Niets. Nou ja, wanneer Jamie's ouders erachter komen dat hij gespijbeld heeft,' zei Isa toen. Ze was opgelucht dat ze met een dergelijke smoes op de proppen kwam. 'Zijn ouders zijn heel streng met spijbelen.'
Wouter keek Jamie vreemd aan. 'Je bent negentien. Volwassen. Waarom zouden je ouders dan boos worden?'
Jamie haalde grijnzend zijn schouders op. 'Vraag het mijn ouders. Ik vermoed dat het met vroeger te maken heeft. Toen spijbelde ik nogal veel en kon school me niets schelen. Jaren later realiseer ik me pas hoe belangrijk het is. Waarschijnlijk ben ik volwassen geworden. Helaas voor jou heb je niets bijzonders gemist, Wouter Kabouter.' Jamie grinnikte en duwde de jongen toen soepeltjes weer naar buiten voor hij de deur dicht smeet.
'Hij gelooft het niet, Jamie,' fluisterde ze. 'We moeten een andere plek vinden waar we kunnen praten.'
'Bij mij thuis is geen optie. Maar ik weet misschien een plek…' zei de jongen nadenkend.
'In je boomhut?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Bij Suzie thuis. Suzie en Parker.' Voor ze iets kon zeggen, ging Jamie verder. 'Parker is de geadopteerde broer van Suzie. Suzie en Parker Tinner.'
'Wist jij dat Parker een zusje had?' Ze stormde zonder te kloppen Alex' kamer. Die laatste lag op bed en keek verbaasd op.
'Natuurlijk wist ik dat, ik was bevriend met hem.'
'Wist jij ook dat Suzie, Jamie's grootste fan, zijn zusje is? Nou?' Isa's ogen fonkelden en haar haren zaten ontzettend wild, zag ze in de spiegel die aan één van Alex' wanden hing.
'Ik kwam er vrij snel achter. Waarom wil je dat weten? Waar is Jamie eigenlijk?'
Hij was opgestaan en naar haar toegelopen.
'In mijn kamer.'
Alex knipperde even met zijn ogen en ze dacht dat ze verdriet zag in zijn ogen, maar zijn stem was opvallend duidelijk toen hij fluisterde: 'Dat je meer met Jamie omgaat, wil niet zeggen dat je hem als een schoothondje overal mee naartoe moet slepen. We moeten er over praten.'
'En dan, Alex? Dat lost niets op. Je broer maakt anders het huwelijk van onze ouders kapot. Je weet dat hij zo is, dat hij dat doet.' Alex knikte aarzelend na haar woorden. 'Voor jouw vader is het niet zo erg, die kan wel wat aan, maar het is mijn moeder.'
'Ik weet het. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer verliefd op je ben en dat het leuk is om jou samen met Jamie te zien alsof jullie een stelletje zijn. Het doet zeer, al snap ik dat je je moeder wilt beschermen.'
Ze staarde naar haar sokken, omdat ze bang was dat ze zou gaan huilen wanneer ze opkeek. Jamie had haar nu twee keer gekust en hij was een goede kusser. Er waren vlinders geweest, maar bij Alex was het gevoel heftiger geweest. Veel heftiger.
Ze zwegen allebei. Isa wist niet wat ze verder nog moest zeggen. Het leven was zo oneerlijk. Eerst had het haar vader afgepakt en nu Alex.
'Ik moet weer naar mijn kamer. Ik wilde alleen weten of jij het wist van Suzie.'
'Ja.'
Dat ene woordje deed haar opkijken. Misschien omdat ze een trilling in zijn stem hoorde of omdat hij heel erg schor klonk. Hij keek haar aan en ze zag dat zijn ogen vochtig waren. Een enkele traan gleed over zijn wang. Onnadenkend veegde ze hem weg met een vinger.
'Sorry,' zei ze zachtjes. 'Sorry dat jij de scherven op moet rapen.'
Ze draaide zich om en wilde de kamer uitlopen, maar hij fluisterde haar naam en ze keek om. 'Het spijt mij ook,' zei hij zachtjes. 'Ik wilde dat we gewoon klasgenoten waren, gewone tieners.'
'Toen was het voor mij al niet gewoon, Alex. Dat is het nooit geweest.'
'Jamie. Je ziet eruit alsof je een spook gezien hebt.'
Isa draaide zich om alsof ze gestoken was. Jamie stond in de deuropening met zijn telefoon in de hand.
'Ik kreeg zojuist een telefoontje,' zei de andere jongen alsof het nog niet duidelijk was dat hij daarom zijn telefoon vast had. 'Ik heb zojuist een nieuwe filmrol aangeboden gekregen.'
'Je lijkt er niet echt blij mee,' zei Isa. 'Verdient het zo weinig en ben je nu beledigd?'
'Ik krijg een bedrag met zes nullen.'
'Meer dan een miljoen dus. Volgens mij is dat bizar veel voor iemand die niet eens zo bekend is. Ik dacht dat alleen grote sterren dat verdienden,' zei Alex spottend. 'Ik wist niet dat jij zo'n grote ster was. Wat heb je gezegd? Ja toch, zeker?'
Jamie leek echt van slag te zijn. 'Ik heb gezegd dat ik eerst alle voorwaarden wil zien, dat mijn manager zich daarover moet buigen.'
'Ik wist helemaal niet dat je een manager hebt,' zei Isa toen. 'Eigenlijk weet ik sowieso niet veel van je, Jamie. Niet wie je vrienden zijn. Of je nog met mensen omgaat buiten ons.' Ze hapte even naar adem. 'Je hebt het weleens over Jonathan, je beste vriend, gehad, maar die ken ik ook nauwelijks.'
Jamie lachte even. 'Dat is zo ongeveer ook de enige die ik een vriend kan noemen.'
'Ons niet? Alex en ik?'
'Jullie zijn… anders. Ik word geacht op jullie te letten, jullie alle beginselen van het tijdreizen bij te brengen en ervoor te zorgen dat jullie de test halen wanneer het tijd is. Ik denk alleen dat het niet snel gaat gebeuren. De Raad heeft nu wel wat anders aan zijn hoofd en bovendien kan niemand op dit moment nog reizen.'
Alex wreef over zijn pols en knikte bij de laatste woorden van Jamie.
Isa viste het horloge uit haar zak en zei toen heel zachtjes: 'Kijk.'
Jamie vertoonde geen reactie, hij wist het tenslotte al, maar Alex keek haar geschokt aan. 'Heb je dit gestolen?'
'Nee, gekregen van mijn opa. Net als dit en dit.' 'Dit' en 'dit' waren de brief van Resse en de foto.
'Wanneer heb je dit gekregen?' vroeg Alex, terwijl hij de brief en foto in ieder een hand hield.
'Nadat we terechtgekomen waren in het paleis,' zei Jamie toen langzaam.
Alex kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Jamie wist het eerder dan ik.'
'Jamie ontdekte het bij toeval,' zei Jamie toen. 'Je hoeft heus niet jaloers te zijn, Alexander. Ik wil Isa nog steeds niet van je afpakken.'
Alex haalde zijn schouders op. 'Het is niet dat je haar van me af kan pakken, want we hebben niets.'
Jamie rolde met zijn ogen en mompelde heel zachtjes: 'Tuurlijk, ik geloof het meteen.' Toen zei hij harder: Kijk eens naar die foto.'
Alex keek naar de foto. 'Dat zijn jullie. Nou en?'
'Het is een foto uit de toekomst!' zei Isa toen. 'Dat jurkje heb ik niet.'
'Ja, dus? Misschien heb je wel een tweelingzus.'
Ze snoof. 'En Jamie heeft dan zeker een tweelingbroer?'
'Het zou toch kunnen?' zei Alex schouderophalend en hij gaf haar de foto weer terug.
'Nee, ik weet zeker dat het een foto uit de toekomst is en dat mijn vader hem gestolen heeft. Of zelf gemaakt heeft,' zei Isa bozig. 'Nee, zelfgemaakt niet, denk ik. Dan zou ik hem vast wel herkend hebben.'
'Je was toch nog heel klein toen hij verdween? Hoe kun je hem dan herkennen?' Jamie had een sigaret aangestoken en nam een trekje nadat hij het gezegd had.
'Niet doen!' siste Alex. 'Pa vermoordt me.'
Hij trok de sigaret tussen Jamie's vingers uit en doofde hem in een bloempot die in de buurt stond.
'Door alle foto's die vroeger in onze gang hingen. Ik zou hem waarschijnlijk meteen herkennen. We moeten degene die een polaroid-camera bij zich heeft op het feest in de gaten houden.'
'Dat feest is toch over drie weken of zoiets? Ik hoor niets anders meer,' zei Jamie toen. 'Ik ben al heel wat keren smekend aangekeken door meisjes. Dat ik een vriendin heb, kan ze blijkbaar niet schelen. Suzie keek me ook al met puppy-ogen aan. Moeten we haar niet aan iemand koppelen? Dan stopt ze misschien met haar obsessie voor mij.'
'Dat valt toch best mee de laatste tijd,' zei Isa toen. 'Ik zie haar niet zoveel meer rond jou hangen.'
Jamie schudde zijn hoofd. 'Ze valt me anders nog steeds lastig. Misschien wat minder, maar ze doet het echt nog wel. Het enige verschil is dat ze het niet doet als jullie in de buurt zijn. En als haar broer niet in de buurt is.'
'Ik blijf het raar vinden dat jullie allebei wisten dat Parker haar broer is, maar dat niemand het mij vertelt heeft.'
Jamie grijnsde. 'Dan moet je minder bij die koffie bietsende vriendinnen van je rondhangen en meer bij de populaire kinderen. Het is niet bepaald een geheim. Zal ik dit mee naar huis nemen?' Hij knikte op de brief en de foto, maar Isa schudde resoluut haar hoofd. 'Dit is het enige persoonlijke dat ik van hem heb. Waarom zou ik het aan jou meegeven? Ik weet niet wat je ermee gaat doen.'
Jamie keek haar even aan en zei toen: 'Nou, kom maar mee dan. Ik heb ergens iets.' Hij keek even rond en trok Isa toen zo dicht tegen zich aan dat ze zijn subtiele parfum rook. Gras.
'Ik heb een kluis,' zei hij en toen liet hij haar los.
'Je hebt… wat?'
'Ik zal het je laten zien. Kom maar mee. Jij ook, Alex.'
'Nu?' sputterde Alex tegen. 'Waarheen?'
'Vertrouw me nu maar,' zei Jamie en hij knikte naar Isa's horloge.
Isa vroeg zachtjes: 'Wat wil je van me?'
De acteur grijnsde breed. 'Dat jij doet waarvoor je geboren bent.'
'Maar ik… dat kan toch niet meer? Ik dacht dat ik dit nu had als een soort aandenken.'
'Ze hebben het van mij afgepakt en van Alex. Van jou kunnen ze het niet, Isa, omdat jij het van je vader heb gekregen. Bij Parker weet ik niet precies wat er gebeurd is. Misschien hebben ze bij hem alleen het onverwachte deel afgepakt.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar dat maakt ook niet zo uit, toch?'
Isa schudde haar hoofd. Het deed er niet zoveel toe.
'Maar wat als we daarheen tijdreizen? Ze kunnen ons toch volgen met al onze reizen?'
Jamie grijnsde. 'Je opa heeft dat horloge vast niet voor niets teruggegeven. Ik heb het vermoeden dat hij het op de één of andere manier voor elkaar heeft gekregen om het onzichtbaar te maken, zodat jij niet te vinden bent. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij dit doet om zijn kleindochter in de val te laten lopen.'
Isa had er nog niet zo over nagedacht dat haar opa dit weleens kon doen om haar in de val te lokken. Zou hij zo wreed zijn? Moest hij zo wreed zijn?
'We kunnen een poging wagen.' Jamie pakte het horloge uit haar hand. Hij draaide het een paar keer rond en gaf het toen weer terug.
'Wat als deze poging mislukt? Dan hebben we zeker een groot probleem?' mompelde Isa.
Jamie grijns voorspelde niet veel goeds. 'Dan moeten we ons ergens verstoppen. Nou, breng je ons nog naar die kluis? Stel je de ruimte maar voor als eentje zoals in de film. Er staat een klein tafeltje met een donkerbruine stoel met een rood zitkussen. Op de tafel staat een bosje bloemen en een schaaltje chocolaatjes.'
'Kun je in je kluis staan?'
'Niet in de kluis, maar wel in de ruimte waar de kluisjes zich bevinden. Ze zijn van zilver chroom trouwens.'
Ze greep beide jongens beet en sloot haar ogen, terwijl het horloge om haar nek hing aan zijn dunne gouden ketting en tikte op het ritme van haar hart. Ze sloot haar ogen om het beeld voor zich te zien en opende ze toen. Ze zag niet wat ze moest zien. Ze zag kluisjes, maar het waren de verkeerde. Het waren geen kluisjes van chroom, maar stalen kluisjes in alle kleuren van de regenboog.
'Het is gelukt. We zijn door de tijd gereisd. Het is alleen niet de goede plek,' mompelde Jamie toen. 'We moeten terug.'
Hij greep Isa's arm weer beet en ze sloot opnieuw haar ogen, terwijl ze aan haar kamer dacht. Ze zag het bureau voor zich. Haar plekje met verfspatten en overal verf. Haar bed met zijn zachte donzen dekbed, haar…
'Wat doen jullie nou? Staan jullie te mediteren? Waren jullie daar?'
Isa opende haar ogen en keek recht in het grijnzende gezicht van Iris. Een Iris die een paars kapsel had. Paars met blauwe en groene strepen.
'Waar?' vroeg Isa niet-begrijpend.
'Naar een yoga-kamp. Waren jullie er daarom niet? Je moeder zei dat je ziek was en dat het zo besmettelijk was dat ik niet bij je mocht komen en dat ze Wouter en Nick uit logeren gestuurd hadden!'
'Wij… eh…'
'Wij waren ook ziek,' zei Alex toen. 'We hadden de vogelpest,' zei hij, terwijl Isa 'Mexicaanse griep' mompelde.
'Dus jullie hadden de Mexicaanse vogelpest?' herhaalde Iris verbaasd.
'Nee, gewoon Mexicaanse griep, maar een hele hardnekkige variant. Meer niet. Je doet een beetje hysterisch,' zei Isa en ze gaf haar vriendin een zacht duwtje. 'Zo erg is het niet, toch? Het is maar griep.'
'Hij en jij waren ziek, maar waar was jij dan?' Iris keek fronsend naar Jamie. 'Was jij ook ziek? Je hangt de laatste tijd zoveel bij die twee rond.'
Jamie schudde zijn hoofd en zei toen: 'Nee, er waren besprekingen voor een filmrol die ik ga doen. Misschien.'
'O, oke.' Iris leek nog wat te willen zeggen, maar op dat moment kwamen er een paar meisjes langs die Iris even nakeek voor ze verder ging. 'Met wie van deze twee jongens ga je trouwens naar het Herfstbal vanavond?'
Isa blies even uit en voor het eerst was ze oprecht blij dat Iris vaak maar half luisterde en een warhoofd was.
'Vanavond? Is het Herfstbal vanavond?' stamelde Isa toen.
***
Dus. Ik ga toch meedoen aan de Wattys met Zwart als inkt. Dat verhaal heeft de beste potentie en is af. Nu is De ontsnapping op zich ook af, maar dan moet ik veel teveel updaten de komende twee weken. (:
Dat betekent dat jullie de komende paar weken zo'n vijf hoofdstukken te lezen krijgen, omdat alles 15 december online moet staan. Ik ben er nog niet helemaal uit op welke dagen ik ga updaten (naast zaterdag).
O, en nog iets: @duntax en ik hebben een gezamelijk account waarop we een verhaal gaan schrijven. Vooralsnog staat er alleen een samenvatting, maar toch: @GoudenConfetti. Volg ons en anders stuur ik Wouter op jullie af!