Τελικά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την πρόβα μας κρατώντας όσο το δυνατόν μια πιο επαγγελματική στάση, ώστε να μην αποσπόμαστε εύκολα από τον στόχο μας.Δεν πίστευα πως θα περνούσα τόσο ωραία το μεσημέρι μου δεδομένου της κατάστασης μας τους τελευταίους μήνες ,αλλά μπορώ να πω πως ήταν ευχάριστο.Σήμερα το βράδυ υποσχέθηκα στη θεία Λιντζ πως θα έτρωγα μαζί της αφού τον τελευταίο καιρό η δουλειά της την εμπόδισε αρκετά βραδιά από το να ιδωθούμε στο δείπνο.Μέχρι να φτάσω σπίτι έχει ήδη βραδιάσει και τα λιγοστά αστέρια στον ουρανό έχουν κάνει την εμφάνιση τους.Για ένα δευτερόλεπτο μου περνάει από το μυαλό να καθίσω λίγο ακόμα έξω στην ψύχρα του φθινοπώρου ,αλλά η φωνή της θείας μου,μου βγάζει αμέσως αυτή τη σκέψη.
«Violet τι κάνεις μόνη έξω στο κρύο;»την βλέπω στην είσοδο της πόρτας να με κοιτάει με ένα παράξενο ύφος.Τα καστανά ,κοντά, μέχρι τους ώμους μαλλιά της, είναι πιασμένα σε εναν ψηλό,άτσαλο κότσο επιδεικνύοντας τα όμορφα αν και λίγο γερασμένα χαρακτηριστικά της.Τα ρούχα της είναι κρυμμένα κάτω από την μεγάλη ροζ, μαγειρική πόδια της, δείγμα ότι ακόμα μαγείρευε.
«Θα έμπαινα μέσα απλώς δεν έβρισκα το κλειδί»αποφασίζω να της πω ένα ψέμμα γιατί δεν πιστεύω πως θα καταλάβαινε άμα της έλεγα την αλήθεια.Λογικά θα με περνούσε για καμία τρελή που θέλει να κοιτάει ότι έχει μείνει από αστέρια στον ουρανό ,μέσα στα σκοτάδια.Εκείνη δεν μου απαντάει κάτι και απλώς μου κάνει νεύμα να μπω μέσα.Με απίστευτη ταχύτητα τρέχω προς το δωμάτιο μου για να βγάλω τα ρούχα της ημέρας, ώστε να μπορέσω επιτέλους να βάλλω τις πολυαγαπημένες μου πιτζάμες.Μόλις της φοράω αφήνω έναν αναστεναγμό να μου ξεφύγει και πέφτω με φορά στο κρεβάτι μου.Κοιτάω το μπλε σκούρο ταβάνι μου και προσπαθώ να με πάρει ο ύπνος.Πάνω που πάω να αφεθώ στην αγκαλιά του μορφέα ,η εκκωφαντική φωνή της θείας Λιντζ με ξυπνάει.
«Λίζα τρώμε»την ακούω και το στομάχι μου κάνει παράξενους ήχους δυσφορίας.Η ορεξή μου αντί να επιστρέψει, μέρα με την μέρα χάνεται πιο πολύ με αποτέλεσμα να χάσω λίγα ακόμα κιλά.Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη μου στα δεξιά και το θέαμα με τρομάζει.Αυτή η κοπέλα δεν είμαι εγώ!Δεν μπορεί εγώ να έχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια!Αυτά τα μάτια που δάκρυζαν μόνο από το γέλιο και ποτέ από πολύωρο κλάμα!Δεν μπορεί να έχω εγώ αυτά τα υπερβολικά ρουφηγμένα μάγουλα!Αυτά τα μάγουλα που ήταν πάντα ροδαλά και μονίμως μπουκομένα με του κόσμου τα γλυκίσματα!Και δεν μπορεί με τίποτα να έχω εγώ τόσο αδύνατο κορμί σε σημείο να φαίνονται σε αηδιαστικό βαθμό τα κόκαλα μου!Αυτό το κορμί που δεν είχε γυμναστεί ποτέ στη ζωή του για αυτό και πάντα είχε κάποια έξτρα κιλά,ποτέ κάτι όμως που να μην μου πήγαινε!
Δεν αντέχω άλλο!
Δεν την θέλω άλλο αυτή τη ζωή!
Όχι χωρίς τους γονείς μου!Κοίτα με! Έχω παραλλαχτεί!Δεν είμαι εγώ αυτή!Αυτή είναι μια ξένη!Μια άλλη που έχει καταλάβει το σώμα μου!Ξύπνα!Δεν είσαι εσύ αυτή!Δεν είσαι το κοριτσάκι που λυπούνται όλοι!Δεν είσαι το καημένο που κοροϊδεύουν όλοι και προπάντων, δεν είσαι το κορόιδο που εκμεταλλεύονται όλοι!Ξύπνα! Άνοιξε τα μάτια σου!Γίνε αυτή που ήσουν!Σύνελθε!Είσαι πολύ καλύτερη από αυτό το τέρας που έχεις καταντήσει!Ξέχνα όσους σε έχουν πληγώσει και συνέχισε!Έχεις την Spencer και την θεία Λιντζ,δεν χρειάζεσαι άλλους!Δεν χρειάζεσαι τον Jack!Δεν τον χρειάζεσαι για να ξεπεράσεις την κατάθλιψη σου!Είσαι δυνατή!Είσαι δυνατή!Είσαι....
Μπαμ....
Η απότομη μπουνιά στον καθρέφτη κάνει τα γυαλιά να εκτοξευτούν παντού.Άλλα καταπάνω μου και άλλα παντού στο δωμάτιο.Τα πόδια μου με εγκαταλείπουν κάνοντας με να σωριαστώ στο πάτωμα.Τα αναφιλιτά μου εμποδίζουν την όραση μου αφήνοντας μου μοναδική αίσθηση την ακοή.Βγάζω μια δυνατή κραυγή απόγνωσης με σκοπό να εισακουστεί μέχρι και το μέρος στο οποίο αναπαύονται οι γονείς μου.Μέχρι το σημείο που βρίσκεται ο Jack αυτή τη στιγμή ώστε να ακούσει τον πόνο που κρύβω μέσα μου.
«Violet!»ακούω την πνιχτή φωνή της θείας μου αλλά δεν μπορώ να την δω.Η όραση μου είναι ακόμη πολύ θολή για να διακρίνω το οτιδήποτε.«Violet αιμορραγείς!»μου λέει και τρέχει να με αγκαλιάσει.
«Το ξέρω θεία...»της λέω αλλά δεν αναφέρομαι μόνο στα εξωτερικά τραύματα μου.
«Να σε πάω στο νοσοκομείο;»με ρωτάει και πάει να με σηκώσει.
«Όχι!»την σταματάω πιάνοντας της το χέρι.Τα δάκρυα μου παγωμένα στις βλεφαρίδες μου, με τσούζουν αλλά δεν κάνω κίνηση να τα σκουπίσω.«Είμαι καλά,απλώς έχω λίγο γυαλί στην άρθρωση των δαχτύλων μου.Θα περάσει αλήθεια...»
«Να σου φέρω λίγο πάγο τουλάχιστον;και να προσπαθήσω να σου βγάλω το γυαλί!»κανει κίνηση να φύγει αλλά την σταματάω γατζώνοντας τον εαυτό μου πάνω της.
«Απλώς μείνε εδώ....κοντά μου....σε χρειάζομαι...»της λέω και τα δάκρυα αρχίζουν πάλι να τρέχουν σαν καταρράκτης.
«Ωω γλυκιά μου»αυτή τη φορά δεν φεύγει.Με αγκαλιάζει σφιχτά.Τόσο σφιχτά που νιώθω πως θα πάθω ασφυξία αλλά δεν της λέω τίποτα.Το χρειάζομαι.Αυτού του είδους την αγκαλιά χρειάζομαι αυτή τη στιγμή από το μοναδικό κοντινό συγγενή που μου έχει απομείνει.
«Θεία με αγαπάς;»τη ρωτάω με έναν τόνο απόγνωσης στη φωνή μου.
«Εννοείται!Τι ανοησίες είναι αυτές που λες;»με μαλώνει πειραχτικά και εγώ της χαρίζω ένα βεβιασμένο χαμόγελο.
«Πες μου κάτι για τους γονείς μου σε παρακαλώ»την παρακαλάω καθώς αυτή την στιγμή έχω ανάγκη να ακούσω έστω και μια ιστορία για αυτούς.Δεν μου φτάνει μόνο η μορφή τους αποτυπωμένη στην μνήμη μου.
«Σαν τι;»με ρωτάει παραξενεμένη.
«Ότι να 'ναι,απλώς θέλω μια ακόμη ιστορία τους για να τους θυμάμαι»αυτή τη φορά ακούγομαι απελπισμένη αλλά δεν με νοιάζει.
«Λοιπόν....όπως ξέρεις οι γονείς σου ήταν από το λύκειο μαζί.Ήταν κάτι σαν αδελφές ψυχές.Έρωτας με την πρώτη ματιά.Σπάνιο πράγμα στην εποχή μας.Παντρεύτηκαν σε μικρή ηλικία καθώς ονειρευόταν να ξεκινήσουν από νωρίς την δική τους οικογένεια.Φαντάζεσαι λοιπόν το πόση χαρά τους έδωσες όταν γεννήθηκες;»με ρωτάει και εγώ απλώς της χαμογελάω σκουπίζοντας τα δάκρυα που είχαν παγώσει στα χλωμά μάγουλα μου.«Ήταν κατά ευτυχισμένοι!Τον πρώτο καιρό που πήγαινα στο σπίτι της αδερφής μου, θυμάμαι σε έβλεπα μαζί με τον πατέρα σου στο σαλόνι,εσύ στο καθισματάκι σου και ο πατέρας σου με ένα σωρό πινέλα και μπογιές να σε ζωγραφίζει.Το ταλέντο στην ζωγραφική σου από εκείνον το πήρες»στο σημείο αυτό χαμογέλασα καθώς θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που καθόμασταν με τον μπαμπά μου στην αυλή του σπιτιού μας,με ένα μπλοκ και μολύβι στο χέρι μας ζωγραφίζοντας την φύση γύρω μας για να περάσει η ώρα συζητώντας βλακείες.«Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η μητέρα σου δεν είχε κάποιο ταλέντο.Η μικρή μου αδερφή είχε την πιο γλυκιά και αγγελική φωνή που είχα ακούσει στη ζωή μου,αφού να σκεφτείς,μαζί με εσένα νανούριζε και εμένα!Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι γονείς σου ήταν οι πιο καλοί, ανιδιοτελείς και γενναιόδωροι άνθρωποι που ξέρω και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξει τίποτα όσος καιρός και να περάσει!»μου λέει και γυρίζω να την κοιτάξω.Τόσην ώρα δεν κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη που προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της.Η θεία μου βουρκωμένη πλέον,δεν κοιταει εμένα πια αλλά τον τοίχο απέναντι.Μάλλον είναι χαμένη στις δικές τις σκέψεις και αναμνήσεις.Ξαφνικά γυρίζει και με κοιτάει καθώς με αγκαλιάζει στοργικά.
«Η γονείς σου σε αγαπούσανε πιο πολύ και από τον εαυτό τους και ακόμα και τώρα που έχουν γίνει αγγελάκια στον ουρανό,συνεχίζουν να σε αγαπάνε με τον ίδιο τρόπο προσέχοντας σε κάθε στιγμή της ζωής σου»μου λέει και δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τα δάκρυα της.
«Σ'αγαπώ θεία Λιντζ»της λέω και την αγκαλιάζω πιο σφιχτά.
«Και εγώ πολύ Violet,τι λες να φάμε τώρα εκείνη την πίτσα που ετοίμασα;»με ρωτάει όλο προσμονή και εγώ απλώς γνέφω.Αν και δεν πεινάω θα προσπαθήσω.Για την θεία μου!