MGD 38 — Bleeding Heart
Terrence
The most painful thing on earth is that she never chose you. That you are actually fighting for your spot. That I would definitely cry for her but she wouldn't cry for me. Unfair, isn't it?
Naglakad ako papalayo sa kanilang dalawa dahil parang nagsisimula ng uminit ang sulok ng mga mata ko. I'll never cry, I murmured.
Hindi ko nadala ang kotse ko dahil sa bahay nila ako kaagad nagtungo noong nakabalik ako ng Pilipinas. Hinatid lang ako ng driver namin dito. Supposedly, dapat sa isang araw pa ako babalik pero nagpumilit akong magpabook ng flight dahil miss na miss ko na s'ya.
I never reply or call her because I was on my flight way back to the Philippines. I never reply because I want to surprise her.
I don't want to be needy, but I need her to need me.
Unfair, isn't? Nakatulog na nga ako sa harap ng bahay nila ng ala una y media ng madaling araw para isurprise s'ya. Naghintay ako doon ng ilang oras pero walang lumalabas. Nakailang tawag ako ng pangalan n'ya sa gate nila pero walang sumasagot. Walang mga maids, wala si Tristan, pero s'ya? Imposible, hindi naman s'ya 'yung babaeng inaabot ng madaling araw sa lansangan.
I've tried to call her but her phone was out of reach. I tried to flood her with tons of messages but she don't bother to send a reply. Why I was cruel and selfish? Nasasakal na ba s'ya sa akin?
I know, I had my faults. I get busy but I promise her that I'll retire my job soon. Hindi n'ya na ba ako nahintay at kailangan kasama pa s'ya ng best friend ko?
What would I think seeing her and your best friend hugging each other at may kasama pang kiss? Ano bang dapat kong isipin kung magdamag ko s'ya hinintay sa harap ng bahay nila? Then, this? I was worried for her but it makes me more worried seeing her happy with him.
Napansin ko na lang na unti unti na palang nababasa ang shirt ko, nakikisabay pa ang langit sa kalungkutan ko.
We ended up breaking, love never leaves but people do.
Pagkalabas ko ng subdivision nila ay binusinahan kaagad ako ni Quencess. Lahat na lang ng nasa katawan ko ay basa, ultimo cellular phone ko ay basa na rin ng ulan. "Here!" she screamed. Bawat hakbang ko ay parang hindi ako makahinga. Parang sumisikip ang dibdib ko dahil hindi n'ya ako pinili.
"What happened? You look so upset." she commented. Nakatayo lang ako sa labas ng kotse n'ya. "Pumasok ka na nga dito. Baka magkasakit ka." she added.
Alam ni Quencess kung ano ang surprise ko sa kanya. Tinulungan n'ya akong magprepare ng lahat. "Cancel the dinner meeting." I said. Marami sanang mangyayari sa amin mamaya. Marami pa sana akong plano pero ganito ang nangyari.
"Why?" she said confused. Hindi nalang ako nagsalita dahil para akong maiiyak. "Okay, what ever happened to you and to that bratinella girl, keep calm. Pumasok ka na lang para maihatid na kita." she offered.
I was about to open the door in the shotgun seat noong tumigil ang pagdampi ng mga patak ng ulan sa balat ko. I look upward and saw an umbrella. It was her, pinatili ko lang na blanko ang ekpresyon ng mukha ko dahil ayaw kong makita n'ya akong sobrang lungkot ng dahil sa kanya.
"Lets talk." she said. Pinunasan n'ya ang basa kong mukha ng towellete na hawak n'ya. Pinilit kong hindi maiyak dahil sa ginagawa n'ya. I want to kiss her and hug her so tight pero hindi ko magawa dahil may parte ng utak ko ang pumipigil sa akin. Pinigil ko ang pagpunas n'ya sa mukha ko. She blinked for many times because she didn't expect my reaction.
"For what?" I asked, coldly. I will never give her a chance to pity me. Isang beses ay sapat na.
She grabbed my hand but I put my hand inside my pocket, "Lets talk.." she said.
Tumingin muna ako kay Quencess na kasalukuyang nakatingin sa aming dalawa. Tumango na lang s'ya sa akin as answer. "Una ka na. Thank you.." I said to her. Nag-nod lang s'ya sa sinabi ko as she sped off.
Pinapayungan n'ya pa rin ako at dahil mas matangkad ako sa kanya ay nahihirapan s'yang payungan ako. I grabbed for the umbrella at ako na ang nagpayong sa aming dalawa.
I never utter a word dahil baka kung ano lang ang masabi kong makakasakit sa kanya.
"Bumalik tayo sa bahay." she offered. Tumango na lang ako sa kanya as we walk back to their house.
Napakatahimik ng atmosphere naming dalawa. No one bother to talk. I kept my blank expression as she handed their house key. Ako na ang nagbukas nito. Wala na rin ang kotse ni Liam, marahil nakauwi na rin s'ya.
I am dripping wet, even my shoes were wet. She hastily go upstairs and ramdam na ramdam ko na ang lamig sa katawan ko. Nanatili lang akong nakatayo kung saan n'ya ako iniwan.
"Here." she hand me a towel pero hindi ko iyon tinanggap.
"Talk.." I said. She blinked at me several times. Marahil hindi s'ya makapaniwala that I ignored her offer. "You asked for a talk, so talk." I uttered.
Masama pa rin ang loob ko dahil sa ginawa n'ya. Sino ba namang lalaki ang hindi masasaktan ng dahil doon? Hindi kami emotional gaya ng mga babae but onced we're hurt, we're hurt.
Kaagad s'yang nakarecover sa cold treatment ko sa kanya, she never bother to reply instead pinunasan n'ya ang basang buhok, mukha, at katawan ko. Gusto kong maramdaman n'ya na nasaktan ako.
"Bakit kasama mo s'ya?" she asked.
"She was waiting for me." I replied. "Ikaw bakit kasama mo s'ya?" I asked her back. Patuloy pa rin s'ya sa ginagawa n'yang pagpapatuyo sa katawan ko.
"Because he needs me. He needs us." she simpy said. Hindi na ako nagtanong ng follow-up question dahil baka madagdagan pa ang sakit na nararamdaman ko.
"He needs you? That's why you chose him over me." I said as my lips were twitched in bitterness.
"Hindi naman sa ganon.." sabi n'ya. Her eyes were pleading. She continue to dry me off, as her stares landed on my upper arm. "It's bleeding.." she said, looking panic and scared.
Pinigil ko ang paghawak n'ya sa braso ko dahil mag-aalala lang s'ya.
"Bakit nagdudugo ang braso mo?" she asked and I kept silent. "Sumagot ka naman! Nag-aalala ako sa'yo!" she yelled. Gusto ko sanang ngumiti dahil concern pa rin s'ya sa akin kahit papaano pero hindi ko magawa.
"Just a scratch, don't worry, malayo sa bituka 'yan." I answered. Hindi pa rin s'ya natigil sa pagtatanong kung bakit nagdudugo ang braso ko kaya hinubad ko ang long sleeves shirt na suot ko.
She stare at me, nagpalit palit ang tingin n'ya sa braso ko at sa akin. She stare at my bleeding arm. Nakabalot ito ng antiseptic gauze pero patuloy pa rin ito sa pagdudugo.
"Why it is bleeding?" she asked me, looking so worried.
"I was hit a by a bullet." I answered. Mas bumakas ang pagkatakot sa mukha n'ya. "Magsalita ka na kung anong dapat pag-usapan natin. Pagod ako sa byahe, Trish. Gusto ko ng magpahinga." I cajoled. Kumikirot ang sugat ko sa braso pero binalewala ko lang 'yung sakit.
"Anong nangyari d'yan? Sino ang bumaril sa'yo?" she asked.
"Tungkol lang ba sa sugat ko ang pag-uusapan natin? Pagod na pagod na ko, Trish. I want to rest." I answered.
"Tungkol kanina. Nabigla lang ako sa ginawa mo. You shouldn't do tha—" I cut her off.
"If you want me in your life, put me there! I shouldn't be fighting for a spot!" I hissed, "Love never leaves, people do.." I said as I turned my back to her.
*****
Twitter&Instagram: @giedragon. Follow me. Follow me here on wattpad. Follow me on my facebook. Like my page on facebook "SweetAdmirer's Novels". Doon ko balak ilagay 'yung epilogue. (Di pa to last chapter ah? Haha!)
Question, reason for Terrence's bleeding arm? Any guess?