კვირა-დილის 8 საათი.
წყნარ,ყვავილების სურნელით ავსებულ ოთახში წკრიალა ზარის ხმამ ჰარმონია დაარღვია და ოთახის პატრონიც გააკვირვა.
სოფომ სწრაფად დახედა მობილურს და გული აუჩქარდა,თან გაიღიმა და უპასუხა.
- გისმენთ! - თქვა სერიოზული ტონით,თუმცა უნდოდა, რომ სიხარულისაგან კისკისი დაეწყო.
რამდენიმე წუთში მობილური უფრო გახარებულმა დადო ლოგინზე და სწრაფადვე დაიწყო მზადება.
სოფო ამ დღეს დიდი ხანი ელოდებოდა.მართალია დიდ ხანში მხოლოდ ერთი კვირა იგულისხმება, თუმცა მას ეს დრო წლებად ეჩვენებოდა.
სოფოს სურვილი დღეს საღამოს ახდება.
იგი შესაფერისად გამოწყობილი, სახლიდან გამოვიდა და ავტომობილში კომფორტულად მოთავსდა,თუმცა გული კვლავ სწრაფად უცემდა.
დიდ შენობაში შევიდა თუ არა უამრავჯერ მოუწია მისი ახლახანს გამომუშავებული ნიჭის,ყალბი ღიმილის გამოყენება.გასაკვირიც არაა,ადამიანი მომწიფებისას მის გამოყენებას თავისუფლად და მარტივად სწავლობს.
აუქციონზე უამრავი ნივთი,ხელოვნების ნიმუში,ანტიკური ნამუშევრები და რა არ წარმოადგინეს,რომლებიც არც ისე სახარბიელო ფასად გაიყიდა,თუმცა სოფო სულ სხვა რამეს ელოდა,
რომელიც როგორც ჩანდა არ პაირებდა მალე გამოჩენას,რამაც ის კიდევ უფრო აანერვიულა. თითქოსდა რაღაც ცუდს მოელოდა.
დაბალმა,ძვირფას ტანისამოსში გამოწყობილმა მამაკაცმა ჩაქუჩი უკვე მეასედ დაარტყა ხმაურიანად,მთელ დარბაზში ექოსავით გაისმა მისი ხმა.
დარბაზში სასიამოვნო ნიავი შემოიჭრილიყო,რომელიც კანს რბილად ეფინებოდა.ეს ნიავი სოფოს განტვირთვის და დამშვიდების საშუალებას აძლევდა.
სოფოს ხელები გალურჯებულიყო და აკანკალებულიყო.ხელების კანკალს ყურადღებას არ აქცევდა,რადგან ეს მისთვის ჩვეული რამ იყო,რომელიც მოზარდობის პერიოდში ჩამოუყალიბდა.
დაინახავდა თუ არა მას,ბიჭს რომელმაც მის წარმოსახვის უნარს ახალი ყვავილი შესძინა, მაშინვე კანკალს იწყებდა.თუმცა ქალი ყოველთვის სოფოს გვერდით იყო.
როგორც წესი,აუქციონები ასე დიდხანს არ გრძელდება ხოლმე,თუმცა სოფოს ეს აუქციონი დაუსრულებლად ეჩვენებოდა.
წამიერი სიჩუმე იყო საკმარისი დარბაზში და ყველა გაიგონებდა მისი გულის ცემის ხმას.
მომენტში როდესაც უკვე ფიქრობდა რომ მგონი აქ სულ ტყუილუბრალოდ მოვიდა,ზემოთ ხსენებულმა მამაკაცმა მას აზროვნება შეუცვალა.
სოფოს თვალის გუგები გაუფართოვდა და ბროლებთან ერთად გაბრწყინდა.
სცენაზე დაბალმა ახალგაზრდამ, სასიამოვნო,თუმცა ყალბი ღიმილით გამოიტანა მუქი ლურჯი პატარა ბარხატის ყუთი და საჭირო ადგილას მოათავსა.
დარბაზში ყველა დადუმდა.
სოფომ ხელები ერთმანეთს მჭიდროდ მოუჭირა.ნელა ამოისუნთქა და ჩაისუნთქა,შემდეგ ხელები მოადუნა და თვალები დახუჭა,ამ დროს მისი გულის ცემა ნორმალურ რიტმს დაუბრუნდა.
თვალების გახელისას კი გული გაუჩერდა.
დარბაზი პანიკამ მოიცვა. მხოლოდ პასუხგაუცემელი კითხვები ისმოდა,სხვა არაფერი.
სოფომ ჯერ იფიქრა,რომ ეს კოშმარი იყო და თვალები რომ დახუჭა,სწორედ მაშინ ჩაეძინა. თუმცა მალევე გააანალიზა, რომ ეს ყველაფერი ცხადად ხდებოდა.
სრულიად მოულოდნელად შუქები ჩაქრა,რასაც დამაყრუებელი ხმა მოჰყვა და ბოლოს დარბაზი ისეთივე ცარიელი დარჩა როგორიც პირველ დღეს იყო.
2 დღის წინ.
-როგორ შეგეძლო ასე მოქცევა?!
-ტონს დაუკვირდი!
-არ მაინტერესებს ვინ ხარ,როგორი გავლენა გაქვს სხვა დანარჩენზე და რას ფლობ!იცოდე ამას არ გაპატიებ!
-გუკ!მომისმინე....გთხოვ.
ამ სიტყვის გაგონებისას ყველა გაკვირვებული დარჩა,რადგან მეთაურს არ სჩვევია ასე საუბარი სხვებთან. არამედ სხვებს უნდა ესაუბრათ მასთან მიმართებაში ზრდილობიანად.
-რა გინდა? -კვლავ ცივი ტონით ჰკითხა გუკმა და სერიოზული გამომეტყველებით გახედა მას.
-ვიცი,რომ მოგატყუე და ის გავაკეთე რაზეც არც კი შევთანხმებულვართ, თუმცა იქნება ხერხი, რომლითაც გამოვისყიდი დანაშაულს. ასე არ არის?!
-არამგონია! -კვლავ იგივე ტონით უპასუხა გუკმა,რამაც ნამჯუნის მეუღლის მოთმინების ფიალა აავსო.
-როგორ ბედავ და უფროსს ასე ესაუბრები შე პატარა ლაწირაკო!ვინ გგონია შენი თა...
-დაწყნარდი! -ნამჯუნის ხმა ისევე გაისმა როგორც ზევსის.ყველა დადუმდა,თავისი მეუღლეც.
-შენს ოთახში წადი! -შედარებით წყნარი ტონით უთხრა ნაჯუნმა მეუღლეს და კვლავ თავის ტყავის სავარძელში მოკალათდა. ქალბატონმა მკვლელის თვალებით ჯერ გუკს გახედა და შემდეგ ნამჯუნის,თუმცა გადაწყვიტა ქმრისთვის დაეჯერებინა და ოთახი მორჩილად დატოვა.
-ესეიგი მიდიხარ.
-რა თქმა უნდა?!ჯანდაბამდე გზა გქონიათ! -გუკმა გასვლისას კარი გაბრაზებული მოზარდის მსგავსად, ძლიერად და ხმაურიანად გაიხურა.
ნამჯუნის კი ამ საქციელზე შეუმჩნევლად ჩაეღიმა.
რამდენიმე საათის სიარულის შემდეგ, გუკი ერთ სადგურზე გაჩერდა.
მოულოდნელად ნაცნობი ხმა შემოესმა,რომელიც იუნგის ეკუთვნოდა.გუკს არ გაჰკვირვებია. ალბათ იმიტომ,რომ გულისიღრმეში ელოდა კიდეც მის მოსვლას.
-მე მეგონა გაზრდა გინდოდა, თუმცა მაინც მიდიხარ.
-უკვე გავიზარდე და მივხვდი კიდეც,როგორი ნაბიჭვრები არიან ადამიანები!
იუნგიმ მეტი ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო.გუკმა აიღო ზურგჩანთა და მაშინვე გაუჩინარდა.მალე იუნგის წინ არც მატარებელი იყო, და არც ის ადამიანი, რომელმაც ახალგაზრდობა გაახსენა.
ამოიხვნეშა მან და ისიც თავის გზას დაადგა.