ლუი ნელ-ნელა ჭკუიდან გადადიოდა, მართლა გადადიოდა.
თითქმის ორი კვირა იყო გასული, რაც დასჯილი იყო და უკვე გამოეტოვა ერთი წვეულება ნაილთან. მეორე დღეს კიდევ რაღაც წვეულება იყო, მაგრამ ორი კვირის ვადიდან 3 დღე კიდევ იყო დარჩენილი და ვერ წავიდოდა.
მშობლებს მისი დები მიჰყავდათ იმ საღამოს თეატრში, ასე რომ ლუის შეეძლო ნაილის წვეულებისთვის გაპარულიყო, მაგრამ გარისკვა არ უნდოდა. ღმერთმა იცოდა, რა მოხდებოდა, მშობლებს რომ გაეგოთ.
ლუიმ ნაილს უთხრა, რომ ცუდად გრძნობდა თავს. ვერ ეტყოდა, რომ სინამდვილეში მშობლებმა აუკრძალეს წასვლა.
და ასე, კიდევ ერთხელ მარტო იყო თავის ოთახში შაბათ საღამოს. ეს იმას ნიშნავდა, რომ სადილი თავად უნდა გაეკეთებინა, რადგან მოსამსახურეები უკვე წასულიყვნენ.
იცოდა, რომ შეიშლებოდა, თუ რამეს არ იზამდა. შემდეგ რაღაც იდეამ დაარტყა. იქნებ ჰარი დაეპატიჟა? თუ არა? ხო, არა. თან ალბათ ისიც წვეულებაზე იქნებოდა.
საათს შეხედა, წვეულება ნახევარი საათის დაწყებული იყო. ამოიოხრა, მაგიდათან დაჯდა და ლეპტოპი გახსნა. იმ წამს იმაზე მეტად ვერ იტანდა მშობლებს, ვიდრე ეს ოდესმე უგრძვნია.
...
ჰარი წვეულებაზე 20 წუთის წინ მივიდა და ერთადერთი რაც გააკეთა, ლუის ძებნა იყო. შემდეგ 10 წუთში მისი ტუჩები თუ ლუის მზისფერ კანზე არ იქნებოდა, ალბათ გაგიდებოდა.
გარკვეული მიზეზების გამო, ლუი თითქმის ორი კვირა არ ენახა და ამაში საკუთარ თავს ადანაშაულებდა. და ის ფაქტი, რომ მასზე ფიქრობდა, ლუისთან ლაპარაკი და საერთოდ მისი ნახვა უნდოდა, აშინებდა.
ბოლოს ბარბარა იპოვა, რომელიც ზეინთან ერთად სვამდა სამზარეულოში, იქვე ლიამი იდგა. მათ უყურებდა და იცინოდა.
„ლუი სადაა?"
ბარბარამ მხრები აიჩეჩა. „თავის თავს აღარ გავს ბოლო ორი კვირაა. მგონი, მშობლებთან იჩხუბა."
„უი."
„ჯობია დაურეკო." შესთავაზა ბარბარამ და კიდევ ერთი ჭიქა გამოცალა.
ჰარიმ თავი დაუქნია, მადლობა გადაუხადა და გარეთ გავიდა, სადაც მუსიკა ძლიერად აღარ ისმოდა.
ტელეფონი ამოიღო, რომელიც ლუიმ აჩუქა, მისი ნომერი მოძებნა და დარეკა.
3 ზარის შემდეგ ლუიმ უპასუხა.
„გისმენთ?"
„ამ, ჰარი ვარ."
„ხო, დავინახე ეკრანზე." უთხრა ლუიმ. ჰარიმ ღიმილის შეკავება ვერ შეძლო.
„წვეულებაზე არ მოდიხარ?"
ლუიმ ამოიოხრა.
„მშობლებმა დამსაჯეს ორი კვირით და სახლიდან კვირამდე ვერ გავალ. შაბათ საღამოს სახლში მარტო დამტოვეს და იძულებული ვარ, სადილი ჩემით გავიკეთო!"
„ანუ მართალი ვიყავი, როცა გითხარი, რომ ტოსტსაც კი ვერ გაიკეთებდი." დასცინა ჰარიმ და წარმოიდგინა, როგორ გადაატრიალა ლუიმ თვალები. „მოიცა. შენ ხო თქვი, რომ მშობლები არ არიან სახლში? მაშინ რატო არ მოდიხარ?"
„სადღაც 11-ისთვის სახლში იქნებიან ალბათ. თან საჭმელი უნდა გავიკეთო, თორე შიმშილით ვკვდები."
„მე მოვალ." უტხრა ჰარიმ და ლუის სახლისკენ გაემართა.
„რა?"
„ახლავე მოვდივარ. პიცას შევუკვეთავთ და მერე გავერთობით. როგორ ჟღერს?" შესთავაზა ჰარიმ და ჩაეცინა, როცა ლუის ღრმა სუნთქვა გაიგო.
„ამ...რა თქმა უნდა. უნდა..კარგად. გნახავ. დამირეკე, როცა მოხვალ."
„კარგად პრინცესავ."
„კარგად."
ჰარი აზრზე არ იყო, რატომ უნდოდა ხოლმე, რომ ლუისთვის პრინცესა დაეძახა, მაგრამ ლუი ხშირად ისეთი ნაზი და ლამაზი იყო.
ათ წუთში ლუის სახლთან იყო და კარში ზარი დარეკა.
„დიახ?" გაისმა ლუის ხმა.
„მე ვარ."
„ვინ მე?"
„ლუის."
„ჰაროლდ." უპასუხა ლუიმაც და კარი გაუღო.
„წყეული მდიდარი ხალხი." ჩაიბუტბუტა ჰარიმ, როცა სახლში შევიდა.
„გავიგონე!" წამოიძახა ლუიმ, რომელიც კართან იდგა და სათვალე ეკეთა.
ისე კარგად გამოიყურებოდა, რომ ერთადერთი რაც ჰარის უნდოდა, მისი გაჟიმვა იყო, სანამ ცრემლებამდე არ მიიყვანდა.
„გზიდან პიცა შევუკვეთე." უთხრა ჰარიმ და კონვერსების გახდა დაიწყო.
„აქ არა! ზემოთ ადი და იქ გაიხადე." უთხრა ლუიმ და ჰარიც დაემორჩილა.
კიბეზე ჩუმად ავიდნენ. როგორც კი ლუიმ ოთახის კარი მიხურა, ჰარიმ იგი მაშინვე კარზე ააკრა და ფეხსაცმელები იატაკზე დაყარა.
ჰარი ლუის ტუჩებს დაეწაფა და ვნებიანად დაუწყო კოცნა.
ხელები ქვემოთ თეძოებთან ჩაიტანა, ლუი ასწია და საწოლთან მიიყვანა. დააწვინა და მაისური გახადა. ლუის სათვალე ჩამოუცურდა და მხოლოდ ეხლა მიხვდა, რომ ამდენი ხნის მანძილზე ისინი ეკეთა.
სასწრაფოდ მოიხსნა და მაგიდაზე დადო, თან უზომოდ გაწითლდა. მაგრამ იმან, რომ ჰარიმ ამის მიუხედავად, მაინც აკოცა, ცოტა გული გაუთბო. ელეანორი ყოველთვის დასცინოდა ხოლმე სათვალეების კეთებაზე.
ჰარიმაც გაიხადა მაისური და საწოლზე აძვრა.
„რისი გაკეთება გინდა?" ჰკითხა ჰარიმ. ლუიმ მხრები აიჩეჩა და გაწითლდა.
„ამ...იქნებ სექსი გქონდეს ჩემთან ერთად? მაგრამ არა...სექსი არა. უბრალოდ. ვიდეო ვნახე."
„dry humping?" (წესით ტანსაცმლიანი სექსია მარა ესენი იხდიან ტანსაცმელს, ოღონდ სექსი მაინც არ აქვთ :დდ)
„ხო, ხო. გთხოვ."
ჰარიმ თავი დაუქნია და გაიღიმა.
ლუის ფეხები გადაუშალა და საცვალი გახადა. ლუის პენისი უკვე ამდგარი ჰქონდა.
„ყოველთვის მონდომებული ხარ." უთხრა ჰარიმ.
უცებ ლუის პენისი პირში ჩაიდო, ისე, რომ დრო არ დაეკარგა. ლუიმ თეძოები ასწია, მაგრამ ჰარიმ ისევ საწოლზე დააწვინა და უბრძანა, რომ კარგი ბიჭი ყოფილიყო.
ლუიმ სასოწარკვეთით ხელები აიფარა სახეზე. ძალიან უნდოდა, ჰარის პირი გაეჟიმა.
„რაზე ფიქრობ?" ჰკითხა ჰარიმ, როცა ლუის აწითლებული ლოყები შენიშნა.
„არაფერზე, უბრალოდ განაგრძე." ამოიკვნესა ლუიმ და ხელები ჰარის თმაში ახლართა.
„მითხარი, თორე მთელი დღე არ გაგათავებინებ."
ლუიმ თვალბი დახუჭა, სანამ ჰარი მის პენისს ნელა ლოკავდა. როცა წოვა დაიწყო, ლუიმ ვეღარ მოითმინა.
„მე უბრალოდ...მინდოდა, რომ შენი პირი გამეჟიმა." უთხრა, თან სრცხვენოდა.
„ეგ გინდა?" ჰკითხა ჰარიმ ჩაღიმებით. „მიდი მერე."
„მართლა?" ლუის თვალები გაუფართოვდა. ჰარიმ თავი დაუქნია და პირი უფრო დიდად გააღო.
ლუიმ თეძოების მოძრაობა დაიწყო და გრძნობდა, როგორ ეხებოდა ჰარის სასას.
ჰარი კარგად უმკლავდებოდა, რაც ძალიან მაგარი იყო. ლუი თავიდან წუხდა, ეგონა, რომ შეიძლებოდა ჰარი დამხრჩვალიყო, მაგრამ ამის დანახვამ დაამშვიდა.
როცა ჰარი მიხვდა, რომ ლუი მალე გაათავებდა, უკან გაიწია. თავისი საცვალიც გაიხადა და ლუის გადააწვა ზემოდან.
ლუიმ ხელები ჰარის ზურგზე დაადო, ჰარი კი ყელს წოვდა და კბენდა.
„ჰარი...რამე გააკეთე." შეევედრა ლუი. ისე იწვნენ, რომ მათი პენისები ერთმანეთს ეხებოდა.
„ნუ ხარ ეგეთი მოუთმენელი, პატარავ." ჩასჩურჩულა ჰარიმ ყურში და უცებ თეძობის მოძრაობა დაიწყო. ამაზე ლუიმ მისი სახელი ხმამაღლა ამოიკვნესა და თავი უკან გადააგდო.
ჰარიმ მოძრაობა განაგრძო და ლუი ვერც კი აღწერდა, რა კარგი შეგრძნება იყო. მათი პენისები ერთმანეთს ეხახუნებოდა, თან ჰარი კისერზე კოცნიდა.
ფრჩხილები ჰარის ზურგში ჩაარჭო და ტუჩების ლოკვა დაუწყო.
„კარგად ხარ?" ჰკითხა ჰარიმ. თავი ლუის კისერში ჰქონდა ჩარგული.
„კი, გთხოვ არ გაჩერდე, მალე გავათავებ."
ჰარიმ ხელი ქვემოთ ჩააცურა, ორივეს პენისს შემოახვია და ნძრევა დაიწყო.
ლუიმ ჰარის სახე ხელებში მოიქცია და ისევ აკოცა. ერთადერთი რაზეც ფიქრობდა იყო: მინდა, რომ გამჟიმოს.
და ამ ფიქრზე გაათავა წამოყვირებით. ჰარიმ ნძრევა შეწყვიტა და უთხრა, რომ წყნარად წოლილიყო.
ლუი ჯერ კიდევ აჩქარებული სუნთქავდა, მაგრამ უნდოდა, რომ ჰარი ესიამოვნებინა და გაებედნიერებინა.
„რას.." დაიწყო ლუიმ, მაგრამ ვეღარ გააგრძელა.ჰარიმ თავისი პენისი ტუჩებთან მიუტანა
„მოწოვე." უბრძანა ჰარიმ. ლუის ისე არაფერი აღაგზნებდა, როგორც ჰარის ბრძანება.
ლუიმ ფრჩხილები ჰარის ბარძაყებში ჩაარჭო, მან კი თეძოების მოძრაობა დაიწყო. ჰარიმ თითები ლუის თმებში ახლართა და თავზე მანამ აწვებოდა, სანამ ლუის ცრემლებით სახე არ აევსო.
„შეგიძლია ამის გაკეთება, მიდი." გაამხნევა ჰარიმ. ლუიმ თავი დაუქნია, პირი ისე დიდად გააღო, როგორც შეეძლო.
ჰარიმ ამოიკვნესა და შეწყვიტა ლუის პირის გაჟიმვა. არჩია თავად მიეხედა საკუთარი თავისთვის.
„შენს სახეზე გავათავებ, კარგი?" ჰკითხა ჰარიმ. ლუიმ თავი დაუქნია, ტუჩზე იკბინა და თვალები დახუჭა.
ჰარიმ რამდენიმე წამში გაათავა. მთელ სახეზე: თვალებზე, პირზე...ყველგან.
გაეღიმა და სპერმა ლუის თვალებიდან ამოწმინდა, შემდეგ თავზე აკოცა.
ამ დროს კარზე ზარი გაისმა, ანუ პიცა მოსულიყო.
„მე გავაღებ."
„მაგრამ შენ არ იცი როგორ იღება."
„მოვახერხებ როგორმე."
„კარგი. ფული ჩემს საფულეშია."
ჰარი ადგა და ბოქსერები სწრაფად ჩაიცვა.
ლუიმ სახე გაიწმინდა, ჰარიმ კი საფულედან ფული ამოიღო და ოთახიდან გავიდა.
კარის გაღებას მხოლოდ საცვალში ჩაცმული აპირებდა.
ლუი საწოლიდან ადგა და აბაზანაში შევიდა. როცა ოთახში დაბრუნდა, ჰარის უკვე ამოეტანა პიცა და საწოლზე ედო.
„ეი, გადასაფარებელს დააბინძურებ." შეეწინააღმდეგა ლუი და წელზე პირსახოცი შემოიხვია.
„დაწყნარდი, პრინცესავ. ფრთხილად ვიქნები." უთხრა ჰარიმ. პირველი შემთხვევა იყო, როცა ეს მეტსახელი სარკასტული ტონით არ წარმოთქვა.
ლუი საწოლზე დაჯდა, მიეყუდა და პიცის ნაჭერი აიღო.
„რატომ დაგსაჯეს?" ჰკითხა ჰარიმ სავსე პირით.
როგორი მიმზიდველი იყო
მართლა
ძალიან
ამის დედაც
„კვირას, შენ დაბადების დღეზე სახლში რომ დავრუნდი გვიანი იყო. თან მათ ვუყვირე და ამიტომ დამსაჯეს."
ჰარის არ გაუცინია, როგორც ლუი ელოდა.
„სახლში რომ დაბრუნდნენ, სანამ მე აქ ვარ?"
„აქამდეც არა ერთხელ დარჩენილხარ აქ ღამით, მაგრამ არაფერს შენიშნავენ, კარს თუ ჩავკეტავ."
„ანუ ღამით ვრჩები?"
„შენ თუ გინდა."
„შენ გინდა, რომ დავრჩე?"
„აუ, კი."
„კარგი მაშინ."
„მადლობა."
„იმისთვის, რომ ღამე ვრჩები?" გაეღიმა ჰარის და კიდევ ერთი ნაჭერი აიღო.
„არა. იმისთვის რომ წვეულების ნაცვლად აქ მოხვედი."
„შენ გარეშე მაინც მოვიწყენდი."
ამ ნათქვამზე ლუიმ მუცელში პეპლები იგრძნო. იმ ფიქრმა, რომ ჰარის კარგი დროის გასატარებლად, იგი სჭირდებოდა.
„ხო? სანამ მე გამიცნობდი რას აკეთებდი ხოლმე წვეულებებზე?" ჰკითხა ლუიმ.
„მართლა გაინტერესებს?"
„თან კი, თან არა."
„კაიფში ვიყავი, შემდეგ ვინმეს ვჟიმავდი. ძირითადად, ზეინს, მაგრამ ის ამ ბოლო დროს აღარაა სექსით და ეგეთებით დაინტერესებული."
„ვისთან გქონია სექსი? ვისაც ვიცნობ."
„მხოლოდ ზეინთან."
ლუიმ თვალები მოჭუტა.
"კარგი, ხო. ერთხელ ნაილისთვის მიკოცნია. კიდევ ერთი გოგო ლურჯი ჰაილაითერით?" ლუიმ თავი დაუქნია. „და კიდევ ერთი გოგო დაზიანებული ყურით."
„ეგ გოგო უცნაური ჩანს."
„უცნაურია." გაეცინა ჰარის და თავისი პიცის ყუთი დახურა.
„ანუ ეხლა მართო მე ვჭამ."
„აღარ მშია, მაგრამ შენ გააგრძელე ჭამა." უთხრა ჰარიმ.
„დავგუგლე, რა შეიძლება გამოიწვიოს ნარკოტიკმა." ფრთხილად უთხრა ლუიმ.
ჰარიმ თვალები აატრიალა და წამოჯდა.
„და რა დაასკვენი?"
„რომ დამოკიდებული ხარ ნარკოტიკზე."
„სისულელეა."
„ჰარი, ამიტომ ვერ ჭამ და გძინავს ნორმალურად!"
„იმის შემდეგ, რაც კოკაინი ტუალეტში ჩარეცხე, აღარ გავკარებივარ. მაგრამ მაინც ვერ მძინავს კარგად."
„მაგისთვის აბები არსებობს."
„ეგეც ფული ღირს."
„ქუჩის კუთხეში აფთიაქია." უთხრა ლუიმ. „შემიძლია...შეგვიძლია წავიდეთ და ვიყიდოთ, თუ გინდა."
ჰარი დააშტერდა რამდენიმე წუთით.
„რატომ აკეთებ ამას?" ჰკითხა ჰარიმ, რაზეც ლუიმ მხრები აიჩეჩა.
„მინდა დაგეხმარო, რომ უკეთ გახდე."
„საქველმოქმედო საქმე არ ვარ, ლუი."
„ჩემს სასიკეთოდ არ ვაკეთებ ამას."
ჰარიმ ამოიოხრა და თავი დაუქნია. „კარგი მაშინ."
10 წუთის შემდეგ უკვე ქუჩაში იყვნენ და აფთიაქში მიდიოდნენ.
„არ გცივა?" ჰკითხა ლუიმ, როცა ჰარის შიშველი მკლავები დაინახა.
„ცოტათი."
„შეგეძლო ჩემი ჟაკეტი აიღო."
ჰარის გაეცინა. „შენი ჟაკეტი იდაყვებსაც ვერ დამიფარავდა ალბათ. ისეთი პატარა ხარ."
„არ ვარ პატარა! შენ ხარ გიგანტი."
„მაშინ შენ თავს მიხედე, რადგან ჩემი პენისი იმხელაა, შეიძლება გატკინო."
„არ მატკენ."
„რატომ?"
ლუიმ მხრები გადაიჯვარედინა და ჰარის ახედა. „იმიტომ, რომ საყვარელი ვარ."
„ხო, კაი ტიპი ხარ."
ამასობაში აფთიაქთანაც მივიდნენ. ჰარიმ კარი გააღო და ლუი შეატარა.
„საღამო მშვიდობის. უძილობისთვის რას გვირჩევდით?" ჰკითხა ლუიმ მოხუც კაცს.
კაცმა, რომელიც სუდოკუს თამაშობდა, მათ ახედა.
„რეცეპტი გაქვთ?"
„არა."
კაცმა ამოიოხრა, ერთ თაროსთან მივიდა, პატარა ბოთლი აიღო და დახლთან დაბრუნდა.
„ყოველ ღამე ერთი აბი უნდა დალიო. გაითვალისწინე, რომ 8-დან 10 საათამდე დაგაძინებს. 7-10 დღის მერე ალბათ აღარ დაგჭირდება. თითო აბი 2 ფუნტი ღირს, ანუ 20 ფუნტია გადასახდელი."
ლუიმ ფული გადაიხადა, წამალი აიღო და ჟაკეტის ჯიბეში ჩაიდო.
„მადლობა, კარგ დღეს გისურვებთ." უთხრა ლუიმ და წამოვიდა. ჰარი ჩუმად გამოჰყვა.
„ესე ჩუმად რატომ ხარ?" ჰკითხა ჰარის, როცა სახლში ბრუნდებოდნენ.
ჰარიმ მხრები აიჩეჩა. „რა უნდა მეთქვა."
„შეგეძლო მადლობით დაგეწყო." გახუმრება სცადა ლუიმ.
„თავს არაკომფორტულად ვრძნობ, როცა შენ იხდი ჩემ მაგივრად."
„რატომ? მომწონს, როცა შენ მაგივრად ვიხდი." უთხრა ლუიმ.
„არ ვიცი...უბრალოდ არ მინდა იფიქრო, რომ შენი ფულით ვარ დაინტერესებული."
„აა, ეგ ვიცი."
„კარგი."
„შენ ჩემი დიდი ტრაკით ხარ დაინტერესებული."
„შენს თავს ეუბნები კომპლიმენტებს?" ჰკითხა ჰარიმ ღიმილით.
„სულ ეგრე ვშვრები, უნდა გაუძლო."
„ვცდილობ."
ლუის გაეღიმა და ტუჩზე იკბინა.
მადლობა ღმერთს, მშობლები არ დაბრუნებულიყვნენ. ამიტომ ისევ ლუის ოთახში ავიდნენ და კარები ჩაკეტეს.
„კარგი, შეგიძლია ერთი ეხლა დალიო? წერია, რომ სამოქმედოდ ერთი საათი სჭირდება. თითქმის შუაღამეა, მალე ჩაგეძინება."
ჰარი საწოლზე დაჯდა. ლუიმ ჭიქა წყალი და აბი მიაწოდა. ჰარიმ სწრაფად გადაყლაპა და ლუის შეხედა.
„განსხვავებას ვერ ვგრძნობ."
„ჯერ არც უნდა იგრძნო." ლუიმ თვალები აატრიალა, რაზეც ჰარის გაეღიმა, რადგან ძალიან უყვარდა გაღიზიანებული ლუი.
ლუიმ ტელევიზორი ჩართო და საწოლზე დაჯდა.
შერლოკის ახალი სერია გადიოდა, მაგრამ ლუი ტელევიზორს კი არა, ჰარის უყურებდა. ჰარიმ ბრასლეტები ერთმანეთის მიყოლებით მოიხსნა და იარებზე თითს ისვამდა.
„ეგ რა არი?" ჰკითხა ლუიმ მოულოდნელად ვერტიკალურ ზოლზე. თეთრი იყო და ლუის აქამდე არასდროს შეენიშნა.
„ეს მაშინდელია, როცა თავის მოკვლა ვცადე." ვითომც არაფერიო, თქვა ჰარიმ,
ლუის თვალები გაუფართოვდა ჰარის ტონზე.
„რა?"
„დიდი არაფერი."
„მაგას როგორ ამბობ? როდის მოხდა?"
ჰარიმ ამოიოხრა და ლუის შეხედა.
„17-ის ვიყავი. დედაჩემმა ის ის იყო მითხრა, რომ ჰოლმს ჩეიფელს ვტოვებდით და მამაჩემი დაიჭირეს. ამიტომ...ვცადე თავის მოკვლა, რადგან მეტი აღარ შემეძლო. ყველაფერი ამოვარდა ნორმიდან და ერთადერთი გამოსავალი ეგ იყო."
„ვინ გიპოვა?"
„დედაჩემმა. საავადმყოფოფში დამაწვინეს და ორი კვირის შემდეგ, აქ გადმოვედით."
ლუი გრძელ ზოლს თვალს ვერ აშორებდა.
„მამაშენი რატომ ჩასვეს ციხეში?"
„ესე მოულოდნელად საიდან გიჩნდება ამდენი კითხვა? მერე გინდა, რომ ჩემი საზიზღარი ცხოვრება შენ სასწაულს შეადარო?"
„არა! უბრალოდ მინდა, რომ ვიცოდე. ესეთი რთული დასაჯერებელია?"
ჰარიმ მხრები აიჩეჩა. ლუი მიხვდა, რომ არ უნდა დაეძალებინა, რადგან ჰარის ალბათ არ უყვარდა მისი დანგრეული ბავშვობის შესახებ მოყოლა. მაგრამ იმ ფაქტმა, რომ ჰარი მას ენდობოდამ ლუის გული გაუთბო. ჰარისთვის მნიშვნელოვან ადამიანად იგრძნო თავი.
„მამაჩემი ხშირად თვრებოდა და შემდეგ დედაჩემს სცემდა. დედას პოლიციაში მისვლა არ უნდოდა, რადგან სულ ეგონა, რომ მამა ჭკუაზე მოვიდოდა. მაგრამ ეს არ მოხდა."
„შენზეც ძალადობდა?"
„ზოგჯერ. მაშინ, როცა დედა სახლში არ იყო. როცა დედაჩემმა ამაზე გაიგო, პოლიციაში დარეკა და სწორედ მაშინ დააკავეს."
„როდის გამოუშვებენ?"
„ათ წელიწადში, ალბათ. არ ვიცი, არ მაინტერესებს."
„ვწუხვარ."
ჰარიმ მხრები აიჩეჩა. „არ მადარდებს."
„მაგრამ უნდა გადარდებდეს."
„მადარდებს, მაგრამ არ ვამბობ, რომ ასეა."
ლუიმ არ იცოდა, რა ეთქვა. უნდოდა უბრალოდ, რომ ჰარის მოხვეოდა და დაერწმუნებინა, რომ ყოველთვის მზად იქნებოდა მისთვის. ყოველთვის.
ათი წუთის შემდეგ ჰარიმ მთქნარება და თვალების ფშვნეტა დაიწყო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ წამალი მოქმედებას იწყებდა.
„ახლა ძალიან მეძინება." უთხრა ჰარიმ. ლუიმ თავი დაუქნია და ტელევიზორი გამორთო. თავადაც ძალიან დაღლილიყო, მაგრამ არ უნდოდა, რომ რამე ეთქვა.
„კბილები უნდა გავიხეხო. შენც გირჩევ, კარგია კბილებისთვის."
ჰარიმ თავი გააქნია, მაგრამ გაიღიმა და ლუის აბაზანაში შეყვა. კბილები ერთდროულად გაიხეხეს. როცა საძინებელში დაბრუნდნენ, ჰარი მაშინვე საწოლზე აძვრა და გადასაფარებელი დაიფარა.
„ძალიან გეძინება, ხო?"
„ხო, ხვალ არ გამაღვიძო."
„კარგი."
ლუიც აცოდა საწოლზე. ქვემოდან ხმა გაიგო, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მისი მშობლები დაბრუნდნენ.
ისე დაწვა, რომ ჰარის უყურებდა, რომელიც ზურგზე იწვა და ხელები მუცელზე ედო. ლუის მოუნდა, რომ ჩახუტებოდა. და ასეც მოიქცა.
ჩუმად ახლოს მიიწია, სანამ მუცლით ჰარის არ შეახო და ცხვირი ჰარის კისრში ჩარგო. ჰარის თვალები არ გაუხელია, მაგრამ ისე მოეწყო, რომ ლუის თავი მის მკერდზე დაედო. ხელი ლუის წელზე შემოხვია, ლუიმ კი ფეხი ზემოდან გადაადო.
„თბილი ხარ." უთხრა ლუიმ და ხელი ჰარის გულზე გაადო, რომ ენახა, მასსავით სწრაფად თუ არა. ასეც იყო.
ჰარის არ უპასუხია, მაგრამ ლუიმ იცოდა, რომ ჯერ არ ეძინა.
„იცი, ვფიქრობდი. თუ ღმერთს გეიები ეზიზღება, ტრაკში მგრძნობიარე წერტილი რატომ გვაქვს?"
ჰარიმ სიცილი დაიწყო. ლუის გაეღიმა, უყვარდა, როცა ჰარი იცინოდა.
„საინტერესოა. შეიძლება მღვდელს ჰკითხო, როცა ეკლესიაში წახვალ." უთხრა ჰარიმ და თითები ლუის მაისურის ქვეშ შეუცურა, რომ მუცელზე დაედო.
„აღარ მინდა ეკლესიაში წასვლა."
„რა?" ჰკითხა ჰარიმ წვრილი ხმით, ლუის მსგავსად.
„მივხვდი, რომ მოსაწყენია."
„აბა სხვაგან გირჩევნია მუხლებზე დგომა?"
„მოკეტე." უთხრა ლუიმ და მსუბუქად დაარტყა ჰარის მკერდზე.
„აუ."
შემდეგი ხუთი წუთი ისე გავიდა, ხმა არ ამოუღიათ. ჰარიმ ისევ დაამთქნარა.
„მიხარია, რომ არ მოკვდი." ჩაიჩურჩულა მოულოდნელად ლუიმ და ჰარი უფრო მაგრად მიიკრა. „ძალიან მიხარია."
ჰარიმ პასუხად წელზე მოუჭირა ხელი და ტუჩები ლუის თმაში ჩარგო. მალე სუნთქვა შეუნელდა და ჩაეძინა. ლუისგან განსხვავებით, რომელსაც კიდევ ერთი საათი ეღვიძა.
დილით 9-ზე გაიღვიძა, თავი ისევ ჰარის მკერდზე ედო. წამოჯდა, ისე მოახერხა, რომ ჰარი არ გაეღვიძებინა.
დააკვირდა მძინარე ჰარის. ისე მშვიდად გამოიყურებოდა, როცა ეძინა, რბილი ნაკვთები და ლამაზი წამწამები უზომოდ უხდებოდა მის ტუჩებს.
ლუიმ ამოიოხრა და საწოლიდან ადგა. იმედი ჰქონდა, რომ მისი ოჯახი დღესაც სადმე წავიდოდა და ჰარისთან დროის გატარების საშუალება მიეცემოდა.
აბაზანიდან გამოვიდა და ჩაიცვა, ფიქრი დაიწყო, ქვემოთ ჩასულიყო და ჰარი მარტო დაეტოვებინა, თუ არა.
გადაწყვიტა მაშინ ჩასულიყო, როცა მთელი ოჯახი უკვე ქვემოთ იქნებოდა. ასე კარს არავინ შემოუღებდა.
„დილა მშვიდობის." მიესალმა ყველას და მაგიდასთან დაჯდა.
„როგორი საღამო გქონდა?"
„ნორმალური."
მამამისმა იმის მოყოლა დაიწყო, თვითონ რა გააკეთეს წინა საღამოს, მაგრამ ლუის საერთოდ არ აინტერესებდა. მაღლა ასვლა უნდოდა ოთახში.
„დღეს ეკლესიაში არ მოვდივარ, ხო?" იკითხა მან.
„რატომ არ მოდიხარ?"
„დასჯილი ვარ. ამას მოითხოვს სამართლიანობა.
„არ გინდა ეკლესიაში წამოსვლა?" ჰკითხა დედამ.
„მინდა, მაგრამ თქვენ დამსაჯეთ და ღმერთი ამბობს, რომ ტყუილი ცოდვაა."
ეს ყველაზე დიდი სისულელე იყო, რაც ლუის ოდესმე უთქვამს, მაგრამ როგორც ჩანს დედამისი ანკესზე წამოეგო.
საუზმემ სწრაფად ჩაიარა და ლუი ბედნიერი იყო, რომ შეეძლო ისევ ზემოთ ასვლა. თავისი სნობი ოჯახის ატანა უკვე აღარ შეეძლო.
შუადღის 12 საათი იყო, როცა ჰარიმ გაიღვიძა. ლუიმ დაინახა, როგორ გაიზმორა და ამოიხვნეშა, ძვლების ტკაცუნიც კი გაიგო.
„კარგად გეძინა?" ჰკითხა ლუიმ, როცა ჰარი წამოჯდა და თვალების ფშვნეტა დაიწყო.
ჰარიმ გაუღიმა.
„საუკეთესოდ ჩემ ცხოვრებაში."
„ანუ აბები მოქმედებს."
„ხო. მადლობა."
ჰარი ოთახიდან ადგა და აბაზანაში გავიდა.
„გშია?" ჰკითხა ლუიმ, როცა ჰარი დაბრუნდა და საწოლზე დაჯდა.
„არც ისე. შენი მშობლები სად არიან?"
„ეკლესიაში." უპასუხა ლუიმ. ჰარი მოიღუშა.
„შენ რატომ არ წახვედი?"
ლუიმ თავი გააქნია და ადგა.
„ისედაც ვაპირებ მუხლებზე დადგომას."
ჰარის თვალები გაუფართოვდა და ჩაიღიმა. ლუი მის წინ მუხლებზე დადგა.
„დაგიყოლიე, პრინცესავ." უთხრა და თითები მის თმაში ახლართა.
„აჰამ."
ლუიმ ჰარის ბოქსერები მოაშორა და პენისი პირში ჩაიდო.
ჰარიმ კი მისი თავის მოძრაობდა დაიწყო და სულ მალე გაათავა.
როცა ლუი ფეხზე ადგა, ჰარიმ ლოყაზე აკოცა.
ლუი ქვემოთ ჩავიდა და ჰარის კრუასანი და ჩაი ამოუტანა. იცოდა, ჰარი ზედმეტად ამაყი იყო იმის ასაღიარებლად, რომ ჩაი კარგი გამოუვიდა.
მშობლები სახლში ერთ საათში მოვიდნენ. ჰარი კი კიდევ იქ იყო, ლუის თავის სიზმარს უყვებოდა. ლუის არ უნდოდა, რომ შეეწყვეტინებინა და მშობლების შესახვედრად არ ჩასულა.
მოსწონდა ის ფაქტი, რომ ჰარი ფაქტობრივად მისი მშობლების ცხვირწინ იყო, ისინი კი აზრზე არ იყვნენ. ეჭვსაც ვერ შეიტანდნენ, რომ ლუის საწოლში შეიძლებოდა ვინმე ბიჭი დაწოლილიყო, რომელიც ლუის უყვარდა.
ლუიმ უცებ ხველება ატეხა. ჰარიმ ლაპარაკი შეწყვიტა და უცნაურად შეხედა.
„რა მოხდა?"
„არაფერი."
უბრალოდ მიყვარხარ
Just 2 days left till 'Walls'