Jane
"I-I'm so sorry, j-jane."
Napasinghap kami nang bigla na lamang siyang lumuhod sa harapan ko. Natuod ako sa kinatatayuan at hindi alam kung ano ang gagawin. Nalilito ako.
But, nangako ako na gagawin ko ang lahat para sa anak ko, para kay aria.
"T-Tito...." Suminghap si zoel at akmang lalapitan ang taong kinamumuhian ko noon na ngayon lamang lumuhod at humingi ng tawad sa akin, nang pigilan siya ng daddy niya.
Napapikit ako kasabay ng pagtulo ng aking mga luha. Ang sakit sakit pa rin pero sa tuwing naiisip ko si aria, gumagaan ang lahat. Unti unting nabubuksan ang puso ko na matutong lumimot at magpatawad. Gusto kong subukang magsimula kaming ulit para sa anak ko. Hindi man sa ngayon pero pwede naman naming subukang simulan, hindi ba?
"M-Mahal na mahal lang k-kita noon. A-Alam kong walang magandang dahilan p-para gawin ko 'yon sa'yo pero kasi wala ako sa sarili noon. Ang tanging n-nasa isip ko lang ay ang m-mahalin mo rin ako. I-I'm so sorry for ruining your life, career and family. Please, forgive me....." Aniya. Napahagulgol ako. "Naiintindihan ko kung hindi mo pa ako lubusang mapapatawad sa ngayon....pero baka pwede naman tayong magkasundo para kay victoria. Kailangan niya tayo. Kailangan ka niya sa tabi niya..." Nanghihina akong napaupo sa upuan sa tabi ko. Hindi ako nakapagsalita at tanging iyak lamang ang naging sagot ko.
Noon ko pa gustong gawin niya 'to, ang humingi ng tawad at lumuhod sa harapan ko. Ito lang naman ang gusto ko...pero kung ginawa niya siguro ito noon baka hindi ko pa rin naman matanggap dahil sarado pa ang puso ko. Galit na galit ako noon to the point na pati ang sarili kong anak ay nadamay. Sinisi ko sa kaniya lahat at sa kaniya ko naibuntong lahat ng galit ko. Ako ang may kasalanan kung bakit siya nahihirapan ngayon.
Ngayong nasa harapan ko na ang taong kinamumuhian ko, nakaluhod at nagmamakaawang patawarin ko, kahit papano nawawala na ang agam agam ko sa puso't isipan.
Matagal na akong humihingi ng tawad sa Diyos at kay aria sa mga nagawa ko. Maski ang mga nahirapan noon ng dahil sa akin ay hiningan ko na nang tawad. Lahat sila napatawad na ako. Lalo na ang anak ko, ramdam kong kahit kailan ay hindi siya ng nagtanim ng galit sa akin. Mahal na mahal niya ako kahit na napakalaki ng kasalanan ko sa kaniya.
Kaya ngayon, gusto ko namang subukang patawarin ang taong nakagawa sa akin ng kasalanan, para sa anak ko. Kung siya nga napatawad ako, sino naman ako para hindi magpatawad hindi ba?
"Its okay, mom." Lumapit sa akin si zoel. "Kung hindi mo pa kaya ngayon, maiintindihan namin. Maiintindihan din ni tito kung hindi ka pa handang magpatawad." Pag-aalo niya.
Huminga ako ng malalim. Pilit na pinipigilan ang mga hikbi at sinimulang kalmahin ang sarili. Suminghot ako at unti unting pinunasan ang mga luha ko.
Nag-angat ako ng tingin kay zoel. "Kaya ko....para kay aria..." Determinandong sambit ko.
"R-Rodel..." Bumaling akong muli sa lalaking hanggang ngayon ay nakaluhod pa rin sa harapan ko. "I-I can forgive you, b-but not now. P-Please give me m-more time, that's all I ask..." Nanginginig pa rin ang mga labing sabi ko.
"I understand jane," Sabi niya. Malungkot siyang ngumiti sa akin. "Thank you," Sincere niyang sagot.
Tumango lamang ako. Lumapit naman sa kaniya agad si zoel para alalayan siyang makatayo.
"I'm so proud of you...."
Napangiti ako at nag-angat ng tingin sa lalaking pinaka-mamahal ko, si zoey. Noong iniwan nila ako ni zoel akala ko hindi na ulit kami magkakasama. Akala ko hindi ko na ulit siya mayayakap at mahahawakan. Hindi ko alam kung paano ko kinaya lahat noong wala sila, siguro niligtas ako nang isang parte sa akin na nagmamahal kay aria.
At ngayon kasama ko na ulit sila. Unti unti nang bumalik lahat ng nawala sa akin.
Victoria
Nagising akong medyo magaan na ang pakiramdam, pero may oxygen mask pa rin. Ilang beses pa akong kumurap para makapag-adjust sa liwanag.
"Hey, baby. You're awake."
Napatingin ako sa gilid ko nang marinig ang pamilyar niyang boses. Ngumiti siya nang magtama ang mga mata namin kaya napangiti na rin ako at pilit na inabot ang mukha niya.
"S-Skyrile...." Halos pabulong kong sambit.
"Yes, baby." Tumayo siya mula sa pagkakaupo at lumapit sa akin para gawaran ako ng malambing na halik sa noo. "Y-You scared m-me...." Nabasag ang boses niya. Seeing him torn like this, hurt me more. Ngayon na nga lang ulit kami nagkasama, pumagitna pa itong hindi gumaling-galing kong sakit.
"Is she awake?" Boses ni daddy.
"Yes, tito." Bahagyang lumayo sa akin si skyrile para bigyang daan si dad na kaagad lumapit sa akin.
"How are you, anak?" Nakangiting tanong niya habang hinahaplos ang buhok ko. Masuyo niya akong tinitigan.
"I-I'm good...." sagot ko. Huminga ako ng malalim. Ramdam ko ang hangin na binibigay ng oxygen mask sa akin. "Want t-to go h-home..." Pakiusap ko sa kaniya.
"W-We will, anak." Malungkot na ngumiti si daddy.
Sumulyap ako kay skyrile. "I-I'm okay," Mahinang sabi ko nang makitang nangingilid na ang mga luha niya. Hindi siya sanay sa ganitong bagay. Si daddy, kasama ko siya noong mga panahong mas mahina ako kesa ngayon pero si skyrile. Ngayon niya lang ako makikitang ganito, at naiintindihan ko talaga kung natatakot siya.
Natatakot siya na baka mawala ako at magkahiwalay na talaga kami ng tuluyan. Naiintindihan ko kung mararamdaman niya 'yon dahil 'yon din ang nararamdaman ko. Sobra din akong natatakot dahil kung sakali mang mawala ako, mas marami na akong maiiwan, mas maraming masasaktan.
Heavenly father...please, give me more time. Hayaan mo po sana akong makasama ng mas matagal ang pamilya ko at si skyrile. Hayaan mo po sana akong maayos ang lahat. Sana po ay sapat na ang pagmamahal nila para mabuhay ko. Amen.
"Yes, baby. You will be okay." Tumatango siya, pinapaniwala ang sarili na magiging okay ako. I hope so, too.
Ngumiti na lamang ako. Kailangan kong tatagan ang loob ko....para sa pamilya ko.
Sa pangatlong araw ko sa ospital, mahinang mahina pa rin ako although gumagaan rin naman ang pakiramdam ko pero panandalian lamang iyon.
May mga dumating at bumisita sa akin pero dahil sa kalagayan ko ay hindi ko sila nakakausap lalo na ang pamilya ko. Buong araw ay tulog ako dahil sa gamot na binibigay sa akin, tapos ay madalas akong nagigising sa gabi na iniinda ang paninikip ng dibdib ko. Minsan pa'y hindi na ako natutulungan ng oxygen para makahinga. I'm so scared. Mas matindi ang takot ko ngayon kesa noon dahil alam kong kapag nawala ako, mas maraming masasaktan.
Kahapon ay naalimpungatan ako nang marinig ang boses ni Dra. Sanchez. Hindi ko makita kung sino ang kausap niya dahil nasa bandang paahan ko sila nag-uusap. I just hear a worried voices.
"Why is she still weak, doktora? Akala ko ba magiging maayos din ang lagay niya. Ano ba talagang problema?!" Frustrated na tanong ni daddy. Mariin akong napapikit at pinigilan ang pangingilid ng mga luha.
"Tulad ng sinabi ng mommy ko sa inyo noon. Hindi tayo nakakasiguro kung magiging maayos ang unang operasyon niya. Yes, bea and her was compatible and she's a perfect donor for her. But, hindi pa rin 'yon sapat na dahilan para masabi nating magiging successful ang operasyon. Tulad nga ng sinabi sa inyo noon, there is a chance of survivor pero maliit lang."
Lalo akong nanghina. Unti unting nawawasak ang puso ko habang pinapakinggan ang mga hikbing tiyak na sa pamilya ko.
"What are you really trying to say?! Direstsahin mo na kami! Isn't successful right? Anong kailangan naming gawin?! Tell us!" Pigil na singhal ni mommy.
I'm sorry, mommy.
"A-Anak...." Bahagya kong kinalma ang sarili ko nang may humawak sa kamay ko at dinala ito sa mga labi niya. "Ang m-mommy jane mo 'to.....l-lumaban ka, ha? H-Huwag mo kaming iiwan, m-maraming nag-aantay sa paggaling m-mo...." Hikbi niya.
Hindi ko napigilan ang paglandas ng mga luha ko. Mas lalo akong nagkakaroon ng lakas para lumaban dahil nandito rin siya. Sa wakas, naramdaman ko na ayaw akong mawala ng tunay kong ina.
"We need to do the second operation." Seryosong tinig ng doktora. Nanigas ako, mas lalo namang lumakas ang mga iyakan. Mas humigpit din ang hawak ni mommy jane sa kamay ko. At sa kabila nang lahat ng nangyayari ngayon, ang sarap sa pakiramdam na tinatawag ko ulit siyang mommy.
"That's more dangerous...." Wala sa sariling sambit ni daddy.
"D-Dangerous tito?....H-How? W-Why?" Namutla ako. Si skyrile! Nandito pa rin siya?! Sana hindi niya nalang naririnig ang mga ito, mas lalo lamang siyang masasaktan.
"Yes, it is dangerous and there's only a 40% of survival. We also need to find another donor, the more stronger and healthy heart. We need to do this ASAP."
Kapag ginawa namin ang pangalawang operasyon, para na rin itong suicide. Kapag hindi kinaya ng katawan ko, I will be surely dead.
Lord,
Please help me. Kailangan pa po ako ng pamilya ko at ni skyrile. Ayoko pa pong iwan sila. Si skyrile....he will be lost without me. Baka masira na naman ang buhay niya kapag iniwan ko siya ngayon. Please lord. Huwag niyo po muna akong kunin ngayon. Let me live long for them. Amen.
Note: lahat ng nababasa niyo rito ay pawang kasinungalingan lamang. I honestly didn't do my research kaya ang imahinasyon ko nalang ang gumawa. Thank you for reading!
Watch out for errors!