(Zawgyi)
"အားးးးးဘဝႀကီးကလြယ္ကူမေနဘူး"
ေက်ာင္းကေနျပန္ေရာက္တာနဲ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုကုတင္ေပၚ
ဖုန္းကနဲပစ္ခ်လိုက္ရင္း ခႏၲာကိုယ္ကိုပါကုတင္ေပၚပစ္လွဲခ်
လိုက္သည္။တနင့္တပိုးစားေသာက္လာလို႔
ခပ္စူစူျဖစ္ေနတဲ့ဗိုက္ကို လက္ျဖင့္အသာပြတ္သတ္လိုက္ရင္း မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့
စိတ္ပ်က္စရာေက်ာင္းသားဘဝအေၾကာင္းသြားေတြးမိသည္။
ဟူးးးေက်ာင္းပထမဆံုးေန႔ႀကီးက
ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုလည္းေပ်ာ္ဖို႔မေကာင္းပါလား။
တံခါးဖြင့္သံနဲ႔ေျခသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းကို
နည္းနည္းေျမႇာက္ၿပီးၾကည့္လိုက္မိေတာ့ Oh Sehunဟာ သူ႔အက်ီ ၤအေပၚဆံုးၾကယ္သီးကိုစိတ္ညည္းညဴေနတဲ့ပံုစံနဲ႔
ျဖဳတ္ရင္း အခန္းထဲဝင္လာေနတာမို႔ကြၽန္ေတာ္အၾကည့္ေတြလႊဲလိုက္ရင္းမ်က္နွာၾကက္ကိုသာမ်က္လံုးေပါက္ေတြ
က်ဥ္းထားရင္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ေဘးတစ္ဖက္ေစာင္းလြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ကို
သူကစာၾကည့္စားပြဲေပၚေသခ်ာေနရာခ်ၿပီးမွ
ဝတ္ထားတဲ့အက်ီ ၤကိုလံုးလံုးခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာေပးထားၿပီးဗီဒိုထဲမွာအက်ီ ၤရွာေနတဲ့Oh Sehunရဲ႕ေက်ာျပင္ဆီကိုအမွတ္တမွတ္ထပ္ၾကည့္မိခ်ိန္
ေက်ာေပၚကကုတ္ျခစ္ခံထားရပံုရတဲ့အဆင္းရာေတြေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ပဲထထိုင္မိလ်က္။
"မင္းေက်ာေပၚကဘာျဖစ္တာလဲ"
ေခါင္းအသာငဲ့ၾကည့္လာတဲ့သူက
သူ႔ေက်ာေပၚမွာအဲ့ဒီဒဏ္ရာေတြရွိေနမွန္းေတာင္သိပံုမေပၚ။
အက်ီ ၤတစ္ထည္ဆြဲထုတ္၊ပုခံုးေပၚတင္ၿပီး မွန္တင္ခံုေရွ႕သြားကာေနာက္ေက်ာကိုမမွီမကန္းျပန္ၾကည့္ေနတဲ့သူက
ဘာမွမျဖစ္သလိုျပန္လွည့္လာရင္း အက်ီ ၤဝတ္ဖို႔ျပင္ေနသည္။
"ya!!!ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔"
"မနက္ကမင္းကိုဖမ္းလိုက္တုန္းကေျမႀကီးနဲ႔ပြတ္မိသြားလို႔ပါ။
စိတ္မပူနဲ႔ မနာဘူး"
"ဘယ္သူကစိတ္ပူေနလို႔လည္း လာခဲ့ဒီကို"
စာၾကည့္ခံုေပၚကေဆးဘူးကိုကြၽန္ေတာ္လွမ္းယူလိုက္ၿပီး
တင္ပေလြေခြထိုင္ကာသူ႔ကိုေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့
မ်က္ခံုးေတြပင့္ရင္းၾကည့္လာတဲ့သူကမယံုၾကည္နိုင္သလိုလို။
"ေလ်ွာက္ေတြးမေနနဲ႔ မင္းကိုေစတနာရွိလြန္းလို႔မဟုတ္ဖူး
ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာမို႔လို႔ျပန္လုပ္ေပးတာ"
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနတဲ့သူက ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ျငိမ့္ျပယံုသာ
တံု႔ျပန္လာၿပီးဘာမွအထြန္႔မတက္ခဲ့ေခ်။
နဂိုအသားျဖဴလြန္းလွတဲ့သူမို႔ ေနမထိေလမထိတဲ့
ေက်ာျပင္လိုေနရာမ်ိဴးဟာ လက္ခေလးနဲ႔တို႔ထိမိယံုနဲ႔
ပြန္းပဲ့သြားမလားလို႔ထင္မိေလာက္တဲ့အထိႏုဖက္ေနသည္။
"လုပ္ေလ"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာေပးထိုင္ထားတဲ့သူက အခ်ိန္ၾကာတဲ့အထိ
ေဆးလိမ္းဖို႔လုပ္ငန္းမစေသးတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို
ေခါင္းအသာငဲ့ၾကည့္ရင္းဆိုလာေတာ့
ေဆးလိမ္းဖို႔တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနရာကေန
အဆင္းရာေတြေပၚကိုလက္နဲ႔အသာတို႔ထိလိုက္သည္။
"နာရင္ေျပာ"
"မနာပါဘူး"
အဆင္းရာေတြကအမ်ားႀကီးပဲ။သူတကယ္မနာတာေရာဟုတ္ပါရဲ႕လား။ပုခံုးကေနခါးအထိ ဟိုတစ္ခုသည္တစ္ခု
အဆင္းရာေတြက ေက်ာျပင္ေဖြးေဖြးေပၚမွာရႈပ္ယက္ခတ္ေနသည္။ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ Oh Sehunရဲ႕
တစ္ကိုယ္လံုးက ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြအကုန္
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လြတ္ကင္းတာမရွိခဲ့။
"ၿပီးၿပီ"
"အင္း"
ကြၽန္ေတာ္ေဆးဘူးကိုျပန္ပိတ္ေနရင္းသူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့
အက်ီ ၤဝတ္ဖို႔ျပင္ေနသည္ကိုေတြ႕ရတာေၾကာင့္
သူ႔လက္ကိုအျမန္လွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း
သူ႔လက္ထဲကအက်ီ ၤကိုပါဆြဲယူလိုက္သည္။
"မဝတ္နဲ႔ဦး ေဆးေတြအက်ီ ၤမွာေပကုန္မယ္"
"ေအးပါ ျပန္ေပး!"
လက္ကိုကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာျဖန္႔ထားရင္းအက်ီ ၤျပန္ေတာင္းေနတဲ့သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္မေက်မခ်မ္းနဲ႔ျပန္ေပးလိုက္ရသည္။
ေဆးလိမ္းထားရင္အက်ီ ၤမဝတ္ရဘူးဆိုတာကို
မသိဘူးလားငတံုးေကာင္ရဲ႕။ျပန္ေပးလိုက္တဲ့အက်ီ ၤကို
လက္ကေနကိုင္သြားရင္း အခန္းျပင္ျပန္ထြက္သြားတဲ့သူက
နည္းနည္းေတာ့မ်က္နွာညိႈးေနသလားလို႔။ၿပီးေတာ့
ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုးသူပံုမွန္မဟုတ္တာလည္းJongin
ရိပ္မိသည္။အရင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမခံခ်င္ေအာင္
ရန္စတက္တဲ့သူကဒီေန႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေထြေထြထူးထူးအေရးေတာင္စိုက္မလာခဲ့။
"ေနေပါ့ မင္းအေရးမစိုက္ေတာ့ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ"
အခန္းတံခါးဆီကိုမ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္နဲ႔ ေဘးကေခါင္းအံုးကိုယူၿပီးေဒါသတႀကီးျဖစ္ညစ္ပစ္လိုက္သည္။
ဟုတ္တယ္ သူ႔ကိုဘယ္သူကဂရုစိုက္ေနလို႔လည္း။
လံုးဝ ဂရုမစိုက္ဖူးကြ။
"ဟာကြာ!"
"မင္းအေမလႊား!"
လက္ထဲကေခါင္းအံုးကိုအားအကုန္ထည့္ၿပီး
တံခါးဆီကိုေကာက္ေပါက္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ကိုက္
အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီးဝင္လာတဲ့ Yixing hyungရဲ႕
မ်က္နွာကိုကြက္တိသြားထိမွန္ေလသည္။
Oh Sehun!Oh Sehun!
မင္းေၾကာင့္ အားလံုးကမင္းေၾကာင့္
ေတာ္ေတာ္အာရံုစားတဲ့ေကာင္ပဲ။
"hyung!!ကြၽန္ေတာ္တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဖူးေနာ္"
"အင္းပါ အင္းပါ ငါ့ကိုအာရံုမစိုက္နဲ႔။မင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား"
ကုတင္ေပၚကိုေရးႀကီးသုတ္ျပာေျပးတက္လာရင္း
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြကိုဆုတ္ကိုင္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၲာကိုယ္
တစ္ခုလံုးကိုၿခံဳၾကည့္ေနတဲ့hyungေၾကာင့္
ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိေအာင္ဆြံ႕အသြားၿပီးမွ
ေခါင္းနွစ္ခ်က္ဆင့္ၿပီးညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ေသခ်ာရဲ႕လား ငါ့အထင္မင္းအဆင္မေျပဘူးထင္တယ္ေနာ္"
"ဘာကိုလဲ"
နားမလည္နိုင္တဲ့စကားေတြကိုေျပာေနတဲ့hyungကို
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ရင္း
မနက္ကသစ္ပင္ေပၚတက္ေျပးရတဲ့ကိစၥကိုမ်ားသိသြားတာလားလို႔ေတြးမိသြားေသးသည္။ဒါေပမယ့္
hyungသိသြားတယ္ဆိုတာဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ေပ။
"ငယ္ေလးရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ လက္သည္းရာေတြေတြ႕လို႔ေလ
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔မင္းကိုလာၾကည့္တာ။Junmyeonကလည္း
အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးေပးခိုင္းလိုက္လို႔"
လက္ထဲကိုေရာက္လာတဲ့ေဆးလံုးကိုတစ္လွည့္
Yixing hyungရဲ႕မ်က္နွာကိုတစ္လွည့္ ကြၽန္ေတာ္
ၾကည့္ၿပီးမ်က္လံုးေတြေထာင့္ကပ္ကာစဥ္းစားလိုက္ရသည္။
Oh Sehunရဲ႕ေက်ာေပၚမွာဒဏ္ရာေတြ႕တာကို
ဘာကိစၥနဲ႔ငါ့ကိုအကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးလာတိုက္တာလဲ။
"အားးးးးးhyung!!"
ကြၽန္ေတာ္အသံျပာျပာနဲ႔ေအာ္ဟစ္လိုက္ရင္း
လက္ထဲကေဆးလံုးကိုပါ Yixing hyungလက္ထဲ
အေလာသံုးဆယ္ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။
"အခုေသာက္လိုက္ မေသာက္ရင္
မင္းမနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားနိုင္မွာမဟုတ္ဖူး"
လက္ထဲတစ္ဖန္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ေဆးလံုးဟာ
ရိုးရိုးအကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးမဟုတ္ပဲ
ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရွက္ခြဲဖို႔ထုတ္ထားသလားမွတ္ရသည္။
ကြၽန္ေတာ့္တို႔နွစ္ေယာက္ဘာမွမလုပ္လည္း
ဘာလို႔ဒီလိုအၿမဲအထင္လြဲခံေနရတာလဲ။
"ေရာ႔ဆိုေန"
ေဆးလံုးကိုအတင္းေဖာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ
အတင္းထိုးထည့္ကာေရေတြပါအတင္းေသာက္ခိုင္းေနေတာ့
ဘာမွမဘာခဲ့ေပမယ့္လည္း
ထိုေဆးကိုေသာက္လိုက္ရသည္ေပါ့ေလ။
ေဝါ့့ စိတ္ပ်က္လိုက္တာ။
ေဆးတိုက္ၿပီးသြားေတာင္မွ အခန္းထဲကျပန္ထြက္မသြားေသးပဲကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာကိုၿပံဳးၿပံဳးႀကီးၾကည့္ေနတဲ့
hyungေၾကာင့္ မေနတက္မထိုင္တက္ျဖစ္လာကာ
အၾကည့္ေတြဖယ္လိုက္မိသည္။
ဘာလို႔အဲ့လိုႀကီးလာၾကည့္ေနရတာလဲလို႔။
"ေတာ္ေသးတယ္ Jonginရွိလို႔။။ဒီေန႔ကိုငယ္ေလး
ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲhyungစိုးရိမ္ေနတာ
တကယ္ကိုေတာ္ေသးတယ္ "
သက္ျပင္းသံခပ္ဖြဖြနဲ႔ ညည္းညဴသံတိုးတိုးေၾကာင့္
Oh Sehunမွာကြၽန္ေတာ္မသိတဲ့အခက္အခဲရွိေနတာကို
ကြၽန္ေတာ္ရိပ္မိသလိုလိုရွိသြားသည္။
"သူဘာျဖစ္ေနတာလဲ hyung"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္လာတဲ့hyungရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာေစာေစာကေလာက္မလန္းဆန္းေတာ့သေယာင္ပင္။
"ဒီေန႔ငယ္ေလးအေမရဲ႕နွစ္ပတ္လည္ေန႔"
ဘာစကားႀကီးလဲဟ။သူ႔အေမကhyungရဲ႕အေမပဲ
မဟုတ္ဖူးလား။ဘာလို႔နားမလည္နိုင္တဲ့စကားေတြပဲ
ေျပာေနရတာလဲ။
"ငယ္ေလးကို hyungတို႔ေမြးစားထားတာ"
အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး
hyungကေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္းကိုရွင္းျပသလိုလိုေျပာလာေတာ့ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားယံုမွတစ္ပါး
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ရမလဲမသိ။
သူတစ္ေန႔လံုးေအးတိေအးစက္ျဖစ္ေနတာကို
ကြၽန္ေတာ့္ကတစ္မ်ိဳးထင္မိခဲ့ေသးသည္။Oh Sehunရဲ႕
အနာဂတ္လက္တြဲေဖာ္တစ္ျဖစ္လည္းကြၽန္ေတာ့္ကို
တမင္သိထားေစခ်င္လို႔hyungကလာေျပာတဲ့ပံုပင္။
ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးကိုတစ္ခ်က္ပုတ္ရင္းhyungထြက္သြားတဲ့
အထိကြၽန္ေတာ္မလႈပ္မရပ္ထိုင္ေနမိတုန္း။
ဟုတ္တယ္။ကြၽန္ေတာ္ကအသဲမွမမာတာ။
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မတည့္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ
ဒီအခ်ိန္မွာသူအရမ္းခက္ခဲေနမယ္မွန္း
ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္သည္။
အဆင္ေျပရဲ႕လား Oh Sehun
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~
ည၁၀နာရီေက်ာ္တဲ့အထိအခန္းထဲျပန္မဝင္လာေသးတဲ့သူ႔ကို
ကြၽန္ေတာ္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလ်ွာက္ရင္းေစာင့္ေနမိတုန္းမွာကြၽီခနဲပြင့္လာတဲ့တံခါးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္
အသင့္အေနအထားနဲ႔ အခန္းဝဆီမ်က္နွာမူလ်က္သား
ျဖစ္သြားတယ္။
အျပင္မွာအၾကာႀကီးေနလာလို႔ေအးလာပံုရတဲ့သူက
လက္နွစ္ဖက္ကို ပြတ္တိုက္ရင္း
ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္လာေတာ့ ေယာင္နနနဲ႔ရီျပမိလိုက္တာက သူ႔မ်က္ခံုးေတြပင့္တက္သြားေစတဲ့အထိ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတဲ့သူက ခဏအၾကာမွာ
တဘတ္တစ္ထည္ျဖင့္လည္ဂုတ္ေတြကိုသုတ္ေနရင္း
ျပန္ထြက္လာသည္။အိပ္ယာဆီလွမ္းလာေနတဲ့သူ႔ေရွ႕ကေန
ကာဆီးကာဆီးလုပ္မိေတာ့ သူကမ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာၾကည့္လာတာမို႔ အရွက္ေျပၿပံဳးျပလိုက္ရသည္။
"ငါ~ငါဖက္ထားေပးရမလား"
အထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကည့္လာတဲ့သူက တေအာင့္ၾကာေတာ့မွ ေခါင္းခါျပရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္သြားကာ
ကုတင္ေပၚတက္ဖို႔ဟန္ျပင္ေနေတာ့
သူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း ဆိုက္တူဂိုဏ္တူ
ခႏၲာကိုယ္ကိုခက္တင္းတင္းဖက္ထားေပးလိုက္သည္။
အစပိုင္းမွာ အတင္းအၾကပ္ရုန္းေနတဲ့သူက
ေနာက္ေတာ့ေနသားၾကသြားသလိုမ်ိဳး
ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ဖန္ျပန္ဖက္တြယ္လာသည္။
"ဒီေန႔တစ္ည ငါမင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေကာင္းလုပ္ေပးမယ္"
တုန္႔ျပန္မႈမလာ။အေၾကာင္းျပန္တဲ့စကားမလာ။
ခပ္မ်ွင္းမ်ွင္းရႈထုတ္ေနတဲ့ သူ႔ေလေငြ႕ေႏြးေႏြးကိုသာ
ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိေနသည္။ဦေဆာင္ၿပီးဖက္ခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္က
သူ႔ရဲ႕တင္းၾကပ္ၾကပ္လက္ေတြၾကားမွာတဖန္ျပန္ၿပီး
အဖက္ခံေနရတဲ့အေျခအေနသို႔ဘယ္လိုေရာက္သြားလည္း
ကြၽန္ေတာ္မသိ။ဖက္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔
အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္လို႔ထင္ရေလာက္တဲ့အထိ
သူ႔ကၿငိမ္သက္ေနသည္။သူေတာ္ေတာ္ခံစားေနရလို႔မ်ားလား။
~~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~~
"Oh Sehun!"
"ဝုန္း!!!"
အိပ္ယာကထထခ်င္းပထမဆံုးလုပ္မိတဲ့အလုပ္က
သူ႔ကိုကုတင္ေပၚကေနျပဳတ္က်ေအာင္ကန္ခ်တာပင္။
မ်က္လံုးေတြေကာင္းေကာင္းမပြင့္ေသးတဲ့သူက မ်က္နွာႀကီးရံႈ႕တြလ်က္နဲ႔ကုတင္ေပၚကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
"မင္းဘာလုပ္တာလည္း Kim Jongin!"
"ငါမင္းကိုမေန႔ညကမေျပာခဲ့ဘူးလား။တစ္ညပါပဲဆိုေန
ည၁၂နာရီထိုးတာနဲ႔ငါ့ကိုဖက္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ
မင္းေမ့ေနတာလား"
ခါးနားေလ်ာက်ေနတဲ့ေစာင္ကို ရင္ဘတ္အထိဆြဲယူကာ
ၿခံဳလိုက္ရင္းသူ႔ကိုလက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးကာ
အသားကုန္ေအာ္ေလေတာ့သူက နာသြားပံုရတဲ့တင္ပါးကို
ပြတ္ရင္ျပန္ထလာကာ ကုတင္ေပၚျပန္တက္လာသည္။
"မင္းလည္းငါ့ကိုျပန္ဖက္ထားခဲ့တာပဲေလ
ဘာလိုငါ့အျပစ္ပဲျဖစ္ရတာလဲ"
မ်က္လံုးေတြကိုအသားကုန္ပြတ္ေနရင္းျပန္ခြန္းတုန္႔ျပန္လာတဲ့ဒင္းကိုကြၽန္ေတာ္မ်က္ေစာင္းထိုးရင္းကုတင္ေပၚကေနခုန္ဆင္းလိုက္ကာေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာလိုက္သည္။
ဒါပါပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔နွစ္ေယာက္ရဲ႕
တစ္ညတာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကအခုပဲပ်က္စီးသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။
~~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~
"Jongin"
"ဟင္"
Miloေသာက္လ်က္နဲ႔နာမည္ေခၚလာတဲ့Baekhyunကို
ကြၽန္ေတာ္Milk Teaေသာက္လ်က္နဲ႔ျပန္ထူးလိုက္သည္
မ်က္စိေရွ႕ကေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့ထမင္းပန္းကန္ေတြကို
Baekhyunကေဘးဘက္ကိုတြန္းပို႔လိုက္ရင္း
ကြၽန္ေတာ့္နားကိုအတင္းကပ္လာေနသည္။
"ဒီမွာၾကည့္!"
မ်က္စိေရွ႕အတင္းထိုးေပးလာတဲ့ဖုန္းကိုကြၽန္ေတာ္မယူပဲနဲ႔
ဒီအတိုင္းမ်က္လံုးနဲ႔ပဲၾကည့္လိုက္သည္။
အတြင္းခံသာဝတ္ထားတဲ့မိန္းခေလးနွစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုမို႔
ေသာက္ေနတဲ့Milk Teaေတြကနွာေခါင္းထဲက
ျပန္ထြက္ကုန္သည္။
"အဟြတ္!!အဟြတ္ Byun!
အဟြတ္Byun Baekhyun မင္း!!"
ဖုန္းကိုလက္ညိဳးတစ္ထိုးထိုးနဲ႔ မေသယံုတမယ္ေခ်ာင္းဆိုးေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုBaekhyunကေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔
အရင္ၾကည့္လာၿပီးမွ သူ႔ဖုန္းကိုသူျပန္ၾကည့္ရင္း
အလန္႔တၾကားေအာ္ေလေတာ့သည္။
"မဟုတ္ မဟုတ္ဖူး Jongin
ငါျပခ်င္တာအဲ့ဒါမဟုတ္ဖူး
အဲ့ဒါကငါ့friထဲကshareထားတာ အဲ့ဒါငါမဟုတ္ဖူး"
ဖုန္းႀကီးကြၽံထြက္သြားမတက္အသည္းအသန္နိွပ္ေနရင္းနဲ႔
ပါးစပ္ကလည္းေျဖရွင္းခ်က္ကမပ်က္။
သူကလည္း သူျပခ်င္တဲ့ဟာကိုျပန္ရွာေနသလို
ကြၽန္ေတာ္ကလည္းနွာေခါင္းကMilk Teaေတြကို
တစ္သ်ွဴးနဲ႔ျပန္သုတ္ေနရသည္္။
"ရၿပီ!ရၿပီ ငါျပခ်င္တာဒီဥစၥာ"
လက္ထဲကတစ္သ်ွဴးကိုလံုးေခ်ၿပီးလြင့္ပစ္လိုက္ၿပီး
Baekhyunထိုးေပးတဲ့ဖုန္းကိုကြၽန္ေတာ္ယူလိုက္သည္။
ဖုန္းscreenေပၚက postတစ္ခုက
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာကိုမဲ့႐ြဲ႕သြားေစသည္။
ဘာတဲ့first yearမွCool guyေလးမ်ားတဲ့။
ပံုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားမွန္ခ်ၿပီးေမာင္းေနတဲ့Oh Sehunနဲ႔ ျပိဳင္ကားကိုအမိုးခ်ၿပီးေမာင္းေနတဲ့Park Chanyeolရဲ႕ကားနဲ႔showထုတ္ေနတဲ့ပံုေတြ။
ကြၽန္ေတာ္လက္ထဲကဖုန္းကိုBaekhyunဆီ
ျပန္ထိုးေပးလိုက္ရင္းMilk Taeဘူးကိုတစ္ခ်က္
အရင္စုတ္ေသာက္လိုက္သည္။ျပီးေတာ့မွ ကုန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့
Milk Teaဘူးကိုေဘးကိုတြန္းထုတ္ကာ
Baekhyunလက္ထဲကmiloဘူးဆီလက္လွမ္းေတာ့
သူကကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုရိုက္ထုတ္သည္။
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ။အဲ့ေကာင္နွစ္ေကာင္က
ကားေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔မို႔နာမည္ႀကီးေနတာ
သူတို႔ေနရာမွာငါတို႔ဆိုရင္လည္းဒီလိုနာမည္ႀကီးဦးမွာပဲ"
ဟုတ္လို႔လားဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့Baekhyunကို
ုကြၽန္ေတာ္ပုခံုးကေနဆြဲဖက္လိုက္ၿပီးသူ႔နားကို
ကိုက္ခ်ပစ္လိုက္သည္
"ေခြးေကာင္!ေဘာမလို႔ကိုက္တာလား"
ရဲတက္သြားတဲ့နားတစ္ဖက္ကိုအုပ္ထားတဲ့Baekhyunကို
ကြၽန္ေတာ္စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ၾကည့္ရင္း လက္နွစ္ဖက္ပြတ္ကာ
ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
"တကယ္ေျပာတာBaekhyun
မယံုရင္စမ္းၾကည့္ၾကမလား"
မ်က္ခံုးေတြကိုနွစ္ခ်က္ေလာက္ပင့္ျပလိုက္ရင္း
အဓိပၸါယ္ရွိရွိကြၽန္ေတာ္ၿပံဳးလိုက္သည္။
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~
Hall 1အခန္းရဲ႕အေနာက္ေပါက္ကေန
အထဲကိုေခါင္းျပဴကာၾကည့္လိုက္ရင္းဟိုနွစ္ေယာက္ကိုရွာလိုက္ေတာ့ေနာက္ဆံုးတန္းရဲ႕ဟိုဘက္ေထာင့္ဆံုးမွာထိုင္ၿပီးဖုန္းသံုးေနတဲ့နွစ္ေယာက္ကိုထင္းထင္းႀကီးေတြ႕ေနရသည္။
ထင္းဆို တစ္တန္းလံုးကမိန္းခေလးေတြအကုန္လံုးက
အဲ့အေနာက္ကိုပဲၾကည့္ေနၾကတာမဟုတ္လား။
"အဆင္ေျပပါ့မလား"
အေရွ႕ကBaekhyunကအေနာက္ကကြၽန္ေတာ့္ကို
ေမာ့ၾကည့္လာရင္းေမးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို
မွိတ္ျပလိုက္သည္။ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုပါျပန္ဆြဲထုတ္လာရင္း
Hall 1ကိုလွမ္းျမင္နိုင္တဲ့ေလွကားေထာင့္တစ္ခုဆီသို
႔ျပန္ဆုတ္ကာေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကဖုန္းကို
ထုတ္လိုက္ျပီးတာနဲ႔Oh Sehunရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ကို
နွိပ္ခ်လိုက္ၿပီးသူ႔ဘက္ကဖုန္းကိုင္မယ့္အခ်ိန္ကို
ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
"ဟယ္လို"
"ဟယ္လို Oh Sehun"
"အင္း ေျပာ"
"ဟယ္လို ဟယ္လို Oh Sehun
ငါမၾကားရဘူး ဟဲလို"
ေလွကားအေကြ႕ကေန Hall 1ရဲ႕အေနာက္တံခါးကို
ေခါင္းျပဴကာထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
Oh Sehunကဖုန္းလိုင္းမမိဘူးအထင္နဲ႔
အခန္းအျပင္ကိုထြက္လာတာကိုေတြ႕ရသည္။
ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့အတိုင္း သူ႔မွာေက်ာပိုးအိတ္မပါလာခဲ့။
ကြၽန္ေတာ္Baekhyunကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း
လက္မေထာင္ျပလိုက္ေတာ့ သူကလည္းသူ႔ဖုန္းကိုထုတ္ရင္း
Park Chanyeolထံဆက္သြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနသည္။
တေအာင့္အၾကာမွာ Hall 1ထဲကေန
Park Chanyeolပါထြက္လာတာကိုျမင္ရသည္။
အခန္းေရွ႕မွာဖုန္းတစ္လံုးဆီနဲ႔
ဟိုေလ်ွာက္သည္ေလ်ွာက္လုပ္ေနတဲ့နွစ္ေယာက္လံုးကို
အခန္းနဲ႔ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးကိုေရာက္သြားတဲ့အထိ
မၾကားရဘူးဆိုတဲ့စကားကိုပဲထပ္တလဲလဲေျပာေနလိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔Baekhyunတို႔
Hall 1ထဲကိုကေသာကပါးေျပးဝင္ရင္း
ပါးစပ္ကလည္းမၾကားရဘူးဆိုတဲ့စကားကမပ်က္။
ေနာက္ဆံုးတန္းကလြယ္အိတ္နွစ္လံုးကိုျမင္ေတာ့
အားရပါးရဆြဲယူလိုက္ရင္း အိတ္ထဲကကားေသာ့ကို
ေမႊေနွာက္ရွာေနလိုက္သည္။
လက္ထဲပါလာတဲ့အမဲေရာင္ေသာ့တြဲေလးကို
ကြၽန္ေတာ္ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ၿပံဳးကာၾကည့္လိုက္ရင္း
ေခါင္းျပန္အေမာ့မွာ Hall 1တစ္ခုလံုးက
ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕စူးစူးရဲရဲအၾကည့္ေၾကာင့္
အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ရီျပမိလိုက္သည္။
သူခိုးလူမိတယ္ဆိုတာဒါမ်ိဳးလား။
အခန္းထဲကေပးထြက္မွာမဟုတ္တဲ့မိန္းမပ်ိဳေတြရဲ႕ပံုစံေၾကာင့္
ဘယ္လိုမွမတက္နိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး
Ph Speakerကိုဖြင့္ပစ္လိုက္ရသည္။
"ဟယ္လို Kim Jongin
ဟယ္လို ငါေျပာတာၾကားလား"
ဖုန္းထဲကOh Sehunရဲ႕အသံကိုၾကားေတာ့မွ
ခပ္ေဆြေဆြမ်က္ေစာင္းထိုးရင္း
အေရွ႕ျပန္႔လွည့္သြားတဲ့မယ္မင္းႀကီးမေတြေၾကာင့္
အသက္ပင္ဆယ့္ငါးနွစ္ေလာက္တိုသြားသလိုပင္။
"Jongin သြားမယ္!"
Park Chanyeolရဲ႕ၿပိဳင္ကားေသာ့ေလးကို
ေျမႇာက္ျပရင္း Baekhyunကေျပာလာေတာ့မွ
နွစ္ေယာက္လံုးPh callေတြကိုခ်ပစ္လိုက္ၿပီး
ထိုအခန္းထဲကေန အျမန္ဆံုးအရွိန္နဲ႔ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
"ေဟာဟဲ"
ဒူးနွစ္ဖက္ေပၚလက္ေထာက္လ်က္ လ်ွာႀကီးေတြထုတ္ကာ
အေမာေျဖေနရတာကၾကည့္ရေတာ့မေကာင္းလွ။
ကားပါကင္ကကားေတြဆီကိုမ်က္လံုးကစားၾကည့္ေတာ့
မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ရပ္ထားတဲ့Oh Sehunရဲ႕
ကားကိုေတြ႔ရတာေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္အားရဝမ္းသာ
ၿပံဳးလိုက္သည္။
"ခ်ီးပဲ!!Park Chanyeolက
ကားကိုဟိုးဘက္အေပါက္မွာရပ္ထားတာပဲ"
တစ္စီးတည္းထင္းထြက္ေနတဲ့အနီေရာင္ၿပိဳင္ကားက
ဟိုးဘက္အဝင္ေပါက္မွာသီးသန္႔ရွိေနသည္။
ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ။ေက်ာင္းအတူလာတဲ့နွစ္ေယာက္က
ကားကိုဟိုဘက္ထိပ္နဲ႔သည္ဘက္ထိပ္မွာရပ္ထားသည္တဲ့။
"မထူးေတာ့ဘူး Baekhyun
မင္းကဟိုဘက္ဂိတ္ကထြက္ ငါကဒီဘက္ဂိတ္ကထြက္မယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းဝန္းအျပင္ကတစ္ေနရာရာမွာေတာ့
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္းေတြ႕မွာပဲ"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမ်ွကိုေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးနားေထာင္ေနတဲ့
Baekhyunက စကားဆံုးတာနဲ႔Park Chanyeolရဲ႕ကားဆီကိုေျပးသြားတာမို႔ကြၽန္ေတာ္လည္းOh Sehunရဲ႕ကားေပၚတက္ခဲ့လိုက္သည္။
တကယ့္ျပသနာကကားေပၚေရာက္ေတာ့မွစသည္။
ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေမ့ေနခဲ့တာ။
ကြၽန္ေတာ္ကားမေမာင္းတက္ဖူးဆိုတာကို။
ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္နဲ႔လုပ္ေနခ်ိန္
Baekhyunဆီကဖုန္းဝင္လာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းခ်မိသည္။
သူလည္း ကားမေမာင္းတက္ဖူး။
"ဟယ္လို"
"Jongin!ငါတို႔ကားမေမာင္းတက္ဖူးေလ!"
ကြၽန္ေတာ္ထိုးကိုက္လာတဲ့မ်က္ရိုးေတြကို
နွိပ္ေနလိုက္ရင္း ေက်ာမွီကိုမွီခ်လိုက္သည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနေရာက္လာမွေတာ့မထူးေတာ့။
"Baekhyun!မင္းPark Chanyeol
ကားဘယ္လိုေမာင္းလဲျမင္ဖူးလား"
"အင္း"
"ေအး ငါလည္းOh Sehunေမာင္းတာျမင္ဖူးတယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စမ္းၾကည့္ရေအာင္ကြာ"
တဖက္ကျပန္ေျဖသံထြက္မလာခဲ့။
ၾကည့္ရတာ သူေၾကာက္ေနတဲ့ပံု။
"Baekhyun!မင္းအခုေနၿပိဳင္ကားႀကီးေမာင္းၿပီး
ထြက္သြားရင္ မင္းလည္းေဆာ္ၾကည္မွာေနာ္"
ငယ္သူငယ္ခ်င္းပီပီ သူဘာလိုခ်င္လည္းဆိုတာကို
သိေနေတာ့လည္း စည္းရံုးရတာသိပ္မခက္ခဲခဲ့ပါ။
လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ေခၚတဲ့ေနာက္ကိုပါလာေတာ့
Phကို ကားကbluetoothနဲ႔ခ်ိတ္ထားလိုက္ၿပီး
နွစ္ေယာက္သားအဆက္အသြယ္မပ်က္ေအာင္
လုပ္ထားလိုက္သည္။
"ခါးပတ္အရင္ပတ္Baekhyun"
"ၿပီးၿပီ!"
စကၠန္႔မျခားတဲ့ျပန္ေျဖသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပီပီျပင္ျပင္ၿပံဳး
လိုက္ၿပီးမွ ေလးလံေနတဲ့စိတ္ကိုေပါ့သြားေစရန္
ေလပူေတြကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
"စ~ထြက္!!!!"
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာအသားကုန္းစြတ္ေအာ္လိုက္ေပမယ့္
ကားကေနရာကေနမေ႐ြ႕ခဲ့။ေအာ္ စက္မႏိႈးရေသးဘူးဟ။
"အားးးJonginငါ့ကားကစထြက္ေနၿပီ
အားးဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ငါေၾကာက္တယ္"
သူကမွစထြက္ေသးတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့
အခုထိေသာ့ေပါက္ရွာမေတြ႕လို႔တိုင္ပတ္ေနတုန္း။
"Jongin!!!"
"အားးးမင္းပါးစပ္ေပါက္ပိတ္ထားစမ္းပါ
ဒီမွာစက္မနိႈးတက္ကတဲ့ၾကားထဲ"
"ေၾကာက္တာကိုးလို႔ ေသနာက်ရဲ႕ -ီးပဲ"
"ရၿပီ ရၿပီ ငါရၿပီ"
တလွိမ့္ခ်င္းထြက္လာတဲ့ကားက
ျမန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျမန္သြားလိုက္ ေနွးခ်င္တဲ့အခါေနွးသြားလိုက္။
တုန္႔ခနဲ႔ရပ္သြားတဲ့အခါကပါေသးတယ္။
"Baekhyun~မင္းဘယ္နားမွာလဲ"
"ေက်ာင္းရဲ႕ဟိုဘက္ကေနပတ္လာေနၿပီ
ဟာ!- ီးမလို႔ ဟြန္းေတြစြတ္တီးေနတာလား!"
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေျပာေနရင္းနဲ႔ အျခားကားသမားေတြကို
မေက်မနပ္ေအာ္ေနတဲ့သူ႔အသံက
ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုတာသိသာေနသည္။
တစ္လွိမ့္ခ်င္းဆီလွိမ့္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကားေလးကိုလည္း
ေဘးကေနေက်ာ္တက္သြားတဲ့ကားေတြကတစ္ပံုတစ္ေခါင္း။
စက္ဘီးေတြပင္ပါေသးသည္။
"ငါမင္းကိုျမင္ေနရၿပီ Baekhyun"
လမ္းတစ္ခုသာျခားေတာ့တဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကားေလးနဲ႔
သူ႔ရဲ႕ကားေလးက တကယ္ဆိုစက္ဘီးထပ္ပင္
ပိုေႏွးေနဦးမည္။တျဖည္းျဖည္းနီးလာေနၿပီျဖစ္တဲ့
သူ႔ကားေလးကို ကြၽန္ေတာ္ေမ်ွာ္လင့္တႀကီး
ၾကည့္ေနလိုက္သည္။နွစ္ေယာက္ျပန္ဆံုရင္ေတာ့
Oh Sehunတို႔ကိုပဲဖုန္းဆက္ၿပီးလာေခၚခိုင္းေတာ့မည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ကားေမာင္းတာနဲ႔ကလံုးဝမကိုက္။
"Brake Brakeကဘယ္ဟာလဲ"
အလန္တၾကားေမးလာတဲ့သူ႔ကိုျပန္ေျဖခ်င္ေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္Brakeမေတြ႕လို႔ရွာေနရတုန္း။
ေအာက္ကေျခနင္းနွစ္ခုကိုၾကည့္ၿပီး
လီဗာနဲ႔ဘရိတ္ခြဲျခားေနခ်ိန္မွာ။
"Jonginမင္းအေရွ႕မွာကား"
အလန္တၾကားေခါင္းကိုျပန္ေမာ့ရင္း
ေတြ႕ရာေျခနင္းျပားကိုေကာက္နင္းလိုက္ခ်ိန္။
"ဒုန္း!!"
"ဒုန္း!!"
စတီယာတိုင္ေပၚေခါင္းေမွာင္ၿပီးမ်က္လံုးတို႔ကိုတင္းတင္းမွိတ္ထားမိရာမွ ခပ္ေျဖးေျဖးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မ်က္စိေရွ႕ကဖင္ပိန္သြားတဲ့ကားကိုၾကည့္ၿပီး
Jonginငိုခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။
"Baekhyunငါတိုက္မိသြားၿပီ"
"ငါေရာပဲ"
ခပ္တိုးတိုးအသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးတို႔
ုျပဴးထြက္ကုန္ကာ တံခါးအျပင္ဘက္ကေန
ေခါင္းျပဴၾကည့္ေတာ့~တကယ္ကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္တိုက္ထားတဲ့ကားကိုပဲေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုက္ထားတဲ့Baekhyun.
ေစာက္က်ိဳးနည္း ကားတစ္စီးကိုပဲ
နွစ္ေယာက္ညႇပ္ၿပီးတိုက္မိသတဲ့။
"ေနပါဦး မင္းကဟိုဘက္ယာဥ္ေၾကာကေန
ဘယ္လိုဒီဘက္ေရာက္လာတာလဲ"
"မင္းတိုက္မိခါနီးေတာ့ ငါလည္းလုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ရင္း
စတီယာတိုင္ကိုဆြဲလွည့္လိုက္တာ"
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ေခါင္းေတြကို
အသားကုန္ကုတ္လိုက္မိသည္။
"Jonginမင္းသတိထားမိလား"
တစ္ဖက္speakerထဲက Baekhyunရဲ႕အသံ
တိုးရွရွေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ speakerနားကို
မ်က္နွာတိုးကပ္သြားလိုက္မိသည္။
"ဘာကိုလဲ"
"ငါတို႔တိုက္မိတာ လူနာတင္ယာဥ္ႀကီး"
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~~
~~Tbc~~
🌹🌹Rosebud🌹🌹
Updateေတြေပးေနတုန္းယူထားပါ။
ဲဒီေန႔ေက်ာင္းေျပးလုိက္လို႔ upရတာ။
ေနာက္ပိုင္းအၾကာႀကီးေပ်ာက္မိသြားရင္လည္းစိတ္မဆိုးေၾကး😉
(Unicode)
"အားးးးးဘဝကြီးကလွယ်ကူမနေဘူး"
ကျောင်းကနေပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကိုကုတင်ပေါ် ဖုန်းကနဲပစ်ချလိုက်ရင်း ခန္တာကိုယ်ကိုပါ ကုတင်ပေါ်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။တနင့်တပိုးစားသောက်လာလို့ ခပ်စူစူဖြစ်နေတဲ့ဗိုက်ကို လက်ဖြင့်အသာပွတ်သတ်လိုက်ရင်း မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ထားလိုက်တော့ စိတ်ပျက်စရာကျောင်းသားဘဝအကြောင်းသွားတွေးမိသည်။ဟူးးးကျောင်းပထမဆုံးနေ့ကြီးက ရုပ်ရှင်တွေထဲကလိုလည်း ပျော်ဖို့မကောင်းပါလား။
တံခါးဖွင့်သံနဲ့ခြေသံကြောင့် ကျွန်တော်ခေါင်းကို
နည်းနည်းမြှောက်ပြီးကြည့်လိုက်မိတော့ Oh Sehunဟာ သူ့အင်္ကျီအပေါ်ဆုံးကြယ်သီးကို စိတ်ညည်းညူနေတဲ့ပုံစံနဲ့ဖြုတ်ရင်း အခန်းထဲဝင်လာနေတာမို့ ကျွန်တော်အကြည့်တွေလွှဲလိုက်ရင်း မျက်နှာကြက်ကိုသာ မျက်လုံးပေါက်တွေကျဉ်းထားရင်း ကြည့်နေလိုက်သည်။
ဘေးတစ်ဖက်စောင်းလွယ်ထားတဲ့ကျောပိုးအိတ်ကိုသူက စာကြည့်စားပွဲပေါ်သေချာနေရာချပြီးမှ ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီကို လုံးလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ကျွန်တော့်ကိုကျောပေးထားပြီး ဗီဒိုထဲမှာအင်္ကျီရှာနေတဲ့Oh Sehunရဲ့ကျောပြင်ဆီကို အမှတ်တမဲ့ထပ်ကြည့်မိချိန် ကျောပေါ်ကကုတ်ခြစ်ခံထားရပုံရတဲ့အဆင်းရာတွေကြောင့် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင်မသိလိုက်ပဲ ထထိုင်မိလျက်။
"မင်းကျောပေါ်ကဘာဖြစ်တာလဲ"
ခေါင်းအသာငဲ့ကြည့်လာတဲ့သူက သူ့ကျောပေါ်မှာ အဲ့ဒီဒဏ်ရာတွေရှိနေမှန်းတောင် သိပုံမပေါ်။အင်္ကျီတစ်ထည်ဆွဲထုတ်၊ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး မှန်တင်ခုံရှေ့သွားကာ နောက်ကျောကိုမမှီမကန်းပြန်ကြည့်နေတဲ့သူက ဘာမှမဖြစ်သလိုပြန်လှည့်လာရင်း အင်္ကျီဝတ်ဖို့ပြင်နေသည်။
"ya!!!ဘာဖြစ်လာတာလဲလို့"
"မနက်ကမင်းကိုဖမ်းလိုက်တုန်းက မြေကြီးနဲ့ပွတ်မိသွားလို့ပါ။စိတ်မပူနဲ့ မနာဘူး"
"ဘယ်သူကစိတ်ပူနေလို့လည်း လာခဲ့ဒီကို"
စာကြည့်ခုံပေါ်ကဆေးဘူးကိုကျွန်တော်လှမ်းယူလိုက်ပြီး တင်ပလွေခွေထိုင်ကာ သူ့ကိုစောင့်နေလိုက်တော့ မျက်ခုံးတွေပင့်ရင်းကြည့်လာတဲ့သူက မယုံကြည်နိုင်သလိုလို။
"လျှောက်တွေးမနေနဲ့ မင်းကိုစေတနာရှိလွန်းလို့မဟုတ်ဖူး။ငါ့ကြောင့်ဖြစ်တာမို့လို့ ပြန်လုပ်ပေးတာ"
ခပ်ပြုံးပြုံးဖြစ်နေတဲ့သူက ခေါင်းလေးတစ်ချက်ငြိမ့်ပြယုံသာတုံ့ပြန်လာပြီး ဘာမှအထွန့်မတက်ခဲ့ချေ။နဂိုအသားဖြူလွန်းလှတဲ့သူမို့ နေမထိလေမထိတဲ့ ကျောပြင်လိုနေရာမျိူးဟာ လက်ခလေးနဲ့တို့ထိမိယုံနဲ့ ပွန်းပဲ့သွားမလားလို့ထင်မိလောက်တဲ့အထိ နုဖက်နေသည်။
"လုပ်လေ"
ကျွန်တော့်ကိုကျောပေးထိုင်ထားတဲ့သူက အချိန်ကြာတဲ့အထိ ဆေးလိမ်းဖို့လုပ်ငန်းမစသေးတဲ့ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းအသာငဲ့ကြည့်ရင်းဆိုလာတော့ ဆေးလိမ်းဖို့တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြစ်နေရာကနေ အဆင်းရာတွေပေါ်ကို လက်နဲ့အသာတို့ထိလိုက်သည်။
"နာရင်ပြော"
"မနာပါဘူး"
အဆင်းရာတွေကအများကြီးပဲ။သူတကယ်မနာတာရောဟုတ်ပါရဲ့လား။ပုခုံးကနေခါးအထိ ဟိုတစ်ခုသည်တစ်ခုအဆင်းရာတွေက ကျောပြင်ဖွေးဖွေးပေါ်မှာရှုပ်ယက်ခတ်နေသည်။သေချာပြန်တွေးကြည့်ရင် Oh Sehunရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးက ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေအကုန် ကျွန်တော်နဲ့လွတ်ကင်းတာမရှိခဲ့။
"ပြီးပြီ"
"အင်း"
ကျွန်တော် ဆေးဘူးကိုပြန်ပိတ်နေရင်း သူ့ကိုလှမ်းကြည့်တော့ အင်္ကျီဝဖို့ပြင်နေသည်ကိုတွေ့ရတာကြောင့် သူ့လက်ကိုအမြန်လှမ်းဆွဲလိုက်ရင်း သူ့လက်ထဲကအင်္ကျီကိုပါဆွဲယူလိုက်သည်။
"မဝတ်နဲ့ဦး ဆေးတွေအင်္ကျီမှာပေကုန်မယ်"
"အေးပါ ပြန်ပေး"
လက်ကို ကျွန်တော့်ရှေ့မှာဖြန့်ထားရင်း အင်္ကျီပြန်တောင်းနေတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော်မကျေမချမ်းနဲ့ ပြန်ပေးလိုက်ရသည်။ဆေးလိမ်းထားရင်အင်္ကျီမဝတ်ရဘူးဆိုတာကို မသိဘူးလားငတုံးကောင်ရဲ့။ပြန်ပေးလိုက်တဲ့အင်္ကျီကိုလက်ကနေကိုင်သွားရင်း အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားတဲ့သူက နည်းနည်းတော့မျက်နှာညှိုးနေသလားလို့။
ပြီးတော့ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးသူပုံမှန်မဟုတ်တာလည်း ကျွန်တော်ရိပ်မိသည်။အရင်တုန်းက ကျွန်တော့်ကိုမခံချင်အောင် ရန်စတတ်တဲ့သူက ဒီနေ့တော့ ကျွန်တော့်ကို ထွေထွေထူးထူးအရေးတောင်စိုက်မလာခဲ့။
"နေပေါ့ မင်းအရေးမစိုက်တော့ငါကဘာလုပ်ရမှာလဲ"
အခန်းတံခါးဆီကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး ဘေးကခေါင်းအုံးကိုယူကာ ဒေါသတကြီး ဖြစ်ညစ်ပစ်လိုက်သည်။ဟုတ်တယ် သူ့ကိုဘယ်သူကဂရုစိုက်နေလို့လည်း။လုံးဝ ဂရုမစိုက်ဖူးကွ။
"ဟာကွာ!"
"မင်းအမေလွှား!"
လက်ထဲကခေါင်းအုံးကို အားအကုန်ထည့်ပြီးတံခါးဆီကိုကောက်ပေါက်လိုက်တော့ အချိန်ကိုက် အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်လာတဲ့ Yixing hyungရဲ့မျက်နှာကို ကွက်တိသွားထိမှန်လေသည်။Oh Sehun!Oh Sehun!မင်းကြောင့် အားလုံးကမင်းကြောင့်...တော်တော်အာရုံစားတဲ့ကောင်ပဲ။
"hyung!!ကျွန်တော်တမင်လုပ်တာမဟုတ်ဖူးနော်"
"အင်းပါ အင်းပါ ငါ့ကိုအာရုံမစိုက်နဲ့။မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား"
ကုတင်ပေါ်ကိုရေးကြီးသုတ်ပြာပြေးတက်လာရင်း ကျွန်တော့်လက်တွေကိုဆုတ်ကိုင်ကာ ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုခြုံကြည့်နေတဲ့hyungကြောင့် ဘာပြန်ပြောရမလဲမသိအောင်ဆွံ့အသွားပြီးမှ ခေါင်းနှစ်ချက်ဆင့်ပြီးညိတ်ပြလိုက်သည်။
"သေချာရဲ့လား ငါ့အထင်မင်းအဆင်မပြေဘူးထင်တယ်နော်"
"ဘာကိုလဲ"
နားမလည်နိုင်တဲ့စကားတွေကိုပြောနေတဲ့hyungကို ကျွန်တော်ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်ရင်း မနက်ကသစ်ပင်ပေါ်တက်ပြေးရတဲ့ကိစ္စကိုများ သိသွားတာလားလို့ တွေးမိသွားသေးသည်။ဒါပေမယ့် hyungသိသွားတယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ပေ။
"ငယ်လေးရဲ့ကျောပေါ်မှာ လက်သည်းရာတွေတွေ့လို့လေ...အဲ့ဒါကြောင့်မို့မင်းကိုလာကြည့်တာ။Junmyeonကလည်း အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပေးခိုင်းလိုက်လို့"
လက်ထဲကိုရောက်လာတဲ့ဆေးလုံးကိုတစ်လှည့် Yixing hyungရဲ့မျက်နှာကိုတစ်လှည့် ကျွန်တော်
ကြည့်ပြီး မျက်လုံးတွေထောင့်ကပ်ကာစဉ်းစားလိုက်ရသည်။Oh Sehunရဲ့ကျောပေါ်မှာဒဏ်ရာတွေ့တာကို ဘာကိစ္စနဲ့ငါ့ကို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးလာတိုက်တာလဲ။
"အားးးးးးhyung!!"
ကျွန်တော်အသံပြာပြာနဲ့အော်ဟစ်လိုက်ရင်း လက်ထဲကဆေးလုံးကိုပါ Yixing hyungလက်ထဲ အလောသုံးဆယ်ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။
"အခုသောက်လိုက် မသောက်ရင် မင်းမနက်ဖြန်ကျောင်းသွားနိုင်မှာမဟုတ်ဖူး"
လက်ထဲကို တစ်ဖန်ပြန်ရောက်လာတဲ့ဆေးလုံးဟာ ရိုးရိုးအကိုက်အခဲပျောက်ဆေးမဟုတ်ပဲ ကျွန်တော့်ကိုအရှက်ခွဲဖို့ထုတ်ထားသလားမှတ်ရသည်။ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဘာမှမလုပ်လည်း ဘာလို့ဒီလို အမြဲအထင်လွဲခံနေရတာလဲ။
"ရော့ဆိုနေ"
ဆေးလုံးကိုအတင်းဖောက်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ
အတင်းထိုးထည့်ကာ ရေတွေပါအတင်းသောက်ခိုင်းနေတော့ ဘာမှမဘာခဲ့ပေမယ့်လည်း ထိုဆေးကိုသောက်လိုက်ရသည်ပေါ့လေ။ဝေါ့ စိတ်ပျက်လိုက်တာ။
ဆေးတိုက်ပြီးသွားတောင်မှ အခန်းထဲကပြန်ထွက်မသွားသေးပဲ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေတဲ့hyungကြောင့် မနေတက်မထိုင်တက်ဖြစ်လာကာ အကြည့်တွေလွဲဖယ်လိုက်မိသည်။ဘာလို့အဲ့လိုကြီး လာကြည့်နေရတာလဲလို့။
"တော်သေးတယ် Jonginရှိလို့။။ဒီနေ့ကို ငယ်လေးဘယ်လိုဖြတ်သန်းမလဲhyungစိုးရိမ်နေတာ..တကယ်ကိုတော်သေးတယ် "
သက်ပြင်းသံခပ်ဖွဖွနဲ့ ညည်းညူသံတိုးတိုးကြောင့် Oh Sehunမှာ ကျွန်တော်မသိတဲ့အခက်အခဲရှိနေတာကို ကျွန်တော်ရိပ်မိသလိုလိုရှိသွားသည်။
"သူဘာဖြစ်နေတာလဲ hyung"
ကျွန်တော့်ကိုစိုက်ကြည့်လာတဲ့hyungရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာ စောစောကလောက်မလန်းဆန်းတော့သယောင်ပင်။
"ဒီနေ့ငယ်လေးအမေရဲ့နှစ်ပတ်လည်နေ့"
ဘာစကားကြီးလဲဟ။သူ့အမေကhyungရဲ့အမေပဲ
မဟုတ်ဖူးလား။ဘာလို့နားမလည်နိုင်တဲ့စကားတွေပဲ
ပြောနေရတာလဲ။
"ငယ်လေးကို hyungတို့မွေးစားထားတာ"
အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားတဲ့ ကျွန်တော့်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး hyungက နောက်ထပ်စကားတစ်ခွန်းကို ရှင်းပြသလိုလိုပြောလာတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားယုံမှတစ်ပါး ကျွန်တော်ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ရမလဲမသိ။
သူတစ်နေ့လုံးအေးတိအေးစက်ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်က တစ်မျိုးထင်မိခဲ့သေးသည်။Oh Sehunရဲ့အနာဂတ်လက်တွဲဖော်တစ်ဖြစ်လည်း ကျွန်တော့်ကို တမင်သိထားစေချင်လို့ hyungကပြောပြထားတဲ့ပုံပင်။
ကျွန်တော့်ပုခုံးကိုတစ်ချက်ပုတ်ရင်း hyungထွက်သွားတဲ့အထိ ကျွန်တော် မလှုပ်မရပ်ထိုင်နေမိတုန်း။ဟုတ်တယ်။ကျွန်တော်က အသည်းမှမမာတာ။သူနဲ့ကျွန်တော်နဲ့ မတည့်ဘူးဆိုရင်တောင်မှ ဒီအချိန်မှာ သူအရမ်းခက်ခဲနေမယ်မှန်း ကျွန်တော်သဘောပေါက်သည်။
အဆင်ပြေရဲ့လား Oh Sehun
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~
ည၁၀နာရီကျော်တဲ့အထိ အခန်းထဲပြန်မဝင်လာသေးတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လမ်းလျှောက်ရင်း စောင့်နေမိတုန်းမှာ ကျွီခနဲပွင့်လာတဲ့တံခါးကြောင့် ကျွန်တော်အသင့်အနေအထားနဲ့ အခန်းဝဆီ မျက်နှာမူလျက်သားဖြစ်သွားတယ်။
အပြင်မှာအကြာကြီးနေလာလို့အေးလာပုံရတဲ့သူက လက်နှစ်ဖက်ကို ပွတ်တိုက်ရင်း ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းကြည့်လာတော့ ယောင်နနနဲ့ရီပြမိလိုက်တာက သူ့မျက်ခုံးတွေ ပင့်တက်သွားစေတဲ့အထိ။
ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတဲ့သူက ခဏအကြာမှာ တဘတ်တစ်ထည်ဖြင့် လည်ဂုတ်တွေကိုသုတ်နေရင်း ပြန်ထွက်လာသည်။အိပ်ယာဆီလှမ်းလာနေတဲ့သူ့ရှေ့ကနေ ကာဆီးကာဆီးလုပ်မိတော့ သူကမျက်မှောင်ကျုံ့ကာကြည့်လာတာမို့ အရှက်ပြေပြုံးပြလိုက်ရသည်။
"ငါ..ငါဖက်ထားပေးရမလား"
အထူးအဆန်းသဖွယ်ကြည့်လာတဲ့သူက တအောင့်ကြာတော့မှ ခေါင်းခါပြရင်း ကျွန်တော့်ကိုကျော်သွားကာ ကုတင်ပေါ်တက်ဖို့ဟန်ပြင်နေတော့ သူ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ဆိုက်တူဂိုဏ်တူ ခန္တာကိုယ်ကို ခပခတင်းတင်းဖက်ထားပေးလိုက်သည်။
အစပိုင်းမှာ အတင်းအကြပ်ရုန်းနေတဲ့သူက နောက်တော့နေသားကြသွားသလိုမျိုး ကျွန်တော့်ကိုတစ်ဖန်ပြန်ဖက်တွယ်လာသည်။
"ဒီနေ့တစ်ည ငါမင်းရဲ့သူငယ်ချင်းကောင်းလုပ်ပေးမယ်"
တုန့်ပြန်မှုမလာ။အကြောင်းပြန်တဲ့စကားမလာ။ခပ်မျှင်းမျှင်းရှုထုတ်နေတဲ့ သူ့လေငွေ့နွေးနွေးကိုသာ ကျွန်တော်ခံစားမိနေသည်။ဦးဆောင်ပြီးဖက်ခဲ့တဲ့ကျွန်တော်က သူ့ရဲ့တင်းကြပ်ကြပ်လက်တွေကြားမှာ တဖန်ပြန်ပြီးအဖက်ခံနေရတဲ့အခြေအနေသို့ ဘယ်လိုရောက်သွားလည်းကျွန်တော်မသိ။
ဖက်နေရင်းတန်းလန်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ်လို့ထင်ရလောက်တဲ့အထိ သူကငြိမ်သက်နေသည်။သူတော်တော်ခံစားနေရလို့များလား။
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~
"Oh Sehun!"
"ဝုန်း!!!"
အိပ်ယာကထထချင်း ပထမဆုံးလုပ်မိတဲ့အလုပ်က သူ့ကိုကုတင်ပေါ်ကနေပြုတ်ကျအောင် ကန်ချတာပင်။မျက်လုံးတွေကောင်းကောင်းမပွင့်သေးတဲ့သူက မျက်နှာကြီးရှုံ့တွလျက်နဲ့ ကုတင်ပေါ်ကိုပြန်မော့ကြည့်နေသည်။
"မင်းဘာလုပ်တာလည်း!!"
"ငါမင်းကိုမနေ့ညကမပြောခဲ့ဘူးလား။တစ်ညပါပဲဆိုနေ!!ည၁၂နာရီထိုးတာနဲ့ ငါ့ကိုဖက်ခွင့်မရှိတော့ဘူးဆိုတာ မင်းမေ့နေတာလား"
ခါးနားလျောကျနေတဲ့စောင်ကို ရင်ဘတ်အထိဆွဲယူကာခြုံလိုက်ရင်း သူ့ကိုလက်ညိုးငေါက်ငေါက်ထိုးကာ
အသားကုန်အော်လေတော့ သူက နာသွားပုံရတဲ့တင်ပါးကိုပွတ်ရင်းပြန်ထလာကာ ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်လာသည်။
"မင်းလည်းငါ့ကိုပြန်ဖက်ထားခဲ့တာပဲလေ ဘာလိုငါ့အပြစ်ပဲဖြစ်ရတာလဲ"
မျက်လုံးတွေကိုအသားကုန်ပွတ်နေရင်း ပြန်ခွန်းတုန့်ပြန်လာတဲ့ဒင်းကို ကျွန်တော်မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေခုန်ဆင်းလိုက်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာလိုက်သည်။
ဒါပါပဲ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့တစ်ညတာငြိမ်းချမ်းရေးက အခုပဲပျက်စီးသွားခဲ့ချေပြီ။
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~
"Jongin"
"ဟင်"
Miloသောက်လျက်နဲ့နာမည်ခေါ်လာတဲ့Baekhyunကို ကျွန်တော် Milk Teaသောက်လျက်နဲ့ပြန်ထူးလိုက်သည်။မျက်စိရှေ့ကပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ထမင်းပန်းကန်တွေကို Baekhyunက ဘေးဘက်ကိုတွန်းပို့လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်နားကို အတင်းကပ်လာနေသည်။
"ဒီမှာကြည့်!"
မျက်စိရှေ့အတင်းထိုးပေးလာတဲ့ဖုန်းကို ကျွန်တော် မယူပဲနဲ့ ဒီအတိုင်းမျက်လုံးနဲ့ပဲကြည့်လိုက်သည်။အတွင်းခံသာဝတ်ထားတဲ့ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ပုံမို့ သောက်နေတဲ့Milk Teaတွေက နှာခေါင်းထဲက ပြန်ထွက်ကုန်သည်။
"အဟွတ်!!အဟွတ် Byun!အဟွတ်Byun Baekhyun မင်း!!"
ဖုန်းကိုလက်ညိုးတစ်ထိုးထိုးနဲ့ မသေယုံတမယ်ချောင်းဆိုးနေတဲ့ကျွန်တော့်ကို Baekhyunကကြောင်တောင်တောင်နဲ့ကြည့်လာပြီးမှ သူ့ဖုန်းကိုသူပြန်ကြည့်ရင်း အလန့်တကြားအော်တော့သည်။
"မဟုတ် မဟုတ်ဖူး Jongin...ငါပြချင်တာအဲ့ဒါမဟုတ်ဖူး..အဲ့ဒါကငါ့friထဲကshareထားတာ အဲ့ဒါငါမဟုတ်ဖူး"
ဖုန်းကြီးကျွံထွက်သွားမတက် အသည်းအသန်နှိပ်နေရင်းနဲ့ ပါးစပ်ကလည်း ဖြေရှင်းချက်ကမပျက်။သူကလည်း သူပြချင်တဲ့ဟာကိုပြန်ရှာနေသလို ကျွန်တော်ကလည်း နှာခေါင်းကMilk Teaတွေကို တစ်သျှူးနဲ့ပြန်သုတ်နေရသည်။
"ရပြီ!ရပြီ ငါပြချင်တာဒီဥစ္စာ"
လက်ထဲကတစ်သျှူးကိုလုံးချေပြီးလွင့်ပစ်လိုက်ပြီး Baekhyunထိုးပေးတဲ့ဖုန်းကို ကျွန်တော်ယူလိုက်သည်။ဖုန်းscreenပေါ်က postတစ်ခုက ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုမဲ့ရွဲ့သွားစေသည်။
ဘာတဲ့first yearမှCool guyလေးများတဲ့။ပုံကိုကြည့်လိုက်တော့ ကားမှန်ချပြီးမောင်းနေတဲ့Oh Sehunနဲ့ ပြိုင်ကားကိုအမိုးချပြီးမောင်းနေတဲ့Park Chanyeolရဲ့ showထုတ်နေတဲ့ပုံတွေ။ကျွန်တော် လက်ထဲကဖုန်းကို Baekhyunဆီ ပြန်ထိုးပေးလိုက်ပြီး Milk Taeဘူးကိုတစ်ချက့်အရင်စုတ်သောက်လိုက်သည်။ပြီးတော့မှ ကုန်သွားပြီဖြစ်တဲ့ Milk Teaဘူးကို ဘေးကိုတွန်းထုတ်ကာ Baekhyunရဲ့လက်ထဲက miloဘူးဆီလက်လှမ်းတော့ သူက ကျွန်တော့်လက်ကိုရိုက်ထုတ်သည်။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ။အဲ့ကောင်နှစ်ကောင်က ကားလေးတွေကိုယ်စီနဲ့မို့ နာမည်ကြီးနေတာ။သူတို့နေရာမှာငါတို့ဆိုရင်လည်း ဒီလိုနာမည်ကြီးဦးမှာပဲ"
ဟုတ်လို့လားဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်နေတဲ့ Baekhyunကို ကျွန်တော် ပုခုံးကနေဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့နားကိုကိုက်ချပစ်လိုက်သည်
"ခွေးကောင်!မဂျီးတော်မလို့ကိုက်တာလား"
ရဲတက်သွားတဲ့ နားတစ်ဖက်ကိုအုပ်ထားတဲ့Baekhyunကို ကျွန်တော်စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ကြည့်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ပွတ်ကာတောင်းပန်လိုက်သည်။
"တကယ်ပြောတာBaekhyun...မယုံရင်စမ်းကြည့်ကြမလား"
မျက်ခုံးတွေကိုနှစ်ချက်လောက်ပင့်ပြလိုက်ရင်း အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိကျွန်တော်ပြုံးလိုက်သည်။
~~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~
Hall 1အခန်းရဲ့အနောက်ပေါက်ကနေ အထဲကိုခေါင်းပြူကာကြည့်လိုက်ရင်း ဟိုနှစ်ယောက်ကိုရှာလိုက်တော့ နောက်ဆုံးတန်းရဲ့ဟိုဘက်ထောင့်ဆုံးမှာထိုင်ပြီး ဖုန်းသုံးနေတဲ့နှစ်ယောက်ကို ထင်းထင်းကြီးတွေ့နေရသည်။ထင်းဆို တစ်တန်းလုံးကမိန်းခလေးတွေအကုန်လုံးက အဲ့အနောက်ကိုပဲ ကြည့်နေကြတာမဟုတ်လား။
"အဆင်ပြေပါ့မလား"
အရှေ့ကBaekhyunက အနောက်ကကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်လာရင်းမေးတော့ ကျွန်တော် မျက်လုံးတစ်ဖက်ကိုမှိတ်ပြလိုက်သည်။ပြီးတာနဲ့ သူ့ကိုပါပြန်ဆွဲထုတ်လာရင်း Hall 1ကိုလှမ်းမြင်နိုင်တဲ့ လှေကားထောင့်တစ်ခုဆီသို့ပြန်ဆုတ်ကာ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲကဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ Oh Sehunရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုနှိပ်ချလိုက်ပြီး သူ့ဘက်ကဖုန်းကိုင်မယ့်အချိန်ကို စောင့်နေလိုက်သည်။
"ဟယ်လို"
"ဟယ်လို Oh Sehun"
"အင်း ပြော"
"ဟယ်လို ဟယ်လို Oh Sehun ငါမကြားရဘူး ဟယ်လို"
လှေကားအကွေ့ကနေ Hall 1ရဲ့အနောက်တံခါးကို ခေါင်းပြူကာထွက်ကြည့်လိုက်တော့ Oh Sehunက ဖုန်းလိုင်းမမိဘူးအထင်နဲ့ အခန်းအပြင်ကိုထွက်လာတာကိုတွေ့ရသည်။ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့အတိုင်း သူ့မှာကျောပိုးအိတ်မပါလာခဲ့။
ကျွန်တော် Baekhyunကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း လက်မထောင်ပြလိုက်တော့ သူကလည်း သူ့ဖုန်းကိုထုတ်ရင်း Park Chanyeolထံ ဆက်သွယ်ဖို့ကြိုးစားနေသည်။
တအောင့်အကြာမှာ Hall 1ထဲကနေ Park Chanyeolပါ ထွက်လာတာကိုမြင်ရသည်။အခန်းရှေ့မှာဖုန်းတစ်လုံးဆီနဲ့ ဟိုလျှောက်သည်လျှောက်လုပ်နေတဲ့နှစ်ယောက်လုံးကို အခန်းနဲ့တော်တော်ဝေးဝေးကိုရောက်သွားတဲ့အထိ မကြားရဘူးဆိုတဲ့စကားကိုပဲ ထပ်တလဲလဲပြောနေလိုက်သည်။
ကျွန်တော်နဲ့Baekhyunတို့ Hall 1ထဲကိုကသောကပါးပြေးဝင်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း မကြားရဘူးဆိုတဲ့စကားကမပျက်။နောက်ဆုံးတန်းကလွယ်အိတ်နှစ်လုံးကိုမြင်တော့ အားရပါးရဆွဲယူလိုက်ရင်း အိတ်ထဲကကားသော့ကို မွှေနှောက်ရှာနေလိုက်သည်။
လက်ထဲပါလာတဲ့ အမဲရောင်သော့တွဲလေးကိုကျွန်တော် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပြုံးကာကြည့်လိုက်ရင်း ခေါင်းပြန်အမော့မှာ Hall 1တစ်ခုလုံးက ကျောင်းသူတွေရဲ့စူးစူးရဲရဲအကြည့်ကြောင့် အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ရီပြမိလိုက်သည်။သူခိုးလူမိတယ်ဆိုတာဒါမျိုးလား။
အခန်းထဲကပေးထွက်မှာမဟုတ်တဲ့ မိန်းမပျိုတွေရဲ့ပုံစံကြောင့် ဘယ်လိုမှမတက်နိုင်တော့တဲ့အဆုံး Ph Speakerကိုဖွင့်ပစ်လိုက်ရသည်။
"ဟယ်လို Kim Jongin..ဟယ်လို ငါပြောတာကြားလား"
ဖုန်းထဲက Oh Sehunရဲ့အသံကိုကြားတော့မှ ခပ်ဆွေဆွေမျက်စောင်းထိုးရင်း အရှေ့ပြန်လှည့်သွားတဲ့မယ်မင်းကြီးမတွေကြောင့် အသက်ပင် ဆယ့်ငါးနှစ်လောက်တိုသွားသလိုပင်။
"Jongin သွားမယ်!"
Park Chanyeolရဲ့ပြိုင်ကားသော့လေးကိုမြှောက်ပြရင်း Baekhyunကပြောလာတော့မှ နှစ်ယောက်လုံး Ph callတွေကိုချပစ်လိုက်ပြီး ထိုအခန်းထဲကနေ အမြန်ဆုံးအရှိန်နဲ့ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ်လက်ထောက်လျက် လျှာကြီးတွေထုတ်ကာ အမောဖြေနေရတာက ကြည့်ရတော့မကောင်းလှ။ကားပါကင်ကကားတွေဆီကို မျက်လုံးကစားကြည့်တော့ မျက်စိရှေ့မှာတင်ရပ်ထားတဲ့Oh Sehunရဲ့ကားကိုတွေ့ရတာကြောင့် ကျွန်တော်အားရဝမ်းသာ ပြုံးလိုက်သည်။
"ချီးပဲ!!Park Chanyeolက ကားကိုဟိုးဘက်အပေါက်မှာရပ်ထားတာပဲ"
တစ်စီးတည်းထင်းထွက်နေတဲ့အနီရောင်ပြိုင်ကားက ဟိုးဘက်အဝင်ပေါက်မှာ သီးသန့်ရှိနေသည်။ပြောလည်းပြောချင်စရာ။ကျောင်းအတူလာတဲ့နှစ်ယောက်က ကားကို ဟိုဘက်ထိပ်နဲ့သည်ဘက်ထိပ်မှာရပ်ထားသည်တဲ့။
"မထူးတော့ဘူး Baekhyun...မင်းကဟိုဘက်ဂိတ်ကထွက် ငါကဒီဘက်ဂိတ်ကထွက်မယ်...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျောင်းဝန်းအပြင်ကတစ်နေရာရာမှာတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်းပြန်တွေ့မှာပဲ"
ကျွန်တော်ပြောသမျှကို ခေါင်းငြိမ့်ပြီးနားထောင်နေတဲ့
Baekhyunက စကားဆုံးတာနဲ့ Park Chanyeolရဲ့ကားဆီကိုပြေးသွားတာမို့ ကျွန်တော်လည်း Oh Sehunရဲ့ကားပေါ်တက်ခဲ့လိုက်သည်။
တကယ့်ပြသနာက ကားပေါ်ရောက်တော့မှစသည်။ကျွန်တော်တကယ်မေ့နေခဲ့တာ။ကျွန်တော် ကားမမောင်းတက်ဖူးဆိုတာကို။
ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နဲ့လုပ်နေချိန် Baekhyunဆီကဖုန်းဝင်လာတော့ ကျွန်တော်ဖုန်းscreenကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။သူလည်း ကားမမောင်းတက်ဖူး။
"ဟယ်လို"
"Jongin!ငါတို့ကားမမောင်းတက်ဖူးလေ!"
ကျွန်တော် ထိုးကိုက်လာတဲ့မျက်ရိုးတွေကိုနှိပ်နေလိုက်ရင်း ကျောမှီကိုမှီချလိုက်သည်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအခြေအနေရောက်လာမှတော့မထူးတော့။
"Baekhyun!မင်းPark Chanyeol ကားဘယ်လိုမောင်းလဲမြင်ဖူးလား"
"အင်း"
"အေး ငါလည်းOh Sehunမောင်းတာမြင်ဖူးတယ် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်စမ်းကြည့်ရအောင်..အရှုံးမှမရှိတာပဲ"
တဖက်ကပြန်ဖြေသံထွက်မလာခဲ့။ကြည့်ရတာ သူကြောက်နေတဲ့ပုံ။
"Baekhyun!မင်းအခုနေ ပြိုင်ကားကြီးမောင်းပြီးထွက်သွားရင် မင်းလည်းဆော်ကြည်မှာနော်"
ငယ်သူငယ်ချင်းပီပီ သူဘာလိုချင်လည်းဆိုတာကိုသိနေတော့လည်း စည်းရုံးရတာသိပ်မခက်ခဲခဲ့ပါ။လိုလိုချင်ချင်နဲ့ ကျွန်တော်ခေါ်တဲ့နောက်ကိုပါလာတော့ ဖုန်းကို ကားကbluetoothနဲ့ချိတ်ထားလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သားအဆက်အသွယ်မပျက်အောင် လုပ်ထားလိုက်သည်။
"ခါးပတ်အရင်ပတ်Baekhyun"
"ပြီးပြီ!"
စက္ကန့်မခြားတဲ့ပြန်ဖြေသံကြောင့် ကျွန်တော် ပီပီပြင်ပြင်ပြုံးလိုက်ပြီးမှ လေးလံနေတဲ့စိတ်ကိုပေါ့သွားစေရန် လေပူတွေကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
"စ...ထွက်!!!!"
မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ အသားကုန်စွတ်အော်လိုက်ပေမယ့် ကားကနေရာကနေမရွေ့ခဲ့။အော် စက်မနှိုးရသေးဘူးဟ။
"အားးးJonginငါ့ကားကစထွက်နေပြီ...အားးဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ငါကြောက်တယ်"
သူကမှစထွက်သေးတယ်။ကျွန်တော်ကတော့ အခုထိသော့ပေါက်ရှာမတွေ့လို့ တိုင်ပတ်နေတုန်း။
"Jongin!!!"
"အားးးမင်းပါးစပ်ပေါက်ပိတ်ထားစမ်းပါ...ဒီမှာစက်မနှိုးတက်ရတဲ့ကြားထဲ"
"ကြောက်တာကိုးလို့ သေနာကျရဲ့"
"ရပြီ ရပြီ ငါရပြီ"
တလှိမ့်ချင်းထွက်လာတဲ့ကားက မြန်ချင်တဲ့အချိန်မြန်သွားလိုက် နှေးချင်တဲ့အခါနှေးသွားလိုက်။တုန့်ခနဲ့ရပ်သွားတဲ့အခါက ပါသေးတယ်။
"Baekhyun...မင်းဘယ်နားမှာလဲ"
"ကျောင်းရဲ့ဟိုဘက်ကနေပတ်လာနေပြီ..ဟာ!သေမလို့ ဟွန်းတွေစွတ်တီးနေတာလား!"
ကျွန်တော်နဲ့ပြောနေရင်းနဲ့ အခြားကားသမားတွေကို မကျေမနပ်အော်နေတဲ့သူ့အသံက တော်တော်ကြောက်နေတယ်ဆိုတာ သိသာနေသည်။တစ်လှိမ့်ချင်းဆီလှိမ့်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကားလေးကိုလည်း ဘေးကနေကျော်တက်သွားတဲ့ကားတွေကတစ်ပုံတစ်ခေါင်း။စက်ဘီးတွေပင်ပါသေးသည်။
"ငါမင်းကိုမြင်နေရပြီ Baekhyun"
လမ်းတစ်ခုသာခြားတော့တဲ့ ကျွန်တော့်ကားလေးနဲ့သူ့ရဲ့ကားလေးက တကယ်ဆို စက်ဘီးထပ်ပင်ပိုနှေးနေဦးမည်။တဖြည်းဖြည်းနီးလာနေပြီဖြစ်တဲ့သူ့ကားလေးကို ကျွန်တော်မျှော်လင့်တကြီးကြည့်နေလိုက်သည်။နှစ်ယောက်ပြန်ဆုံရင်တော့ Oh Sehunတို့ကိုပဲဖုန်းဆက်ပြီး လာခေါ်ခိုင်းတော့မည်။ကျွန်တော်တို့နဲ့ ကားမောင်းတာနဲ့က လုံးဝမကိုက်။
"Brake Brakeကဘယ်ဟာလဲ"
အလန့်တကြားမေးလာတဲ့သူ့ကို ပြန်ဖြေချင်ပေမယ့် ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင် Brakeမတွေ့လို့ရှာနေရတုန်း။အောက်ကခြေနင်းနှစ်ခုကိုကြည့်ပြီး လီဗာနဲ့ဘရိတ်ခွဲခြားနေချိန်မှာ။
"Jonginမင်းအရှေ့မှာကား"
အလန့်တကြားခေါင်းကိုပြန်မော့ရင်း တွေ့ရာခြေနင်းပြားကိုကောက်နင်းလိုက်ချိန်။
"ဒုန်း!!"
"ဒုန်း!!"
စတီယာတိုင်ပေါ်ခေါင်းမှောင်ပြီး မျက်လုံးတို့ကို တင်းတင်းမှိတ်ထားမိရာမှ ခပ်ဖြေးဖြေးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိရှေ့ကဖင်ပိန်သွားတဲ့ကားကိုကြည့်ပြီး Jonginငိုချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။
"Baekhyunငါတိုက်မိသွားပြီ"
"ငါရောပဲ"
ခပ်တိုးတိုးအသံကြောင့် ကျွန်တော့်မျက်လုံးတို့ ပြူးထွက်ကုန်ကာ တံခါးအပြင်ဘက်ကနေ ခေါင်းပြူကြည့်တော့ တကယ်ကိုပင် ကျွန်တော်တိုက်ထားတဲ့ကားကိုပဲ ခေါင်းချင်းဆိုင်တိုက်ထားတဲ့Baekhyun။စောက်ကျိုးနည်း ကားတစ်စီးကိုပဲ နှစ်ယောက်ညှပ်ပြီးတိုက်မိသတဲ့။
"နေပါဦး မင်းကဟိုဘက်ယာဉ်ကြောကနေ ဘယ်လိုဒီဘက်ရောက်လာတာလဲ"
"မင်းတိုက်မိခါနီးတော့ ငါလည်းလုပ်မိလုပ်ရာလုပ်ရင်း...စတီယာတိုင်ကိုဆွဲလှည့်လိုက်တာ"
ကျွန်တော်စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနဲ့ခေါင်းတွေကို အသားကုန်ကုတ်လိုက်မိသည်။
"Jonginမင်းသတိထားမိလား"
တစ်ဖက်speakerထဲက Baekhyunရဲ့အသံ တိုးရှရှကြောင့် ကျွန်တော် speakerနားကို မျက်နှာတိုးကပ်သွားလိုက်မိသည်။
"ဘာကိုလဲ"
"ငါတို့တိုက်မိတာ လူနာတင်ယာဉ်ကြီး"
~~~~~~~~~Tom's Jerry~~~~~~~~~~
~~Tbc~~