Yüreğimdeki sızı ile eve gelmiştim. Sessizce içeri girdim, annem geldiğimi fark ederse ağladığımı görürdü. Görmemesi gerekti. Odama geçtim ve yatağıma kıvrıldım. Yorganımın içerisine gömülmüş için için ağlarken kapım açıldı gözyaşlarımı silmeye vakit kalmadan annem yorganı yüzümden çekip bana baktı. Onun da gözleri dolmuştu ağıdımı görünce. Saçlarımla oynamaya başladı, ağıdım feryada dönüşmüştü. Dizlerine başımı kattım ve ağlayabildiğim kadar ağlamaya başladım. Ruhum da benimle birlikte ağlıyordu.
-Anneler hisseder kızım, canın yandı biliyorum
-Anne neden? Suçum ne anne benim?
-Senin suçun yok güzel kızım, hayat kötü
-Tokat attı o kız bana, tanımadan hayran olduğum kız anne, bana tokat attı, güldü gitti, canım acıyor anne!
Annem ne diyeceğini şaşırmış gibi duraksadı, bu haraketi ne desem boş demekle bire birdi ama bir kaç kelime etmesi gerekirdi çaresizliğime.
-İnsanlar da hayat gibidir kızım, insanlarda kötüdür.
-Ben değilim, ben kötü değilim anne niye bana hep kötüler?
Sorduğum sorulara karışan feryadım, daha da acıtıyordu canımı. Her harf bile batıyordu ruhumun ucra köşelerine. Annem başımı kaldırdı dizilerinden, gözlerimin içine baktı, gözyaşlarımı sildi ve bana gülümsedi.
-Benim melek kızım, ağlama artık, gerçek aşkın Asaf'sa sana gelecektir. Sen aradan geçip giden karakterlere takılmayacaksın. Güçlü ol.
Annemin bu sözü içerimde bulunan ve henüz sönmemiş umudumu biraz daha aydınlatmıştı.
-Kimse sormadı bu güne kadar içtenlikle nasılsın sorusunu, iyiyim dedim geçtim hep, hiç bilmediler neler olduğunu... Sözüme devam ederken annem bana:
-Nasılsın kızım? Dedi.
-İyi değilim anne... Ağlamaya yine başlamıştım. Öyle derinden ağlıyordum ki her gözyaşım bir diğer gözyaşını doğuruyordu. Öylesine derin öylesine çok.
Hep iyi olamazdı insan, aslında her iyiyim cevabı biraz biraz barındırırdı yalan. İyi değildim, iyi değilim gece saçlı adam.