ေနျခည္ခပ္ေႏြးေႏြးေတြလႊမ္းျခံဳတဲ့မနက္ခင္းမွာ...အိပ္ယာႏိုးလာေတာ့...
မ်က္ႏွာေပၚမွာေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့တိမ္တိုက္ေလးျဖတ္ေျပးေနသလိုေလး...
ပန္းခင္းႀကီးထဲေရာက္ေနသလိုေလး...
ခ်ိဳေအးေမႊးသက္တဲ့ေလျပည္ေလးေတြပါးတစ္ဖက္မွာ...တိုးလို႔။
မ်က္ႏွာေပၚကို ဂြမ္းစႏုႏုေတြနဲ႔ထိေတြ႕ရသလိုမ်ိဳးခံစားရသည္။
ဒါ...အိပ္မက္လား...တကယ္လား...
စည္း....မ်က္လံုးေတြကိုျဖည္းျဖည္းေလးဖြင့္ကာၾကည့္သည္။
ျမင္လႊာေတြၾကည္လင္သြားေတာ့...
အျပံဳးႏုႏုေတြျခံရံထားတဲ့မ်က္ႏွာလွလွေလးကသူ႔ကိုငံု႔မိုးထားပါ၏။
"ပင္လယ္"
သဲကြဲစြာျမင္လာရတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုျမတ္ႏိုးျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ၾကည့္ကာ...ခါးမွဆြဲခ်ဖက္တြယ္လိုက္ျပီးေတာ့..လည္တိုင္ေလးကိုတိုးတိုက္နမ္းရိႈက္မိေတာ့....
သင္းပ်ံ႕ေသာကိုယ္သင္းရနံ့ေလး။
"ေမႊးလိုက္တာကြာ...ႏိုးတာၾကာၿပီလား"
"အင္း...ေရေတာင္ခ်ိဳးၿပီးၿပီ..."
လို႔ဆိုေတာ့မွ...
စည္းကမ်က္လံုးေလးျပဴးလာကာ...အဖ်ားကိုသတိရၿပီး...ပင္လယ့္နဖူးေလးေတြကိုအျမန္စမ္းရသည္။
"အင္း...ေတာ္ေသးတာပဲ၊
မင္းအဖ်ားမရွိေတာ့ဘူး...ေခါင္းကိုက္ေနတာကေရာဘယ္လိုလဲ..."
"ေကာင္းေနျပီ...ကြ်န္ေတာ္မနက္ကအိပ္ယာထ,လာေတာ့ေခါင္းၾကည္ေနတာပဲ.."
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...ေရခ်ိဳးလိုက္တာဆိုလို႔ ကိုယ္စိတ္ပူသြားတာ
မင္းဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကႏိုးေနတာလဲ..."
စည္း'ဆြဲဖက္ခ်လိုက္တဲ့အတိုင္းရင္ဘတ္ေပၚမွာေမွာက္လ်က္ေလးပင္လယ္ကသူ႔ကိုၾကည့္ေနခဲ့သည္။
"ခုနစ္နာရီေလာက္ကႏိုးတာ..."
"အခုကဘယ္ႏွစ္နာရီလဲ..."
"ရွစ္နာရီခြဲေနၿပီ...ဒီေန႔အလုပ္သြားရမွာလား"
"အင္း..."
စည္း'ကမ်က္လံုးေလးေတြျပန္မွိတ္လိုက္ရင္းေခါင္းညိတ္သည္။
"အိပ္ယာထေတာ့..."
"အင္း..."
"စည္း..."
"အင္း..."
ျပန္ထူးေနေပမယ့္မ်က္လံုးေတြကမွိတ္ေနတုန္း...
ပင္လယ္ကမွိတ္ထားတဲ့မ်က္ေတာင္ဖ်ားေလးေတြေရာ...
ပါးႏွစ္ဖက္လံုးကိုေရာဘယ္ျပန္ညာျပန္နမ္းေတာ့မွစည္းရဲ႕မ်က္လံုးေလးပြင့္လာသည္။
"အသည္းယားတာကြာ...ေၾကာင္ေလးလိုပဲလာထိေနတာ..."
ပင္လယ့္ခါးကိုဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကိုပိုတင္းပစ္ၿပီးေတာ့စည္း'ကႏွစ္လ္ိုဖြယ္ျပံဳး၏။
ေခါင္းရင္းမွလိုက္ကာစေလးက္ိုအနည္းငယ္ဟ,ကာလွပ္ထားေတာ့ေနေရာင္အနည္းငယ္ျဖာက်ေနတာ...စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚကိုဆလိုက္မီးထြန္းထားသလိုေလးပါ။
စည္း'ျပံဳးလိုက္ေတာ့မွေနေရာင္ကပိုလင္းသြားသလိုမ်ိဳးစိတ္ထဲမွာခံစားရသည္။
ကြ်န္ေတာ္...သူ႔အျပံဳးမွာရင္ခုန္ရတာကျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္လိုလို...အို...မဟုတ္ဘူး...ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ့္အရာလိုလိုပါ။
နႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခုထဲမဟုတ္ဘဲမ်က္နက္ဝန္းေတြပါလိုက္ျပံဳးေနတတ္ကာ...လွပလြန္းသည္။
ျမင္ေနရတဲ့သူပါအတူတူလိုက္ျပံဳးမိသည္အထိ...စည္းရဲ႕အျပံဳးကဆြဲေဆာင္မႈရွိပါသည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...အဲဒီ့နႈတ္ခမ္းေအာက္ကမွည့္နက္ကေလး။
ေနပင္လယ္ကစူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း...အနားတိုးၿပီးမွည့္ေလးကိုထပ္ကပ္နမ္းသည္။
"ကြ်န္ေတာ္က်ိန္စာမိေနတာလား..."
"ဟင္..."
႐ုတ္တရက္မို႔...
ပင္လယ္ကဘာကိုေျပာခ်င္မွန္းမသိ။
စဥ္းစားသလိုေလးမ်က္လံုးေလးေထာင့္ကပ္ကာ
ၿငိမ္သက္သြားတဲ့စည္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးကိုဖြဖြထိကပ္သည္။
"ခင္ဗ်ားအျပံဳးမွာက်ိန္စာမိရသလိုပဲ...ကြ်န္ေတာ္ရင္ခုန္ရလြန္းလို႔အသက္ရွဴေတြရပ္ခ်င္တယ္..."
အဲဒါမွစည္းကသေဘာေပါက္ကာျပံဳးသည္။
"ေအာ္...ဟား...ဘာလဲလို႔"
သာမန္ကာလွ်ံကာအေတြးေလးေတြးမိတာမို႔...ေပါ့ပါးစြာစည္းကေျပာေတာ့...
ေနပင္လယ္ကအလိုမက်သလိုေလးနႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ေကြးေကြးသည္။
feel က်ိဳးတာဗ်ာ။
"ဒီကအဟုတ္ feel ေနတာကို...ခင္ဗ်ားေနာ္၊ ေလွာင္ရယ္တယ္လား"
"အဟား....မဟုတ္ပါဘူး......ျပၾကည့္ႏွလံုးခုန္မခုန္သိခ်င္တယ္"
(မင္း...ေတာ္ကီေကာင္းတယ္...")ဆိုတာေလးကိုေျပာခ်င္ေပမယ့္ၿမိဳသိပ္ကာ...
ပင္လယ္ရဲ႕ဝဲဘက္ရင္အံုကိုလက္တိုးၿပီးစမ္း၏။
"ခုန္ေနပါေသးတယ္ကြာ"
"အသက္ရွဴေအာင့္ထားမိတဲ့အထိၫွိဳ႕ႏိုင္တာ...ခင္ဗ်ားက....
တကယ္အတည္ေျပာတာ...အဲဒီအျပံဳးေတြေၾကာင့္ပဲခ်စ္လာတာလားမေသခ်ာေပမယ့္.....
ကြ်န္ေတာ္ေလ...ခင္ဗ်ားျပံဳးလိုက္တိုင္းရင္ခုန္ရတယ္...ျမတ္ႏိုးရတယ္...သေဘာလဲက်ရတယ္...အူလဲတိုရတယ္...
အပူပင္ဆံုးကကြ်န္ေတာ္မသိတဲ့အခ်ိန္မွာတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုျပံဳးျပေနမလားဆိုတာပဲ.....
ကြ်န္ေတာ္စြဲလမ္းသလိုမ်ိဳးခင္ဗ်ားကိုစြဲလမ္းေနၾကမလားလို႔စိုးမိတယ္....
စြဲလမ္းရင္း႐ူးခါႏိုင္တဲ့အထိ...သိလား...."
ရင္ဘတ္ေလးေပၚမ်က္ႏွာေလးေဘးတစ္ေစာင္းေလးေမွးတင္ကာေနပင္လယ္ကေဆြးေဆြးေလးေျပာေနတာမို႔စည္း'ကဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ေပးကာေခါင္းခါျပသည္။
"ခင္ဗ်ားကဘယ္သိမလဲ...ခင္ဗ်ားကိုခ်စ္ရလြန္းလို႔...ကြ်န္ေတာ္႐ူးခါေနတဲ့အေၾကာင္းကို...အဲဒီအျပံဳးေတြမွာအရည္ေပ်ာ္ရတဲ့အေၾကာင္းကို"
"ေျပာပါဦး...ဘယ္လိုတဲ့လဲ"
ေနပင္လယ္ကသူ႔ကိုရင္ဘတ္ေပၚကေနေမာ့ေမာ့ၾကည့္ေနတာမို႔လည္ပင္းေလးနာမွာစိုးကာ၊
လက္ေမာင္းေပၚေပြ႕ခ်ၿပီးသူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစသည္။
"သူမ်ားေတြေရွ႕ျပံဳးလိုက္ရင္ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာကိုတခုခုနဲ႔ေျပးအုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ...မျမင္ေစခ်င္ဘူး...မေတြ႕ေစခ်င္ဘူး...အဲဒီအထိကြ်န္ေတာ္ေရာဂါရင့္ေနတယ္...
ခင္ဗ်ားရဲ႕အရယ္အျပံဳးေတြကလူတိုင္းကိုညွိဳ႕မွာေသခ်ာတယ္...သူမ်ားေတြကိုအဲလိုမျပံဳးျပပါနဲ႔လို႔တားလို႔ရမလားမသိေပမယ့္...တားခ်င္တယ္...မျပံဳးပါနဲ႔............အဲဒါကမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာနားလည္ေပမယ့္.......ကြ်န္ေတာ္.........."
စကားကိုဆံုးတဲ့အထိမေျပာေတာ့ဘဲပင္လယ့္အသံေလးတိုးဝင္သြားသည္။
"အင္း...ကိုယ္အဲလိုျပံဳးေနတာမဟုတ္ပါဘူး...တမင္တကာမဟုတ္ဘူး...ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ...အင္း...အဲဒါကဒီလိုကြာ...မင္း...ကိုယ့္ကိုခ်စ္ေနလို႔...ဟုတ္တယ္...ခ်စ္ေနလို႔အဲလိုထင္ေနတာပါ"
"မဟုတ္ဘူး...ခ်စ္ေနလို႔အဲလိုခံစားရတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့တပတ္ကကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းေျပာေနၾကတာပဲ...ေသလို႔ရတဲ့အျပံဳးတဲ့။
အဲဒါကိုၾကားေတာ့စိတ္ေတြပူတာ။
တကယ္...မနာလိုဘူး.....ခင္ဗ်ားကကြ်န္ေတာ္မဟုတ္တဲ့တျခားလူကိုျပံဳးျပေနတာ......ကြ်န္ေတာ့္လိုမ်ိဳးစြဲလမ္းသြားမွာစိတ္ပူတယ္။
တကယ္......ခင္ဗ်ားျပံဳးတိုင္း၊ရယ္တိုင္း...ျမင္ရတဲ့လူပါျပံဳးမိရယ္မိမယ္ထင္တယ္...'ငါျပံဳးတဲ့အခါတိုင္းလိုက္ျပံဳးၾကပါေစလို႔'က်ိန္စာတိုက္ၿပီးျပံဳးေနတာလားဟင္...ဒါမွမဟုတ္ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲက်ိန္စာမိေနတာလား"
"ဟား...စကားကႂကြယ္တာကြာ...မျဖစ္ႏိုင္တာကို"
ေနပင္လယ့္စကားလံုးေလးေတြမွာသေဘာက်ရလြန္းလို႔...ဒီတစ္ခါေတာ့စည္း'ကသြားေတြေပၚေအာင္အထိပြင့္ပြင့္ေလးရယ္မိျပန္သည္။
"ေဟာ...ေတြ႕လား...အဲဒီရယ္တဲ့ပံုေရာပဲ.......ဘာလက္နက္မွမပါဘဲႏူးႏူးညံ့ညံ့လူသတ္တာလို႔ေခၚတယ္...ခင္ဗ်ားအဲဒီလိုျပံဳးတိုင္း၊ရယ္တိုင္းရင္ခုန္ရလြန္းလို႔အသက္ရွဴရပ္ၿပီးေတာ့ေသသြားမယ္ဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္....အျပန္တစ္ရာေလာက္ေသေနၿပီးၿပီ...သိရဲ႕လား...ခင္ဗ်ားကေတာ့ျပံဳးလိုက္တာပဲ...ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး.....ျမင္ရတဲ့လူကရင္ထဲဖိုးသိုးဖတ္သတ္ျဖစ္သြားတာ....."
"အဟား.....အဲေလာက္ေတာင္လား...ဆက္ရႊီးပါဦး..မင္း...ေၾကျငာတာမဆိုးဘူး...."
"တကယ္ပါဆို....မယံုဘူးလား...ေဇယ်ကိုဖုန္းဆက္ေမးမလား...ခင္ဗ်ားေနာက္ကြယ္မွာဟိုေကာင္ေတြကအဲဒီလိုေျပာတာပါဆို..."
"မသိလိုက္ရပါလား...မင္း...ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား......ဟား..."
"ခင္ဗ်ားေနာ္.....အတည္ပါဆိုေန..."
"အင္း...ပ႐ိုမိုးရွင္းစေကးကြ်မ္းတယ္...စိတ္ဝင္စားလာၿပီ...ဟား...ဟား..."
ေနပင္လယ္ေျပာေနတာေလးကိုၾကည္ႏူးေနမိေပမယ့္...ရယ္ခ်င္တာကရယ္ခ်င္တာပဲျဖစ္တာမို႔...
စည္း'တစ္ေယာက္တဟားဟားရယ္မိသည္။
"ဟာ့.......စည္း....ခင္ဗ်ားေနာ္....သြား...လာမထိနဲ႔ေတာ့...တကယ္စိတ္ဆိုးၿပီ..."
ပင္လယ္ကစူပုတ္ၿပီးအိပ္ယာမွလူးလဲထခါနီး.....
စည္းကသူ႔လက္ေလးကိုျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲဆြဲထားလိုက္ရကာ...
"မေကာက္နဲ႔...ျပန္လာ..."
"ဟင့္အင္း...ဖယ္..."
"မရဘူး...စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ကေလးကိုျပန္ေခ်ာ့ရဦးမယ္...ဒီဘက္လွည့္"
မ်က္ႏွာေလးေစာင္းၿပီးေတာ့တစ္ဘက္လွည့္ေနတာမို႔...
စည္းကလိုက္ၾကည့္ၿပီးေျပာရသည္။
"စူပုတ္ေနတာပဲကြာ...ကိုယ္တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး...စိတ္မေကာက္နဲ႔...ေစာေစာစီးစီး..."
ဖြဖြေလးပဲသူ႔လက္ကေလးဆြဲထားတာနာသြားမွာစိုးလို႔...
ဒါက္ိုအခြင့္ေကာင္းယူၿပီးပင္လယ္ကအခန္းျပင္ကိုထြက္ေျပးေတာ့...
ေနာက္ကေနထေျပးလိုက္ရျပန္သည္။
လိုက္ရင္းနဲ႔မီးဖိုခန္းထဲေရာက္သြားတာမသိလိုက္။
"ပင္လယ္...မေကာက္နဲ႔ကြာ...ေနာ္..."
ထမင္းစားပြဲရဲ႕တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနၾကကာ...
ဟိုဘက္ေျပးဟိုဘက္လိုက္ဒီဘက္ေျပးဒီဘက္လိုက္နဲ႔...
ႏွစ္ေယာက္သားကကေလးေတြလိုမ်ိဳး...ထုပ္ဆီတိုူလို႔။
"ပင္လယ္...ကိုယ္႔ကေလးကလိမၼာတယ္ကြာ...ေနာ္..."
"ခင္ဗ်ားကက်ဳပ္ကိုေလွာင္ေနမွန္းသိသားပဲ....မေခၚေတာ့ဘူး...မေကာင္းတဲ့လူႀကီး၊ မလိုက္နဲ႔"
"အင္း...ကိုယ္ကမေကာင္းတာပါ...စိတ္ေျပေတာ့ေနာ္...ရပ္လိုက္ေနာ္..."
ရပ္မသြားတဲ့ေျခလွမ္းေတြေနာက္ေျပးလိုက္ေနရင္းနဲ႔မွေမာလာသည္။
"ေမာလာၿပီ...မေျပးနဲ႔ေတာ့ကြာ...မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..."
"ေကာင္းတယ္...ေမာပေစ။
ဟိုတစ္ညကကြ်န္ေတာ့အိပ္မက္ထဲမွာေလ...ခင္ဗ်ားကလွည့္ထြက္သြားၿပီးထားခဲ့လို႔...ကြ်န္ေတာ္ကအေနာက္ကေနလိုက္ေနခဲ့တာ...အရမ္းေမာတာပဲ...ခင္ဗ်ားတခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ဘူး...ေကာင္းတယ္...အခုခင္ဗ်ားဝဋ္ျပန္လည္တာ..."
"အမယ္...အိပ္မက္နဲ႔အျပင္မွာဘာဆိုင္လို႔ဝဋ္ကလည္ရမွာလဲ..."
"ေတာ္...ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွလာမေပးနဲ႔...ကြ်န္ေတာ့္အနားလဲကပ္မလာနဲ႔..."
ထမင္းစားစားပြဲကိုလွည့္ပတ္ေျပးေနၾကရင္းေရခဲေသတၱာေလးနားကိုပင္လယ္ကေရာက္ေနၿပီ။
သူလည္းေရဆာေနၿပီမို႔...
"ေမာလိုက္တာ...ကိုယ္ေရေသာက္ခ်င္တယ္...ေနာက္ကေရခဲေသတၱာထဲကေရဗူးေလးယူေပးပါလား...ထပ္မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
စည္း'ကတကယ္ေဟာဟဲထ,ေနတာမို႔...သနားသြားကာေရခဲေသတၱာဆီကိုေနာက္ဆုတ္ၿပီးေက်ာကပ္ကာဖြင့္ၿပီးေရတစ္ဗူးယူသည္။
စည္း'ကပ္လာမွာစိုး၍မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ၾကည့္ေနရေသးကာ...
ကပ္မလာဖို႔ေျပာရသည္။
"ကပ္မလာနဲ႔ေနာ္...ဒီမွာေရဗူး...ေရာ့..."
စားပြဲဒီဘက္ထိပ္ကေနဟိုဘက္ထိပ္ကိုေလ်ာကနဲေရဗူးကိုပစ္ကာစိုင္းလႊတ္၏။
ဒါက္ိုထပ္ၿပီးရယ္ခ်င္သြားကာ...စည္းကဟိကနဲရယ္မိသည္။
"ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာအခ်ိဳးကိုျပင္လိုက္...ၿပီတီတီနဲ႔..."
"အဲ့...ခုနကပဲရယ္ေနတာေလးကဆြဲေဆာင္မႈရွိလို႔ဆို..."
ေရကိုတစ္ဝက္ေလာက္ေမာ့ေသာက္ၿပီးေတာ့မွ...
"ခုနကေျပာတာေလ...မင္းပဲ...ရင္ခုန္လို႔ဆို..."
"အဲဒီမ်က္ႏွာကိုအခုေတာ့...မုန္းသြားၿပီ"
ေနပင္လယ္ကတကယ္စိတ္ဆိုးေနတာမို႔...
ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ေလးေျပာသည္။
"ဘာ...!...မုန္းသြားၿပီ...ဟုတ္လား"
"-----"
"မင္း...ျပန္ေျပာလိုက္စမ္း...အဲဒီစကားကို..."
"ၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး..."
"ေနပင္လယ္...မင္း...ငါနဲ႔ေတြ႕ေတာ့မယ္"
စည္းေရေသာက္ၿပီးသြားလို႔ခဏေလးအေမာေျဖၿပီးေတာ့မွေနာက္ကေနျပန္လိုက္သည္။
ကေလးေတြကစားသလိုမ်ိဳးစားပြဲကိုအလယ္မွာထားၿပီးဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝ။
တပတ္ၿပီးတပတ္နဲ႔...မူးေတာင္လာၿပီ။
တျခားေနရာေျပးရင္မိသြားမွာစိုးလို႔၊
ပင္လယ္ကဒီနားမွာပဲပတ္ေျပးေနတာကိုစည္း'ကေကာင္းေကာင္းရိပ္မိလာ၏။
မျဖစ္ဘူး...တခုခုၾကံရမယ္။
ဒီေကာင္ေလးကိုမိဖို႔စဥ္းစားစမ္း...ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ဉာဏ္ဝါဉာဏ္ျပာ...ဉာဏ္ေရာင္စံုအကုန္လာခဲ့...
Unicode
နေခြည်ခပ်နွေးနွေးတွေလွှမ်းခြုံတဲ့မနက်ခင်းမှာ...အိပ်ယာနိုးလာတော့...
မျက်နှာပေါ်မှာနွေးထွေးနူးညံ့တဲ့တိမ်တိုက်လေးဖြတ်ပြေးနေသလိုလေး...
ပန်းခင်းကြီးထဲရောက်နေသလိုလေး...
ချိုအေးမွှေးသက်တဲ့လေပြည်လေးတွေပါးတစ်ဖက်မှာ...တိုးလို့။
မျက်နှာပေါ်ကို ဂွမ်းစနုနုတွေနဲ့ထိတွေ့ရသလိုမျိုးခံစားရသည်။
ဒါ...အိပ်မက်လား...တကယ်လား...
စည်း....မျက်လုံးတွေကိုဖြည်းဖြည်းလေးဖွင့်ကာကြည့်သည်။
မြင်လွှာတွေကြည်လင်သွားတော့...
အပြုံးနုနုတွေခြံရံထားတဲ့မျက်နှာလှလှလေးကသူ့ကိုငုံ့မိုးထားပါ၏။
"ပင်လယ်"
သဲကွဲစွာမြင်လာရတဲ့မျက်နှာလေးကိုမြတ်နိုးခြင်းများစွာနဲ့ကြည့်ကာ...ခါးမှဆွဲချဖက်တွယ်လိုက်ပြီးတော့..လည်တိုင်လေးကိုတိုးတိုက်နမ်းရှိုက်မိတော့....
သင်းပျံ့သောကိုယ်သင်းရနံ့လေး။
"မွှေးလိုက်တာကွာ...နိုးတာကြာပြီလား"
"အင်း...ရေတောင်ချိုးပြီးပြီ..."
လို့ဆိုတော့မှ...
စည်းကမျက်လုံးလေးပြူးလာကာ...အဖျားကိုသတိရပြီး...ပင်လယ့်နဖူးလေးတွေကိုအမြန်စမ်းရသည်။
"အင်း...တော်သေးတာပဲ၊
မင်းအဖျားမရှိတော့ဘူး...ခေါင်းကိုက်နေတာကရောဘယ်လိုလဲ..."
"ကောင်းနေပြီ...ကျွန်တော်မနက်ကအိပ်ယာထ,လာတော့ခေါင်းကြည်နေတာပဲ.."
"တော်သေးတာပေါ့...ရေချိုးလိုက်တာဆိုလို့ ကိုယ်စိတ်ပူသွားတာ
မင်းဘယ်အချိန်ကတည်းကနိုးနေတာလဲ..."
စည်း'ဆွဲဖက်ချလိုက်တဲ့အတိုင်းရင်ဘတ်ပေါ်မှာမှောက်လျက်လေးပင်လယ်ကသူ့ကိုကြည့်နေခဲ့သည်။
"ခုနစ်နာရီလောက်ကနိုးတာ..."
"အခုကဘယ်နှစ်နာရီလဲ..."
"ရှစ်နာရီခွဲနေပြီ...ဒီနေ့အလုပ်သွားရမှာလား"
"အင်း..."
စည်း'ကမျက်လုံးလေးတွေပြန်မှိတ်လိုက်ရင်းခေါင်းညိတ်သည်။
"အိပ်ယာထတော့..."
"အင်း..."
"စည်း..."
"အင်း..."
ပြန်ထူးနေပေမယ့်မျက်လုံးတွေကမှိတ်နေတုန်း...
ပင်လယ်ကမှိတ်ထားတဲ့မျက်တောင်ဖျားလေးတွေရော...
ပါးနှစ်ဖက်လုံးကိုရောဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းတော့မှစည်းရဲ့မျက်လုံးလေးပွင့်လာသည်။
"အသည်းယားတာကွာ...ကြောင်လေးလိုပဲလာထိနေတာ..."
ပင်လယ့်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုပိုတင်းပစ်ပြီးတော့စည်း'ကနှစ်လ်ိုဖွယ်ပြုံး၏။
ခေါင်းရင်းမှလိုက်ကာစလေးက်ိုအနည်းငယ်ဟ,ကာလှပ်ထားတော့နေရောင်အနည်းငယ်ဖြာကျနေတာ...စည်းရဲ့မျက်နှာပေါ်ကိုဆလိုက်မီးထွန်းထားသလိုလေးပါ။
စည်း'ပြုံးလိုက်တော့မှနေရောင်ကပိုလင်းသွားသလိုမျိုးစိတ်ထဲမှာခံစားရသည်။
ကျွန်တော်...သူ့အပြုံးမှာရင်ခုန်ရတာကဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်လိုလို...အို...မဟုတ်ဘူး...ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမယ့်အရာလိုလိုပါ။
နှုတ်ခမ်းလေးတစ်ခုထဲမဟုတ်ဘဲမျက်နက်ဝန်းတွေပါလိုက်ပြုံးနေတတ်ကာ...လှပလွန်းသည်။
မြင်နေရတဲ့သူပါအတူတူလိုက်ပြုံးမိသည်အထိ...စည်းရဲ့အပြုံးကဆွဲဆောင်မှုရှိပါသည်။
နောက်ပြီးတော့...အဲဒီ့နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှည့်နက်ကလေး။
နေပင်လယ်ကစူးစိုက်ကြည့်နေရင်း...အနားတိုးပြီးမှည့်လေးကိုထပ်ကပ်နမ်းသည်။
"ကျွန်တော်ကျိန်စာမိနေတာလား..."
"ဟင်..."
ရုတ်တရက်မို့...
ပင်လယ်ကဘာကိုပြောချင်မှန်းမသိ။
စဉ်းစားသလိုလေးမျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ကာ
ငြိမ်သက်သွားတဲ့စည်းရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားလေးကိုဖွဖွထိကပ်သည်။
"ခင်ဗျားအပြုံးမှာကျိန်စာမိရသလိုပဲ...ကျွန်တော်ရင်ခုန်ရလွန်းလို့အသက်ရှူတွေရပ်ချင်တယ်..."
အဲဒါမှစည်းကသဘောပေါက်ကာပြုံးသည်။
"အော်...ဟား...ဘာလဲလို့"
သာမန်ကာလျှံကာအတွေးလေးတွေးမိတာမို့...ပေါ့ပါးစွာစည်းကပြောတော့...
နေပင်လယ်ကအလိုမကျသလိုလေးနှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ကွေးကွေးသည်။
feel ကျိုးတာဗျာ။
"ဒီကအဟုတ် feel နေတာကို...ခင်ဗျားနော်၊ လှောင်ရယ်တယ်လား"
"အဟား....မဟုတ်ပါဘူး......ပြကြည့်နှလုံးခုန်မခုန်သိချင်တယ်"
(မင်း...တော်ကီကောင်းတယ်...")ဆိုတာလေးကိုပြောချင်ပေမယ့်မြိုသိပ်ကာ...
ပင်လယ်ရဲ့ဝဲဘက်ရင်အုံကိုလက်တိုးပြီးစမ်း၏။
"ခုန်နေပါသေးတယ်ကွာ"
"အသက်ရှူအောင့်ထားမိတဲ့အထိညှို့နိုင်တာ...ခင်ဗျားက....
တကယ်အတည်ပြောတာ...အဲဒီအပြုံးတွေကြောင့်ပဲချစ်လာတာလားမသေချာပေမယ့်.....
ကျွန်တော်လေ...ခင်ဗျားပြုံးလိုက်တိုင်းရင်ခုန်ရတယ်...မြတ်နိုးရတယ်...သဘောလဲကျရတယ်...အူလဲတိုရတယ်...
အပူပင်ဆုံးကကျွန်တော်မသိတဲ့အချိန်မှာတစ်ယောက်ယောက်ကိုပြုံးပြနေမလားဆိုတာပဲ.....
ကျွန်တော်စွဲလမ်းသလိုမျိုးခင်ဗျားကိုစွဲလမ်းနေကြမလားလို့စိုးမိတယ်....
စွဲလမ်းရင်းရူးခါနိုင်တဲ့အထိ...သိလား...."
ရင်ဘတ်လေးပေါ်မျက်နှာလေးဘေးတစ်စောင်းလေးမှေးတင်ကာနေပင်လယ်ကဆွေးဆွေးလေးပြောနေတာမို့စည်း'ကဂရုတစိုက်နားထောင်ပေးကာခေါင်းခါပြသည်။
"ခင်ဗျားကဘယ်သိမလဲ...ခင်ဗျားကိုချစ်ရလွန်းလို့...ကျွန်တော်ရူးခါနေတဲ့အကြောင်းကို...အဲဒီအပြုံးတွေမှာအရည်ပျော်ရတဲ့အကြောင်းကို"
"ပြောပါဦး...ဘယ်လိုတဲ့လဲ"
နေပင်လယ်ကသူ့ကိုရင်ဘတ်ပေါ်ကနေမော့မော့ကြည့်နေတာမို့လည်ပင်းလေးနာမှာစိုးကာ၊
လက်မောင်းပေါ်ပွေ့ချပြီးသူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်စေသည်။
"သူများတွေရှေ့ပြုံးလိုက်ရင်ခင်ဗျားမျက်နှာကိုတခုခုနဲ့ပြေးအုပ်ပစ်လိုက်ချင်တာ...မမြင်စေချင်ဘူး...မတွေ့စေချင်ဘူး...အဲဒီအထိကျွန်တော်ရောဂါရင့်နေတယ်...
ခင်ဗျားရဲ့အရယ်အပြုံးတွေကလူတိုင်းကိုညှို့မှာသေချာတယ်...သူများတွေကိုအဲလိုမပြုံးပြပါနဲ့လို့တားလို့ရမလားမသိပေမယ့်...တားချင်တယ်...မပြုံးပါနဲ့............အဲဒါကမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာနားလည်ပေမယ့်.......ကျွန်တော်.........."
စကားကိုဆုံးတဲ့အထိမပြောတော့ဘဲပင်လယ့်အသံလေးတိုးဝင်သွားသည်။
"အင်း...ကိုယ်အဲလိုပြုံးနေတာမဟုတ်ပါဘူး...တမင်တကာမဟုတ်ဘူး...ဘယ်လိုပြောပြရမလဲ...အင်း...အဲဒါကဒီလိုကွာ...မင်း...ကိုယ့်ကိုချစ်နေလို့...ဟုတ်တယ်...ချစ်နေလို့အဲလိုထင်နေတာပါ"
"မဟုတ်ဘူး...ချစ်နေလို့အဲလိုခံစားရတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသေချာတယ်။
ပြီးခဲ့တဲ့တပတ်ကကျွန်တော့သူငယ်ချင်းတွေလည်းပြောနေကြတာပဲ...သေလို့ရတဲ့အပြုံးတဲ့။
အဲဒါကိုကြားတော့စိတ်တွေပူတာ။
တကယ်...မနာလိုဘူး.....ခင်ဗျားကကျွန်တော်မဟုတ်တဲ့တခြားလူကိုပြုံးပြနေတာ......ကျွန်တော့်လိုမျိုးစွဲလမ်းသွားမှာစိတ်ပူတယ်။
တကယ်......ခင်ဗျားပြုံးတိုင်း၊ရယ်တိုင်း...မြင်ရတဲ့လူပါပြုံးမိရယ်မိမယ်ထင်တယ်...'ငါပြုံးတဲ့အခါတိုင်းလိုက်ပြုံးကြပါစေလို့'ကျိန်စာတိုက်ပြီးပြုံးနေတာလားဟင်...ဒါမှမဟုတ်ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲကျိန်စာမိနေတာလား"
"ဟား...စကားကကြွယ်တာကွာ...မဖြစ်နိုင်တာကို"
နေပင်လယ့်စကားလုံးလေးတွေမှာသဘောကျရလွန်းလို့...ဒီတစ်ခါတော့စည်း'ကသွားတွေပေါ်အောင်အထိပွင့်ပွင့်လေးရယ်မိပြန်သည်။
"ဟော...တွေ့လား...အဲဒီရယ်တဲ့ပုံရောပဲ.......ဘာလက်နက်မှမပါဘဲနူးနူးညံ့ညံ့လူသတ်တာလို့ခေါ်တယ်...ခင်ဗျားအဲဒီလိုပြုံးတိုင်း၊ရယ်တိုင်းရင်ခုန်ရလွန်းလို့အသက်ရှူရပ်ပြီးတော့သေသွားမယ်ဆိုရင်ကျွန်တော်....အပြန်တစ်ရာလောက်သေနေပြီးပြီ...သိရဲ့လား...ခင်ဗျားကတော့ပြုံးလိုက်တာပဲ...ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး.....မြင်ရတဲ့လူကရင်ထဲဖိုးသိုးဖတ်သတ်ဖြစ်သွားတာ....."
"အဟား.....အဲလောက်တောင်လား...ဆက်ရွှီးပါဦး..မင်း...ကြေငြာတာမဆိုးဘူး...."
"တကယ်ပါဆို....မယုံဘူးလား...ဇေယျကိုဖုန်းဆက်မေးမလား...ခင်ဗျားနောက်ကွယ်မှာဟိုကောင်တွေကအဲဒီလိုပြောတာပါဆို..."
"မသိလိုက်ရပါလား...မင်း...ကိုယ့်ငါးချဉ်ကိုယ်ချဉ်နေတာမဟုတ်ဘူးလား......ဟား..."
"ခင်ဗျားနော်.....အတည်ပါဆိုနေ..."
"အင်း...ပရိုမိုးရှင်းစကေးကျွမ်းတယ်...စိတ်ဝင်စားလာပြီ...ဟား...ဟား..."
နေပင်လယ်ပြောနေတာလေးကိုကြည်နူးနေမိပေမယ့်...ရယ်ချင်တာကရယ်ချင်တာပဲဖြစ်တာမို့...
စည်း'တစ်ယောက်တဟားဟားရယ်မိသည်။
"ဟာ့.......စည်း....ခင်ဗျားနော်....သွား...လာမထိနဲ့တော့...တကယ်စိတ်ဆိုးပြီ..."
ပင်လယ်ကစူပုတ်ပြီးအိပ်ယာမှလူးလဲထခါနီး.....
စည်းကသူ့လက်လေးကိုမြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲဆွဲထားလိုက်ရကာ...
"မကောက်နဲ့...ပြန်လာ..."
"ဟင့်အင်း...ဖယ်..."
"မရဘူး...စိတ်ကောက်နေတဲ့ကလေးကိုပြန်ချော့ရဦးမယ်...ဒီဘက်လှည့်"
မျက်နှာလေးစောင်းပြီးတော့တစ်ဘက်လှည့်နေတာမို့...
စည်းကလိုက်ကြည့်ပြီးပြောရသည်။
"စူပုတ်နေတာပဲကွာ...ကိုယ်တမင်လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး...စိတ်မကောက်နဲ့...စောစောစီးစီး..."
ဖွဖွလေးပဲသူ့လက်ကလေးဆွဲထားတာနာသွားမှာစိုးလို့...
ဒါက်ိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးပင်လယ်ကအခန်းပြင်ကိုထွက်ပြေးတော့...
နောက်ကနေထပြေးလိုက်ရပြန်သည်။
လိုက်ရင်းနဲ့မီးဖိုခန်းထဲရောက်သွားတာမသိလိုက်။
"ပင်လယ်...မကောက်နဲ့ကွာ...နော်..."
ထမင်းစားပွဲရဲ့တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာမျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေကြကာ...
ဟိုဘက်ပြေးဟိုဘက်လိုက်ဒီဘက်ပြေးဒီဘက်လိုက်နဲ့...
နှစ်ယောက်သားကကလေးတွေလိုမျိုး...ထုပ်ဆီတိုူလို့။
"ပင်လယ်...ကိုယ့်ကလေးကလိမ္မာတယ်ကွာ...နော်..."
"ခင်ဗျားကကျုပ်ကိုလှောင်နေမှန်းသိသားပဲ....မခေါ်တော့ဘူး...မကောင်းတဲ့လူကြီး၊ မလိုက်နဲ့"
"အင်း...ကိုယ်ကမကောင်းတာပါ...စိတ်ပြေတော့နော်...ရပ်လိုက်နော်..."
ရပ်မသွားတဲ့ခြေလှမ်းတွေနောက်ပြေးလိုက်နေရင်းနဲ့မှမောလာသည်။
"မောလာပြီ...မပြေးနဲ့တော့ကွာ...မလိုက်နိုင်တော့ဘူး..."
"ကောင်းတယ်...မောပစေ။
ဟိုတစ်ညကကျွန်တော့အိပ်မက်ထဲမှာလေ...ခင်ဗျားကလှည့်ထွက်သွားပြီးထားခဲ့လို့...ကျွန်တော်ကအနောက်ကနေလိုက်နေခဲ့တာ...အရမ်းမောတာပဲ...ခင်ဗျားတချက်မှလှည့်မကြည့်ဘူး...ကောင်းတယ်...အခုခင်ဗျားဝဋ်ပြန်လည်တာ..."
"အမယ်...အိပ်မက်နဲ့အပြင်မှာဘာဆိုင်လို့ဝဋ်ကလည်ရမှာလဲ..."
"တော်...ဘာအကြောင်းပြချက်မှလာမပေးနဲ့...ကျွန်တော့်အနားလဲကပ်မလာနဲ့..."
ထမင်းစားစားပွဲကိုလှည့်ပတ်ပြေးနေကြရင်းရေခဲသေတ္တာလေးနားကိုပင်လယ်ကရောက်နေပြီ။
သူလည်းရေဆာနေပြီမို့...
"မောလိုက်တာ...ကိုယ်ရေသောက်ချင်တယ်...နောက်ကရေခဲသေတ္တာထဲကရေဗူးလေးယူပေးပါလား...ထပ်မလိုက်နိုင်တော့ဘူး"
စည်း'ကတကယ်ဟောဟဲထ,နေတာမို့...သနားသွားကာရေခဲသေတ္တာဆီကိုနောက်ဆုတ်ပြီးကျောကပ်ကာဖွင့်ပြီးရေတစ်ဗူးယူသည်။
စည်း'ကပ်လာမှာစိုး၍မျက်စိထောင့်ထောက်ကြည့်နေရသေးကာ...
ကပ်မလာဖို့ပြောရသည်။
"ကပ်မလာနဲ့နော်...ဒီမှာရေဗူး...ရော့..."
စားပွဲဒီဘက်ထိပ်ကနေဟိုဘက်ထိပ်ကိုလျောကနဲရေဗူးကိုပစ်ကာစိုင်းလွှတ်၏။
ဒါက်ိုထပ်ပြီးရယ်ချင်သွားကာ...စည်းကဟိကနဲရယ်မိသည်။
"ခင်ဗျားမျက်နှာအချိုးကိုပြင်လိုက်...ပြီတီတီနဲ့..."
"အဲ့...ခုနကပဲရယ်နေတာလေးကဆွဲဆောင်မှုရှိလို့ဆို..."
ရေကိုတစ်ဝက်လောက်မော့သောက်ပြီးတော့မှ...
"ခုနကပြောတာလေ...မင်းပဲ...ရင်ခုန်လို့ဆို..."
"အဲဒီမျက်နှာကိုအခုတော့...မုန်းသွားပြီ"
နေပင်လယ်ကတကယ်စိတ်ဆိုးနေတာမို့...
ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်လေးပြောသည်။
"ဘာ...!...မုန်းသွားပြီ...ဟုတ်လား"
"-----"
"မင်း...ပြန်ပြောလိုက်စမ်း...အဲဒီစကားကို..."
"ကြည့်လို့မရတော့ဘူး..."
"နေပင်လယ်...မင်း...ငါနဲ့တွေ့တော့မယ်"
စည်းရေသောက်ပြီးသွားလို့ခဏလေးအမောဖြေပြီးတော့မှနောက်ကနေပြန်လိုက်သည်။
ကလေးတွေကစားသလိုမျိုးစားပွဲကိုအလယ်မှာထားပြီးဝိုင်းကြီးပတ်ပတ်ဒူဝေဝေ။
တပတ်ပြီးတပတ်နဲ့...မူးတောင်လာပြီ။
တခြားနေရာပြေးရင်မိသွားမှာစိုးလို့၊
ပင်လယ်ကဒီနားမှာပဲပတ်ပြေးနေတာကိုစည်း'ကကောင်းကောင်းရိပ်မိလာ၏။
မဖြစ်ဘူး...တခုခုကြံရမယ်။
ဒီကောင်လေးကိုမိဖို့စဉ်းစားစမ်း...ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်ဉာဏ်ဝါဉာဏ်ပြာ...ဉာဏ်ရောင်စုံအကုန်လာခဲ့...