"ေနပင္လယ္...ဒီကားကဘာလုပ္တာလဲ"
"စီးဖို႔ဝယ္လိုက္တာ..."
"အဲဒီေတာ့...ငါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ..."
"ဘာဆိုင္တယ္ထင္လို႔လဲ..."
"မင္း...."
ေသာ့ေလးကိုင္ထားၿပီးစည္း'ကပင္လယ့္ကိုဘုၾကည့္ၾကည့္သည္။
"ေျပာေနရင္အာေညာင္းမယ္...ကြ်န္ေတာ္ကားေမာင္းလို႔မရဘူး...ဒီေတာ့ခင္ဗ်ားေမာင္းရမွာ"
"ျငင္းရင္ေရာ..."
"ျငင္းၾကည့္ပါလား..ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းသိမွာ"
ေရွ႕ရက္ေတြမွာလံုးဝအနားကပ္လို႔မရတာေရာ...
မေန႔ညကတစ္ေယာက္ထဲအိပ္လိုက္ရတာေရာ...
စည္းနဲ႔သူလံုးဝအေစးမကပ္ဘဲျဖစ္ေနတာေရာ...
စုေပါင္းၿပီးပင္လယ္ကစိတ္သိပ္မၾကည္ေတာ့ေပ။
"မေမာင္းႏိုင္ဘူးကြာ"
"ခင္ဗ်ားေနာ္...လူကိုေဒါသမထြက္ထြက္ေအာင္လာဆြေနတာ..."
"မင္းပဲစိတ္ရွိတာလား...ေျပာတဲ့ပံုကိုက...ျပန္ယူ...ကားမေမာင္းခ်င္လို႔ကိုမဝယ္တာ..."
"ကြ်န္ေတာ္ေပးတာကိုယူကိုယူရမယ္"
"ငါမွမယူခ်င္တာ"
ခဏေလးတိတ္ဆိတ္သြားကာပင္လယ္ကဘာမွျပန္မေျပာ...
မိုနာေတာင္မွကားပါကင္ကိုေနာက္တေခါက္ဆင္းလာခဲ့ၿပီ။
"ဟဲ့...နင္တို႔မၿပီးၾကေသးဘူးလား...လမ္းအလယ္မွာ...ကေလးေတြလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔"
ႏွစ္ေယာက္စလံုးဂ်စ္ကန္ကန္မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔...
ကုမၸဏီကကားပါကင္မွာမို႔လို႔...အျပင္လူေတာ့မရွိပါ။
ေပကပ္ကပ္နဲ႔ သူေရာ စည္းပါ ေျခလွမ္းေတြမေရြ႕ဘဲေနရာမွာပဲ တုန္႔ဆိုင္းေနမိသည္။
"စည္း...လို႔...ခင္ဗ်ားေနာ္...
ခင္ဗ်ားမေမာင္းရင္ကြ်န္ေတာ္ေမာင္းမွာေနာ္...ေပး..ေသာ့..."
လက္ထဲမွလာယူသြားၿပီးကားတံခါးဖြင့္တဲ့အထိစည္းကရပ္ၾကည့္ေနဆဲ...
ပင္လယ္ကလည္းကားေပၚမတက္ေသးဘဲ သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ၿပီးထပ္ေအာ္ေျပာသည္။
"ကြ်န္ေတာ့္ကို ရဲဖမ္းသြားရင္ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ပဲ...မာမီကေမးရင္ခင္ဗ်ားေၾကာင့္လို႔ေျဖမွာ"
ပင္လယ္ကနႈတ္ခမ္းေလးစုၿပီးဟြန္႔ကနဲမဲ့ကာ...တကယ္ကားအေပၚတက္ၿပီးစက္ကိုနိႈးေတာ့မွ
စည္းကလႈပ္ရွားလာခဲ့သည္။
"လဒေလး...တတ္လဲတတ္ႏိုင္တယ္"
စည္းမ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔အနားေရာက္လာေတာ့...
ပင္လယ္ကကားထဲမွျပန္ထြက္လာၿပီး အနားေရာက္လာတဲ့ စည္းကိုကားထဲဝုန္းခနဲတြန္းထည့္လိုက္သည္။
"ဟာ့...မင္း....ဘာလုပ္တာလဲ"
႐ုတ္တရက္မို႔လို႔..စည္းကတားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘဲဒလိမ့္ေကာက္ေကြးကားေနာက္ခန္းထဲေရာက္သြားခဲ့၏။
"ပင္လယ္...ဘာလုပ္တာလဲ..."
"ခင္ဗ်ား...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...သိခ်င္လို႔"
"ဖယ္စမ္း..."
"မဖယ္ဘူး...ဘာလုပ္ခ်င္လဲ"
"ကြ်တ္စ္...မရစ္နဲ႔ကြာ...ပင္လယ္"
ကားေနာက္ခန္းမွာႏွစ္ေယာက္သားကလံုးေထြးေနၾကကာ...စည္းကေအာက္ဘက္မွာ...။
"ပင္လယ္...ဖယ္ဆို...ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
ကားထဲမွာစည္းရဲ႕အသံကဟိန္းထြက္ေနေပမယ့္...ပင္လယ္ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္။
"ေအာ္ေလ...ကားကြဲထြက္သြားေအာင္ေအာ္ပါ...ဘယ္သူမွၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး"
တံခါးခလုတ္ေလးကိုဆြဲေပမယ့္...
ကားတံခါးလည္းဖြင့္လို႔မရေတာ့ပါ။
"မဖြင့္နဲ႔ဖြင့္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး...ခုနကတံခါးေတြေလာ့ခ္ခ်ၿပီးေသာ့ကိုေရွ႕ခံုနားပစ္လိုက္ၿပီ"
ေျပာတဲ့႐ုပ္ကိုကထီမထင္နဲ႔မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔...
ေသာက္ခေလး...
ပင္လယ္ကလက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲခ်ဳပ္ထားေတာ့စည္း'ကေအာ္ရံုအျပင္ဘာမွလုပ္လို႔မရေပ။
ဒါေပမယ့္...ေျခေထာက္ကိုေတာ့ေဆာင့္ေအာင့္ေနကာ...တဒုန္းဒုန္း။
"ပင္လယ္...မင္း..!...ဖယ္ဆိုဖယ္ကြာ...
ငါစိတ္တိုလာၿပီေနာ္..."
"ဘာလဲ...သူကပဲေဒါသထြက္ရတယ္ရွိေသး...
ခင္ဗ်ားစိမ္းစိမ္းကားကားလုပ္ေနတာကိုသည္းခံေနရတာ...
အခုေတာ့မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးမ်က္ႏွာေသနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ကိုဆက္ဆံေနခဲ့တာ...ဘယ္ေလာက္ေတာင္သည္းခံေနရတယ္ထင္လဲ...
လူႀကီးေတြရွိေနလို႔ဆိုတာထားပါေတာ့...အခုထိခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာကဘာလဲ............
ေရွ႕ႏွစ္ရက္လံုးကြ်န္ေတာ့္ကိုရွိတယ္လို႔ကိုမထင္တာ...
ညက်ေတာ့လဲတစ္ေယာက္ထဲအိပ္ရေသးတာ........
ေၾကာက္လဲေၾကာက္တာနဲ႔...ခင္ဗ်ားအနားမွာမရွိေတာ့လည္းအားငယ္ရတာနဲ႔...
ခင္ဗ်ားေနႏိုင္တယ္ေနာ္...
အခုေရာကြ်န္ေတာ္ရွိေနတယ္လို႔သိေနရဲ႕လား...."
ေနပင္လယ္ကစကားေတြေတာက္ေလွ်ာက္ေအာ္ေျပာၿပီးေတာ့ေမာသြားတဲ့ပံုေလးနဲ႔...
ခဏနားၿပီးဂ်စ္တိဂ်စ္ကန္ျပန္ၾကည့္သည္။
စည္း'တစ္ေယာက္သူ႔စကားေတြနားေထာင္ၿပီးေတာ့သူ႔အစားေမာလို႔ေတာင္သြား၏။
"ငါ့လက္ကိုအရင္လႊတ္ကြာ..."
"မလႊတ္ႏိုင္ဘူး...ေျပာစရာရွိေသးတယ္...ေမးစရာလည္းရွိေသးတယ္..."
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲခ်ဳပ္ထားရာမွစည္း'ကိုဖက္ေတာ့...
စည္းကလည္း႐ုန္းသည္။
"ဘာလဲကြာ...အာရံုေနာက္တယ္...ဖယ္"
"ဘာ!!!!....အာရံုေနာက္တယ္...ဟုတ္လား...ခင္ဗ်ား...
လူကိုအ႐ူးလုပ္ေနတာက်ေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကဘယ္လိုခံစားရမလဲမစဥ္းစားဘူးလား.....
ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္းခံစားခ်က္ရွိတာပဲ.....
ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး ခင္ဗ်ားေဝဒနာေတြေပးေနတာမခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး...
ေနာက္ၿပီးေတာ့လြမ္းတယ္.....
အထိလည္းမခံဘဲအနားကပ္လို႔လဲမရေတာ့တာ...
တကယ္စိတ္တိုေနၿပီ.....ကြ်န္ေတာ့္ကိုဘာအကြက္ေတြနင္းေနတာလဲ.....စည္း"
ေဒါသေတြနဲ႔ဆက္တိုက္စကားေတြေျပာေနခဲ့တဲ့ပင္လယ့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ကာ...စည္းက႐ုန္းဖို႔လဲသတိမရေတာ့ပါ။
"မင္းမွာပဲခံစားခ်က္ရွိတာမဟုတ္ဘူး...ငါ့မွာလဲရွိတာပဲ...အဲလိုေျပာၾကေၾကးဆိုရင္...မင္းသူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီးေတာ့...
မင္းခႏၶာကိုယ္ကိုဟိုေနရာထိဒီေနရာထိလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတာကိုသာဓု'ေခၚေပးေနရေအာင္အထိငါစိတ္ေကာင္းမရွိဘူး.....
အဲဒါကိုျမင္ၿပီးေတာ့ေဝဒနာေတြဘယ္ေလာက္ထိလယ္ဗယ္ျမင့္သြားလဲသိလား...
ပူေလာင္လြန္းလို႔ငါေနလို႔မရတဲ့အထိျဖစ္ခဲ့တာ..."
"ေအာ္...အဲဒါလား.....သူ႔ဘာသာလာထိတာေလ...ငါ့ကိုလာထိပါလို႔ေျပာလို႔သူကလာထိတာလား..."
"မင္း...မျငင္းဆန္ဘဲျဖစ္ေနတာေတာ့ဝန္ခံလိုက္..."
"သူဘာမွလုပ္ေနတာမွမဟုတ္တာ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းပဲ"
"မင္းတို႔ကဘယ္လိုသူငယ္ခ်င္းအကန္႔မို႔လို႔ဒီအထိ...."
"စည္း...ခင္ဗ်ား...စကားကိုကပ္မေျပာနဲ႔....."
တေယာက္နဲ႔တေယာက္အျငင္းအခုံေတြျဖစ္ၿပီးမ်က္ေစာင္းေတြပါထိုးလာသည္။
"အဲဒါနဲ႔ပဲ...အိပ္တာေတာင္စႀကၤာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲအထိေရာက္သြားတယ္ေပါ့ေလ..."
"မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြေျပာမေနနဲ႔...ဘယ္သူကတမင္တကာသြားအိပ္မွာလဲ..."
"မင္းသူ႔ရင္ခြင္ထဲအိပ္ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ဝန္ခံလိုက္...."
တကယ္လည္း...စႀကၤာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္ေနမိတာမို႔ပင္လယ္မျငင္းႏိုင္။
"စည္း....!!"
"မင္းမျငင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးမလား၊ အစကတည္းကဘာလိုလိုျဖစ္ေနတာမလား"
အၿမဲလိုလိုစကားနည္းတတ္တဲ့စည္းက...အဲလိုစကားေတြဘယ္လိုလုပ္ၿပီးရွာၾကံေျပာတတ္သြားတာလဲ.....
"ဒါေၾကာင့္ခင္ဗ်ားက...ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ေတာင္တစ္ခန္းထဲအတူမအိပ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္သြားတယ္ေပါ့...မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မဆိုင္ႏိုင္ဘဲျဖစ္သြားတယ္ေပါ့...."
"ဟုတ္တယ္...အဲဒီေတာ့ဘာျဖစ္လဲ...ငါ့ပစၥည္းလို႔သတ္မွတ္ထားရင္တျခားဘယ္သူမွလာထိလို႔မရဘူး...မ်က္ေစာင္းနဲ႔ေတာင္မၾကည့္နဲ႔...သဝန္တိုတယ္။
မင္းက...အိမ္ျပန္လာတဲ့အထိစႀကၤာဆိုတဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနတာကေရာ"
သူ႔ကိုအနမ္းေလးေပးသြားတာကိုျပန္သတိရလာမွ ပင္လယ္က ေလသံေလးေလွ်ာ့သြားခဲ့သည္။
"စႀကၤာနဲ႔ကသူငယ္ခ်င္းအဆင့္ပဲရွိတာ...ဘာအကန္႔မွမရွိဘူး...ခင္ဗ်ားေနာ္...မစြပ္စြဲနဲ႔"
"ေအာ္ေဟာ့...ငါကပဲစြပ္စြဲရတယ္ရွိေသးတယ္... ...အဲဒီေကာင္နဲ႔မင္းကဘာေတာ္ခဲ့တာလဲ.....မင္းနႈတ္ခမ္းနဲ႔ထိထားတဲ့ေဆးလိပ္ကိုယူေသာက္ရဲတဲ့အထိျဖစ္ေနတာ...မင္းကဘာလို႔ျပန္မေျပာရဲဘဲၿငိမ္သက္ေနတာလဲ.....အဲဒါေက်နပ္ေနလို႔မလား...."
"စည္း...အဲဒါ..."
"ဘာျငင္းဦးမလို႔လဲ...ေနာက္ၿပီးမင္းတီရွပ္လည္ပင္းကေနၿပီးဟိုနိႈက္ဒီနိႈက္လုပ္ေနခဲ့တာေရာ...ငါမျမင္ခဲ့ဘူးထင္လို႔လား...
အဲဒါကိုျကည့္ေနရင္းနဲ႔စိတ္ကူးထဲမွာလူေတာင္သတ္မိေတာ့မွာ...
ေနာက္ေန႔မနက္လင္းလာေတာ့လဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကိုေရာက္ေနတာ...မင္းေလ..."
ပင္လယ္ကလက္ေတြဆြဲခ်ဳပ္ၿပီးဖိထားတဲ့အတိုင္းစည္းပက္လက္ကေလးနဲ႔...
ကက္ကက္လန္ေအာင္ရန္ျပန္ေတြ႕ေနတာစည္း'လို႔ထင္ရက္စရာကိုမရွိေပ။
"မဟုတ္ပါဘူးဆို..."
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ...ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြ်န္ေတာ့အေၾကာင္းေတြရိပ္မိသြားလို႔တမင္စ,ေနၾကတာ...
ကြ်န္ေတာ္ဝန္မခံခ်င္တာကခင္ဗ်ားသိကၡာရွိေသးလို႔...
အဲဒါေၾကာင့္ၿငိမ္ၿပီးေနေနခဲ့တာေလ...
ေနပင္လယ္ကေတြးေနတဲ့စကားလံုးေလးတြကိုတလံုးခ်င္းျပန္မ်ိဳခ်သည္။
"ငါေျပာတာမွန္သြားလို႔မလား...အဲဒီတစ္ေယာက္ကမင္းရဲ႕အဆက္ေဟာင္းျဖစ္ေနတယ္မလား"
မဟုတ္ဘူးလို႔ျငင္းေနတဲ့ၾကားကေန...ပင္လယ္စိတ္တိုလာၿပီ။
"စည္း......မင္းေနာ္..."
"ဘာလဲ...သူကပဲေဒါသထြက္ရေသး...မူးေနေတာ့လည္းငါပဲေျပာင္းျပန္ႀကီးျပန္ရစ္ခံရတာ...
ငါအူတိုေနတာကိုဘယ္ေလာက္ၿမိဳသိပ္ထားရတယ္ထင္လဲ...ဖယ္...လႊတ္"
စည္းကဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ...သူဖက္ထားတဲ့လက္ကိုအတင္းေျဖခ်ေတာ့
ပင္လယ္ကလက္ကိုအတင္းျပန္ဆြဲသည္။
"အဲဒါေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ့ကိုေတာင္မထိခ်င္ေတာ့တာေပါ့...ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္တယ္...အနားေတာင္အကပ္မခံခ်င္ဘူး...ရြံလို႔..."
ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးၿပီမို႔စည္း'ကၿပီးၿပီးေရာလို႔ေျပာမိကာမွပိုဆိုးသြားသည္။
"ထိမွာ...ခင္ဗ်ားကမထိခ်င္ဘူးဆိုရင္ပိုထိမွာ...ကြ်န္ေတာ့္ကိုပစ္ထားတဲ့အခ်ိန္ေတြနည္းလား...ဘယ္ေလာက္ေတာင္သည္းခံၿပီးေနခဲ့ရလဲခင္ဗ်ားသိလား..."
ဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကိုပိုတင္းပစ္ကာ...
စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာအႏွံ့မရမကနမ္းေတာ့၏။
"အင့္....ဖယ္ကြာ...ေနပင္လယ္.."
ဖယ္ခိုင္းသည့္နႈတ္ခမ္းေတြကိုၫွပ္ပိတ္ကာနမ္းေတာ့...စည္းက႐ုန္းေနရင္းနဲ႔...သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြၾကားမွာယစ္မူးလာသည္။
ရင္ခုန္သံေတြအသားကုန္ၾကမ္းလာေတာ့မွျငင္းဆန္ေနတာေတြကစတင္ၿငိမ္သက္လာ၏။
အသက္ရွဴသံၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔အနမ္းရမ္းရမ္းေတြၾကားမွာသူ႔နႈတ္ခမ္းေလးက ေလေပြထဲကပန္းေလးတစ္ပြင့္လို။
"ကြ်န္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ မေန႔ညကဘယ္ေလာက္ေၾကာက္လိုက္ရလဲသိလား..."
ပင္လယ္ကတစ္ခြန္းေျပာၿပီးနႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခါဖိကပ္ကာနမ္းျပန္သည္။
"ခင္ဗ်ားရင္ခြင္ကိုလြမ္းလို႔...အခန္းေရွ႕မွာအၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနေသးတာ..."
ၿငိမ္က်သြားတဲ့ စည္းရဲ႕မ်က္ဝန္းစူးစူးေတြကိုမလြဲတမ္းၾကည့္သည္။
"ရက္စက္တယ္ေနာ္...အိပ္မက္ထဲအထိစိမ္းကားေနတာမ်ားဘယ္ေလာက္ေတာင္ကြ်န္ေတာ္အျပစ္ႀကီးေတြလုပ္မိသြားလဲေတြးလို႔မရဘူး...အိပ္မက္ထဲမွာပါလုပ္ရက္တာ...ခင္ဗ်ား...ထားခဲ့လို႔...
ေၾကာက္ေနခဲ့မိတာ"
စကားလံုးေလးေတြတစ္လံုးခ်င္းပီပီသသေျပာသည့္ေနပင္လယ့္နႈတ္ခမ္းေကြးေကြးေလးကအသည္းယားစရာ။
"ညတုန္းကခင္ဗ်ားအခန္းေရွ႕မွာအၾကာႀကီးေစာင့္ေနခဲ့ေသးတာ...ခင္ဗ်ားမသိဘူးမလား..."
"ဟုတ္လို႔လား..."
"ခင္ဗ်ား..."
စကားျပန္ေထာက္တဲ့စည္းကိုစိတ္ျပန္တိုသြားကာ...
အသံေလးေတြစူးလာျပန္သည္။
"ေျပာေလကဲေလပါလား...စည္း...!!!..."။
ဒီတစ္ခါေတာ့...နႈတ္ခမ္းေတြကိုအလြတ္မေပးေတာ့ဘဲမြတ္သိပ္စြာနႈတ္ပိတ္၏။
ေနာက္ၿပီးပင္လယ့္လက္ေတြကစည္းရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကိုလက္ေတြနဲ႔ၫွပ္ယူလိုက္တာျပဳတ္တူေတြအတိုင္း...
႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္အနမ္းေတြကနႈတ္ခမ္းဖ်ားမွသည္...တစ္ကိုယ္လံုးဆီသို႔...။
ပြတ္သပ္ထိေတြ႕လာတဲ့လက္ေတြကိုစည္း'ကျပန္ဖမ္းဆြဲေနျပန္သည္။
"မ႐ုန္းနဲ႔...ေနာ္...စည္း...!...
ေနာက္ၿပီးေတာ့ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွေပးဖို႔စိတ္မကူးနဲ႔...။
ဒီကားကကြ်န္ေတာ့္ကား...မွန္ေတြအကုန္လဲအနက္ပဲ...
ေရွ႕ကၾကည့္ရင္မျမင္ရေအာင္အေနာက္ခန္းထဲေရာက္ေနတာ...။
အိုေက...တမင္တကာလာေခ်ာင္းမွျမင္ရမွာ...ဟြန္႔...အလြတ္မေပးဘူး"
ေနပင္လယ္ကအရင္တခါကကိစၥကိုျပန္သတိရလာကာ...စည္း'ေပးလာမယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကိုအကုန္ျပန္ရြတ္ျပသည္။
"မင္း...."
"ဘာလဲ...ဘာထပ္ေျပာဦးမွာလဲ...အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြစဥ္းစားရလို႔ပင္ပန္းေနဦးမယ္...ေတာ္....ပိတ္"
စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဆီျပန္ကပ္ၿပီးေတာ့နႈတ္ခမ္းေတြကိုအလုပ္ထပ္ေပး၏။
"တစ္ညေလးေပမယ့္...ကြ်န္ေတာ္အရမ္းလြမ္းေနခဲ့တာ...သိလား...
ခင္ဗ်ားရင္ခြင္ကိုမွန္းဆေနခဲ့တာ၊
ခင္ဗ်ားကိုယ္ေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးကိုတမ္းတေနခဲ့ရတာ.....
တစ္ညထဲပဲ...
ဒါေပမယ့္.....ေသ...မ...ေလာက္...လြမ္းခဲ့တယ္"
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ျဖစ္အသစ္အသစ္ေတြျဖစ္ေသာရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အနမ္းေတြဟာမ႐ိုးအီႏိုင္ေပ။
အ႐ိုင္းဆန္လာတဲ့ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အထိအေတြ႕ကေမွာ္ဝင္လာကာ...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တိမ္ေတြေပၚမွာလား...
ေရလိႈင္းေတြၾကားမွာလား...။
ေပါ့ပါးျမန္ဆန္စြာလြန္႔လူးတဲ့ေလွငယ္မွာရင္ခုန္သံႏွစ္ခုကစတင္စီးနင္းလိုက္ပါ၏။
သူ႔လည္စလုပ္ေလးကိုငံုခဲထားတဲ့စည္းကခါးေလးမွဆြဲဖက္ကာေနရာေရြ႕ေတာ့...
"ဟင့္အင္း...စည္း...ငါ...ဇာတ္လိုက္လုပ္မွာ..."
အခ်စ္ခိုးေတြေၾကာင့္ရီေဝေနၿပီျဖစ္တဲ့မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးေတြကအသနားခံလာေတာ့.....စည္း...ၿငိမ္သက္ေပးလိုက္သည္။
သူ...အလိုရွိတယ္ဆိုရင္...ကိုယ့္ကိုဝါးၿမိဳမွာလည္းၾကည္ျဖဴသည့္အေၾကာင္းမေျပာဘဲနဲ႔သိပါေစ။
စကားသံေလးတိတ္သြားၿပီးသူဖက္ထားတဲ့အတိုင္းစည္းကရင္ခြင္ထဲမွာပက္လက္ကေလး...ၿငိမ္လို႔...။
ေမွးစင္းေနတဲ့စည္းရဲ႕မ်က္ေတာင္ေလးေတြကိုျပန္ငံု႔နမ္းၿပီးေျပာသည္။
"ဟိုတေန႔ကလိုအက်ယ္ႀကီးမေအာ္နဲ႔ေနာ္..."
"ဟြန္း..."
စည္းရဲ႕မဲ့သြားတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးကိုဖြဖြေလးစုပ္ယူကာ...ခ်ိဳၿမိန္စြာစားသံုး၏။
ေႏြးတစ္လွည့္ေအးတစ္လွည့္နဲ႔သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈမွာအလိုက္သင့္စီးေမ်ာကာ...ရင္ခုန္ျခင္းတို႔က ဟိုး ေတာင္ထြတ္ဖ်ားဆီမွာ။
သူ႔ရင္ဘတ္ေတြေရာ...ခါးေစာင္းေလးေတြေရာ...ပူေႏြးစိုစြတ္ကာတရိႈက္မက္မက္နမ္းသြားေၾကာင္းသက္ေသေလးေတြခ်န္ခဲ့၏။
ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ယုယမႈမွာစည္း'အသက္ရွဴမွားေပမယ့္...ခုန္ေသာႏွလံုးဟာအခ်စ္ေတြၾကားရွင္သန္ေနမွာေသခ်ာလို႔...
မပူပါဘူး။
သူ႔အနမ္းေတြနဲ႔သာယာမယ္။
💕💕💕
ႏူးညံ့စြာေလာင္ကြ်မ္းေစတဲ့သူ႔လွ်ာဖ်ားေလးေပၚမွာခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြအရည္ေပ်ာ္ကုန္ၿပီလား...။
မီးေတာက္ေတြလိုပူျပင္းတယ္ဆိုေတာင္မွလက္မတြန္႔သြားႏိုင္ဘဲၾကည္ႏူးစြာေထြးဖက္ထားဦးမလို႔...။
ေႁခြပါ...အသက္ရွဴမွားေနတဲ့ငါ့ႏွလံုးသားကိုေႁခြယူစားသံုးပါ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဗလာက်င္းသြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခု...
ညည္းညဴသံခပ္မွ်င္းမွ်င္းနဲ႔စည္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး တသိမ့္သိမ့္တုန္၏။
"အာ့....."
တြန္းတိုက္ဝင္ေရာက္လာသည့္ထိုေနရာမွတစ္ဆင့္ခႏၶာကိုယ္အႏွံ့အျပားလွ်ပ္စီိးကူးသြားသလို...
"ဟူး...."
အခ်စ္ခိုးေတြေၾကာင့္ ကားေလးထဲမွာပံုမွန္ထက္ပိုပူေႏြးလာကာ...ႏွစ္ဦးစလံုးေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ားစြာ...။
သို႔ေသာ္...တြန္းတိုက္ဖယ္ရွားဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘဲ...
မီးေတာက္ေတြလိုပူျပင္းေနေပမယ့္ၿမဲျမံစြာဖက္တြယ္ထားၾကတဲ့လက္ေမာင္းေတြကေဝးသြားမွာစိုးေနသလို။
အခ်စ္ကေမႊးတဲ့မီးေတာက္ၾကားမွာရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔...
ရိႈက္ငင္သံေတြ...အသားခ်င္းထိေတြ႕သံေတြမတရားၾကမ္းတမ္းလာခဲ့ေပမယ့္.....
ဘယ္သူကမွမတားဆီးသလိုဘယ္သူကမွမရပ္နား...
ခမ္းနားတဲ့ေတးသြားတစ္ပုဒ္နဲ႔အတူမ်က္ရည္စေလးေတြ...
ရင္ခုန္သံေလးေတြ...ယစ္မူးဖြယ္အထိအေတြ႕ေလးေတြ...ေမွာ္ဆန္ေသာမ်က္လွည့္ျပကြက္ေတြ.....။
ေအာ္...တကယ္ခ်စ္မိၾကၿပီဆိုလွ်င္...
အခ်စ္ဟာမ႐ိုးရွင္းေၾကာင္း...ႏူးညံ့ေသာမာယာေတြရွိေၾကာင္း...
ခ်စ္တယ္'ဆိုတဲ့စကားႏွစ္လံုးထဲေပမယ့္...လွည့္ကြက္ေတြပင္လယ္ျပင္ႀကီးထက္က်ယ္ေၾကာင္းနားလည္ခဲ့ၾကၿပီ။
Unicode
"နေပင်လယ်...ဒီကားကဘာလုပ်တာလဲ"
"စီးဖို့ဝယ်လိုက်တာ..."
"အဲဒီတော့...ငါနဲ့ဘာဆိုင်လဲ..."
"ဘာဆိုင်တယ်ထင်လို့လဲ..."
"မင်း...."
သော့လေးကိုင်ထားပြီးစည်း'ကပင်လယ့်ကိုဘုကြည့်ကြည့်သည်။
"ပြောနေရင်အာညောင်းမယ်...ကျွန်တော်ကားမောင်းလို့မရဘူး...ဒီတော့ခင်ဗျားမောင်းရမှာ"
"ငြင်းရင်ရော..."
"ငြင်းကြည့်ပါလား..ကျွန်တော့်အကြောင်းသိမှာ"
ရှေ့ရက်တွေမှာလုံးဝအနားကပ်လို့မရတာရော...
မနေ့ညကတစ်ယောက်ထဲအိပ်လိုက်ရတာရော...
စည်းနဲ့သူလုံးဝအစေးမကပ်ဘဲဖြစ်နေတာရော...
စုပေါင်းပြီးပင်လယ်ကစိတ်သိပ်မကြည်တော့ပေ။
"မမောင်းနိုင်ဘူးကွာ"
"ခင်ဗျားနော်...လူကိုဒေါသမထွက်ထွက်အောင်လာဆွနေတာ..."
"မင်းပဲစိတ်ရှိတာလား...ပြောတဲ့ပုံကိုက...ပြန်ယူ...ကားမမောင်းချင်လို့ကိုမဝယ်တာ..."
"ကျွန်တော်ပေးတာကိုယူကိုယူရမယ်"
"ငါမှမယူချင်တာ"
ခဏလေးတိတ်ဆိတ်သွားကာပင်လယ်ကဘာမှပြန်မပြော...
မိုနာတောင်မှကားပါကင်ကိုနောက်တခေါက်ဆင်းလာခဲ့ပြီ။
"ဟဲ့...နင်တို့မပြီးကြသေးဘူးလား...လမ်းအလယ်မှာ...ကလေးတွေလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့"
နှစ်ယောက်စလုံးဂျစ်ကန်ကန်မျက်နှာလေးတွေနဲ့...
ကုမ္ပဏီကကားပါကင်မှာမို့လို့...အပြင်လူတော့မရှိပါ။
ပေကပ်ကပ်နဲ့ သူရော စည်းပါ ခြေလှမ်းတွေမရွေ့ဘဲနေရာမှာပဲ တုန့်ဆိုင်းနေမိသည်။
"စည်း...လို့...ခင်ဗျားနော်...
ခင်ဗျားမမောင်းရင်ကျွန်တော်မောင်းမှာနော်...ပေး..သော့..."
လက်ထဲမှလာယူသွားပြီးကားတံခါးဖွင့်တဲ့အထိစည်းကရပ်ကြည့်နေဆဲ...
ပင်လယ်ကလည်းကားပေါ်မတက်သေးဘဲ သမင်လည်ပြန်ကြည့်ပြီးထပ်အော်ပြောသည်။
"ကျွန်တော့်ကို ရဲဖမ်းသွားရင်ခင်ဗျားကြောင့်ပဲ...မာမီကမေးရင်ခင်ဗျားကြောင့်လို့ဖြေမှာ"
ပင်လယ်ကနှုတ်ခမ်းလေးစုပြီးဟွန့်ကနဲမဲ့ကာ...တကယ်ကားအပေါ်တက်ပြီးစက်ကိုနှိုးတော့မှ
စည်းကလှုပ်ရှားလာခဲ့သည်။
"လဒလေး...တတ်လဲတတ်နိုင်တယ်"
စည်းမျက်နှာသေလေးနဲ့အနားရောက်လာတော့...
ပင်လယ်ကကားထဲမှပြန်ထွက်လာပြီး အနားရောက်လာတဲ့ စည်းကိုကားထဲဝုန်းခနဲတွန်းထည့်လိုက်သည်။
"ဟာ့...မင်း....ဘာလုပ်တာလဲ"
ရုတ်တရက်မို့လို့..စည်းကတားချိန်တောင်မရလိုက်ဘဲဒလိမ့်ကောက်ကွေးကားနောက်ခန်းထဲရောက်သွားခဲ့၏။
"ပင်လယ်...ဘာလုပ်တာလဲ..."
"ခင်ဗျား...ဘာဖြစ်နေတာလဲ...သိချင်လို့"
"ဖယ်စမ်း..."
"မဖယ်ဘူး...ဘာလုပ်ချင်လဲ"
"ကျွတ်စ်...မရစ်နဲ့ကွာ...ပင်လယ်"
ကားနောက်ခန်းမှာနှစ်ယောက်သားကလုံးထွေးနေကြကာ...စည်းကအောက်ဘက်မှာ...။
"ပင်လယ်...ဖယ်ဆို...ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
ကားထဲမှာစည်းရဲ့အသံကဟိန်းထွက်နေပေမယ့်...ပင်လယ်ကတော့ ဂရုမစိုက်။
"အော်လေ...ကားကွဲထွက်သွားအောင်အော်ပါ...ဘယ်သူမှကြားရမှာမဟုတ်ဘူး"
တံခါးခလုတ်လေးကိုဆွဲပေမယ့်...
ကားတံခါးလည်းဖွင့်လို့မရတော့ပါ။
"မဖွင့်နဲ့ဖွင့်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး...ခုနကတံခါးတွေလော့ခ်ချပြီးသော့ကိုရှေ့ခုံနားပစ်လိုက်ပြီ"
ပြောတဲ့ရုပ်ကိုကထီမထင်နဲ့မျက်နှာပေးလေးနဲ့...
သောက်ခလေး...
ပင်လယ်ကလက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲချုပ်ထားတော့စည်း'ကအော်ရုံအပြင်ဘာမှလုပ်လို့မရပေ။
ဒါပေမယ့်...ခြေထောက်ကိုတော့ဆောင့်အောင့်နေကာ...တဒုန်းဒုန်း။
"ပင်လယ်...မင်း..!...ဖယ်ဆိုဖယ်ကွာ...
ငါစိတ်တိုလာပြီနော်..."
"ဘာလဲ...သူကပဲဒေါသထွက်ရတယ်ရှိသေး...
ခင်ဗျားစိမ်းစိမ်းကားကားလုပ်နေတာကိုသည်းခံနေရတာ...
အခုတော့မထိန်းနိုင်တော့ဘူး...
တောက်လျှောက်ကြီးမျက်နှာသေနဲ့ကျွန်တော့်ကိုဆက်ဆံနေခဲ့တာ...ဘယ်လောက်တောင်သည်းခံနေရတယ်ထင်လဲ...
လူကြီးတွေရှိနေလို့ဆိုတာထားပါတော့...အခုထိခင်ဗျားမျက်နှာကဘာလဲ............
ရှေ့နှစ်ရက်လုံးကျွန်တော့်ကိုရှိတယ်လို့ကိုမထင်တာ...
ညကျတော့လဲတစ်ယောက်ထဲအိပ်ရသေးတာ........
ကြောက်လဲကြောက်တာနဲ့...ခင်ဗျားအနားမှာမရှိတော့လည်းအားငယ်ရတာနဲ့...
ခင်ဗျားနေနိုင်တယ်နော်...
အခုရောကျွန်တော်ရှိနေတယ်လို့သိနေရဲ့လား...."
နေပင်လယ်ကစကားတွေတောက်လျှောက်အော်ပြောပြီးတော့မောသွားတဲ့ပုံလေးနဲ့...
ခဏနားပြီးဂျစ်တိဂျစ်ကန်ပြန်ကြည့်သည်။
စည်း'တစ်ယောက်သူ့စကားတွေနားထောင်ပြီးတော့သူ့အစားမောလို့တောင်သွား၏။
"ငါ့လက်ကိုအရင်လွှတ်ကွာ..."
"မလွှတ်နိုင်ဘူး...ပြောစရာရှိသေးတယ်...မေးစရာလည်းရှိသေးတယ်..."
လက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲချုပ်ထားရာမှစည်း'ကိုဖက်တော့...
စည်းကလည်းရုန်းသည်။
"ဘာလဲကွာ...အာရုံနောက်တယ်...ဖယ်"
"ဘာ!!!!....အာရုံနောက်တယ်...ဟုတ်လား...ခင်ဗျား...
လူကိုအရူးလုပ်နေတာကျတော့ကျွန်တော်ကဘယ်လိုခံစားရမလဲမစဉ်းစားဘူးလား.....
ကျွန်တော့်မှာလည်းခံစားချက်ရှိတာပဲ.....
တောက်လျှောက်ကြီး ခင်ဗျားဝေဒနာတွေပေးနေတာမခံစားနိုင်တော့ဘူး...
နောက်ပြီးတော့လွမ်းတယ်.....
အထိလည်းမခံဘဲအနားကပ်လို့လဲမရတော့တာ...
တကယ်စိတ်တိုနေပြီ.....ကျွန်တော့်ကိုဘာအကွက်တွေနင်းနေတာလဲ.....စည်း"
ဒေါသတွေနဲ့ဆက်တိုက်စကားတွေပြောနေခဲ့တဲ့ပင်လယ့်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ကာ...စည်းကရုန်းဖို့လဲသတိမရတော့ပါ။
"မင်းမှာပဲခံစားချက်ရှိတာမဟုတ်ဘူး...ငါ့မှာလဲရှိတာပဲ...အဲလိုပြောကြကြေးဆိုရင်...မင်းသူငယ်ချင်းဆိုပြီးတော့...
မင်းခန္ဓာကိုယ်ကိုဟိုနေရာထိဒီနေရာထိလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေတာကိုသာဓု'ခေါ်ပေးနေရအောင်အထိငါစိတ်ကောင်းမရှိဘူး.....
အဲဒါကိုမြင်ပြီးတော့ဝေဒနာတွေဘယ်လောက်ထိလယ်ဗယ်မြင့်သွားလဲသိလား...
ပူလောင်လွန်းလို့ငါနေလို့မရတဲ့အထိဖြစ်ခဲ့တာ..."
"အော်...အဲဒါလား.....သူ့ဘာသာလာထိတာလေ...ငါ့ကိုလာထိပါလို့ပြောလို့သူကလာထိတာလား..."
"မင်း...မငြင်းဆန်ဘဲဖြစ်နေတာတော့ဝန်ခံလိုက်..."
"သူဘာမှလုပ်နေတာမှမဟုတ်တာ၊ နောက်ပြီးတော့သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းပဲ"
"မင်းတို့ကဘယ်လိုသူငယ်ချင်းအကန့်မို့လို့ဒီအထိ...."
"စည်း...ခင်ဗျား...စကားကိုကပ်မပြောနဲ့....."
တယောက်နဲ့တယောက်အငြင်းအခုံတွေဖြစ်ပြီးမျက်စောင်းတွေပါထိုးလာသည်။
"အဲဒါနဲ့ပဲ...အိပ်တာတောင်စင်္ကြာရဲ့ရင်ခွင်ထဲအထိရောက်သွားတယ်ပေါ့လေ..."
"မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေပြောမနေနဲ့...ဘယ်သူကတမင်တကာသွားအိပ်မှာလဲ..."
"မင်းသူ့ရင်ခွင်ထဲအိပ်နေတယ်ဆိုတာတော့ဝန်ခံလိုက်...."
တကယ်လည်း...စင်္ကြာရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်နေမိတာမို့ပင်လယ်မငြင်းနိုင်။
"စည်း....!!"
"မင်းမငြင်းနိုင်တော့ဘူးမလား၊ အစကတည်းကဘာလိုလိုဖြစ်နေတာမလား"
အမြဲလိုလိုစကားနည်းတတ်တဲ့စည်းက...အဲလိုစကားတွေဘယ်လိုလုပ်ပြီးရှာကြံပြောတတ်သွားတာလဲ.....
"ဒါကြောင့်ခင်ဗျားက...ကျွန်တော်နဲ့တောင်တစ်ခန်းထဲအတူမအိပ်နိုင်ဘဲဖြစ်သွားတယ်ပေါ့...မျက်နှာချင်းတောင်မဆိုင်နိုင်ဘဲဖြစ်သွားတယ်ပေါ့...."
"ဟုတ်တယ်...အဲဒီတော့ဘာဖြစ်လဲ...ငါ့ပစ္စည်းလို့သတ်မှတ်ထားရင်တခြားဘယ်သူမှလာထိလို့မရဘူး...မျက်စောင်းနဲ့တောင်မကြည့်နဲ့...သဝန်တိုတယ်။
မင်းက...အိမ်ပြန်လာတဲ့အထိစင်္ကြာဆိုတဲ့တစ်ယောက်နဲ့သံယောဇဉ်မပြတ်နိုင်ဘဲဖြစ်နေတာကရော"
သူ့ကိုအနမ်းလေးပေးသွားတာကိုပြန်သတိရလာမှ ပင်လယ်က လေသံလေးလျှော့သွားခဲ့သည်။
"စင်္ကြာနဲ့ကသူငယ်ချင်းအဆင့်ပဲရှိတာ...ဘာအကန့်မှမရှိဘူး...ခင်ဗျားနော်...မစွပ်စွဲနဲ့"
"အော်ဟော့...ငါကပဲစွပ်စွဲရတယ်ရှိသေးတယ်... ...အဲဒီကောင်နဲ့မင်းကဘာတော်ခဲ့တာလဲ.....မင်းနှုတ်ခမ်းနဲ့ထိထားတဲ့ဆေးလိပ်ကိုယူသောက်ရဲတဲ့အထိဖြစ်နေတာ...မင်းကဘာလို့ပြန်မပြောရဲဘဲငြိမ်သက်နေတာလဲ.....အဲဒါကျေနပ်နေလို့မလား...."
"စည်း...အဲဒါ..."
"ဘာငြင်းဦးမလို့လဲ...နောက်ပြီးမင်းတီရှပ်လည်ပင်းကနေပြီးဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်လုပ်နေခဲ့တာရော...ငါမမြင်ခဲ့ဘူးထင်လို့လား...
အဲဒါကိုကြည့်နေရင်းနဲ့စိတ်ကူးထဲမှာလူတောင်သတ်မိတော့မှာ...
နောက်နေ့မနက်လင်းလာတော့လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲကိုရောက်နေတာ...မင်းလေ..."
ပင်လယ်ကလက်တွေဆွဲချုပ်ပြီးဖိထားတဲ့အတိုင်းစည်းပက်လက်ကလေးနဲ့...
ကက်ကက်လန်အောင်ရန်ပြန်တွေ့နေတာစည်း'လို့ထင်ရက်စရာကိုမရှိပေ။
"မဟုတ်ပါဘူးဆို..."
ဘယ်လိုပြောရမလဲ...ခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော့အကြောင်းတွေရိပ်မိသွားလို့တမင်စ,နေကြတာ...
ကျွန်တော်ဝန်မခံချင်တာကခင်ဗျားသိက္ခာရှိသေးလို့...
အဲဒါကြောင့်ငြိမ်ပြီးနေနေခဲ့တာလေ...
နေပင်လယ်ကတွေးနေတဲ့စကားလုံးလေးတွကိုတလုံးချင်းပြန်မျိုချသည်။
"ငါပြောတာမှန်သွားလို့မလား...အဲဒီတစ်ယောက်ကမင်းရဲ့အဆက်ဟောင်းဖြစ်နေတယ်မလား"
မဟုတ်ဘူးလို့ငြင်းနေတဲ့ကြားကနေ...ပင်လယ်စိတ်တိုလာပြီ။
"စည်း......မင်းနော်..."
"ဘာလဲ...သူကပဲဒေါသထွက်ရသေး...မူးနေတော့လည်းငါပဲပြောင်းပြန်ကြီးပြန်ရစ်ခံရတာ...
ငါအူတိုနေတာကိုဘယ်လောက်မြိုသိပ်ထားရတယ်ထင်လဲ...ဖယ်...လွှတ်"
စည်းကဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ...သူဖက်ထားတဲ့လက်ကိုအတင်းဖြေချတော့
ပင်လယ်ကလက်ကိုအတင်းပြန်ဆွဲသည်။
"အဲဒါကြောင့်ကျွန်တော့ကိုတောင်မထိချင်တော့တာပေါ့...ဟုတ်လား..."
"ဟုတ်တယ်...အနားတောင်အကပ်မခံချင်ဘူး...ရွံလို့..."
ပြောချင်တာပြောပြီးပြီမို့စည်း'ကပြီးပြီးရောလို့ပြောမိကာမှပိုဆိုးသွားသည်။
"ထိမှာ...ခင်ဗျားကမထိချင်ဘူးဆိုရင်ပိုထိမှာ...ကျွန်တော့်ကိုပစ်ထားတဲ့အချိန်တွေနည်းလား...ဘယ်လောက်တောင်သည်းခံပြီးနေခဲ့ရလဲခင်ဗျားသိလား..."
ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုပိုတင်းပစ်ကာ...
စည်းရဲ့မျက်နှာအနှံ့မရမကနမ်းတော့၏။
"အင့်....ဖယ်ကွာ...နေပင်လယ်.."
ဖယ်ခိုင်းသည့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုညှပ်ပိတ်ကာနမ်းတော့...စည်းကရုန်းနေရင်းနဲ့...သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကြားမှာယစ်မူးလာသည်။
ရင်ခုန်သံတွေအသားကုန်ကြမ်းလာတော့မှငြင်းဆန်နေတာတွေကစတင်ငြိမ်သက်လာ၏။
အသက်ရှူသံကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့အနမ်းရမ်းရမ်းတွေကြားမှာသူ့နှုတ်ခမ်းလေးက လေပွေထဲကပန်းလေးတစ်ပွင့်လို။
"ကျွန်တော့်တစ်ယောက်ထဲ မနေ့ညကဘယ်လောက်ကြောက်လိုက်ရလဲသိလား..."
ပင်လယ်ကတစ်ခွန်းပြောပြီးနှုတ်ခမ်းလေးတစ်ခါဖိကပ်ကာနမ်းပြန်သည်။
"ခင်ဗျားရင်ခွင်ကိုလွမ်းလို့...အခန်းရှေ့မှာအကြာကြီးရပ်စောင့်နေသေးတာ..."
ငြိမ်ကျသွားတဲ့ စည်းရဲ့မျက်ဝန်းစူးစူးတွေကိုမလွဲတမ်းကြည့်သည်။
"ရက်စက်တယ်နော်...အိပ်မက်ထဲအထိစိမ်းကားနေတာများဘယ်လောက်တောင်ကျွန်တော်အပြစ်ကြီးတွေလုပ်မိသွားလဲတွေးလို့မရဘူး...အိပ်မက်ထဲမှာပါလုပ်ရက်တာ...ခင်ဗျား...ထားခဲ့လို့...
ကြောက်နေခဲ့မိတာ"
စကားလုံးလေးတွေတစ်လုံးချင်းပီပီသသပြောသည့်နေပင်လယ့်နှုတ်ခမ်းကွေးကွေးလေးကအသည်းယားစရာ။
"ညတုန်းကခင်ဗျားအခန်းရှေ့မှာအကြာကြီးစောင့်နေခဲ့သေးတာ...ခင်ဗျားမသိဘူးမလား..."
"ဟုတ်လို့လား..."
"ခင်ဗျား..."
စကားပြန်ထောက်တဲ့စည်းကိုစိတ်ပြန်တိုသွားကာ...
အသံလေးတွေစူးလာပြန်သည်။
"ပြောလေကဲလေပါလား...စည်း...!!!..."။
ဒီတစ်ခါတော့...နှုတ်ခမ်းတွေကိုအလွတ်မပေးတော့ဘဲမွတ်သိပ်စွာနှုတ်ပိတ်၏။
နောက်ပြီးပင်လယ့်လက်တွေကစည်းရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကိုလက်တွေနဲ့ညှပ်ယူလိုက်တာပြုတ်တူတွေအတိုင်း...
ရုန်းရင်းဆန်ခတ်အနမ်းတွေကနှုတ်ခမ်းဖျားမှသည်...တစ်ကိုယ်လုံးဆီသို့...။
ပွတ်သပ်ထိတွေ့လာတဲ့လက်တွေကိုစည်း'ကပြန်ဖမ်းဆွဲနေပြန်သည်။
"မရုန်းနဲ့...နော်...စည်း...!...
နောက်ပြီးတော့ဘာအကြောင်းပြချက်မှပေးဖို့စိတ်မကူးနဲ့...။
ဒီကားကကျွန်တော့်ကား...မှန်တွေအကုန်လဲအနက်ပဲ...
ရှေ့ကကြည့်ရင်မမြင်ရအောင်အနောက်ခန်းထဲရောက်နေတာ...။
အိုကေ...တမင်တကာလာချောင်းမှမြင်ရမှာ...ဟွန့်...အလွတ်မပေးဘူး"
နေပင်လယ်ကအရင်တခါကကိစ္စကိုပြန်သတိရလာကာ...စည်း'ပေးလာမယ့်အကြောင်းပြချက်တွေကိုအကုန်ပြန်ရွတ်ပြသည်။
"မင်း...."
"ဘာလဲ...ဘာထပ်ပြောဦးမှာလဲ...အကြောင်းပြချက်တွေစဉ်းစားရလို့ပင်ပန်းနေဦးမယ်...တော်....ပိတ်"
စည်းရဲ့မျက်နှာလေးဆီပြန်ကပ်ပြီးတော့နှုတ်ခမ်းတွေကိုအလုပ်ထပ်ပေး၏။
"တစ်ညလေးပေမယ့်...ကျွန်တော်အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာ...သိလား...
ခင်ဗျားရင်ခွင်ကိုမှန်းဆနေခဲ့တာ၊
ခင်ဗျားကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးလေးကိုတမ်းတနေခဲ့ရတာ.....
တစ်ညထဲပဲ...
ဒါပေမယ့်.....သေ...မ...လောက်...လွမ်းခဲ့တယ်"
ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဖြစ်ဖြစ်အသစ်အသစ်တွေဖြစ်သောရင်ခုန်သံတွေနဲ့အနမ်းတွေဟာမရိုးအီနိုင်ပေ။
အရိုင်းဆန်လာတဲ့ရင်ခုန်သံတွေနဲ့အထိအတွေ့ကမှော်ဝင်လာကာ...သူတို့နှစ်ယောက်က တိမ်တွေပေါ်မှာလား...
ရေလှိုင်းတွေကြားမှာလား...။
ပေါ့ပါးမြန်ဆန်စွာလွန့်လူးတဲ့လှေငယ်မှာရင်ခုန်သံနှစ်ခုကစတင်စီးနင်းလိုက်ပါ၏။
သူ့လည်စလုပ်လေးကိုငုံခဲထားတဲ့စည်းကခါးလေးမှဆွဲဖက်ကာနေရာရွေ့တော့...
"ဟင့်အင်း...စည်း...ငါ...ဇာတ်လိုက်လုပ်မှာ..."
အချစ်ခိုးတွေကြောင့်ရီဝေနေပြီဖြစ်တဲ့မျက်လုံးတောက်တောက်လေးတွေကအသနားခံလာတော့.....စည်း...ငြိမ်သက်ပေးလိုက်သည်။
သူ...အလိုရှိတယ်ဆိုရင်...ကိုယ့်ကိုဝါးမြိုမှာလည်းကြည်ဖြူသည့်အကြောင်းမပြောဘဲနဲ့သိပါစေ။
စကားသံလေးတိတ်သွားပြီးသူဖက်ထားတဲ့အတိုင်းစည်းကရင်ခွင်ထဲမှာပက်လက်ကလေး...ငြိမ်လို့...။
မှေးစင်းနေတဲ့စည်းရဲ့မျက်တောင်လေးတွေကိုပြန်ငုံ့နမ်းပြီးပြောသည်။
"ဟိုတနေ့ကလိုအကျယ်ကြီးမအော်နဲ့နော်..."
"ဟွန်း..."
စည်းရဲ့မဲ့သွားတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖွဖွလေးစုပ်ယူကာ...ချိုမြိန်စွာစားသုံး၏။
နွေးတစ်လှည့်အေးတစ်လှည့်နဲ့သူ့နှုတ်ခမ်းတွေရဲ့လှုပ်ရှားမှုမှာအလိုက်သင့်စီးမျောကာ...ရင်ခုန်ခြင်းတို့က ဟိုး တောင်ထွတ်ဖျားဆီမှာ။
သူ့ရင်ဘတ်တွေရော...ခါးစောင်းလေးတွေရော...ပူနွေးစိုစွတ်ကာတရှိုက်မက်မက်နမ်းသွားကြောင်းသက်သေလေးတွေချန်ခဲ့၏။
ထိုကောင်လေးရဲ့ယုယမှုမှာစည်း'အသက်ရှူမှားပေမယ့်...ခုန်သောနှလုံးဟာအချစ်တွေကြားရှင်သန်နေမှာသေချာလို့...
မပူပါဘူး။
သူ့အနမ်းတွေနဲ့သာယာမယ်။
💕💕💕
နူးညံ့စွာလောင်ကျွမ်းစေတဲ့သူ့လျှာဖျားလေးပေါ်မှာခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေအရည်ပျော်ကုန်ပြီလား...။
မီးတောက်တွေလိုပူပြင်းတယ်ဆိုတောင်မှလက်မတွန့်သွားနိုင်ဘဲကြည်နူးစွာထွေးဖက်ထားဦးမလို့...။
ခြွေပါ...အသက်ရှူမှားနေတဲ့ငါ့နှလုံးသားကိုခြွေယူစားသုံးပါ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ဗလာကျင်းသွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု...
ညည်းညူသံခပ်မျှင်းမျှင်းနဲ့စည်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်၏။
"အာ့....."
တွန်းတိုက်ဝင်ရောက်လာသည့်ထိုနေရာမှတစ်ဆင့်ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားလျှပ်စီိးကူးသွားသလို...
"ဟူး...."
အချစ်ခိုးတွေကြောင့် ကားလေးထဲမှာပုံမှန်ထက်ပိုပူနွေးလာကာ...နှစ်ဦးစလုံးချွေးသီးချွေးပေါက်များစွာ...။
သို့သော်...တွန်းတိုက်ဖယ်ရှားဖို့စိတ်ကူးမရှိဘဲ...
မီးတောက်တွေလိုပူပြင်းနေပေမယ့်မြဲမြံစွာဖက်တွယ်ထားကြတဲ့လက်မောင်းတွေကဝေးသွားမှာစိုးနေသလို။
အချစ်ကမွှေးတဲ့မီးတောက်ကြားမှာရင်တလှပ်လှပ်နဲ့...
ရှိုက်ငင်သံတွေ...အသားချင်းထိတွေ့သံတွေမတရားကြမ်းတမ်းလာခဲ့ပေမယ့်.....
ဘယ်သူကမှမတားဆီးသလိုဘယ်သူကမှမရပ်နား...
ခမ်းနားတဲ့တေးသွားတစ်ပုဒ်နဲ့အတူမျက်ရည်စလေးတွေ...
ရင်ခုန်သံလေးတွေ...ယစ်မူးဖွယ်အထိအတွေ့လေးတွေ...မှော်ဆန်သောမျက်လှည့်ပြကွက်တွေ.....။
အော်...တကယ်ချစ်မိကြပြီဆိုလျှင်...
အချစ်ဟာမရိုးရှင်းကြောင်း...နူးညံ့သောမာယာတွေရှိကြောင်း...
ချစ်တယ်'ဆိုတဲ့စကားနှစ်လုံးထဲပေမယ့်...လှည့်ကွက်တွေပင်လယ်ပြင်ကြီးထက်ကျယ်ကြောင်းနားလည်ခဲ့ကြပြီ။