ლუიმ დილის შვიდ საათზე გაიღვიძა და თავიდან აზრზე ვერ მოვიდა, რატო ეძინა ჰარის მისი საწოლის მეორე მხარეზე.
საწოლიდან ადგა და სასწრაფოდ საკუთარ ოთახში დაბრუნდა, რომ გაღვიძებულ ელეანორს ცარელა საწოლი არ დახვედროდა.
თავის საწოლში რომ დაწვა, ყველაფერი გაახსენდა, რაც უკანასკნელ რამდენიმე საათში მოხდა ჰარისთან.
უცებ გაახსენდა, რომ დღეს დაბადების დღე ჰქონდა, ხვალ კი შობა იყო. ამან თავი ბევრად უკეთ აგრძნობინა.
ელეანორს სადღაც 9-ზე გაეღვიძა, 12-ზე კი სასტუმროდან უნდა ამოწერილიყვნენ. ჰარი მიმღებში ნახა და როდესაც უფროსმა ბიჭმა თვალი ჩაუკრა, ერთადერთი რაც ლუიმ შეძლო, თავის შეტრიალება აღმოჩნდა.
რა თქმა უნდა, ის ღამე ლუის ცხოვრებაში საუკეთესო იყო და მისგან შემორჩენილი ფრაგმენტები კიდევ კარგად ახსოვდა.
სახლში, ჩვეულებისამებრ, საშობაო ვახშამი ჰქონდათ. ლუის პატარა დები დასაძინებლად წავიდნენ და ერთი სული ჰქონდათ, როდის დადგებოდა ხვალინდელი დღე. ლუიმ იცოდა, რომ რადგან მანქანა უკვე ჰყავდა, ახლა ბევრ ფულს მიიღებდა საშობაოდ.
მართალიც აღმოჩნდა, მეორე დილით ნაძვის ხის ქვეშ იპოვა კონვერტი, რომელსაც მისი სახელი ეწერა. გვერდით ბელგიური ტკბილეული იდო, კონვერტში კი ახალი American Express Centurion საკრედიტო ბარათი და პატარა ფურცელი, სადაც ბარათის პინკოდი და სხვა დეტალები იყო დაწერილი.
მშობლებს მადლობა გადაუხადა, მამამ უთხრა, რომ ბარათზე ყოველ თვე 30 000 ფუნტი ჩაერიცხებოდა და შეეძლო მომავლისთვის შეეგროვებინა. ლუის ისედაც ყველაფერი დაგეგმილი ჰქონდა: ლონდონში უნდოდა სახლი, კანვი აილენდის სანაპიროზეც უნდოდა სახლი, სადაც იახტა ეყოლებოდა, რაზეც ყოველთვის ოცნებობდა.
მოგვიანებით, თოვამ დაიწყო და მომდევნო ორი დღე გადაუღებლად თოვდა. ორი დღის შემდეგ ბარბარამ დაურეკა და აცნობა, რომ ლანჩისთვის აპირებდნენ გასვლას.
ლუიმ მშობლებს უთხრა, რომ ცოტა ხნით ელეანორთან უნდა წასულიყო. ლურჯი ლაკოსტის პოლო მაისური, ლურჯი ჯინსები და ბარბერის ტყავის ქურთუკი ჩაიცვა, ფეხზე კონვერსებზე შეაჩერა არჩევანი.
მოლში უნდა შეხვედროდნენ ერთმანეთს, ჩინურ რესტორანთან. ყველანი იქ იყვნენ და ჯეიდი და პერიც დამატებოდათ. 8-დან 10 კაცამდე ავიდნენ. ლუის ამასთან არანაირი პრობლემა არ ჰქონდა, რადგან ეს ორი გოგო ძალიან მხიარული და თან ერთმანეთზე შეყვარებული იყო. ელეანორი უნდა მოენაკლისებინა, წესით, მაგრამ ასე არ მოხდა.
„აბა, ახალ წელს რას ვაპირებთ?" იკითხა ნაილმა, იმის მერე, რაც ლანჩი შეუკვეთეს.
ლუი ნაილსა და ლიამს შორის და ჰარის პირდაპირ იჯდა. პირველად უნდა გაესინჯა ჩინური სამზარეულო.
„წვეულება შენს სახლში?" ჰკითხა ზეინმა. ნაილმა მხრები აიჩეჩა.
„თქვენ თუ გაწყობთ..."
„ნაილ, ისედაც ყოველ წელს ამას ვაკეთებთ." უთხრა ჰარიმ და როგორც აღმოჩნდა, არავინ იყო ნაილის სახლში ახალი წლის წვეულების მოწყობის წინააღმდეგი.
ლუი ოჯახთან ერთად, თაიმს სქუეარზე მიდიოდა, რომ ენახა ბურთის ჩამოვარდნა. ძალიან უნდოდა ნაილის სახლში გამართულ წვეულებაზე ყოფილიყო, მაგრამ იცოდა, რომ ვერ ასცდებოდა ამერიკაში წასვლას.
„მოსაწევი წამოვიღო?" იკითხა ჰარიმ ზუსტად მაშინ, როცა მიმტანი ჭიქაში წყალს უსხამდა. გოგომ ისეთი სახით შეხედა, მაგრამ ჰარიმ არც კი შეიმჩნია.
„თუ შეძლებ, წამოიღე. მაგრამ უკეთესი იქნება, თუ ყველა თავისთვის მოიტანს." უპასუხა ნაილმა და კოკა-კოლა მოსვა.
„ლუი, წამოხვალ?" ჰკითხა ბარბარამ, როცა საჭმელი მოიტანეს.
ლუიმ საჭმლიდან ამოიხედა.
„ამმ...არ ვიცი. წესით, ოჯახთან ერთად მივდივარ ხოლმე."
„სად?" ჰკითხა ზეინმა. ლუიმ იცოდა, რომ პასუხის გაგონებისთანავე ჰარი დასცინებდა.
„თაიმს სქუეარზე."
ჰარიმ დაისრუტუნა. „მოიცა, რა? კერძო მოგზაურობა?"
„ხო, დაახლოებით."
„სერიოზულად ამბობ?"
„შეწყვიტე სიცილი!" უთხრა ლუიმ, ჰარიმ თავი გააქნია და საჭმელს მიუბრუნდა.
ლუის შერცხვა, რომ ჰარიმ ყველას თვალწინ დასცინა. თან არ სჯეროდა, რომ ესე ადარდებდა, რას იფიქრებდა ეს ხალხი მასზე.
„მაგრამ მგონი ვიცი რაც უნდა ვქნა." მოულოდნელად პირიდან დასცდა ეს სიტყვები და ეხლა ყველა მას უყურებდა. „თუ ნებას დამრთავენ, ახალ წელს სახლში დავრჩე, ჩემს სახლში იყოს წვეულება."
კარგი, ეს რა იყო?
„სერიოზულად?" ჰკითხა ნაილმა, გახარებულმა.
ლუიმ მხრები აიჩეჩა და თავი დააქნია, მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა ამის გაკეთების შანსი თითქმის 0 იყო.
„მაგრამ ვერაფერს დაგპირდებით."
„ძალიან მაგარი იქნებოდა, თან შენ ხო უზარმაზარი სახლი გაქვს." გააგრძელა ლაპარაკი ნაილმა სავსე პირით. „და ბოლო ხმაზე ავუწევდით მუსიკას, ისე რომ არავის შევაწუხებდით."
ლუიმ თავი ამაყად იგრძნო. მიხვდა, რომ მეგობრების ახალი ჯგუფი შეიძლებოდა გაეჩინა, რაც ერთდოულად დამაბნეველიც იყო და ამაღელვებელიც.
იმის შემდეგ რაც ლანჩი დაამთავრეს და ფული მაგიდაზე დატოვეს, ნაილმა შესთავაზათ, მათი სკოლის გვერდით მდეპარე პარკში წასულიყვნენ და იქ მოეწიათ.
ლუის უცნაურად ეჩვენებოდა, რომ როცა ერთად იყვნენ, ან სხვამდნენ, ან ეწეოდნენ ან კაიფში იყვნენ. როგორც ასეთი არ აწუხებდა, მაგრამ ასეთი ცვლილება კლასიკური მუსიკის მოსმენიდან ალკოჰოლის სმასა და მოწევაზე გადასვლაზე საკმაოდ მკვეთრი იყო.
არ იცოდა, საერთოდ მოსწონდა ეს ცვლილება თუ არა.
ლუი საქანელაზე იჯდა, დანარჩენები ან თოვლით დაფარულ მიწაზე ისხდნენ ან საქანელების გვერდით მდგომ სკამზე. სანამ მოსაწევს გაამზადებდნენ, პერი მეორე საქანელაზე ჩამოჯდა.
„თქვენ ყოველთვის ეწევით და სვამთ." თქვა ლუიმ, რაზეც ჰარიმ შეხედა.
„დავალებების გაკეთებასა და სებასტიან მოცარტის მოსმენაზე უკეთესი მაინცაა." უპასუხა ჰარიმ, როცა ფილტვებიდან ბოლი ამოუშვა.
„ჯერ ერთი, არაა უკეთესი, მეორეც სებასტიან ბახია."
„ხო, ხო რა თქმა უნდა."
ჰარიმ თვალები აატრიალა, რაზეც ლუის მოუნდა, რომ სახეში გაერტყა მაშინვე.
„ისე ნუ მიყურებ, თითქოს იდიოტი ვიყო." უთხრა ლუიმ, როცა დაინახა, რომ ჰარი აწყლიანებული თვალებით მის ყურებას არ წყვეტდა.
„არ გიყურებ ეგრე."
მეტი ხმა აღარ ამოუღიათ. პარკში ხუთ საათამდე დარჩნენ, როცა უკვე დაბნელება დაიწყო.
ყველა მისი და ჰარის გარდა (ბედად) საპირისპირო მიმართულებით წავიდნენ, ლუი და ჰარი კი ერთ გზას გაუყვნენ.
„ანუ ეხლა სახლში მიდიხარ?" ჰკითხა ჰარიმ, როცა კუთხეში გაუხვიეს. ლუი ვერ იჯერებდა, რომ თოვლში დადიოდა კეტებით, თან ამ დროს.
„ხო, ალბათ ტაქსის გავაჩერებ. აქედან სახლამდე არ ვიცი გზა."
ჰარიმ თვალები აატრიალა.
„თუ თვალების ტრიალს არ შეწყვეტ, იცოდე ეგრე დაგრჩება."
ჰარიმ კიდე აატრიალა თვალები, ლუი რომ გაებრაზებინა. ბიჭის გაღიზიანებაზე კი გაიცინა.
„მშია." გამოაცხადა, როცა პირდაპირ პიცერიის წინ იდგნენ.
„უკვე?"
ლუიც გაჩერდა, ხელები ჯიბეებში ედო. ჰარიმ პიცერიისკენ მიახედა.
„პიცა უნდა ვჭამო. მოდი შენც, თან ალბათ არასდროს გიჭამია აქამდე."
„რა სასაცილო სუნია." თქვა ლუიმ, როგორც კი შევიდნენ.
„ძალიან კარგი სუნია. თუ შენ მდიდარ ნესტოებს არ უყვართ სასიამოვნო სუნები?"
"რა გამაღიზიანებელი ხარ."
„ამას არ ამბობდი, როცა შენი პენისი მედო პირში." უპასუხა ჰარიმ, რაზეც ლუი გაწითლდა და მიმოიხედა, დარწმუნდა, რომ არავის გაეგო. კუთხეში შედარებით უფროსი წყვილი იჯდა, ოთახის ბოლოს კი ღარიბად ჩაცმული კაცი, რომელიც ცხელ შოკოლადს წრუპავდა.
ერთმანეთის პირისპირ დასხდნენ მაგიდასთან, რომელიც ჰარიმ აარჩია და ლუის აინტერესებდა, მართლა კარგი იყო თუ არა საჭმელი. ეეჭვებოდა რომ ასე ყოფილიყო, ისეთი დაბალი ფასები იყო და მომხმარებლებიც დაბალი ფენის წარმომადგენლები ჩანდნენ.
„ცოტა იაფია, არა?" ჰკითხა ჰარის, როცა მენიუს დახედა.
„სწორედ ამაშია საქმე."
„არ ვიცი, წვრილი ფული თუ მაქვს დარჩენილი." თქვა ლუიმ, რაზეც ჰარიმ თავი გააქნია.
„მე გადავიხდი."
„ისე ლაპარაკობ, გეგონება ფული გქონდეს."
„ლუი, არც ისეთი ღარიბი ვარ, შენ რომ გგონია."
„აბა რა აქვთ აქ კარგი?"
„მე პეპერონის პიცას ვიღებ ხოლმე." უპასუხა ჰარიმ.
სანამ შეუკვეთავდნენ, ლუიმ ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და მოძებნა, რამდენი კალორია ჰქონდა პეპერონის პიცას.
„რას აკეთებ?" ჰკითხა ჰარიმ.
„ერთ ნაჭერ პიცაში 181 კალორიაა? სულ რამდენი ნაჭერია?" ჰკითხა გაოცებულმა ლუიმ.
„რვა....მაგრამ ეს ვის რაში აინტერესებს?"
„მე მაინტერესებს. და....თითქმის 1600 კალორია გამოდის."
„ჭამის პრობლემები გაქვს?" ჰკითხა ჰარიმ.
„რა? არა."
„იმიტომ ვიფიქრე, რომ ძალიან მოცული ხარ ამ საკითხით, თან ფიქრობ, რომ მსუქანი ხარ."
„ჰარი, არ მაქვს კვების დარღვევა."
„აბა ესე რატო იქცევი?"
„უბრალოდ ჩვევაა." უპასუხა ლუიმ და ტელეფონი გათიშა. „თან არ მინდა საჯდომი კიდევ უფრო გამისქელდეს."
ტელეფონი მაგიდაზე დადო, რამაც ჰარის ყურადღება მაშინვე მიიქცია.
„ალბათ მოვიპარავ, როცა სხვა მხარეს გაიხედავ." თქვა ჰარიმ, თან იღიმოდა და ლუის რომ აქამდე მისი ასეთი სახე ნანახი არ ჰქონდა, იფიქრებდა, რომ ამას მართლა იზამდა.
მიმტანი მოვიდა და მათი შეკვეთა ჩაიწერა (ლუიმაც ზუსტად ის შეუკვეთა რაც ჰარიმ) და ლუიმ შენიშნა, როგორ გახედა ჰარიმ მიმტანს, როცა შეკვეთის ჩაწერას მორჩა.
„მოგეწონა?" ჰკითხა პირდაპირ.
„ვინ? ის ბიჭი? არა. ანუ...ალბათ უბრალოდ გავჟიმავდი ერთხელ, როცა მოწყენილი ვიქნებოდი."
„და როგორ მოხდა, რომ ეხლა მოწყენილი არ ხარ?" ჰკითხა ლუიმ. ჰარი წინ გადაიწია და იდაყვები მაგიდაზე დააწყო.
„შენ."
ლუი გააოგნა ჰარის პასუხმა. „მე?"
ჰარი შეიშმუშნა. „შენ საინტერესო ხარ."
ლუიმ არ იცოდა, როგორ უნდა ეგრძნო თავი. არასდროს არავის დაუძახია მისთვის საინტერესო და სიმართლე ითქვას, მოეწონა.
„მეგონა მოსაწყენი და მდიდარი ვიყავი." უთხრა ლუიმ.
„ეს მანამდე, სანამ შენ პენისს ვნახავდი."
„საერთოდ არ გაქვს სირცხვილი, ხო?"
ჰარიმ თავი გააქნია და გაიცინა.
„აბა, შენ კიდე იმ აზრზე ხარ, რომ სექსი მხოლოდ ქორწილის მერე შეიძლება?"
ლუიმ თავი დაუქნია.
„ცოლსა და ქმარს შორის, როგორც ბიბლია ამბობს."
„ბიბლია რამეს ამბობს იმაზე როგორ მისცე ნება ბიჭს, რომელსაც ვერ იტან, მოგწოვოს?"
„არა." თქვა ლუიმ, გაწითლდა და მაგიდას დახედა.
„ანუ, შენ გინდა მითხრა, რომ არასდროს არაფერი გიქნია შეყვარებულთან კოცნაზე მეტი." დაასკვმა ჰარიმ.
„ძალით ცდილობ, რომ ლუზერი გამომიყვანო?"
„უბრალოდ ვკითხილობ."
„ხო, მეტი არაფერი გვიქნია."
„და არც გინდა მეტი? არ გრძნობ, რომ რამე სხვის გაკეთება გჭირდება მასთან ერთად?"
„მასთან ერთად არა." უპასუხა ლუიმ. ჰარიმ ტუჩი ჩატეხა.
„ანუ ამბობ, რომ ჩემთან ისურვებდი მეტს?"
„არაფერს არ ვამბობ. ნუ მტენი სიტყვებს პირში."
„მირჩევნია, სხვა რამე ჩაგტენო პირში." უპასუხა ჰარიმ. ლუის დაბურძგლა.
„ყველაფერი მაგამდე ნუ მიგყავს." უთხრა ჰარის.
„მე პიცა ვიგულისხმე, დებილო." ჩაიღიმა ჰარიმ და პიცაზე მიანიშნა, რომელიც ის ის იყო მიეტანა მიმტანს.
„არა, პიცა არ გიგულისხმია."
„მართალი ხარ."
ლუი დააშტერდა უზარმაზარ, მრგვალ პიცას, რომელიც მის წინ იდო.
„მიდი, გასინჯე, არ იკბინება." უთრა ჰარიმ.
„საშინლად გამოიყურება და სასაცილო სუნი აქვს."
„კარგი სუნი აქვს."
ლუიმ დაინახა, როგორ აიღო სამკუთხა ნაჭერი ჰარიმ და მოკბიჩა.
„ანუ ეს ხელით იჭმევა? როგორც ბურგერები და ფრი?" ჰკითხა ლუიმ და კალთაზე ხელსახოცი დაიდო, ჯინსები რომ არ დაესვარა.
„ის, რაც ხელით უკეთ იჭმევა, საუკეთესოა." უპასუხა ჰარიმ. „მათ შორის პენისიც."
ლუი აპირებდა გაეჩუმებინა, მაგრამ ამის ნაცვლად, გაეცინა.
„მიდი, სცადე."
ლუიმ პირი გააღო და პატარა მოკბიჩა.
„კარგი ყოფილა." აღიარა.
20 წუთში მთელი შეჭამა და ცოტა არ იყოს შერცხვა, რომ ჰარი ამ ყველაფრის მოწმე გახდა.
„ძალიან გავიბერე." თქვა და მუცელზე დაიტყაპუნა ხელი, უკვე საკმაოდ ეტყობოდა მაისურში. „მაგრამ შენ მაინც არ იფიქრებ, რომ მსუქან გოჭს ვგავარ, ხო?"
„როდიდან გაინტერესებს, რას ვიფიქრებ შენზე?" ჰკითხა ჰარიმ და დარჩენილი კოლა ბოლომდე დალია.
ლუიმ არ უპასუხა. ქამარი ცოტათი მოუშვა და ამოიოხრა. ერთერთი საუკეთესო რამ იყო, რაც ოდესმე ეჭამა, მიუხედავად იმისა, რომ ჰარისთან არ აღიარებდა.
ანგარიში გადაიხადა და იმის შემდეგ რაც ხურდა მიიღო და გამოვიდა, ნახა, რომ უკვე დაბნელებულიყო და ძლიერად თოვდა. ლუი ლამპიონების შუქზე ხედავდა, როგორ თოვდა.
ჰარიმ ჩაიცვა სტაფილოსფერი ჟაკეტი, რომელიც აქამდე წელზე ჰქონდა შემოხვეული, ლუიმ კი დაიწუწუნა, რომ ყურები ეყინებოდა.
ტანსაცმლის მაღაზიასთან შეჩერდნენ, რომელიც, ლუის აზრით, იაფი ჩანდა, მაგრამ გადაწყვიტა, არაფერი ეთქვა, რადგან ნამდვილად სჭირდებოდა რამე, რასაც ყურებზე მიიფარებდა.
ორი ვარიანტი იყო: ან ყურსაცვამი უნდა ეყიდა ან ტომარა ქუდი (beanie), რომელსაც ჰარი ხმარობდა. ლუი საბოლოოდ ქუდზე შეჩერდა, რადგან ის მთელ თავს უფარავდა.
„უსახლკაროს ვგავარ." თქვა ლუიმ, როცა ქუდი დაიხურა და სარკეში ჩაიხედა.
„არ ჰგავხარ. მე ესეთი, ალბათ, ხუთი მექნება."
„სწორედ მაგას ვამბობ მეც."
მაღაზიიდან გამოვდინენ და ლუიმ იცნო პატარა სახლები, რომელიც ჰარის ქუჩაზე იყო განლაგებული.
„ახლა ტაქსის გამოვიძახებ." თქვა ლუიმ, როცა ჰარი თავისი სახლის წინ გაჩერდა. აგურისგან იყო აშენებული, ერთი ფანჯარა ზედა სართულზე იყო, მეორე კი ქვედაზე. ძალიან პატარა და მოუხერხებელი სახლი ჩანდა.
„თუ გინდა, შიგნიდან დაურეკე."
„დედაშენი სახლში არაა?"
ჰარიმ თავი გააქნია. „ღამის ცვლაშია."
„ჯერ მხოლოდ შვიდია."
„არაა სახლში, ლუი." უთხრა ჰარიმ, კარები გააღო და შევიდა.
ლუიც შეყვა და კარები დახურა, ირგვლივ მიმოიხედა. 2 კარი იყო: ერთი პატარა სასტუმრო ოთახში გადიოდა, მეორე კი კიდევ უფრო პატარა სამზარეულოში. კარის გვერდით კიბე იყო, რომელიც ალბათ საძინებლებამდე ადიოდა.
„ავალ, გამოვიცვლი." უთხრა ჰარიმ და ზევით ავიდა. ლუიც აჰყვა, ისე რომ ნებართვა არც უთხოვია.
ზემოთ, როგორც კი კიბე მთავრდებოდა, აბაზანა იყო და მის გვერდით, საძინებელი ორმაგი საწოლით. ჰარი მის პირდაპირ მყოფ ოთახში შევიდა.
„პატარა სახლი გაქვს." დაასკვნა ლუიმ.
„ვიცი."
ჰარის ოთახი, რა თქმა უნდა, ბევრად უფრო პატარა იყო, ვიდრე ლუისი. კუთხეში, ფანჯარასთან უბრალოდ საწოლი იდგა, მის პირდაპირ მაგიდა, რომელზეც უძველესი ლეპტოპი იდო და ხის გარდერობი მეორე კუთხეში. ოთახი ძალიან არეული იყო. ყველგან ტანსაცმელი ეყარა. საწოლზე, მაგიდაზე, სკამდე და იატაკზეც. ტუალეტის წყლის სუნი იდგა ოთახში და როგორც ჰარის ეტყობოდა, ეს ყველაფერი მოსწონდა.
„ეს გასარეცხების კალათაა?" ჰკითხა ლუიმ და მიუთითა თეთრ პლატმასის კალათაზე, რომელიც გარდერობის გვერდით იდგა.
„კი."
როგორც კი ჰარიმ მოძებნა ტანსაცმელი, რომელიც უნდა ჩაეცვა, ლუი ყველაფერი, რაც თავის ადგილზე არ იყო, აიღო და კალათაში ჩაყარა.
„ოთახს მილაგებ?" ჰკითხა ჰარიმ და ჯინსი გაიხადა.
„ვერ ვიტან არეულობას." უპასუხა ლუიმ.
ჰარიმ ნაცრისფერი სპორტულები და უბრალოდ თეთრი მაისური ჩაიცვა.
„არ გინდა საწოლიც გამისწორო? თუ არც კი იცი როგორ უნდა, რადგან სულ მოახლეები გილაგებენ?" ჰკითხა ჰარიმ.
„ამ...მაინც შემიძლია."
ჰარიმ ამოისრუტუნა, არ დაიჯერა.
„შეიძლება ჩემი ქურთუკი შენს სკამზე დავდო?" ჰკითხა ლუიმ, ქუდი მოიხადა და ქურთუკიც გაიხადა.
„რა თქმა უნდა."
ჰარი დასცინოდა და ლუიმ იცოდა ეს.
„საერთოდ არაა სასაცილო ის, რომ ვიღაც ცდილობს თავაზიანი იყოს." უთხრა ლუიმ და საწოლთან მივიდა.
ლუიმ ჯერ ზეწარი გაასწორა, შემდეგ გადაიხარა და გადასაფარებელს მისწვდა. უნდა გასწორებულიყო, რომ ქვედა ნაწილში ჰარის ერექციის მიწოლა იგრძნო.
ღრმად ჩაისუნთქა და როგორღაც მოახერხა გასწორება. ჰარის თავისი უზარმაზარი ხელები ლუის თეძოებზე ედო და მის კისერში სუნთქავდა, ამიტომ ლუისთვის ადვილი აღმოჩნდა გულგრილობის შენარჩუნება ამ სიტუაციის მიმართ.
„მინდა, რომ გადაიხარო მაგიდაზე და გაგჟიმო." უთხრა ჰარიმ და ლუი შეაბრუნა. „მაგრამ ახლა მირჩევნია, მუხლებზე დადგე."
ლუიმ პირი დააღო და ლოყები აუწითლდა. ვერ იტანდა იმ ფაქტს, რომ ჰარის ყოველთვის შეეძლო მისი გაწითლება.
„მაგრამ არ ვიცი, როგორ...როგორ გავაკეთო ეგ."
„მიდი, თან გასწავლი." დაამშვიდა ჰარიმ.
ლუიმ ღრმად ჩაისუნთქა, მუხლებზე დაეცა პირდაპირ ჰარის წინ და ახედა.
„გამხადე შარვალი." უთხრა ჰარიმ და ლუის ასე მოიქცა, შემდეგ კი იგივე ქნა ტრუსებზეც. ტუჩზე იკბინა, როცა ჰარის დიდი პენისი კინაღამ პირდაპირ სახეში მოხვდა.
„მოგწონს? მოგწონს, რომ ჩემი დიდი პენისი ასეთი გამაგრებულია შენთვის?" ჰკითხა ჰარიმ და ლუიმ იგრძნო, როგორ მოქმედებდა ასეთ ბინძურ სიტყვებზე.
მარცხენა ხელი ჰარის გამხდარ ბარძაყს დაადო, მეორე კი პენისზე შემოხვია.
ჰარიმ ერთი ხელი ლუისას დაადო და აჩვენა, როგორ უნდა გაეკეთებინა.
„აიღე პირში და დანარჩენზე ხელი მოკიდე."
ლუი დაემორჩილა და გაოცებული იყო, როგორი რბილი აღმოჩნდა ჰარის პენისი მის ტუჩებზე, შემდეგ კი პირში.
„ჯანდაბა." ამოისუნთქა ჰარიმ და წამით ჭერს ახედა.
ლუიმ თვალები დახუჭა და ცოტა ხანში იგრძნო, როგორ სწრაფად მოძრაობდა ჰარი.
ჰარიმ ხელი ლუის თმასთან მიიტანა, შემდეგ თავი დაუჭირა და თავად დაიწყო ლუის სწრაფი ბიძგებით მოძრაობა.
„მე მიყურე."
ჰარის ხმა ისეთი უხეში იყო, ლუის არ შეეძლო, არ დაეჯერებინა. აწყლიანებული თვალებით ახედა ჰარის და განაგრძნო მისი წოვა.
„ჯანდაბა, ისე ღრმად აიღე, როგორც შეგიძლია."
ლუიმ პირი იმხელაზე გააღო, როგორც შეძლო და ჰარის პენისი იქამდე აიღო, სანამ არ იგრძნო, რომ თითქმის იხრჩობოდა.
„კარგი ბიჭი ხარ." შექაო ჰარიმ. ლუიმ კი თავი ამაყად იგრძნო, რომ შეძლო ჰარის სიამოვნება.
ჰარი იქამდე აგრძელებდა მოძრაობას, სანამ ლუი კინაღამ არ გაიგუდა.
„ყველაფერი კარგადაა?" ჰკითხა ჰარიმ და ლუის ნიკაპი აუწია, კარგად რომ შეეხედა. ლუიმ თავი დაუქნია და ისევ მოჰხვია თითები ჰარის ორგანოზე, უნდოდა, რომ გაეთავებინებინა.
„მე...უნდა გაჩერდე."
„არ მინდა გაჩერება." უპასუხა ლუიმ და ახედა ჰარის, თან განაგრძნო თავისი საქმიანობა.
„არ მგონია, გინდოდეს, რომ შენ პირში გავათავო."
„რატო?"
„იმიტომ, რომ ყველაფერს ვერ გადაყლაპავ, თან მოგიწევს ნახო, რამდენი კალორიაა."
ლუიმ ტუჩები გაილოკა და თავი დაუქნია, სთხოვა ჰარის, რომ მის სახეზე გაეთავებინა. ჰარი გაოცებული იყო ამ შეთავაზებით, მაგრამ ეს მაინც გააკეთა. ლუის მთლიან სახეზე, ლოყებზე შუბლზე, ყველგან გაათავა.
იმის შემდეგ, რაც ჰარიმ სპერმა მოაშორა ლუის თვალებიდან, ლუიმ თვალები გაახილა და ჰარის თვალი ჩაუკრა. ჰარიმ კი გინებისგან თავი ვერ შეიკავა, რადგან ლუის მთელ სახეზე სპერმა და წითელი, მრგვალი, სავსე ტუჩები არანორმალურად უხდებოდა.
„კარგი იყო?"
„კი." თქვა ჰარიმ და როგორც კი ლუი ადგა, მარჯვენა ხელი მაშინვე შარვალში ჩაუცურა, მეორე ხელით კი თეძოები დაუჭირა.
ხელის სწრაფი მოძრაობით ლუის 2 წუთში გაათავებინა.
„როგორც ჩანს, ლოცვა არაა ერთადერთი რამე, რასაც მუხლებზე მდგარი აკეთებ." დაასკვნა ჰარიმ, რაზეც ლუიმ ტუჩზე იკბინა.
„ახლა ჯობია ტაქსი გამოიძახო."
ლუიმ თავი დაუქნია და ნომრის ძებნა დაიწყო ტელეფონში. კომპანიაში დარეკა და სწრაფად ჩაიცვა ქურთუკი.
ჰარიმ კარამდე მიაცილა და შეახსენა, რომ მშობლებს ახალი წლის წვეულებაზე დალაპარაკებოდა.
ლუი სახლში ცხრაზე მივიდა და მშობლებს უთხრა, რომ დასაძინებლად აღარ დარჩა ელეანორთან, რადგან ნივთები სახლში დარჩენოდა. მშობლებმაც, რა თქმა უნდა, დაუჯერეს.
წვეულებაზე ლაპარაკი მეორე დილას გადაწყვიტა, როცა სასაუზმოდ ისხდნენ მაგიდასთან და მამამ ლაპარაკი დაიწყო იმაზე, რომ მეორე დღეს უნდა გამგზავრებულიყვნენ.
„მამა, შეიძლება რაღაც გკითხო?" ჰკითხა ლუიმ.
„რა თქმა უნდა. რა იყო?"
„ამმ...მაინტერესებდა, იქნებ წლევანდელ ახალ წელს სახლში დავრჩენილიყავი? გამიგე, გთხოვ. დამატებითი ალგებრის მეცადინეობა მჭირდება, თან ლიამი ახალი წლისთვის წვეულებას აწყობს. გარდა ამისა, სკოლაში სულ კარგი ნიშნები მყავს და კიდევ, 18-ის ვარ უკვე."
მამამ შეხედა და ლუიმ სუნთქვა შეიკავა. არ იყო დარწმუნებული, რა რეაქცია ექნებოდა ოჯახს ამაზე.
„რას იტყვი, ელენ?" ჰკითხა მამამ ცოლს.
„ვფიქრობ, მართალია. ანუ, სკოლაში კარგი ნიშნები აქვს და თან გაიზარდა, შეუძლია თავისი თავის და მეგობრების მიხედვა."
„კარგი. მაშინ შეგიძლია დარჩე, მაგრამ თუ შენს საქციელში ან ნიშნებში ცვლილებას ვნახავ, მანქანას ჩამოგართმევ." გააფრთხილა მამამისმა და ლუიმ გაიღიმა.
„მადლობა. ხო და კიდევ ერთი რაღაც. ვფიქრობ, 31-ში და 1-ლში მოახლეები საჭირო არ იქნება, მაინც ლიამთან ვიქნები. უბრალოდ ვიფიქრე."
„რა თქმა უნდა, არ მოვლენ."
ლუიმ გაიღიმა, დამშვიდებულმა, სასწრაფოდ დაასრულა საუზმე, რომ ოთახში ასულიყო.
ვოთსაფი გახსნა (ნაილმა გადმოუწერა, რომ ჯგუფი შეექმნათ) და გაგზავნა შეტყობინება.
ლუი: შემიძლია ოთხშაბათს წვეულების გამართვა! :)
ნაილი: მაგარია, ამის დედაც!
ბარბარა: როგორ შეძელი?
ლუი: ვუთხარი, რომ ლიამთან მივდიოდი.
ლიამი: :))
ნაილი: ვინ დავპატიჟო?
ლუი: ვის დაპატიჟებასაც შენთან აპირებდი
ნაილი: შენი სკოლიდან არავინ?
ლუიმ ტუჩზე იკბინა და გადაწყვიტა, რომ არავის დაპატიჟება არ უნდოდა სკოლიდან.
ლუი: მხოლოდ ლიამი, ბარბარა, ჯეიდი და პერი.
პერი: :*
ჯეიდი: იეი! :D
ნაილი: ყველას მივწერ მაშინ. მადლობა, ძმაო.
ნაილმა კოცნის ემოჯის გამოუგზავნა, რაზეც ლუის გაეცინა და ტელეფონი გათიშა. დავალება ჰქონდა დასაწერი.
იმის შემდეგ, რაც დავალება დაწერა, ღიმილს ვერ იკავებდა. ფიქრობდა, იმაზე რომ წვეულებას მართავდა. ბოლოს და ბოლოს თავი ჩვეულებრივ თინეიჯერად იგრძნო, რაც ძალიან სახალისო იყო. თან მეგობრებიც ჰყავდა, რომლებსაც იმისთვის მოსწონდათ, ვინც სინამდვილეში იყო და არა იმისთვის, რომ ბევრი ფული ჰქონდა.
ძალიან მოსწონდა ეს ყველაფერი.
ესეც ასეე, მგონი არ დამიგვიანია ამჯერად.
P.S love this fanfic so fucking much!