ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့...စည္း'ေမာင္းတဲ့ကားေလးေပၚမွာေနပင္လယ္ကအခန္႔သား...
ခရီးကၾကာမွာမို႔လို႔...ကားေမာင္းတဲ့စည္း'အိပ္ခ်င္လာမွာစိုးကာ...လမ္းတေလွ်ာက္လံုးေနပင္လယ္ကသီခ်င္းျမဴးျမဴးေတြဖြင့္နားေထာင္ရင္း...
ေရဒီယိုလိုင္းေတြေျပာင္းေနတာလဲခဏခဏ...
"သီခ်င္းေခြမပါဘူးလား...ေရဒီယိုကလြင့္တဲ့သီခ်င္းေတြကပ်င္းဖို႔ေကာင္းတာ..."
"မသိဘူး...ရွာၾကည့္..."
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ကားမို႔လို႔...သူႀကိဳက္ေလာက္တဲ့သီခ်င္းမ်ိဳးမရွိေလာက္ပါ။
ေရဒီယိုကသီခ်င္းကိုလည္းနားမေထာင္ခ်င္...
ေဆးလိပ္ေတြေသာက္ရလြန္းလို႔လည္းကုန္ေတာ့မည္။
စည္းနဲ႔စကားေျပာတာပဲေကာင္းမည္။
"စည္း...ပထမဆံုးငါတို႔စေတြ႕တာေလ...
ခင္ဗ်ားဘာလို႔တက္စီေပၚကေနက်န္ခဲ့တာလဲ...
တကယ္ဆိုခင္ဗ်ားနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ကသိတာလဲမဟုတ္ဘူးေလ...
ခင္ဗ်ားက အဲဒီလိုမသိတဲ့လူနဲ႔သြားၿပီးစကားေျပာဆိုမယ့္သူမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ"
"မင္း...ကားပ်က္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား...အဲဒီတုန္းက"
"ဟုတ္တယ္ေလ...ကားပ်က္တာကိုခင္ဗ်ားကဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ..."
"အဲဒါက...မင္းကားမပ်က္ခင္ခဏမွာမင္းကိုရထားေပၚကေနလွမ္းေတြ႕လိုက္တာ"
"ေသခ်ာလို႔လား...အဲဒါကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ဘဲတျခားတစ္ေယာက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..."
"ေသခ်ာတယ္...ဆံပင္အရွည္နဲ႔ေဆးလိပ္ကိုင္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုခ်ထားတာ...ဒီလို..."
စည္း'ကကားေမာင္းေနရင္းနဲ႔သူ႔အတိုင္းလုပ္ျပသည္။
"ေနကာမ်က္မွန္အျပာေရာင္မိႈင္းမိႈင္းကိုတပ္ၿပီးေတာ့...ေခါင္းေလးကဒီလိုေလးယိမ္းေနတာ...ဒီလို...ဒီလို..."
သူနဲ႔တူေအာင္လို႔တမင္တကာလုပ္ျပေနတဲ့စည္းရဲ႕ပံုစံကရယ္ခ်င္စရာ....
"အဲဒီတုန္းကဘာသီခ်င္းနားေထာင္ေနတာလဲ...ေခါင္းပါတင္မကဘဲပုခံုးေတြပါလႈပ္ရမ္းေနတာ"
"မသိေတာ့ဘူး...ေမ့ၿပီ"
"ကားရဲ႕အရွိန္ကအရမ္းျပင္းေနေတာ့စိတ္ေတာင္ပူသြားေသး...
ေနာက္ၿပီးခဏ႐ုတ္တရက္ႀကီးကားကလမ္းမေပၚမွာထိုးရပ္တယ္ေလ...
ငါေတာင္ရထားထဲမွာေယာင္ၿပီးမင္းရဲ႕ရပ္သြားတဲ့ကားနဲ႔အတူထရပ္မိလို႔ေခါင္းေပၚမွာဘု'တလံုးထေသးတာ...
ရထားရဲ႕အဝတ္အိတ္တင္တဲ့စတီးတန္းနဲ႔ေဆာင့္မိလို႔..."
"ဟတ္....ဟုတ္လား...ၿပီးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ကားရပ္ေနတဲ့ေနရာကိုခင္ဗ်ားစီးလာတဲ့တက္စီနဲ႔ျဖတ္ၿပီးလာတာေပါ့..."
"အင္း..."
"အဲဒါနဲ႔...ခင္ဗ်ားကတက္စီေပၚကျမင္ၿပီးဆင္းလာတယ္ေပါ့...
တစ္ခါတည္းနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ကိုမွတ္မိတာလား..."
"အင္း...မ်က္မွန္နဲ႔ဆံပင္ရွည္နဲ႔ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္အျဖဴနဲ႔...."
"ကားကပ်က္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔...ကြ်န္ေတာ္ကကားကိုရပ္ၿပီးေတာ့ေလညင္းခံေနတာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..."
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...ရထားေပၚမွာကတည္းကကားအေျခေနမေကာင္းတာသိေနလို႔..."
စည္း'ကသူ႔မွတ္ဉာဏ္ေလးေတြကိုတလံုးမွမက်န္ျပန္ၿပီးေျပာျပေနခဲ့လ်က္...
ေနပင္လယ္ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးရပါသည္။
ဤကဲ့သို႔...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ပထမဆံုးဆံုေတြ႕ရျခင္းအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပတဲ့စည္း'ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာၾကယ္တစ္ပြင့္လိုလင္းလက္ေနခဲ့၏။
"မင္းနဲ႔ဆံုစည္းခြင့္ေပးခဲ့တဲ့အဲဒီေန႔ကိုတကယ္မေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူး...ပင္လယ္..."
စည္း'ကကားေမာင္းေနရင္းနဲ႔ပင္လယ့္လက္ေလးတစ္ဖက္ကိုဆြဲယူၿပီးေတာ့လက္ခံုေလးကိုနမ္းသည္။
"ကြ်န္ေတာ္လဲေက်းဇူးတင္တယ္...ခင္ဗ်ားကကြ်န္ေတာ့္ကိုသတိထားေပးခဲ့လို႔"
"တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္...
မင္းနဲ႔ငါကတိုက္ဆိုင္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး...
ကံၾကမၼာမွာပါလာၿပီးသားမို႔လို႔ျဖစ္ကိုျဖစ္ခဲ့တာ...
မင္းနဲ႔ငါႏွလံုးသားခ်င္းနီးခဲ့ရ...ႏွစ္ကိုယ္တစ္စိတ္ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြဟာတိုက္ဆိုင္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး...
ကံၾကမၼာကစီစဥ္ထားခဲ့ၿပီးသားအရာေတြမို႔လို႔...အခု...ငါ...မင္းမရွိရင္မျဖစ္ေတာ့ဘူး..."
ကားေမာင္းေနရင္းသူ႔က္ိုေစာင္းငဲ့ၾကည့္တဲ့စည္း'ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကျမတ္ႏိုးျကင္နာတဲ့ႏွလံုးသားကိုလွစ္ဟျပ၏။
သူလာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုပင္လယ္ကရင္ခြင္ထဲထည့္ဖက္လိုက္ၿပီး.....
"စည္း...ဒီတခါခင္ဗ်ားနဲ႔ထပ္ေဝးရရင္...ကြ်န္ေတာ္တကယ္႐ူးသြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္...
ခင္ဗ်ားနဲ႔ခြဲေနရတဲ့ႏွစ္ခါစလံုးအ႐ူးလိုပဲျဖစ္ေနခဲ့တာ..."
သူ႔ကိုေငးၾကည့္ၿပီးေျပာတဲ့ေနပင္လယ့္မ်က္ဝန္းေလးေတြကေဆြးေနသည့္ပံုနဲ႔...ထပ္ေျပာေသးသည္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ေဝးေဝးကိုထပ္မသြားေတာ့ဘူး..."
"မျပန္ေတာ့ဘူးလား...မင္းမာမီနဲ႔အတူတူ"
"ဟင့္အင္း...ကြ်န္ေတာ္အခုျပန္လာတာကိစၥရွိလို႔...ဒါေၾကာင့္မာမီ့ကိုပါေခၚခဲ့တာ..."
"ဘာလို႔လဲ"
"ဒိုင္းမြန္းေဟာက္စ္ကို...အပန္းေျဖအိမ္ပံုစံျပဳျပင္မလ္ု႔ိ....မာမီနဲ႔ဦးလတ္ကိုတိုင္ပင္ရင္းခဏေခၚခဲ့တာ...သူတို႔လည္းေသခ်ာသိသြားေအာင္လို႔..."
"အင္း...ေကာင္းသားပဲ"
"အစကေတာ့အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳးနဲ႔လုပ္ဖို႔ဆိုေပမယ့္...
မာမီ့ကိုတိုင္ပင္ေတာ့ေသခ်ာလုပ္ဖို႔ေျပာလို႔...အဲဒါေၾကာင့္ေရႊ႐ုပ္ရဲ႕အဘိုးနဲ႔ေတြ႕ေပးမလို႔..."
"အဲဒါဆိုေရႊ႐ုပ္ကိုေျပာထားမွရမွာေပါ့....ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီလား..."
"အင္း...မေန႔ကတည္းကဆက္တာ...ဦးေနာင္ေနာင္ကခရီးကေနျပန္ေရာက္ေနပါၿပီတဲ့...
ေအာ္...ေမ့လို႔...ခင္ဗ်ားကိုေရႊ႐ုပ္ကစိတ္ေကာက္ေနတယ္တဲ့...ေျပာခိုင္းထားတာ..."
"ဖုန္းမဆက္လို႔ထင္တယ္..."
"ကိုစည္း'ကိုေျပာလိုက္ပါတဲ့...ေရႊ႐ုပ္ကိုလာေခ်ာ့ပါ...မဟုတ္ရင္ေတာ့ေႏွာင့္ယွက္မယ္တဲ့..."
"ဟာ့...သူကဘာေႏွာင့္ယွက္မွာတဲ့လဲ...ခ်ီးထုပ္မေလး..."
ပင္လယ့္'ဆီလိုက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာဖုန္းတခါမွမဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ကိုႀကီး'သြားရင္ဖုန္းေလးေသခ်ာဆက္ေပးေနာ္'လို႔ေရႊ႐ုပ္ကမွာခဲ့တာပါ...
သူကသာပ်င္းၿပီးဖုန္းမဆက္တာ...။
အခ်စ္နဲ႔မိုးမျမင္ေလမျမင္ျဖစ္ေနတာလဲပါတာေပါ့။
"ပင္လယ္....ေမးစရာရွိလို႔....ေရႊ႐ုပ္ကဘာလို႔ငါတို႔အေၾကာင္းသိေနတာလဲ"
"ဟင္.....အဲဒါ..."
"မင္းေျပာျပထားတာလား..."
"မေျပာပါဘူး...တမင္သက္သက္ေတာ့ဘယ္ေျပာမလဲ...သူရိပ္မိတာေနမွာေပါ့"
"ဘယ္လိုရိပ္မိတာလဲ...ေနာက္ၿပီးမင္းရဲ႕ဒိုင္ယာရီေလးကဘယ္လိုလုပ္ေရႊ႐ုပ္ဆီေရာက္ေနတာလဲ..."
"အယ္.....ဒိုင္ယာရီကိစၥကဘယ္ကပါလာတာလဲ..."
"အဲဒါမင္းနဲ႔တေန႔ေျပာမယ္လို႔စိတ္ကူးေနတာ...မင္းရဲ႕မွတ္တမ္းစာအုပ္ကငါ့ဆီမွာ"
"ဟာ....ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးခင္ဗ်ားဆီေရာက္ေနတာလဲ..."
"မင္းဆီမလိုက္လာခင္မွာေရႊ႐ုပ္နဲ႔ေတြ႕ၾကတယ္...သူေျပာျပလိုက္တာ....ငါ့အဝတ္ေခါက္ၾကားမွာမင္းရဲ႕မွတ္တမ္းေလးရွိပါတယ္တဲ့...သူတိတ္တိတ္ေလးထားခဲ့တာတဲ့..."
"သူကဘယ္လိုလုပ္ၿပီး...အဲဒီစာအုပ္ကိုရသြားတာလဲ..."
"ဘယ္သိမလဲ...မင္းေတာင္မွကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္မသိတာ"
"ေနာက္ၿပီးေတာ့...ဘယ္လိုလုပ္ခင္ဗ်ားအဝတ္ထပ္ၾကားကိုေရာက္သြားတာလဲတဲ့"
"အဲဒါသူ႔ကိုေမးမွသိေတာ့မွာ........."
ေနဦး...မိေရႊ႐ုပ္...ထပ္ခိုးအခန္းကိုသြားေသးတယ္ထင္တယ္...ဟြန္း...ေတြ႕မယ္။
...
ညေနေလးနာရီမထိုးခင္ကေနကားေမာင္းလာခဲ့တာ...
ပင္လယ္တို႔ရဲ႕အိမ္ကိုညရွစ္နာရီထိုးၿပီးမွေရာက္၏။
ဒါေတာင္မွစည္းကပံုမွန္ထက္ပိုၿပီးျမန္ျမန္ေမာင္းခဲ့လို႔ပါ။
ပင္လယ္တို႔အိမ္က ေတာ္ေတာ္က်ယ္သည့္ျခံႀကီးနဲ႔အိမ္ႀကီးကလည္းေတာ္ေတာ္ခမ္းနား၏။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္လို႔...မာမီကစိတ္ပူေနတာ...
စည္း'အလုပ္ရႈပ္ေနရင္ေတာ့သားကေနာက္တစ္ရက္မွလိုက္ခဲ့မယ္ဆိုလို႔..."
"ဟုတ္ကဲ့...ကြ်န္ေတာ္ဒီမနက္ပဲကိစၥေတြျပတ္တာ...ကြက္တိျဖစ္သြားတယ္..."
"အားနာတယ္ကြယ္...သားေနကေတာ္ေတာ့္ကိုေျပာမရျဖစ္ေနလို႔...သားပင္ပန္းေနတာထင္တယ္...မ်က္ႏွာေလးညွိဳးေနတာ...ျပန္သြားတုန္းကလိုပဲ"
😝😝😝
(အန္တီ့သားေပးတဲ့ဒုကၡကိုခံေနရတာ)
"ရပါတယ္...အန္တီရဲ႕...အဆင္ေျပတယ္..."
အဆင္ေျပတယ္လို႔ေျပာေပမယ့္...ႏွစ္ေကာင္သားကမ်က္ႏွာလံုးခ်င္းဆိုင္လိုက္တာနဲ႔ျပံဳးစိစိျဖစ္ေနၾက၏။
"အိမ္ကႀကီးလိုက္တာ...လူလည္းမေနဘဲနဲ႔ႏွေမ်ာစရာႀကီး...အသစ္ႀကီးပဲေနာ္..."
စည္းကေျပာရင္းမွဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္သည္။
"သားေနအတြက္ဆိုၿပီးေဆာက္ခဲ့တာမွသိပ္မၾကာေသးဘူး...သံုးႏွစ္ခန္႔ေလာက္ကထင္တယ္...အသက္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ေတာ့အမွတ္တရလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ေသခ်ာေဆာက္ခဲ့တာ...သားေနကလွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူးကြယ္...
အခုေတာ့မွပထမဆံုးဒီအိမ္ထဲေရာက္ဖူးတာ..."
မၾကားဖူးတာေတြၾကားေနရသလိုပဲ...အိမ္ရွိရက္နဲ႔အိမ္မွာမေနတဲ့ေကာင္ေလး...
"အန္တီ...ျခံရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာတခုခုရွိပံုရတယ္ေနာ္...ေမွာင္ေနလို႔မျမင္ရေပမယ့္...အိမ္ေလးလိုပဲ"
"ဟိုေနာက္ဘက္မွာအိမ္ေသးေသးေလးရွိေသးတယ္သားရဲ႕...သူငယ္ငယ္တုန္းကအန္တီတို႔မိသားစုေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလး...အဲဒါေလးကိုျပင္မယ္လို႔ဆိုတာ...လံုးဝေျပာမရလ္ို႔ထားထားရတာ"
"ေအာ္...အိမ္ေဟာင္းေလးေပါ့...အဲဒါဆိုျခံကအိမ္ေနာက္လမ္းထိရွည္တာေပါ့"
"အင္း...ဟုတ္တယ္...ဒီျခံကေတာ့အန္တီ့ညီမဝမ္းကြဲရဲ႕ျခံ...သူ႔ဆီကျပန္ၿပီးဝယ္ထားတာ..အိမ္ေဟာင္းရွိတဲ့ျခံကအန္တီ့ျခံ...အခုေနာက္ေတာ့မွျခံဝင္းတစ္ခုထဲထည့္ခတ္လိုက္တာပါ"
"ဘယ္သူမွမေနဘူးမလား..."
"အင္း...တခါတေလေတာ့အန္တီ့ညီမကိုလာလာၾကည့္ခိုင္းရတာေပါ့"
ျပတင္းေပါက္မွာစည္းနဲ႔သူ႔အေမတို႔စကားေျပာေနတဲ့ဆီကိုပင္လယ္ကေလွ်ာက္လာသည္။
"ေဒၚေလးကိုေတြ႕ၿပီးၿပီလား..."
"အင္း...သားတို႔မလာခင္ခဏကမွျပန္သြားတာ...ဦးလတ္ပါလိုက္သြားတယ္...
သား...ေရခ်ိဳးေတာ့...ညဘက္ေရာက္ေနၿပီ...
ေအာ္...ေမ့လို႔...ေဇယ်ဖုန္းဆက္ထားတယ္..."
"မာမီေျပာလိုက္တာလား..."
"အင္းေပါ့..."
"ဟုတ္...မနက္ျဖန္က်ရင္ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကျပန္ေျဖၿပီးေတာ့ျပတင္းေပါက္မွျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့ကာ...ဆက္တီခံုေလးေဘးနားကအဝတ္ထုပ္ကိုယူသည္။
"သားေရခ်ိဳးေနာက္က်မယ္ေနာ္...ဒီမွာအဝတ္ထုပ္ယူဦး"
"ကြ်န္ေတာ့္အခန္းကေရာ..."
"အေပၚထပ္မွာေလ...စည္း'ကိုလည္းေခၚသြား...ေဘးခန္းမွာစည္းအတြက္အိပ္ယာျပင္ေပးထားတယ္..."
-------
"စည္း...မင္းဟိုဘက္ခန္းမသြားနဲ႔ေတာ့...ဒီမွာပဲအိပ္"
"ကုတင္ကတလံုးထဲကို...တေယာက္အိပ္ေလး"
"ဘာျဖစ္လဲ...ပူးကပ္ၿပီးအိပ္လို႔ရတယ္..."
"မရဘူး...မင္းကအအိပ္ဆိုးတာနဲ႔...ျပဳတ္က်ကုန္မယ္..."
"မဆိုးေတာ့ဘူး...ၿငိမ္သြားၿပီ...မင္းလဲရွိတာပဲကို...မင္းဖက္ထားေပါ့....ေနာ္...စည္း...ေနာ္လို႔"
ပင္လယ္ကသူ႔နဲ႔အတူရွိခ်င္ပံုရကာ...
ကိုယ္လဲသူနားကတဖဝါးမွမခြာခ်င္တာေၾကာင့္ေခါင္းမညိတ္ေပမယ့္လက္ခံမိလ်က္သား....။
သူနဲ႔အတူတူရွိရတဲ့ညမ်ိဳး...ထပ္ၿပီးၾကံဳဆံုခြင့္ရတာဟာတိုက္ဆိုင္မႈေၾကာင့္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ...
အဲဒါဟာ...ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည့္ကံၾကမၼာတစ္ခုဟုေသခ်ာလာခဲ့ပါၿပီ။
Unicode
ဒီတစ်ကြိမ်တော့...စည်း'မောင်းတဲ့ကားလေးပေါ်မှာနေပင်လယ်ကအခန့်သား...
ခရီးကကြာမှာမို့လို့...ကားမောင်းတဲ့စည်း'အိပ်ချင်လာမှာစိုးကာ...လမ်းတလျှောက်လုံးနေပင်လယ်ကသီချင်းမြူးမြူးတွေဖွင့်နားထောင်ရင်း...
ရေဒီယိုလိုင်းတွေပြောင်းနေတာလဲခဏခဏ...
"သီချင်းခွေမပါဘူးလား...ရေဒီယိုကလွင့်တဲ့သီချင်းတွေကပျင်းဖို့ကောင်းတာ..."
"မသိဘူး...ရှာကြည့်..."
မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ကားမို့လို့...သူကြိုက်လောက်တဲ့သီချင်းမျိုးမရှိလောက်ပါ။
ရေဒီယိုကသီချင်းကိုလည်းနားမထောင်ချင်...
ဆေးလိပ်တွေသောက်ရလွန်းလို့လည်းကုန်တော့မည်။
စည်းနဲ့စကားပြောတာပဲကောင်းမည်။
"စည်း...ပထမဆုံးငါတို့စတွေ့တာလေ...
ခင်ဗျားဘာလို့တက်စီပေါ်ကနေကျန်ခဲ့တာလဲ...
တကယ်ဆိုခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော်ကသိတာလဲမဟုတ်ဘူးလေ...
ခင်ဗျားက အဲဒီလိုမသိတဲ့လူနဲ့သွားပြီးစကားပြောဆိုမယ့်သူမျိုးမှမဟုတ်တာ"
"မင်း...ကားပျက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား...အဲဒီတုန်းက"
"ဟုတ်တယ်လေ...ကားပျက်တာကိုခင်ဗျားကဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ..."
"အဲဒါက...မင်းကားမပျက်ခင်ခဏမှာမင်းကိုရထားပေါ်ကနေလှမ်းတွေ့လိုက်တာ"
"သေချာလို့လား...အဲဒါကျွန်တော်မဟုတ်ဘဲတခြားတစ်ယောက်မဖြစ်နိုင်ဘူးလား..."
"သေချာတယ်...ဆံပင်အရှည်နဲ့ဆေးလိပ်ကိုင်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုချထားတာ...ဒီလို..."
စည်း'ကကားမောင်းနေရင်းနဲ့သူ့အတိုင်းလုပ်ပြသည်။
"နေကာမျက်မှန်အပြာရောင်မှိုင်းမှိုင်းကိုတပ်ပြီးတော့...ခေါင်းလေးကဒီလိုလေးယိမ်းနေတာ...ဒီလို...ဒီလို..."
သူနဲ့တူအောင်လို့တမင်တကာလုပ်ပြနေတဲ့စည်းရဲ့ပုံစံကရယ်ချင်စရာ....
"အဲဒီတုန်းကဘာသီချင်းနားထောင်နေတာလဲ...ခေါင်းပါတင်မကဘဲပုခုံးတွေပါလှုပ်ရမ်းနေတာ"
"မသိတော့ဘူး...မေ့ပြီ"
"ကားရဲ့အရှိန်ကအရမ်းပြင်းနေတော့စိတ်တောင်ပူသွားသေး...
နောက်ပြီးခဏရုတ်တရက်ကြီးကားကလမ်းမပေါ်မှာထိုးရပ်တယ်လေ...
ငါတောင်ရထားထဲမှာယောင်ပြီးမင်းရဲ့ရပ်သွားတဲ့ကားနဲ့အတူထရပ်မိလို့ခေါင်းပေါ်မှာဘု'တလုံးထသေးတာ...
ရထားရဲ့အဝတ်အိတ်တင်တဲ့စတီးတန်းနဲ့ဆောင့်မိလို့..."
"ဟတ်....ဟုတ်လား...ပြီးတော့ကျွန်တော်ကားရပ်နေတဲ့နေရာကိုခင်ဗျားစီးလာတဲ့တက်စီနဲ့ဖြတ်ပြီးလာတာပေါ့..."
"အင်း..."
"အဲဒါနဲ့...ခင်ဗျားကတက်စီပေါ်ကမြင်ပြီးဆင်းလာတယ်ပေါ့...
တစ်ခါတည်းနဲ့ကျွန်တော့်ကိုမှတ်မိတာလား..."
"အင်း...မျက်မှန်နဲ့ဆံပင်ရှည်နဲ့ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်အဖြူနဲ့...."
"ကားကပျက်တာမဟုတ်ဘဲနဲ့...ကျွန်တော်ကကားကိုရပ်ပြီးတော့လေညင်းခံနေတာမဖြစ်နိုင်ဘူးလား..."
"မဖြစ်နိုင်ဘူး...ရထားပေါ်မှာကတည်းကကားအခြေနေမကောင်းတာသိနေလို့..."
စည်း'ကသူ့မှတ်ဉာဏ်လေးတွေကိုတလုံးမှမကျန်ပြန်ပြီးပြောပြနေခဲ့လျက်...
နေပင်လယ်ရင်ထဲမှာကြည်နူးရပါသည်။
ဤကဲ့သို့...သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ပထမဆုံးဆုံတွေ့ရခြင်းအကြောင်းပြန်ပြောပြတဲ့စည်း'ရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာကြယ်တစ်ပွင့်လိုလင်းလက်နေခဲ့၏။
"မင်းနဲ့ဆုံစည်းခွင့်ပေးခဲ့တဲ့အဲဒီနေ့ကိုတကယ်မမေ့နိုင်ခဲ့ဘူး...ပင်လယ်..."
စည်း'ကကားမောင်းနေရင်းနဲ့ပင်လယ့်လက်လေးတစ်ဖက်ကိုဆွဲယူပြီးတော့လက်ခုံလေးကိုနမ်းသည်။
"ကျွန်တော်လဲကျေးဇူးတင်တယ်...ခင်ဗျားကကျွန်တော့်ကိုသတိထားပေးခဲ့လို့"
"တိုက်ဆိုင်မှုလို့ထင်ခဲ့ပေမယ့်...
မင်းနဲ့ငါကတိုက်ဆိုင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး...
ကံကြမ္မာမှာပါလာပြီးသားမို့လို့ဖြစ်ကိုဖြစ်ခဲ့တာ...
မင်းနဲ့ငါနှလုံးသားချင်းနီးခဲ့ရ...နှစ်ကိုယ်တစ်စိတ်ဖြစ်ခဲ့ရတာတွေဟာတိုက်ဆိုင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး...
ကံကြမ္မာကစီစဉ်ထားခဲ့ပြီးသားအရာတွေမို့လို့...အခု...ငါ...မင်းမရှိရင်မဖြစ်တော့ဘူး..."
ကားမောင်းနေရင်းသူ့က်ိုစောင်းငဲ့ကြည့်တဲ့စည်း'ရဲ့မျက်ဝန်းတွေကမြတ်နိုးကြင်နာတဲ့နှလုံးသားကိုလှစ်ဟပြ၏။
သူလာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုပင်လယ်ကရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်လိုက်ပြီး.....
"စည်း...ဒီတခါခင်ဗျားနဲ့ထပ်ဝေးရရင်...ကျွန်တော်တကယ်ရူးသွားလိမ့်မယ်ထင်တယ်...
ခင်ဗျားနဲ့ခွဲနေရတဲ့နှစ်ခါစလုံးအရူးလိုပဲဖြစ်နေခဲ့တာ..."
သူ့ကိုငေးကြည့်ပြီးပြောတဲ့နေပင်လယ့်မျက်ဝန်းလေးတွေကဆွေးနေသည့်ပုံနဲ့...ထပ်ပြောသေးသည်။
"ခင်ဗျားနဲ့ဝေးဝေးကိုထပ်မသွားတော့ဘူး..."
"မပြန်တော့ဘူးလား...မင်းမာမီနဲ့အတူတူ"
"ဟင့်အင်း...ကျွန်တော်အခုပြန်လာတာကိစ္စရှိလို့...ဒါကြောင့်မာမီ့ကိုပါခေါ်ခဲ့တာ..."
"ဘာလို့လဲ"
"ဒိုင်းမွန်းဟောက်စ်ကို...အပန်းဖြေအိမ်ပုံစံပြုပြင်မလ်ု့ိ....မာမီနဲ့ဦးလတ်ကိုတိုင်ပင်ရင်းခဏခေါ်ခဲ့တာ...သူတို့လည်းသေချာသိသွားအောင်လို့..."
"အင်း...ကောင်းသားပဲ"
"အစကတော့အပျော်သဘောမျိုးနဲ့လုပ်ဖို့ဆိုပေမယ့်...
မာမီ့ကိုတိုင်ပင်တော့သေချာလုပ်ဖို့ပြောလို့...အဲဒါကြောင့်ရွှေရုပ်ရဲ့အဘိုးနဲ့တွေ့ပေးမလို့..."
"အဲဒါဆိုရွှေရုပ်ကိုပြောထားမှရမှာပေါ့....ဖုန်းဆက်ပြီးပြီလား..."
"အင်း...မနေ့ကတည်းကဆက်တာ...ဦးနောင်နောင်ကခရီးကနေပြန်ရောက်နေပါပြီတဲ့...
အော်...မေ့လို့...ခင်ဗျားကိုရွှေရုပ်ကစိတ်ကောက်နေတယ်တဲ့...ပြောခိုင်းထားတာ..."
"ဖုန်းမဆက်လို့ထင်တယ်..."
"ကိုစည်း'ကိုပြောလိုက်ပါတဲ့...ရွှေရုပ်ကိုလာချော့ပါ...မဟုတ်ရင်တော့နှောင့်ယှက်မယ်တဲ့..."
"ဟာ့...သူကဘာနှောင့်ယှက်မှာတဲ့လဲ...ချီးထုပ်မလေး..."
ပင်လယ့်'ဆီလိုက်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာဖုန်းတခါမှမဆက်ဖြစ်ခဲ့ပါ။
ကိုကြီး'သွားရင်ဖုန်းလေးသေချာဆက်ပေးနော်'လို့ရွှေရုပ်ကမှာခဲ့တာပါ...
သူကသာပျင်းပြီးဖုန်းမဆက်တာ...။
အချစ်နဲ့မိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်နေတာလဲပါတာပေါ့။
"ပင်လယ်....မေးစရာရှိလို့....ရွှေရုပ်ကဘာလို့ငါတို့အကြောင်းသိနေတာလဲ"
"ဟင်.....အဲဒါ..."
"မင်းပြောပြထားတာလား..."
"မပြောပါဘူး...တမင်သက်သက်တော့ဘယ်ပြောမလဲ...သူရိပ်မိတာနေမှာပေါ့"
"ဘယ်လိုရိပ်မိတာလဲ...နောက်ပြီးမင်းရဲ့ဒိုင်ယာရီလေးကဘယ်လိုလုပ်ရွှေရုပ်ဆီရောက်နေတာလဲ..."
"အယ်.....ဒိုင်ယာရီကိစ္စကဘယ်ကပါလာတာလဲ..."
"အဲဒါမင်းနဲ့တနေ့ပြောမယ်လို့စိတ်ကူးနေတာ...မင်းရဲ့မှတ်တမ်းစာအုပ်ကငါ့ဆီမှာ"
"ဟာ....ဘယ်လိုလုပ်ပြီးခင်ဗျားဆီရောက်နေတာလဲ..."
"မင်းဆီမလိုက်လာခင်မှာရွှေရုပ်နဲ့တွေ့ကြတယ်...သူပြောပြလိုက်တာ....ငါ့အဝတ်ခေါက်ကြားမှာမင်းရဲ့မှတ်တမ်းလေးရှိပါတယ်တဲ့...သူတိတ်တိတ်လေးထားခဲ့တာတဲ့..."
"သူကဘယ်လိုလုပ်ပြီး...အဲဒီစာအုပ်ကိုရသွားတာလဲ..."
"ဘယ်သိမလဲ...မင်းတောင်မှကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်မသိတာ"
"နောက်ပြီးတော့...ဘယ်လိုလုပ်ခင်ဗျားအဝတ်ထပ်ကြားကိုရောက်သွားတာလဲတဲ့"
"အဲဒါသူ့ကိုမေးမှသိတော့မှာ........."
နေဦး...မိရွှေရုပ်...ထပ်ခိုးအခန်းကိုသွားသေးတယ်ထင်တယ်...ဟွန်း...တွေ့မယ်။
...
ညနေလေးနာရီမထိုးခင်ကနေကားမောင်းလာခဲ့တာ...
ပင်လယ်တို့ရဲ့အိမ်ကိုညရှစ်နာရီထိုးပြီးမှရောက်၏။
ဒါတောင်မှစည်းကပုံမှန်ထက်ပိုပြီးမြန်မြန်မောင်းခဲ့လို့ပါ။
ပင်လယ်တို့အိမ်က တော်တော်ကျယ်သည့်ခြံကြီးနဲ့အိမ်ကြီးကလည်းတော်တော်ခမ်းနား၏။
"တော်သေးတာပေါ့ချောချောမောမောရောက်လို့...မာမီကစိတ်ပူနေတာ...
စည်း'အလုပ်ရှုပ်နေရင်တော့သားကနောက်တစ်ရက်မှလိုက်ခဲ့မယ်ဆိုလို့..."
"ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော်ဒီမနက်ပဲကိစ္စတွေပြတ်တာ...ကွက်တိဖြစ်သွားတယ်..."
"အားနာတယ်ကွယ်...သားနေကတော်တော့်ကိုပြောမရဖြစ်နေလို့...သားပင်ပန်းနေတာထင်တယ်...မျက်နှာလေးညှိုးနေတာ...ပြန်သွားတုန်းကလိုပဲ"
😝😝😝
(အန်တီ့သားပေးတဲ့ဒုက္ခကိုခံနေရတာ)
"ရပါတယ်...အန်တီရဲ့...အဆင်ပြေတယ်..."
အဆင်ပြေတယ်လို့ပြောပေမယ့်...နှစ်ကောင်သားကမျက်နှာလုံးချင်းဆိုင်လိုက်တာနဲ့ပြုံးစိစိဖြစ်နေကြ၏။
"အိမ်ကကြီးလိုက်တာ...လူလည်းမနေဘဲနဲ့နှမျောစရာကြီး...အသစ်ကြီးပဲနော်..."
စည်းကပြောရင်းမှဟိုဟိုဒီဒီကြည့်သည်။
"သားနေအတွက်ဆိုပြီးဆောက်ခဲ့တာမှသိပ်မကြာသေးဘူး...သုံးနှစ်ခန့်လောက်ကထင်တယ်...အသက်နှစ်ဆယ်ပြည့်တော့အမှတ်တရလက်ဆောင်အနေနဲ့သေချာဆောက်ခဲ့တာ...သားနေကလှည့်တောင်မကြည့်ဘူးကွယ်...
အခုတော့မှပထမဆုံးဒီအိမ်ထဲရောက်ဖူးတာ..."
မကြားဖူးတာတွေကြားနေရသလိုပဲ...အိမ်ရှိရက်နဲ့အိမ်မှာမနေတဲ့ကောင်လေး...
"အန်တီ...ခြံရဲ့အနောက်ဘက်မှာတခုခုရှိပုံရတယ်နော်...မှောင်နေလို့မမြင်ရပေမယ့်...အိမ်လေးလိုပဲ"
"ဟိုနောက်ဘက်မှာအိမ်သေးသေးလေးရှိသေးတယ်သားရဲ့...သူငယ်ငယ်တုန်းကအန်တီတို့မိသားစုနေခဲ့တဲ့အိမ်လေး...အဲဒါလေးကိုပြင်မယ်လို့ဆိုတာ...လုံးဝပြောမရလ်ို့ထားထားရတာ"
"အော်...အိမ်ဟောင်းလေးပေါ့...အဲဒါဆိုခြံကအိမ်နောက်လမ်းထိရှည်တာပေါ့"
"အင်း...ဟုတ်တယ်...ဒီခြံကတော့အန်တီ့ညီမဝမ်းကွဲရဲ့ခြံ...သူ့ဆီကပြန်ပြီးဝယ်ထားတာ..အိမ်ဟောင်းရှိတဲ့ခြံကအန်တီ့ခြံ...အခုနောက်တော့မှခြံဝင်းတစ်ခုထဲထည့်ခတ်လိုက်တာပါ"
"ဘယ်သူမှမနေဘူးမလား..."
"အင်း...တခါတလေတော့အန်တီ့ညီမကိုလာလာကြည့်ခိုင်းရတာပေါ့"
ပြတင်းပေါက်မှာစည်းနဲ့သူ့အမေတို့စကားပြောနေတဲ့ဆီကိုပင်လယ်ကလျှောက်လာသည်။
"ဒေါ်လေးကိုတွေ့ပြီးပြီလား..."
"အင်း...သားတို့မလာခင်ခဏကမှပြန်သွားတာ...ဦးလတ်ပါလိုက်သွားတယ်...
သား...ရေချိုးတော့...ညဘက်ရောက်နေပြီ...
အော်...မေ့လို့...ဇေယျဖုန်းဆက်ထားတယ်..."
"မာမီပြောလိုက်တာလား..."
"အင်းပေါ့..."
"ဟုတ်...မနက်ဖြန်ကျရင်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်"
ဒေါ်ချိုချိုကပြန်ဖြေပြီးတော့ပြတင်းပေါက်မှပြန်လျှောက်လာခဲ့ကာ...ဆက်တီခုံလေးဘေးနားကအဝတ်ထုပ်ကိုယူသည်။
"သားရေချိုးနောက်ကျမယ်နော်...ဒီမှာအဝတ်ထုပ်ယူဦး"
"ကျွန်တော့်အခန်းကရော..."
"အပေါ်ထပ်မှာလေ...စည်း'ကိုလည်းခေါ်သွား...ဘေးခန်းမှာစည်းအတွက်အိပ်ယာပြင်ပေးထားတယ်..."
-------
"စည်း...မင်းဟိုဘက်ခန်းမသွားနဲ့တော့...ဒီမှာပဲအိပ်"
"ကုတင်ကတလုံးထဲကို...တယောက်အိပ်လေး"
"ဘာဖြစ်လဲ...ပူးကပ်ပြီးအိပ်လို့ရတယ်..."
"မရဘူး...မင်းကအအိပ်ဆိုးတာနဲ့...ပြုတ်ကျကုန်မယ်..."
"မဆိုးတော့ဘူး...ငြိမ်သွားပြီ...မင်းလဲရှိတာပဲကို...မင်းဖက်ထားပေါ့....နော်...စည်း...နော်လို့"
ပင်လယ်ကသူ့နဲ့အတူရှိချင်ပုံရကာ...
ကိုယ်လဲသူနားကတဖဝါးမှမခွာချင်တာကြောင့်ခေါင်းမညိတ်ပေမယ့်လက်ခံမိလျက်သား....။
သူနဲ့အတူတူရှိရတဲ့ညမျိုး...ထပ်ပြီးကြုံဆုံခွင့်ရတာဟာတိုက်ဆိုင်မှုကြောင့်မဟုတ်တော့ဘဲ...
အဲဒါဟာ...ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမည့်ကံကြမ္မာတစ်ခုဟုသေချာလာခဲ့ပါပြီ။