(🔞ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြပါမွာမို႔ ဆႏၵမရွိရင္ေက်ာ္ခဲ့ေပးပါ)
တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ဆိုေပမယ့္...ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးမေတြ႕ခဲ့ရသလိုရင္ဘတ္ၾကီးကအလြမ္းေတြနဲ႔ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့...
အဲဒီအလြမ္းေတြကိုအခ်စ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာင္းလဲပစ္ေတာ့မည္။
အခ်စ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခုေရးဆြဲမည့္စိတ္ကူးနဲ႔...
သူတို႔ေျခလွမ္းေတြထပ္တူနီးပါးလွမ္းေနျဖစ္ၾကသည္။
ႏူးညံ့ေသာအနမ္းေတြကတျဖည္းျဖည္းပူေႏြးစိုစြတ္စြာမြတ္သိပ္လာၿပီး နႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြဆီကေန လည္ပင္းေအာက္ဘက္အထိစီးဆင္းလာသည္။
သူေရာကိုယ္ပါ ကေလးေတြမဟုတ္ၾကေတာ့လို႔...
ေသြးသားကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အစိမ္းသက္သက္ေတာ့ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္။
ဒါေပမယ့္လည္း သဘာဝမဟုတ္တဲ့ ဆက္ႏြယ္ျခင္းေတြမွာ စိုးရြံ့ေနမိတာကေတာ့အမွန္ျဖစ္သည္။
ဒါကိုေျပာျပတိုင္ပင္ဖို႔လိုအပ္မယ္မထင္ေပမယ့္...
ခြင့္ေတာင္းဖို႔ကေတာ့လိုလိမ့္မည္။
"မင္း...တကယ္ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလားပင္လယ္..."
"မသိေတာ့ဘူး...ကြ်န္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားကိုလိုအပ္တယ္...
ခင္ဗ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုလိုအပ္လိမ့္မယ္...
အဲဒါေၾကာင့္ စဥ္းစားမေနနဲ႔ရႈပ္တယ္..."
နႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးေလးေတြကေနာက္တႀကိမ္ပူးကပ္သြားရင္း ...စည္းကသူ႔ခါးေလးကိုဆြဲေပြ႕ၿပီးေတာ့အိပ္ယာေပၚျဖည္းျဖည္းေလးလဲခ်သည္။
သူ႔ဒဏ္ရာေတြေပ်ာက္ၿပီဆိုေပမယ့္...အထိခိုက္ခံလို႔မျဖစ္ဘူးမလား...
မိုးလိုရြာတဲ့အနမ္းေတြက...
ေႏြဦးရဲ႕ညင္သာတဲ့မိုးေပါက္ေတြလိုမ်ိဳး...
စိုရံုေပမယ့္...ေနရာမလပ္ဘဲစိပ္သည္။
အဝတ္ေတြမရွိေတာ့တဲ့ပင္လယ့္ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဂုဏ္ယူစြာအနမ္းတံဆိပ္ေတြခပ္ႏွိပ္ရင္း...
သိမ္းပိုက္လိုက္တဲ့နယ္ေျမအသစ္ေတြမွာ အနမ္းေတြရဲ႕ေျခရာမ်ားစြာ။
ႂကြက္ကေလးကိုခုန္အုပ္ၿပီးကစားတဲ့ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို စည္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြျမန္ဆန္ေနတဲ့အတိုင္း၊
ပင္လယ့္ဆီကေမာဟိုက္စြာညည္းညဴသံေလးကလည္း တစတစနဲ႔က်ယ္လာသည္။
ဘာတစ္ခုမွမထိန္းခ်ဳပ္ထားခ်င္ၾကေတာ့ဘဲ စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္ အခ်စ္ေကာင္းကင္ႀကီးထဲဝဲခ်င္ၿပီ။
တားဆီးလာသမွ် အေႏွာင့္ယွက္ေတြကို ေဘးခ်ိတ္မည္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ဗလာက်င္းလာသည့္ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုထိေတြ႕ေတာ့ ပင္လယ္ကအထိမခံႏိုင္သည့္ဟန္ေလးနဲ႔ ညည္းညဴလာသည္။
ျမတ္ႏိုးျခင္းကႏွလံုးသားရဲ႕ဟိုးအနက္ရိႈင္းဆံုးကေရာက္လာခဲ့ေတာ့...
စက္ဆုပ္ရြံရွာျခင္းတို႔တစိုးတစိမွ်မပါဘဲ...သူ႔နႈတ္ခမ္းနဲ႔လွ်ာေႏြးေႏြးေလးေတြကေပါင္ျခံၾကားမွာထိေတြ႕ေဆာ့ကစားတဲ့အခါ...
"အာ့...စည္း...ငါ...ငါ...ငရဲ...ၾကီးကုန္...ေတာ့မယ္...အာ့....အင္း..."
(အစကတည္းကရပ္တန္႔ဖို႔စိတ္ကူးမရွိခဲ့လို႔...
မင္း'ကိုအားမနာႏိုင္ေတာ့ဘူး....)
ေျပာလိုက္ဖို႔လဲ အဆင္မေျပေတာ့...စည္း'ကအသံတိတ္ေရွ႕တိုး၏။
သူေရွ႕ဆက္ေနေတာ့...ပင္လယ့္လက္ေတြကလည္းမၿငိမ္ေနဘဲ...သူ႔ဦးေခါင္းကိုခပ္ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ၿပီးပြတ္သပ္လာခဲ့သည္။
ပင္လယ့္ရဲ႕ ရိႈက္ညည္းသံတို႔ေၾကာင့္ ေသြးသားတို႔ကပိုတက္ႂကြခ်င္လာၿပီး အတင့္ပိုရဲခ်င္သည္။
ေပါင္တြင္းသားႏုႏုေလးေတြဆီကေနေနရာေရြ႕ၿပီး...
ေနာက္ထပ္နယ္ေျမအသစ္ကိုတိုက္ယူဖို႔ျပင္ေတာ့...
လက္ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းထဲနဲ႔ ပင္လယ္က...ဗ်ာမ်ားသြားခဲ့ပံုရ၏။
"အား.........ကယ္ပါ...စည္း....အာ့....အား"
တခါမွအဲလိုမလုပ္ခဲ့ဖူးသည့္အျပင္...ပထမဆံုးအႀကိမ္မို႔...
အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေတာ့ ေအာ္ညည္းမိသည္။
လက္ညိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တင္ ကမ႓ာပ်က္ေနရင္ တျခားအရာဆို ဆိုဖြယ္ရာမရွိၿပီ။
သူ႔ေအာ္သံေလးေၾကာင့္သနားသြားၿပီးစည္းကရပ္ပစ္လိုက္ဖို႔စဥ္းစား၏။
မသကၤာတစ္ခုခုျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ ျပႆနာတက္လိမ့္မည္။
"အရမ္းနာေနလား...ေဆာရီး...ရပ္လိုက္ေတာ့မယ္..."
ရပ္မယ္လို႔ေျပာေနေပမယ့္...သူ႔လက္ကထည့္ထားတဲ့ေနရာမွမေရြ႕....
"ဟင့္အင္း...အဲဒါ....ကြ်န္ေတာ္...ပထမဆံုးမို႔.....အာ့....ဟင္း....."
သူ႔ရိႈက္ညည္းသံေလးကသနားစဖြယ္ျဖစ္ေနေပမယ့္.....ရပ္တန္႔လိုက္လို႔မရဘဲ...
တတိယေျမာက္ေနာက္ထပ္လက္တေခ်ာင္း...ထည့္လိုက္ေတာ့...
သူ႔ေခါင္းကိုကိုင္တာတင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ...ေနပင္လယ့္လက္ေတြကကုပ္တြယ္ျခင္းအဆင့္သို႔ေရာက္ခဲ့၏။
တင္းက်ပ္အိစက္ေနတဲ့ေနရာေလးထဲမွာ တခုခုကလႈပ္ရွားတိုးဝင္ေနတဲ့ ခံစားမႈဟာ ဘယ္လိုဘယ္ပံုလို႔ေဖာ္ျပ၍မရ။
ရင္ထဲမွာတလိႈက္လိႈက္ထ,ေနျခင္းနဲ႔အတူ.....
ေရွာင္လြဲမရတဲ့ နာက်င္ျခင္းေတြေၾကာင့္ ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ညည္းသံတို႔က က်ယ္ေလာင္လာရင္း...ပါးျပင္ထက္ကို...မ်က္ရည္ႏွစ္ေပါက္ခုန္ဆင္းလာသည္။
ပထမဦးဆံုးအေတြ႕ၾကံဳဆိုေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းခါးလိမ့္မည္။
နာက်င္လို႔ရံႈ႕မဲ့မိေနေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔အတူ စီးေမ်ာရင္း စည္းရဲ႕အယုအယေတြမွာပဲ စ်ာန္ဝင္စားဖို႔ျပင္ကာ စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။
စည္းကေတာ့ ေရွ႕ကိုပဲဆက္တိုးရင္း ျဖည္းျဖည္း မွန္မွန္နဲ႔ လႈပ္ရွားေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုအရွိန္ပိုတင္လာသည္။
လက္ကိုေရာပါးစပ္ကိုပါအလုပ္ေပးထားရင္းနဲ႔...တခ်က္တခ်က္မ်က္လႊာပင့္ၿပီးေမာ့ၾကည့္ေတာ့...
ေမွးမွိတ္ထားတဲ့သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြနံေဘးမွမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြကအထင္းသား...။
သနားတဲ့စိတ္တို႔ျဖစ္လာေပမယ့္...အဲဒါကိုလ်စ္လ်ဴရႈပစ္လိုက္သည္။
ပင္လယ္ေရ...ငါလမ္းဆံုးအထိသြားမွာမို႔လို႔...သည္းခံၿပီး က,ေပးပါ။
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ငါက အ,ခရာ။
အဆင္တေျပျဖစ္သြားေလာက္မွ သူ႔လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုဖမ္းကိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့...ပင္လယ့္ေျခေထာက္ေလးေတြဆြဲေျမာက္ၿပီးအေပၚမွာေသခ်ာခြၿပီးေနရာယူသည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့...လက္ေခ်ာင္းေလးေတြအစား ေနာက္တစ္ခုခုက ဝင္ေရာက္သြားတဲ့အခါ...
"ဟင့္.........စည္း........ခဏေလး..."
စည္းကသူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီးသနားသြားမိေပမယ့္...အဲဒီမွာရပ္လိုက္လို႔မျဖစ္ေတာ့။
"မင္းကိုငါၫွာေနရင္ ပိုနာေနမွာစိုးလို႔...ေဆာရီးေနာ္...ခဏေလးပဲသည္းခံ..."
႐ုတ္ခ်ည္းျမန္ဆန္လာတဲ့ စည္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြၾကားမွာ ပင္လယ္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြစိုလူးလို႔...။
ခပ္ဟဟေလးနဲ႔ညည္းတြားေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးေတြကို စုပ္ယူကာ...အေႏြးဓါတ္ေပးရင္း...ႏွစ္သိမ့္ေတာ့ ရိႈက္သံေလးေတြ စဲခဲ့ျပန္သည္။
အခ်စ္က အနာနဲ႔ေဆးတြဲလ်က္ရွိတဲ့ အရာဝတၳဳေလးျဖစ္သည္။
ေႏြးေထြးႏူးညံ့ေသာစည္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကသူ႔အေပၚမွာအုပ္မိုးထားေပမယ့္...ဖိထားသလိုေတာ့မဟုတ္။
ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ညင္ညင္သာသာေလးအသားခ်င္းပြတ္တိုက္ေနရံုမို႔လို႔...စည္း'ၫွာတာေနတာကိုခံစားမိသည္။
ပထမဆံုးမို႔လို႔တကယ္ေသမတတ္နာက်င္ရ
ေပမယ့္...
ခ်စ္ရသူရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ရင္ခုန္လိႈက္ေမာစြာ...။
ခဏခဏငံု႔နမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ပင္လယ့္နႈတ္ခမ္းေလးေတြဆိုတာလည္း ပန္းေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲပန္းေသြးေရာင္အျဖစ္ေျပာင္းလဲေနၿပီ.....။
"အရမ္းနာလား...ေဆာရီး...မင္းကိုနာက်င္ေစမိလို႔...."
"ဟင့္....အင္း......ငါ...ရပါတယ္..."
သူ႔ကိုအုပ္မိုးထားတဲ့စည္းရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုအလိုက္သင့္ဖက္ရင္း ပင္လယ္ကျပံဳးသည္။
နာက်င္ျခင္းေတြကိုမမႈႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ စည္းကသူ႔ကိုရင္ခုန္ျခင္းေတြ ေဖာေဖာသီသီေပးေနၿပီေလ။
ဘယ္သူကစ,လို႔ ဘယ္သူက က,ခဲ့သလဲမသိေပမယ့္...
စည္း...ဆင္တဲ့ဇာတ္ကြက္ေတြထဲမွာ ပင္လယ္ဟာပထမဆံုးေသာ မ်က္ရည္ေတြက်ရတဲ့လူဆိုးေကာင္ေလးအျဖစ္နဲ႔...
ယုယျခင္းနဲ႔ အခ်စ္တို႔သာထံုးဖြဲ႕ေနျဖစ္ရင္း...
ဘယ္အရာကမွလာမေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေသာ....ဒီကမ႓ာေလးထဲမွာ...
မင္းနဲ႔....ငါနဲ႔....မ်က္ရည္ေတြနဲ႔.......
Unicode
(🔞ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပါမှာမို့ ဆန္ဒမရှိရင်ကျော်ခဲ့ပေးပါ)
တစ်ပတ်ဆယ်ရက်ဆိုပေမယ့်...နှစ်နဲ့ချီပြီးမတွေ့ခဲ့ရသလိုရင်ဘတ်ကြီးကအလွမ်းတွေနဲ့ပြည့်ကျပ်နေတော့...
အဲဒီအလွမ်းတွေကိုအချစ်ဖြစ်အောင်ပြောင်းလဲပစ်တော့မည်။
အချစ်ပန်းချီကားတစ်ခုရေးဆွဲမည့်စိတ်ကူးနဲ့...
သူတို့ခြေလှမ်းတွေထပ်တူနီးပါးလှမ်းနေဖြစ်ကြသည်။
နူးညံ့သောအနမ်းတွေကတဖြည်းဖြည်းပူနွေးစိုစွတ်စွာမွတ်သိပ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းဖျားတွေဆီကနေ လည်ပင်းအောက်ဘက်အထိစီးဆင်းလာသည်။
သူရောကိုယ်ပါ ကလေးတွေမဟုတ်ကြတော့လို့...
သွေးသားကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး အစိမ်းသက်သက်တော့ဖြစ်နေမှာမဟုတ်။
ဒါပေမယ့်လည်း သဘာဝမဟုတ်တဲ့ ဆက်နွယ်ခြင်းတွေမှာ စိုးရွံ့နေမိတာကတော့အမှန်ဖြစ်သည်။
ဒါကိုပြောပြတိုင်ပင်ဖို့လိုအပ်မယ်မထင်ပေမယ့်...
ခွင့်တောင်းဖို့ကတော့လိုလိမ့်မည်။
"မင်း...တကယ်ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလားပင်လယ်..."
"မသိတော့ဘူး...ကျွန်တော်လဲ ခင်ဗျားကိုလိုအပ်တယ်...
ခင်ဗျားလည်း ကျွန်တော့်ကိုလိုအပ်လိမ့်မယ်...
အဲဒါကြောင့် စဉ်းစားမနေနဲ့ရှုပ်တယ်..."
နှုတ်ခမ်းနွေးနွေးလေးတွေကနောက်တကြိမ်ပူးကပ်သွားရင်း ...စည်းကသူ့ခါးလေးကိုဆွဲပွေ့ပြီးတော့အိပ်ယာပေါ်ဖြည်းဖြည်းလေးလဲချသည်။
သူ့ဒဏ်ရာတွေပျောက်ပြီဆိုပေမယ့်...အထိခိုက်ခံလို့မဖြစ်ဘူးမလား...
မိုးလိုရွာတဲ့အနမ်းတွေက...
နွေဦးရဲ့ညင်သာတဲ့မိုးပေါက်တွေလိုမျိုး...
စိုရုံပေမယ့်...နေရာမလပ်ဘဲစိပ်သည်။
အဝတ်တွေမရှိတော့တဲ့ပင်လယ့်ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဂုဏ်ယူစွာအနမ်းတံဆိပ်တွေခပ်နှိပ်ရင်း...
သိမ်းပိုက်လိုက်တဲ့နယ်မြေအသစ်တွေမှာ အနမ်းတွေရဲ့ခြေရာများစွာ။
ကြွက်ကလေးကိုခုန်အုပ်ပြီးကစားတဲ့ကြောင်တစ်ကောင်လို စည်းရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေမြန်ဆန်နေတဲ့အတိုင်း၊
ပင်လယ့်ဆီကမောဟိုက်စွာညည်းညူသံလေးကလည်း တစတစနဲ့ကျယ်လာသည်။
ဘာတစ်ခုမှမထိန်းချုပ်ထားချင်ကြတော့ဘဲ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် အချစ်ကောင်းကင်ကြီးထဲဝဲချင်ပြီ။
တားဆီးလာသမျှ အနှောင့်ယှက်တွေကို ဘေးချိတ်မည်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ဗလာကျင်းလာသည့်ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုထိတွေ့တော့ ပင်လယ်ကအထိမခံနိုင်သည့်ဟန်လေးနဲ့ ညည်းညူလာသည်။
မြတ်နိုးခြင်းကနှလုံးသားရဲ့ဟိုးအနက်ရှိုင်းဆုံးကရောက်လာခဲ့တော့...
စက်ဆုပ်ရွံရှာခြင်းတို့တစိုးတစိမျှမပါဘဲ...သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့လျှာနွေးနွေးလေးတွေကပေါင်ခြံကြားမှာထိတွေ့ဆော့ကစားတဲ့အခါ...
"အာ့...စည်း...ငါ...ငါ...ငရဲ...ကြီးကုန်...တော့မယ်...အာ့....အင်း..."
(အစကတည်းကရပ်တန့်ဖို့စိတ်ကူးမရှိခဲ့လို့...
မင်း'ကိုအားမနာနိုင်တော့ဘူး....)
ပြောလိုက်ဖို့လဲ အဆင်မပြေတော့...စည်း'ကအသံတိတ်ရှေ့တိုး၏။
သူရှေ့ဆက်နေတော့...ပင်လယ့်လက်တွေကလည်းမငြိမ်နေဘဲ...သူ့ဦးခေါင်းကိုခပ်ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ပြီးပွတ်သပ်လာခဲ့သည်။
ပင်လယ့်ရဲ့ ရှိုက်ညည်းသံတို့ကြောင့် သွေးသားတို့ကပိုတက်ကြွချင်လာပြီး အတင့်ပိုရဲချင်သည်။
ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးတွေဆီကနေနေရာရွေ့ပြီး...
နောက်ထပ်နယ်မြေအသစ်ကိုတိုက်ယူဖို့ပြင်တော့...
လက်ကလေးနှစ်ချောင်းထဲနဲ့ ပင်လယ်က...ဗျာများသွားခဲ့ပုံရ၏။
"အား.........ကယ်ပါ...စည်း....အာ့....အား"
တခါမှအဲလိုမလုပ်ခဲ့ဖူးသည့်အပြင်...ပထမဆုံးအကြိမ်မို့...
အသည်းခိုက်အောင် နာကျင်တော့ အော်ညည်းမိသည်။
လက်ညိုးလေးတစ်ချောင်းနှစ်ချောင်းနဲ့တင် ကမ႓ာပျက်နေရင် တခြားအရာဆို ဆိုဖွယ်ရာမရှိပြီ။
သူ့အော်သံလေးကြောင့်သနားသွားပြီးစည်းကရပ်ပစ်လိုက်ဖို့စဉ်းစား၏။
မသင်္ကာတစ်ခုခုဖြစ်သွားခဲ့လျှင် ပြဿနာတက်လိမ့်မည်။
"အရမ်းနာနေလား...ဆောရီး...ရပ်လိုက်တော့မယ်..."
ရပ်မယ်လို့ပြောနေပေမယ့်...သူ့လက်ကထည့်ထားတဲ့နေရာမှမရွေ့....
"ဟင့်အင်း...အဲဒါ....ကျွန်တော်...ပထမဆုံးမို့.....အာ့....ဟင်း....."
သူ့ရှိုက်ညည်းသံလေးကသနားစဖွယ်ဖြစ်နေပေမယ့်.....ရပ်တန့်လိုက်လို့မရဘဲ...
တတိယမြောက်နောက်ထပ်လက်တချောင်း...ထည့်လိုက်တော့...
သူ့ခေါင်းကိုကိုင်တာတင်မဟုတ်တော့ဘဲ...နေပင်လယ့်လက်တွေကကုပ်တွယ်ခြင်းအဆင့်သို့ရောက်ခဲ့၏။
တင်းကျပ်အိစက်နေတဲ့နေရာလေးထဲမှာ တခုခုကလှုပ်ရှားတိုးဝင်နေတဲ့ ခံစားမှုဟာ ဘယ်လိုဘယ်ပုံလို့ဖော်ပြ၍မရ။
ရင်ထဲမှာတလှိုက်လှိုက်ထ,နေခြင်းနဲ့အတူ.....
ရှောင်လွဲမရတဲ့ နာကျင်ခြင်းတွေကြောင့် ခပ်ကြိတ်ကြိတ်ညည်းသံတို့က ကျယ်လောင်လာရင်း...ပါးပြင်ထက်ကို...မျက်ရည်နှစ်ပေါက်ခုန်ဆင်းလာသည်။
ပထမဦးဆုံးအတွေ့ကြုံဆိုတော့ အနည်းအကျဉ်းခါးလိမ့်မည်။
နာကျင်လို့ရှုံ့မဲ့မိနေပေမယ့် မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ စီးမျောရင်း စည်းရဲ့အယုအယတွေမှာပဲ စျာန်ဝင်စားဖို့ပြင်ကာ စိတ်ကိုလျော့ချပစ်လိုက်သည်။
စည်းကတော့ ရှေ့ကိုပဲဆက်တိုးရင်း ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန်နဲ့ လှုပ်ရှားနေတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေကိုအရှိန်ပိုတင်လာသည်။
လက်ကိုရောပါးစပ်ကိုပါအလုပ်ပေးထားရင်းနဲ့...တချက်တချက်မျက်လွှာပင့်ပြီးမော့ကြည့်တော့...
မှေးမှိတ်ထားတဲ့သူ့မျက်ဝန်းလေးတွေနံဘေးမှမျက်ရည်စီးကြောင်းလေးတွေကအထင်းသား...။
သနားတဲ့စိတ်တို့ဖြစ်လာပေမယ့်...အဲဒါကိုလျစ်လျူရှုပစ်လိုက်သည်။
ပင်လယ်ရေ...ငါလမ်းဆုံးအထိသွားမှာမို့လို့...သည်းခံပြီး က,ပေးပါ။
ဒီဇာတ်လမ်းမှာ ငါက အ,ခရာ။
အဆင်တပြေဖြစ်သွားလောက်မှ သူ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကိုဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီးတော့...ပင်လယ့်ခြေထောက်လေးတွေဆွဲမြောက်ပြီးအပေါ်မှာသေချာခွပြီးနေရာယူသည်။
နောက်ပြီးတော့...လက်ချောင်းလေးတွေအစား နောက်တစ်ခုခုက ဝင်ရောက်သွားတဲ့အခါ...
"ဟင့်.........စည်း........ခဏလေး..."
စည်းကသူ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီးသနားသွားမိပေမယ့်...အဲဒီမှာရပ်လိုက်လို့မဖြစ်တော့။
"မင်းကိုငါညှာနေရင် ပိုနာနေမှာစိုးလို့...ဆောရီးနော်...ခဏလေးပဲသည်းခံ..."
ရုတ်ချည်းမြန်ဆန်လာတဲ့ စည်းရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကြားမှာ ပင်လယ်ကတော့ မျက်ရည်လေးတွေစိုလူးလို့...။
ခပ်ဟဟလေးနဲ့ညည်းတွားနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်ယူကာ...အနွေးဓါတ်ပေးရင်း...နှစ်သိမ့်တော့ ရှိုက်သံလေးတွေ စဲခဲ့ပြန်သည်။
အချစ်က အနာနဲ့ဆေးတွဲလျက်ရှိတဲ့ အရာဝတ္ထုလေးဖြစ်သည်။
နွေးထွေးနူးညံ့သောစည်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကသူ့အပေါ်မှာအုပ်မိုးထားပေမယ့်...ဖိထားသလိုတော့မဟုတ်။
ဖြည်းဖြည်းနဲ့ညင်ညင်သာသာလေးအသားချင်းပွတ်တိုက်နေရုံမို့လို့...စည်း'ညှာတာနေတာကိုခံစားမိသည်။
ပထမဆုံးမို့လို့တကယ်သေမတတ်နာကျင်ရ
ပေမယ့်...
ချစ်ရသူရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ...။
ခဏခဏငုံ့နမ်းဖြစ်နေတဲ့ ပင်လယ့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေဆိုတာလည်း ပန်းရောင်မဟုတ်တော့ဘဲပန်းသွေးရောင်အဖြစ်ပြောင်းလဲနေပြီ.....။
"အရမ်းနာလား...ဆောရီး...မင်းကိုနာကျင်စေမိလို့...."
"ဟင့်....အင်း......ငါ...ရပါတယ်..."
သူ့ကိုအုပ်မိုးထားတဲ့စည်းရဲ့ကျောပြင်ကိုအလိုက်သင့်ဖက်ရင်း ပင်လယ်ကပြုံးသည်။
နာကျင်ခြင်းတွေကိုမမှုနိုင်လောက်တဲ့အထိ စည်းကသူ့ကိုရင်ခုန်ခြင်းတွေ ဖောဖောသီသီပေးနေပြီလေ။
ဘယ်သူကစ,လို့ ဘယ်သူက က,ခဲ့သလဲမသိပေမယ့်...
စည်း...ဆင်တဲ့ဇာတ်ကွက်တွေထဲမှာ ပင်လယ်ဟာပထမဆုံးသော မျက်ရည်တွေကျရတဲ့လူဆိုးကောင်လေးအဖြစ်နဲ့...
ယုယခြင်းနဲ့ အချစ်တို့သာထုံးဖွဲ့နေဖြစ်ရင်း...
ဘယ်အရာကမှလာမနှောင့်ယှက်နိုင်သော....ဒီကမ႓ာလေးထဲမှာ...
မင်းနဲ့....ငါနဲ့....မျက်ရည်တွေနဲ့.......