မနက္လင္းတဲ့အထိစည္းကတေရးမွမအိပ္ခဲ့ေသးဘဲရွိသည္။
ေန႔လည္ဘက္ေတြေရာက္မွအိပ္ခ်င္ေနတာဘယ္လိုမွထိန္းလို႔မရ...
"သားတစ္ညလံုးမအိပ္ခဲ့ဘူးလား..."
"ဟုတ္ကဲ့...အိပ္လို႔မရခဲ့လို႔ပါ"
"အန္တီဒီေန႔အလုပ္မသြားဘူး...အျပင္ခန္းမွာသြားအိပ္ပါလား..."
"ရပါတယ္...အန္တီရယ္..."
"သြားပါ...ဆိုဖာေပၚအိပ္တာနဲ႔အိပ္ယာေပၚမွာေသခ်ာအိပ္တာကမတူဘူးေလ...
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္တယ္...အိပ္လိုက္ပါ...သားေန'ကိုအန္တီေစာင့္ေနမယ္...သြားအိပ္လိုက္ေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့...ေအာက္ခဏဆင္းလိုက္ဦးမယ္..."
"မနက္စာမွာထားတယ္ေနာ္...သား...တစ္ခုခုဝယ္စားမွာစိုးလို႔..."
ထမင္းေတြလဲေသခ်ာမစားဘဲ ေကာ္ဖီေတြပဲလိမ့္ေသာက္ေနတဲ့ စည္းကို သူမ,သတိထားမိေနတာၾကာၿပီ။
သိပ္လဲမအိပ္ဘဲေနေတာ့ ၾကာရင္လူကအားျပတ္ႏိုင္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့...."
စီးကရက္ဗူးကိုအိတ္ထဲေကာက္ထည့္ၿပီးေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ေတာ့ မနက္ေျခာက္နာရီ...။
ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ရေအာင္တမင္သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ဇံုေလးထဲဝင္ကာစီးကရက္ေသာက္ရင္းနဲနဲၾကာတဲ့အထိထိုင္ေနခဲ့ကာ...
သူေဆးလိပ္ေသာက္တာကိုမနာလိုျဖစ္ေနတဲ့ ပင္လယ့္မ်က္ႏွာကိုျမင္လာေတာ့အသံထြက္ေအာင္ရယ္မိပါ၏။
အဆိုးေလးရယ္...
အခုေတြ႕ၿပီး...အခုခ်စ္ေနၾကတာေတာင္မွ...
မဆံုးႏိုင္တဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔....ႏွလံုးသားကအခ်စ္ကို အထပ္ထပ္ဆာေလာင္ေနၿပီ။
ေက်ာခ်င္းကပ္လ်က္ေနရတာေတာင္...မ်က္ႏွာမျမင္ရလို႔လြမ္းမိေၾကာင္း...
ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးကိုသတိရမိေတာ့...
ဟုတ္လိမ့္မည္။
သူတို႔လည္း တခန္းထဲေနရင္းလြမ္းခ်င္ေနၿပီ။
အခ်စ္ဆိပ္တက္ေနတဲ့ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းမွာသူ႔ပံုရိပ္ေတြနဲ႔စကားသံေလးေတြခ်ည္းျမင္ေယာင္ေနရင္း...
အခ်စ္ေၾကာင့္ေန႔တိုင္းေနသာၿပီး...ညဘက္တိုင္းလမသာေပမယ့္...သူ႔ေၾကာင့္ၿငိမ္းခ်မ္းရပါသည္။
မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ဟိုဟိုဒီဒီလမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခဲ့ၿပီးမွအေပၚျပန္တက္လာေတာ့...ပင္လယ္ကအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းေလးပါပဲ...။
"သား...မင္းမနက္စာစားၿပီးမွအိပ္လိုက္...မွာထားတာေတြေရာက္ေနၿပီ..."
ၿငီးစီစီေခါင္းထဲမွာေနလို႔မေကာင္းေတာ့ အစာစားႀကီး ခဏေတာ့အိပ္လိုက္မည္။
----------
ဒီေန႔ပတ္တီးေျဖရမည္။
ႏိုးလာကတည္းက စည္းရဲ႕အရိပ္ေယာင္ေလးမေတြ႕ရေတာ့ ေနလို႔မေကာင္းခ်င္။
"လက္ကေတာ့ျပန္ေကာင္းဖို႔ကျကာဦးမွာ...ေျခေထာက္ကေတာ့အဆင္ေျပေနၿပီ...ပတ္တီးေတာ့ပတ္ထားရဦးမွာပဲ"
"ဟား....အဲဒီေျခေထာက္တန္းတန္းႀကီးနဲ႔ေနရဦးမွာေပါ့...ေသလိုက္တာကမွေကာင္းဦးမယ္..."
"ဟဲ့...ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ သားရယ္...စိတ္ကိုေအးေဆးထားပါ..."
တင္းမာေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးအေမျဖစ္သူကေခ်ာ့ေျပာရသည္။
ဆရာဝန္ကေတာ့...အၿမဲၾကံဳရသည္မို႔နားလည္သည့္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔.....ျပံဳးသည္။
"ေကြးလို႔ရေအာင္ေတာ့ပတ္ေပးမယ္ကြာ...အရမ္းႀကီးေတာ့မလႈပ္ရွားနဲ႔ေပါ့..."
ပင္လယ့္မ်က္ႏွာက လိုခ်င္တာမေပးလို႔ရန္ေတြ႕သည့္ကေလးပါက္စနလိုျဖစ္ေနေတာ့...
နာ့စ္ေလးကေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္ေနၿပီ။
ဒါကို ပင္လယ္ကလည္းျမင္သည္။
"ဟိုအေနာက္ကအမႀကီး...ခိုးရယ္မေနနဲ႔..."
"ဟဲ့...သား...ဒုကၡပဲ...ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ဆရာမေလးရယ္..."
"ဟို...ရတယ္...အန္တီရဲ႕...ၾကံဳေနက်ပဲ...ဟင္း..."
"ေမာင္ေနပင္လယ္...လူကႀကီးသေလာက္စိတ္ကလက္တစ္ဆစ္ေလးပဲေနာ္...
စိတ္ရွည္ရွည္ထားမွအနာကေကာင္းလြယ္မွာ...
ေနာက္ၿပီးေတာ့...ဒီေျခေထာက္ကိုျမန္ျမန္ေကာင္းခ်င္ရင္...
အေကြးအဆန္႔ေတာ့ေသခ်ာေလ့က်င့္ေပးရမယ္...
အရမ္းႀကီးျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့မလုပ္ရဘူး...အိုေကေနာ္..."
"အိမ္ျပန္ဆင္းလို႔ကေရာမရေသးဘူးလား...ၾကာၾကာေနရဦးမလား..."
"အင္း...ဆင္းလို႔ေတာ့ရတယ္...တစ္ရက္ပဲသည္းခံလိုက္ေနာ္...
ေျခေထာက္ကေသခ်ာအဆင္ေျပေနတာကိုေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္
ဆရာမေလးဒီေန႔ခဏခဏလာၾကည့္လိမ့္မယ္...
ေျခေထာက္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔နာက်င္တာဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိျဖစ္သလဲစစ္ေပးမွာ...
တကယ္လို႔အိုေကၿပီဆိုရင္မနက္ျဖန္ညေလာက္ေတာ့ျပန္လို႔ရၿပီ..."
"အာ...မရဘူး...
ေပးျပန္လိုက္ေတာ့..."
မအိုေကရင္ျပန္လို႔မရေသးတဲ့သေဘာမို႔လို႔...
အျပည့္အဝေတာင္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္...
အိပ္ယာႏိုးကတည္းကစည္း'ကိုမေတြ႕ရလို႔...စိတ္မၾကည္မလင္ရာကေန...
ဆရာဝန္နဲ႔ေတာင္ဘုနဲ႔ေဘာက္ေတြေျပာမိလာသည္။
မာမီ့ကိုေမးေတာ့ အျပင္ခန္းမွာသြားအိပ္ေနတာလို႔သိရၿပီး...ဘယ္ေတာ့ႏိုးလာမလဲ'တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျဖစ္ရသည္။
အိပ္ခ်ိန္မမွန္တာေၾကာင့္စည္း'ပင္ပန္းေနတာကိုသိေပမယ့္...မ်က္စိေရွ႕ကေနေပ်ာက္ေနေတာ့...
စိတ္ထဲေနရတာအခန္႔မသင့္ေပ။
ဒီအခန္းထဲမွာသူရွိေနတာေတာင္မွ...အနားမွာရွိမေနတာကိုဘဝင္မက်...
လက္ဖဝါးတစ္ဖက္စာနာရီပိုင္းေလးပဲမေတြ႕ရတာကို.....
နီးနီးေလးနဲ႔လြမ္းခ်င္ေနၿပီ....ဟူး........ခက္သည္။
ေျခေထာက္ကလမ္းေလွ်ာက္လို႔ရေနရင္ေတာ့...ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး...အနားမွာမေနရေကာင္းဘူးလားဟုေမးေမးၿပီးရန္ေျပးေတြ႕ခ်င္သည္။
စကားေျပာသံေတြေၾကာင့္ဆရာဝန္ရွိေနသည္ထင္၏။
အိပ္ယာကေနထသြားမလို႔လုပ္မွေခါင္းထဲမူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ေနေတာ့ခဏေလးမ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးျပန္ကာေမွးလိုက္သည္။
အခန္းဝမွာေျခသံေလးေတြၾကားေတာ့မွေဒါက္တာျပန္သြားေၾကာင္းသတိထားမိကာ...
မ်က္ႏွာေတာင္မသစ္ႏိုင္ဘဲထြက္လာရသည္။
ပင္လယ္က ကုတင္ေပၚမွေျခဆင္းထိုင္ေနၿပီးမ်က္ႏွာေလးကစူပုတ္ေန၏။
ခံုအပုေလးေပၚမွာေျခေထာက္ကိုေကြးၿပီးတင္ထားရေတာ့ ေက်ာက္ပတ္တီးထပ္မစည္းရေတာ့ဘူးထင္သည္။
"ပတ္တီးေျဖလိုက္ၿပီပဲ....ထပ္မစည္းရေတာ့ဘူးလား..."
"-----"
ေမးေပမယ့္ ပင္လယ္ကျပန္မေျဖဘဲ စူပုတ္ပုတ္။
"ဘာလို႔လဲ...ေနလို႔မေကာင္းဘူးလား...
မင္းမာမီကေရာ..."
"မသိဘူး...ကိုယ့္ဘာသာသြားရွာပါလား..."
"ဟာ့...ဘာျဖစ္တာလဲ..."
အခုထိရိပ္မိပံုမရတဲ့စည္းက ပင္လယ့္ကို ပံုမွန္လို႔ထင္ေနတုန္း။
"ဆရာဝန္က ေဆးရံုမဆင္းရေသးဘူးေျပာလို႔လား...."
"ငါ့ကို ေဆးရံုမွာပဲတသက္လံုးေနေစခ်င္တာလား...."
"ဟင္း.....မေျပာဆိုအပ္တဲ့ေပါက္ကရေတြ...ထပ္ၿပီးစိတ္ကေကာက္ေနျပန္ၿပီ....ဘာလို႔လဲ..."
ႏွာသီးဖ်ားေလးကိုဖြဖြေလးဆြဲညစ္ၿပီး...ေျခေထာက္ကအနာကိုၾကည့္ကာ...ေဘးနားဝင္ထိုင္သည္။
"မေကာက္နဲ႔ေတာ့.....ေျခနာေနေသးလား..."
"နာတယ္..."
"ပတ္တီးထပ္မစည္းရေတာ့ဘူးေပါ့...ဒီအတိုင္းထားမွာတဲ့လား"
ညာဘက္ကပ္ၿပီး ဖိေဆာင့္တဲ့ဒဏ္ကိုခံထားရေတာ့ေျခဆစ္ေလးေတြကညိဳမဲဖူးေရာင္ေန၏။
အသားနည္းနည္းၿပဲသြားတာေတြကေတာ့ေကာင္းေနေပမယ့္ ေရာင္ယမ္းေနတာကက်န္ေသး၏။
အနာကိုပဲၾကည့္ၿပီး စည္းက ေမးေနေတာ့ တိုေနတဲ့စိတ္ကေလးကေပ်ာက္သြားသည္။
အရိပ္ကဲမသိတတ္တဲ့စည္း...ေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီ။
"အဲဒီအနာကိုသိပ္စိတ္ဝင္စားေနရင္ခင္ဗ်ား...ဆရာဝန္အခန္းကိုလိုက္သြားေမးပါလား..."
"ဟာ့...ဆိုးလိုက္တာ...မင္းေျခေထာက္ကို...စိုးရိမ္လို႔ေမးတာကို..."
"အဲဒီေျခေထာက္ကိုပဲသိပ္ဂ႐ုစိုက္ေနရင္...ျဖတ္ၿပီးယူလိုက္ေတာ့..."
ဘာကိုစိတ္ေကာက္ေနမွန္းမသိေပမယ့္ နဖူးေလးကိုခပ္ဖြဖြေလးနမ္းၿပီးေတာ့ ေခ်ာ့ရျပန္သည္။
အဆိုးအဆာေလးက မ်က္ႏွာေလးညိဳေနတာ ၿပိဳေတာ့မည္။
"မင္းခႏၶာကိုယ္မို႔လို႔စိတ္ပူတာေလ...ပင္လယ္ရဲ႕...
ငါခ်စ္ရတဲ့သူမို႔လို႔စိတ္ပူတာေလ...
အဲဒါေၾကာင့္ေမးလို႔မရဘူးလား..."
"ခင္ဗ်ားကအနာကိုပဲစိတ္ဝင္စားေနတာမလား...ကြ်န္ေတာ့္ကိုစိတ္မဝင္စားဘူးမလား..."
အဲဒီေတာ့မွဘာလို႔စိတ္ေကာက္တယ္ဆိုတာကိုသေဘာေပါက္သြားခဲ့ရသည္။
အဟား...ပင္လယ္ကေတာ့ တကယ္ကိုစားသည္။
"ဟင္း......မင္းနဲ႔မင္းေျခေထာက္ကမတူဘူးလား...သီးသန္႔စီလား..."
"ဟုတ္တယ္..."
အူတိုတိုနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုတဖက္လွည့္ၿပီးမွေျဖတဲ့ ပငၤလယ္က ကပ္သီးကပ္သန္႔တကယ္ႏိုင္သည္။
"ဟား....ဟား...အူတိုတာေလးကလည္းကြာ...
ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ျပန္ၿပီးအူတိုရတယ္လို႔...မၾကားေတာင္မၾကားဖူးဘူး..."
"သြား....ဆရာဝန္ကိုသြားေခၚခဲ့...အဲဒီလက္ေရာေျခေထာက္ေရာျဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားကိုေပးလိုက္မယ္...."
"အြန္႔...မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ..."
"ဘာလဲ...ဒဏ္ရာနဲ႔မို႔ ၿငိဳျငင္တာလား..."
"မဟုတ္ဘူးေလ...အဲဒီအနာကိုလြဲေျပာင္းေပးလို႔ရရင္ေကာင္းေနတဲ့ငါ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔အစားထိုးေပးလိုက္ၿပီ......
ခ်စ္တဲ့မင္းမို႔လို႔စိတ္ပူတာေလကြာ.....
မေကာက္စမ္းနဲ႔...
မင္းကိုခ်စ္လို႔မင္းနဲ႔ဆိုင္တဲ့အရာမွန္သမွ်ကိုတန္ဖိုးထားေနတာ...အဲဒါေလးကိုျမင္ေအာင္မၾကည့္ဘူး....စိတ္ေကာက္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ...."
သူ႔ပါးေလးတစ္ဖက္ကိုအလိုက္တသိနမ္းလိုက္ေတာ့ ငတိေလးကခိုးျပံဳးသည္။
"ရၿပီလား..."
ထပ္ေမးၾကည့္ေတာ့က်န္ေနေသးတဲ့ပါးတစ္ဖက္ပါလွည့္လာသည္။
ေအာ္...ကဲ...ကေလးေလးေတြ စိတ္ေကာက္သလိုျဖစ္ေနၿပီ၊
"ရႊတ္..."
ျပံဳးၿပီးၾကည္လာတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြကိုထပ္ၾကည့္မိရင္း...
သူ႔သေဘာမွာဆက္ေမွ်ာဖို႔ျပင္သည္။
"လက္နဲ႔ေျခကေတာ္ေတာ္နာေနေသးလား..."
"အင္း..."
ပတ္တီးပါးပါးေလးပတ္ထားတဲ့လက္ကိုအေပၚမွနမ္းလိုက္ၿပီးမွ...ဒူးနားေလးမွာတစ္ခ်က္ထပ္ၿပီးကုန္းနမ္းသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ..."
"မင္းအရင္တခါကေျပာတာနမ္းလိုက္ရင္အနာေပ်ာက္တယ္ဆိုလို႔....."
"ဟြန္႔...အဲဒါဆို.....ဒီမွာေရာနာတယ္....."
ေမးကိုေမာ့လာၿပီးနႈတ္ခမ္းေလးကိုေရွ႕သို႔ထိုးေပးေတာ့...စည္းကေနာက္ကိုဆုတ္ရသည္။
"ဟင္း.....အဲဒါက...ေနဦး...ငါမ်က္ႏွာလည္းမသစ္ရေသးဘူး...သြားလည္းမတိုက္ရေသးဘူး..."
"အဲဒီေတာ့...ဘာျဖစ္လဲ..."
"ေနာက္ၿပီးေတာ့...မင္းမာမီျပန္ဝင္လာမွာ...ေတာ္...ေတာ္....."
"မရဘူး..."
ပင္လယ္ကမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ထိုးကာ...သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ေနသည့္စည္းရဲ႕...အက်ႌလည္ပင္းစကိုဆြဲနိမ့္ပစ္လိုက္သည္။
"ေန...ေနဦးေလ...သြားမတိုက္ရေသးဘူးဆို...အျပင္ကေနလူဝင္လာရင္ခက္ေတာ့မွာပဲ..."
"မသိဘူး...နားမလည္ဘူး...လြမ္းေနတာပဲသိတယ္..."
အဲဒီလို...ဇြတ္တရြတ္ေကာင္ေလးေၾကာင့္...ဘယ္ေန႔မွာဒုကၡလွလွေတြ႕မလဲေၾကာက္ရြံ့ေနရၿပီ။
ဒါေပမယ့္...တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္...ႏွစ္ေယာက္စလံုးျမန္ဆန္စြာ...လူခ်င္းခြာရ၏။
"သား...ႏိုးၿပီလား...သားေနေလ...ဂြတိုက္တာ...မနက္ကတည္းက...အခုေရာဘာျဖစ္ျပန္ၿပီတဲ့လဲမသိဘူး..."
"မာမီကလဲ...ကြ်န္ေတာ္ေဆးရံုမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူးကို..."
"အမယ္...မာမီကေဆးရံုမွာသားေလးကိုတမင္ထားခ်င္လို႔လာေနရသလိုနဲ႔...လူဆိုးေလး...
ခဏေနရင္အျပင္သြားမယ္ေလ...အျပင္ခဏထြက္ၿပီးေလသန္႔သန္႔ေလးရွဴေပါ့ေနာ္.."
စည္းကလွည့္ထြက္ၿပီးသန္႔စင္ခန္းဝင္မလို႔ျပင္သည္။
"စည္း...ငါ့ကိုလာတြဲ...အိမ္သာသြားမလို႔..."
အြန္႔.....လုပ္ျပန္ၿပီ...
တမင္တကာေခၚပါသည္ဟုမေျပာေပမယ့္...ပင္လယ့္မ်က္ႏွာကိုဖတ္လို႔ရေနၿပီ။
ဒါ...တမင္ဂြင္ဖန္တာျဖစ္သည္။
"လာတြဲေလ...ဘာေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနျပန္တာလဲ..."
မင္းေတာ့လား.....
ပါးစပ္ေလးတျပင္ျပင္နဲ႔စည္းကေအာင့္ထားလိုက္ရကာခါးမွဆြဲဖက္ၿပီးတြဲရျပန္သည္။
"အာ့...."
အၿမဲလိုပဲ မာယာကမ်ားေသး။
မနာဘဲနဲ႔တမင္ေအာ္ရတာေတာ္ေတာ္ေနလို႔ေကာင္းသည္ထင္၏။
သူ႔ရဲ႕ပုခံုးကိုဖက္ၿပီးေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကိုကြယ္တာနဲ႔ငါးခူျပံဳးခိုးျပံဳးေနတာကို...မ်က္လံုးေထာင့္မွာျမင္ေနရေတာ့...
ေခါင္းကိုခါမိသည္။
အဲလိုလိုက္ကပ္ေနပံုမ်ိဳးနဲ႔...ငါနဲ႔မင္း.....ျပႆနာအႀကီးႀကီး တက္ေတာ့မည္။
သန္႔စင္ခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီးမွ...ေလာ့ခ္ခ်မလို႔လွမ္းလိုက္တဲ့ ပင္လယ့္လက္ကိုဖတ္'ကနဲလွမ္း႐ိုက္ေတာ့ ပင္လယ္ကမဲ့ခနဲ။
အသံေလးႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔...ဆူေပးလိုက္သည္။
"အိမ္သာလဲမတက္ခ်င္ဘဲနဲ႔ မင္း...တမင္တကာမလား...႐ုပ္ကိုက..."
"ဟီး......"
"လုပ္ထည့္ရရင္ေတာ့ေသေတာ့မယ္..."
"အဲဒီမွာထိုင္ခ်င္တယ္..."
မ်က္ႏွာသစ္သည့္ေဘစင္ကေပါင္ေလာက္အျမင့္နဲ႔ေက်ာက္ခံုေလးလိုအစြန္းထြက္ေနေတာ့လူႀကီးတစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းထိုင္လို႔ရသည္။
အဲဒီနားေလးကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဖ်တ္ခနဲထိုင္ခ်သည္။
သူမ်က္ႏွာသစ္ေနရင္ ေရစိုကုန္မွာစိုးလို႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလးကို ေပါင္ေပၚလႊားတင္ေပးလိုက္သည္။
"ေသခ်ာထိုင္...မ်က္ႏွာသစ္ရင္စိုကုန္မလားမသိဘူး"
မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္းေလးမွာ ပင္လယ္က သူ႔သြားတိုက္တံေလးကိုယူၿပီးကိုင္ထားေတာ့...ေတာင္းရေသးသည္။
"ေနဦး...သြားတိုက္ေဆးဗူးေပး...ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေပးမယ္..."
လူနာကလူေကာင္းကိုအိမ္သာထဲမွာလာၿပီး...ခိုးခိုးဝွက္ဝွက္ယုယေနေတာ့..
စည္းကရယ္ခ်င္လာကာ...အသံပါထြက္၏။
"ေတာ္ပါ...ကိုယ့္ဘာသာလုပ္လဲရတယ္..."
"ဟြန္႔...ခင္ဗ်ားသာယာေနတယ္ေနာ္...
ဒီေန႔ လူပိုရွိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ႀကိဳၿပီးကမ႓ာပ်က္ေနတာ......
ဒီေန႔တေနကုန္မာမီရွိေနမွာ...
ေနာက္ၿပီးနာ့စ္ေလးလဲခဏခဏလာၾကည့္မွာ..."
"အင္း...."
သြားတိုက္ေနရင္းနဲ႔မႈန္က်ေနတဲ့ပင္လယ့္မ်က္ႏွာေလးကိုငဲ့ၾကည့္ေတာ့ဝမ္းနည္းေနတဲ့ပံုေလးပါ။
"မနက္ကလည္းကြ်န္ေတာ့္အနားမရွိေနခဲ့ဘူး...
ကြ်န္ေတာ္အိပ္ယာႏိုးလာေတာ့...
ခင္ဗ်ားကတျခားေနရာသြားေနတယ္ထင္ေနတာ...
အဲဒီကတည္းကဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး....."
စည္း'ကပါးစပ္ထဲကသြားတိုက္ေဆးအျမႇုပ္ေတြကိုေထြးထုတ္ၿပီးပလုတ္က်င္းပစ္ကာ...သူ႔နဖူးေလးကိုလွမ္းတိုက္သည္။
"ငါကတျခားသြားစရာဘာရွိလို႔လဲ...
မင္းေဘးမွာပဲေန႔တိုင္းရွိတာကို..."
"သိေနေပမယ့္...မေတြ႕ရလို႔ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး..."
မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေပးေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာမို႔ အသည္းယားစြာနဲ႔ေနာက္မိသည္။
"ငါ့ကိုႀကိဳးေလးနဲ႔ခ်ည္ထားမလား...ေခြးကေလးေၾကာင္ကေလးလို..."
မ်က္ႏွာေတာင္ေပၚမွာေရစက္ေလးေတြတင္ေနတဲ့စည္းကမ်က္ႏွာကို သပ္ခ်ပစ္ေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြစုေနရာကေန ျပန္႔ကားလို႔။
အၿမဲၾကည္လင္ေနတတ္တဲ့ ညိႈ႕မ်က္ဝန္းေတြက ေတာက္ပလို႔။
"ခင္ဗ်ား...အိပ္ေရးပ်က္တာေတာင္မ်က္ဝန္းေတြကလွေနတုန္းပဲ..."
"ဟုတ္လား...အဟား.....ဘဝင္ေတာင္ျမင့္ခ်င္တယ္..."
ပင္လယ့္စကားကိုသေဘာက်ၿပီးအရမ္းျပံဳးလိုက္ေတာ့ယုန္သြားေလးေတြေပၚလာသည္။
"အဲဒီလိုရယ္တာေလး...ကြ်န္ေတာ္ကလြဲရင္ဘယ္သူ႔မွမျမင္ေစခ်င္ဘူး...
တကယ္သဝန္တိုေနမိတယ္...
အဲဒီအျပံဳးေလးေတြ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲပိုင္ခ်င္တာ..."
ေဘစင္ေဘးမွာထိုင္ေန႐င္းတေစာင္းေလးျဖစ္ေနသည့္စည္းကိုလက္တစ္ဖက္လွမ္းဆြဲကာနီးေစသည္။
"ခင္ဗ်ားကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္ဆိုတာဘယ္အထိမွန္းမေတြးရဲဘူး...
ေနာက္ၿပီးတေယာက္ေယာက္ယူသြားမွာေၾကာက္သလိုပဲ...
စင္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့သက္မဲ့အ႐ုပ္ကေလးကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာမ်ိဳးလဲမဟုတ္ဘူး...
ခင္ဗ်ားရဲ႕အရာရာ...သက္ဆိုင္တာမွန္သမွ်ကိုကြ်န္ေတာ္လည္းပတ္သက္ခ်င္တာ...
တကယ္လို႔...ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘဝတစ္ခုလံုးကိုလိုခ်င္တယ္လို႔ေျပာရင္...ေလာဘႀကီးတယ္လို႔ထင္ေနမလား..."
ေတြးေငးရင္းေျပာေနသည္မို႔ပင္လယ့္မ်က္ဝန္းေလးေတြရီေဝေနသလိုျဖစ္ေနတာကို...ျမတ္ႏိုးစြာၾကည့္ေနရင္း...
"ခင္ဗ်ားခ်င္းထပ္ေနတာပဲကြာ...ေခၚ...ကိုကို'လို႔..."
သူေျပာေနတာေလးကိုခ်စ္မဝႏိုင္ဘဲ...
ရင္ခြင္ထဲမွာေထြးဖက္ထားရင္းသူေမးသမွ်ကိုဆက္ၿပီးအေျဖထုတ္ေပးခ်င္ေပမယ့္...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သန္႔စင္ခန္းဝင္လာတာၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။
အျပင္ကိုတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔စိုးထိတ္လာၿပီ.... ။
စားဖို႔မရွိလို႔ခိုးဝွက္ေနရသလိုမ်ိဳး...ခိုးခ်စ္မွျဖစ္မွာဆိုေပမယ့္...မေကာင္းမႈလုပ္ေတာ့ေၾကာက္ရတာအမွန္ပဲ.....။
"ေခၚေလ...ကိုကို'လို႔..."
"အင္း...အဖိုးအခကိုအရင္ေပးပါ..."
လို႔ဆိုၿပီးနႈတ္ခမ္းေလးေထာ္လာတာကို
ၾကည္ႏူးစြာဖြဖြေလးနမ္းေတာ့မွ...ကိုကိုေခၚသံၾကားရသည္။
"ခ်စ္တယ္...ကိုကို..."
ခ်ိဳၿမိန္တတ္ေသာ အနမ္းေတြအျပင္ အခုေတာ့ ကိုကိုေခၚသံပါထပ္တိုးလာၿပီ။
ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးေနတဲ့စည္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းေလးကိုဖိကပ္ကာနမ္းေတာ့ စည္းက မ်က္လံုးေလးေတြကိုမွိတ္ခ်ပစ္သည္။
ရင္ခုန္ျခင္းက တသက္လံုးမ႐ိုးႏိုင္ၿပီ။
ကိုယ္ေတာင့္တသည့္အခ်ိန္တိုင္း...
စည္းကို သူ႔အနားမွာအဆင္သင့္အနားမွာအၿမဲရွိေစခ်င္ၿပီး...
ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကိုလည္း အခ်ိန္ျပည့္ လိုအပ္ေသးသည္။
စည္းရယ္...ခင္ဗ်ားကိုတပ္မက္မႈကအဆမတန္ႀကီးထြားလာလို႔...ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ...။
ခ်စ္တယ္...ခ်စ္တယ္နဲ႔...
ဘဝတစ္ခုလံုးကိုပါအပိုင္လိုခ်င္လာမိတဲ့စိတ္ကေလးကိုပဲ အလိုလိုက္ခ်င္ေနၿပီ။
သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ၾကား တိက်တဲ့ အေျဖေလးေတြရွိဖို႔လိုၿပီ။
အနာဂတ္ေတြက ေဝးလြန္းေနျပီး၊ အခ်ိန္ေတြကေႏွးလြန္းေနတယ္...ကိုကိုရာ...
ဒဏ္ရာေတြအခုခ်က္ခ်င္းေကာင္းသြားၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူတူေနဖို႔ျပန္ခ်င္ၿပီ...
အေႏွာင့္ယွက္ကင္းတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆံုစည္းရာေလးဆီ...။
Unicode
မနက်လင်းတဲ့အထိစည်းကတရေးမှမအိပ်ခဲ့သေးဘဲရှိသည်။
နေ့လည်ဘက်တွေရောက်မှအိပ်ချင်နေတာဘယ်လိုမှထိန်းလို့မရ...
"သားတစ်ညလုံးမအိပ်ခဲ့ဘူးလား..."
"ဟုတ်ကဲ့...အိပ်လို့မရခဲ့လို့ပါ"
"အန်တီဒီနေ့အလုပ်မသွားဘူး...အပြင်ခန်းမှာသွားအိပ်ပါလား..."
"ရပါတယ်...အန်တီရယ်..."
"သွားပါ...ဆိုဖာပေါ်အိပ်တာနဲ့အိပ်ယာပေါ်မှာသေချာအိပ်တာကမတူဘူးလေ...
သက်တောင့်သက်သာဖြစ်တယ်...အိပ်လိုက်ပါ...သားနေ'ကိုအန်တီစောင့်နေမယ်...သွားအိပ်လိုက်နော်..."
"ဟုတ်ကဲ့...အောက်ခဏဆင်းလိုက်ဦးမယ်..."
"မနက်စာမှာထားတယ်နော်...သား...တစ်ခုခုဝယ်စားမှာစိုးလို့..."
ထမင်းတွေလဲသေချာမစားဘဲ ကော်ဖီတွေပဲလိမ့်သောက်နေတဲ့ စည်းကို သူမ,သတိထားမိနေတာကြာပြီ။
သိပ်လဲမအိပ်ဘဲနေတော့ ကြာရင်လူကအားပြတ်နိုင်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့...."
စီးကရက်ဗူးကိုအိတ်ထဲကောက်ထည့်ပြီးအောက်ထပ်ဆင်းခဲ့တော့ မနက်ခြောက်နာရီ...။
ဆေးလိပ်သောက်လို့ရအောင်တမင်သတ်မှတ်ပေးထားတဲ့ဇုံလေးထဲဝင်ကာစီးကရက်သောက်ရင်းနဲနဲကြာတဲ့အထိထိုင်နေခဲ့ကာ...
သူဆေးလိပ်သောက်တာကိုမနာလိုဖြစ်နေတဲ့ ပင်လယ့်မျက်နှာကိုမြင်လာတော့အသံထွက်အောင်ရယ်မိပါ၏။
အဆိုးလေးရယ်...
အခုတွေ့ပြီး...အခုချစ်နေကြတာတောင်မှ...
မဆုံးနိုင်တဲ့ဆန္ဒတွေနဲ့....နှလုံးသားကအချစ်ကို အထပ်ထပ်ဆာလောင်နေပြီ။
ကျောချင်းကပ်လျက်နေရတာတောင်...မျက်နှာမမြင်ရလို့လွမ်းမိကြောင်း...
ဖတ်ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗျာလေးကိုသတိရမိတော့...
ဟုတ်လိမ့်မည်။
သူတို့လည်း တခန်းထဲနေရင်းလွမ်းချင်နေပြီ။
အချစ်ဆိပ်တက်နေတဲ့ရင်ဘတ်တစ်ခြမ်းမှာသူ့ပုံရိပ်တွေနဲ့စကားသံလေးတွေချည်းမြင်ယောင်နေရင်း...
အချစ်ကြောင့်နေ့တိုင်းနေသာပြီး...ညဘက်တိုင်းလမသာပေမယ့်...သူ့ကြောင့်ငြိမ်းချမ်းရပါသည်။
မိနစ်သုံးဆယ်လောက်ဟိုဟိုဒီဒီလမ်းလျှောက်ကြည့်ခဲ့ပြီးမှအပေါ်ပြန်တက်လာတော့...ပင်လယ်ကအိပ်ပျော်နေတုန်းလေးပါပဲ...။
"သား...မင်းမနက်စာစားပြီးမှအိပ်လိုက်...မှာထားတာတွေရောက်နေပြီ..."
ငြီးစီစီခေါင်းထဲမှာနေလို့မကောင်းတော့ အစာစားကြီး ခဏတော့အိပ်လိုက်မည်။
----------
ဒီနေ့ပတ်တီးဖြေရမည်။
နိုးလာကတည်းက စည်းရဲ့အရိပ်ယောင်လေးမတွေ့ရတော့ နေလို့မကောင်းချင်။
"လက်ကတော့ပြန်ကောင်းဖို့ကကြာဦးမှာ...ခြေထောက်ကတော့အဆင်ပြေနေပြီ...ပတ်တီးတော့ပတ်ထားရဦးမှာပဲ"
"ဟား....အဲဒီခြေထောက်တန်းတန်းကြီးနဲ့နေရဦးမှာပေါ့...သေလိုက်တာကမှကောင်းဦးမယ်..."
"ဟဲ့...ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ သားရယ်...စိတ်ကိုအေးဆေးထားပါ..."
တင်းမာနေတဲ့သူ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးအမေဖြစ်သူကချော့ပြောရသည်။
ဆရာဝန်ကတော့...အမြဲကြုံရသည်မို့နားလည်သည့်မျက်ဝန်းတွေနဲ့.....ပြုံးသည်။
"ကွေးလို့ရအောင်တော့ပတ်ပေးမယ်ကွာ...အရမ်းကြီးတော့မလှုပ်ရှားနဲ့ပေါ့..."
ပင်လယ့်မျက်နှာက လိုချင်တာမပေးလို့ရန်တွေ့သည့်ကလေးပါက်စနလိုဖြစ်နေတော့...
နာ့စ်လေးကတော်တော်ရယ်ချင်နေပြီ။
ဒါကို ပင်လယ်ကလည်းမြင်သည်။
"ဟိုအနောက်ကအမကြီး...ခိုးရယ်မနေနဲ့..."
"ဟဲ့...သား...ဒုက္ခပဲ...ကန်တော့ပါရဲ့ဆရာမလေးရယ်..."
"ဟို...ရတယ်...အန်တီရဲ့...ကြုံနေကျပဲ...ဟင်း..."
"မောင်နေပင်လယ်...လူကကြီးသလောက်စိတ်ကလက်တစ်ဆစ်လေးပဲနော်...
စိတ်ရှည်ရှည်ထားမှအနာကကောင်းလွယ်မှာ...
နောက်ပြီးတော့...ဒီခြေထောက်ကိုမြန်မြန်ကောင်းချင်ရင်...
အကွေးအဆန့်တော့သေချာလေ့ကျင့်ပေးရမယ်...
အရမ်းကြီးပြင်းပြင်းထန်ထန်တော့မလုပ်ရဘူး...အိုကေနော်..."
"အိမ်ပြန်ဆင်းလို့ကရောမရသေးဘူးလား...ကြာကြာနေရဦးမလား..."
"အင်း...ဆင်းလို့တော့ရတယ်...တစ်ရက်ပဲသည်းခံလိုက်နော်...
ခြေထောက်ကသေချာအဆင်ပြေနေတာကိုစောင့်ကြည့်ဦးမယ်
ဆရာမလေးဒီနေ့ခဏခဏလာကြည့်လိမ့်မယ်...
ခြေထောက်လှုပ်ရှားမှုနဲ့နာကျင်တာဘယ်လောက်အတိုင်းအတာထိဖြစ်သလဲစစ်ပေးမှာ...
တကယ်လို့အိုကေပြီဆိုရင်မနက်ဖြန်ညလောက်တော့ပြန်လို့ရပြီ..."
"အာ...မရဘူး...
ပေးပြန်လိုက်တော့..."
မအိုကေရင်ပြန်လို့မရသေးတဲ့သဘောမို့လို့...
အပြည့်အဝတောင်မပျော်နိုင်ခဲ့တဲ့အပြင်...
အိပ်ယာနိုးကတည်းကစည်း'ကိုမတွေ့ရလို့...စိတ်မကြည်မလင်ရာကနေ...
ဆရာဝန်နဲ့တောင်ဘုနဲ့ဘောက်တွေပြောမိလာသည်။
မာမီ့ကိုမေးတော့ အပြင်ခန်းမှာသွားအိပ်နေတာလို့သိရပြီး...ဘယ်တော့နိုးလာမလဲ'တမျှော်မျှော်ဖြစ်ရသည်။
အိပ်ချိန်မမှန်တာကြောင့်စည်း'ပင်ပန်းနေတာကိုသိပေမယ့်...မျက်စိရှေ့ကနေပျောက်နေတော့...
စိတ်ထဲနေရတာအခန့်မသင့်ပေ။
ဒီအခန်းထဲမှာသူရှိနေတာတောင်မှ...အနားမှာရှိမနေတာကိုဘဝင်မကျ...
လက်ဖဝါးတစ်ဖက်စာနာရီပိုင်းလေးပဲမတွေ့ရတာကို.....
နီးနီးလေးနဲ့လွမ်းချင်နေပြီ....ဟူး........ခက်သည်။
ခြေထောက်ကလမ်းလျှောက်လို့ရနေရင်တော့...ဘောက်ဆတ်ဘောက်ဆတ်လျှောက်သွားပြီး...အနားမှာမနေရကောင်းဘူးလားဟုမေးမေးပြီးရန်ပြေးတွေ့ချင်သည်။
စကားပြောသံတွေကြောင့်ဆရာဝန်ရှိနေသည်ထင်၏။
အိပ်ယာကနေထသွားမလို့လုပ်မှခေါင်းထဲမူးနောက်နောက်ဖြစ်နေတော့ခဏလေးမျက်လုံးမှိတ်ပြီးပြန်ကာမှေးလိုက်သည်။
အခန်းဝမှာခြေသံလေးတွေကြားတော့မှဒေါက်တာပြန်သွားကြောင်းသတိထားမိကာ...
မျက်နှာတောင်မသစ်နိုင်ဘဲထွက်လာရသည်။
ပင်လယ်က ကုတင်ပေါ်မှခြေဆင်းထိုင်နေပြီးမျက်နှာလေးကစူပုတ်နေ၏။
ခုံအပုလေးပေါ်မှာခြေထောက်ကိုကွေးပြီးတင်ထားရတော့ ကျောက်ပတ်တီးထပ်မစည်းရတော့ဘူးထင်သည်။
"ပတ်တီးဖြေလိုက်ပြီပဲ....ထပ်မစည်းရတော့ဘူးလား..."
"-----"
မေးပေမယ့် ပင်လယ်ကပြန်မဖြေဘဲ စူပုတ်ပုတ်။
"ဘာလို့လဲ...နေလို့မကောင်းဘူးလား...
မင်းမာမီကရော..."
"မသိဘူး...ကိုယ့်ဘာသာသွားရှာပါလား..."
"ဟာ့...ဘာဖြစ်တာလဲ..."
အခုထိရိပ်မိပုံမရတဲ့စည်းက ပင်လယ့်ကို ပုံမှန်လို့ထင်နေတုန်း။
"ဆရာဝန်က ဆေးရုံမဆင်းရသေးဘူးပြောလို့လား...."
"ငါ့ကို ဆေးရုံမှာပဲတသက်လုံးနေစေချင်တာလား...."
"ဟင်း.....မပြောဆိုအပ်တဲ့ပေါက်ကရတွေ...ထပ်ပြီးစိတ်ကကောက်နေပြန်ပြီ....ဘာလို့လဲ..."
နှာသီးဖျားလေးကိုဖွဖွလေးဆွဲညစ်ပြီး...ခြေထောက်ကအနာကိုကြည့်ကာ...ဘေးနားဝင်ထိုင်သည်။
"မကောက်နဲ့တော့.....ခြေနာနေသေးလား..."
"နာတယ်..."
"ပတ်တီးထပ်မစည်းရတော့ဘူးပေါ့...ဒီအတိုင်းထားမှာတဲ့လား"
ညာဘက်ကပ်ပြီး ဖိဆောင့်တဲ့ဒဏ်ကိုခံထားရတော့ခြေဆစ်လေးတွေကညိုမဲဖူးရောင်နေ၏။
အသားနည်းနည်းပြဲသွားတာတွေကတော့ကောင်းနေပေမယ့် ရောင်ယမ်းနေတာကကျန်သေး၏။
အနာကိုပဲကြည့်ပြီး စည်းက မေးနေတော့ တိုနေတဲ့စိတ်ကလေးကပျောက်သွားသည်။
အရိပ်ကဲမသိတတ်တဲ့စည်း...တော်တော်လွန်နေပြီ။
"အဲဒီအနာကိုသိပ်စိတ်ဝင်စားနေရင်ခင်ဗျား...ဆရာဝန်အခန်းကိုလိုက်သွားမေးပါလား..."
"ဟာ့...ဆိုးလိုက်တာ...မင်းခြေထောက်ကို...စိုးရိမ်လို့မေးတာကို..."
"အဲဒီခြေထောက်ကိုပဲသိပ်ဂရုစိုက်နေရင်...ဖြတ်ပြီးယူလိုက်တော့..."
ဘာကိုစိတ်ကောက်နေမှန်းမသိပေမယ့် နဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးနမ်းပြီးတော့ ချော့ရပြန်သည်။
အဆိုးအဆာလေးက မျက်နှာလေးညိုနေတာ ပြိုတော့မည်။
"မင်းခန္ဓာကိုယ်မို့လို့စိတ်ပူတာလေ...ပင်လယ်ရဲ့...
ငါချစ်ရတဲ့သူမို့လို့စိတ်ပူတာလေ...
အဲဒါကြောင့်မေးလို့မရဘူးလား..."
"ခင်ဗျားကအနာကိုပဲစိတ်ဝင်စားနေတာမလား...ကျွန်တော့်ကိုစိတ်မဝင်စားဘူးမလား..."
အဲဒီတော့မှဘာလို့စိတ်ကောက်တယ်ဆိုတာကိုသဘောပေါက်သွားခဲ့ရသည်။
အဟား...ပင်လယ်ကတော့ တကယ်ကိုစားသည်။
"ဟင်း......မင်းနဲ့မင်းခြေထောက်ကမတူဘူးလား...သီးသန့်စီလား..."
"ဟုတ်တယ်..."
အူတိုတိုနဲ့ မျက်နှာကိုတဖက်လှည့်ပြီးမှဖြေတဲ့ ပင်္ငလယ်က ကပ်သီးကပ်သန့်တကယ်နိုင်သည်။
"ဟား....ဟား...အူတိုတာလေးကလည်းကွာ...
ကိုယ့်ခြေထောက်ကိုယ်ပြန်ပြီးအူတိုရတယ်လို့...မကြားတောင်မကြားဖူးဘူး..."
"သွား....ဆရာဝန်ကိုသွားခေါ်ခဲ့...အဲဒီလက်ရောခြေထောက်ရောဖြတ်ပြီး ခင်ဗျားကိုပေးလိုက်မယ်...."
"အွန့်...မလုပ်ပါနဲ့ကွာ..."
"ဘာလဲ...ဒဏ်ရာနဲ့မို့ ငြိုငြင်တာလား..."
"မဟုတ်ဘူးလေ...အဲဒီအနာကိုလွဲပြောင်းပေးလို့ရရင်ကောင်းနေတဲ့ငါ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အစားထိုးပေးလိုက်ပြီ......
ချစ်တဲ့မင်းမို့လို့စိတ်ပူတာလေကွာ.....
မကောက်စမ်းနဲ့...
မင်းကိုချစ်လို့မင်းနဲ့ဆိုင်တဲ့အရာမှန်သမျှကိုတန်ဖိုးထားနေတာ...အဲဒါလေးကိုမြင်အောင်မကြည့်ဘူး....စိတ်ကောက်မယ်ဆိုတာချည်းပဲ...."
သူ့ပါးလေးတစ်ဖက်ကိုအလိုက်တသိနမ်းလိုက်တော့ ငတိလေးကခိုးပြုံးသည်။
"ရပြီလား..."
ထပ်မေးကြည့်တော့ကျန်နေသေးတဲ့ပါးတစ်ဖက်ပါလှည့်လာသည်။
အော်...ကဲ...ကလေးလေးတွေ စိတ်ကောက်သလိုဖြစ်နေပြီ၊
"ရွှတ်..."
ပြုံးပြီးကြည်လာတဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေကိုထပ်ကြည့်မိရင်း...
သူ့သဘောမှာဆက်မျှောဖို့ပြင်သည်။
"လက်နဲ့ခြေကတော်တော်နာနေသေးလား..."
"အင်း..."
ပတ်တီးပါးပါးလေးပတ်ထားတဲ့လက်ကိုအပေါ်မှနမ်းလိုက်ပြီးမှ...ဒူးနားလေးမှာတစ်ချက်ထပ်ပြီးကုန်းနမ်းသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ..."
"မင်းအရင်တခါကပြောတာနမ်းလိုက်ရင်အနာပျောက်တယ်ဆိုလို့....."
"ဟွန့်...အဲဒါဆို.....ဒီမှာရောနာတယ်....."
မေးကိုမော့လာပြီးနှုတ်ခမ်းလေးကိုရှေ့သို့ထိုးပေးတော့...စည်းကနောက်ကိုဆုတ်ရသည်။
"ဟင်း.....အဲဒါက...နေဦး...ငါမျက်နှာလည်းမသစ်ရသေးဘူး...သွားလည်းမတိုက်ရသေးဘူး..."
"အဲဒီတော့...ဘာဖြစ်လဲ..."
"နောက်ပြီးတော့...မင်းမာမီပြန်ဝင်လာမှာ...တော်...တော်....."
"မရဘူး..."
ပင်လယ်ကမျက်စောင်းတစ်ချက်ပယ်ပယ်နှယ်နှယ်ထိုးကာ...သူ့ရှေ့မှာရပ်နေသည့်စည်းရဲ့...အကျႌလည်ပင်းစကိုဆွဲနိမ့်ပစ်လိုက်သည်။
"နေ...နေဦးလေ...သွားမတိုက်ရသေးဘူးဆို...အပြင်ကနေလူဝင်လာရင်ခက်တော့မှာပဲ..."
"မသိဘူး...နားမလည်ဘူး...လွမ်းနေတာပဲသိတယ်..."
အဲဒီလို...ဇွတ်တရွတ်ကောင်လေးကြောင့်...ဘယ်နေ့မှာဒုက္ခလှလှတွေ့မလဲကြောက်ရွံ့နေရပြီ။
ဒါပေမယ့်...တံခါးဖွင့်သံကြောင့်...နှစ်ယောက်စလုံးမြန်ဆန်စွာ...လူချင်းခွာရ၏။
"သား...နိုးပြီလား...သားနေလေ...ဂွတိုက်တာ...မနက်ကတည်းက...အခုရောဘာဖြစ်ပြန်ပြီတဲ့လဲမသိဘူး..."
"မာမီကလဲ...ကျွန်တော်ဆေးရုံမှာမနေချင်တော့ဘူးကို..."
"အမယ်...မာမီကဆေးရုံမှာသားလေးကိုတမင်ထားချင်လို့လာနေရသလိုနဲ့...လူဆိုးလေး...
ခဏနေရင်အပြင်သွားမယ်လေ...အပြင်ခဏထွက်ပြီးလေသန့်သန့်လေးရှူပေါ့နော်.."
စည်းကလှည့်ထွက်ပြီးသန့်စင်ခန်းဝင်မလို့ပြင်သည်။
"စည်း...ငါ့ကိုလာတွဲ...အိမ်သာသွားမလို့..."
အွန့်.....လုပ်ပြန်ပြီ...
တမင်တကာခေါ်ပါသည်ဟုမပြောပေမယ့်...ပင်လယ့်မျက်နှာကိုဖတ်လို့ရနေပြီ။
ဒါ...တမင်ဂွင်ဖန်တာဖြစ်သည်။
"လာတွဲလေ...ဘာကြောင်ပြီးကြည့်နေပြန်တာလဲ..."
မင်းတော့လား.....
ပါးစပ်လေးတပြင်ပြင်နဲ့စည်းကအောင့်ထားလိုက်ရကာခါးမှဆွဲဖက်ပြီးတွဲရပြန်သည်။
"အာ့...."
အမြဲလိုပဲ မာယာကများသေး။
မနာဘဲနဲ့တမင်အော်ရတာတော်တော်နေလို့ကောင်းသည်ထင်၏။
သူ့ရဲ့ပုခုံးကိုဖက်ပြီးဒေါ်ချိုချိုကိုကွယ်တာနဲ့ငါးခူပြုံးခိုးပြုံးနေတာကို...မျက်လုံးထောင့်မှာမြင်နေရတော့...
ခေါင်းကိုခါမိသည်။
အဲလိုလိုက်ကပ်နေပုံမျိုးနဲ့...ငါနဲ့မင်း.....ပြဿနာအကြီးကြီး တက်တော့မည်။
သန့်စင်ခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီးမှ...လော့ခ်ချမလို့လှမ်းလိုက်တဲ့ ပင်လယ့်လက်ကိုဖတ်'ကနဲလှမ်းရိုက်တော့ ပင်လယ်ကမဲ့ခနဲ။
အသံလေးကြိတ်ကြိတ်နဲ့...ဆူပေးလိုက်သည်။
"အိမ်သာလဲမတက်ချင်ဘဲနဲ့ မင်း...တမင်တကာမလား...ရုပ်ကိုက..."
"ဟီး......"
"လုပ်ထည့်ရရင်တော့သေတော့မယ်..."
"အဲဒီမှာထိုင်ချင်တယ်..."
မျက်နှာသစ်သည့်ဘေစင်ကပေါင်လောက်အမြင့်နဲ့ကျောက်ခုံလေးလိုအစွန်းထွက်နေတော့လူကြီးတစ်ယောက်ကောင်းကောင်းထိုင်လို့ရသည်။
အဲဒီနားလေးကပ်ပေးလိုက်တော့ ဖျတ်ခနဲထိုင်ချသည်။
သူမျက်နှာသစ်နေရင် ရေစိုကုန်မှာစိုးလို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါလေးကို ပေါင်ပေါ်လွှားတင်ပေးလိုက်သည်။
"သေချာထိုင်...မျက်နှာသစ်ရင်စိုကုန်မလားမသိဘူး"
မျက်နှာသစ်နေတုန်းလေးမှာ ပင်လယ်က သူ့သွားတိုက်တံလေးကိုယူပြီးကိုင်ထားတော့...တောင်းရသေးသည်။
"နေဦး...သွားတိုက်ဆေးဗူးပေး...ကျွန်တော်လုပ်ပေးမယ်..."
လူနာကလူကောင်းကိုအိမ်သာထဲမှာလာပြီး...ခိုးခိုးဝှက်ဝှက်ယုယနေတော့..
စည်းကရယ်ချင်လာကာ...အသံပါထွက်၏။
"တော်ပါ...ကိုယ့်ဘာသာလုပ်လဲရတယ်..."
"ဟွန့်...ခင်ဗျားသာယာနေတယ်နော်...
ဒီနေ့ လူပိုရှိတော့ ကျွန်တော်ကတော့ကြိုပြီးကမ႓ာပျက်နေတာ......
ဒီနေ့တနေကုန်မာမီရှိနေမှာ...
နောက်ပြီးနာ့စ်လေးလဲခဏခဏလာကြည့်မှာ..."
"အင်း...."
သွားတိုက်နေရင်းနဲ့မှုန်ကျနေတဲ့ပင်လယ့်မျက်နှာလေးကိုငဲ့ကြည့်တော့ဝမ်းနည်းနေတဲ့ပုံလေးပါ။
"မနက်ကလည်းကျွန်တော့်အနားမရှိနေခဲ့ဘူး...
ကျွန်တော်အိပ်ယာနိုးလာတော့...
ခင်ဗျားကတခြားနေရာသွားနေတယ်ထင်နေတာ...
အဲဒီကတည်းကဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး....."
စည်း'ကပါးစပ်ထဲကသွားတိုက်ဆေးအမြှုပ်တွေကိုထွေးထုတ်ပြီးပလုတ်ကျင်းပစ်ကာ...သူ့နဖူးလေးကိုလှမ်းတိုက်သည်။
"ငါကတခြားသွားစရာဘာရှိလို့လဲ...
မင်းဘေးမှာပဲနေ့တိုင်းရှိတာကို..."
"သိနေပေမယ့်...မတွေ့ရလို့ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး..."
မှုန်တေတေမျက်နှာပေးလေးကချစ်ဖို့ကောင်းနေတာမို့ အသည်းယားစွာနဲ့နောက်မိသည်။
"ငါ့ကိုကြိုးလေးနဲ့ချည်ထားမလား...ခွေးကလေးကြောင်ကလေးလို..."
မျက်နှာတောင်ပေါ်မှာရေစက်လေးတွေတင်နေတဲ့စည်းကမျက်နှာကို သပ်ချပစ်တော့ မျက်တောင်လေးတွေစုနေရာကနေ ပြန့်ကားလို့။
အမြဲကြည်လင်နေတတ်တဲ့ ညှို့မျက်ဝန်းတွေက တောက်ပလို့။
"ခင်ဗျား...အိပ်ရေးပျက်တာတောင်မျက်ဝန်းတွေကလှနေတုန်းပဲ..."
"ဟုတ်လား...အဟား.....ဘဝင်တောင်မြင့်ချင်တယ်..."
ပင်လယ့်စကားကိုသဘောကျပြီးအရမ်းပြုံးလိုက်တော့ယုန်သွားလေးတွေပေါ်လာသည်။
"အဲဒီလိုရယ်တာလေး...ကျွန်တော်ကလွဲရင်ဘယ်သူ့မှမမြင်စေချင်ဘူး...
တကယ်သဝန်တိုနေမိတယ်...
အဲဒီအပြုံးလေးတွေ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲပိုင်ချင်တာ..."
ဘေစင်ဘေးမှာထိုင်နေရင်းတစောင်းလေးဖြစ်နေသည့်စည်းကိုလက်တစ်ဖက်လှမ်းဆွဲကာနီးစေသည်။
"ခင်ဗျားကိုပိုင်ဆိုင်ချင်လာတယ်ဆိုတာဘယ်အထိမှန်းမတွေးရဲဘူး...
နောက်ပြီးတယောက်ယောက်ယူသွားမှာကြောက်သလိုပဲ...
စင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့သက်မဲ့အရုပ်ကလေးကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တာမျိုးလဲမဟုတ်ဘူး...
ခင်ဗျားရဲ့အရာရာ...သက်ဆိုင်တာမှန်သမျှကိုကျွန်တော်လည်းပတ်သက်ချင်တာ...
တကယ်လို့...ခင်ဗျားရဲ့ဘဝတစ်ခုလုံးကိုလိုချင်တယ်လို့ပြောရင်...လောဘကြီးတယ်လို့ထင်နေမလား..."
တွေးငေးရင်းပြောနေသည်မို့ပင်လယ့်မျက်ဝန်းလေးတွေရီဝေနေသလိုဖြစ်နေတာကို...မြတ်နိုးစွာကြည့်နေရင်း...
"ခင်ဗျားချင်းထပ်နေတာပဲကွာ...ခေါ်...ကိုကို'လို့..."
သူပြောနေတာလေးကိုချစ်မဝနိုင်ဘဲ...
ရင်ခွင်ထဲမှာထွေးဖက်ထားရင်းသူမေးသမျှကိုဆက်ပြီးအဖြေထုတ်ပေးချင်ပေမယ့်...
သူတို့နှစ်ယောက်သန့်စင်ခန်းဝင်လာတာကြာနေပြီဖြစ်သည်။
အပြင်ကိုတမျှော်မျှော်နဲ့စိုးထိတ်လာပြီ.... ။
စားဖို့မရှိလို့ခိုးဝှက်နေရသလိုမျိုး...ခိုးချစ်မှဖြစ်မှာဆိုပေမယ့်...မကောင်းမှုလုပ်တော့ကြောက်ရတာအမှန်ပဲ.....။
"ခေါ်လေ...ကိုကို'လို့..."
"အင်း...အဖိုးအခကိုအရင်ပေးပါ..."
လို့ဆိုပြီးနှုတ်ခမ်းလေးထော်လာတာကို
ကြည်နူးစွာဖွဖွလေးနမ်းတော့မှ...ကိုကိုခေါ်သံကြားရသည်။
"ချစ်တယ်...ကိုကို..."
ချိုမြိန်တတ်သော အနမ်းတွေအပြင် အခုတော့ ကိုကိုခေါ်သံပါထပ်တိုးလာပြီ။
ကြည်နူးစွာပြုံးနေတဲ့စည်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကပ်ကာနမ်းတော့ စည်းက မျက်လုံးလေးတွေကိုမှိတ်ချပစ်သည်။
ရင်ခုန်ခြင်းက တသက်လုံးမရိုးနိုင်ပြီ။
ကိုယ်တောင့်တသည့်အချိန်တိုင်း...
စည်းကို သူ့အနားမှာအဆင်သင့်အနားမှာအမြဲရှိစေချင်ပြီး...
ချစ်ခြင်းတရားတွေကိုလည်း အချိန်ပြည့် လိုအပ်သေးသည်။
စည်းရယ်...ခင်ဗျားကိုတပ်မက်မှုကအဆမတန်ကြီးထွားလာလို့...ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...။
ချစ်တယ်...ချစ်တယ်နဲ့...
ဘဝတစ်ခုလုံးကိုပါအပိုင်လိုချင်လာမိတဲ့စိတ်ကလေးကိုပဲ အလိုလိုက်ချင်နေပြီ။
သူနဲ့ကျွန်တော်ကြား တိကျတဲ့ အဖြေလေးတွေရှိဖို့လိုပြီ။
အနာဂတ်တွေက ဝေးလွန်းနေပြီး၊ အချိန်တွေကနှေးလွန်းနေတယ်...ကိုကိုရာ...
ဒဏ်ရာတွေအခုချက်ချင်းကောင်းသွားပြီး ခင်ဗျားနဲ့အတူတူနေဖို့ပြန်ချင်ပြီ...
အနှောင့်ယှက်ကင်းတဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဆုံစည်းရာလေးဆီ...။