"ရၿပီ...အၾကာႀကီးမရပ္နဲ႔...ေျခကေထာက္ထားရတာအရမ္းမနာဘူးမလား..."
"အင္း...တင္းေနတာတခုပဲ...ပတ္တီးေျဖလို႔မရေသးဘူးလားမသိဘူး...ေနာက္တစ္ရက္ေလာက္ေတာင္မေစာင့္ခ်င္ဘူး...အၿငိမ္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး...ပ်င္းတယ္..."
"ေဟာဗ်ာ...အၿငိမ္မေနခ်င္ရင္ဘယ္လိုေနမွာတုန္း...လက္ကသိပ္မွမေကာင္းေသးတာ..."
ေနပင္လယ္ကပတ္တီးေတြကိုငံု႔ၾကည့္ၿပီးပြစိပြစိေလးနဲ႔ပါ။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္ၿပီးကုတင္ေပၚျပန္ထိုင္ေစသည္။
"ညာဘက္ဒူးမေကြးနဲ႔....ျဖည္းျဖည္း...လဲခ်မွာလား..."
"ဟင့္အင္း...ထိုင္ေနမွာ...အဲေလာက္ေညာင္းေနတာအခုမွပိုသိသာလာတယ္...ခါးကေနအေၾကာေတြအကုန္ဆြဲၿပီးလွည့္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ..."
"အမယ္ေလး...ေနပင္လယ္.....အဲလိုေတာ့မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔.....ႏွိပ္ေပးမယ္...အေၾကာေျပသြားေအာင္လို႔..."
ကုတင္ေျခရင္းကေနတစ္ဖက္ကိုပတ္ၿပီးေတာ့...ပင္လယ့္အေနာက္မွာတင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္သည္။
ၿပီးမွပုခံုးေၾကာေလးေတြကိုညင္ညင္သာသာေလးဖိေပးရသည္။
"တစ္လနီးပါးေတာင္မလႈပ္မယွက္ဘဲအိပ္ထားရတာေညာင္းမွာေပါ့.....နာလား.....သာသာေလးပဲဖိေနတာ...နဲနဲအားထည့္ရင္နာမွာစိုးလို႔..."
"အင္း...ရတယ္..."
ပုခံုးႂကြက္သားေတြအနည္းငယ္ရွိေနေပမယ့္...
အသားအေရေလးေတြႏူးညံ့ေနကာပန္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔တူသည္။
စည္းက...တကယ္ကိုဖြဖြေလးဖိေနေတာ့...
"မင္းေတာ္ေတာ္အားနည္းေနပံုရတယ္...ဖိေနတာေၾကာင္ေလးလိုပဲ..."
"မဟုတ္ပါဘူး...မင္းနာေနမွာစိုးလို႔..."
ႏွိပ္သာႏွိပ္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနခဲ့တာ အေၾကာေတြေျပေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ေပးရလဲဆိုတာ စည္းက ေသခ်ာမသိပါ။
ခႏၶာကိုယ္ကိုတျခားလူလာထိျပီဆိုရင္ယားယံတတ္ၿပီး သူမ်ားလာႏွိပ္တာလည္းမခံခဲ့ဖူးပါ။
အၿမဲလိုမဟုတ္ေပမယ့္...စည္းကအခန္႔မသင့္တဲ့တခါတေလခါးလန္႔တတ္ၿပီး တကိုယ္လံုးဘယ္ေနရာမွအထိမခံႏိုင္ေတာ့။
အေညာင္းညာေျပေအာင္ႏွိပ္ေပးရတာလြယ္မွာပါဟုထင္ခဲ့ေပမယ့္...တကယ္ေတာ့ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ေပ။
ဒါေၾကာင့္ဒီအတိုင္းပဲသာသာေလးဖိေနခဲ့ျဖစ္တာ...
ပုခံုးကေနေက်ာျပင္အလယ္အထိေရာက္လာတဲ့အထိ။
ဒါကိုပင္လယ္ကလည္း ရိပ္မိေနကာ...
"စည္း...အဲဒါဘာလုပ္တာလဲ..."
"ဟင္...နာလို႔လား..."
"ဘယ္ကလာ...ႏွိပ္ေနတာလားပြတ္ေပးေနတာလားမသဲကြဲဘူး..."
"အားေပ်ာ့ေနတာေနမွာ...နဲနဲျပင္းျပင္းေလးႏွိပ္ေပးမယ္..."
စည္းကတကယ္မသိလို႔လက္ဝါးျပင္ကိုအားနည္းနည္းထပ္ထည့္ၿပီးေတာ့ထပ္ဖိသည္။
ပုခံုးကေတာ့ေစာင္းေနရာျဖစ္ေနသည္မို႔ဒီလိုပဲဖိတာထားပါေတာ့...
ေက်ာျပင္ကိုအခုစည္းႏွိပ္ေနတာမဟုတ္ဘဲလက္ဝါးနဲ႔ပြတ္ေနသလိုမ်ိဳးတြန္းေနတာပါ။
"အဲလိုမဟုတ္ဘူးေလ...အဲလိုႏွိပ္လို႔ကေတာ့ဘယ္အေညာင္းညာေျပမွာလဲ..."
"အင္.....ဒါဆိုဘယ္လိုႏွိပ္ရတာလဲ..."
"ဟင္....မင္းဘယ္လိုႏွိပ္ရမလဲမသိဘဲႏွိပ္ေနခဲ့တာေပါ့..."
"ႏွိပ္တယ္ဆိုတာဒီလိုပဲမဟုတ္ဘူးလား...."
"ဟား......."
အဲဒီစည္းနဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။
ေနပင္လယ္ကခါးလွည့္ၿပီးေနာက္ကိုေစာင္းၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္မရဘဲ.....ေက်ာခိုင္းထား၍သာစကားေတြေျပာေနရ၏။
"မင္းအႏွိပ္ခံဖူးရဲ႕လား..."
"ဟင့္အင္း..."
"ဟား......ထင္သားပဲ...တကယ္ကိုပဲကြာ....ႏွိပ္တာေရာျမင္ဖူးရဲ႕လား..."
"ျမင္ဖူးတယ္ေလ...ဒီလိုဒီလိုႏွိပ္ရတယ္လို႔ေတာ့အနီးကပ္မျမင္ဖူးဘူးေလ"
ေကာင္းေရာ။
ပင္လယ္ ေခါင္းကိုသာတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္မိေတာ့သည္။
"မင္းလက္ေတြလာဖိေနတာ...ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လာထိေနသလိုပဲ...ႏွိပ္ေနတာမွမဟုတ္ဘဲ...ႏွိပ္တယ္ဆိုတာ...ဒီလိုမ်ိဳး..."
အိပ္ယာခင္းေပၚကိုလက္မနဲ႔လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကိုျပသလိုဆုပ္နယ္ျပေတာ့ စည္းကလိုက္ၾကည့္သည္။
"အဲလိုလားငါ...သိမွမသိတာ..."
တခါတေလ ပိန္းတဲ့ေနရာမွာႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့စည္းက တကယ့္ကိုရွားပါးပစၥည္းေလး။
"အဲလိုမ်ိဳးႏွိပ္ၾကည့္..."
တစ္ခါျပရံုနဲ႔လည္းအလြယ္တကူမတတ္ေျမာက္ဘဲ
အၿမဲလိုလိုသူမ်ားထက္ေနာက္က်တတ္တာကလည္း စည္းရဲ႕အားနည္းခ်က္လို႔ေျပာရမလားမသိ။
ခုနက ျပလိုက္ေပမယ့္ နည္းအမွန္ကိုသိမသြားတဲ့ပံု။
"ေၾကာင္ဘဝကေန...ေမ်ာက္ဘဝေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ....အဲဒါႏွိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးကုတ္ေနတာ..."
😅😅😅
"ျဖစ္ျပန္ၿပီ...ဘယ္လိုႏွိပ္ေပးရဦးမလဲ..."
"ဒီလိုေလ..."
အိပ္ယာခင္းလည္း ပင္လယ္ရဲ႕လက္ဖဝါးထဲေၾကမြကုန္ၿပီ...။
ဒုတိယအႀကိမ္မွာ အားထည့္လြန္ၿပီးထပ္ဖိမိေတာ့...ပင္လယ့္ေအာ္သံကအား'ကနဲ.....
"ေမ်ာက္ကေနေမ်ာက္ဝံဘဝေရာက္သြားၿပီပဲ...အားျပင္းတာ...နာလိုက္တာ...စည္းရာ..."
နာတာကနဲနဲ...အသံရွည္ဆြဲၿပီးေအာ္ခ်င္တာကမ်ားမ်ား....
စည္းကိုအူယားလို႔ေအာ္လိုက္ကာမွ...
အိမ္ကျပန္လာၿပီးခုမွဝင္လာတဲ့ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳက...ပ်ာယာခတ္သြားၿပီး..ဝင္ေျပးလာသည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ...ဘယ္ကနာတာလဲ..."
"ကြ်န္ေတာ္ညာဘက္လက္ျပင္ကိုမွားၿပီးႏွိပ္မိတာပါ...အရမ္းနာသြားလား...ေဆာရီး...ေဆာရီး..."
ေက်ာျပင္ကိုဖြဖြေလးပြတ္သပ္ေတာ့...ပင္လယ္ကဟီးခနဲရယ္သည္။
တမင္ေနာက္လိုက္ကာမွ မာမီအထင္လြဲသြားၿပီ။
"ရတယ္မာမီ...နဲနဲပဲနာတာ...ဒီေကာင့္ကိုတမင္ေအာ္တာ..."
"ပင္လယ္....မင္း...စိတ္ပူသြားတာပဲ...."ငါ့မွာေတာ့ စိတ္ပူသြားတာပဲ...."
အဲဒီေတာ့မွဘယ္လက္ျပင္ကိုအေနာက္ကေနဖ်န္းကနဲတစ္ခ်က္ထပ္႐ိုက္သည္။
"စည္း...မင္းေနာ္...အာ့...တကယ္နာသြားၿပီ..."
ပင္လယ္ကရဲက်ဲက်ဲျဖစ္ေနေတာ့တကယ္မနာမွန္းသိသြားကာ...စည္းက သူ႔ပုခံုးဆီကိုလက္ထပ္လွမ္းသည္။
"ျပန္လွည့္...ေသခ်ာႀကိဳးစားၿပီးႏွိပ္ေပးမယ္..."
"မာမီႏွိပ္ေပးမယ္ေလ...သားရယ္..."
"ေနေစ...မာမီ..."
လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ထမင္းဗူးကိုေနရာခ်ထားၿပီးမွသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ကုတင္နားလာရပ္ၿပီး....
ေနရာေတာင္းသည္။
"ကေလးေတြက်ေနတာပဲကြယ္...မာမီႏွိပ္ေပးမယ္..."
"ရတယ္...ဒီေကာင့္ကိုခိုင္းမွာ...ႏွိပ္လို႔မတတ္လို႔...ခိုင္းမွတတ္မွာ..."
"ဟယ္...သားရယ္...အႀကီးကိုဒီလိုေျပာရသလား...
စည္း...ထ...ထ...အန္တီႏွိပ္ေပးလိုက္မယ္..."
"ရပါတယ္...အန္တီ...ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္..."
"စည္း...မင္းညာဘက္လက္ကိုသတိထားေနာ္..."
"အင္းပါ..."
"မာမီ...သိလား...စည္းကအဲလိုေနရာမွာအရမ္းတံုးတာ...ငပိန္းႀကီး...."
"ဟဲ့...သားရယ္...စည္းကမင္းထက္အသက္ႀကီးတယ္ေလ...အေျပာအဆိုေတြကသူငယ္ခ်င္းလို႔ေျပာေပမယ့္...နဲနဲေတာ့ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတာကိုဂ႐ုထားရမယ္ေလ...
အဲလိုေတာ့...ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမေျပာပါနဲ႔...
ေနာက္ၿပီးမာမီၾကားၾကားေနတာေျပာဖို႔အခြင့္မၾကံဳလို႔...
မင္းနဲ႔ငါပဲေျပာေနတာပဲ...
စည္းက...အစ္ကိုအရြယ္ေလသားရယ္...
အစ္ကိုဆိုလည္းအစ္ကိုေပါ့...ကိုစည္းဆိုလည္းကိုစည္းေပါ့...ဘယ့္ႏွယ္...သူမ်ားၾကားရင္မေကာင္းဘူး..."
"မာမီရာ...သူမ်ားကသိတာမွမဟုတ္တာ...သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ေျခာက္ႏွစ္ကြာတယ္ဆိုတာကြ်န္ေတာ္ေတာင္ယံုတာမဟုတ္ဘူး...အလကား...မင္းေလွ်ာက္ေျပာေနက်မလား..."
ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္လယ္ကအႏိုင္လုေျပာ၏။
ဒါကိုေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကသိေပမယ့္...ေျပာမွရပါေတာ့မည္။
"ဒါေပမယ့္ေလ...နားထဲၾကားရတာမသက္သာဘူး...မာမီကတကယ္အဆံုးအမ,ညံ့ခဲ့တာပဲ...စည္းရယ္...အန္တီအားနာပါတယ္ကြယ္..."
"ဟာ...မဟုတ္တာ...ရတယ္...သူတကယ္႐ိုင္းစိုင္းလိုတဲ့စိတ္မဟုတ္တာသိသာပါတယ္..."
စည္းကပင္လယ့္ေက်ာျပင္ေလးကိုႏွိပ္ေပးေနခဲ့ရင္းျပံဳး၏။
ထပ္ၿပီးေတာ့မွေနပင္လယ္က...သူ႔အေမကိုထပ္ေျပာျပန္သည္။
"ေနာက္ၿပီး...အစ္ကိုဆိုတာကလည္းနဲနဲစိမ္းသက္သလိုခံစားရတယ္...ကိုစည္းဆိုေတာ့လည္းေခၚလို႔မေကာင္းျပန္ဘူး.....ဒီအတိုင္းေလးစည္း'လို႔ေခၚၿပီးမင္းနဲ႔ငါ'လို႔ေျပာရတာကပိုၿပီးရင္းႏွီးသလိုပဲ..."
"ဒါေပမယ့္သားရယ္...ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့သူကိုေတာ့႐ိုေသရမယ္ေလ..."
"႐ိုေသပါတယ္ေနာ့္...စည္း...ေနာ္
ငါကမ႐ိုင္းပါဘူးေနာ္..."
"ဟုတ္တယ္...အဟဲ...မ႐ိုင္းဘူး...
မယဥ္ေက်းတာတစ္ခုပဲ..."
"မင္းေနာ္...စည္း..."
"ေအးပါ လူလိမၼာေလးရယ္..."
သားကိုၾကည့္ေနမိရင္း...ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကေတာ့ေခါင္းေလးခါလို႔။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကဘယ္ဘဝကေရစက္ေတြပါလိမ့္...ညီအစ္ကိုရင္းေတြေတာင္မွအဲဒီလိုမ်ိဳးအေစးကပ္ေနဖို႔မလြယ္ေပ။
သူမအျပင္ မတၱာေပးမယ့္သူစိမ္းေတြရွိေနတဲ့ သားျဖစ္သူအတြက္စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စြာျပံဳးမိပါ၏။
"ကိုကို'လို႔ေခၚရင္ေရာ...သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ္ေတာ့္ကိုညီအစ္ကိုေတြထက္ရင္းႏွီးေနတာပဲ...နာမည္ႀကီးေခၚေခၚေနတာကပိုၿပီးေဝးေနတာမဟုတ္ဘူးလား...မာမီကအဲလိုထင္တာပါ"
"ေအာ္...ေဟာ့...ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကေတာ္ေတာ့္ကို...စည္း'ဆိုတဲ့'ကိုကို႔'ကိုအေတာ္ခ်စ္ေနတာပဲ...ကြ်န္ေတာ္ေနပင္လယ္နဲ႔စည္းကိုေနရာေျပာင္းေပးရမလား..."
နႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ျပီးမ်က္လံုးေလးေမွးကာပင္လယ္ကေျပာေတာ့ ပင္လယ့္မ်က္ႏွာေလးကဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကအတိုင္း။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကရြဲ႕ခ်င္လာၿပီဆိုရင္အဲသလိုအေမ့နာမည္ကိုေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ'လို႔ပင္လယ္ကေခၚတတ္ပါသည္။
တခါတရံအသည္းယားမိတဲ့အခါ....တခါတရံသဝန္တိုမိတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ...ေဒၚခ်ဳိခ်ိဳ'လို႔ေခၚတတ္ၿပီး....
မိခင္ျဖစ္သူက စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ...
မာမီမႀကိဳက္မွန္းသိလို႔တမင္ေခၚတာလို႔ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာတတ္ပါေသး၏။
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကေတာ့သားျဖစ္သူငယ္ငယ္ကအဲလိုေျပာတတ္ခဲ့တာကိုသတိရသြားၿပီးခ်ိဳျမသြားတဲ့အထိျပံဳးလိုက္ရင္း...
"သဝန္တိုေနတဲ့...ေနပင္လယ္ပိစိေလးပါလား...
သားကိုအဲဒီပိစိအရြယ္ေလးနဲ႔တသက္လံုးေခၚထားခ်င္တာ.....
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သားကသဝန္တိုၿပီဆိုရင္အဲလိုပဲ။
ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေအာင္လည္းစိတ္ေကာက္တတ္ေသးတယ္...
ငယ္ငယ္ကတည္းကသိပ္စိတ္ေကာက္တတ္ၿပီး စိတ္သိပ္ႀကီးခဲ့တာ...စည္းေရ..."
အဲလိုေျပာလိုက္ရင္လည္း ပင္လယ္က သေဘာမက်တတ္။
"အမယ္...ဘယ္သူကသဝန္တိုေနလို႔လဲ...စိတ္ေကာက္ရေအာင္ကြ်န္ေတာ္မိန္းကေလးလား..."
"ခြိ...ဟား....ဟား...ဟား..."
ေအာင့္ထားေပမယ့္စည္းကတကယ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲရယ္မိရင္း ပင္လယ့္မ်က္ႏွာကိုျမင္ရေအာင္လိုက္ၾကည့္သည္။
ဘဲေပါက္ေလးလို စုေထာ္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကိုအသည္းတယားယားျဖစ္လြန္းတာအျပင္ ခုနကသူေခၚလိုက္တဲ့ ကိုကို'ဆိုတာေလးကိုသေဘာက်သြားခဲ့မိလို႔။
သူ...စိတ္ေကာက္တတ္တာကိုပထမဆံုးျမင္ခဲ့ဖူးၿပီပဲ။
မင္း...မိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာ...ပင္လယ္ရဲ႕...
စည္း'ကရယ္ေနခဲ့ရင္း...ရင္ထဲမွႀကိတ္ကာဆုေတာင္းသည္။
နားထဲမွာခ်ိဳအီသြားတဲ့ ကိုကို'ေခၚသံကိုတသက္လံုးၾကားခြင့္ရလိုပါသည္။
Unicode
"ရပြီ...အကြာကြီးမရပ်နဲ့...ခြေကထောက်ထားရတာအရမ်းမနာဘူးမလား..."
"အင်း...တင်းနေတာတခုပဲ...ပတ်တီးဖြေလို့မရသေးဘူးလားမသိဘူး...နောက်တစ်ရက်လောက်တောင်မစောင့်ချင်ဘူး...အငြိမ်မနေချင်တော့ဘူး...ပျင်းတယ်..."
"ဟောဗျာ...အငြိမ်မနေချင်ရင်ဘယ်လိုနေမှာတုန်း...လက်ကသိပ်မှမကောင်းသေးတာ..."
နေပင်လယ်ကပတ်တီးတွေကိုငုံ့ကြည့်ပြီးပွစိပွစိလေးနဲ့ပါ။
ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်ပြီးကုတင်ပေါ်ပြန်ထိုင်စေသည်။
"ညာဘက်ဒူးမကွေးနဲ့....ဖြည်းဖြည်း...လဲချမှာလား..."
"ဟင့်အင်း...ထိုင်နေမှာ...အဲလောက်ညောင်းနေတာအခုမှပိုသိသာလာတယ်...ခါးကနေအကြောတွေအကုန်ဆွဲပြီးလှည့်ပစ်လိုက်ချင်တာ..."
"အမယ်လေး...နေပင်လယ်.....အဲလိုတော့မလုပ်လိုက်ပါနဲ့.....နှိပ်ပေးမယ်...အကြောပြေသွားအောင်လို့..."
ကုတင်ခြေရင်းကနေတစ်ဖက်ကိုပတ်ပြီးတော့...ပင်လယ့်အနောက်မှာတင်ပျဉ်ခွေထိုင်သည်။
ပြီးမှပုခုံးကြောလေးတွေကိုညင်ညင်သာသာလေးဖိပေးရသည်။
"တစ်လနီးပါးတောင်မလှုပ်မယှက်ဘဲအိပ်ထားရတာညောင်းမှာပေါ့.....နာလား.....သာသာလေးပဲဖိနေတာ...နဲနဲအားထည့်ရင်နာမှာစိုးလို့..."
"အင်း...ရတယ်..."
ပုခုံးကြွက်သားတွေအနည်းငယ်ရှိနေပေမယ့်...
အသားအရေလေးတွေနူးညံ့နေကာပန်းပွင့်ဖတ်လေးတွေနဲ့တူသည်။
စည်းက...တကယ်ကိုဖွဖွလေးဖိနေတော့...
"မင်းတော်တော်အားနည်းနေပုံရတယ်...ဖိနေတာကြောင်လေးလိုပဲ..."
"မဟုတ်ပါဘူး...မင်းနာနေမှာစိုးလို့..."
နှိပ်သာနှိပ်ပေးဖို့ကြိုးစားနေခဲ့တာ အကြောတွေပြေအောင်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရလဲဆိုတာ စည်းက သေချာမသိပါ။
ခန္ဓာကိုယ်ကိုတခြားလူလာထိပြီဆိုရင်ယားယံတတ်ပြီး သူများလာနှိပ်တာလည်းမခံခဲ့ဖူးပါ။
အမြဲလိုမဟုတ်ပေမယ့်...စည်းကအခန့်မသင့်တဲ့တခါတလေခါးလန့်တတ်ပြီး တကိုယ်လုံးဘယ်နေရာမှအထိမခံနိုင်တော့။
အညောင်းညာပြေအောင်နှိပ်ပေးရတာလွယ်မှာပါဟုထင်ခဲ့ပေမယ့်...တကယ်တော့ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပေ။
ဒါကြောင့်ဒီအတိုင်းပဲသာသာလေးဖိနေခဲ့ဖြစ်တာ...
ပုခုံးကနေကျောပြင်အလယ်အထိရောက်လာတဲ့အထိ။
ဒါကိုပင်လယ်ကလည်း ရိပ်မိနေကာ...
"စည်း...အဲဒါဘာလုပ်တာလဲ..."
"ဟင်...နာလို့လား..."
"ဘယ်ကလာ...နှိပ်နေတာလားပွတ်ပေးနေတာလားမသဲကွဲဘူး..."
"အားပျော့နေတာနေမှာ...နဲနဲပြင်းပြင်းလေးနှိပ်ပေးမယ်..."
စည်းကတကယ်မသိလို့လက်ဝါးပြင်ကိုအားနည်းနည်းထပ်ထည့်ပြီးတော့ထပ်ဖိသည်။
ပုခုံးကတော့စောင်းနေရာဖြစ်နေသည်မို့ဒီလိုပဲဖိတာထားပါတော့...
ကျောပြင်ကိုအခုစည်းနှိပ်နေတာမဟုတ်ဘဲလက်ဝါးနဲ့ပွတ်နေသလိုမျိုးတွန်းနေတာပါ။
"အဲလိုမဟုတ်ဘူးလေ...အဲလိုနှိပ်လို့ကတော့ဘယ်အညောင်းညာပြေမှာလဲ..."
"အင်.....ဒါဆိုဘယ်လိုနှိပ်ရတာလဲ..."
"ဟင်....မင်းဘယ်လိုနှိပ်ရမလဲမသိဘဲနှိပ်နေခဲ့တာပေါ့..."
"နှိပ်တယ်ဆိုတာဒီလိုပဲမဟုတ်ဘူးလား...."
"ဟား......."
အဲဒီစည်းနဲ့တော့ ဒုက္ခပါပဲ။
နေပင်လယ်ကခါးလှည့်ပြီးနောက်ကိုစောင်းကြည့်ချင်ပေမယ့်မရဘဲ.....ကျောခိုင်းထား၍သာစကားတွေပြောနေရ၏။
"မင်းအနှိပ်ခံဖူးရဲ့လား..."
"ဟင့်အင်း..."
"ဟား......ထင်သားပဲ...တကယ်ကိုပဲကွာ....နှိပ်တာရောမြင်ဖူးရဲ့လား..."
"မြင်ဖူးတယ်လေ...ဒီလိုဒီလိုနှိပ်ရတယ်လို့တော့အနီးကပ်မမြင်ဖူးဘူးလေ"
ကောင်းရော။
ပင်လယ် ခေါင်းကိုသာတဗျင်းဗျင်းကုတ်မိတော့သည်။
"မင်းလက်တွေလာဖိနေတာ...ကြောင်လေးတစ်ကောင်လာထိနေသလိုပဲ...နှိပ်နေတာမှမဟုတ်ဘဲ...နှိပ်တယ်ဆိုတာ...ဒီလိုမျိုး..."
အိပ်ယာခင်းပေါ်ကိုလက်မနဲ့လက်ချောင်းတွေရဲ့လှုပ်ရှားမှုကိုပြသလိုဆုပ်နယ်ပြတော့ စည်းကလိုက်ကြည့်သည်။
"အဲလိုလားငါ...သိမှမသိတာ..."
တခါတလေ ပိန်းတဲ့နေရာမှာနှစ်ယောက်မရှိတဲ့စည်းက တကယ့်ကိုရှားပါးပစ္စည်းလေး။
"အဲလိုမျိုးနှိပ်ကြည့်..."
တစ်ခါပြရုံနဲ့လည်းအလွယ်တကူမတတ်မြောက်ဘဲ
အမြဲလိုလိုသူများထက်နောက်ကျတတ်တာကလည်း စည်းရဲ့အားနည်းချက်လို့ပြောရမလားမသိ။
ခုနက ပြလိုက်ပေမယ့် နည်းအမှန်ကိုသိမသွားတဲ့ပုံ။
"ကြောင်ဘဝကနေ...မျောက်ဘဝပြောင်းသွားပြန်ပြီ....အဲဒါနှိပ်နေတာမဟုတ်ဘူးကုတ်နေတာ..."
😅😅😅
"ဖြစ်ပြန်ပြီ...ဘယ်လိုနှိပ်ပေးရဦးမလဲ..."
"ဒီလိုလေ..."
အိပ်ယာခင်းလည်း ပင်လယ်ရဲ့လက်ဖဝါးထဲကြေမွကုန်ပြီ...။
ဒုတိယအကြိမ်မှာ အားထည့်လွန်ပြီးထပ်ဖိမိတော့...ပင်လယ့်အော်သံကအား'ကနဲ.....
"မျောက်ကနေမျောက်ဝံဘဝရောက်သွားပြီပဲ...အားပြင်းတာ...နာလိုက်တာ...စည်းရာ..."
နာတာကနဲနဲ...အသံရှည်ဆွဲပြီးအော်ချင်တာကများများ....
စည်းကိုအူယားလို့အော်လိုက်ကာမှ...
အိမ်ကပြန်လာပြီးခုမှဝင်လာတဲ့ဒေါ်ချိုချိုက...ပျာယာခတ်သွားပြီး..ဝင်ပြေးလာသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ...ဘယ်ကနာတာလဲ..."
"ကျွန်တော်ညာဘက်လက်ပြင်ကိုမှားပြီးနှိပ်မိတာပါ...အရမ်းနာသွားလား...ဆောရီး...ဆောရီး..."
ကျောပြင်ကိုဖွဖွလေးပွတ်သပ်တော့...ပင်လယ်ကဟီးခနဲရယ်သည်။
တမင်နောက်လိုက်ကာမှ မာမီအထင်လွဲသွားပြီ။
"ရတယ်မာမီ...နဲနဲပဲနာတာ...ဒီကောင့်ကိုတမင်အော်တာ..."
"ပင်လယ်....မင်း...စိတ်ပူသွားတာပဲ...."ငါ့မှာတော့ စိတ်ပူသွားတာပဲ...."
အဲဒီတော့မှဘယ်လက်ပြင်ကိုအနောက်ကနေဖျန်းကနဲတစ်ချက်ထပ်ရိုက်သည်။
"စည်း...မင်းနော်...အာ့...တကယ်နာသွားပြီ..."
ပင်လယ်ကရဲကျဲကျဲဖြစ်နေတော့တကယ်မနာမှန်းသိသွားကာ...စည်းက သူ့ပုခုံးဆီကိုလက်ထပ်လှမ်းသည်။
"ပြန်လှည့်...သေချာကြိုးစားပြီးနှိပ်ပေးမယ်..."
"မာမီနှိပ်ပေးမယ်လေ...သားရယ်..."
"နေစေ...မာမီ..."
လက်ထဲမှာပါလာတဲ့ထမင်းဗူးကိုနေရာချထားပြီးမှသူတို့နှစ်ယောက်ထိုင်နေတဲ့ကုတင်နားလာရပ်ပြီး....
နေရာတောင်းသည်။
"ကလေးတွေကျနေတာပဲကွယ်...မာမီနှိပ်ပေးမယ်..."
"ရတယ်...ဒီကောင့်ကိုခိုင်းမှာ...နှိပ်လို့မတတ်လို့...ခိုင်းမှတတ်မှာ..."
"ဟယ်...သားရယ်...အကြီးကိုဒီလိုပြောရသလား...
စည်း...ထ...ထ...အန်တီနှိပ်ပေးလိုက်မယ်..."
"ရပါတယ်...အန်တီ...ကျွန်တော်ကြိုးစားကြည့်မယ်..."
"စည်း...မင်းညာဘက်လက်ကိုသတိထားနော်..."
"အင်းပါ..."
"မာမီ...သိလား...စည်းကအဲလိုနေရာမှာအရမ်းတုံးတာ...ငပိန်းကြီး...."
"ဟဲ့...သားရယ်...စည်းကမင်းထက်အသက်ကြီးတယ်လေ...အပြောအဆိုတွေကသူငယ်ချင်းလို့ပြောပေမယ့်...နဲနဲတော့ကိုယ့်ထက်အသက်ကြီးတာကိုဂရုထားရမယ်လေ...
အဲလိုတော့...ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမပြောပါနဲ့...
နောက်ပြီးမာမီကြားကြားနေတာပြောဖို့အခွင့်မကြုံလို့...
မင်းနဲ့ငါပဲပြောနေတာပဲ...
စည်းက...အစ်ကိုအရွယ်လေသားရယ်...
အစ်ကိုဆိုလည်းအစ်ကိုပေါ့...ကိုစည်းဆိုလည်းကိုစည်းပေါ့...ဘယ့်နှယ်...သူများကြားရင်မကောင်းဘူး..."
"မာမီရာ...သူများကသိတာမှမဟုတ်တာ...သူနဲ့ကျွန်တော်ခြောက်နှစ်ကွာတယ်ဆိုတာကျွန်တော်တောင်ယုံတာမဟုတ်ဘူး...အလကား...မင်းလျှောက်ပြောနေကျမလား..."
ကလေးတစ်ယောက်လိုပင်လယ်ကအနိုင်လုပြော၏။
ဒါကိုဒေါ်ချိုချိုကသိပေမယ့်...ပြောမှရပါတော့မည်။
"ဒါပေမယ့်လေ...နားထဲကြားရတာမသက်သာဘူး...မာမီကတကယ်အဆုံးအမ,ညံ့ခဲ့တာပဲ...စည်းရယ်...အန်တီအားနာပါတယ်ကွယ်..."
"ဟာ...မဟုတ်တာ...ရတယ်...သူတကယ်ရိုင်းစိုင်းလိုတဲ့စိတ်မဟုတ်တာသိသာပါတယ်..."
စည်းကပင်လယ့်ကျောပြင်လေးကိုနှိပ်ပေးနေခဲ့ရင်းပြုံး၏။
ထပ်ပြီးတော့မှနေပင်လယ်က...သူ့အမေကိုထပ်ပြောပြန်သည်။
"နောက်ပြီး...အစ်ကိုဆိုတာကလည်းနဲနဲစိမ်းသက်သလိုခံစားရတယ်...ကိုစည်းဆိုတော့လည်းခေါ်လို့မကောင်းပြန်ဘူး.....ဒီအတိုင်းလေးစည်း'လို့ခေါ်ပြီးမင်းနဲ့ငါ'လို့ပြောရတာကပိုပြီးရင်းနှီးသလိုပဲ..."
"ဒါပေမယ့်သားရယ်...ကိုယ့်ထက်အသက်ကြီးတဲ့သူကိုတော့ရိုသေရမယ်လေ..."
"ရိုသေပါတယ်နော့်...စည်း...နော်
ငါကမရိုင်းပါဘူးနော်..."
"ဟုတ်တယ်...အဟဲ...မရိုင်းဘူး...
မယဉ်ကျေးတာတစ်ခုပဲ..."
"မင်းနော်...စည်း..."
"အေးပါ လူလိမ္မာလေးရယ်..."
သားကိုကြည့်နေမိရင်း...ဒေါ်ချိုချိုကတော့ခေါင်းလေးခါလို့။
သူတို့နှစ်ယောက်ကဘယ်ဘဝကရေစက်တွေပါလိမ့်...ညီအစ်ကိုရင်းတွေတောင်မှအဲဒီလိုမျိုးအစေးကပ်နေဖို့မလွယ်ပေ။
သူမအပြင် မတ္တာပေးမယ့်သူစိမ်းတွေရှိနေတဲ့ သားဖြစ်သူအတွက်စိတ်ချမ်းမြေ့စွာပြုံးမိပါ၏။
"ကိုကို'လို့ခေါ်ရင်ရော...သားတို့နှစ်ယောက်ကတော်တော့်ကိုညီအစ်ကိုတွေထက်ရင်းနှီးနေတာပဲ...နာမည်ကြီးခေါ်ခေါ်နေတာကပိုပြီးဝေးနေတာမဟုတ်ဘူးလား...မာမီကအဲလိုထင်တာပါ"
"အော်...ဟော့...ဒေါ်ချိုချိုကတော်တော့်ကို...စည်း'ဆိုတဲ့'ကိုကို့'ကိုအတော်ချစ်နေတာပဲ...ကျွန်တော်နေပင်လယ်နဲ့စည်းကိုနေရာပြောင်းပေးရမလား..."
နှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီးမျက်လုံးလေးမှေးကာပင်လယ်ကပြောတော့ ပင်လယ့်မျက်နှာလေးကဟိုးငယ်ငယ်တုန်းကအတိုင်း။
ငယ်ငယ်လေးကတည်းကရွဲ့ချင်လာပြီဆိုရင်အဲသလိုအမေ့နာမည်ကိုဒေါ်ချိုချို'လို့ပင်လယ်ကခေါ်တတ်ပါသည်။
တခါတရံအသည်းယားမိတဲ့အခါ....တခါတရံသဝန်တိုမိတဲ့အခါမျိုးတွေမှာ...ဒေါ်ချိုချို'လို့ခေါ်တတ်ပြီး....
မိခင်ဖြစ်သူက စိတ်ဆိုးတဲ့အခါ...
မာမီမကြိုက်မှန်းသိလို့တမင်ခေါ်တာလို့ပြောဖြစ်အောင်ပြောတတ်ပါသေး၏။
ဒေါ်ချိုချိုကတော့သားဖြစ်သူငယ်ငယ်ကအဲလိုပြောတတ်ခဲ့တာကိုသတိရသွားပြီးချိုမြသွားတဲ့အထိပြုံးလိုက်ရင်း...
"သဝန်တိုနေတဲ့...နေပင်လယ်ပိစိလေးပါလား...
သားကိုအဲဒီပိစိအရွယ်လေးနဲ့တသက်လုံးခေါ်ထားချင်တာ.....
ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သားကသဝန်တိုပြီဆိုရင်အဲလိုပဲ။
ချစ်ဖို့ကောင်းအောင်လည်းစိတ်ကောက်တတ်သေးတယ်...
ငယ်ငယ်ကတည်းကသိပ်စိတ်ကောက်တတ်ပြီး စိတ်သိပ်ကြီးခဲ့တာ...စည်းရေ..."
အဲလိုပြောလိုက်ရင်လည်း ပင်လယ်က သဘောမကျတတ်။
"အမယ်...ဘယ်သူကသဝန်တိုနေလို့လဲ...စိတ်ကောက်ရအောင်ကျွန်တော်မိန်းကလေးလား..."
"ခွိ...ဟား....ဟား...ဟား..."
အောင့်ထားပေမယ့်စည်းကတကယ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲရယ်မိရင်း ပင်လယ့်မျက်နှာကိုမြင်ရအောင်လိုက်ကြည့်သည်။
ဘဲပေါက်လေးလို စုထော်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကိုအသည်းတယားယားဖြစ်လွန်းတာအပြင် ခုနကသူခေါ်လိုက်တဲ့ ကိုကို'ဆိုတာလေးကိုသဘောကျသွားခဲ့မိလို့။
သူ...စိတ်ကောက်တတ်တာကိုပထမဆုံးမြင်ခဲ့ဖူးပြီပဲ။
မင်း...မိန်းကလေးဖြစ်ခဲ့ဖို့ကောင်းတာ...ပင်လယ်ရဲ့...
စည်း'ကရယ်နေခဲ့ရင်း...ရင်ထဲမှကြိတ်ကာဆုတောင်းသည်။
နားထဲမှာချိုအီသွားတဲ့ ကိုကို'ခေါ်သံကိုတသက်လုံးကြားခွင့်ရလိုပါသည်။