မိုးေသာက္ေရာင္ျခည္သည္ ေတာင္စြန္းေပၚမွ ျဖာက်လာၿပီျဖစ္သည္။ ပန္းေရာင္ေသြးရဲေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ အနားစပ္သည္ ရွက္ေသြးႂကြယ္ေသာ အပ်ိဳစင္ေလး၏ ပါးျပင္လို။ ေလညင္းၾကားမွ ယိမ္းႏြဲ႕ေနေသာ ပန္းပြင့္ငယ္မ်ားသည္ ဖူးပြင့္ေ၀ရန္ အားယူေနခ်ိန္။
သာယာေအးခ်မ္းေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ ႐ုတ္တရက္ ေတာင္ပံခတ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရသည္။ ေတာၾကက္မေလး၏ ကေတာ္ ကေတာ္ ေအာ္သံမ်ား ဆူညံေနသည္။
၀ုန္းခနဲ၊ ဒိုင္းခနဲ..
ၿပိဳလဲသံ။ တိုက္မိသံ။ ျပဳတ္က်သံ။
ဒန္နရယ္ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္သည္။ အိမ္ငယ္ေလးထဲသို႔ မနက္ခင္းအလင္းေရာင္ ၀င္မလာေသး။ တံခါးတြင္ကာရံထားေသာ သားေရျပားခ်ပ္ေအာက္မွ တိုး၀င္ေနေသာ အလင္းတန္းတစ္ခ်ိဳ႕သာရွိသည္။ ၿခံ၀င္းထဲမွ ၾကက္မေလး၏ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေအာ္သံသည္ ပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာသည္။ သို႔ေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ဘာသံမွမၾကားရေတာ့။
အိပ္ရာမွ လူးလဲထကာ အိမ္အျပင္ဖက္သို႔ အေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
"အားလက္စ္.. ဘာျဖစ္.."
ေမးခြန္းသည္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္။ မ်က္စိေရွ႕မွာျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဒန္နရယ္ ဆြံ့အသြားသည္။ ေျမမႈန္႔မ်ား၊ ဖုန္မႈန႔္မ်ား အလူးလူးႏွင့္ အားလက္စ္။ လက္ထဲတြင္ ဟိုတစ္ေန႔က သူတို႔ဖမ္းမိထားသည့္ ၾကက္မသည္ လည္လိမ္က်ိဳးကာ တြဲေလာင္းႀကီးေသေနသည္။
"ဟာ.. မင္း .. ဘာလို႔ သတ္ပစ္လိုက္တာလဲ။"
ေျခတစ္လွမ္းတိုးၿပီးမွ ဆက္မသြားေတာ့။ မိမိေရွ႕မွာ ရွိေနသူ၏ မာထန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ။ ရက္စက္တတ္သည့္ မ်က္လုံး။ မည္သူ႔ကိုမွ အေရးမစိုက္သည့္ အၾကည့္။ ဒန္နရယ့္ေရွ႕မွာ ရွိေနသူသည္ အားလက္စ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလက္စ္မဟုတ္။
"ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးထားတာ။ ဘာလို႔သတ္လိုက္ရတာလဲ။"
"ငါ စားမလို႔။"
တစ္ခြန္းတည္းေျဖကာ ပခုံးခ်င္းယွဥ္တိုက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားသည္။ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနေသာ ၾကက္ၿခံငယ္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ဓါတ္က်ခ်င္သြားသည္။ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခုတ္ထစ္ျပင္ဆင္ထားခဲ့ၿပီး ၿခံခတ္ထားသည့္ သစ္ခက္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ သုံးလို႔မရေအာင္ ၿပိဳပ်က္ေနၿပီ။
အားလက္စ္သိရင္ ငါ့ကိုပဲ ဆူဦးမွာ။
ေတြးမိေတာ့ ပိုစိတ္ညစ္ရသည္။ ဒီေတာၾကက္မကို ဖမ္းမိဖို႔အတြက္ သူႏွင့္အားလက္စ္ တစ္ေနကုန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကက္ဥစိမ္းဆိုလၽွင္ ဒီအတိုင္းေဖာက္ေသာက္ကာ ႏွစ္သက္တတ္လြန္းသည့္ အားလက္စ္။ ယခုေတာ့ ေတာၾကက္မေလးသည္ ၾကက္ဥ ဥဖို႔မေျပာႏွင့္။ အပ်ိဳေပါက္ပင္ မျဖစ္လိုက္ရ။
အားလက္စ္သည္ ေျပာင္းလဲတတ္သည္ကို ေနသားက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေစတန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားလၽွင္ေတာ့ ယခုလို အဖုအထစ္ေတြ မနည္းပါ။ သူ မျဖစ္ေစခ်င္ဆုံးတစ္ေယာက္ဆိုလၽွင္လည္း မမွား။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ ေရြးခ်ယ္မႈမရွိ။ ဒန္နရယ္ အိမ္ေရွ႕ျပန္လာစဥ္ ၾကက္ေသကို ေျခေထာက္မွဆြဲကာ ႏွာေခါင္းနားကပ္ၿပီး အနံ့ခံေနသူ။
"အား.. ထြီ.."
ၾကက္ေသနံ့သည္ လူတစ္ေယာက္အေနျဖစ္ ႏွစ္သက္ဖို႔မေကာင္းတာကို လက္ခံသြားသည္လားမသိ။ တထြီထြီႏွင့္ ေထြးကာ မ်က္ႏွာေတြရႈံ႔မဲ့ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ေပးမယ္။"
မေက်မနပ္စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးစူးစူးကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၾကက္ေသကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ သနားစရာ ၾကက္မေလးသည္ အေသမလွခဲ့။ လည္ပင္းကို ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳးလိမ္သတ္ထားသျဖစ္ မရႈမလွေသဆုံးေနသည္။ သူ႔ဘာသာေတာထဲမွာ ေနေနတာအေကာင္းဟု မေတြးဘဲမေနနိုင္။
အိမ္ထဲျပန္၀င္ကာ ေျမအိုးလြတ္တစ္လုံးယူလာခဲ့သည္။ ၾကက္ၿခံႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေျမက်င္းတူးကာ ေက်ာက္ခဲသုံးခုဖိုထားေသာ မီးဖိုတစ္ခုရွိသည္။ ထင္းမီးေမႊးရန္မွာ အခ်ိန္မၾကာပါ။ ေရအျပည့္နီးပါးထည့္ကာ ေျမအိုးကို ထင္းမီးပုံေပၚ တင္လိုက္သည္။ မနက္ခင္းေလေအးက တိုးေ၀ွ႕ခ်ိန္ ၾကက္သီးထသည္အထိ စိမ့္ခနဲ။ လည္ေခ်ာင္းက နာလာသည္။ ေခ်ာင္းမဆိုးေအာင္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ျမင္။
ေျခသံမ်ားႏွင့္ အနားမွေ၀းသြားသည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ျပန္လည္နီးကပ္လာသည္။ အနားသို႔ ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်လာသည့္ သိုးေမႊးေစာင္။ သူခ်မ္းေနမွာကို စိုးရိမ္သည္တဲ့လား။ အံ့ၾသမႈတစ္၀က္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မိမိကို ၾကည့္မေန။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားထိုင္သည္။ သိုးေမႊးေစာင္ကို လႊမ္းျခဳံရင္း လက္ဖ၀ါးကိုျဖန႔္ကာ မီးေတာက္မ်ားကပ္ရင္း အေႏြးဓါတ္ကို ရယူျဖစ္သည္။
ေျမအိုးထဲမွ ေရပူေဖာင္းငယ္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ ဒန္နရယ္ စကားသံတိတ္ေနသည္။ မိမိေရွ႕မွာရွိေနသူသည္ တစ္ခ်ိန္က မိမိရဲ့ရန္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သူ။ ယခုအခ်ိန္အထိ မည္သို႔စကားေျပာရမည္။ မည္သို႔ဆက္ဆံရမည္ကို နားမလည္နိုင္။
"မင္း ငါ့ကိုသတ္ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္သာ မသတ္တာ။"
"အရင္ဘ၀က အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ေမ့လိုက္ၿပီ။"
မိမိစကားေပမယ့္ အျပည့္အ၀ မယုံနိုင္။ အရင္ဘ၀။ သူ႔မွာ အရင္ဘ၀ဟူသည္ ႏွစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ လူသားအျဖစ္ဘ၀တစ္ခု။ နတ္ဘုရားအျဖစ္ ဘ၀တစ္ခု။ တကယ္ေတာ့ သူ မေမ့ေသး။ မိမိအေပၚ သစၥာရွိကာ ယုံၾကည္တတ္သည့္ ေရနတ္ဘုရားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာသည္။
တန္ခိုးအစြမ္းမနည္းသူျဖစ္သည့္ ေရနတ္ဘုရားသည္ ဒန္နရယ္တို႔၏ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ အနားသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ ႏႈတ္ဆက္ရန္အတြက္မဟုတ္ခဲ့။ မိမိရွင္သန္မည့္အစြမ္းကို ေပ်ာက္ဆုံးေတာ့မည့္ သူ႔အတြက္ ျပန္လည္အပ္ႏွင္းခဲ့သည္။ ထိုက္တန္ရဲ့လား။ ျဖစ္သင့္ရဲ့လား။ တရားမၽွတရဲ့လား။ ဒန္နရယ္ ေခါင္းငုံ႔သြားမိသည္။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္လည္ရွင္သန္ရသည့္အခ်ိန္ အတိတ္ကိုေမ့ထားဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါ။
"မင္းတို႔သုံးေယာက္လုံး ငါ့ကို သတ္ခ်င္ေနတာ.."
မာထန္ထန္ ေဟာက္သံ။ သက္ျပင္းခ်ျဖစ္သည္။ သုံးေယာက္လုံးဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ သူရယ္ အားလက္စ္ရယ္ ဖရက္ဒီ ရယ္လား။
"ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ လူတိုင္းအေပၚ မေကာင္းထင္ရတာလဲ။ ဘာလို႔ ရန္လိုေနတာလဲ။ ခင္ဗ်ားအေပၚ ခ်စ္ခဲ့သူေတြ၊ သစၥာရွိခဲ့သူေတြ မရွိခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ နတ္ဘုရားမဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအေပၚတကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ။ ဖရက္ဆိုလည္း ခင္ဗ်ားကို ရိုေသခဲ့တာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ခင္ဗ်ားစကားကို သူ အျမဲနားေထာင္ခဲ့တာ။ ေနာက္ဆုံး ခင္ဗ်ားေနာက္လိုက္ ေဂါဒေတာင္ သူ႔အသက္နဲ႔လဲၿပီး သစၥာရွိခဲ့တာ။"
ဘာစကားသံမွ မၾကားရေတာ့။ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ မဲ့ျပဳံးသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ေၾကာင္း ေျပာေနသလိုပင္။ အတန္ၾကာမွ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာ ဒန္နရယ္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။
"မင္းကေရာ..."
"ဗ်ာ.."
"မင္း ငါ့ကို ဘာထင္လဲ။"
"ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားက သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။"
"ငါက သနားဖို႔မေကာင္းဘူး။"
စူးခနဲအၾကည့္သည္ ေက်ာရိုးထဲထိစိမ့္ေအာင္ အစြမ္းရွိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မေကာင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ား တစ္သက္လုံး အထီးက်န္ခဲ့မွာကို ေတြးမိလို႔ သနားတယ္လို႔ ေျပာတာ။ သူမ်ားရဲ့အခ်စ္ကိုလည္းမျမင္၊ ကိုယ္လည္းမခ်စ္တတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘ၀ႀကီးက အဓိပၸါယ္ မမဲ့ခဲ့ဘူးလား။"
စကားသံသည္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အၾကည့္လႊဲကာ အေ၀းတစ္ေနရာကို ေငးၾကည့္ေနသူ၏ မ်က္လုံးထဲမွာ ခပ္ရိပ္ရိပ္ေတြ႕ရသည့္ ေနာင္တတစ္ခ်ိဳ႕။ ထင္းမီးေတာက္မ်ားကို တုတ္ႏွင့္ထိုးကာ ေနရာေရႊ႕လိုက္သည္။ မီးက်ီခဲရဲရဲသာက်န္ေတာ့သည့္အထိ ျပဳလုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေရေႏြးစိမ္ကာ အေမႊးႏႈတ္ၿပီး ကလီစာမ်ားထုတ္ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ၾကက္မငယ္ကို တံစို႔ထိုးကာ မီးကင္လိုက္သည္။ ၾကက္ဆီမ်ားသည္ မီးခဲမ်ားေပၚ တေတာက္ေတာက္ က်လာသည္။ ရွဲခနဲအသံႏွင့္အတူ သင္းပ်ံ႕ေသာ အသားကင္နံ့ထြက္ေပၚလာသည္။
စကားသံသည္ တိတ္ဆိတ္သြားသျဖစ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း စမ္းေခ်ာင္းငယ္မွ ေရစီးသံကို တစ္ဖန္ျပန္လည္ၾကားရသည္။ ပခုံးေပၚေလ်ာက်ေနသည့္ သိုးေမႊးေစာင္ကို လုံသြားေအာင္ ဆြဲျခဳံလိုက္ရင္း စကားသံတိတ္ေနသူကို မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္မိသည္။ ေငးေနသည္မွာ ဘာကိုမွျမင္ဟန္မတူ။
"မင္းေျပာတာမွန္တယ္။ ငါ့ဘ၀ႀကီးက ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိခဲ့ဘူး။ ႏွစ္ခါ ေသခဲ့ရတာေတာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာ မသဲကြဲခဲ့တဲ့ ဘ၀ႀကီး။ ဟား.."
စကားသံမွာ နာက်င္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ ကပ္ပါေနသည္။ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပန္မစဥ္းစားမိေအာင္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ျမင္။ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မႈမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ပုံရိပ္ကို သဲ့သဲ့ျမင္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ေစတန္သည္ နတ္ဆိုးမ်ား ေျမေအာက္ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္ကာ တစ္ေလာကလုံးကို ဖ်က္ဆီးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သူကိုယ္တိုင္ အားလုံးရဲ့ အရွင္သခင္ျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။
ဒီအခ်က္ေတြအားလုံးကို ဒန္နရယ္ တားဆီးခဲ့သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္ ေစတန္ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ အားလက္စ္ႏွင့္သူ၏ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ သူ မလုပ္ရက္ခဲ့။ ေစတန္ဘ၀က အေသသတ္ရန္ မ်က္ေတာင္မခတ္ခဲ့ေပမယ့္ အားလက္စ္ကိုေတာ့ သူ မသတ္ရက္။ ထိုအခ်ိန္ ထိုအခါက ေစတန္သာ မကူညီခဲ့ပါလၽွင္ သူ၏ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားသည္ အရာထင္ခဲ့မည္မဟုတ္။
"ဒါေတြအားလုံး မင္း တရားခံ ဒန္နရယ္။"
၀ုန္းခနဲ လက္သီးခ်က္သည္ ေျမျပင္ကို အရွိန္ျပင္းျပင္းက်သည္။ လွမ္းၾကည့္သည့္မ်က္လုံးမ်ားသည္ နီေနသည္။ ၀မ္းနည္းမႈေၾကာင့္လား။ ေဒါသေၾကာင့္လား။ အနားသို႔ေရာက္လာသူကို မတားလိုက္နိုင္။ ရင္ဘတ္အကၤ်ီစကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲမခံလိုက္ရသည္။ ဆြဲယမ္းခံလိုက္ရသည့္ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို။ သန္မာလြန္းသည့္ ခြန္အားကို သတိမထားမိဘဲမေနနိုင္။ ေျမာက္တက္လာသည့္ လက္သီးသည္ မိမိမ်က္ႏွာေပၚသို႔မေရာက္လိုက္။ ၀ုန္းခနဲ ျပန္လႊတ္ေပးခ်ိန္ ယိုင္လဲမသြားေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ရသည္။
"တစ္ေန႔ေန႔ မင္းကို ငါသတ္မယ္။"
ေက်ာခိုင္းသြားသည့္ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ေလပူတစ္ခ်ိဳ႕မႈတ္ထုတ္ျဖစ္သည္။ ေခ်ာင္းကျပန္ဆိုးလာသည္။ ပါးစပ္ေနရာကို လက္ျဖစ္ကာရင္း ေခါင္းကိုငုံ႔ထားျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ခြန္အားနည္းခဲ့ေသာ ဒန္နရယ္သည္ ယခုအခါ က်န္းမာေရးမေကာင္းနိုင္ခဲ့။ ျဖဴေဖ်ာ့ေနေသာ အသားအေရသည္ ေသြးမရွိဘူးလား ထင္ရသည္။ အနည္းငယ္ေအးလာသည္ႏွင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္သည္။
မီးခဲေပၚမွ ၾကက္ကင္ကို ေနရာေရႊ႕ေပးၿပီး ၿပိဳလဲေနေသာ ၾကက္ၿခံေနရာကို ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ သူ ျပန္ျပင္မွျဖစ္မည္။ အားလက္စ္ ျပန္မလာခင္ ေနာက္ထပ္ေတာၾကက္မတစ္ေကာင္ေလာက္ ျပန္ဖမ္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ဒီတစ္ခါေရာ အသက္ရွင္ပါ့မလား။
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
ေဟာက္သံေၾကာင့္ လန႔္သြားသည္။ သူ႔ေနာက္မွာ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္းမသိသည့္.. ထိုသူ။
"ျပန္ျပင္မလို႔ေလဗ်ာ။"
"ဖယ္စမ္းပါ။ လူပုံက ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္။ လဲေသမလို႐ုပ္နဲ႔။"
ပခုံးကို တြန္းထုတ္လိုက္ခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို မယုံနိုင္ေသး။ ၿပိဳပ်က္ေနေသာ ၾကက္ၿခံကို ျပန္ျပင္ေနသည္။ လိုအပ္ေသာ သစ္၊ ႏြယ္မ်ားကို ရွာလိုက္၊ ခုတ္လိုက္၊ ျပန္ျပင္လိုက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ လုပ္ေနၿပီးမွ ဓါးတစ္လက္ကိုယူကာ ေတာထဲ၀င္သြားသည္။ ေတာနက္နက္ထဲမွ ငွက္တစ္အုပ္ အလန႔္တၾကား ထပ်ံသြားၾကသည္။ သစ္ခုတ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ျပန္လာခ်ိန္တြင္ အရြယ္အစားႀကီးမားေသာ သစ္ကိုင္းမ်ားကို ပခုံးတစ္ဖက္မွထမ္းကာ ေတာက္ၾကက္မႏွစ္ေကာင္၊ ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ကို ေျခေထာက္မွ ဆြဲလာသည္။ အရွင္မ်ားျဖစ္သည္။ ေတာင္ပံေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ကာ ေအာ္သံေတြ ဆူညံေနသည္။
ဒန္နရယ္ မအံ့ၾသဘဲမေနနိုင္။ ထိုသူ ေတာထဲ၀င္သြားသည္မွာ ဘာမွမၾကာလိုက္။ သစ္မ်ားခုတ္ခဲ့႐ုံမၽွမက ေတာၾကက္မ်ား ဖမ္ခဲ့ေသးသည္။
"ေတာ္လိုက္တာဗ်ာ။ တစ္ေကာင္မိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အားလက္စ္ တစ္ေနကုန္ ဖမ္းခဲ့ရတာ။"
အျပဳံးမျမည္ေသာ ခပ္မဲ့မဲ့အျပဳံးသည္ ေလွာင္သလိုလို။ ထပ္ခုတ္လာခဲ့ေသာ သစ္ကိုင္းမ်ားျဖင့္ ၾကက္ၿခံကို ပိုခိုင္ခံ့ေအာင္ ျပန္ျပင္ေဆာက္ေနသူကို ဒန္နရယ္ ဘာမွစကားဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ျခင္းေတာင္းႏွင့္ ဖုံးအုပ္ခံထားရေသာ ေတာၾကက္မ်ားသည္ မီးဖိုေပၚမွ ၎တို႔၏ အေဖာ္၏ ကံၾကမၼာကိုျမင္လို႔လားေတာ့မသိ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိမ္ဆိမ္မရွိဘဲ ဆူညံေနသည္။ ေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ကာ ထြက္ေျပးရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။
ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလၽွာက္မွ ေျပးတက္လာေသာ ျမင္းညိဳႏွင့္ ျမင္းနက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီျမင္းႀကီးႏွစ္ေကာင္သည္ သူတို႔ႏွင့္ လက္ပြန္းတသီးေနခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အေဖာ္မ်ားလိုပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရာက္လာတတ္သည္။ လြတ္လပ္စြာ က်က္စားေနသည့္ ျမင္းရိုင္းမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္ေမြးျမင္းမ်ားလို ယဥ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ သြားဦးမယ္။"
ၾကက္ၿခံကို ေခၽြးတလုံးလုံးႏွင့္ ေဆာက္ေနသူသည္ လွမ္းၾကည့္ကာ ဂ႐ုမစိုက္ဟန္ မ်က္ႏွာမဲ့သည္။ ျမင္းႏွစ္ေကာင္သည္ ဘယ္လိုခြဲျခားသိသည္ေတာ့မသိ။ အားလက္စ္ႏွင့္ ဖရက္တို႔ရွိသည့္အခ်ိန္မွာသာ စီးႏွင္းခြင့္ေပးကာ ေစတန္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ခါခ်တတ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ အတက္မခံ။ ဒန္နရယ္သည္ ျမင္းညိဳႀကီးေက်ာေပၚ ခုန္တက္ရင္း ထြက္ခြာသြားသည္။
အေ၀းႀကီးသို႔သြားသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလၽွာက္ လမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း စီးႏွင္းကာ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္သည့္ ေနရာသို႔ ဦးတည္လာခဲ့သည္။ သစ္ပင္မ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနျခင္း မရွိသည့္ က်ယ္ျပန႔္ေသာ ျမက္ခင္းျပင္ေနရာသို႔အေရာက္ ျမင္းညိဳႀကီးေပၚမွဆင္းကာ သာယာေသာရႈခင္းမ်ားကို ေငးေမာၾကည့္ျဖစ္သည္။
ေတာစပ္နားမွာ တည္ရွိေနသည့္ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ ေက်ာက္အိမ္ေလးကို သဲ့သဲ့ ျမင္ေနရသည္။ စမ္းေရလဲ့လဲ့ကို ျမင္ေနရသည္။ ေကာင္းကင္ယံတြင္ ၀ဲပ်ံေနေသာ စြန္ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္။ ျမဴႏွင္းမ်ားျဖစ္ စိုစြတ္ေနေသာ ျမင္ခင္းစိမ္းေပၚ လွဲခ်လိုက္ရင္း ေျမသင္းနံ့ႏွင့္ ေတာရိုင္းပန္းေလးမ်ား၏ ေမႊးရနံ့ကို ရႈရွိုက္ျဖစ္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားပိတ္ထားၿပီး ေလတိုက္သံ၊ ငွက္ေအာ္သံ၊ ပိုးေကာင္ျမည္သံေလးမ်ားကို နားေထာင္ေနျဖစ္သည္။ အရာရာသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတိ။
ဒန္နရယ္ျပန္လာခ်ိန္တြင္ ေသသပ္လွပသည့္ ၾကက္ၿခံေလးသည္ ၿပီးစီးေနၿပီျဖစ္သည္။ မီးၿငိမ္းေနသည့္ မီးပုံေပၚတြင္ ၾကက္ေပါင္တစ္ျခမ္းရွိေသးသည္။ ေပါင္မုန႔္ႏွင့္ဒိန္ခဲကို အ၀တ္စႏွင့္အုပ္ၿပီး အနားမွာခ်ထားသည္။
"ခင္ဗ်ား စားၿပီးၿပီလား။"
"ေအး"
တစ္ခြန္းထက္ပိုမေျဖ။ ဒါဆို ဒါေတြက သူ႔အတြက္လား။ ဒန္နရယ္ ေန႔လယ္စာကို ခပ္သြက္သြက္ စားျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သစ္ခုတ္ဓါးကိုယူကာ ေတာနက္သို႔၀င္ရန္ ျပင္ဆင္ျဖစ္သည္။ လိုက္လာခဲ့မည္ဟု မထင္ထားေပမယ့္ ေနာက္မွာ ကပ္ပါလာသည္။ သူတို႔ေနထိုင္ရာေနရာေလးတြင္ ေဆာင္းဦးေပါက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထင္းသည္ မရွိမျဖစ္။ ခုတ္ထစ္စရာပင္မလိုပါ။ က်ိဳးက်ေနေသာ သစ္ကိုင္းမ်ားကို စုေဆာင္း႐ုံႏွင့္ တစ္ေန႔တာအတြက္ လုံေလာက္သည္။ မိုးသည္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ေလထန္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ားသည္ ေတာင္ပုံရာပုံ။
သို႔ေပမယ့္ သူႏွင့္အတူ လိုက္ပါလာသူက ထိုသို႔သတ္မွတ္ဟန္မတူ။ အလုံးႀကီးႀကီး သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ခုတ္ေနသည္။ အကိုင္းအခက္မ်ားကိုခ်ိဳင္ကာ ပင္စည္ကို အပိုင္းပိုင္းဆက္ခြဲသည္။ လူတစ္ေယာက္ဖက္စာ လုံးပတ္မ်ိဳးသည္ ပုဆိန္သက္သက္ျဖစ္ မလြယ္ကူပါ။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ေလးျခမ္းထပ္ခြဲသည္။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ သစ္တုံးေပၚတြင္ ခြဲမည့္ ထင္းတုံးကိုတင္သည္။ ပုဆိန္တစ္ခ်က္အေျမႇာက္တြင္ ထက္ျခမ္းျပတ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ႏွင့္ ေလးစိပ္ကြဲသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ လြယ္သလိုထင္ရေပမယ့္ တကယ္လုပ္သူအတြက္ မသက္သာ။ သို႔ေပမယ့္ ထိုသူကေတာ့ ပင္ပန္းဟန္မရွိ။
ညေနအခ်ိန္တြင္ ထင္းတုံးမ်ားသည္ ေက်ာက္အိမ္ေလးေဘးမွာ ပုံေနသည္။ မိုးမစိုေအာင္ သားေရျပားျဖစ္ ဖုံးေနသည့္ လက္ေတြသည္ နီရဲေပါက္ျပဲေနသည္။ ဆည္းဆာခ်ိန္သည္ လၽွင္ျမန္စြာ ေရာက္ရွိလာသည္။ ေတာင္ကြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနေရာင္ေပ်ာက္ကြယ္မႈသည္ ျမန္ဆန္သည္။ သိပ္သည္းေသာ အေမွာင္ႏွင့္ ေအးစိမ့္ေသာညေနေလေအးသည္ အေရာက္ေစာေပမယ့္ ထင္းမီးေၾကာင့္ အိမ္ေလးသည္ ေႏြးေနသည္။ မီးေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည့္ မီးဖိုကို ဂ႐ုတစိုက္ျပဳျပင္ရင္း ညေနစာအတြက္ ျပင္ဆင္ျဖစ္သည္။
"ေရခ်ိဳးဦးမလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေႏြးတည္ေပးမယ္။"
ေျဖသံကို မၾကားရ။ မီးဖိုေပၚမွ ဆူပြက္ေနသည့္ စြတ္ျပဳတ္ေႏြးေႏြးကို ခပ္ျမည္းၾကည့္ေနသည့္ ဒန္နရယ္ အံ့ၾသသြားသည္။ ေဘးဘီကို ေ၀့ၾကည့္ခ်ိန္ အိမ္ေထာင့္တြင္ ဒူးေပၚေခါင္းေမွာက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ပင္ပန္းလြန္းသျဖစ္ ညစာစားဖို႔ပင္ ေမ့သြားဟန္တူသည္။
"ေဟ့လူ..အိပ္ရာထဲသြားအိပ္ေလ.."
အင္းအဲမလုပ္။ တုတ္တုတ္ပင္ မလႈပ္။ ေပြ႕ခ်ီဖို႔ရန္လည္း မနိုင္သည္မွာ ေသခ်ာေနေသာေၾကာင့္ လူေသတစ္ေယာက္လို ပခုံးေအာက္မွ လက္လၽွို၀င္ၿပီး ဖင္တရြတ္တိုက္ဆြဲကာ အိပ္ရာထဲအေရာက္ ပို႔ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေသာက၊ ေဒါသ ကင္းစင္လ်က္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနသည္။ ၀င္သက္ထြက္သက္သည္ ခပ္မၽွဥ္းမၽွဥ္း။ ေနေလာင္သျဖစ္ နီရဲေနေသာ ပါးျပင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးမွ လက္ဖ၀ါးမွ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေဆးထည့္ေပးရန္ မ,ယူျဖစ္သည္။