ျဖဴျဖဴစင္စင္ဆိုတာဘယ္လိုအေျခအေနကိုေျပာၾကတာလဲ.....
အခ်စ္ဆိုတာေရာ...ဘယ္အေျခအေနမွာျဖဴစင္တယ္လို႔သတ္မွတ္ၾကသလဲ...
စံနႈန္းထားကဘယ္အရာကိုနမူနာယူၾကသလဲ...
ေတြးေနေလရႈပ္ေလ...
ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းကိုမ်က္ကြယ္ျပဳၿပီးရင္ဘတ္ကသီးသန္႔ခုတ္ေမာင္းေနဆဲ...
ခ်စ္ရသည့္သူ႔အေပၚရင္ခုန္ျခင္းကမရပ္တန္႔ႏိုင္ဘဲ.....ပိုၿပီးေမွ်ာ္လင့္မိလာသည့္ႏွလံုးသားႏွင့္သူအခက္ၾကံဳၿပီလား...
စည္း...ဒီညကိုအေတြးမ်ားျဖင့္ေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။
ပင္လယ္ကေတာ့မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာၿငိမ္းခ်မ္းစြာေလာကႀကီးနဲ႔အဆက္ျဖတ္ေလသည္။
-------
စည္း...ခါတိုင္းထက္နဲနဲေလးေစာၿပီးအိပ္ယာႏိုးေပမယ့္...ပင္လယ္ကေတာ့ရွိမေနခဲ့။
မနက္ဘက္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖို႔သြားၿပီျဖစ္မည္။
နံေဘးကိုၾကည့္ေတာ့ေစာင္ေရာေခါင္းအံုးပါဒီအတိုင္းပံုလ်က္သားနဲ႔ အဝတ္ဗီ႐ိုကလည္းဟေနတဲ့အထဲ အထဲကအဝတ္ေတြကတို႔လို႔တြဲလြဲ။
"အၿမဲအဲလိုပဲ"
တေယာက္ထဲညည္းညဴေနရင္းအိပ္ယာကိုႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳးထိေခါက္တင္ၿပီးမွေစာင္ေခါက္ၿပီးေခါင္းအံုးကိုပါေသခ်ာေလးထားေပးသည္။
ဗီ႐ိုဟေနတာကိုေတာ့ေရခ်ိဳးၿပီးျပန္ဝင္လာမွသတိရမိကာ...
ပိတ္ဖို႔လုပ္ေပမယ့္အထဲကအဝတ္ေတြကတို႔လို႔တြဲေလာင္းက်ေနေတာ့တံခါးဝမွာၫွပ္ေနကာပိတ္လို႔မက်။
ပစ္စလက္ခတ္အဝတ္ေတြထိုးပံုထားတာကိုး....
အဲဒါေတြကိုေသခ်ာရွင္းထုတ္ၿပီးအိပ္ယာေပၚတခ်ိဳ႕တင္ကာ...ျပန္ေခါက္ၿပီးျပန္စီေပးသည္။
သူကိုယ္တိုင္လည္း အိမ္အလုပ္ေတြသိပ္ၿပီးမကြ်မ္းက်င္ေပမယ့္...ဘာမဆိုေနရာတက်ျဖစ္ေနတာကိုမွသေဘာက်သည္။
ဝတ္ၿပီးသားအဝတ္ေတြပံုေနတာမ်ိဳး၊ ေလွ်ာ္ၿပီးသားအဝတ္ေတြလံုးေထြးေနတာမ်ိဳးမႀကိဳက္သလို...
အဝတ္ေတြေသခ်ာမီးပူတိုက္ၿပီးစီညီေနေအာင္သူထားတတ္သည္။
တျခားစီျဖစ္ေနတဲ့ အက်င့္ေတြကိုၫွိယူရဖို႔ခက္ေကာင္းခက္ႏိုင္တာမို႔ ဒါကိုျပႆနာသိပ္မလုပ္ခ်င္ပါ။
အဝတ္ဗီ႐ိုေရွ႕ရပ္ကာေတြးေနတုန္း...
တံခါးဖြင့္သံၾကား၍ပင္လယ္ျပန္ေရာက္ၿပီမွန္းသိလိုက္သည္။
တခ်ိဳ႕လံုးေထြးစုပံုၿပီးေလွ်ာ္ရေသးပံုမရေသးသည့္အက်ႌနဲ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီတခ်ိဳ႕ကိုယူထုတ္လာၿပီး...
ဖိနပ္ခြ်တ္ကာဝင္လာသည့္ပင္လယ့္လက္ထဲထည့္ေပးေတာ့ ပင္လယ္ကအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္လာသည္။
"မင္းအဝတ္ေတြအပံုလိုက္ရႈပ္ေနလို႔ယူထုတ္ခဲ့တာ...
ဒါေတြျပန္ေလွ်ာ္လိုက္ေတာ့...
ေနာက္ခါက်မီးပူတိုက္ၿပီးရင္လဲေသခ်ာစီထား...
မင္းဗီ႐ိုထဲရႈပ္သိုင္းေနတာပဲ...
ေနာက္ၿပီးအိပ္ယာလဲမေကာက္ဘူး...
ထသြားတဲ့အခ်ိန္မွာေစာင္ေလာက္ေတာ့ေခါက္ထားခဲ့သင့္တယ္"
"အေမႀကီးက်ေနတာပဲ...ပြစိပြစိနဲ႔"
ပြစိပြစိနဲ႔ေျပာတဲ့စည္းကိုၾကည့္ရင္း...
ပင္လယ္ကဘုေတာေတာကာ အိမ္ေနာက္ဝင္သြားေတာ့ ထမင္းစားစားပြဲေပၚမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေပ်ာက္သြားတာကလြဲၿပီး မနက္စာေတြဒီအတိုင္း.....
'စည္း...မင္းဘာမွမစားဘူးလား'
'-----'
'ေကာ္ဖီခ်ည္းေသာက္ေနတာပဲ...သၾကားလဲမပါဘူး...ခါးသက္သက္နဲ႔...စည္း.....'
အိမ္ေနာက္ကေနေအာ္ၿပီးထြက္လာတဲ့ပင္လယ္က အက်ႌၾကယ္သီးတပ္ေနတဲ့စည္းရဲ႕အေရွ႕မွာလာရပ္သည္။
"ဘာမွမစားထားဘူး...ေခါက္ဆြဲေရာေပါင္မုန္႔ေတြေရာအားလံုးဒီအတိုင္းပဲ..."
"အင္း...သိပ္မစားခ်င္လို႔"
"မရဘူး...မင္း...ၾကာလာရင္ထိခိုက္လိမ့္မယ္...မနက္စာေသခ်ာကိုစားရမယ္"
ေျပာရံုတင္မဟုတ္ဘဲလူကိုပါတြန္းၿပီးထမင္းစားစားပြဲမွာထိုင္ေစသည္။
ေန႔လည္စာနဲ႔ေပါင္းစားေနက်ျဖစ္သြားေတာ့ မနက္စာစားတဲ့အက်င့္မရွိေတာ့တာၾကာၿပီပဲ။
အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မကြာဘူးဆိုေတာ့ မစားျဖစ္ေတာ့ပါ။
"မစားဘူးလား.....ခင္ဗ်ားကိုယ့္ဘာသာမစားရင္ ငါ...ခြံ့မွာေနာ္..."
'ဟား.....'
ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ျခင္းနဲ႔အတူ ပင္လယ္က ခံုတလံုးပါဆြဲထိုင္ၿပီး တူတစ္စံုလွမ္းယူကာ တကယ္ခြံ့မည့္ပံုျပင္ေတာ့...လန္႔သြားရသည္။
"အာ...စားမယ္...စားမယ္...ေကာ္ဖီေနာက္တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေပးရင္...စားမယ္...'
'ေဖ်ာ္ေပးမယ္...စားမွာသာစား"
ေကာ္ဖီႀကိတ္ထားတဲ့အမႈန္႔ထုပ္ကိုထယူ...ၿပီးေတာ့ေႂကြခြက္အဝမွာလက္ကိုင္ကြင္းေလးခ်ိတ္ၿပီးမွ...ေရေႏြးဗူးထဲမွေရေႏြးပူပူကိုျဖည္းျဖည္းေလာင္းခ်သည္။
အဲဒါကိုစည္းကေသခ်ာၾကည့္ေနရင္း...တားျပန္သည္။
ေကာ္ဖီဆိုရင္ ခါးသက္ၿပီး ေရနည္းတာကိုသူကသေဘာက်သည္ေလ။
"ပင္လယ္ ...ေတာ္ၿပီေရနည္းနည္းဆိုရင္"
"မင္းအၿမဲအဲဒီအခါးေသာက္ေနတာ...အစာမရွိရင္ႏွလံုးတုန္လြယ္တယ္...အခ်ိဳလဲထည့္တာမဟုတ္ဘူး"
"ေသာက္လို႔ေကာင္းပါတယ္...အခုထိဘာမွမျဖစ္တာပဲကို"
"ငါ...သၾကားနဲနဲထည့္မယ္...မရဘူး...
ခုနကတစ္ခြက္လဲ ပလိန္းႀကီးနဲ႔....'
"ဟာ...လံုးဝမထည့္နဲ႔ေနာ္...ေဟ့....ေပး...ေပးေတာ့"
ေကာ္ဖီခြက္ထဲကိုသၾကားထည့္လိုက္မွာစိုးလို႔ စည္းကအတင္းဆြဲယူေတာ့...ေကာ္ဖီေတြေမွာက္ၿပီေလ။
ေရေႏြးပူပူေတြေၾကာင့္လန္႔ၿပီးစည္း...ဖ်တ္ကနဲထရပ္လိုက္ေတာ့မွပိုဆိုးသြားခဲ့ကာ...
ခါးမွေနၿပီးေဘာင္းဘီအထိစိုရႊဲကာေကာ္ဖီေစ့ႀကိတ္ထားတဲ့အမႈန္႔ေတြကတကိုယ္လံုးေပကုန္သည္။
'အား.....ကုန္ၿပီ'
'မင္းဘာလို႔ဆြဲယူလဲ...ေျဖးေျဖးယူတာမဟုတ္ဘူး....အရမ္းပူလား'
"နဲနဲပါပဲ"
အက်ႌႏို႔နစ္ေရာင္ကေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြေၾကာင့္ၾကည့္ရဆိုးသြားကာ...ဒီအတိုင္းအလုပ္ကိုသြားဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။
"အဝတ္ျပန္လဲလိုက္...ငါၾကမ္းျပင္ကိုသုတ္လိုက္မယ္"
ၾကမ္းျပင္ကိုသုတ္ၿပီးေတာ့မွပူေလာင္ဒဏ္ရာျဖစ္မွာကိုစိတ္ပူသြားရင္း အဝတ္လဲေနတဲ့စည္းဆီကို ထပ္လိုက္လာျပန္သည္။
"စည္း...ဒဏ္ရာျဖစ္သြားေသးလား...ျပစမ္း...'
"ရဲေနတာတခုပဲ...ေဆးလိမ္းလိုက္ၿပီးၿပီ...
ရတယ္...သိပ္မ်ားတာမဟုတ္ဘူး...'
စည္းကအဝတ္လဲၿပီးေတာ့စာေရးစားပြဲနားရပ္ၿပီး...အက်ႌရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေတြတပ္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ....
သူကစည္းရဲ႕လက္ကိုဖယ္ၿပီးၾကည့္သည္။
ရင္ဘတ္ေအာက္ဘက္ဗိုက္နားေလးမွာနီရံုေလးပဲနီေနေပမယ့္...လက္ေခ်ာင္းၾကားက မီးေလာင္ေရအိတ္ကေလးေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလးျပဴးသြားရသည္။
ဒါ...ညတုန္းကေဆးလိပ္မီးထိတဲ့ေနရာျဖစ္မည္။
ေဆးလိပ္မီးေလာင္တဲ့အထိအျဖစ္ဆိုးသြားခဲ့တဲ့ ညတုန္းကအျဖစ္ပ်က္ကေခါင္းထဲထပ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္...စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာကိုအလိုလိုေမာ့ေငးမိျပန္သည္။
ဒီလူနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းဆံုလိုက္တိုင္း မဟားဒရားထ,ခုန္သည့္ရင္ဘတ္က မပ်က္မကြက္ က,ခုန္ေနျပန္သည္။
ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြလည္း ပြင့္လင္းလိုက္ၿပီးတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကဆက္ဆံေရးေလးက ဘယ္အထိဆက္သြားလို႔ရသလဲ။
ႏွလံုးသားကဘယ္အထိထပ္ေတာင္းဆိုမွာလဲ။
စည္းရဲ႕ခ်စ္ျခင္းဆိုတာကေရာ ဘယ္အေျခအေနအထိေမွ်ာ္လင့္လို႔ရသလဲ...
ပင္လယ္ မသိေပမယ့္...
ေရွ႕ဆက္တိုးခြင့္ကိုေတာ့ သူေတာင့္တေနခဲ့၏။
စကၠန္႔အေတာ္ၾကာေအာင္...သူ႔အက်ႌစကိုကိုင္ၿပီးေမာ့ေငးေနတဲ့ ပင္လယ့္ကိုအကဲခတ္ေနရင္း...စည္း...နႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။
ဘာလို႔ေငးေနတာလဲလို႔ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္...နႈတ္ခမ္းေလးေတြပြင့္ဟၿပီး မွင္သက္ေနတဲ့အဲဒီမ်က္ႏွာေလးကို မလႈပ္ရွားသြားေစခ်င္။
အသည္းယားစြာနဲ႔ပဲ ျဖဴဝင္းအိစက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုေငးေနခဲ့ရင္း...
ခ်ယ္ရီသီးလိုရဲရဲနီေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးဆီအေရာက္မွာေတာ့ စိတ္ေတြကထိန္းလို႔မပါခ်င္ေတာ့။
ပင္လယ္နဲ႔အတူတူရွိေနတိုင္းဘယ္တုန္းကမွအၿငိမ္မေနတတ္ခဲ့တဲ့ ဝဲဘက္ရင္အံုကလည္း ေပါက္ထြက္မတတ္လႈပ္ရွားၿပီ။
ကဲ...ကဗ်ာေတြဖြဲ႕ၾကည့္ဦးမည္။
'မင္း...ေတြေဝလြန္းေနတယ္...ပင္လယ္...
ျကယ္သီးကိုတပ္ေပးဖို႔အက်ႌကိုဆြဲထားတာလား...
ငါ့ကိုတခုခုလုပ္ခ်င္လို႔လား'
စည္းရဲ႕ မထိတရိစကားေၾကာင့္ ပင္လယ္ကသတိျပန္ဝင္လာခဲ့ကာ...
နတ္ဆိုးလိုျပံဳး၏။
'အဟား....ခင္ဗ်ား...သတိၱေတြရဲတင္းလွခ်ည္လား...တခုခုလုပ္မယ္ဆိုရင္ေရာ'
"လုပ္ၾကည့္ေလ....ငါကၿငိမ္ခံေနမယ္ထင္လို႔လား"
"ခင္ဗ်ားကိုေလးစားသြားၿပီေလ..."
သူ႔ပုခံုးကိုလွမ္းၿပီးဆြဲနိမ့္လိုက္မလို႔လုပ္ေပမယ့္စည္းကေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးအေနာက္ကိုယိမ္းသည္။
ပင္လယ္ကသူ႔ထက္နဲနဲေလးအရပ္နိမ့္ေတာ့စည္းကတမင္တကာေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးျမင့္လိုက္တာ....
လမ္းခုလတ္မွာပဲ ပင္လယ္ကသူ႔နႈတ္ခမ္းကိုမမီ့တမီျဖစ္ၿပီးေမးဖ်ားကိုနမ္းမိေလသည္။
နမ္းလို႔မမီပါဘူးကြာဆိုတဲ့အထာနဲ႔...
အလြန္ေက်နပ္သလို ျပံဳးေတာ့...ပင္လယ္ကမခ်င့္မရဲျဖစ္လာတဲ့ပံု။
"ခင္ဗ်ားေနာ္....ဒါ...တမင္လုပ္တာလား...
ဟြန္႔...မထိေစနဲ႔....ထိသြားလို႔ကေတာ့ျပန္မလြတ္ဘူး...
အလုပ္ေတာင္မေရာက္ေတာ့ဘူးမွတ္"
ႀကိမ္းဝါးသံေလးနဲ႔ပင္လယ္ကသူ႔ဆီတိုးကပ္လာေတာ့...
စည္းကေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္သည္။
ထပ္ကပ္လိုက္ၿပီးဆြဲေပမယ့္ပင္လယ္ကမမွီႏိုင္။
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေနပင္လယ့္အျဖစ္ကသနားစရာေလးမို႔ စည္းမွာ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ။
တမင္တကာညစ္ခ်င္တာမဟုတ္ေပမယ့္...မမီ့တမီလိုက္နမ္းေနတာေလးကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ၾကည့္ေနရင္း...
အသည္းေတြထဲမွာပိုးေကာင္ဝင္သလိုယားက်ိက်ိ။
မ်က္ႏွာေတြပါနီလာတဲ့အထိႀကိဳးစားပမ္းစားေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးလိုက္နမ္းေပမယ့္မမီ။
ပင္လယ္...ကလိကလိျဖစ္ေနတာေလးကိုျမတ္ႏိုးမဝဘဲစည္းကၾကည့္ေနရင္း...ထပ္ စ,သည္။
'အဟား....ကေလးကကေလးပဲ...လူႀကီးကိုမီမလားကြာ'
ဟာ့...စိတ္ကတိုပါတယ္ဆိုမွ...လာဆြေနျပန္တဲ့စည္းေၾကာင့္ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္သည္။
'စည္း...!!!!!!'
'ဘာလဲ'
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးျပန္ေျဖေနေပမယ့္...
ပင္လယ္အူယားဖားယားျဖစ္ေနတာေလးကိုရယ္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကထိန္းမရ။
အသည္းေတြထဲတဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔...
ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးသူ႔ကိုမမီမီေအာင္ရင္ဘတ္ကိုကုပ္တြယ္ေနတာ။
ေႀကာင္ေလးတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး။
ခ်စ္လည္းခ်စ္စရာ၊ သနားလည္းသနားစရာပါ။
နည္းနည္းၾကာလာေတာ့...
ေနာက္ေနတာရပ္လိုက္ၿပီး...
စည္းကျမတ္ႏိုးမဝစြာျပံဳးသည္။
ၿပီးမွ...မခ်ည္ဘဲဒီအတိုင္းသူ႔လည္ပင္းမွာလႊားတင္ထားေသာနက္ခ္တိုင္ႀကိဳးအစေလးႏွစ္စနဲ႔ပင္လယ့္လက္ေတြကိုခ်ည္ေႏွာင္ယူသည္။
'မင္းလက္ေတြက ေၾကာင္တစ္ေကာင္လိုကုတ္ကတ္ေနေတာ့...
အသည္းယားလာလို႔...
ေနာက္ၿပီးရႈပ္လို႔....ခဏေတာ့ၿငိမ္ေအာင္ခ်ည္ထားမယ္...ရလား...
မရရင္လည္း ငါရမ္းကားမွာေလးကိုသည္းခံလိုက္...'
ရင္ဘတ္ထဲမွလာတဲ့ေလသံေလးနဲ႔ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာၿပီး...
ပင္လယ့္နႈတ္ခမ္းေတြကိုဖိကပ္ကာနမ္းသည္။
ေႏြးေထြးေနတဲ့နႈတ္ခမ္းသားေလးေတြဟာႏူးညံ့လြန္း၏။
ဖြဖြေလးထိတာေတာင္မွႏူးညံ့လြန္းတဲ့နႈတ္ခမ္းေတြကပဲ့ေႂကြသြားမွာစိုးရေတာ့...ပင္လယ့္ နႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုေႏြးသြားရံုေလးခပ္ဖြဖြသတိထား၍နမ္းတတ္တာစည္းရဲ႕အက်င့္ျဖစ္သည္။
နာက်င္သြားမွာစိုးလို႔ဘယ္တုန္းကမွမၾကမ္းခဲ့ဖူးတာကို ပင္လယ္လည္းသိပါသည္။
ဒါေပမယ့္...
ဒီတစ္ခါေတာ့...အသည္းအူယားေနတဲ့ ပင္လယ္ဟာ...
သူ႔အနမ္းေတြဆံုးတာနဲ႔ က်ားေပါက္ေလးလိုမာန္ဖီ၏။
'မင္းရန္စထားေတာ့...
ငါ...ေနရတာအဆင္မေျပဘူး...စည္း...
ခုနကတည္းကမင္းကိုမိရင္...ငါ...မလြတ္ေတာ့ဘူးလို႔ေျပာထားၿပီးသား...လံုးဝမ႐ုန္းပါနဲ႔...'
စကားေလးဆံုးတာနဲ႔...ေဝးကြာသြားတဲ့စည္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိဆြဲျပီးနမ္းေတာ့သည္။
႐ုန္းခ်င္သလိုေလးနဲ႔စည္းအေနာက္ဆုတ္ျပန္ေတာ့...
ဘယ္ရမလဲ....
နက္ခ္တိုင္နဲ႔ပူးၿပီးခ်ည္ေႏွာင္ခံထားရတဲ့သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔စည္းရဲ႕လည္တံေတြကိုဆြဲနိမ့္ၿပီိးထိန္းခ်ဳပ္ပစ္လိုက္၏။
ေရွာင္တိမ္းလို႔မလြယ္ေအာင္ကိုယ့္ေထာင္ေခ်ာက္ကိုယ္မိတဲ့စည္းဟာမ႐ုန္းဖယ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ...
သူ႔အနမ္းမ်ားၾကားမွာ ေမာဟိုက္လို႔။
တင္းက်ပ္ဆြဲကပ္ၿပီးနမ္းေနတဲ့ ပင္လယ့္နႈတ္ခမ္းေတြဒီေလာက္အားျပင္းမယ္လို႔မထင္ခဲ့မိတာအမွန္ပါ။
ေရဘဝဲတစ္ေကာင္ရဲ႕လက္တံေတြကစုပ္ခြက္ေတြလိုတရစ္ရစ္နဲ႔စုပ္ယူေနတဲ့ပင္လယ့္နႈတ္ခမ္းေတြဆီမွာသူရင္ေမာရင္း...
အသက္ရွဴက်ပ္ရင္း...
ေႏြးသထက္ေႏြးၿပီးပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္လာသည့္နႈတ္ခမ္းသားတို႔ကေရဝဲႀကီးထဲေရာက္ေနသလို...
မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။
မျပီးဆံုးႏိုင္တဲ့အနမ္းမ်ားေအာက္မွာသူ.....က်ိဳးႏြံစြာ...ခ်ိဳၿမိန္ျခင္းေတြနဲ႔အတူယစ္မူး၏။
၁---၂---၃----------
တမင္တကာေရတြက္ထားတာမဟုတ္ေပမယ့္...
စကၠန္႔ကိုေက်ာ္၍မိနစ္မ်ားလြန္ကုန္တာကိုအလိုေလ်ာက္သိေနၾကလ်က္....
ေမာဟိုက္ခ်င္လာသလိုအသက္ရွဴသံေတြျပင္းလာေတာ့မွ...
ႏွစ္ဦးသားကိုယ္ခ်င္းခြာမိၾကသည္။
'အလုပ္ေတာ့ေနာက္က်ၿပီ'
နာရီတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔စည္း..ကသတိေပးသလို....ေျပာေတာ့...ပင္လယ္က ပက္ခနဲျပန္ေျပာသည္။
'မင္း...အရင္လာစ,တာေလ'
'ဘယ္သူကစ,လို႔လဲ...မင္းအရင္ငါ့ကိုလာေငးတာေလ...ျပဴးေနတာပဲ....အဲဒီမ်က္လံုးေတြက...'
စည္းကသူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးပိတ္ပိတ္ေလးႏွစ္လံုးၾကားကိုလက္ညိဳးျဖင့္တြန္းလိုက္ၿပီး....ရယ္သည္။
'အဲဒီမ်က္လံုးေတြေပါ့...ငါ့ကိုညွို႕ေခၚေနတာ....ေရာ္....ခက္ၿပီ....ၾကည့္ေနျပန္ၿပီ....ဟြန္႔....သိပ္မေငးနဲ႔....စိတ္ကသိပ္ခိုင္တာမဟုတ္ဘူး....အလုပ္ေနာက္က်ေနၿပီ....အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး...မင္း...အဲဒီျကယ္သီးေတြတပ္ေပး....ငါနက္ခ္တိုင္ခ်ည္မွာ...'
သူ႔ကိုေနာက္ေနရင္း စည္းကသေဘာတက်ရယ္သည့္အခါတိုင္း ဘယ္ဘက္ပါးမွာပါးခ်ိဳင့္ရွည္ေလးေပၚလာတတ္တာကို တခုတ္တရေငးမိျပန္သည္။
စည္း'ဆိုတဲ့ဒီလူရဲ႕အျပံဳးေတြကမနာလိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကိုလွလြန္းသည္။
အဲဒီအျပံဳးလွလွေလးတင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔...
လွပတဲ့ယုန္သြားေလးေတြနဲ႔ေရာမွည့္နက္ေလးေၾကာင့္ပါ...ညွိဳ႕ယူဖမ္းစားတတ္ျခင္းကပိုအားေကာင္းေနတာ...လူတကာရဲ႕ရင္ထဲေရာက္ေနႏိုင္တဲ့အားသာခ်က္ေတြပါ။
'စည္း...မင္းအရမ္းမျပံဳးလို႔မရဘူးလား...'
အဲဒီစကားေလးေျပာၿပီး...
ရီေဝေငးေမာေနသည့္ပင္လယ့္မ်က္ဝန္းေတြကိုစည္းကေသခ်ာစိုက္ၾကည့္သည္။
'ဘာလို႔လဲ'
'ငါ...သဝန္တိုေနတာထင္တယ္၊ အဲဒီအျပံဳးေတြလွေနတာကိုမနာလိုဘူး....။
ငါမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာမင္း...တျခားလူေတြကိုအဲလိုျပံဳးျပေနမွာေတြးမိရင္...သဝန္တိုတယ္။
တျခားလူေတြရင္ထဲမွာမင္းအျပံဳးကိုသေဘာက်ၿပီးမင္းကိုေငးေနမွာမလိုခ်င္ဘူး...'
အတည္ေပါက္ေလးနဲ႔ပင္လယ္ကမ်က္ဝန္းေလးေတြအထိေဆြးရိပ္သန္းေနတာေၾကာင့္...
စည္း...ရယ္မိျပန္သည္။
'ဟား.....ကိုယ့္ဘာသာေတာင္အထင္ႀကီးလာမိၿပီ...'
'မေနာက္ဘူး...ကြ်န္ေတာ္အတည္ေျပာတာ...'
'အြန္း...ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...သိပါတယ္'
မ်က္ႏွာေလးျပန္တည္ၿပီးမွေျဖရင္းပင္လယ့္နဖူးကိုသူ႔နဖူးနဲ႔လွမ္းတိုက္သည္။
'"ကဲ...အလုပ္သြားမယ္'"
နာရီကိုငံု႔ၾကည့္ေတာ့ကိုးနာရီထိုးေတာ့မွာပါ။
အခ်ိန္လြန္ေနေပမယ့္အလုပ္ေတာ့သြားရမည္ေလ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္...
အိမ္တံခါးေသာ့ခတ္ၿပီး...ကားထဲဝင္ေတာ့မွ....႐ုတ္တရက္ထ,ေအာ္တဲ့ပင္လယ္ေၾကာင့္ လန္႔သြားရျပန္ၿပီ။
"ဟာ.....စည္း...မင္းရဲ႕......နႈတ္ခမ္းက"
"ဘာလဲ...ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ...အလန္႔တၾကားနဲ႔"
"ဟို....ဟို...မင္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းက"
"ဘာလဲ....ဘာေပေနလို႔လဲ"
သူ႔နႈတ္ခမ္းကိုသူလက္ညိဳးထိုးထားၿပီးျပဴးတိျပဴးေၾကာင္နဲ႔...အဲဒီငတိကေတာ့လုပ္ၿပီ...လို႔ေတြးၿပီး...စည္းကေနာက္ၾကည့္မွန္ကိုသူ႔ဘက္လွည့္ၿပီးၾကည့္သည္။
'ဟင္...ဘာႀကီးလဲ...'
အဲဒီေတာ့မွတကယ္ထိတ္လန္႔သြားခဲ့ကာ...
ခရမ္းေရာင္ခပ္မိႈင္းမိႈ္င္းနဲ႔သူ႔နႈတ္ခမ္းဟာ...ညိဳ႕သမ္းေနခဲ့တာ...၊
"အာ့....အဲဒါဘာလဲ...ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ဟို...ဟိုေလ...အင္း"
တမင္ေပးလိုက္တာမဟုတ္ေပမယ့္...မေတာ္တဆနဲ႔ kiss marker ႀကီးက စည္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းသားမွာထင္းခနဲ။
ဒါကို စည္းက နားမလည္ေလာက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ အလုပ္သြားခါနီးမို႔ ေတာ္ေတာ္အၾကံအိုက္သြားခဲ့သည္။
"ဘာလဲ...အဲဒါက..."
"ဟို...ဟိုဥစၥာ"
"ဘာလဲကြာ...တဟိုဟိုနဲ႔..." စည္းအသံနဲနဲက်ယ္လာၿပီေလ...
"ဟီး....ဟိုဥစၥာကြာ....Hickey..."
အဲဒီေတာ့မွ...စည္းရဲ႕အသံကပိုဟိန္းထြက္လာသည္။
Hickey သာဆိုရင္ တပတ္ေလာက္ကေတာ့မေပ်ာက္ၿပီပဲ။
"ဘာ..!!!!!.....ေသစမ္းကြာ...ပင္လယ္...မင္း...'
"ဟီး....တမင္လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး...
ဒီအတိုင္းေတာ့အလုပ္ကိုသြားလို႔မျဖစ္ဘူး.....ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ"
"အဲဒါမင္းေၾကာင့္ငခြ်တ္ရဲ႕...ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ....
ညာရံုေပါ့...တခုခုနဲ႔တိုက္မိထားလို႔ညိဳ႔ေနတယ္လို႔ေျပာလိုက္မယ္"
"ဟင္....မျဖစ္ပါဘူး...တိုက္မိတဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔အဲဒါကျမင္တာနဲ႔သိသာတယ္....
အဲဒါအရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့လူဆိုသိကိုသိမွာပဲ....မျဖစ္ဘူး....
မင္း....နႈတ္ခမ္းနီဆိုးသြားမလား....
အား......မိန္းကေလးလဲမဟုတ္ျပန္ေတာ့ခက္တာပဲ...
အာ့..သိၿပီ...အိမ္မွာ mask မရွိဘူးလား..."
"ရွိေတာ့ရွိမယ္....ရွာရမွာ...ပိုေနာက္က်ေတာ့မယ္...ရတယ္ဒီတိုင္းပဲ"
"မရဘူး...လာ...အေပၚျပန္တက္မယ္...mask အုပ္သြားမွကိုျဖစ္မယ္"
"ဟား....အလုပ္ေနာက္က်ပါၿပီဆိုမွ"
ထိုသို႔ျဖင့္ mask အနက္ေရာင္တပ္ၿပီး စည္း'...အလုပ္သြားရေလေတာ့သည္။
😅😅😅😅😅
အခ်စ္ကိုပို၍ေတာင့္တမိျခင္းကမွားလားမွန္သလားမသိေပမယ့္...
ခ်စ္ေနရျခင္းေလာက္နဲ႔ႏွသားသည္လံုေလာက္ျခင္းမျဖစ္ေသးဘဲ...အေမွာင္ေလးထဲထပ္မံတိုးဝင္ကာ...
သူတို႔ထင္တာထက္ပိုနက္နဲလာခဲ့၏။
Unicode
ဖြူဖြူစင်စင်ဆိုတာဘယ်လိုအခြေအနေကိုပြောကြတာလဲ.....
အချစ်ဆိုတာရော...ဘယ်အခြေအနေမှာဖြူစင်တယ်လို့သတ်မှတ်ကြသလဲ...
စံနှုန်းထားကဘယ်အရာကိုနမူနာယူကြသလဲ...
တွေးနေလေရှုပ်လေ...
ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းကိုမျက်ကွယ်ပြုပြီးရင်ဘတ်ကသီးသန့်ခုတ်မောင်းနေဆဲ...
ချစ်ရသည့်သူ့အပေါ်ရင်ခုန်ခြင်းကမရပ်တန့်နိုင်ဘဲ.....ပိုပြီးမျှော်လင့်မိလာသည့်နှလုံးသားနှင့်သူအခက်ကြုံပြီလား...
စည်း...ဒီညကိုအတွေးများဖြင့်ကျော်ဖြတ်ရသည်။
ပင်လယ်ကတော့မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာငြိမ်းချမ်းစွာလောကကြီးနဲ့အဆက်ဖြတ်လေသည်။
-------
စည်း...ခါတိုင်းထက်နဲနဲလေးစောပြီးအိပ်ယာနိုးပေမယ့်...ပင်လယ်ကတော့ရှိမနေခဲ့။
မနက်ဘက်လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ဖို့သွားပြီဖြစ်မည်။
နံဘေးကိုကြည့်တော့စောင်ရောခေါင်းအုံးပါဒီအတိုင်းပုံလျက်သားနဲ့ အဝတ်ဗီရိုကလည်းဟနေတဲ့အထဲ အထဲကအဝတ်တွေကတို့လို့တွဲလွဲ။
"အမြဲအဲလိုပဲ"
တယောက်ထဲညည်းညူနေရင်းအိပ်ယာကိုနှစ်ဆစ်ချိုးထိခေါက်တင်ပြီးမှစောင်ခေါက်ပြီးခေါင်းအုံးကိုပါသေချာလေးထားပေးသည်။
ဗီရိုဟနေတာကိုတော့ရေချိုးပြီးပြန်ဝင်လာမှသတိရမိကာ...
ပိတ်ဖို့လုပ်ပေမယ့်အထဲကအဝတ်တွေကတို့လို့တွဲလောင်းကျနေတော့တံခါးဝမှာညှပ်နေကာပိတ်လို့မကျ။
ပစ်စလက်ခတ်အဝတ်တွေထိုးပုံထားတာကိုး....
အဲဒါတွေကိုသေချာရှင်းထုတ်ပြီးအိပ်ယာပေါ်တချို့တင်ကာ...ပြန်ခေါက်ပြီးပြန်စီပေးသည်။
သူကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်အလုပ်တွေသိပ်ပြီးမကျွမ်းကျင်ပေမယ့်...ဘာမဆိုနေရာတကျဖြစ်နေတာကိုမှသဘောကျသည်။
ဝတ်ပြီးသားအဝတ်တွေပုံနေတာမျိုး၊ လျှော်ပြီးသားအဝတ်တွေလုံးထွေးနေတာမျိုးမကြိုက်သလို...
အဝတ်တွေသေချာမီးပူတိုက်ပြီးစီညီနေအောင်သူထားတတ်သည်။
တခြားစီဖြစ်နေတဲ့ အကျင့်တွေကိုညှိယူရဖို့ခက်ကောင်းခက်နိုင်တာမို့ ဒါကိုပြဿနာသိပ်မလုပ်ချင်ပါ။
အဝတ်ဗီရိုရှေ့ရပ်ကာတွေးနေတုန်း...
တံခါးဖွင့်သံကြား၍ပင်လယ်ပြန်ရောက်ပြီမှန်းသိလိုက်သည်။
တချို့လုံးထွေးစုပုံပြီးလျှော်ရသေးပုံမရသေးသည့်အကျႌနဲ့ဂျင်းဘောင်းဘီတချို့ကိုယူထုတ်လာပြီး...
ဖိနပ်ချွတ်ကာဝင်လာသည့်ပင်လယ့်လက်ထဲထည့်ပေးတော့ ပင်လယ်ကအူကြောင်ကြောင်နဲ့ ကြည့်လာသည်။
"မင်းအဝတ်တွေအပုံလိုက်ရှုပ်နေလို့ယူထုတ်ခဲ့တာ...
ဒါတွေပြန်လျှော်လိုက်တော့...
နောက်ခါကျမီးပူတိုက်ပြီးရင်လဲသေချာစီထား...
မင်းဗီရိုထဲရှုပ်သိုင်းနေတာပဲ...
နောက်ပြီးအိပ်ယာလဲမကောက်ဘူး...
ထသွားတဲ့အချိန်မှာစောင်လောက်တော့ခေါက်ထားခဲ့သင့်တယ်"
"အမေကြီးကျနေတာပဲ...ပွစိပွစိနဲ့"
ပွစိပွစိနဲ့ပြောတဲ့စည်းကိုကြည့်ရင်း...
ပင်လယ်ကဘုတောတောကာ အိမ်နောက်ဝင်သွားတော့ ထမင်းစားစားပွဲပေါ်မှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်ပျောက်သွားတာကလွဲပြီး မနက်စာတွေဒီအတိုင်း.....
'စည်း...မင်းဘာမှမစားဘူးလား'
'-----'
'ကော်ဖီချည်းသောက်နေတာပဲ...သကြားလဲမပါဘူး...ခါးသက်သက်နဲ့...စည်း.....'
အိမ်နောက်ကနေအော်ပြီးထွက်လာတဲ့ပင်လယ်က အကျႌကြယ်သီးတပ်နေတဲ့စည်းရဲ့အရှေ့မှာလာရပ်သည်။
"ဘာမှမစားထားဘူး...ခေါက်ဆွဲရောပေါင်မုန့်တွေရောအားလုံးဒီအတိုင်းပဲ..."
"အင်း...သိပ်မစားချင်လို့"
"မရဘူး...မင်း...ကြာလာရင်ထိခိုက်လိမ့်မယ်...မနက်စာသေချာကိုစားရမယ်"
ပြောရုံတင်မဟုတ်ဘဲလူကိုပါတွန်းပြီးထမင်းစားစားပွဲမှာထိုင်စေသည်။
နေ့လည်စာနဲ့ပေါင်းစားနေကျဖြစ်သွားတော့ မနက်စာစားတဲ့အကျင့်မရှိတော့တာကြာပြီပဲ။
အချိန်ကလည်း သိပ်မကွာဘူးဆိုတော့ မစားဖြစ်တော့ပါ။
"မစားဘူးလား.....ခင်ဗျားကိုယ့်ဘာသာမစားရင် ငါ...ခွံ့မှာနော်..."
'ဟား.....'
ခြိမ်းခြောက်လိုက်ခြင်းနဲ့အတူ ပင်လယ်က ခုံတလုံးပါဆွဲထိုင်ပြီး တူတစ်စုံလှမ်းယူကာ တကယ်ခွံ့မည့်ပုံပြင်တော့...လန့်သွားရသည်။
"အာ...စားမယ်...စားမယ်...ကော်ဖီနောက်တစ်ခွက်ဖျော်ပေးရင်...စားမယ်...'
'ဖျော်ပေးမယ်...စားမှာသာစား"
ကော်ဖီကြိတ်ထားတဲ့အမှုန့်ထုပ်ကိုထယူ...ပြီးတော့ကြွေခွက်အဝမှာလက်ကိုင်ကွင်းလေးချိတ်ပြီးမှ...ရေနွေးဗူးထဲမှရေနွေးပူပူကိုဖြည်းဖြည်းလောင်းချသည်။
အဲဒါကိုစည်းကသေချာကြည့်နေရင်း...တားပြန်သည်။
ကော်ဖီဆိုရင် ခါးသက်ပြီး ရေနည်းတာကိုသူကသဘောကျသည်လေ။
"ပင်လယ် ...တော်ပြီရေနည်းနည်းဆိုရင်"
"မင်းအမြဲအဲဒီအခါးသောက်နေတာ...အစာမရှိရင်နှလုံးတုန်လွယ်တယ်...အချိုလဲထည့်တာမဟုတ်ဘူး"
"သောက်လို့ကောင်းပါတယ်...အခုထိဘာမှမဖြစ်တာပဲကို"
"ငါ...သကြားနဲနဲထည့်မယ်...မရဘူး...
ခုနကတစ်ခွက်လဲ ပလိန်းကြီးနဲ့....'
"ဟာ...လုံးဝမထည့်နဲ့နော်...ဟေ့....ပေး...ပေးတော့"
ကော်ဖီခွက်ထဲကိုသကြားထည့်လိုက်မှာစိုးလို့ စည်းကအတင်းဆွဲယူတော့...ကော်ဖီတွေမှောက်ပြီလေ။
ရေနွေးပူပူတွေကြောင့်လန့်ပြီးစည်း...ဖျတ်ကနဲထရပ်လိုက်တော့မှပိုဆိုးသွားခဲ့ကာ...
ခါးမှနေပြီးဘောင်းဘီအထိစိုရွှဲကာကော်ဖီစေ့ကြိတ်ထားတဲ့အမှုန့်တွေကတကိုယ်လုံးပေကုန်သည်။
'အား.....ကုန်ပြီ'
'မင်းဘာလို့ဆွဲယူလဲ...ဖြေးဖြေးယူတာမဟုတ်ဘူး....အရမ်းပူလား'
"နဲနဲပါပဲ"
အကျႌနို့နစ်ရောင်ကကော်ဖီမှုန့်တွေကြောင့်ကြည့်ရဆိုးသွားကာ...ဒီအတိုင်းအလုပ်ကိုသွားဖို့မဖြစ်နိုင်တော့။
"အဝတ်ပြန်လဲလိုက်...ငါကြမ်းပြင်ကိုသုတ်လိုက်မယ်"
ကြမ်းပြင်ကိုသုတ်ပြီးတော့မှပူလောင်ဒဏ်ရာဖြစ်မှာကိုစိတ်ပူသွားရင်း အဝတ်လဲနေတဲ့စည်းဆီကို ထပ်လိုက်လာပြန်သည်။
"စည်း...ဒဏ်ရာဖြစ်သွားသေးလား...ပြစမ်း...'
"ရဲနေတာတခုပဲ...ဆေးလိမ်းလိုက်ပြီးပြီ...
ရတယ်...သိပ်များတာမဟုတ်ဘူး...'
စည်းကအဝတ်လဲပြီးတော့စာရေးစားပွဲနားရပ်ပြီး...အကျႌရင်ဘတ်ကြယ်သီးတွေတပ်တော့မယ့်ဆဲဆဲ....
သူကစည်းရဲ့လက်ကိုဖယ်ပြီးကြည့်သည်။
ရင်ဘတ်အောက်ဘက်ဗိုက်နားလေးမှာနီရုံလေးပဲနီနေပေမယ့်...လက်ချောင်းကြားက မီးလောင်ရေအိတ်ကလေးကြောင့် မျက်လုံးလေးပြူးသွားရသည်။
ဒါ...ညတုန်းကဆေးလိပ်မီးထိတဲ့နေရာဖြစ်မည်။
ဆေးလိပ်မီးလောင်တဲ့အထိအဖြစ်ဆိုးသွားခဲ့တဲ့ ညတုန်းကအဖြစ်ပျက်ကခေါင်းထဲထပ်ရောက်လာသည်နှင့်...စည်းရဲ့မျက်နှာကိုအလိုလိုမော့ငေးမိပြန်သည်။
ဒီလူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်တိုင်း မဟားဒရားထ,ခုန်သည့်ရင်ဘတ်က မပျက်မကွက် က,ခုန်နေပြန်သည်။
ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေလည်း ပွင့်လင်းလိုက်ပြီးတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားကဆက်ဆံရေးလေးက ဘယ်အထိဆက်သွားလို့ရသလဲ။
နှလုံးသားကဘယ်အထိထပ်တောင်းဆိုမှာလဲ။
စည်းရဲ့ချစ်ခြင်းဆိုတာကရော ဘယ်အခြေအနေအထိမျှော်လင့်လို့ရသလဲ...
ပင်လယ် မသိပေမယ့်...
ရှေ့ဆက်တိုးခွင့်ကိုတော့ သူတောင့်တနေခဲ့၏။
စက္ကန့်အတော်ကြာအောင်...သူ့အကျႌစကိုကိုင်ပြီးမော့ငေးနေတဲ့ ပင်လယ့်ကိုအကဲခတ်နေရင်း...စည်း...နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။
ဘာလို့ငေးနေတာလဲလို့မေးလိုက်ချင်ပေမယ့်...နှုတ်ခမ်းလေးတွေပွင့်ဟပြီး မှင်သက်နေတဲ့အဲဒီမျက်နှာလေးကို မလှုပ်ရှားသွားစေချင်။
အသည်းယားစွာနဲ့ပဲ ဖြူဝင်းအိစက်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုငေးနေခဲ့ရင်း...
ချယ်ရီသီးလိုရဲရဲနီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးဆီအရောက်မှာတော့ စိတ်တွေကထိန်းလို့မပါချင်တော့။
ပင်လယ်နဲ့အတူတူရှိနေတိုင်းဘယ်တုန်းကမှအငြိမ်မနေတတ်ခဲ့တဲ့ ဝဲဘက်ရင်အုံကလည်း ပေါက်ထွက်မတတ်လှုပ်ရှားပြီ။
ကဲ...ကဗျာတွေဖွဲ့ကြည့်ဦးမည်။
'မင်း...တွေဝေလွန်းနေတယ်...ပင်လယ်...
ကြယ်သီးကိုတပ်ပေးဖို့အကျႌကိုဆွဲထားတာလား...
ငါ့ကိုတခုခုလုပ်ချင်လို့လား'
စည်းရဲ့ မထိတရိစကားကြောင့် ပင်လယ်ကသတိပြန်ဝင်လာခဲ့ကာ...
နတ်ဆိုးလိုပြုံး၏။
'အဟား....ခင်ဗျား...သတ္တိတွေရဲတင်းလှချည်လား...တခုခုလုပ်မယ်ဆိုရင်ရော'
"လုပ်ကြည့်လေ....ငါကငြိမ်ခံနေမယ်ထင်လို့လား"
"ခင်ဗျားကိုလေးစားသွားပြီလေ..."
သူ့ပုခုံးကိုလှမ်းပြီးဆွဲနိမ့်လိုက်မလို့လုပ်ပေမယ့်စည်းကခြေဖျားထောက်ပြီးအနောက်ကိုယိမ်းသည်။
ပင်လယ်ကသူ့ထက်နဲနဲလေးအရပ်နိမ့်တော့စည်းကတမင်တကာခြေဖျားထောက်ပြီးမြင့်လိုက်တာ....
လမ်းခုလတ်မှာပဲ ပင်လယ်ကသူ့နှုတ်ခမ်းကိုမမီ့တမီဖြစ်ပြီးမေးဖျားကိုနမ်းမိလေသည်။
နမ်းလို့မမီပါဘူးကွာဆိုတဲ့အထာနဲ့...
အလွန်ကျေနပ်သလို ပြုံးတော့...ပင်လယ်ကမချင့်မရဲဖြစ်လာတဲ့ပုံ။
"ခင်ဗျားနော်....ဒါ...တမင်လုပ်တာလား...
ဟွန့်...မထိစေနဲ့....ထိသွားလို့ကတော့ပြန်မလွတ်ဘူး...
အလုပ်တောင်မရောက်တော့ဘူးမှတ်"
ကြိမ်းဝါးသံလေးနဲ့ပင်လယ်ကသူ့ဆီတိုးကပ်လာတော့...
စည်းကခြေတစ်လှမ်းနောက်ဆုတ်သည်။
ထပ်ကပ်လိုက်ပြီးဆွဲပေမယ့်ပင်လယ်ကမမှီနိုင်။
ကြည့်နေရင်းနဲ့နေပင်လယ့်အဖြစ်ကသနားစရာလေးမို့ စည်းမှာ ရယ်ချင်ပက်ကျိ။
တမင်တကာညစ်ချင်တာမဟုတ်ပေမယ့်...မမီ့တမီလိုက်နမ်းနေတာလေးကို ချစ်စနိုးနဲ့ကြည့်နေရင်း...
အသည်းတွေထဲမှာပိုးကောင်ဝင်သလိုယားကျိကျိ။
မျက်နှာတွေပါနီလာတဲ့အထိကြိုးစားပမ်းစားခြေဖျားထောက်ပြီးလိုက်နမ်းပေမယ့်မမီ။
ပင်လယ်...ကလိကလိဖြစ်နေတာလေးကိုမြတ်နိုးမဝဘဲစည်းကကြည့်နေရင်း...ထပ် စ,သည်။
'အဟား....ကလေးကကလေးပဲ...လူကြီးကိုမီမလားကွာ'
ဟာ့...စိတ်ကတိုပါတယ်ဆိုမှ...လာဆွနေပြန်တဲ့စည်းကြောင့် ငယ်သံပါအောင်အော်သည်။
'စည်း...!!!!!!'
'ဘာလဲ'
မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပြန်ဖြေနေပေမယ့်...
ပင်လယ်အူယားဖားယားဖြစ်နေတာလေးကိုရယ်ချင်နေတဲ့စိတ်ကထိန်းမရ။
အသည်းတွေထဲတဖျင်းဖျင်းနဲ့...
ခြေဖျားထောက်ပြီးသူ့ကိုမမီမီအောင်ရင်ဘတ်ကိုကုပ်တွယ်နေတာ။
ကြောင်လေးတစ်ကောင်လိုမျိုး။
ချစ်လည်းချစ်စရာ၊ သနားလည်းသနားစရာပါ။
နည်းနည်းကြာလာတော့...
နောက်နေတာရပ်လိုက်ပြီး...
စည်းကမြတ်နိုးမဝစွာပြုံးသည်။
ပြီးမှ...မချည်ဘဲဒီအတိုင်းသူ့လည်ပင်းမှာလွှားတင်ထားသောနက်ခ်တိုင်ကြိုးအစလေးနှစ်စနဲ့ပင်လယ့်လက်တွေကိုချည်နှောင်ယူသည်။
'မင်းလက်တွေက ကြောင်တစ်ကောင်လိုကုတ်ကတ်နေတော့...
အသည်းယားလာလို့...
နောက်ပြီးရှုပ်လို့....ခဏတော့ငြိမ်အောင်ချည်ထားမယ်...ရလား...
မရရင်လည်း ငါရမ်းကားမှာလေးကိုသည်းခံလိုက်...'
ရင်ဘတ်ထဲမှလာတဲ့လေသံလေးနဲ့ခပ်တိုးတိုးလေးပြောပြီး...
ပင်လယ့်နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖိကပ်ကာနမ်းသည်။
နွေးထွေးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဟာနူးညံ့လွန်း၏။
ဖွဖွလေးထိတာတောင်မှနူးညံ့လွန်းတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကပဲ့ကြွေသွားမှာစိုးရတော့...ပင်လယ့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုနွေးသွားရုံလေးခပ်ဖွဖွသတိထား၍နမ်းတတ်တာစည်းရဲ့အကျင့်ဖြစ်သည်။
နာကျင်သွားမှာစိုးလို့ဘယ်တုန်းကမှမကြမ်းခဲ့ဖူးတာကို ပင်လယ်လည်းသိပါသည်။
ဒါပေမယ့်...
ဒီတစ်ခါတော့...အသည်းအူယားနေတဲ့ ပင်လယ်ဟာ...
သူ့အနမ်းတွေဆုံးတာနဲ့ ကျားပေါက်လေးလိုမာန်ဖီ၏။
'မင်းရန်စထားတော့...
ငါ...နေရတာအဆင်မပြေဘူး...စည်း...
ခုနကတည်းကမင်းကိုမိရင်...ငါ...မလွတ်တော့ဘူးလို့ပြောထားပြီးသား...လုံးဝမရုန်းပါနဲ့...'
စကားလေးဆုံးတာနဲ့...ဝေးကွာသွားတဲ့စည်းရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိဆွဲပြီးနမ်းတော့သည်။
ရုန်းချင်သလိုလေးနဲ့စည်းအနောက်ဆုတ်ပြန်တော့...
ဘယ်ရမလဲ....
နက်ခ်တိုင်နဲ့ပူးပြီးချည်နှောင်ခံထားရတဲ့သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့စည်းရဲ့လည်တံတွေကိုဆွဲနိမ့်ပြီိးထိန်းချုပ်ပစ်လိုက်၏။
ရှောင်တိမ်းလို့မလွယ်အောင်ကိုယ့်ထောင်ချောက်ကိုယ်မိတဲ့စည်းဟာမရုန်းဖယ်နိုင်တော့ဘဲ...
သူ့အနမ်းများကြားမှာ မောဟိုက်လို့။
တင်းကျပ်ဆွဲကပ်ပြီးနမ်းနေတဲ့ ပင်လယ့်နှုတ်ခမ်းတွေဒီလောက်အားပြင်းမယ်လို့မထင်ခဲ့မိတာအမှန်ပါ။
ရေဘဝဲတစ်ကောင်ရဲ့လက်တံတွေကစုပ်ခွက်တွေလိုတရစ်ရစ်နဲ့စုပ်ယူနေတဲ့ပင်လယ့်နှုတ်ခမ်းတွေဆီမှာသူရင်မောရင်း...
အသက်ရှူကျပ်ရင်း...
နွေးသထက်နွေးပြီးပူပြင်းလောင်မြိုက်လာသည့်နှုတ်ခမ်းသားတို့ကရေဝဲကြီးထဲရောက်နေသလို...
မရုန်းနိုင်တော့ပါ။
မပြီးဆုံးနိုင်တဲ့အနမ်းများအောက်မှာသူ.....ကျိုးနွံစွာ...ချိုမြိန်ခြင်းတွေနဲ့အတူယစ်မူး၏။
၁---၂---၃----------
တမင်တကာရေတွက်ထားတာမဟုတ်ပေမယ့်...
စက္ကန့်ကိုကျော်၍မိနစ်များလွန်ကုန်တာကိုအလိုလျောက်သိနေကြလျက်....
မောဟိုက်ချင်လာသလိုအသက်ရှူသံတွေပြင်းလာတော့မှ...
နှစ်ဦးသားကိုယ်ချင်းခွာမိကြသည်။
'အလုပ်တော့နောက်ကျပြီ'
နာရီတကြည့်ကြည့်နဲ့စည်း..ကသတိပေးသလို....ပြောတော့...ပင်လယ်က ပက်ခနဲပြန်ပြောသည်။
'မင်း...အရင်လာစ,တာလေ'
'ဘယ်သူကစ,လို့လဲ...မင်းအရင်ငါ့ကိုလာငေးတာလေ...ပြူးနေတာပဲ....အဲဒီမျက်လုံးတွေက...'
စည်းကသူ့ရဲ့မျက်လုံးပိတ်ပိတ်လေးနှစ်လုံးကြားကိုလက်ညိုးဖြင့်တွန်းလိုက်ပြီး....ရယ်သည်။
'အဲဒီမျက်လုံးတွေပေါ့...ငါ့ကိုညှို့ခေါ်နေတာ....ရော်....ခက်ပြီ....ကြည့်နေပြန်ပြီ....ဟွန့်....သိပ်မငေးနဲ့....စိတ်ကသိပ်ခိုင်တာမဟုတ်ဘူး....အလုပ်နောက်ကျနေပြီ....အချိန်မရှိတော့ဘူး...မင်း...အဲဒီကြယ်သီးတွေတပ်ပေး....ငါနက်ခ်တိုင်ချည်မှာ...'
သူ့ကိုနောက်နေရင်း စည်းကသဘောတကျရယ်သည့်အခါတိုင်း ဘယ်ဘက်ပါးမှာပါးချိုင့်ရှည်လေးပေါ်လာတတ်တာကို တခုတ်တရငေးမိပြန်သည်။
စည်း'ဆိုတဲ့ဒီလူရဲ့အပြုံးတွေကမနာလိုချင်စရာကောင်းလောက်အောင်ကိုလှလွန်းသည်။
အဲဒီအပြုံးလှလှလေးတင်မဟုတ်ဘဲနဲ့...
လှပတဲ့ယုန်သွားလေးတွေနဲ့ရောမှည့်နက်လေးကြောင့်ပါ...ညှို့ယူဖမ်းစားတတ်ခြင်းကပိုအားကောင်းနေတာ...လူတကာရဲ့ရင်ထဲရောက်နေနိုင်တဲ့အားသာချက်တွေပါ။
'စည်း...မင်းအရမ်းမပြုံးလို့မရဘူးလား...'
အဲဒီစကားလေးပြောပြီး...
ရီဝေငေးမောနေသည့်ပင်လယ့်မျက်ဝန်းတွေကိုစည်းကသေချာစိုက်ကြည့်သည်။
'ဘာလို့လဲ'
'ငါ...သဝန်တိုနေတာထင်တယ်၊ အဲဒီအပြုံးတွေလှနေတာကိုမနာလိုဘူး....။
ငါမရှိတဲ့အချိန်မှာမင်း...တခြားလူတွေကိုအဲလိုပြုံးပြနေမှာတွေးမိရင်...သဝန်တိုတယ်။
တခြားလူတွေရင်ထဲမှာမင်းအပြုံးကိုသဘောကျပြီးမင်းကိုငေးနေမှာမလိုချင်ဘူး...'
အတည်ပေါက်လေးနဲ့ပင်လယ်ကမျက်ဝန်းလေးတွေအထိဆွေးရိပ်သန်းနေတာကြောင့်...
စည်း...ရယ်မိပြန်သည်။
'ဟား.....ကိုယ့်ဘာသာတောင်အထင်ကြီးလာမိပြီ...'
'မနောက်ဘူး...ကျွန်တော်အတည်ပြောတာ...'
'အွန်း...ဟုတ်ပါပြီဗျာ...သိပါတယ်'
မျက်နှာလေးပြန်တည်ပြီးမှဖြေရင်းပင်လယ့်နဖူးကိုသူ့နဖူးနဲ့လှမ်းတိုက်သည်။
'"ကဲ...အလုပ်သွားမယ်'"
နာရီကိုငုံ့ကြည့်တော့ကိုးနာရီထိုးတော့မှာပါ။
အချိန်လွန်နေပေမယ့်အလုပ်တော့သွားရမည်လေ။
သူတို့နှစ်ယောက်...
အိမ်တံခါးသော့ခတ်ပြီး...ကားထဲဝင်တော့မှ....ရုတ်တရက်ထ,အော်တဲ့ပင်လယ်ကြောင့် လန့်သွားရပြန်ပြီ။
"ဟာ.....စည်း...မင်းရဲ့......နှုတ်ခမ်းက"
"ဘာလဲ...ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ...အလန့်တကြားနဲ့"
"ဟို....ဟို...မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းက"
"ဘာလဲ....ဘာပေနေလို့လဲ"
သူ့နှုတ်ခမ်းကိုသူလက်ညိုးထိုးထားပြီးပြူးတိပြူးကြောင်နဲ့...အဲဒီငတိကတော့လုပ်ပြီ...လို့တွေးပြီး...စည်းကနောက်ကြည့်မှန်ကိုသူ့ဘက်လှည့်ပြီးကြည့်သည်။
'ဟင်...ဘာကြီးလဲ...'
အဲဒီတော့မှတကယ်ထိတ်လန့်သွားခဲ့ကာ...
ခရမ်းရောင်ခပ်မှိုင်းမှို်င်းနဲ့သူ့နှုတ်ခမ်းဟာ...ညို့သမ်းနေခဲ့တာ...၊
"အာ့....အဲဒါဘာလဲ...ဘာဖြစ်တာလဲ"
"ဟို...ဟိုလေ...အင်း"
တမင်ပေးလိုက်တာမဟုတ်ပေမယ့်...မတော်တဆနဲ့ kiss marker ကြီးက စည်းရဲ့နှုတ်ခမ်းသားမှာထင်းခနဲ။
ဒါကို စည်းက နားမလည်လောက်တာမဟုတ်ပေမယ့် အလုပ်သွားခါနီးမို့ တော်တော်အကြံအိုက်သွားခဲ့သည်။
"ဘာလဲ...အဲဒါက..."
"ဟို...ဟိုဥစ္စာ"
"ဘာလဲကွာ...တဟိုဟိုနဲ့..." စည်းအသံနဲနဲကျယ်လာပြီလေ...
"ဟီး....ဟိုဥစ္စာကွာ....Hickey..."
အဲဒီတော့မှ...စည်းရဲ့အသံကပိုဟိန်းထွက်လာသည်။
Hickey သာဆိုရင် တပတ်လောက်ကတော့မပျောက်ပြီပဲ။
"ဘာ..!!!!!.....သေစမ်းကွာ...ပင်လယ်...မင်း...'
"ဟီး....တမင်လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး...
ဒီအတိုင်းတော့အလုပ်ကိုသွားလို့မဖြစ်ဘူး.....ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"
"အဲဒါမင်းကြောင့်ငချွတ်ရဲ့...ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ....
ညာရုံပေါ့...တခုခုနဲ့တိုက်မိထားလို့ညို့နေတယ်လို့ပြောလိုက်မယ်"
"ဟင်....မဖြစ်ပါဘူး...တိုက်မိတဲ့ဒဏ်ရာနဲ့အဲဒါကမြင်တာနဲ့သိသာတယ်....
အဲဒါအရွယ်ရောက်ပြီးတဲ့လူဆိုသိကိုသိမှာပဲ....မဖြစ်ဘူး....
မင်း....နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသွားမလား....
အား......မိန်းကလေးလဲမဟုတ်ပြန်တော့ခက်တာပဲ...
အာ့..သိပြီ...အိမ်မှာ mask မရှိဘူးလား..."
"ရှိတော့ရှိမယ်....ရှာရမှာ...ပိုနောက်ကျတော့မယ်...ရတယ်ဒီတိုင်းပဲ"
"မရဘူး...လာ...အပေါ်ပြန်တက်မယ်...mask အုပ်သွားမှကိုဖြစ်မယ်"
"ဟား....အလုပ်နောက်ကျပါပြီဆိုမှ"
ထိုသို့ဖြင့် mask အနက်ရောင်တပ်ပြီးစည်းအလုပ်သွားရလေတော့သည်။
😅😅😅😅😅
အချစ်ကိုပို၍တောင့်တမိခြင်းကမှားလားမှန်သလားမသိပေမယ့်...
ချစ်နေရခြင်းလောက်နဲ့နှသားသည်လုံလောက်ခြင်းမဖြစ်သေးဘဲ...အမှောင်လေးထဲထပ်မံတိုးဝင်ကာ...
သူတို့ထင်တာထက်ပိုနက်နဲလာခဲ့၏။