ႏွစ္ဦးသား ၾကည္ႏူးေနရင္းနဲ႔ နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ညသံုးနာရီေတာင္ထိုးေတာ့မည္။
'မင္း...မနက္ျဖန္အလုပ္မသြားနဲ႔ေတာ့...ကိုယ္ေငြ႕ကေႏြးေနတာ...ဖ်ားမွာပူရတယ္'
'မရဘူး...ဒီေန႔မလုပ္ျဖစ္လိုက္တာေတြရွိတယ္...သြားမွျဖစ္မယ္...'
'အေရးႀကီးလို႔လား...'
'အင္း'
'လူစားလြဲလို႔မရဘူးလား'
'မလြဲခ်င္လို႔'
'ဒါဆိုခဏျဖစ္ျဖစ္အိပ္လိုက္...အိပ္ေရးမဝရင္ မင္း ေနမေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္...'
'အင္း'
ေခါင္းအံုးေပၚလွဲခ်ၿပီးစည္းရဲ႕မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္ေတြေမွးမွိတ္သြားတာကိုပင္လယ္ကၾကည့္ေနၿပီးမွ...အျပင္ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေပမယ့္...
သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကိုစည္းကျပန္၍ဖမ္းဆြဲခ်သည္။
'ဒီမွာပဲအိပ္...မသြားနဲ႔...ပင္လယ္...
မင္းရွိေနမွအိပ္ေပ်ာ္မယ္ထင္တယ္...အဲေၾကာင့္...ဒီမွာပဲေန'
ဒီမွာပဲအိပ္ဆိုေတာ့မွ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေလးကျပဴးျပေနသလိုပဲ။
ေနာက္ၿပီး ေခါင္းအံုးလဲမရွိတာကိုး။
'ငါကဘယ္လိုအိပ္ရမွာလဲ...'
ဒီေတာ့မွစည္းကမ်က္လံုးပြင့္လာကာေခါင္းပါေထာင္ၾကည့္သည္။
'မင္း...ဘယ္လိုအိပ္ခ်င္လို႔လဲ'
(😅😅😅)
'ေခါင္းအံုးမွမရွိဘဲ...အိပ္ရခက္တာေပါ့'
'သြား...ယူ...ျပန္လာခဲ့'
—————
ဒီေန႔သင္တန္းစသြားရမွာဆိုေတာ့ ပင္လယ္က မနက္ပိုင္းမေျပးေတာ့ပါ။
'စည္း...ဒီေန႔အလုပ္မွာအေရးတႀကီးလုပ္စရာရွိတာလုပ္ၿပီးရင္ထားလို႔ရတာထားလိုက္...မင္းမ်က္လံုးေတြကစိတ္မခ်ရဘူး...'
အိပ္ယာႏိုးလာေတာ့ အိပ္ေရးမဝဘဲနဲ႔ မ်က္ဆံေသေနသလိုျဖစ္ကာထိုင္းမိႈင္းေနပံုရသည္။
'မင္းကိုပို႔ၿပီးရင္ငါလဲသင္တန္းသြားမွာ...တခါထဲလိုက္မယ္...ၿပီးေတာ့ဒီမနက္ေကာ္ဖီမေသာက္နဲ႔...႔အသားနဲ႔ဆန္နဲနဲကိုအရည္က်ဲေအာင္ျပဳတ္ထားတယ္...'
'ဆန္ျပဳတ္လား...မစားဘူး'
'ဆန္ျပဳတ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး...စားရမယ္'
'ဘာလား....ငါဘာမွမျဖစ္ဘူးထင္တာပဲ...နဲနဲအိပ္ေရးပ်က္ထားလို႔ျဖစ္မယ္'
'ငါေျပာတာနားေထာင္လိုက္'
ေငါက္လိုက္ေတာ့မွ စည္းကၿငိမ္က်သြားကာ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္သည္။
'ေရမခ်ိဳးနဲ႔ေတာ့...ေရေႏြးတည္ေပးမယ္...ေရပဲသုတ္လိုက္'
ေခါင္းတခုလံုးထိုးကိုက္ၿပီး ေျခေတြလက္ေတြပါ ေလးလံေနတာမို႔ ပင္လယ့္ကိုဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ပါ။
စည္းကိုကေလးတစ္ေယာက္လို အမိန္႔ေတြေပးေနတဲ့ ပင္လယ္က အလုပ္ေရွ႕ေရာက္တဲ့အထိမွာလို႔မၿပီးေသး။
'ေန႔လည္သင္တန္းၿပီးရင္အလုပ္ကိုဝင္ခဲ့မယ္'
တကယ္လည္း ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးခါနီးမွာ ပင္လယ္ကသူ႔ဆီထပ္ေရာက္လာခဲ့သည္။
အလုပ္ေျမေအာက္ထပ္ကကန္တင္းန္ထဲမွာ စည္းကိုမိုနာနဲ႔အတူတူေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာမနာလိုျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ့ရွိရမည္။
'မိုနာ...ဟိုင္း....မေတြ႕တာၾကာၿပီေနာ္...'
'ပင္လယ္ပါလား...လာထိုင္ေလ...
ဒီအခ်ိန္ႀကီးကိစၥရွိလို႔လား...'
စားေသာက္ေနရင္းတန္းလန္းမို႔ ေနရာေရြ႕ေပးလို႔မရဘဲ ပင္လယ္က လြတ္ေနတဲ့မိုနာ့ေဘးမွာပဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
'ဒီေန႔လုပ္စရာအေရးတႀကီးမရွိေတာ့ရင္...စည္းကိုအိမ္ျပန္ေခၚသြားမလို႔...ရလား...မိုနာ...
သူေနသိပ္မေကာင္းဘူးမို႔လို႔...'
ခြင့္ေတာင္းတာဆိုေပမယ့္ ျပန္ကိုေခၚသြားမွာလို႔ တခါထဲ ရာဇသံေပးတာကို စည္းကလည္းသေဘာေပါက္သည္။
'ဘာေပါက္ကရလာေျပာေနတာလဲ...ဘယ္သူကဖ်ားလို႔လဲ...'
'မင္းေလ...ညတုန္းကလဲေသခ်ာမအိပ္ဘဲနဲ႔...မ်က္ႏွာေတာင္ရဲေနၿပီ...'
ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ပင္လယ့္စကားေၾကာင့္ မိုနာက စည္းရဲ႕နဖူးကိုလက္တိုးစမ္းမိသည္။
'ေအး...နည္းနည္းေတာ့ ပူေနတာပဲ'
မနက္ကတည္းကမေျပာဘူး..နင္ကလည္း...'
'ငါဒီေန႔လုပ္ရမွာက်န္ေနေသးတယ္...အဲဒါလက္စျဖတ္ခ်င္လို႔ပါ...ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...'
စည္းကတစ္ေယာက္ထဲေနတဲ့သူဆိုေတာ့ မိုနာစိတ္ပူတာလဲမဆန္းဘူး။
ဒါေပမယ့္ လူေရွ႕မွာ ေျခထိလက္ထိလုပ္ေနတာကိုေတာ့ ပင္လယ္ကအျမင္မၾကည္ခ်င္။
မၾကည္ေတာ့လဲ ဘာတတ္ႏိုင္လို႔လဲ။
ေစ့စပ္ထားတဲ့သူေတြမို႔ရင္းႏွီးေနတာမဆန္းဘူးမလား။
'စည္း...ေနမေကာင္းတာမေန႔ကတည္းက...ကြ်န္ေတာ္စိတ္မခ်လို႔အခုလာၾကည့္ရတာ....
မေန႔ကတည္းကထမင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမစားဘူး....ၾကည့္...အခုလဲဒီလိုပဲ'
ပန္းကန္ထဲကထမင္းေတြကသိပ္အရာမယြင္းေသးတာကိုလက္ညိဳးထိုးရင္း ပင္လယ္က အခြင့္အေရးကိုအျပည့္အဝယူသည္။
'ေနာ္...မိုနာ...
စည္းကိုျပန္ေခၚသြားမယ္....
ဒီေန႔ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးေနၿပီပဲ....ေနာက္သံုးေလးနာရီဆိုအလုပ္ဆင္းရမွာပဲကို...ေနာ္....
ခုေပးျပန္လိုက္ပါေနာ္...'
ပင္လယ္ကဇြတ္ျပန္ေခၚသြားခ်င္ေနပံုရေတာ့ မိုနာကမျငင္းေတာ့ပါ။
'စည္း...နင္ျပန္လိုက္သြားေတာ့...ခြင့္ယူတာစီမံဌာနကိုငါသြားေျပာလိုက္မယ္...'
'ေက်းဇူးေနာ္...မိုနာ...မနက္ကတည္းကအလုပ္မသြားနဲ႔ေျပာေပမယ့္သူကေခါင္းမာေနတာ'
'အင္း...ရတယ္...ငါအေပၚျပန္တက္ၿပီေနာ္...
ေသခ်ာျပန္ၾကဦး...'
နားခ်ိန္ကၿပီးၿပီမို႔ထမင္းစားခန္းထဲမွာလူသိပ္မက်န္ေတာ့ေပ။
ရံုးဝန္ထမ္းေတြတစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စေတာ့ဝင္လာလိုက္ထြက္သြားလိုက္ရွိေနကာ...မိုနာေပ်ာက္သြားေတာ့မွ စည္းက ပင္လယ့္ကိုေဟာက္သည္။
'မင္း...အပမွီလာတာလား...ပင္လယ္...
ငါ့ကိုယ္ပူေနတာက အဲေလာက္မွမဟုတ္တာ...
'ရွည္ျပန္ၿပီ...မွန္း....'
ထိုင္ရာမွထရပ္၍စားပြဲကိုခႏၶာကိုယ္တစ္ပိုင္းလွမ္းေက်ာ္ၿပီး.....
စည္းရဲ႕နဖူးေပၚလက္သြားတင္ရင္း ရံႈ႕မဲ့သည္။
'အာ့....ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေနတာပဲ....ၾကည့္...ငါ့လက္ကက်က္ေတာင္သြားၿပီ...စားဦးမလား...
လူသားကင္....'
သူ႔ကိုအိမ္ျပန္ေခၚခြင့္ရသြားတဲ့ ပင္လယ္ကေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ေနာက္ေနလိုက္ေသးသည္။
'မ်က္ႏွာေျပာင္လိုက္တာ...မင္းကိုေတာ့တကယ္မႏိုင္ဘူး...'
'ေအာင္မယ္....ငါကေစတနာနဲ႔ေျပာေပးရေသးတယ္....စကားေတြမ်ားရလြန္းလို႔...ဗိုက္ေတာင္ဆာတယ္...'
ညည္းညဴသလိုေလးနဲ႔ ပင္လယ္ကေျပာၿပီးသူ႔ေရွ႕ကက်န္ေနတဲ့ပန္းကန္ကိုဆြဲယူစားေသာက္ေတာ့သည္။
'ေနဦးေလ...ထပ္မွာေပးမယ္...ဒါကက်န္ေနတာႀကီး...ေနာက္ၿပီးနဲနဲၾကာေနေတာ့ေအးစက္ေနမွာ...'
'ရတယ္...ဒါပဲစားမွာ'
'ဒါဆိုစားက်န္ခဲ့...
ငါ့ အခန္းမွာသိမ္းစရာေတြသိမ္းၿပီးျပန္ဆင္းခဲ့မယ္'
'ဟာ့...ထိုင္ေနဦးေလ......
မင္းကလည္း...'
ထရပ္လိုက္သည့္စည္းကိုၾကည့္ၿပီးပန္းကန္ထဲက်န္ေနတာေတြကိုပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးသိပ္ထည့္ၿပီးပန္းကန္ကိုေဆးမည့္ေနရာေျပးထားသည္။
'မင္းအခန္းထဲကို ငါပါလိုက္မယ္'
ထမင္းကိုပါးေစာင္ထဲအတင္းေတြသြပ္သြင္းလိုက္ေတာ့ ပင္လယ့္ပါးႏွစ္ဖက္က အစာေတြျပည့္ေနတဲ့ဟမ္းစတားေကာင္ေလးလို။
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ရယ္ခ်င္လာကာ လက္ထဲကေရဗူးေလးကိုအဖံုးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
'ေျဖးေျဖးမ်ိဳခ်...ေရာ့...ေရဗူး...ေအးေဆးေျပာလဲရတာကို...ေျပးမလိုက္နဲ႔...အစာနင္ဦးမယ္'
သူ႔ေျခလွမ္းေတြကိုပါေႏွးေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး ပင္လယ့္ကိုေစာင့္ေခၚကာ ရံုးခန္းဆီတက္သြားၾကသည္။
ရံုးခန္းထဲမွာစည္းကလုပ္လက္စေတြကိုသိမ္းကာအိတ္ထဲထည့္စရာရွိထည့္ေနတုန္း ပင္လယ္ကသူ႔အခန္းကိုေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္လုပ္ရင္းနဲ႔ စားပြဲေပၚက ဘလက္ခ္ေကာ္ဖီႏွစ္ဗူးကိုေတြ႕သြားခဲ့သည္။
'စည္း...မင္းကို...ဒီေန႔ေကာ္ဖီမေသာက္နဲ႔လို႔မွာလိုက္တာေလ.....စိတ္ခ်ရတယ္ေနာ္...ႏွစ္ဗူးေတာင္'
အိုက္စ္ေကာ္ဖီတစ္ဗူးကကုန္ေနၿပီ...ေနာက္တစ္ဗူးကသံုးပံုမွာတစ္ပံုက်န္ေနေသးသည္။
လံုးဝေကာ္ဖီေရာင္ကၾကည္ေတာက္ေနကာသၾကားေရာႏို႔ပါေရာမထားတဲ့ အေမရိကန္ႏိုဗူးကိုယူလိုက္ရင္း စည္းရဲ႕အနားကိုကပ္သည္။
'ေကာ္ဖီကိုအဲဒီေလာက္ေတာင္ ၾကိဳက္တာပဲလား...'
အံေလးႀကိတ္ၿပီး စိတ္တိုေနတာကိုရိပ္မိေပမယ့္ စည္းကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး...အေပၚကုတ္ကိုထပ္ဝတ္သည္။
'သြားမယ္...လုပ္စရာေတြၿပီးၿပီ'
'ဟြန္း...'
ရံုးရွိရာလမ္းကေနေက်ာ္လာေတာ့မွ ပင္လယ္က ညည္းသည္။
'ငါေရခဲမုန္႔စားခ်င္လို႔'
'ခုနကအလုပ္ကင္တင္းန္မွာရွိတယ္....အဲမွာကတည္းကမေျပာဘူး'
'အရင္တခါကမနက္ခင္းတုန္းကသြားစားတဲ့ေရခဲမုန္႔စားခ်င္တယ္...အဲဒီေစ်းကိုသြားမယ္....
မင္းအဆင္ေျပတယ္မလား...
ေခါင္းမကိုက္ေတာ့ဘူးမလား'
'အင္း...ကိုယ္ပူေနတာတခုပဲ'
အဲဒီဆိုင္ေရာက္ေတာ့မွ ပင္လယ္က ေခ်ာကလက္ေရခဲမုန္႔တစ္ခုဝယ္ၿပီး စည္းအတြက္ပူတင္းတစ္ခုပါဝယ္သည္။
ေအာ္ဒါမွာၿပီးမွ ပိုက္ဆံအိတ္မပါခဲ့လို႔ဆိုေတာ့ စည္းကေငြရွင္းေပးရသည္။
ေဘာက္ခ်ာထြက္လာၿပီး ျပန္အမ္းေငြရေတာ့မွ ပင္လယ္က ကိတ္မုန္႔ေကာင္တာကိုလက္ညိဳးထိုးၿပီးထပ္ေျပာလာသည္။
'စည္း...ကိတ္တစ္ခုထပ္ဝယ္လို႔ရလား...ငါ...ကိတ္မုန္႔စားခ်င္လို႔...'
'အင္း...'
'ဒီဟာေလး...ခ်ိစ္ကိတ္'
ကိတ္ကသိပ္ၿပီးမႀကီးေပမယ့္ သံုးေလးေယာက္ေတာ့စားလို႔ရမယ့္ဆိုဒ္ဆိုေတာ့ စည္းက သတိေပးရျပန္သည္။
အဲလိုအစားစာေတြကိုသူကသိပ္မႀကိဳက္တတ္ေတာ့ စားျဖစ္မွာမဟုတ္။
'မင္းအကုန္စားလို႔ကုန္လို႔လား....ငါဘာမွစားခ်င္စိတ္မရွိလို႔....'
'အင္း.....စားႏိုင္တယ္'
ေရခဲမုန္႔ကိုပဲခ်က္ခ်င္းကုန္ေအာင္စားၿပီးက်န္တာအကုန္ပါဆယ္ထုတ္ခိုင္းလိုက္သည္။
ဆိုင္ထဲကေနအျပင္ေရာက္မွ ပင္လယ္က ထပ္ေမးသည္။
'စည္း...မင္းထမင္းစားလို႔မေကာင္းရင္ဘာစားမလဲ...ညေနက်ရင္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ'
'ထားလိုက္...ငါ...စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး'
ညတုန္းက အရက္နာက်ၿပီး မအီမလည္ႀကီးမို႔ ဘာတစ္ခုမွလည္းမစားခ်င္။
'တခုခုေတာ့စားရမွာပဲ...ေဆးေသာက္ရဦးမွာေလ...'
'ေတာ္စမ္းပါ၊ ငါေနလို႔ေကာင္းေနေသးတယ္'
'မရဘူး...တခုခုေတာ့ဝယ္ၿပီးခ်က္ေပးမယ္...
ဘာဝယ္ရရင္ေကာင္းမလဲ...'
ဟိုဆိုင္ၾကည့္၊ ဒီဆိုင္ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ပင္လယ္က ေစ်းဝယ္ေတာ့မည့္ပံုမို႔ လက္ထဲကပိုက္ဆံအိတ္ကိုပစ္ေပးလိုက္ရင္း စည္းကကားဆီကိုဦးတည္သည္။
'ဟာ...ငါလမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ...ထိုင္ေနခဲ့မယ္...ပိုက္ဆံအိတ္ယူသြား...
မင္းဘာသာစိတ္ႀကိဳက္ဝယ္ခဲ့'
'ေအး...မင္းေျပာတာေနာ္...'
အိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္အသြယ္သြယ္တို႔နဲ႔ ပင္လယ္က ေစ်းထဲကထြက္လာမွ သူမ်က္လံုးျပဴးသြားခဲ့သည္။
ပင္လယ္..ဘယ္လိုစိတ္ကူးေတြေပါက္ၿပီး ဒီေလာက္အမ်ားႀကီိဝယ္ခဲ့သလဲမသိ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ သူတို႔တိုက္ေအာက္မွာေက်ာင္းဝတ္စံုေလးနဲ႔ ေရႊ႐ုပ္ကငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာကိုေတြ႕သည္။
တိုက္ဆိုင္လြန္းတာလား ဘာလားမသိ။
'ေဟး...နင္...ဘာလာလုပ္ျပန္တာလဲေရႊ႐ုပ္...'
'ေက်ာင္းကေနလစ္လာတာ'
'နင့္အိမ္ကသိရင္ဆူေတာ့မွာပဲ....'
'ပူမေနနဲ႔ ဒီေန႔ခြင့္တဝက္ယူၿပီး ကိုႀကီးတို႔ဆီသြားမွာလို႔ ေမေမ့ကိုေျပာထားၿပီးသား...'
အစကတည္းက ေက်ာင္းလစ္ဖို႔ျပင္ထားပံုရတဲ့ ေရႊ႐ုပ္ကို ပင္လယ္ကလက္သီးဆုပ္ေလးလုပ္ျပသည္။
'နင္သတိထားေနေနာ္...'
'ကိုႀကီးေနာ္...အေနာ့ကိုဘလိုင္းႀကီး...'
တကယ္ဆို ဒီေန႔သူ႔ေမြးေန႔မို႔လို႔ စည္းကိုအလုပ္ထဲကေနသြားဆြဲထုတ္လာတာပါ။
ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္း ဘာတခုမွအထူးတလည္မလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ စည္းနဲ႔အတူတူျဖတ္သန္းၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ...
ဒီေန႔က်မွ ဒီခ်ာတိတ္မ,ကသူတို႔ကိုလာရႈပ္ျပန္ၿပီ။
မေက်မနပ္နဲ႔ ပါလာတဲ့အထုပ္ေတြကိုတမင္တကာဆြဲေစသည္။
'ေရာ့....အထုပ္ဆြဲ...'
'ဟြန္႔...'
'စည္း...မင္းတံခါးသြားဖြင့္...အထုပ္ေတြမယူနဲ႔ေတာ့...ေရႊ႐ုပ္ဆြဲလာလိမ့္မယ္'
'ဟင့္...ကိုပင္လယ္ေနာ္...အႏိုင္မက်င့္နဲ႔...ကိုႀကီးစည္းေရ...ကိုႀကီး...'
ေရႊ႐ုပ္နဲ႔ ပင္လယ္တို႔ေတြ႕ၾကၿပီဆိုရင္ တခုမဟုတ္တခုျဖစ္လိုက္ရမွေက်နပ္ၾကတဲ့ပံု။
ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ရယ္သံေတြနဲ႔၊ ေအာ္သံေတြ၊ တိုင္ေတာသံေတြကိုထားခဲ့ၿပီးအိမ္ထဲဝင္လာေပမယ့္ စိတ္တို႔ကမေပါ့ပါး။
အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးေမာင္ႏွမအရင္းလိုျဖစ္ေနခဲ့တာကိုသိေပမယ့္ သဝန္တိုတဲ့စိတ္တို႔ကိုထိန္းခ်ဳပ္လို႔္မရ။
အခန္းထဲဝင္တာနဲ႔ေရႊ႐ုပ္က အ႐ုပ္တင္ထားတဲ့စင္ကိုျမင္ၿပီး ဖိနပ္ကိုခြ်တ္ခ်င္သလိုခြ်တ္ၿပီးေတာ့ေျပးဝင္သည္။
ထိုအခါ...ေနာက္ကဝင္လာတဲ့ပင္လယ္က သူမေလးရဲ႕ဖိနပ္ကိုေသခ်ာစီရီရင္းေအာ္ေတာ့၏။
ကိုယ့္ဖိနပ္ကိုေတာင္ကိုယ္ေသခ်ာမထားတတ္တဲ့လူက ဒီကေလးမေလးရဲ႕ဖိနပ္ကိုေသခ်ာစီေပးေနတာကိုျမင္ေတာ့ စည္းကမေက်နပ္ခ်င္ေပမယ့္ ဘာမွမေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။
'နင္ေတာ့လား....စည္းရဲ႕ပြစိပြစိေျပာတာခံရေတာ့မယ္'
စည္းကအဝတ္လဲၿပီးစာေရးစားပြဲမွာထိုင္ကာပါလာတဲ့အလုပ္အႂကြင္းအက်န္ေလးေတြကိုလုပ္ေနတုန္း...
ပင္လယ္နဲ႔ေရႊ႐ုပ္ကေတာ့အိမ္ေနာက္မွာ...ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္။
လူကစာေရးစားပြဲမွာပဲထိုင္ေနရတာ...စိတ္ကမီးဖိုခန္းထဲကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီမွာမို႔ အလုပ္လဲလုပ္လို႔မရဘဲ...
မ္ေနာက္ကိုဝင္ၿပီးေရေသာက္လိုက္...အိမ္သာဝင္လိုက္...နဲ႔...စည္း...ဂနာမၿငိမ္ခ်င္ေတာ့။
ဒါကို ငလည္မေလးကလဲရိပ္မိေနတဲ့ပံုပဲ။
မရိပ္မိတာက ပင္လယ္ဆိုတဲ့ ငအ,ေလး။
အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ မၿငိမ္ဘဲ ခဏခဏအိမ္ေနာက္ဝင္လာတဲ့စည္းကို ပင္လယ္ကေမးၿပီေလ...
'မင္း....ဗိုက္ဆာေနလို႔လား...စည္း...'
'ဟင့္အင္း...မဆာပါဘူး...'
'ဒါဆို...ကိုယ္ပူထပ္တက္ေနတာလား...'
'မတက္ပါဘူး...အဆင္ေျပပါတယ္...'
အဆင္ေျပပါတယ္လို႔သာေျပာတာ၊ စည္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြကညာလို႔မရ။
လုပ္လက္စကိုျဖတ္ထားၿပီး စည္းကိုေဆးေနာက္တစ္စံုထပ္တိုက္ဖို႔စိတ္ကူးလိုက္တုန္းမွာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဘာဝင္လုပ္ေနမွန္းမသိတဲ့ ေရႊ႐ုပ္ဆီကေနအားကနဲေအာ္သံကိုၾကားရသည္။
'ျပႆနာအိုးေလး...ဘာသြားလုပ္ေနတာလဲ'
'သြန္ပစ္မယ့္ေရေတြေမွာက္သြားလို႔ပါ...'
မဲ့မဲ့ေလးနဲ႔ျပန္ထြက္လာတဲ့ေရႊ႐ုပ္တကိုယ္လံုးေရစိုေနတာေတြ႕ေတာ့ ပင္လယ္ကေခါင္းကိုေျပးထုသည္။
တကယ္ပါပဲ...ေဘစင္မွာသြန္လဲရတာပဲကို လွ်ာရွည္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲယူသြားကာ ေခ်ာ္လဲတာျဖစ္ရမည္။
'နင္က...လသားအရြယ္ကေလးလား...လက္မခိုင္ရေအာင္'
'ေရဇလံုကေလးတာကိုးလို႔...' (တမင္လုပ္တာ...အၾကံနဲ႔)
'စိုကုန္ၿပီ...အမ်ားႀကီးပဲ.....'
မိန္းကေလးမို႔အက်ႌအျဖဴေလးကေရစိုေတာ့ေနရခက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ စည္းက ေရႊ႐ုပ္ကို လွမ္းထားတဲ့ပုဝါေလးယူေပးကာ လႊမ္းျခံဳေပးလိုက္သည္။
'သြား....ငါ့ အခန္းထဲမွာအဝတ္ဗီ႐ိုရွိတယ္.....တီရွပ္တစ္ထည္လဲဝတ္ခဲ့...ေဘာင္းဘီကေရာ'
'အရမ္းမစိုပါဘူးရတယ္...မလဲေတာ့ဘူး...ဒီတိုင္းေျခာက္သြားလိမ့္မယ္'
'သြားလဲဆို...လဲလိုက္...ဒါနဲ႔ပဲ အေအးမိေတာ့မယ္...'
ေရတစိုစိုနဲ႔ဆို ေနမေကာင္းမွာစိုးလို႔ ပင္လယ္ကပါ ဝင္ေျပာေတာ့မွ ေရႊ႐ုပ္ေလးကၿငိမ္ၿပီး စည္းရဲ႕အခန္းထဲဝင္သြားခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ေရစိုႀကီးနဲ႔ခ်က္ခ်င္းျပန္ေရာက္လာျပန္ကာ...
'ဘယ္ေနရာကအဝတ္ယူဝတ္လို႔ရလဲ...မသိလို႔...ကိုႀကီးစည္းရဲ႕...'
အဝတ္ဗီ႐ိုထဲကဘာျဖစ္ျဖစ္ယူဝတ္လိုက္ရင္ၿပီးတာပဲကို ဒီခ်ီးထုပ္မ,ကေတာ့ေလ..
ပင္လယ္ကေခါက္ဆြဲျပဳတ္ျမည္းေနတဲ့ဇြန္းနဲ႔ ေရႊ႐ုပ္ကိုေျပးေခါက္ပစ္လိုက္ကာ...ေဟာက္သည္။
'နင္ဟာေလ...ရွည္ကိုရွည္တယ္...
ဘာျဖစ္ျဖစ္အားလံုးယူဝတ္လို႔ရတယ္...'
'ဟြန္႔...သူမ်ားဟာေတြကို...'
'အခန္းထဲဝင္တာနဲ႔စေတြ႕မယ့္တံခါးကစည္းရဲ႕အက်ႌေတြထည့္တာ....ေထာင့္ဆံုးတံခါးကငါ့အက်ႌေတြရွိတာ'
'ေတြ႕တာဝတ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး...နင္ကလည္း...'
ႏွစ္ေယာက္သားအခ်င္းမ်ားေနတာကိုစည္းက
မေနႏိုင္ဘဲဝင္ေျပာမိျပန္သည္။
'ဟင့္အင္း...ကိုပင္လယ့္ဟာပဲဝတ္မွာ.....
ကိုႀကီးစည္းကသိပ္မအားေတာ့အဝတ္ေလွ်ာ္ဖို႔အခ်ိန္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး...အားနာစရာႀကီး...'
'ေမတၱာရွင္မေလး...ထပ္ေခါက္ထည့္လိုက္ရ၊ သြား...ျမန္ျမန္သြားလဲလိုက္...'
ေရစိုေနတဲ့ေက်ာင္းအက်ႌအျဖဴက ကိုယ္မွာကပ္ေနတာေၾကာင့္ ၾကည့္ရတာအဆင္မေျပခ်င္ေတာ့။
ေခါင္းေလးပုၿပီးေရႊ႐ုပ္ထြက္သြားေတာ့မွ....
စည္းအတြက္ျပဳတ္ေနတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကိုသတိရသည္။
'ခဏေနာ္...စည္း...ေခါက္ဆြဲရေတာ့မယ္'
-------
အဝတ္လဲဖို႔ဝင္သြားတဲ့ေရႊ႐ုပ္က အဝတ္မလဲေသးဘဲနဲ႔ စည္းရဲ႕ဗီ႐ိုကိုအရင္ဖြင့္ကာဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္သည္။
(အင္း...သိပ္မဝတ္ျဖစ္ဘူးထင္ရတဲ့အက်ႌကဒါေတြျဖစ္မယ္...ကုတ္အက်ႌေတြေအာက္ထည့္ခဲ့မယ္)
တမင္တကာ ကိုႀကီိစည္းရဲ႕အိမ္ခန္းထဲဝင္ရဖို႔ၾကံကာ အသင့္ယူလာတဲ့ပင္လယ့္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကိုထားခဲ့လိုက္သည္။
ဒါေတြအားလံုး တိုက္ဆိုင္တာမဟုတ္ဘဲ ေရႊ႐ုပ္ကတမင္ၾကံစည္ထားတာပါ။
ဒီေန႔ က ေနပင္လယ့္ေမြးေန႔ဆိုတာ သူမ...သိလို႔ ကိုႀကီးတို႔အိမ္ကိုတမင္ေရာက္လာခဲ့တာ။
ဒီဒိုင္ယာရီေလးကို ဒိုင္းမြန္းေဟာက္စ္တစ္ခုလံုးသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ေန႔ကထပ္ခိုးဆီကေနသူမရ,ခဲ့တာ...ကိုပင္လယ္ကေတာ့သိမည္မထင္။
အဲဒီေန႔က ထပ္ခိုးဆီမတက္မခံဘဲ လိုက္တားေနခဲ့တဲ့ပင္လယ့္ကို ေရႊ႐ုပ္ေလးကမသကၤာခဲ့လို႔ လူလစ္တုန္းတက္သြားၾကည့္ေတာ့ တစ္ထပ္လံုးသန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ရေသးဘဲနဲ႔ဒီအတိုင္း။
ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကိုအသင့္ေတြ႕ေတာ့ ယူဖတ္လိုက္မိရာကစ,ၿပီး ကိုႀကီးတို႔အေၾကာင္းကို သိခြင့္ရခဲ့တာျဖစ္သည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အခြင့္ေရးရတဲ့တေန႔ ကိုစည္းရဲ႕လက္ထဲဒီဟာေလးအေရာက္ပို႔ေပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ကာ ခိုးယူခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
အရင္တခါက...ညေစ်းထဲမွာ သူတို႔သံုးေယာက္ေတြ႕ေတာ့...ကိုပင္လယ့္ကိုသူမ...စ,ေနာက္ခဲ့ေသး၏။
('ကိုစည္းကို...လြမ္းေနတယ္ဆိုတာသြားေျပာလိုက္ရမလား....
ထပ္ခိုးေလးမွာေလ.....'
'ဟင္....ေရႊ႐ုပ္....ေသေတာ့မွာပဲ....ဘယ္လိုသိလဲ....ပါးစပ္ပိတ္ထား'
'ေရႊ႐ုပ္ေလးပါဗ်ာ....နတ္သမီးေလးမွာနတ္မ်က္စိရွိတယ္...ေျပာလိုက္ရမလား'
'မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ.... please'
'ဒါဆို....တခုခုလက္ေဆာင္ဝယ္ေပးပါ'
'အိုေက....နင္သာမေျပာနဲ႔....ငါ့ဘာသာေျပာမွာ'
'အဟီး.....႐ိုတယ္ေနာ္....႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔'
'နာေတာ့မယ္...လူႀကီးကို'
'ဘယ္ေတာ့ေျပာမွာလဲ'
'ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္နင့္အပူပါလား')
အဲဒီေန႔က ပင္လယ့္ဆီကေနလက္ေဆာင္ရခဲ့တဲ့ဖန္သီးအျပာေလးကို တျမတ္တႏိုးနဲ႔အခုထိလည္ပင္းမွာဆြဲထားခဲ့သည္။
မစ,ခင္ကတည္းက သိမ္းသြားတဲ့ဇာတ္လမ္းမွာ သူမဗီလိန္မလုပ္လိုခဲ့...
ဒါ့ေၾကာင့္ ဇာတ္ၫႊန္းကိုေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့သည္။
သူမ,ေလးက ဖူးစာေရးနတ္လုပ္မည္။
'နင္ဗိုက္ဆာေနၿပီလားေရႊ႐ုပ္...'
'သိပ္ေတာ့မဆာေသးပါဘူး....အာ့...ကိုပင္လယ့္ကိုေပးစရာရွိတယ္'
ေက်ာပိုးအိတ္ေလးယူခဲ့ၿပီးအျပာေရာင္အိတ္ေလးကိုထုတ္ေပးရင္း...ေမြးေန႔ဆုေတာင္းသည္။
'လက္ေဆာင္ေလးပါ....Happy Birthday ကိုေနပင္လယ္...ေရွ႕ေလွ်ာက္ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာပါေစ'
ေရႊ႐ုပ္ေလးကိုပင္လယ္က အံ့ၾသစြာၾကည့္ရင္း...
'ဟင္...ဒီေန႔ ငါ့ေမြးေန႔မွန္းနင္ဘယ္လိုသိတာလဲ'
'ဒီလိုပါပဲ...အဟဲ...စပ္စုထားရတယ္...အသံုးဝင္တာေပါ့'
ေခါက္ဆြဲစားေနရင္းနဲ႔ ေရႊ႐ုပ္ေလးဆုေတာင္းေတာ့မွ ဒီေန႔ပင္လယ့္ေမြးေန႔ဆိုတာကို သိလိုက္ရေတာ့...
ကိုင္ထားတဲ့တူက ေအာက္ကို ျပဳတ္က်၏။
'ဟုတ္လား...ဒီေန႔မင္းရဲ႕ေမြးေန႔လား...'
ေစ်းဝယ္ေနကတည္းကမသကၤာေပမယ့္ အခုမွပိုလို႔အံ့ၾသသြားကာ...
ဒါ့ေၾကာင့္ ပင္လယ္က ကိတ္မုန္႔လိုခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာလား။
ပိုက္ဆံမပါခဲ့ဘူးဆိုတာလည္း ညာတာမ်ားလား။
သံသယေတြကပိုလို႔တိုးလာခဲ့ကာ...
အဆိုးဆံုးသံသယက သူေတာင္မသိတဲ့ေမြးေန႔ကိုေရႊ႐ုပ္ေလးကသိေနခဲ့ျခင္းပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေရႊ႐ုပ္ေလးကေက်ာင္းပ်က္ၿပီးအိမ္ေရာက္လာခဲ့တာလား။
ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကိုႀကိဳျပင္ခဲ့တာလား။
သဝန္တိုတာရယ္၊ သံသယေတြရယ္၊ မနာလိုတာေတြရယ္ေပါင္းစည္းမိေတာ့ စည္း...မခ်ိျပံဳးေလးျပံဳးမိသည္။
ေနႏွင့္အံုး....ေနပင္လယ္....ေနာက္မွငါတို႔ရွင္းၾကမယ္....
😎😎😎
ကိတ္မုန္႔ဗူးကိုအစကတည္းကေတြ႕ထားေတာ့
သြားယူလာၿပီး ေရႊ႐ုပ္ကဖေယာင္းတိုင္စိုက္ဖို႔ျပင္သည္။
'ေရႊ႐ုပ္...အိမ္မွာဖေယာင္းတိုင္မရွိဘူး...ရွာမေနနဲ႔'
'ရတယ္...ဒီအတိုင္းပဲဆုေတာင္းၾကတာေပါ့'
ကိတ္မုန္႔တလံုးကိုေရွ႕ခ်ၿပီးေရႊ႐ုပ္ကေမြးေန႔ဆုေတာင္းသီခ်င္းဆိုေပးသည္။
မလႈပ္တလႈပ္နဲ႔ အသံမထြက္ဘဲ စည္းကေတာ့ေနမေကာင္းတာေရာေပါင္းၿပီးစိတ္ထဲမွာသိပ္မၾကည္....
'ေမြးေန႔မွစ၍ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ'
ဒါပဲေျပာၿပီးေခါက္ဆြဲေတာင္ကုန္ေအာင္မစားဘဲ စည္းက ေတမိမင္းသားထံုးႏွလံုးမူ၏။
ဒါကို ပင္လယ္ကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ရိပ္မိလာကာ...
ကိတ္မုန္႔တစ္လံုးကိုေရွ႕မွာထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္းရန္သတ္ေတာ့သည္။
ေရႊ႐ုပ္ေလးျပန္ရင္ မင္းနဲ႔ငါေတြ႕မည္။
Unicode
နှစ်ဦးသား ကြည်နူးနေရင်းနဲ့ နာရီကိုကြည့်တော့ ညသုံးနာရီတောင်ထိုးတော့မည်။
'မင်း...မနက်ဖြန်အလုပ်မသွားနဲ့တော့...ကိုယ်ငွေ့ကနွေးနေတာ...ဖျားမှာပူရတယ်'
'မရဘူး...ဒီနေ့မလုပ်ဖြစ်လိုက်တာတွေရှိတယ်...သွားမှဖြစ်မယ်...'
'အရေးကြီးလို့လား...'
'အင်း'
'လူစားလွဲလို့မရဘူးလား'
'မလွဲချင်လို့'
'ဒါဆိုခဏဖြစ်ဖြစ်အိပ်လိုက်...အိပ်ရေးမဝရင် မင်း နေမကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်...'
'အင်း'
ခေါင်းအုံးပေါ်လှဲချပြီးစည်းရဲ့မျက်တောင်စိပ်စိပ်တွေမှေးမှိတ်သွားတာကိုပင်လယ်ကကြည့်နေပြီးမှ...အပြင်ထွက်သွားဖို့ပြင်ပေမယ့်...
သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုစည်းကပြန်၍ဖမ်းဆွဲချသည်။
'ဒီမှာပဲအိပ်...မသွားနဲ့...ပင်လယ်...
မင်းရှိနေမှအိပ်ပျော်မယ်ထင်တယ်...အဲကြောင့်...ဒီမှာပဲနေ'
ဒီမှာပဲအိပ်ဆိုတော့မှ တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်လေးကပြူးပြနေသလိုပဲ။
နောက်ပြီး ခေါင်းအုံးလဲမရှိတာကိုး။
'ငါကဘယ်လိုအိပ်ရမှာလဲ...'
ဒီတော့မှစည်းကမျက်လုံးပွင့်လာကာခေါင်းပါထောင်ကြည့်သည်။
'မင်း...ဘယ်လိုအိပ်ချင်လို့လဲ'
(😅😅😅)
'ခေါင်းအုံးမှမရှိဘဲ...အိပ်ရခက်တာပေါ့'
'သွား...ယူ...ပြန်လာခဲ့'
—————
ဒီနေ့သင်တန်းစသွားရမှာဆိုတော့ ပင်လယ်က မနက်ပိုင်းမပြေးတော့ပါ။
'စည်း...ဒီနေ့အလုပ်မှာအရေးတကြီးလုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးရင်ထားလို့ရတာထားလိုက်...မင်းမျက်လုံးတွေကစိတ်မချရဘူး...'
အိပ်ယာနိုးလာတော့ အိပ်ရေးမဝဘဲနဲ့ မျက်ဆံသေနေသလိုဖြစ်ကာထိုင်းမှိုင်းနေပုံရသည်။
'မင်းကိုပို့ပြီးရင်ငါလဲသင်တန်းသွားမှာ...တခါထဲလိုက်မယ်...ပြီးတော့ဒီမနက်ကော်ဖီမသောက်နဲ့...့အသားနဲ့ဆန်နဲနဲကိုအရည်ကျဲအောင်ပြုတ်ထားတယ်...'
'ဆန်ပြုတ်လား...မစားဘူး'
'ဆန်ပြုတ်တော့မဟုတ်ဘူး...စားရမယ်'
'ဘာလား....ငါဘာမှမဖြစ်ဘူးထင်တာပဲ...နဲနဲအိပ်ရေးပျက်ထားလို့ဖြစ်မယ်'
'ငါပြောတာနားထောင်လိုက်'
ငေါက်လိုက်တော့မှ စည်းကငြိမ်ကျသွားကာ ရေချိုးဖို့ပြင်သည်။
'ရေမချိုးနဲ့တော့...ရေနွေးတည်ပေးမယ်...ရေပဲသုတ်လိုက်'
ခေါင်းတခုလုံးထိုးကိုက်ပြီး ခြေတွေလက်တွေပါ လေးလံနေတာမို့ ပင်လယ့်ကိုဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါ။
စည်းကိုကလေးတစ်ယောက်လို အမိန့်တွေပေးနေတဲ့ ပင်လယ်က အလုပ်ရှေ့ရောက်တဲ့အထိမှာလို့မပြီးသေး။
'နေ့လည်သင်တန်းပြီးရင်အလုပ်ကိုဝင်ခဲ့မယ်'
တကယ်လည်း နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ပြီးခါနီးမှာ ပင်လယ်ကသူ့ဆီထပ်ရောက်လာခဲ့သည်။
အလုပ်မြေအောက်ထပ်ကကန်တင်းန်ထဲမှာ စည်းကိုမိုနာနဲ့အတူတူတွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာမနာလိုဖြစ်သည်။
ဒါပေမယ့် ယဉ်ကျေးမှုတော့ရှိရမည်။
'မိုနာ...ဟိုင်း....မတွေ့တာကြာပြီနော်...'
'ပင်လယ်ပါလား...လာထိုင်လေ...
ဒီအချိန်ကြီးကိစ္စရှိလို့လား...'
စားသောက်နေရင်းတန်းလန်းမို့ နေရာရွေ့ပေးလို့မရဘဲ ပင်လယ်က လွတ်နေတဲ့မိုနာ့ဘေးမှာပဲဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
'ဒီနေ့လုပ်စရာအရေးတကြီးမရှိတော့ရင်...စည်းကိုအိမ်ပြန်ခေါ်သွားမလို့...ရလား...မိုနာ...
သူနေသိပ်မကောင်းဘူးမို့လို့...'
ခွင့်တောင်းတာဆိုပေမယ့် ပြန်ကိုခေါ်သွားမှာလို့ တခါထဲ ရာဇသံပေးတာကို စည်းကလည်းသဘောပေါက်သည်။
'ဘာပေါက်ကရလာပြောနေတာလဲ...ဘယ်သူကဖျားလို့လဲ...'
'မင်းလေ...ညတုန်းကလဲသေချာမအိပ်ဘဲနဲ့...မျက်နှာတောင်ရဲနေပြီ...'
ဟုတ်သော်ရှိ၊ မဟုတ်သော်ရှိ ပင်လယ့်စကားကြောင့် မိုနာက စည်းရဲ့နဖူးကိုလက်တိုးစမ်းမိသည်။
'အေး...နည်းနည်းတော့ ပူနေတာပဲ'
မနက်ကတည်းကမပြောဘူး..နင်ကလည်း...'
'ငါဒီနေ့လုပ်ရမှာကျန်နေသေးတယ်...အဲဒါလက်စဖြတ်ချင်လို့ပါ...ဒီလောက်လေးနဲ့ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...'
စည်းကတစ်ယောက်ထဲနေတဲ့သူဆိုတော့ မိုနာစိတ်ပူတာလဲမဆန်းဘူး။
ဒါပေမယ့် လူရှေ့မှာ ခြေထိလက်ထိလုပ်နေတာကိုတော့ ပင်လယ်ကအမြင်မကြည်ချင်။
မကြည်တော့လဲ ဘာတတ်နိုင်လို့လဲ။
စေ့စပ်ထားတဲ့သူတွေမို့ရင်းနှီးနေတာမဆန်းဘူးမလား။
'စည်း...နေမကောင်းတာမနေ့ကတည်းက...ကျွန်တော်စိတ်မချလို့အခုလာကြည့်ရတာ....
မနေ့ကတည်းကထမင်းတောင်ကောင်းကောင်းမစားဘူး....ကြည့်...အခုလဲဒီလိုပဲ'
ပန်းကန်ထဲကထမင်းတွေကသိပ်အရာမယွင်းသေးတာကိုလက်ညိုးထိုးရင်း ပင်လယ်က အခွင့်အရေးကိုအပြည့်အဝယူသည်။
'နော်...မိုနာ...
စည်းကိုပြန်ခေါ်သွားမယ်....
ဒီနေ့နေ့တစ်ဝက်ကျိုးနေပြီပဲ....နောက်သုံးလေးနာရီဆိုအလုပ်ဆင်းရမှာပဲကို...နော်....
ခုပေးပြန်လိုက်ပါနော်...'
ပင်လယ်ကဇွတ်ပြန်ခေါ်သွားချင်နေပုံရတော့ မိုနာကမငြင်းတော့ပါ။
'စည်း...နင်ပြန်လိုက်သွားတော့...ခွင့်ယူတာစီမံဌာနကိုငါသွားပြောလိုက်မယ်...'
'ကျေးဇူးနော်...မိုနာ...မနက်ကတည်းကအလုပ်မသွားနဲ့ပြောပေမယ့်သူကခေါင်းမာနေတာ'
'အင်း...ရတယ်...ငါအပေါ်ပြန်တက်ပြီနော်...
သေချာပြန်ကြဦး...'
နားချိန်ကပြီးပြီမို့ထမင်းစားခန်းထဲမှာလူသိပ်မကျန်တော့ပေ။
ရုံးဝန်ထမ်းတွေတစ်ယောက်စနှစ်ယောက်စတော့ဝင်လာလိုက်ထွက်သွားလိုက်ရှိနေကာ...မိုနာပျောက်သွားတော့မှ စည်းက ပင်လယ့်ကိုဟောက်သည်။
'မင်း...အပမှီလာတာလား...ပင်လယ်...
ငါ့ကိုယ်ပူနေတာက အဲလောက်မှမဟုတ်တာ...
'ရှည်ပြန်ပြီ...မှန်း....'
ထိုင်ရာမှထရပ်၍စားပွဲကိုခန္ဓာကိုယ်တစ်ပိုင်းလှမ်းကျော်ပြီး.....
စည်းရဲ့နဖူးပေါ်လက်သွားတင်ရင်း ရှုံ့မဲ့သည်။
'အာ့....ခြစ်ခြစ်တောက်နေတာပဲ....ကြည့်...ငါ့လက်ကကျက်တောင်သွားပြီ...စားဦးမလား...
လူသားကင်....'
သူ့ကိုအိမ်ပြန်ခေါ်ခွင့်ရသွားတဲ့ ပင်လယ်ကပျော်ရွှင်နေခဲ့ပြီး မျက်နှာပြောင်ချော်ချော်နဲ့နောက်နေလိုက်သေးသည်။
'မျက်နှာပြောင်လိုက်တာ...မင်းကိုတော့တကယ်မနိုင်ဘူး...'
'အောင်မယ်....ငါကစေတနာနဲ့ပြောပေးရသေးတယ်....စကားတွေများရလွန်းလို့...ဗိုက်တောင်ဆာတယ်...'
ညည်းညူသလိုလေးနဲ့ ပင်လယ်ကပြောပြီးသူ့ရှေ့ကကျန်နေတဲ့ပန်းကန်ကိုဆွဲယူစားသောက်တော့သည်။
'နေဦးလေ...ထပ်မှာပေးမယ်...ဒါကကျန်နေတာကြီး...နောက်ပြီးနဲနဲကြာနေတော့အေးစက်နေမှာ...'
'ရတယ်...ဒါပဲစားမှာ'
'ဒါဆိုစားကျန်ခဲ့...
ငါ့ အခန်းမှာသိမ်းစရာတွေသိမ်းပြီးပြန်ဆင်းခဲ့မယ်'
'ဟာ့...ထိုင်နေဦးလေ......
မင်းကလည်း...'
ထရပ်လိုက်သည့်စည်းကိုကြည့်ပြီးပန်းကန်ထဲကျန်နေတာတွေကိုပါးစပ်ထဲအတင်းထိုးသိပ်ထည့်ပြီးပန်းကန်ကိုဆေးမည့်နေရာပြေးထားသည်။
'မင်းအခန်းထဲကို ငါပါလိုက်မယ်'
ထမင်းကိုပါးစောင်ထဲအတင်းတွေသွပ်သွင်းလိုက်တော့ ပင်လယ့်ပါးနှစ်ဖက်က အစာတွေပြည့်နေတဲ့ဟမ်းစတားကောင်လေးလို။
ကြည့်နေရင်းနဲ့ရယ်ချင်လာကာ လက်ထဲကရေဗူးလေးကိုအဖုံးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
'ဖြေးဖြေးမျိုချ...ရော့...ရေဗူး...အေးဆေးပြောလဲရတာကို...ပြေးမလိုက်နဲ့...အစာနင်ဦးမယ်'
သူ့ခြေလှမ်းတွေကိုပါနှေးလျှောက်လိုက်ပြီး ပင်လယ့်ကိုစောင့်ခေါ်ကာ ရုံးခန်းဆီတက်သွားကြသည်။
ရုံးခန်းထဲမှာစည်းကလုပ်လက်စတွေကိုသိမ်းကာအိတ်ထဲထည့်စရာရှိထည့်နေတုန်း ပင်လယ်ကသူ့အခန်းကိုတောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်လုပ်ရင်းနဲ့ စားပွဲပေါ်က ဘလက်ခ်ကော်ဖီနှစ်ဗူးကိုတွေ့သွားခဲ့သည်။
'စည်း...မင်းကို...ဒီနေ့ကော်ဖီမသောက်နဲ့လို့မှာလိုက်တာလေ.....စိတ်ချရတယ်နော်...နှစ်ဗူးတောင်'
အိုက်စ်ကော်ဖီတစ်ဗူးကကုန်နေပြီ...နောက်တစ်ဗူးကသုံးပုံမှာတစ်ပုံကျန်နေသေးသည်။
လုံးဝကော်ဖီရောင်ကကြည်တောက်နေကာသကြားရောနို့ပါရောမထားတဲ့ အမေရိကန်နိုဗူးကိုယူလိုက်ရင်း စည်းရဲ့အနားကိုကပ်သည်။
'ကော်ဖီကိုအဲဒီလောက်တောင် ကြိုက်တာပဲလား...'
အံလေးကြိတ်ပြီး စိတ်တိုနေတာကိုရိပ်မိပေမယ့် စည်းကမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး...အပေါ်ကုတ်ကိုထပ်ဝတ်သည်။
'သွားမယ်...လုပ်စရာတွေပြီးပြီ'
'ဟွန်း...'
ရုံးရှိရာလမ်းကနေကျော်လာတော့မှ ပင်လယ်က ညည်းသည်။
'ငါရေခဲမုန့်စားချင်လို့'
'ခုနကအလုပ်ကင်တင်းန်မှာရှိတယ်....အဲမှာကတည်းကမပြောဘူး'
'အရင်တခါကမနက်ခင်းတုန်းကသွားစားတဲ့ရေခဲမုန့်စားချင်တယ်...အဲဒီစျေးကိုသွားမယ်....
မင်းအဆင်ပြေတယ်မလား...
ခေါင်းမကိုက်တော့ဘူးမလား'
'အင်း...ကိုယ်ပူနေတာတခုပဲ'
အဲဒီဆိုင်ရောက်တော့မှ ပင်လယ်က ချောကလက်ရေခဲမုန့်တစ်ခုဝယ်ပြီး စည်းအတွက်ပူတင်းတစ်ခုပါဝယ်သည်။
အော်ဒါမှာပြီးမှ ပိုက်ဆံအိတ်မပါခဲ့လို့ဆိုတော့ စည်းကငွေရှင်းပေးရသည်။
ဘောက်ချာထွက်လာပြီး ပြန်အမ်းငွေရတော့မှ ပင်လယ်က ကိတ်မုန့်ကောင်တာကိုလက်ညိုးထိုးပြီးထပ်ပြောလာသည်။
'စည်း...ကိတ်တစ်ခုထပ်ဝယ်လို့ရလား...ငါ...ကိတ်မုန့်စားချင်လို့...'
'အင်း...'
'ဒီဟာလေး...ချိစ်ကိတ်'
ကိတ်ကသိပ်ပြီးမကြီးပေမယ့် သုံးလေးယောက်တော့စားလို့ရမယ့်ဆိုဒ်ဆိုတော့ စည်းက သတိပေးရပြန်သည်။
အဲလိုအစားစာတွေကိုသူကသိပ်မကြိုက်တတ်တော့ စားဖြစ်မှာမဟုတ်။
'မင်းအကုန်စားလို့ကုန်လို့လား....ငါဘာမှစားချင်စိတ်မရှိလို့....'
'အင်း.....စားနိုင်တယ်'
ရေခဲမုန့်ကိုပဲချက်ချင်းကုန်အောင်စားပြီးကျန်တာအကုန်ပါဆယ်ထုတ်ခိုင်းလိုက်သည်။
ဆိုင်ထဲကနေအပြင်ရောက်မှ ပင်လယ်က ထပ်မေးသည်။
'စည်း...မင်းထမင်းစားလို့မကောင်းရင်ဘာစားမလဲ...ညနေကျရင်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ'
'ထားလိုက်...ငါ...စားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး'
ညတုန်းက အရက်နာကျပြီး မအီမလည်ကြီးမို့ ဘာတစ်ခုမှလည်းမစားချင်။
'တခုခုတော့စားရမှာပဲ...ဆေးသောက်ရဦးမှာလေ...'
'တော်စမ်းပါ၊ ငါနေလို့ကောင်းနေသေးတယ်'
'မရဘူး...တခုခုတော့ဝယ်ပြီးချက်ပေးမယ်...
ဘာဝယ်ရရင်ကောင်းမလဲ...'
ဟိုဆိုင်ကြည့်၊ ဒီဆိုင်ကြည့်လိုက်နဲ့ ပင်လယ်က စျေးဝယ်တော့မည့်ပုံမို့ လက်ထဲကပိုက်ဆံအိတ်ကိုပစ်ပေးလိုက်ရင်း စည်းကကားဆီကိုဦးတည်သည်။
'ဟာ...ငါလမ်းမလျှောက်ချင်တော့ဘူးကွာ...ထိုင်နေခဲ့မယ်...ပိုက်ဆံအိတ်ယူသွား...
မင်းဘာသာစိတ်ကြိုက်ဝယ်ခဲ့'
'အေး...မင်းပြောတာနော်...'
အိတ်ကြီးအိတ်ငယ်အသွယ်သွယ်တို့နဲ့ ပင်လယ်က စျေးထဲကထွက်လာမှ သူမျက်လုံးပြူးသွားခဲ့သည်။
ပင်လယ်..ဘယ်လိုစိတ်ကူးတွေပေါက်ပြီး ဒီလောက်အများကြီိဝယ်ခဲ့သလဲမသိ။
အိမ်ရောက်တော့မှ သူတို့တိုက်အောက်မှာကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့ ရွှေရုပ်ကငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်စောင့်နေခဲ့တာကိုတွေ့သည်။
တိုက်ဆိုင်လွန်းတာလား ဘာလားမသိ။
'ဟေး...နင်...ဘာလာလုပ်ပြန်တာလဲရွှေရုပ်...'
'ကျောင်းကနေလစ်လာတာ'
'နင့်အိမ်ကသိရင်ဆူတော့မှာပဲ....'
'ပူမနေနဲ့ ဒီနေ့ခွင့်တဝက်ယူပြီး ကိုကြီးတို့ဆီသွားမှာလို့ မေမေ့ကိုပြောထားပြီးသား...'
အစကတည်းက ကျောင်းလစ်ဖို့ပြင်ထားပုံရတဲ့ ရွှေရုပ်ကို ပင်လယ်ကလက်သီးဆုပ်လေးလုပ်ပြသည်။
'နင်သတိထားနေနော်...'
'ကိုကြီးနော်...အနော့ကိုဘလိုင်းကြီး...'
တကယ်ဆို ဒီနေ့သူ့မွေးနေ့မို့လို့ စည်းကိုအလုပ်ထဲကနေသွားဆွဲထုတ်လာတာပါ။
မွေးနေ့ရောက်တိုင်း ဘာတခုမှအထူးတလည်မလုပ်ဖြစ်ပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်တော့ စည်းနဲ့အတူတူဖြတ်သန်းကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ...
ဒီနေ့ကျမှ ဒီချာတိတ်မ,ကသူတို့ကိုလာရှုပ်ပြန်ပြီ။
မကျေမနပ်နဲ့ ပါလာတဲ့အထုပ်တွေကိုတမင်တကာဆွဲစေသည်။
'ရော့....အထုပ်ဆွဲ...'
'ဟွန့်...'
'စည်း...မင်းတံခါးသွားဖွင့်...အထုပ်တွေမယူနဲ့တော့...ရွှေရုပ်ဆွဲလာလိမ့်မယ်'
'ဟင့်...ကိုပင်လယ်နော်...အနိုင်မကျင့်နဲ့...ကိုကြီးစည်းရေ...ကိုကြီး...'
ရွှေရုပ်နဲ့ ပင်လယ်တို့တွေ့ကြပြီဆိုရင် တခုမဟုတ်တခုဖြစ်လိုက်ရမှကျေနပ်ကြတဲ့ပုံ။
နောက်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ရယ်သံတွေနဲ့၊ အော်သံတွေ၊ တိုင်တောသံတွေကိုထားခဲ့ပြီးအိမ်ထဲဝင်လာပေမယ့် စိတ်တို့ကမပေါ့ပါး။
အဲဒီကောင်မလေးနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးမောင်နှမအရင်းလိုဖြစ်နေခဲ့တာကိုသိပေမယ့် သဝန်တိုတဲ့စိတ်တို့ကိုထိန်းချုပ်လို့်မရ။
အခန်းထဲဝင်တာနဲ့ရွှေရုပ်က အရုပ်တင်ထားတဲ့စင်ကိုမြင်ပြီး ဖိနပ်ကိုချွတ်ချင်သလိုချွတ်ပြီးတော့ပြေးဝင်သည်။
ထိုအခါ...နောက်ကဝင်လာတဲ့ပင်လယ်က သူမလေးရဲ့ဖိနပ်ကိုသေချာစီရီရင်းအော်တော့၏။
ကိုယ့်ဖိနပ်ကိုတောင်ကိုယ်သေချာမထားတတ်တဲ့လူက ဒီကလေးမလေးရဲ့ဖိနပ်ကိုသေချာစီပေးနေတာကိုမြင်တော့ စည်းကမကျေနပ်ချင်ပေမယ့် ဘာမှမပြောဖြစ်တော့ပါ။
'နင်တော့လား....စည်းရဲ့ပွစိပွစိပြောတာခံရတော့မယ်'
စည်းကအဝတ်လဲပြီးစာရေးစားပွဲမှာထိုင်ကာပါလာတဲ့အလုပ်အကြွင်းအကျန်လေးတွေကိုလုပ်နေတုန်း...
ပင်လယ်နဲ့ရွှေရုပ်ကတော့အိမ်နောက်မှာ...အော်လိုက်ဟစ်လိုက်။
လူကစာရေးစားပွဲမှာပဲထိုင်နေရတာ...စိတ်ကမီးဖိုခန်းထဲကသူတို့နှစ်ယောက်ဆီမှာမို့ အလုပ်လဲလုပ်လို့မရဘဲ...
မ်နောက်ကိုဝင်ပြီးရေသောက်လိုက်...အိမ်သာဝင်လိုက်...နဲ့...စည်း...ဂနာမငြိမ်ချင်တော့။
ဒါကို ငလည်မလေးကလဲရိပ်မိနေတဲ့ပုံပဲ။
မရိပ်မိတာက ပင်လယ်ဆိုတဲ့ ငအ,လေး။
အလုပ်လုပ်နေရင်းနဲ့ မငြိမ်ဘဲ ခဏခဏအိမ်နောက်ဝင်လာတဲ့စည်းကို ပင်လယ်ကမေးပြီလေ...
'မင်း....ဗိုက်ဆာနေလို့လား...စည်း...'
'ဟင့်အင်း...မဆာပါဘူး...'
'ဒါဆို...ကိုယ်ပူထပ်တက်နေတာလား...'
'မတက်ပါဘူး...အဆင်ပြေပါတယ်...'
အဆင်ပြေပါတယ်လို့သာပြောတာ၊ စည်းရဲ့မျက်လုံးတွေကညာလို့မရ။
လုပ်လက်စကိုဖြတ်ထားပြီး စည်းကိုဆေးနောက်တစ်စုံထပ်တိုက်ဖို့စိတ်ကူးလိုက်တုန်းမှာ ရေချိုးခန်းထဲဘာဝင်လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ ရွှေရုပ်ဆီကနေအားကနဲအော်သံကိုကြားရသည်။
'ပြဿနာအိုးလေး...ဘာသွားလုပ်နေတာလဲ'
'သွန်ပစ်မယ့်ရေတွေမှောက်သွားလို့ပါ...'
မဲ့မဲ့လေးနဲ့ပြန်ထွက်လာတဲ့ရွှေရုပ်တကိုယ်လုံးရေစိုနေတာတွေ့တော့ ပင်လယ်ကခေါင်းကိုပြေးထုသည်။
တကယ်ပါပဲ...ဘေစင်မှာသွန်လဲရတာပဲကို လျှာရှည်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲယူသွားကာ ချော်လဲတာဖြစ်ရမည်။
'နင်က...လသားအရွယ်ကလေးလား...လက်မခိုင်ရအောင်'
'ရေဇလုံကလေးတာကိုးလို့...' (တမင်လုပ်တာ...အကြံနဲ့)
'စိုကုန်ပြီ...အများကြီးပဲ.....'
မိန်းကလေးမို့အကျႌအဖြူလေးကရေစိုတော့နေရခက်တော့မှာဆိုတော့ စည်းက ရွှေရုပ်ကို လှမ်းထားတဲ့ပုဝါလေးယူပေးကာ လွှမ်းခြုံပေးလိုက်သည်။
'သွား....ငါ့ အခန်းထဲမှာအဝတ်ဗီရိုရှိတယ်.....တီရှပ်တစ်ထည်လဲဝတ်ခဲ့...ဘောင်းဘီကရော'
'အရမ်းမစိုပါဘူးရတယ်...မလဲတော့ဘူး...ဒီတိုင်းခြောက်သွားလိမ့်မယ်'
'သွားလဲဆို...လဲလိုက်...ဒါနဲ့ပဲ အအေးမိတော့မယ်...'
ရေတစိုစိုနဲ့ဆို နေမကောင်းမှာစိုးလို့ ပင်လယ်ကပါ ဝင်ပြောတော့မှ ရွှေရုပ်လေးကငြိမ်ပြီး စည်းရဲ့အခန်းထဲဝင်သွားခဲ့သည်။
ဒါပေမယ့် ရေစိုကြီးနဲ့ချက်ချင်းပြန်ရောက်လာပြန်ကာ...
'ဘယ်နေရာကအဝတ်ယူဝတ်လို့ရလဲ...မသိလို့...ကိုကြီးစည်းရဲ့...'
အဝတ်ဗီရိုထဲကဘာဖြစ်ဖြစ်ယူဝတ်လိုက်ရင်ပြီးတာပဲကို ဒီချီးထုပ်မ,ကတော့လေ..
ပင်လယ်ကခေါက်ဆွဲပြုတ်မြည်းနေတဲ့ဇွန်းနဲ့ ရွှေရုပ်ကိုပြေးခေါက်ပစ်လိုက်ကာ...ဟောက်သည်။
'နင်ဟာလေ...ရှည်ကိုရှည်တယ်...
ဘာဖြစ်ဖြစ်အားလုံးယူဝတ်လို့ရတယ်...'
'ဟွန့်...သူများဟာတွေကို...'
'အခန်းထဲဝင်တာနဲ့စတွေ့မယ့်တံခါးကစည်းရဲ့အကျႌတွေထည့်တာ....ထောင့်ဆုံးတံခါးကငါ့အကျႌတွေရှိတာ'
'တွေ့တာဝတ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး...နင်ကလည်း...'
နှစ်ယောက်သားအချင်းများနေတာကိုစည်းက
မနေနိုင်ဘဲဝင်ပြောမိပြန်သည်။
'ဟင့်အင်း...ကိုပင်လယ့်ဟာပဲဝတ်မှာ.....
ကိုကြီးစည်းကသိပ်မအားတော့အဝတ်လျှော်ဖို့အချိန်ရှိမှာမဟုတ်ဘူး...အားနာစရာကြီး...'
'မေတ္တာရှင်မလေး...ထပ်ခေါက်ထည့်လိုက်ရ၊ သွား...မြန်မြန်သွားလဲလိုက်...'
ရေစိုနေတဲ့ကျောင်းအကျႌအဖြူက ကိုယ်မှာကပ်နေတာကြောင့် ကြည့်ရတာအဆင်မပြေချင်တော့။
ခေါင်းလေးပုပြီးရွှေရုပ်ထွက်သွားတော့မှ....
စည်းအတွက်ပြုတ်နေတဲ့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကိုသတိရသည်။
'ခဏနော်...စည်း...ခေါက်ဆွဲရတော့မယ်'
-------
အဝတ်လဲဖို့ဝင်သွားတဲ့ရွှေရုပ်က အဝတ်မလဲသေးဘဲနဲ့ စည်းရဲ့ဗီရိုကိုအရင်ဖွင့်ကာဟိုဟိုဒီဒီကြည့်သည်။
(အင်း...သိပ်မဝတ်ဖြစ်ဘူးထင်ရတဲ့အကျႌကဒါတွေဖြစ်မယ်...ကုတ်အကျႌတွေအောက်ထည့်ခဲ့မယ်)
တမင်တကာ ကိုကြီိစည်းရဲ့အိမ်ခန်းထဲဝင်ရဖို့ကြံကာ အသင့်ယူလာတဲ့ပင်လယ့်ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုထားခဲ့လိုက်သည်။
ဒါတွေအားလုံး တိုက်ဆိုင်တာမဟုတ်ဘဲ ရွှေရုပ်ကတမင်ကြံစည်ထားတာပါ။
ဒီနေ့ က နေပင်လယ့်မွေးနေ့ဆိုတာ သူမ...သိလို့ ကိုကြီးတို့အိမ်ကိုတမင်ရောက်လာခဲ့တာ။
ဒီဒိုင်ယာရီလေးကို ဒိုင်းမွန်းဟောက်စ်တစ်ခုလုံးသန့်ရှင်းရေးလုပ်တဲ့နေ့ကထပ်ခိုးဆီကနေသူမရ,ခဲ့တာ...ကိုပင်လယ်ကတော့သိမည်မထင်။
အဲဒီနေ့က ထပ်ခိုးဆီမတက်မခံဘဲ လိုက်တားနေခဲ့တဲ့ပင်လယ့်ကို ရွှေရုပ်လေးကမသင်္ကာခဲ့လို့ လူလစ်တုန်းတက်သွားကြည့်တော့ တစ်ထပ်လုံးသန့်ရှင်းရေးမလုပ်ရသေးဘဲနဲ့ဒီအတိုင်း။
ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးကိုအသင့်တွေ့တော့ ယူဖတ်လိုက်မိရာကစ,ပြီး ကိုကြီးတို့အကြောင်းကို သိခွင့်ရခဲ့တာဖြစ်သည်။
ဒါ့ကြောင့် အခွင့်ရေးရတဲ့တနေ့ ကိုစည်းရဲ့လက်ထဲဒီဟာလေးအရောက်ပို့ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်ကာ ခိုးယူခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
အရင်တခါက...ညစျေးထဲမှာ သူတို့သုံးယောက်တွေ့တော့...ကိုပင်လယ့်ကိုသူမ...စ,နောက်ခဲ့သေး၏။
('ကိုစည်းကို...လွမ်းနေတယ်ဆိုတာသွားပြောလိုက်ရမလား....
ထပ်ခိုးလေးမှာလေ.....'
'ဟင်....ရွှေရုပ်....သေတော့မှာပဲ....ဘယ်လိုသိလဲ....ပါးစပ်ပိတ်ထား'
'ရွှေရုပ်လေးပါဗျာ....နတ်သမီးလေးမှာနတ်မျက်စိရှိတယ်...ပြောလိုက်ရမလား'
'မလုပ်ပါနဲ့ဟာ.... please'
'ဒါဆို....တခုခုလက်ဆောင်ဝယ်ပေးပါ'
'အိုကေ....နင်သာမပြောနဲ့....ငါ့ဘာသာပြောမှာ'
'အဟီး.....ရိုတယ်နော်....ရုပ်ကြမ်းကြီးနဲ့'
'နာတော့မယ်...လူကြီးကို'
'ဘယ်တော့ပြောမှာလဲ'
'ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ်နင့်အပူပါလား')
အဲဒီနေ့က ပင်လယ့်ဆီကနေလက်ဆောင်ရခဲ့တဲ့ဖန်သီးအပြာလေးကို တမြတ်တနိုးနဲ့အခုထိလည်ပင်းမှာဆွဲထားခဲ့သည်။
မစ,ခင်ကတည်းက သိမ်းသွားတဲ့ဇာတ်လမ်းမှာ သူမဗီလိန်မလုပ်လိုခဲ့...
ဒါ့ကြောင့် ဇာတ်ညွှန်းကိုပြောင်းလဲပစ်ခဲ့သည်။
သူမ,လေးက ဖူးစာရေးနတ်လုပ်မည်။
'နင်ဗိုက်ဆာနေပြီလားရွှေရုပ်...'
'သိပ်တော့မဆာသေးပါဘူး....အာ့...ကိုပင်လယ့်ကိုပေးစရာရှိတယ်'
ကျောပိုးအိတ်လေးယူခဲ့ပြီးအပြာရောင်အိတ်လေးကိုထုတ်ပေးရင်း...မွေးနေ့ဆုတောင်းသည်။
'လက်ဆောင်လေးပါ....Happy Birthday ကိုနေပင်လယ်...ရှေ့လျှောက်ပျော်ရွှင်ကျန်းမာပါစေ'
ရွှေရုပ်လေးကိုပင်လယ်က အံ့သြစွာကြည့်ရင်း...
'ဟင်...ဒီနေ့ ငါ့မွေးနေ့မှန်းနင်ဘယ်လိုသိတာလဲ'
'ဒီလိုပါပဲ...အဟဲ...စပ်စုထားရတယ်...အသုံးဝင်တာပေါ့'
ခေါက်ဆွဲစားနေရင်းနဲ့ ရွှေရုပ်လေးဆုတောင်းတော့မှ ဒီနေ့ပင်လယ့်မွေးနေ့ဆိုတာကို သိလိုက်ရတော့...
ကိုင်ထားတဲ့တူက အောက်ကို ပြုတ်ကျ၏။
'ဟုတ်လား...ဒီနေ့မင်းရဲ့မွေးနေ့လား...'
စျေးဝယ်နေကတည်းကမသင်္ကာပေမယ့် အခုမှပိုလို့အံ့သြသွားကာ...
ဒါ့ကြောင့် ပင်လယ်က ကိတ်မုန့်လိုချင်တယ်လို့ပြောတာလား။
ပိုက်ဆံမပါခဲ့ဘူးဆိုတာလည်း ညာတာများလား။
သံသယတွေကပိုလို့တိုးလာခဲ့ကာ...
အဆိုးဆုံးသံသယက သူတောင်မသိတဲ့မွေးနေ့ကိုရွှေရုပ်လေးကသိနေခဲ့ခြင်းပဲ။
ဒါ့ကြောင့် ရွှေရုပ်လေးကကျောင်းပျက်ပြီးအိမ်ရောက်လာခဲ့တာလား။
မွေးနေ့လက်ဆောင်ကိုကြိုပြင်ခဲ့တာလား။
သဝန်တိုတာရယ်၊ သံသယတွေရယ်၊ မနာလိုတာတွေရယ်ပေါင်းစည်းမိတော့ စည်း...မချိပြုံးလေးပြုံးမိသည်။
နေနှင့်အုံး....နေပင်လယ်....နောက်မှငါတို့ရှင်းကြမယ်....
😎😎😎
ကိတ်မုန့်ဗူးကိုအစကတည်းကတွေ့ထားတော့
သွားယူလာပြီး ရွှေရုပ်ကဖယောင်းတိုင်စိုက်ဖို့ပြင်သည်။
'ရွှေရုပ်...အိမ်မှာဖယောင်းတိုင်မရှိဘူး...ရှာမနေနဲ့'
'ရတယ်...ဒီအတိုင်းပဲဆုတောင်းကြတာပေါ့'
ကိတ်မုန့်တလုံးကိုရှေ့ချပြီးရွှေရုပ်ကမွေးနေ့ဆုတောင်းသီချင်းဆိုပေးသည်။
မလှုပ်တလှုပ်နဲ့ အသံမထွက်ဘဲ စည်းကတော့နေမကောင်းတာရောပေါင်းပြီးစိတ်ထဲမှာသိပ်မကြည်....
'မွေးနေ့မှစ၍ပျော်ရွှင်ငြိမ်းချမ်းပါစေ'
ဒါပဲပြောပြီးခေါက်ဆွဲတောင်ကုန်အောင်မစားဘဲ စည်းက တေမိမင်းသားထုံးနှလုံးမူ၏။
ဒါကို ပင်လယ်ကလည်းတဖြည်းဖြည်းနဲ့ရိပ်မိလာကာ...
ကိတ်မုန့်တစ်လုံးကိုရှေ့မှာထားပြီး နှစ်ယောက်သား အကြည့်ချင်းရန်သတ်တော့သည်။
ရွှေရုပ်လေးပြန်ရင် မင်းနဲ့ငါတွေ့မည်။