ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့အိပ္လိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ အိပ္ေနက်အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြကမွိတ္လို႔မရ။
ပင္လယ့္ကိုစိတ္သိပ္မၾကည္လို႔သာ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးေနမိတာ အိပ္ယာထဲေရာက္ကတည္းကေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ လူကဂနာမၿငိမ္ပါ။
ဂစ္တာတီးေနတဲ့ပင္လယ့္ဆီကအသံတိတ္သြားၿပီးနဲနဲၾကာေတာ့မွ စည္းကအခန္းထဲမွတိတ္တဆိတ္ထြက္လာခဲ့သည္။
ဂစ္တာႀကီးနံေဘးခ်ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚလက္တစ္ဖက္တင္၍ပင္လယ္ကဆိုဖာေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္ေန၏။
လင္းခ်င္းေနတဲ့မီးေရာင္ေတြၾကားမွာ သူမို႔လို႔သာအိပ္ေပ်ာ္တာ၊ ဒီလိုမီးေတြလင္းထိန္ေနပံုနဲ႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွအိပ္လို႔ရမွာမဟုတ္။
အရင္ကတည္းကညညဆိုေၾကာက္လို႔ မီးေတြဖြင့္ၿပီးအိပ္တာအက်င့္ပါေနၿပီဆိုၿပီး အခုထိမီးဖြင့္အိပ္တဲ့ကေလးလဲမဟုတ္တဲ့ ဒီေကာင္ေလးက ကတ္သီးကတ္သန္႔နဲ႔ ဒီလိုေလးလဲခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။
ညဘက္ေတြဆိုအျပင္မွာတေယာက္ထဲအိပ္လို႔ရရဲ႕လားစိတ္ပူမိေပမယ့္...ပင္လယ့္ကိုေတာ့ တခါမွမေမးျဖစ္ခဲ့ပါ။
ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲေသခ်ာအိပ္ႏိုင္ေနတာမို႔ စိတ္ခ်သြား၏။
ေျခသံဖြဖြနင္းၿပီးအခန္းထဲကေနထြက္လာကာ သူအိပ္ေနတဲ့ဆိုဖာနားသြားၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေနခဲ့ၿပီ။
ပံုမွန္ထက္ေစာတဲ့အခ်ိန္ဆိုေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလးေသခ်ာအိပ္ေပ်ာ္သားပဲ။
တညေနလံုး ေရႊ႐ုပ္နဲ႔အတူတူဟီလာတိုက္ခဲ့ရေတာ့ ေမာပန္းသြားတာျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးရင္း စည္းကမေက်မနပ္ထပ္ျဖစ္ေနခဲ့ေသး၏။
ညင္ညင္သာသာေလးပဲ သူအိပ္ေနတဲ့နံေဘးဆီမွာ ဆိုဖာကိုေက်ာမီခ်ၿပီးေအာက္ၾကမ္းျပင္မွာထိုင္ခ် ၿပီးမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုမီးၫွိ၍ရိႈက္ဖြာရင္း ပင္လယ့္မ်က္ႏွာကိုေငးေနမိသည္။
လူႀကီးတပိုင္း ကေလးတပိုင္းနဲ႔ ပင္လယ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက အေပအေတေလး။
မိဘအရင္းရွိရဲ႕သားနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲစိတ္ႀကိဳက္ရြက္လြင့္ၿပီး အိမ္ယာမဲ့လို ၾကံဳရာအိပ္စားတတ္တဲ့ လြတ္လပ္လြန္းတဲ့ေကာင္ေလး။
ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ သူေနထိုင္နဲ႔ဘဝပံုစံနဲ႔ ပင္လယ္ျဖတ္သန္းလာတဲ့ဘဝဆိုတာ မိုးနဲ႔ေျမလိုကြာေဝးလြန္းေနတာပဲ။
ဒါေတာင္မွ သေဘာတက်နဲ႔ၿငိတြယ္ျဖစ္သြားခဲ့တာအံ့ၾသစရာ။
ဒီေကာင္ေလးကို သူကသေဘာက်မိတယ္တဲ့လား...
အဟား...
ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ေလးကလဲ သူ႔ကိုသေဘာက်တယ္တဲ့လား။
ရင္ခုန္တယ္တဲ့လား။
ရင္ခုန္ေနတာကို သေဘာတက်ရွိေပမယ့္ ကိုယ္ရင္ခုန္ေနမိတာ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ကိစၥက သူ႔အတြက္အႀကီးမားဆံုးအေႏွာင့္အယွက္ေပးေနသည္။
ႏွစ္သက္မိျခင္းကိုအလြယ္တကူအခ်စ္ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္မတပ္ခ်င္ေပမယ့္လည္းနီးစပ္ေနတယ္မဟုတ္ဘူးလား။
ဆန္းျပားျခင္းေတြနဲ႔...
ၿငိတြယ္ေနမိတဲ့စိတ္ကိုနားလည္လာေပမယ့္ဝန္မခံခ်င္။
ႏွလံုးသားရဲ႕အလိုကိုလိုက္ရမလား၊ အသိစိတ္ရဲ႕တားဆီးမႈကိုလက္ခံလိုက္ရမလား ဒြိဟေတြျဖစ္ရင္း...
ဟူး...ျပႆနာကလြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္ေနၿပီ။
ဒီေရာက္လာေတာ့မွ ပင္လယ္ေရေငြ႕နဲ႔ ေနသိပ္မထိေတာ့လို႔ ပင္လယ့္မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းပႏုသစ္လာသည္။
ခပ္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ေရးေရးေလးျမင္ေနရတဲ့ နႈတ္ခမ္းေမႊးႏုႏုေလးေတြက ပတၱျမားေရာင္နႈတ္ခမ္းထူထူေလးေတြနဲ႔လိုက္ဖက္လွစြာ။
သိပ္ရွည္လ်ားေနၿပီျဖစ္တဲ့ဆံပင္ႏုႏုေလးေတြဆီမ်က္လံုးကအေရာက္မွာေတာ့ လက္ေတြနဲ႔အလိုလိုတို႔ထိမိလ်က္သား။
မင္းရဲ႕ဆံပင္ေတြသိပ္ကိုရွည္ေနၿပီ...ပင္လယ္ရဲ႕...။
ေခါင္းအံုးလဲမပါဘဲနဲ႔ မင္း လည္ပင္းေတြနာေတာ့မွာပဲ။
တကိုယ္ထဲခပ္တိုးတိုးနဲ႔စကားေတြေရရြတ္ေနရင္း...ဆိုဖာေပၚမွပင္လယ့္ကိုအိပ္ယာေပၚသို႔ ေျပာင္းေပးဖို႔စိတ္ကူးမိေပမယ့္ ဘယ္လိုေျပာင္းေပးရမွန္းမသိ။
ခ်ီယူဖို႔ေတြးမိေပမယ့္ ဒီခႏၶာနဲ႔ဒီခႏၶာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွခ်ီလို႔အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ပါ။
ခ်ီလိုက္လို႔ႏိုးသြားရင္လည္း မ်က္ႏွာပူရဦးမည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ဒီအတိုင္းေပးအိပ္ထားခဲ့ဖို႔ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအံုးေလးကိုေခါင္းေအာက္ထည့္ေပးၿပီး ေစာင္ပါးေလးလႊမ္းျခံဳေပးခဲ့၏။
ၿပီးေတာ့မွအိပ္ေမာက်ေနတဲ့ပင္လယ့္ကိုခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေငးၾကည့္ရင္းခပ္တိုးတိုးနႈတ္ဆက္သည္။
အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ...
Goodnight Baby
--------
မနက္ခုနစ္နာရီ...
စံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္း အိပ္ယာႏိုးတာနဲ႔ေရခ်ိဳးၿပီးအဝတ္လဲရင္း စည္းအလုပ္သြားဖို႔ျပင္ေနၿပီ။
ႏိုးကတည္းက ပင္လယ့္ကိုအိပ္ယာေပၚမွာမေတြ႕ေတာ့ အေျပးေလ့က်င့္ဖို႔ထြက္သြားတာလို႔ သိလိုက္သည္။
အက်ႌၾကယ္သီးတပ္ေနရင္းနဲ႔ ဆိုဖာေပၚမွာ တို႔လို႔တြဲေလာင္းနဲ႔ ေခါင္းအံုးေလးနဲ႔ေစာင္ကို ေတြ႕ရေတာ့ ေခါင္းကိုျဖည္းညင္းစြာခါယမ္းမိသည္။
လုပ္ျပန္ၿပီ။
သူတို႔စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကတည္းကေန အခုထိဘယ္တုန္းကမွ အိပ္ယာမသိမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ပင္လယ့္အက်င့္ကတကယ္ဆိုးသည္။
ေျပာတိုင္းလည္း ေခါင္းမညိတ္ေခါင္းမခါဘဲ သြားေလးက်ဲၿပီးရယ္ေနတတ္ကာ...ေမ့သြားလို႔ဆိုတဲ့စကားပဲထြက္လာတတ္တာမို႔ သူလဲထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။
ၾကံဳ႐င္ၾကံဳသလို သူကပဲ အိပ္ယာခင္းေတြသိမ္းေပးခဲ့တာမို႔ ၿဖဲက်ေနတဲ့ေစာင္ေခါက္ကိုေခါက္ရင္း ေခါင္းအံုးေလးနဲ႔အတူ သူ႔အိပ္ယာေပၚမွာတင္ေပးလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ ခ်ည္လက္စ နက္ခ္တိုင္ကိုျပန္ခ်ည္ေနတုန္း တံခါးဖြင့္သံၾကားရေတာ့ ပင္လယ္ျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုတာကိုသိလိုက္သည္။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းအိပ္ယာႏိုးၿပီး ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ေျပးႏိုင္မွန္းမသိေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ဆို ေခြ်းေတြရႊဲရႊဲစိုၿပီးေမာဟိုက္ေနတတ္သည္။
အခုလဲ ေရဗူးကိုတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ေမာ့ေသာက္ၿပီး ဟားခနဲ ေလပူမႈတ္ၿပီး သူ႔အနားေရာက္လာခဲ့၏။
'မင္း...ဒီေန႔ေစာလိုက္တာ...အလုပ္မွာကိစၥရွိလို႔လား...'
အေရးႀကီးကိစၥရွိတိုင္း အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုျပည့္ဝတ္တတ္တဲ့ စည္းက ဒီေန႔အေစာႀကီးအလုပ္သြားမယ့္ပံု။
သူ႔ေမးခြန္းကိုျပန္မေျဖဘဲ နက္ခ္တိုင္ကိုပဲၿပီးေအာင္ခ်ည္ေနတဲ့ စည္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲေငးမိေတာ့...
စည္းကမ်က္ခံုးေတြပင့္ၿပီး ေမးလာ၏။
"ဘာၾကည့္တာလဲ..."
အဲဒီေတာ့မွ ပင္လယ္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ဇက္ကေလးပုဝင္သြားတယ္။
ေငးလို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေငးေနတယ္ဆိုတာဟုတ္ေပမယ့္ နက္ခ္တိုင္ခ်ည္တာေလးကိုလဲစိတ္ဝင္စားေနမိလို႔...
'ဟို...နက္ခ္တိုင္ဘယ္လိုခ်ည္ရလဲ...ခ်ည္တဲ့နည္းမသိလို႔'
ရွက္ၿပီးေတာ့ ညာေျပာတာလို႔ထင္သြားတဲ့ စည္း'ကနႈတ္ခမ္းေလးရြဲ႕ၿပီးျပံဳးရင္း ပင္လယ့္ကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့...ေခြ်းေတြနဲ႔ ရဲပေဒါင္းခတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ျဖဴစင္လြန္းေနသည္။
'ဟုတ္လို႔လား...'
'တကယ္....အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုကိုေတာင္တခါမွမဝတ္ဖူးဘူး...'
အဟုတ္ကို မခ်ည္တတ္ဘူးထင္ေတာ့ ပင္လယ့္ကိုသနားသြားခဲ့သည္။
အထက္တန္းၿပီးတာနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတာင္ဆက္တက္ခဲ့ပံုမရေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္အေျခခံအေၾကာင္းေတြေသခ်ာနားလည္မွာမဟုတ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းမွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြအေသးစိတ္မသင္ေပမယ့္ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ခါနီးေက်ာင္းသားေတြအတြက္ manner နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ဆက္ဆံေရးအေျခခံေတြကိုသင္ရတဲ့အတန္းေတြရွိခဲ့၏။
အထက္တန္းနဲ႔ ၾကားဆက္ေကာလိပ္ကိုတဝက္တပ်က္နဲ႔နားပစ္ခဲ့တဲ့ပင္လယ္ကဒါမ်ိဳးေတြမသိဘူးဆိုတာမဆန္း။
'သိပ္မခက္ပါဘူး....ျပန္ခ်ည္ျပမယ္...'
အစကေနျပန္ခ်ည္ျပဖို႔ နက္ခ္တိုင္အထံုးေလးကိုေျဖကာ...
ႀကိဳးစကိုျပန္႔ျပဴးေအာင္ဆြဲတင္းကတည္းက သူ႔လက္ေတြကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ပင္လယ္က တကယ္ကိုအသည္းယားစရာေလး။
သူၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔သာ ခ်ည္ျပေနရတာ နႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြဝိုင္းေနေအာင္ေငးေနတဲ့ ပင္လယ့္ကို အသည္းယားလွၿပီ။
သူ႔လက္ေတြလႈပ္ရွားေနတဲ့အတိုင္း ေခါင္းေလးကိုဘယ္ညာယိမ္းလိုက္ေနေတာ့ ကေလးေပါက္စနေလးေတြအတိုင္း။
ေရာ္....ခက္ၿပီ....
ရင္ထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ခါေအာင္တုန္ရီေနတဲ့အသည္းႏွလံုးေလးကိုထိန္းမရသည္။
ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီးေငးေနရင္ေတာ့ စိုရဲအိစက္ေနတဲ့နႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုဆြဲနမ္းရင္း ဒုကၡမ်ားေတာ့မည္။
'ေတာ္ၿပီ...ဒီေလာက္ပဲၾကည့္....ေနာက္တေခါက္မွလက္ေတြ႕ခ်ည္ဖို႔သင္ေပးမယ္....'
'ေဟာ့...ၿပီးေတာ့မယ့္ဥစၥာ...မင္းကလဲ...'
အလိုက္မသိတဲ့ပင္လယ္ကေတာ့ အဆံုးထိေသခ်ာမျပေပးတာကိုေတာင္စိတ္ေကာက္ခ်င္ေနေသး၏။
နက္ခ္တိုင္တခ်ည္မွာ သူဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္သြားလဲဆိုတာကို မသိဘဲ နႈတ္ခမ္းေထာ္ေနတဲ့ ပင္လယ့္ရဲ႕ ၾကက္ၿမီးတန္းဆံပင္ေလးကိုလွမ္းဆြဲရင္း.....
ယူသြားရမယ့္ စာရြက္စာတမ္းဖိုင္ကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ေပြ႕သည္။
'မင္းကသိပ္ေငးေနေတာ့....ငါ့စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္မွာစိုးလို႔'
ခပ္သြက္သြက္ကေလးေလွ်ာက္ထြက္သြားရင္းေျပာတဲ့ စည္းရဲ႕စကားကိုနားမလည္ဘဲ ခဏေၾကာင္အသြားေပမယ့္ ပင္လယ္ကခ်က္ခ်င္း ရင္ထဲမွာသက္တန္႔ေတြျဖစ္သြားခဲ့၏။
'လူကိုမထိတထိရင္ခုန္ေအာင္လုပ္ၿပီး ေျပးတယ္...မင္း...'
'ဘယ္တုန္းေျပးမိလို႔လဲ...ငါ...အလုပ္ေနာက္က်မွာစိုးလို႔ကို...'
လူႀကီးရွက္ေတာ့ရယ္တယ္တဲ့။
စည္းကေတာ့ အလုပ္သြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ပင္လယ့္ကိုခိုးေငးရင္း ျပံဳးစိစိျဖစ္လို႔။
ေအာ္...အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုေလး ၾကည္ႏူးဖို႔ေကာင္းတာေလးလား။
အလုပ္ေရာက္တဲ့အထိႏွစ္ေယာက္သားစကားမေျပာျဖစ္ဘဲ ခိုးေငးလိုက္ခိုးျပံဳးလိုက္နဲ႔။
အၿမဲတမ္းလဲမနႈတ္ဆက္ျဖစ္ဘဲ ဒီတိုင္း ရံုးေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ စည္းက ကားတံခါးဖြင့္ၿပီးရံုးထဲဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့အထိ ကားရပ္ၿပီးပင္လယ္ကေငးေနက်။
ဒီေန႔ကေတာ့ တမ်ိဳးထူးျခားေနကာ...
ကားတံခါးဖြင့္ဆင္းၿပီး ေျခလွမ္းသံုးေလးလွမ္းစာေလာက္ေရာက္မွ ပင္လယ့္ဆီျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။
'ေငးမေနနဲ႔...ျပန္ေတာ့...'
အသံမထြက္ဘဲနႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံုေျပာတာကို ပင္လယ္ကလည္း နားလည္ေနပံုရကာ...ရယ္ေနရင္းေခါင္းေလးညိတ္ျပ၏။
ဒီလိုပတ္သက္မႈမ်ိဳးေတြ ဘယ္အေျခေနအထိဆက္သြားႏိုင္ၾကမလဲ မသိရေသးေပမယ့္...
ေရွ႕ဆက္ပတ္သက္ခြင့္ကိုႏွစ္ဦးစလံုးေတာင့္တေနခဲ့ၾကသည္။
ေျခလွမ္းေတြကိုေရွ႕ဆက္တိုးမည္။
---------
ဒီေန႔မွ အလုပ္ထဲေစာေစာေရာက္ေနတဲ့ မိုနာက စည္းနဲ႔ပင္လယ္တို႔ရဲ႕ျဖစ္အင္ကိုအစအဆံုးၾကည့္ေနခဲ့၏။
'ေမာနင္း...စည္း....'
'မိုနာ...ဟိုင္း...နင္ဒီေန႔ေစာလွခ်ည္လား...'
'အင္း...အေထြေထြမန္ေနဂ်ာဒီေန႔ေရွာင္တခင္ခြင့္ယူလို႔ပါ...
ဒါနဲ႔ နင္ဧည့္သည္ေတြ႕ဖို႔ကိစၥ...'
'အဲဒါ...နင္မလိုက္နဲ႔ေတာ့....ျပာတာေကာင္ေလးကိုကားေမာင္းခိုင္းလိုက္မယ္...
နင့္ကားေသာ့လာေပးထား...
ေနာက္ၿပီး နင့္ကိုအကူညီေတာင္းစရာရွိတယ္.....
ဒီေန႔ ငါ့အစားဘဏ္ကိုသြားေပးပါ...
ထြက္ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းအျမန္လိုခ်င္တာ....
ငါဒီေန႔ဘဏ္သြားဖို႔မမီဘူးမို႔လို႔...'
'ရတယ္....ေန႔လယ္ဘက္မွသြားလိုက္မယ္....
စည္း...ငါေျပာစရာရွိတယ္...ေနဦး'
အေရးထဲဓာတ္ေလွကားေရွ႕လူပိတ္ေနတာမို႔ ႐ိုး႐ိုးေလွကားကေနပတ္တက္ဖို႔လုပ္ေတာ့ မိုနာက သူ႔ကိုလွမ္းဆြဲထားသည္။
'ဘာလဲ...ငါ့အခန္းလိုက္ခဲ့လိုက္...
ငါေမးလ္အျမန္စစ္ရမွာရွိလို႔...'
ေျခာက္ထပ္ကိုေတာင္တက္ရမွာဆိုေတာ့ မိုနာက သူ႔ေနာက္ကေနတပ္မလိုက္ေတာ့ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့၏။
'ေအး...ဒါဆိုလဲ...ငါခဏေနမွလာခဲ့မယ္'
ခဏေနမွလာမယ္ဆိုၿပီး သိပ္မၾကာဘဲမိုနာကေရာက္လာခဲ့သည္။
'မနက္ျဖန္အလုပ္မသြားခင္မနက္ဘက္ကိုငါ့အေဖကအိမ္ကိုလာခဲ့ပါဦးတဲ့...အဲဒါလာေျပာတာ...'
'ေအာ္...ေအး...'
ဘာကိစၥမွန္းမသိေပမယ့္ သြားဖို႔အတြက္ေခါင္းထဲထည့္ထားလိုက္သည္။
'အုပ္စိုး...နင့္ဆရာလိုခ်င္တဲ့ ဘဏ္စာရင္းရွင္းတမ္းကဘယ္အပိုင္းကလဲဆိုတာ ငါ့ကိုမွတ္ထားေပးဦး...
ခဏေနငါလာယူမယ္...သိလား...'
လုပ္စရာရွိတာကို ခပ္သြက္သြက္လုပ္ၿပီး မိုနာက သူ႔ရံုးခန္းထဲကေနခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သြားၿပီးမွ ေခါင္းေလးတစ္လံုးျပန္ေပၚလာသည္။
'စည္း...နင္...လက္စြပ္ဝတ္ဖို႔ေမ့အံုးမယ္'
ဘယ္လက္လက္ကေလးကိုေထာင္ၿပီး မိုနာသတိေပးလိုက္မွ ဘယ္နားသိမ္းထားမွန္းမသိေတာ့တဲ့ လက္စြပ္ကိုသတိရလာ၏။
သူ႔မွာေစ့စပ္ထားတဲ့မိန္းကေလးရွိခဲ့တာၾကာၿပီပဲ။
ေစ့စပ္လက္စြပ္ကို လူႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွဝတ္ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာခြ်တ္ပစ္ထားတတ္ကာ...မဝတ္ျဖစ္တဲ့လက္စြပ္ကအသစ္အသစ္အတိုင္း။
လက္စြပ္ကိုရွာထုတ္ေနရင္းနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမြန္းက်ပ္လာခဲ့ကာ...တေနကုန္ဘာလုပ္လုပ္စိတ္ကမေျဖာင့္ခ်င္ေတာ့တာ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ။
မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔စည္းရဲ႕မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲကို ပင္လယ္ကသတိထားမိေနေပမယ့္ မေမးျဖစ္ခဲ့။
စည္းကလဲ ဒီေန႔မွအလုပ္ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေနခဲ့ကာ ပင္လယ္နဲ႔ေတာင္စကားေသခ်ာမေျပာျဖစ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာသံမိႈစြဲေနခဲ့၏။
လက္ထဲကစာရင္းေတြကိုေသခ်ာစစ္ေဆးေနတုန္း ေမးလ္ဝင္လာတဲ့အသံၾကားေတာ့ ၾကည့္လိုက္မိတာ...
log out မလုပ္ရေသးတဲ့ ပင္လယ့္ အီးေမးလ္ျဖစ္ေနခဲ့၏။
'မင္းရဲ႕ေမးလ္ဝင္တယ္ထင္တယ္...ပင္လယ္...
လာစစ္ၾကည့္လိုက္ဦး...'
အ႐ုပ္ေတြနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ပင္လယ့္ကို ေမးလ္စစ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ထိုင္ရာကေနထ,ေပးျဖစ္ေတာ့...
'ေနပေစ...ထားလိုက္..ငါ့မာမီဆီကပဲဆိုတာေသခ်ာတယ္...'
ဒါပဲေျပာၿပီးပင္လယ္က ထိုင္ရာကေနတစ္ခ်က္မလႈပ္။
စာရင္းေတြကိုပဲထိုင္စစ္ေနရေတာ့ ေညာင္းညာေနတဲ့ ခါးကိုဆန္႔ထုတ္ရင္း စည္း'ကပင္လယ္ရွိရာသို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
သူ႔အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးတစ္ခါမွမေမးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ေမးၾကည့္ဖို႔စိတ္ကူးေလးထြက္လာ၏။
'မင္း...အေမနဲ႔မေတြ႕တာဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ'
'အင္း....ေလးႏွစ္ေပါ့'
'ၾကာလွၿပီပဲ...လံုးဝကိုျပန္မလာေတာ့တာလား'
တစ္ခါမွလည္း မေတြ႕ၾကဘူးဆိုေတာ့ သူ႔မာမီကဒီကိုလံုးဝျပန္မလာေတာ့ဘဲ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွာအေျခခ်ေနၿပီလို႔ စည္းက ထင္ခဲ့မိသည္။
'မင္းအေမမလာရင္ မင္းသြားေတြ႕လို႔ရတာပဲကို...ဘာလို႔လဲ...'
'မဟုတ္ဘူး...ငါကေ႐ွာင္ေနခဲ့မိတာ၊ ဒီကိုမာမီလာတတ္ပါတယ္...'
မာမီေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူက ေရွာင္ေရးရွားေတြေတြလုပ္ၿပီး တစ္ခါမွမေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တာ အကုန္သူ႔အျပစ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စည္းကို အမွန္တိုင္းဝန္ခံျဖစ္ခဲ့သည္။
'ဟိုးႏွစ္လကေတာင္ လာခဲ့ေသးတယ္...ငါကသြားမေတြ႕ခဲ့တာ...'
'ေရွာင္ေနတာလား...ဘာလို႔လဲ...'
'အင္း...ေရွာင္ေနတာ...မေတြ႕ခ်င္လို႔...'
'မေတြ႕ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ဖုန္းေလးေတာ့ဆက္သင့္တယ္...ပင္လယ္...
ဒါမွမဟုတ္ေမးလ္ေလးေတာ့ျပန္လိုက္ေပါ့...မင္းကမဟုတ္ေသးဘူး...'
ဝင္လာတဲ့ေမးလ္ကိုေတာင္မဖတ္ဘဲနဲ႔ဒီတိုင္းပစ္ထားတာကို စည္းကသေဘာက်သည့္ပံုမရ။
ဒါေပမယ့္ သူကမွ ဝင္မဖတ္ခ်င္တာပဲ။
ဂ်စ္တစ္တစ္နဲ႔ ေတြးရင္း ပင္လယ္မ်က္ေမွာင္ေလးေတြက်ိဳးလာခဲ့သည္။
မာမီ့နဲ႔ေတြ႕ဖို႔စိတ္ကူးလိုက္တိုင္း မေပ်ာ္ရႊင္တတ္ခဲ့တာၾကာၿပီ။
တခါတေလ ေနေကာင္းရဲ႕လားလို႔သတိတရနဲ႔ေမးၿပီးစာျပန္ေပးခ်င္ေပမယ့္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘဲ မာမီ့ဆီကလာတဲ့စာေတြသာပံုေနခဲ့တာ အေစာင္တစ္ရာမကေတာ့။
သတိတရနဲ႔ျပကၡဒိန္ကိုၾကည့္မိေတာ့ ဒီေန႔ သံုးရက္ေန႔။
ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုသူ႔ေမြးေန႔ေရာက္ၿပီမို႔ ဒီရက္ပိုင္းထဲမွာမာမီ ျပန္လာေတာ့မွာေသခ်ာသေလာက္ရွိေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေတြ႕ဆံုဖို႔သတၱိကေတာ့နည္းနည္းေလးမွရွိမလာခဲ့ေတာ့ ခက္ပါသည္။
စီးကရက္ေသာက္ေနရင္းနဲ႔ စည္းက သူ႔မာမီအေၾကာင္းဆက္ေမးလာမလားမသိေတာ့ အေၾကာင္းအရာကိုအာရံုေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။
'ငါဗိုက္ဆာေနၿပီ...ထမင္းစားဖို႔မင္းကိုေစာင့္ေနတာ'
'သြားစားေလ'
'ဟာ့.....ရက္စက္တာ...ငါ...မင္းကိုေစာင့္ေနတာပါဆို...'
'ေအးပါ...အရင္သြားခူးထားႏွင့္ အခုလာခဲ့မယ္'
စည္းကသူ႔အပူနဲ႔သူရာသီဥတုမေကာင္းေတာ့သလို၊ ပင္လယ္ကလည္း သူ႔မာမီစိတ္နဲ႔သူ မသာယာေတာ့။
ထမင္းစားၾကေတာ့လည္း အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ စကားလံုးေတြတိတ္ဆိတ္လို႔။
ညေတာ္ေတာ္နက္မွ အလုပ္ေတြၿပီးသြားတဲ့စည္းက ဂစ္တာတီးေနတဲ့ ပင္လယ္နဲ႔စကားေျပာဖို႔ေရာက္လာသည္။
'ေျပာစရာရွိလို႔...'
'အင္း...ေျပာေလ...'
'ဂစ္တာေပး'
'ဟမ္...'
ေျပာစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး ဂစ္တာကိုေတာင္းေတာ့
ပင္လယ္ကအူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ဘာလား...စကားေျပာမွာလား...သီခ်င္းဆိုျပမွာလား။
အေျပာနဲ႔အလုပ္တို႔အစီစဥ္မက်ဘဲ လမ္းလြဲေနတဲ့စည္းကို ဂစ္တာကမ္းေပးလိုက္ေတာ့လဲ ခ်က္ခ်င္းမတီးဘဲ ငိုင္လို႔။
စည္း...ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္...
'မင္း...ငါ့ကိုေျပာစရာရွိတယ္ဆို...'
'အင္း...'
'ဘာေျပာမွာလဲ...'
'အင္း...ခဏ..'
ဂစ္တာႀကိဳးကိုပဲေသခ်ာၫွိေနၿပီး စည္းဆီကျပန္ေျဖသံမၾကား႐။
ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မၾကာဘဲ...စည္းဆီကေနသာယာတဲ့သီခ်င္းသံေလးၾကားရသည္။
'ခ်ိဳသာစြာေျပာတဲ့မင္းရဲ႕စကား..ကိုယ့္အတြက္အနာဂတ္မ်ားျဖစ္မလား...ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့လည္းဒါေတြဟာအိပ္မက္ေတြပဲလား...ဒီလိုဆိုအခ်စ္ကိုမသိေတာ့ဘူး...မင္းနဲ႔ရင္ခုန္ျခင္းေတြအတြက္...ကိုယ္မိုက္မဲမိခဲ့လည္း...တကယ္ကိုရင္မွာေက်နပ္တယ္..............မာယာမဲ့ေသာအခ်စ္ေတြရယ္....ရွင္သန္ေနတဲ့ႏွလံုးသားေလးနဲ႔...မင္းမခ်စ္လည္းျပံဳးေနမယ္....ကိုယ္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္မ်က္ဝန္းထဲ.....ျမင္ႏိုင္ရဲ႕လားခ်စ္သူေရ....အနီးဆံုးနားမွာထာဝရအၿမဲပဲ...တသက္လံုးရွိခ်င္တယ္...ေနမယ္မင္းေဘးနားအခ်ိန္တိုင္း............
............မစားထိုးမရတဲ့အခ်စ္တစ္ခုအတြက္ေဝဒနာေတြကိုဖန္ဆင္းမိ.....ကိုယ္ယူလာခဲ့တဲ့ဒီအခ်စ္မီး...သူေလနာက်င္ခံစားမွာစိုး....'
တိုးလ်ညင္သာေသာစည္းရဲ႕ရင္ခုန္သံသည္.....ဂစ္တာသံအျဖစ္ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ပံုနဲ႔ ပင္လယ့္ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ တစိမ့္စိမ့္စီးဝင္လာခဲ့သည္။
မ်က္လံုးေလးမွိတ္ထားရင္းနဲ႔ စည္းရဲ႕ႏွလံုးသားဆီ အမွာစကားေတြပို႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ပင္လယ္ကေတာ့...
အဲဒီသီခ်င္းေလးကိုမၿပီးေစခ်င္ေသးေပမယ့္ အဆံုးသတ္တဲ့လက္ခတ္ေလးၿငိမ္က်သြားတာနဲ႔ ထြက္လာတဲ့စည္းရဲ႕စကားေၾကာင့္ မ်က္လံုးေလးေတြျပန္ပြင့္ခဲ့ရ၏။
'ငါခံစားေနရတာကို ဖြင့္ေျပာဖို႔အခ်ိန္က်ၿပီထင္တယ္...ပင္လယ္...'
'ဟင္...'
စည္း..က...အခု..သူ႔ကိုရင္ဖြင့္ေနတယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္မို႔ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ေပးလိုက္ရမယ္ဆိုတာကို ပင္လယ္ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။
ဆိုဖာေပၚမွာ ဒူးေတြေထာင္ၿပီးၿဖဲထိုင္ေနရင္းကေန ပင္လယ္က ငုတ္တုတ္ေလးျဖစ္သြားၿပီး စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာလိုက္ၾကည့္သည္။
'မင္း...ေနေကာင္းရဲ႕လား...စည္း...
ဘယ္လိုခံစားေနရလို႔လဲ....'
ရင္ဖြင့္လာတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ အဲဒီေမးခြန္းက အသံုးမဝင္ေလာက္ဘူးဆိုတာကို သိေနေပမယ့္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီစကားထြက္သြားတာလဲ သူမသိေတာ့ဘဲ သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ စည္းက ထိုင္ရာကေနထ,ရပ္ေနၿပီ။
'စည္း...ဟို...ငါေျပာတာကကြာ...မင္း...တေနကုန္မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔...အဲဒါ
အတည္ေပါက္နဲ႔ ရင္ဖြင့္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့မွ တလြဲေတြလုပ္ေနတဲ့ ပင္လယ့္ေၾကာင့္ ဖီးလ္ေတာ္ေတာ္ငုပ္သြားကာ...
စည္း...ရင္ထဲမွာ ဒူးရင္းသီးသီးေလသည္။
"ေအး...ေခါင္းကိုက္သြားလို႔ ငါေစာေစာအိပ္ၿပီ...'
Unicode
ဆေးသောက်ပြီးတော့အိပ်လိုက်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် အိပ်နေကျအချိန်မဟုတ်တော့ မျက်လုံးတွေကမှိတ်လို့မရ။
ပင်လယ့်ကိုစိတ်သိပ်မကြည်လို့သာ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီးနေမိတာ အိပ်ယာထဲရောက်ကတည်းကတောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့ လူကဂနာမငြိမ်ပါ။
ဂစ်တာတီးနေတဲ့ပင်လယ့်ဆီကအသံတိတ်သွားပြီးနဲနဲကြာတော့မှ စည်းကအခန်းထဲမှတိတ်တဆိတ်ထွက်လာခဲ့သည်။
ဂစ်တာကြီးနံဘေးချပြီးတော့ ရင်ဘတ်ပေါ်လက်တစ်ဖက်တင်၍ပင်လယ်ကဆိုဖာပေါ်မှာအိပ်ပျော်နေ၏။
လင်းချင်းနေတဲ့မီးရောင်တွေကြားမှာ သူမို့လို့သာအိပ်ပျော်တာ၊ ဒီလိုမီးတွေလင်းထိန်နေပုံနဲ့တော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှအိပ်လို့ရမှာမဟုတ်။
အရင်ကတည်းကညညဆိုကြောက်လို့ မီးတွေဖွင့်ပြီးအိပ်တာအကျင့်ပါနေပြီဆိုပြီး အခုထိမီးဖွင့်အိပ်တဲ့ကလေးလဲမဟုတ်တဲ့ ဒီကောင်လေးက ကတ်သီးကတ်သန့်နဲ့ ဒီလိုလေးလဲချစ်ဖို့ကောင်းသည်။
ညဘက်တွေဆိုအပြင်မှာတယောက်ထဲအိပ်လို့ရရဲ့လားစိတ်ပူမိပေမယ့်...ပင်လယ့်ကိုတော့ တခါမှမမေးဖြစ်ခဲ့ပါ။
ဒီလိုဆိုတော့လည်း တစ်ယောက်ထဲသေချာအိပ်နိုင်နေတာမို့ စိတ်ချသွား၏။
ခြေသံဖွဖွနင်းပြီးအခန်းထဲကနေထွက်လာကာ သူအိပ်နေတဲ့ဆိုဖာနားသွားကြည့်တော့ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်နေခဲ့ပြီ။
ပုံမှန်ထက်စောတဲ့အချိန်ဆိုပေမယ့် ဒီကောင်လေးသေချာအိပ်ပျော်သားပဲ။
တညနေလုံး ရွှေရုပ်နဲ့အတူတူဟီလာတိုက်ခဲ့ရတော့ မောပန်းသွားတာဖြစ်မယ်လို့ တွေးရင်း စည်းကမကျေမနပ်ထပ်ဖြစ်နေခဲ့သေး၏။
ညင်ညင်သာသာလေးပဲ သူအိပ်နေတဲ့နံဘေးဆီမှာ ဆိုဖာကိုကျောမီချပြီးအောက်ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ချ ပြီးမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုမီးညှိ၍ရှိုက်ဖွာရင်း ပင်လယ့်မျက်နှာကိုငေးနေမိသည်။
လူကြီးတပိုင်း ကလေးတပိုင်းနဲ့ ပင်လယ်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက အပေအတေလေး။
မိဘအရင်းရှိရဲ့သားနဲ့ တစ်ယောက်ထဲစိတ်ကြိုက်ရွက်လွင့်ပြီး အိမ်ယာမဲ့လို ကြုံရာအိပ်စားတတ်တဲ့ လွတ်လပ်လွန်းတဲ့ကောင်လေး။
သေသေချာချာစဉ်းစားကြည့်တော့မှ သူနေထိုင်နဲ့ဘဝပုံစံနဲ့ ပင်လယ်ဖြတ်သန်းလာတဲ့ဘဝဆိုတာ မိုးနဲ့မြေလိုကွာဝေးလွန်းနေတာပဲ။
ဒါတောင်မှ သဘောတကျနဲ့ငြိတွယ်ဖြစ်သွားခဲ့တာအံ့သြစရာ။
ဒီကောင်လေးကို သူကသဘောကျမိတယ်တဲ့လား...
အဟား...
နောက်ပြီး ဒီကောင်လေးကလဲ သူ့ကိုသဘောကျတယ်တဲ့လား။
ရင်ခုန်တယ်တဲ့လား။
ရင်ခုန်နေတာကို သဘောတကျရှိပေမယ့် ကိုယ်ရင်ခုန်နေမိတာ ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ဆိုတဲ့ကိစ္စက သူ့အတွက်အကြီးမားဆုံးအနှောင့်အယှက်ပေးနေသည်။
နှစ်သက်မိခြင်းကိုအလွယ်တကူအချစ်ဆိုပြီး ခေါင်းစဉ်မတပ်ချင်ပေမယ့်လည်းနီးစပ်နေတယ်မဟုတ်ဘူးလား။
ဆန်းပြားခြင်းတွေနဲ့...
ငြိတွယ်နေမိတဲ့စိတ်ကိုနားလည်လာပေမယ့်ဝန်မခံချင်။
နှလုံးသားရဲ့အလိုကိုလိုက်ရမလား၊ အသိစိတ်ရဲ့တားဆီးမှုကိုလက်ခံလိုက်ရမလား ဒွိဟတွေဖြစ်ရင်း...
ဟူး...ပြဿနာကလွယ်မယောင်နဲ့ခက်နေပြီ။
ဒီရောက်လာတော့မှ ပင်လယ်ရေငွေ့နဲ့ နေသိပ်မထိတော့လို့ ပင်လယ့်မျက်နှာလေးက ဝင်းပနုသစ်လာသည်။
ခပ်စိမ်းစိမ်းနဲ့ရေးရေးလေးမြင်နေရတဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနုလေးတွေက ပတ္တမြားရောင်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေနဲ့လိုက်ဖက်လှစွာ။
သိပ်ရှည်လျားနေပြီဖြစ်တဲ့ဆံပင်နုနုလေးတွေဆီမျက်လုံးကအရောက်မှာတော့ လက်တွေနဲ့အလိုလိုတို့ထိမိလျက်သား။
မင်းရဲ့ဆံပင်တွေသိပ်ကိုရှည်နေပြီ...ပင်လယ်ရဲ့...။
ခေါင်းအုံးလဲမပါဘဲနဲ့ မင်း လည်ပင်းတွေနာတော့မှာပဲ။
တကိုယ်ထဲခပ်တိုးတိုးနဲ့စကားတွေရေရွတ်နေရင်း...ဆိုဖာပေါ်မှပင်လယ့်ကိုအိပ်ယာပေါ်သို့ ပြောင်းပေးဖို့စိတ်ကူးမိပေမယ့် ဘယ်လိုပြောင်းပေးရမှန်းမသိ။
ချီယူဖို့တွေးမိပေမယ့် ဒီခန္ဓာနဲ့ဒီခန္ဓာ ဘယ်နည်းနဲ့မှချီလို့အဆင်ပြေမှာမဟုတ်ပါ။
ချီလိုက်လို့နိုးသွားရင်လည်း မျက်နှာပူရဦးမည်။
ဒါ့ကြောင့်ဒီအတိုင်းပေးအိပ်ထားခဲ့ဖို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးလေးကိုခေါင်းအောက်ထည့်ပေးပြီး စောင်ပါးလေးလွှမ်းခြုံပေးခဲ့၏။
ပြီးတော့မှအိပ်မောကျနေတဲ့ပင်လယ့်ကိုခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ငေးကြည့်ရင်းခပ်တိုးတိုးနှုတ်ဆက်သည်။
အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ...
Goodnight Baby
--------
မနက်ခုနစ်နာရီ...
စံတော်ချိန်အတိုင်း အိပ်ယာနိုးတာနဲ့ရေချိုးပြီးအဝတ်လဲရင်း စည်းအလုပ်သွားဖို့ပြင်နေပြီ။
နိုးကတည်းက ပင်လယ့်ကိုအိပ်ယာပေါ်မှာမတွေ့တော့ အပြေးလေ့ကျင့်ဖို့ထွက်သွားတာလို့ သိလိုက်သည်။
အကျႌကြယ်သီးတပ်နေရင်းနဲ့ ဆိုဖာပေါ်မှာ တို့လို့တွဲလောင်းနဲ့ ခေါင်းအုံးလေးနဲ့စောင်ကို တွေ့ရတော့ ခေါင်းကိုဖြည်းညင်းစွာခါယမ်းမိသည်။
လုပ်ပြန်ပြီ။
သူတို့စတွေ့တဲ့အချိန်ကတည်းကနေ အခုထိဘယ်တုန်းကမှ အိပ်ယာမသိမ်းခဲ့ဖူးတဲ့ ပင်လယ့်အကျင့်ကတကယ်ဆိုးသည်။
ပြောတိုင်းလည်း ခေါင်းမညိတ်ခေါင်းမခါဘဲ သွားလေးကျဲပြီးရယ်နေတတ်ကာ...မေ့သွားလို့ဆိုတဲ့စကားပဲထွက်လာတတ်တာမို့ သူလဲထပ်မပြောဖြစ်တော့။
ကြုံရင်ကြုံသလို သူကပဲ အိပ်ယာခင်းတွေသိမ်းပေးခဲ့တာမို့ ဖြဲကျနေတဲ့စောင်ခေါက်ကိုခေါက်ရင်း ခေါင်းအုံးလေးနဲ့အတူ သူ့အိပ်ယာပေါ်မှာတင်ပေးလိုက်သည်။
ပြီးတော့မှ ချည်လက်စ နက်ခ်တိုင်ကိုပြန်ချည်နေတုန်း တံခါးဖွင့်သံကြားရတော့ ပင်လယ်ပြန်ရောက်လာပြီဆိုတာကိုသိလိုက်သည်။
ဘယ်အချိန်ကတည်းအိပ်ယာနိုးပြီး ဘယ်နှစ်နာရီကြာအောင်ပြေးနိုင်မှန်းမသိပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်ဆို ချွေးတွေရွှဲရွှဲစိုပြီးမောဟိုက်နေတတ်သည်။
အခုလဲ ရေဗူးကိုတဂွပ်ဂွပ်နဲ့မော့သောက်ပြီး ဟားခနဲ လေပူမှုတ်ပြီး သူ့အနားရောက်လာခဲ့၏။
'မင်း...ဒီနေ့စောလိုက်တာ...အလုပ်မှာကိစ္စရှိလို့လား...'
အရေးကြီးကိစ္စရှိတိုင်း အနောက်တိုင်းဝတ်စုံပြည့်ဝတ်တတ်တဲ့ စည်းက ဒီနေ့အစောကြီးအလုပ်သွားမယ့်ပုံ။
သူ့မေးခွန်းကိုပြန်မဖြေဘဲ နက်ခ်တိုင်ကိုပဲပြီးအောင်ချည်နေတဲ့ စည်းရဲ့ မျက်နှာလေးကိုပဲငေးမိတော့...
စည်းကမျက်ခုံးတွေပင့်ပြီး မေးလာ၏။
"ဘာကြည့်တာလဲ..."
အဲဒီတော့မှ ပင်လယ်က ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ဇက်ကလေးပုဝင်သွားတယ်။
ငေးလို့ကောင်းကောင်းနဲ့ငေးနေတယ်ဆိုတာဟုတ်ပေမယ့် နက်ခ်တိုင်ချည်တာလေးကိုလဲစိတ်ဝင်စားနေမိလို့...
'ဟို...နက်ခ်တိုင်ဘယ်လိုချည်ရလဲ...ချည်တဲ့နည်းမသိလို့'
ရှက်ပြီးတော့ ညာပြောတာလို့ထင်သွားတဲ့ စည်း'ကနှုတ်ခမ်းလေးရွဲ့ပြီးပြုံးရင်း ပင်လယ့်ကိုပြန်ကြည့်မိတော့...ချွေးတွေနဲ့ ရဲပဒေါင်းခတ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက ဖြူစင်လွန်းနေသည်။
'ဟုတ်လို့လား...'
'တကယ်....အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကိုတောင်တခါမှမဝတ်ဖူးဘူး...'
အဟုတ်ကို မချည်တတ်ဘူးထင်တော့ ပင်လယ့်ကိုသနားသွားခဲ့သည်။
အထက်တန်းပြီးတာနဲ့ တက္ကသိုလ်တောင်ဆက်တက်ခဲ့ပုံမရတော့ လုပ်ငန်းခွင်အခြေခံအကြောင်းတွေသေချာနားလည်မှာမဟုတ်။
အထက်တန်းကျောင်းမှာတော့ ဒါမျိုးတွေအသေးစိတ်မသင်ပေမယ့် တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့အခါ လုပ်ငန်းခွင်ဝင်ခါနီးကျောင်းသားတွေအတွက် manner နဲ့ လုပ်ငန်းခွင်ဆက်ဆံရေးအခြေခံတွေကိုသင်ရတဲ့အတန်းတွေရှိခဲ့၏။
အထက်တန်းနဲ့ ကြားဆက်ကောလိပ်ကိုတဝက်တပျက်နဲ့နားပစ်ခဲ့တဲ့ပင်လယ်ကဒါမျိုးတွေမသိဘူးဆိုတာမဆန်း။
'သိပ်မခက်ပါဘူး....ပြန်ချည်ပြမယ်...'
အစကနေပြန်ချည်ပြဖို့ နက်ခ်တိုင်အထုံးလေးကိုဖြေကာ...
ကြိုးစကိုပြန့်ပြူးအောင်ဆွဲတင်းကတည်းက သူ့လက်တွေကို မျက်တောင်မခတ်ဘဲစိုက်ကြည့်နေခဲ့တဲ့ ပင်လယ်က တကယ်ကိုအသည်းယားစရာလေး။
သူကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့သာ ချည်ပြနေရတာ နှုတ်ခမ်းလေးထော်ပြီး မျက်လုံးလေးတွေဝိုင်းနေအောင်ငေးနေတဲ့ ပင်လယ့်ကို အသည်းယားလှပြီ။
သူ့လက်တွေလှုပ်ရှားနေတဲ့အတိုင်း ခေါင်းလေးကိုဘယ်ညာယိမ်းလိုက်နေတော့ ကလေးပေါက်စနလေးတွေအတိုင်း။
ရော်....ခက်ပြီ....
ရင်ထဲမှာ တဆတ်ဆတ်ခါအောင်တုန်ရီနေတဲ့အသည်းနှလုံးလေးကိုထိန်းမရသည်။
ဒီအတိုင်းဆက်ပြီးငေးနေရင်တော့ စိုရဲအိစက်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုဆွဲနမ်းရင်း ဒုက္ခများတော့မည်။
'တော်ပြီ...ဒီလောက်ပဲကြည့်....နောက်တခေါက်မှလက်တွေ့ချည်ဖို့သင်ပေးမယ်....'
'ဟော့...ပြီးတော့မယ့်ဥစ္စာ...မင်းကလဲ...'
အလိုက်မသိတဲ့ပင်လယ်ကတော့ အဆုံးထိသေချာမပြပေးတာကိုတောင်စိတ်ကောက်ချင်နေသေး၏။
နက်ခ်တိုင်တချည်မှာ သူဘယ်လောက်ဒုက္ခရောက်သွားလဲဆိုတာကို မသိဘဲ နှုတ်ခမ်းထော်နေတဲ့ ပင်လယ့်ရဲ့ ကြက်မြီးတန်းဆံပင်လေးကိုလှမ်းဆွဲရင်း.....
ယူသွားရမယ့် စာရွက်စာတမ်းဖိုင်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပွေ့သည်။
'မင်းကသိပ်ငေးနေတော့....ငါ့စိတ်တွေမထိန်းနိုင်မှာစိုးလို့'
ခပ်သွက်သွက်ကလေးလျှောက်ထွက်သွားရင်းပြောတဲ့ စည်းရဲ့စကားကိုနားမလည်ဘဲ ခဏကြောင်အသွားပေမယ့် ပင်လယ်ကချက်ချင်း ရင်ထဲမှာသက်တန့်တွေဖြစ်သွားခဲ့၏။
'လူကိုမထိတထိရင်ခုန်အောင်လုပ်ပြီး ပြေးတယ်...မင်း...'
'ဘယ်တုန်းပြေးမိလို့လဲ...ငါ...အလုပ်နောက်ကျမှာစိုးလို့ကို...'
လူကြီးရှက်တော့ရယ်တယ်တဲ့။
စည်းကတော့ အလုပ်သွားတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ပင်လယ့်ကိုခိုးငေးရင်း ပြုံးစိစိဖြစ်လို့။
အော်...အချစ်ဆိုတာ ဒီလိုလေး ကြည်နူးဖို့ကောင်းတာလေးလား။
အလုပ်ရောက်တဲ့အထိနှစ်ယောက်သားစကားမပြောဖြစ်ဘဲ ခိုးငေးလိုက်ခိုးပြုံးလိုက်နဲ့။
အမြဲတမ်းလဲမနှုတ်ဆက်ဖြစ်ဘဲ ဒီတိုင်း ရုံးရှေ့ရောက်တာနဲ့ စည်းက ကားတံခါးဖွင့်ပြီးရုံးထဲဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့အထိ ကားရပ်ပြီးပင်လယ်ကငေးနေကျ။
ဒီနေ့ကတော့ တမျိုးထူးခြားနေကာ...
ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းပြီး ခြေလှမ်းသုံးလေးလှမ်းစာလောက်ရောက်မှ ပင်လယ့်ဆီပြန်လှည့်ကြည့်သည်။
'ငေးမနေနဲ့...ပြန်တော့...'
အသံမထွက်ဘဲနှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံပြောတာကို ပင်လယ်ကလည်း နားလည်နေပုံရကာ...ရယ်နေရင်းခေါင်းလေးညိတ်ပြ၏။
ဒီလိုပတ်သက်မှုမျိုးတွေ ဘယ်အခြေနေအထိဆက်သွားနိုင်ကြမလဲ မသိရသေးပေမယ့်...
ရှေ့ဆက်ပတ်သက်ခွင့်ကိုနှစ်ဦးစလုံးတောင့်တနေခဲ့ကြသည်။
ခြေလှမ်းတွေကိုရှေ့ဆက်တိုးမည်။
---------
ဒီနေ့မှ အလုပ်ထဲစောစောရောက်နေတဲ့ မိုနာက စည်းနဲ့ပင်လယ်တို့ရဲ့ဖြစ်အင်ကိုအစအဆုံးကြည့်နေခဲ့၏။
'မောနင်း...စည်း....'
'မိုနာ...ဟိုင်း...နင်ဒီနေ့စောလှချည်လား...'
'အင်း...အထွေထွေမန်နေဂျာဒီနေ့ရှောင်တခင်ခွင့်ယူလို့ပါ...
ဒါနဲ့ နင်ဧည့်သည်တွေ့ဖို့ကိစ္စ...'
'အဲဒါ...နင်မလိုက်နဲ့တော့....ပြာတာကောင်လေးကိုကားမောင်းခိုင်းလိုက်မယ်...
နင့်ကားသော့လာပေးထား...
နောက်ပြီး နင့်ကိုအကူညီတောင်းစရာရှိတယ်.....
ဒီနေ့ ငါ့အစားဘဏ်ကိုသွားပေးပါ...
ထွက်ငွေစာရင်းရှင်းတမ်းအမြန်လိုချင်တာ....
ငါဒီနေ့ဘဏ်သွားဖို့မမီဘူးမို့လို့...'
'ရတယ်....နေ့လယ်ဘက်မှသွားလိုက်မယ်....
စည်း...ငါပြောစရာရှိတယ်...နေဦး'
အရေးထဲဓာတ်လှေကားရှေ့လူပိတ်နေတာမို့ ရိုးရိုးလှေကားကနေပတ်တက်ဖို့လုပ်တော့ မိုနာက သူ့ကိုလှမ်းဆွဲထားသည်။
'ဘာလဲ...ငါ့အခန်းလိုက်ခဲ့လိုက်...
ငါမေးလ်အမြန်စစ်ရမှာရှိလို့...'
ခြောက်ထပ်ကိုတောင်တက်ရမှာဆိုတော့ မိုနာက သူ့နောက်ကနေတပ်မလိုက်တော့ဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့၏။
'အေး...ဒါဆိုလဲ...ငါခဏနေမှလာခဲ့မယ်'
ခဏနေမှလာမယ်ဆိုပြီး သိပ်မကြာဘဲမိုနာကရောက်လာခဲ့သည်။
'မနက်ဖြန်အလုပ်မသွားခင်မနက်ဘက်ကိုငါ့အဖေကအိမ်ကိုလာခဲ့ပါဦးတဲ့...အဲဒါလာပြောတာ...'
'အော်...အေး...'
ဘာကိစ္စမှန်းမသိပေမယ့် သွားဖို့အတွက်ခေါင်းထဲထည့်ထားလိုက်သည်။
'အုပ်စိုး...နင့်ဆရာလိုချင်တဲ့ ဘဏ်စာရင်းရှင်းတမ်းကဘယ်အပိုင်းကလဲဆိုတာ ငါ့ကိုမှတ်ထားပေးဦး...
ခဏနေငါလာယူမယ်...သိလား...'
လုပ်စရာရှိတာကို ခပ်သွက်သွက်လုပ်ပြီး မိုနာက သူ့ရုံးခန်းထဲကနေချက်ချင်းပြန်ထွက်သွားပြီးမှ ခေါင်းလေးတစ်လုံးပြန်ပေါ်လာသည်။
'စည်း...နင်...လက်စွပ်ဝတ်ဖို့မေ့အုံးမယ်'
ဘယ်လက်လက်ကလေးကိုထောင်ပြီး မိုနာသတိပေးလိုက်မှ ဘယ်နားသိမ်းထားမှန်းမသိတော့တဲ့ လက်စွပ်ကိုသတိရလာ၏။
သူ့မှာစေ့စပ်ထားတဲ့မိန်းကလေးရှိခဲ့တာကြာပြီပဲ။
စေ့စပ်လက်စွပ်ကို လူကြီးတွေနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်မှဝတ်ဖြစ်ပြီး ကျန်တဲ့အချိန်မှာချွတ်ပစ်ထားတတ်ကာ...မဝတ်ဖြစ်တဲ့လက်စွပ်ကအသစ်အသစ်အတိုင်း။
လက်စွပ်ကိုရှာထုတ်နေရင်းနဲ့ ရင်ဘတ်ထဲမွန်းကျပ်လာခဲ့ကာ...တနေကုန်ဘာလုပ်လုပ်စိတ်ကမဖြောင့်ချင်တော့တာ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ။
မှုန်ကုပ်ကုပ်နဲ့စည်းရဲ့မျက်ရိပ်မျက်ကဲကို ပင်လယ်ကသတိထားမိနေပေမယ့် မမေးဖြစ်ခဲ့။
စည်းကလဲ ဒီနေ့မှအလုပ်တော်တော်ရှုပ်နေခဲ့ကာ ပင်လယ်နဲ့တောင်စကားသေချာမပြောဖြစ်ဘဲ ကွန်ပျူတာရှေ့မှာသံမှိုစွဲနေခဲ့၏။
လက်ထဲကစာရင်းတွေကိုသေချာစစ်ဆေးနေတုန်း မေးလ်ဝင်လာတဲ့အသံကြားတော့ ကြည့်လိုက်မိတာ...
log out မလုပ်ရသေးတဲ့ ပင်လယ့် အီးမေးလ်ဖြစ်နေခဲ့၏။
'မင်းရဲ့မေးလ်ဝင်တယ်ထင်တယ်...ပင်လယ်...
လာစစ်ကြည့်လိုက်ဦး...'
အရုပ်တွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ပင်လယ့်ကို မေးလ်စစ်နိုင်အောင်လို့ ထိုင်ရာကနေထ,ပေးဖြစ်တော့...
'နေပစေ...ထားလိုက်..ငါ့မာမီဆီကပဲဆိုတာသေချာတယ်...'
ဒါပဲပြောပြီးပင်လယ်က ထိုင်ရာကနေတစ်ချက်မလှုပ်။
စာရင်းတွေကိုပဲထိုင်စစ်နေရတော့ ညောင်းညာနေတဲ့ ခါးကိုဆန့်ထုတ်ရင်း စည်း'ကပင်လယ်ရှိရာသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။
သူ့အမေနဲ့ပတ်သက်ပြီးတစ်ခါမှမမေးဖြစ်ခဲ့တော့ မေးကြည့်ဖို့စိတ်ကူးလေးထွက်လာ၏။
'မင်း...အမေနဲ့မတွေ့တာဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲ'
'အင်း....လေးနှစ်ပေါ့'
'ကြာလှပြီပဲ...လုံးဝကိုပြန်မလာတော့တာလား'
တစ်ခါမှလည်း မတွေ့ကြဘူးဆိုတော့ သူ့မာမီကဒီကိုလုံးဝပြန်မလာတော့ဘဲ တစ်ဖက်နိုင်ငံမှာအခြေချနေပြီလို့ စည်းက ထင်ခဲ့မိသည်။
'မင်းအမေမလာရင် မင်းသွားတွေ့လို့ရတာပဲကို...ဘာလို့လဲ...'
'မဟုတ်ဘူး...ငါကရှောင်နေခဲ့မိတာ၊ ဒီကိုမာမီလာတတ်ပါတယ်...'
မာမီရောက်လာတဲ့အချိန်တွေမှာ သူက ရှောင်ရေးရှားတွေတွေလုပ်ပြီး တစ်ခါမှမတွေ့ဖြစ်ခဲ့တာ အကုန်သူ့အပြစ်။
ဒါ့ကြောင့် စည်းကို အမှန်တိုင်းဝန်ခံဖြစ်ခဲ့သည်။
'ဟိုးနှစ်လကတောင် လာခဲ့သေးတယ်...ငါကသွားမတွေ့ခဲ့တာ...'
'ရှောင်နေတာလား...ဘာလို့လဲ...'
'အင်း...ရှောင်နေတာ...မတွေ့ချင်လို့...'
'မတွေ့ချင်ဘူးဆိုရင်တောင်မှ ဖုန်းလေးတော့ဆက်သင့်တယ်...ပင်လယ်...
ဒါမှမဟုတ်မေးလ်လေးတော့ပြန်လိုက်ပေါ့...မင်းကမဟုတ်သေးဘူး...'
ဝင်လာတဲ့မေးလ်ကိုတောင်မဖတ်ဘဲနဲ့ဒီတိုင်းပစ်ထားတာကို စည်းကသဘောကျသည့်ပုံမရ။
ဒါပေမယ့် သူကမှ ဝင်မဖတ်ချင်တာပဲ။
ဂျစ်တစ်တစ်နဲ့ တွေးရင်း ပင်လယ်မျက်မှောင်လေးတွေကျိုးလာခဲ့သည်။
မာမီ့နဲ့တွေ့ဖို့စိတ်ကူးလိုက်တိုင်း မပျော်ရွှင်တတ်ခဲ့တာကြာပြီ။
တခါတလေ နေကောင်းရဲ့လားလို့သတိတရနဲ့မေးပြီးစာပြန်ပေးချင်ပေမယ့် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ဘဲ မာမီ့ဆီကလာတဲ့စာတွေသာပုံနေခဲ့တာ အစောင်တစ်ရာမကတော့။
သတိတရနဲ့ပြက္ခဒိန်ကိုကြည့်မိတော့ ဒီနေ့ သုံးရက်နေ့။
နောက်နှစ်ရက်ဆိုသူ့မွေးနေ့ရောက်ပြီမို့ ဒီရက်ပိုင်းထဲမှာမာမီ ပြန်လာတော့မှာသေချာသလောက်ရှိနေပြီ။
ဒါပေမယ့် တွေ့ဆုံဖို့သတ္တိကတော့နည်းနည်းလေးမှရှိမလာခဲ့တော့ ခက်ပါသည်။
စီးကရက်သောက်နေရင်းနဲ့ စည်းက သူ့မာမီအကြောင်းဆက်မေးလာမလားမသိတော့ အကြောင်းအရာကိုအာရုံပြောင်းပစ်လိုက်တယ်။
'ငါဗိုက်ဆာနေပြီ...ထမင်းစားဖို့မင်းကိုစောင့်နေတာ'
'သွားစားလေ'
'ဟာ့.....ရက်စက်တာ...ငါ...မင်းကိုစောင့်နေတာပါဆို...'
'အေးပါ...အရင်သွားခူးထားနှင့် အခုလာခဲ့မယ်'
စည်းကသူ့အပူနဲ့သူရာသီဥတုမကောင်းတော့သလို၊ ပင်လယ်ကလည်း သူ့မာမီစိတ်နဲ့သူ မသာယာတော့။
ထမင်းစားကြတော့လည်း အတွေးကိုယ်စီနဲ့ စကားလုံးတွေတိတ်ဆိတ်လို့။
ညတော်တော်နက်မှ အလုပ်တွေပြီးသွားတဲ့စည်းက ဂစ်တာတီးနေတဲ့ ပင်လယ်နဲ့စကားပြောဖို့ရောက်လာသည်။
'ပြောစရာရှိလို့...'
'အင်း...ပြောလေ...'
'ဂစ်တာပေး'
'ဟမ်...'
ပြောစရာရှိလို့ဆိုပြီး ဂစ်တာကိုတောင်းတော့
ပင်လယ်ကအူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
ဘာလား...စကားပြောမှာလား...သီချင်းဆိုပြမှာလား။
အပြောနဲ့အလုပ်တို့အစီစဉ်မကျဘဲ လမ်းလွဲနေတဲ့စည်းကို ဂစ်တာကမ်းပေးလိုက်တော့လဲ ချက်ချင်းမတီးဘဲ ငိုင်လို့။
စည်း...ဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့်...
'မင်း...ငါ့ကိုပြောစရာရှိတယ်ဆို...'
'အင်း...'
'ဘာပြောမှာလဲ...'
'အင်း...ခဏ..'
ဂစ်တာကြိုးကိုပဲသေချာညှိနေပြီး စည်းဆီကပြန်ဖြေသံမကြားရ။
ဒါပေမယ့် သိပ်တော့မကြာဘဲ...စည်းဆီကနေသာယာတဲ့သီချင်းသံလေးကြားရသည်။
'ချိုသာစွာပြောတဲ့မင်းရဲ့စကား..ကိုယ့်အတွက်အနာဂတ်များဖြစ်မလား...ကိုယ်မျှော်လင့်မိခဲ့လည်းဒါတွေဟာအိပ်မက်တွေပဲလား...ဒီလိုဆိုအချစ်ကိုမသိတော့ဘူး...မင်းနဲ့ရင်ခုန်ခြင်းတွေအတွက်...ကိုယ်မိုက်မဲမိခဲ့လည်း...တကယ်ကိုရင်မှာကျေနပ်တယ်..............မာယာမဲ့သောအချစ်တွေရယ်....ရှင်သန်နေတဲ့နှလုံးသားလေးနဲ့...မင်းမချစ်လည်းပြုံးနေမယ်....ကိုယ်ဟန်မဆောင်နိုင်မျက်ဝန်းထဲ.....မြင်နိုင်ရဲ့လားချစ်သူရေ....အနီးဆုံးနားမှာထာဝရအမြဲပဲ...တသက်လုံးရှိချင်တယ်...နေမယ်မင်းဘေးနားအချိန်တိုင်း............
............မစားထိုးမရတဲ့အချစ်တစ်ခုအတွက်ဝေဒနာတွေကိုဖန်ဆင်းမိ.....ကိုယ်ယူလာခဲ့တဲ့ဒီအချစ်မီး...သူလေနာကျင်ခံစားမှာစိုး....'
တိုးလျညင်သာသောစည်းရဲ့ရင်ခုန်သံသည်.....ဂစ်တာသံအဖြစ်ပြောင်းလဲခဲ့တဲ့ပုံနဲ့ ပင်လယ့် ရင်ဘတ်ဆီသို့ တစိမ့်စိမ့်စီးဝင်လာခဲ့သည်။
မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားရင်းနဲ့ စည်းရဲ့နှလုံးသားဆီ အမှာစကားတွေပို့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ပင်လယ်ကတော့...
အဲဒီသီချင်းလေးကိုမပြီးစေချင်သေးပေမယ့် အဆုံးသတ်တဲ့လက်ခတ်လေးငြိမ်ကျသွားတာနဲ့ ထွက်လာတဲ့စည်းရဲ့စကားကြောင့် မျက်လုံးလေးတွေပြန်ပွင့်ခဲ့ရ၏။
'ငါခံစားနေရတာကို ဖွင့်ပြောဖို့အချိန်ကျပြီထင်တယ်...ပင်လယ်...'
'ဟင်...'
စည်း..က...အခု..သူ့ကိုရင်ဖွင့်နေတယ်ဆိုတာသိပေမယ့် ရုတ်တရက်မို့ ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ပေးလိုက်ရမယ်ဆိုတာကို ပင်လယ် မစဉ်းစားတတ်ခဲ့။
ဆိုဖာပေါ်မှာ ဒူးတွေထောင်ပြီးဖြဲထိုင်နေရင်းကနေ ပင်လယ်က ငုတ်တုတ်လေးဖြစ်သွားပြီး စည်းရဲ့မျက်နှာကိုသေချာလိုက်ကြည့်သည်။
'မင်း...နေကောင်းရဲ့လား...စည်း...
ဘယ်လိုခံစားနေရလို့လဲ....'
ရင်ဖွင့်လာတဲ့အခိုက်အတန့်မှာ အဲဒီမေးခွန်းက အသုံးမဝင်လောက်ဘူးဆိုတာကို သိနေပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီစကားထွက်သွားတာလဲ သူမသိတော့ဘဲ သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ စည်းက ထိုင်ရာကနေထ,ရပ်နေပြီ။
'စည်း...ဟို...ငါပြောတာကကွာ...မင်း...တနေကုန်မျက်နှာမကောင်းလို့...အဲဒါ
အတည်ပေါက်နဲ့ ရင်ဖွင့်ဖို့ပြင်လိုက်တော့မှ တလွဲတွေလုပ်နေတဲ့ ပင်လယ့်ကြောင့် ဖီးလ်တော်တော်ငုပ်သွားကာ...
စည်း...ရင်ထဲမှာ ဒူးရင်းသီးသီးလေသည်။
"အေး...ခေါင်းကိုက်သွားလို့ ငါစောစောအိပ်ပြီ...'