လွပေသာေတာင္းဆု...
သူတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့သည့္အခန္းေလးကပို၍ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္းလာတာ စည္းရဲ႕ဘဝကေနေရာင္ျခည္အခုမွရတဲ့ ပန္းပင္ေလးပမာ။
မနက္ခင္းတိုင္းအၿမဲေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ၿငီးေငြ႕ရေပမယ့္... အခုဆို ပင္လယ္ကသူ႔အတြက္ မနက္စာျပင္ေပးေနတတ္ၿပီ။
ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္တဲ့အခန္းေလးမွာ ညေနတိုင္း သူျပန္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနမည့္သူရွိလာၿပီ။
ေန႔ရက္ေတြကအရင္ကထက္ပိုၿပီးေက်နပ္စရာေကာင္းလာသည္။
ဒါဟာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းမဟုတ္ေသးေပမယ့္ လက္ရွိမွာေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးပါ။
"ေမာနင္း...ဂ်ာႀကီး..."
"ေမာနင္း...ကိုေပါက္..."
ခါတိုင္းလိုမႈန္ေတေတမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္တက္ခ်ိန္တိုင္းေပ်ာ္ရႊင္စြာနႈတ္ဆက္တတ္လာတဲ့ စည္းကအားလံုးအတြက္ေတာ့ထူးဆန္းေနၿပီ။
'ငါတို႔သူေဌး ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး...'
ေန႔လည္ခင္းနားခ်ိန္ေတြဆိုလည္း တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရင္း...ၾကည္ႏူးစြာျပံဳးေနတတ္တာကို ပ်ာတာေကာင္ေလးအုပ္စိုးကေတာင္သတိထားမိေနၿပီ။
အလုပ္ျပန္ေတာ့မည္ဆိုတိုင္းလည္း တက္ႂကြေနတတ္ၿပီး တခါတရံ ေခါင္းဖီးလိုက္၊ ဂ်ယ္လ္လိမ္းလိုက္လုပ္တဲ့အက်င့္ေလးလည္းရွိလာသည္။
အဲဒါကို မိုနာကရိပ္မိေတာ့...
စကားစျမည္ေလးတီးေခါက္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
'နင္ပံုမွန္ေရာ ဟုတ္ေသးရဲ႕လား...စည္းရယ္...
ဘာေတြထူးျခားေျပာင္းလဲေနလို႔ အူျမဴးေနရတာလဲ...'
'ငါ့မ်က္ႏွာကအဲလိုျဖစ္ေနလား...မိုနာ...'
'နင့္ျပာတာေကာင္ေလးကေတာင္ငါ့ကိုေမးေနတာ...ကိုစည္းအခုတေလာအိမ္ျပန္တာလဲေစာလို႔တဲ့...
ေနာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ရႊင္လန္းတက္ႂကြေနတယ္ဆိုလို႔...
နင္ရည္းစားမ်ားရေနတာလားဟယ္...'
'အဲလိုျဖစ္ေနလား...ကိုယ့္ဘာသာသတိေတာင္မထားမိဘူး'
စည္း'အိမ္ျပန္တိုင္း မိုနာကလိုက္ပို႔ေပးေနၾကျဖစ္ၿပီး အခုတေလာမွ ရံုးကိုေစာေစာဆင္းသြားတတ္တဲ့စည္းကိုမေတြ႕ျဖစ္တာလဲၾကာေနၿပီ။
အခုလဲ ေလကေလးတခြ်န္ခြ်န္နဲ႔ စာရြက္ေတြေကာက္သိမ္းေနကာ...
ဘယ္တုန္းက ဝယ္ၿပီးထားလိုက္သလဲမသိတဲ့ မွန္ေလးကိုေတာင္ ခဏခဏၾကည့္ရင္းဆံပင္သပ္လို႔။
သူမအိမ္ျပန္ပို႔တဲ့အခါတိုင္း စကားေလးဘာေလးေတာင္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ကုပ္ေနတတ္သည့္စည္းကအခုတေလာမွ ေဘးနားမွာသီခ်င္းညည္းတတ္ေနခဲ့ၿပီ။
နႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔တခ်ိဳးထဲတိုက္ေပၚတက္သြားတတ္ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွသူမကိုလွည့္ျပန္မၾကည့္တတ္တဲ့လူက တာ့တာ လို႔နႈတ္ဆက္ေတာ့ ေရွာ့ခ္ရေသးသည္။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေနတတ္တဲ့ စည္းရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာၾကာၿပီပဲ။
ဘာ့ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ စည္းရဲ႕ပံုစံေလးကလန္းဆန္းတက္ႂကြလာတာကို သူမေက်နပ္ပါ၏။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ပင္လယ္ကသူ႔လက္ပ္ေတာ့ထဲမွာေမးလ္ေတြထိုင္ဖတ္ေနခဲ့သည္။
တေနကုန္အလုပ္အားေနပံုရတဲ့ ပင္လယ္က သူ႔ကိုျမင္မွ အေၾကာထဆန္႔ၿပီးနာရီၾကည့္သည္။
'မင္း...ဒီေန႔ေစာလွခ်ည္လား...'
'အင္း...စေနေန႔မို႔...'
အလုပ္အၿမဲရႈပ္ေနတတ္တဲ့ သူက စေနေန႔မို႔အေစာႀကီးျပန္တယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမရွိဖူး။
ဒီတေလာက်မွ အိမ္မွာပင္လယ္ရွိေနလို႔အေစာႀကီးျပန္ေနျဖစ္တာ ပင္လယ္ကေတာ့သိမည္မထင္။
'မင္း...ဒီေန႔ကိစၥမရွိဘူးဆို...ငါနဲ႔အတူ....ဦးႏိုင္ဆီသြားရေအာင္....ငါမေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ...'
'အခုလား....အိုေကေလ...ငါ..အဝတ္လဲအံုးမယ္'
ပင္လယ္က အဝတ္လဲဖို႔ အခန္းထဲကိုဝင္သြားေတာ့
စည္းကလက္ထဲမွစာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ဖိုင္ေတြကိုစာေရးစားပြဲအံဆြဲထဲ စီထည့္ေနခဲ့သည္။
ခဏၾကာေတာ့ သူ႔အခန္းထဲကေနပင္လယ္ျပန္ထြက္လာတာကိုျမင္မွ သူလဲအဝတ္လဲဖို႔ အခန္းထဲဝင္သြားလိုက္၏။
ဒီအတိုင္းသြားရင္လဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုေပမယ့္ အလုပ္ထဲမွာဝတ္တာကလြဲၿပီး ရွပ္အက်ႌေတြကိုဝတ္ရတာ သိပ္မႀကိဳက္တတ္။
ၾကယ္သီးေတြဟိုတပ္ဒီတပ္နဲ႔ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာေကာင္းတဲ့ ရွပ္လက္ရွည္ေတြကို အၿမဲမဝတ္တတ္ဘဲ စတိုင္လ္ပင္န္ေတြလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။
အေပၚေရာ၊ ေအာက္ေရာ လဲဝတ္ဖို႔စိတ္ကူးနဲ႔ တကိုယ္လံုးအဝတ္ေတြခြ်တ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ မထင္မွတ္ဘဲ ပင္လယ္က အခန္းထဲသို႔ေနာက္တေခါက္ျပန္ဝင္လာခဲ့တဲ့အခါ...။
'အား.....'
'အား......'
တေယာက္ကိုတေယာက္ ျပဴးၾကည့္မိရင္း၊ အားခနဲၿပိဳင္တူလန္႔ေအာ္မိၾကရင္း...အဝတ္ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ စည္းကအိပ္ယာထက္ဆီ ဖင္ထိုင္လ်က္လဲက်ေလေတာ့၏။
'ပင္လယ္...!...မင္း...တံခါးေခါက္ၿပီးမွဝင္ေလ'
'မင္းကလဲ...တံခါးပိတ္တာေစ့ေအာင္ပိတ္ေလ'
အိမ္ခန္းတံခါးပိတ္မထားလို႔ စည္းမရွိဘူးထင္ၿပီးဝင္လာမိကာမွ ကိုယ္ေတာ္က တကိုယ္လံုးအဝတ္ဗလာႀကီးနဲ႔ ကားယား။
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းမို႔ သူကဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ စည္းကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ရွက္ယမ္းယမ္းေလသည္။
'ကေလးေတာင္တံခါးေခါက္ဝင္ရမွာသိတယ္....သူခိုးလိုလိုတိတ္တိတ္ေလးဝင္လာၿပီးေတာ့...'
'ဘာကိစၥနဲ႔ ငါကတိတ္တိတ္ဝင္ရမွာလဲ...
ဒီတိုင္းဝင္ေနၾကပဲဥစၥာ...ႀကီးက်ယ္ေနေသးတယ္....ဟုတ္တယ္...တမင္တကာဝင္တာဘာျဖစ္ေသးလဲ'
ေအာက္ပိုင္းကိုေဘာင္းဘီနဲ႔အေပၚကဖံုးထားၿပီးဖင္ထိုင္လဲက်သည့္အတိုင္းနႈတ္ခမ္းေထာ္ကာရန္လုပ္ေနေသာစည္းကိုၾကည့္ၿပီး...ဟြန္႔ကနဲမဲ့သည္။
'ရွက္ေနလိုက္ေသးတယ္....ဒါနဲ႔ဒါပဲကို...မင္းကငါ့ထက္ထူးဆန္းလို႔လား'
(ဒါနဲ႔ဒါနဲ႔ပါပဲ 🤧🤧🤧)
'ပင္လယ္!!...မင္း'
ေဘာင္းဘီမဝတ္ရေသးဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာတြန္႔လိမ္ေနတဲ့ စည္းက....မ်က္နာႀကီးရဲပေဒါင္းခတ္လာေတာ့.....
ရယ္ခ်င္သြားကာ ပင္လယ္က ထပ္စ,မိေတာ့သည္။
'အရမ္းမေအာ္နဲ႔ေလ....
ေျဖးေျဖးေျပာလဲၾကားပါတယ္ကြ....
မ်က္ႏွာႀကီးရဲၿပီးရွက္ေနလိုက္ေသးတယ္...
.ဟြန္႔...အဝတ္ဝတ္ျပီးေအာက္ဆင္းခဲ့....ငါကားထဲမွာေစာင့္ေနမယ္...အာရ္ယူအိုေက'
ေျပးကန္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္က္ို ဖင္ေလးကလိမ္ကလိမ္နဲ႔ အခန္းထဲကေနထြက္သြားတဲ့ ပင္လယ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး စည္း...က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
-------
'စည္း....ေနာက္ဆိုမိုနာ့ကိုဝင္မေခၚခိုင္းနဲ႔ေတာ့...သိလား...အလုပ္ကိုငါပို႔ေပးမယ္'
'မင္း...အခ်ိန္ကအဆင္ေျပလို႔လား....သင္တန္းကေရာ'
'မနက္ဆယ္နာရီမွစမွာဆိုေတာ့ အိုေကပါတယ္...
လမ္းလဲသင့္တယ္ဆိုေတာ့...'
'အင္း...ၿပီးေရာ...သဘက္ခါရံုးတက္ရင္ မိုနာ့ကိုမလာခိုင္းေတာ့ဘူး...'
ဒီၿမိဳ႕ေလးထဲမွာဆိုေပမယ့္ စည္းရဲ႕အခန္းေလးကေန ဦးႏိုင္ရဲ႕အိမ္ကိုတစ္နာရီေလာက္ေတာ့ေမာင္းရသည္။
ေဟာင္းေနေပမယ့္ ခမ္းနားသည့္ အိမ္ကေလးကသိပ္မႀကီးေပမယ့္ အေနေတာ္ေလး။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလးမို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘဲအခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာေနေန ေႏြးေထြးေနဆဲပဲ။
သူနဲ႔ပင္လယ္တို႔ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ ဦးႏိုင္ကဝွီးခ်ဲေလးေပၚမွာ စာဖတ္ေနခဲ့သည္။
'မင္းတို႔အတူလာၾကတာလား...လာကြာ..
ထိုင္ၾက...
စည္းက ဒီေန႔အလုပ္ေစာသားပဲ...'
'အင္း ကြ်န္ေတာ္ဦးႏိုင္ဆီကိုမေရာက္ျဖစ္တာၾကာလို႔ တမင္ေစာေစာဆင္းခဲ့တာ...'
'ဟိုမွာထိုင္...ပင္လယ္...'
ဦးႏိုင္ကဆိုဖာခံုေလးကိုၫႊန္ျပေပမယ့္ ပင္လယ္ကခ်က္ခ်င္းမထိုင္ဘဲ ဧည့္ခန္းထဲကဓါတ္ပံုေတြကိုစပ္စုေနသည္။
တစ္ပံုထဲရွိသည့္ မိသားစုဓါတ္ပံုေလးကိုပင္လယ္ကျပဴးၿပဲၿပီးၾကည့္ေနေတာ့ စည္းကအလိုက္သင့္ပဲေျဖေပးျဖစ္သည္။
'အဲဒါ ဆံုးသြားတဲ့ငါ့အေမနဲ႔အေဖ'
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးနဲ႔ ျဖဴေဖြးအုႏုေနကာ...အခုက်ေတာ့ ပါး႐ိုးေလးေတြပိန္သြားၿပီး အသားအေရလည္း ညိဳေမွာင္လာၿပီ။
ငယ္႐ုပ္ေလးေပ်ာက္သြားေပမယ့္ နႈတ္ခမ္းေထြးေထြးေလးကေတာ့အခုထိဒီအတိုင္းပဲျဖစ္ၿပီး စည္းကအေမနဲ႔တူသားပဲျဖစ္သည္။
အရပ္ရွည္တာကတစ္ခုထဲကို အေဖ့ဆီကအေမြရတာျဖစ္ၿပီး တကယ့္ကိုအေမ့႐ုပ္။
သူငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့အခန္းေလးဆီေရာက္ျဖစ္ေတာ့...တမ်ိဳးေလးေႏြးေထြးေနကာ ပင္လယ္ကသေဘာေတြက်ေနသည္။
လူမေနတာၾကာေပမယ့္....သန္႔ရွင္းေနတဲ့အခန္းေလးက အၿမဲရွင္းလင္းေရးလုပ္ၾကပံုရသည္။
စည္းရဲ႕အခန္းထဲမွာ...Figure (ေကာ္အမာစားအ႐ုပ္ပိစိ)ေလးေတြအမ်ားႀကီးကိုစင္နဲ႔စီရီထားတာကိုျမင္ေတာ့ ပင္လယ္ကသိပ္ကိုအံ့ၾသေပ်ာ္ရႊင္သြားရသည္။
ပင္လယ္က ကာတြန္းတို႔၊ anime တို႔သိပ္ႀကိဳက္တတ္တာကိုး။
လူႀကီးတေယာက္ရဲ႕ရင္ဘတ္ေလာက္ရွိတဲ့စင္နဲ႔စီရီထားတာကိုျမင္ေတာ့ တခုၿပီးတခုကိုင္ၾကည့္ကာ ျပံဳးလို႔ေပ်ာ္လို႔။
'ဝိုး....အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ.....
မင္းဒီဟာေတြလဲ ႀကိဳက္တတ္တာလား...
မထင္ရဘူး စပ႐ိုက္စ္ပဲ...'
'အင္း...သေဘာက်လို႔ မုန္႔ဖိုးရတိုင္းဒါေတြဝယ္စုျဖစ္ခဲ့တာ'
'ဒီအ႐ုပ္ေလးေတြမင္းအခန္းကိုယူသြားရေအာင္...စည္း...ေနာ္...'
လုပ္ၿပီ။
ဒါေတြကိုသန္႔ရွင္းရမွာဘာညာ အလုပ္ရႈပ္လို႔ စည္းက ယူမသြားဘဲဒီအိမ္မွာပဲထားတတ္ခဲ့တာ။
'ဘာလုပ္မွာလဲ....ျပန္စီရမွာရႈပ္တယ္ကြ...ေနရာကလဲယူဦးမွာ...ေတာ္...ေတာ္...'
'ဟာ.....ယူသြားရေအာင္...မင္းအခန္းကပ်င္းေျခာက္ေျခာက္နဲ႔ေနာ္...ယူသြားၾကမယ္...'
ေျပာတာကေနာက္က်ၿပီး ပင္လယ့္လက္ထဲမွာအ႐ုပ္ေတြကို စုကိုင္ၿပီးပိုက္ထားၿပီးေနၿပီ။
'မင္းကကြာ...ထားမယ့္ေနရာကလဲရွာရဦးမွာ...'
'အေရွ႕ခန္းမွာထားမယ္ေလ...ငါ့အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာျဖစ္ျဖစ္...'
'ဟာ...ရႈပ္တာကြာ....မင္းျပန္စီမွာလား....ငါမစီဘူးေနာ္....မလုပ္ခ်င္ဘူး'
သူ႔set နဲ႔သူလာတဲ့အ႐ုပ္ေတြက ေသေသခ်ာခ်ာစီမွလွတာမို႔ ဒါေတြကိုေျပာင္းေရြ႕ရင္အစကေနျပန္စီရမွာပါ။
'အင္း....စီမယ္'
'ဘာနဲ႔စီမွာလဲ...ငါ့အခန္းမွာ စင္မွမရွိတာ'
'စင္ျဖဳတ္လို႔ရတယ္မလား...ငါျဖဳတ္ၾကည့္မယ္....အ႐ုပ္ထည့္ဖို႔အိတ္ရွာေပး'
အ႐ုပ္ေတြကိုသယ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ စင္ရဲ႕ေထာက္တိုင္နဲ႔စတီးတန္းေတြကိုအနည္းငယ္လွည့္ကာစမ္းၾကည့္ေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ျဖဳတ္လို႔ရမည့္ပံု။
'လြယ္ပါတယ္ကြ...မင္းသာ အ႐ုပ္ထည့္ဖို႔ အိတ္ရွာေပးစမ္းပါ...'
ျမန္ဆန္စြာနဲ႔ပဲ အ႐ုပ္ေတြကိုဖယ္ခ်ၿပီး စတီးစင္ကိုျဖဳတ္ေနၿပီမို႔ စည္းလည္းမတတ္ႏိုင္ဘဲ အိတ္ရွာေပးရေတာ့တယ္။
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းၿပီးေတာ့အိတ္ဆင္းမရွာခ်င္လို႔ ရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ သူေက်ာင္းတုန္းကလြယ္တဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ကိုျဖဳတ္ယူေပးသည္။
'အ႐ုပ္ေတြဆံ့ပါ့မလား'
'ဒီ ေက်ာပိုးအိတ္ကအႀကီးႀကီး မင္းတကိုယ္လံုးေတာင္ဝင္လိုက္လို႔ရတယ္'
camp ထြက္ဖို႔သံုးတဲ့အိတ္မို႔ ပံုမွန္ဆိုဒ္မဟုတ္ဘဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္။
တမင္ေျပာတာကိုသိေပမယ့္ ပင္လယ္ကသူ႔ကိုလွမ္းစ,သည္။
'ဒီအိတ္ထဲကိုငါဝင္ၾကည့္ရမလား.....'
အ႐ုပ္ေတြကိုမသယ္ခ်င္လို႔ လီဆယ္ေျပာေနတာေတာင္မွ တားမရဘဲျဖစ္ေနသည့္ ပင္လယ့္ကို စည္းကမ်က္ေစာင္းထိုးမိေတာ့...
ပင္လယ္ကရယ္သည္။
'ေအး....အဲလိုမ်က္ေစာင္းမ်ားမ်ားထိုးေပး...သိလား...'
'ပါးစပ္ပိတ္ထားၿပီးလုပ္စရာရွိတာလုပ္၊
ဒါနဲ႔...ပင္လယ္...စင္ကကားထဲထည့္ဆံ့ပါ့မလား....
မသယ္ပါနဲ႔ေတာ့ကြာ...'
စည္းကသယ္သြားခ်င္ပံုမရေတာ့ ေတာင္ေျပာလိုက္ေျမာက္ေျပာလိုက္နဲ႔ ထားခဲ့ဖို႔ျပင္သည္။
'ဆံ့မယ္...အက်ယ္ကတလံမျပည့္ေလာက္ဘူး....သံုးပံုတပံုပဲရွိမွာ...ျဖဳတ္ၿပီးထည့္လို႔ရတာပဲ....တကယ္ယူသြားမွာ...စည္း'
တားလို႔မရဘဲျဖစ္ေနေတာ့ ယူသြားဖို႔သေဘာတူလိုက္ရ၏။
ဦးေလးျဖစ္သူနဲ႔မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္၍...ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၾကၿပီး၊
ဦးေအာင္ႏိုင္ဆီမွာညစာစားၿပီးညနက္မွသူတို႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
-------
စည္းရဲ႕အခန္းေလးဆီကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ဂစ္တာေတာင္မကိုင္ႏိုင္ဘဲ...အ႐ုပ္ေတြကိုသာထုတ္ျကည့္ေနတဲ့ ပင္လယ္က အ႐ုပ္ေတြၾကားမွာတကယ့္ပီဘီကေလး။
'အ႐ုပ္ေတြကငါမျမင္ဖူးတာေတြေတာင္ရွိတယ္....မင္းအစကတည္းကဒီအခန္းမွာထားရမွာ....ပ်င္းစရာမေကာင္းေတာ့ဘူးေပါ့'
'ေျပာင္းရမွာရႈပ္တယ္လို႔....'
အ႐ုပ္စင္ကိုအရင္တပ္ဆင္ၿပီးမွ....အ႐ုပ္ေတြကိုစီလိုက္ျပန္ခ်လိုက္....ပင္လယ္တေယာက္ထဲအလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ စည္းကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနလိုက္သည္။
စီးရီးအလိုက္အတူတူစီမွလွေသာ anime အ႐ုပ္မ်ားလည္းရွိသည္မို႔ အ႐ုပ္ေတြၾကားမွာ ပင္လယ္အခက္ၾကံဳေနသည္ကိုသိေပမယ့္ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲပစ္ထားလိုက္သည္။
ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာဘဲ...ပြစိပြစိညည္းေနသံမ်ားကိုအဆက္မျပတ္ၾကားလာေတာ့ နားၾကားျပင္းကပ္လာသလိုပဲ။
'စည္း...ဒီစီးရီးေတြဘယ္အေကာင္ကဘယ္ဟာဆိုတာငါမသိလို႔...'
'----'
'စည္း....'
'----'
'ဟာ....စည္း....လို႔...ေခၚေနတာျပန္မေျဖဘူးလား...'
တမင္သက္သက္သူ႔ကိုပစ္ထားမွန္းရိပ္မိေနေတာ့ ပင္လယ္ စိတ္ကတိုလာၿပီး သူစာေရးေနတဲ့ဆီလာေႏွာင့္ယွက္ေတာ့သည္။
'ငါဘယ္လိုထားရမွန္းမစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး...ဆိုေန...'
'မသိဘူးကြာ....မင္းစီပါ့မယ္လို႔ေျပာၿပီးယူခဲ့တာမလား...စီေပါ့...ငါမအားဘူး...'
'ဟာ......'
ဒါဟာ သူ႔ကိုရြဲ႕ေျပာတယ္ဆိုတာ ပင္လယ္ကသိလိုက္သည္ႏွင့္ အေလ်ာ့ေပးဖို႔အစီစဥ္မရွိေတာ့ဘဲ အေပ်ာ့ဆြဲေလေတာ့သည္။
'လုပ္ပါ....ေနာ္....စည္း....ေနာ္လို႔...ငါမလုပ္တတ္ေတာ့ဘူးဆိုေန...'
နႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ၿပီးသနားစဖြယ္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ပင္လယ့္ကို ခပ္ေပေပေစာင္းၾကည့္ၿပီးမွ ထိုင္ခုံမွထရပ္သည္။
သူစာေရးေနတဲ့ေဘးနားေလးမွာ ေခါင္းေလးကိုေမွးတင္ၿပီးအသနားလာခံေနတဲ့ ေခါင္းလံုးလံုးေလးကို လက္ေမာင္းၾကားထည့္ၫွပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ပင္လယ္က ေျခေထာက္ေလးယိုင္လဲခ်င္သြားၿပီး သူဆြဲေခၚရာဆီပါလာသည္။
'အာ့...စည္း...ဘာ...ဘာလုပ္တာလဲ...'
သူ႔ခ်ိဳင္းၾကားမွာပင္လယ္က လည္ပင္းေစာင္းႀကီးနဲ႔တရြတ္တိုက္ပါလာၿပီး ႐ုန္းလို႔မရဘဲ ယက္ကန္ကန္။
တအုအုျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးက္ိုငံု႔ၾကည့္ၿပီးမွ နဖူးဆီကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးတစ္ခ်က္ပုတ္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ အားခနဲ။
'အား...မလုပ္နဲ႔...'
'ငါမေျပာခဲ့ဘူးလား....ျပန္စီရမွာအလုပ္ရႈပ္တယ္လို႔....'
'အာ့...နာတယ္...'
'နာလား...'
ေမးေမးရင္းနဲ႔ ဆက္တိုက္႐ိုက္ထည့္ပစ္လိုက္တာ သံုးခ်က္တိတိ။
'အား......နာတယ္.....ဆို...'
'အစကတည္းကမယူခဲ့နဲ႔လို႔ငါမေျပာဘူးလား...'
'မင္းရွိေနတာပဲကို....မင္းမွတ္မိမွာပဲကို'
'ဟင္း.....မင္းေနာ္....ငါလဲဒါေတြနဲ႔ေဝးကြာေနတာၾကာၿပီ....ခ်ီးထုပ္ရဲ႕....ေမႊတာကြာ....ရွီး....'
နာက်င္လို႔ရံႈ႕မဲ့ေနတဲ့ ပင္လယ့္မ်က္ႏွာေလးကိုရံႈ႕ပြပြနဲ႔ၾကည့္ၿပီး လက္ကိုေျဖေလ်ာ့ေပးကာအ႐ုပ္ေတြဆီကိုအာရံုစိုက္ရသည္။
အရင္တုန္းက animation ေတြၾကည့္ၿပီးအစံုလိုက္ဝယ္စုခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ႕အ႐ုပ္ေတြကေမ့သေလာက္ေတာင္ရွိေနပါၿပီ။
တခ်ိဳ႕အုပ္စုေတြကိုေမ့ေနေပမယ့္...ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိလာတာပါပဲ။
'ဒါက...ကာလူစီဖာ...
ဒါက...ဟားအို႐ု...
ဒါက...ဘဲတဲလ္...'
အ႐ုပ္ေတြကိုအုပ္စုခြဲၿပီးလွေအာင္စီေနေသာစည္း'က တကယ့္ကိုကေလးေလးလိုျပန္ျဖစ္သြားကာ...ေဘးနားကပင္လယ့္ကိုေတာင္သတိမရေတာ့တဲ့ပံု။
ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ စည္းက ကေလးဆန္ၿပီးႏူးညံ့တတ္သားပဲ။
အ႐ုပ္ေတြၾကားမွာ ျပန္ႏုငယ္သြားတဲ့စည္းရဲ႕အေပ်ာ္ေတြကသူ႔ရင္ထဲထိကူးစက္လာကာ တေမ့တေမာႀကီးေငးေနမိတယ္။
ငါ....မင္းနားမွာအၿမဲအဲဒီလိုေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနခ်င္တယ္....စည္းရယ္...
မင္းႏွစ္သက္တတ္တာေလးေတြ....သေဘာက်တဲ့အရာေလးေတြထပ္ၿပီးရွာေဖြေတြ႕ရွိခ်င္ေသးတယ္.....
အၿမဲငါ...မင္းကိုေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့သူလဲျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္...
တကယ္...မင္းအတြက္ ငါ တသက္လံုးရွိေနခ်င္တယ္။
Unicode
လှပသောတောင်းဆု...
သူတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်တော့သည့်အခန်းလေးကပို၍နေချင်စဖွယ်ကောင်းလာတာ စည်းရဲ့ဘဝကနေရောင်ခြည်အခုမှရတဲ့ ပန်းပင်လေးပမာ။
မနက်ခင်းတိုင်းအမြဲကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ငြီးငွေ့ရပေမယ့်... အခုဆို ပင်လယ်ကသူ့အတွက် မနက်စာပြင်ပေးနေတတ်ပြီ။
ခြောက်သွေ့တိတ်ဆိတ်တဲ့အခန်းလေးမှာ ညနေတိုင်း သူပြန်ချိန်ကိုစောင့်နေမည့်သူရှိလာပြီ။
နေ့ရက်တွေကအရင်ကထက်ပိုပြီးကျေနပ်စရာကောင်းလာသည်။
ဒါဟာ ပြီးပြည့်စုံခြင်းမဟုတ်သေးပေမယ့် လက်ရှိမှာတော့ သိပ်ပျော်စရာကောင်းတဲ့အခိုက်အတန့်လေးပါ။
"မောနင်း...ဂျာကြီး..."
"မောနင်း...ကိုပေါက်..."
ခါတိုင်းလိုမှုန်တေတေမဟုတ်တော့ဘဲ အလုပ်တက်ချိန်တိုင်းပျော်ရွှင်စွာနှုတ်ဆက်တတ်လာတဲ့ စည်းကအားလုံးအတွက်တော့ထူးဆန်းနေပြီ။
'ငါတို့သူဌေး ပုံမှန်မဟုတ်တော့ဘူး...'
နေ့လည်ခင်းနားချိန်တွေဆိုလည်း တယောက်ယောက်နဲ့ ဖုန်းပြောနေရင်း...ကြည်နူးစွာပြုံးနေတတ်တာကို ပျာတာကောင်လေးအုပ်စိုးကတောင်သတိထားမိနေပြီ။
အလုပ်ပြန်တော့မည်ဆိုတိုင်းလည်း တက်ကြွနေတတ်ပြီး တခါတရံ ခေါင်းဖီးလိုက်၊ ဂျယ်လ်လိမ်းလိုက်လုပ်တဲ့အကျင့်လေးလည်းရှိလာသည်။
အဲဒါကို မိုနာကရိပ်မိတော့...
စကားစမြည်လေးတီးခေါက်ကြည့်ဖြစ်သည်။
'နင်ပုံမှန်ရော ဟုတ်သေးရဲ့လား...စည်းရယ်...
ဘာတွေထူးခြားပြောင်းလဲနေလို့ အူမြူးနေရတာလဲ...'
'ငါ့မျက်နှာကအဲလိုဖြစ်နေလား...မိုနာ...'
'နင့်ပြာတာကောင်လေးကတောင်ငါ့ကိုမေးနေတာ...ကိုစည်းအခုတလောအိမ်ပြန်တာလဲစောလို့တဲ့...
နောက်ပြီး တော်တော်ရွှင်လန်းတက်ကြွနေတယ်ဆိုလို့...
နင်ရည်းစားများရနေတာလားဟယ်...'
'အဲလိုဖြစ်နေလား...ကိုယ့်ဘာသာသတိတောင်မထားမိဘူး'
စည်း'အိမ်ပြန်တိုင်း မိုနာကလိုက်ပို့ပေးနေကြဖြစ်ပြီး အခုတလောမှ ရုံးကိုစောစောဆင်းသွားတတ်တဲ့စည်းကိုမတွေ့ဖြစ်တာလဲကြာနေပြီ။
အခုလဲ လေကလေးတချွန်ချွန်နဲ့ စာရွက်တွေကောက်သိမ်းနေကာ...
ဘယ်တုန်းက ဝယ်ပြီးထားလိုက်သလဲမသိတဲ့ မှန်လေးကိုတောင် ခဏခဏကြည့်ရင်းဆံပင်သပ်လို့။
သူမအိမ်ပြန်ပို့တဲ့အခါတိုင်း စကားလေးဘာလေးတောင်မပြောဘဲ ငြိမ်ကုပ်နေတတ်သည့်စည်းကအခုတလောမှ ဘေးနားမှာသီချင်းညည်းတတ်နေခဲ့ပြီ။
နှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့တချိုးထဲတိုက်ပေါ်တက်သွားတတ်ပြီး ဘယ်တုန်းကမှသူမကိုလှည့်ပြန်မကြည့်တတ်တဲ့လူက တာ့တာ လို့နှုတ်ဆက်တော့ ရှော့ခ်ရသေးသည်။
အိမ်ပြန်ချိန်ဆိုပျော်ရွှင်တက်ကြွနေတတ်တဲ့ စည်းရဲ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ပုံမှန်မဟုတ်တော့တာကြာပြီပဲ။
ဘာ့ကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် အခုနောက်ပိုင်းမှာ စည်းရဲ့ပုံစံလေးကလန်းဆန်းတက်ကြွလာတာကို သူမကျေနပ်ပါ၏။
အခန်းထဲရောက်တော့ ပင်လယ်ကသူ့လက်ပ်တော့ထဲမှာမေးလ်တွေထိုင်ဖတ်နေခဲ့သည်။
တနေကုန်အလုပ်အားနေပုံရတဲ့ ပင်လယ်က သူ့ကိုမြင်မှ အကြောထဆန့်ပြီးနာရီကြည့်သည်။
'မင်း...ဒီနေ့စောလှချည်လား...'
'အင်း...စနေနေ့မို့...'
အလုပ်အမြဲရှုပ်နေတတ်တဲ့ သူက စနေနေ့မို့အစောကြီးပြန်တယ်ဆိုတာ တစ်ခါမှမရှိဖူး။
ဒီတလောကျမှ အိမ်မှာပင်လယ်ရှိနေလို့အစောကြီးပြန်နေဖြစ်တာ ပင်လယ်ကတော့သိမည်မထင်။
'မင်း...ဒီနေ့ကိစ္စမရှိဘူးဆို...ငါနဲ့အတူ....ဦးနိုင်ဆီသွားရအောင်....ငါမရောက်ဖြစ်တာကြာပြီ...'
'အခုလား....အိုကေလေ...ငါ..အဝတ်လဲအုံးမယ်'
ပင်လယ်က အဝတ်လဲဖို့ အခန်းထဲကိုဝင်သွားတော့
စည်းကလက်ထဲမှစာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ဖိုင်တွေကိုစာရေးစားပွဲအံဆွဲထဲ စီထည့်နေခဲ့သည်။
ခဏကြာတော့ သူ့အခန်းထဲကနေပင်လယ်ပြန်ထွက်လာတာကိုမြင်မှ သူလဲအဝတ်လဲဖို့ အခန်းထဲဝင်သွားလိုက်၏။
ဒီအတိုင်းသွားရင်လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုပေမယ့် အလုပ်ထဲမှာဝတ်တာကလွဲပြီး ရှပ်အကျႌတွေကိုဝတ်ရတာ သိပ်မကြိုက်တတ်။
ကြယ်သီးတွေဟိုတပ်ဒီတပ်နဲ့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်စရာကောင်းတဲ့ ရှပ်လက်ရှည်တွေကို အမြဲမဝတ်တတ်ဘဲ စတိုင်လ်ပင်န်တွေလဲ ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ။
အပေါ်ရော၊ အောက်ရော လဲဝတ်ဖို့စိတ်ကူးနဲ့ တကိုယ်လုံးအဝတ်တွေချွတ်ချလိုက်တော့မှ မထင်မှတ်ဘဲ ပင်လယ်က အခန်းထဲသို့နောက်တခေါက်ပြန်ဝင်လာခဲ့တဲ့အခါ...။
'အား.....'
'အား......'
တယောက်ကိုတယောက် ပြူးကြည့်မိရင်း၊ အားခနဲပြိုင်တူလန့်အော်မိကြရင်း...အဝတ်ဗလာဖြစ်နေတဲ့ စည်းကအိပ်ယာထက်ဆီ ဖင်ထိုင်လျက်လဲကျလေတော့၏။
'ပင်လယ်...!...မင်း...တံခါးခေါက်ပြီးမှဝင်လေ'
'မင်းကလဲ...တံခါးပိတ်တာစေ့အောင်ပိတ်လေ'
အိမ်ခန်းတံခါးပိတ်မထားလို့ စည်းမရှိဘူးထင်ပြီးဝင်လာမိကာမှ ကိုယ်တော်က တကိုယ်လုံးအဝတ်ဗလာကြီးနဲ့ ကားယား။
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းမို့ သူကဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် စည်းကတော့ထုံးစံအတိုင်း ရှက်ယမ်းယမ်းလေသည်။
'ကလေးတောင်တံခါးခေါက်ဝင်ရမှာသိတယ်....သူခိုးလိုလိုတိတ်တိတ်လေးဝင်လာပြီးတော့...'
'ဘာကိစ္စနဲ့ ငါကတိတ်တိတ်ဝင်ရမှာလဲ...
ဒီတိုင်းဝင်နေကြပဲဥစ္စာ...ကြီးကျယ်နေသေးတယ်....ဟုတ်တယ်...တမင်တကာဝင်တာဘာဖြစ်သေးလဲ'
အောက်ပိုင်းကိုဘောင်းဘီနဲ့အပေါ်ကဖုံးထားပြီးဖင်ထိုင်လဲကျသည့်အတိုင်းနှုတ်ခမ်းထော်ကာရန်လုပ်နေသောစည်းကိုကြည့်ပြီး...ဟွန့်ကနဲမဲ့သည်။
'ရှက်နေလိုက်သေးတယ်....ဒါနဲ့ဒါပဲကို...မင်းကငါ့ထက်ထူးဆန်းလို့လား'
(ဒါနဲ့ဒါနဲ့ပါပဲ 🤧🤧🤧)
'ပင်လယ်!!...မင်း'
ဘောင်းဘီမဝတ်ရသေးဘဲ အိပ်ယာပေါ်မှာတွန့်လိမ်နေတဲ့ စည်းက....မျက်နာကြီးရဲပဒေါင်းခတ်လာတော့.....
ရယ်ချင်သွားကာ ပင်လယ်က ထပ်စ,မိတော့သည်။
'အရမ်းမအော်နဲ့လေ....
ဖြေးဖြေးပြောလဲကြားပါတယ်ကွ....
မျက်နှာကြီးရဲပြီးရှက်နေလိုက်သေးတယ်...
.ဟွန့်...အဝတ်ဝတ်ပြီးအောက်ဆင်းခဲ့....ငါကားထဲမှာစောင့်နေမယ်...အာရ်ယူအိုကေ'
ပြေးကန်ချင်စရာကောင်းလောက်အောင်က်ို ဖင်လေးကလိမ်ကလိမ်နဲ့ အခန်းထဲကနေထွက်သွားတဲ့ ပင်လယ့်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး စည်း...ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
-------
'စည်း....နောက်ဆိုမိုနာ့ကိုဝင်မခေါ်ခိုင်းနဲ့တော့...သိလား...အလုပ်ကိုငါပို့ပေးမယ်'
'မင်း...အချိန်ကအဆင်ပြေလို့လား....သင်တန်းကရော'
'မနက်ဆယ်နာရီမှစမှာဆိုတော့ အိုကေပါတယ်...
လမ်းလဲသင့်တယ်ဆိုတော့...'
'အင်း...ပြီးရော...သဘက်ခါရုံးတက်ရင် မိုနာ့ကိုမလာခိုင်းတော့ဘူး...'
ဒီမြို့လေးထဲမှာဆိုပေမယ့် စည်းရဲ့အခန်းလေးကနေ ဦးနိုင်ရဲ့အိမ်ကိုတစ်နာရီလောက်တော့မောင်းရသည်။
ဟောင်းနေပေမယ့် ခမ်းနားသည့် အိမ်ကလေးကသိပ်မကြီးပေမယ့် အနေတော်လေး။
ငယ်ငယ်ကတည်းက နေခဲ့တဲ့အိမ်လေးမို့ မရောက်ဖြစ်ဘဲအချိန်တွေဘယ်လောက်ကြာနေနေ နွေးထွေးနေဆဲပဲ။
သူနဲ့ပင်လယ်တို့ရောက်လာခဲ့တော့ ဦးနိုင်ကဝှီးချဲလေးပေါ်မှာ စာဖတ်နေခဲ့သည်။
'မင်းတို့အတူလာကြတာလား...လာကွာ..
ထိုင်ကြ...
စည်းက ဒီနေ့အလုပ်စောသားပဲ...'
'အင်း ကျွန်တော်ဦးနိုင်ဆီကိုမရောက်ဖြစ်တာကြာလို့ တမင်စောစောဆင်းခဲ့တာ...'
'ဟိုမှာထိုင်...ပင်လယ်...'
ဦးနိုင်ကဆိုဖာခုံလေးကိုညွှန်ပြပေမယ့် ပင်လယ်ကချက်ချင်းမထိုင်ဘဲ ဧည့်ခန်းထဲကဓါတ်ပုံတွေကိုစပ်စုနေသည်။
တစ်ပုံထဲရှိသည့် မိသားစုဓါတ်ပုံလေးကိုပင်လယ်ကပြူးပြဲပြီးကြည့်နေတော့ စည်းကအလိုက်သင့်ပဲဖြေပေးဖြစ်သည်။
'အဲဒါ ဆုံးသွားတဲ့ငါ့အမေနဲ့အဖေ'
ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ ဖြူဖွေးအုနုနေကာ...အခုကျတော့ ပါးရိုးလေးတွေပိန်သွားပြီး အသားအရေလည်း ညိုမှောင်လာပြီ။
ငယ်ရုပ်လေးပျောက်သွားပေမယ့် နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေးကတော့အခုထိဒီအတိုင်းပဲဖြစ်ပြီး စည်းကအမေနဲ့တူသားပဲဖြစ်သည်။
အရပ်ရှည်တာကတစ်ခုထဲကို အဖေ့ဆီကအမွေရတာဖြစ်ပြီး တကယ့်ကိုအမေ့ရုပ်။
သူငယ်ငယ်ကနေခဲ့တဲ့အခန်းလေးဆီရောက်ဖြစ်တော့...တမျိုးလေးနွေးထွေးနေကာ ပင်လယ်ကသဘောတွေကျနေသည်။
လူမနေတာကြာပေမယ့်....သန့်ရှင်းနေတဲ့အခန်းလေးက အမြဲရှင်းလင်းရေးလုပ်ကြပုံရသည်။
စည်းရဲ့အခန်းထဲမှာ...Figure (ကော်အမာစားအရုပ်ပိစိ)လေးတွေအများကြီးကိုစင်နဲ့စီရီထားတာကိုမြင်တော့ ပင်လယ်ကသိပ်ကိုအံ့သြပျော်ရွှင်သွားရသည်။
ပင်လယ်က ကာတွန်းတို့၊ anime တို့သိပ်ကြိုက်တတ်တာကိုး။
လူကြီးတယောက်ရဲ့ရင်ဘတ်လောက်ရှိတဲ့စင်နဲ့စီရီထားတာကိုမြင်တော့ တခုပြီးတခုကိုင်ကြည့်ကာ ပြုံးလို့ပျော်လို့။
'ဝိုး....အရုပ်တွေအများကြီးပဲ.....
မင်းဒီဟာတွေလဲ ကြိုက်တတ်တာလား...
မထင်ရဘူး စပရိုက်စ်ပဲ...'
'အင်း...သဘောကျလို့ မုန့်ဖိုးရတိုင်းဒါတွေဝယ်စုဖြစ်ခဲ့တာ'
'ဒီအရုပ်လေးတွေမင်းအခန်းကိုယူသွားရအောင်...စည်း...နော်...'
လုပ်ပြီ။
ဒါတွေကိုသန့်ရှင်းရမှာဘာညာ အလုပ်ရှုပ်လို့ စည်းက ယူမသွားဘဲဒီအိမ်မှာပဲထားတတ်ခဲ့တာ။
'ဘာလုပ်မှာလဲ....ပြန်စီရမှာရှုပ်တယ်ကွ...နေရာကလဲယူဦးမှာ...တော်...တော်...'
'ဟာ.....ယူသွားရအောင်...မင်းအခန်းကပျင်းခြောက်ခြောက်နဲ့နော်...ယူသွားကြမယ်...'
ပြောတာကနောက်ကျပြီး ပင်လယ့်လက်ထဲမှာအရုပ်တွေကို စုကိုင်ပြီးပိုက်ထားပြီးနေပြီ။
'မင်းကကွာ...ထားမယ့်နေရာကလဲရှာရဦးမှာ...'
'အရှေ့ခန်းမှာထားမယ်လေ...ငါ့အိပ်ယာခေါင်းရင်းမှာဖြစ်ဖြစ်...'
'ဟာ...ရှုပ်တာကွာ....မင်းပြန်စီမှာလား....ငါမစီဘူးနော်....မလုပ်ချင်ဘူး'
သူ့set နဲ့သူလာတဲ့အရုပ်တွေက သေသေချာချာစီမှလှတာမို့ ဒါတွေကိုပြောင်းရွေ့ရင်အစကနေပြန်စီရမှာပါ။
'အင်း....စီမယ်'
'ဘာနဲ့စီမှာလဲ...ငါ့အခန်းမှာ စင်မှမရှိတာ'
'စင်ဖြုတ်လို့ရတယ်မလား...ငါဖြုတ်ကြည့်မယ်....အရုပ်ထည့်ဖို့အိတ်ရှာပေး'
အရုပ်တွေကိုသယ်ချင်ဇောနဲ့ စင်ရဲ့ထောက်တိုင်နဲ့စတီးတန်းတွေကိုအနည်းငယ်လှည့်ကာစမ်းကြည့်တော့ လွယ်လွယ်နဲ့ဖြုတ်လို့ရမည့်ပုံ။
'လွယ်ပါတယ်ကွ...မင်းသာ အရုပ်ထည့်ဖို့ အိတ်ရှာပေးစမ်းပါ...'
မြန်ဆန်စွာနဲ့ပဲ အရုပ်တွေကိုဖယ်ချပြီး စတီးစင်ကိုဖြုတ်နေပြီမို့ စည်းလည်းမတတ်နိုင်ဘဲ အိတ်ရှာပေးရတော့တယ်။
အောက်ထပ်ကိုဆင်းပြီးတော့အိတ်ဆင်းမရှာချင်လို့ ရံမှာချိတ်ထားတဲ့ သူကျောင်းတုန်းကလွယ်တဲ့ကျောပိုးအိတ်ကိုဖြုတ်ယူပေးသည်။
'အရုပ်တွေဆံ့ပါ့မလား'
'ဒီ ကျောပိုးအိတ်ကအကြီးကြီး မင်းတကိုယ်လုံးတောင်ဝင်လိုက်လို့ရတယ်'
camp ထွက်ဖို့သုံးတဲ့အိတ်မို့ ပုံမှန်ဆိုဒ်မဟုတ်ဘဲ တော်တော်ကြီးသည်။
တမင်ပြောတာကိုသိပေမယ့် ပင်လယ်ကသူ့ကိုလှမ်းစ,သည်။
'ဒီအိတ်ထဲကိုငါဝင်ကြည့်ရမလား.....'
အရုပ်တွေကိုမသယ်ချင်လို့ လီဆယ်ပြောနေတာတောင်မှ တားမရဘဲဖြစ်နေသည့် ပင်လယ့်ကို စည်းကမျက်စောင်းထိုးမိတော့...
ပင်လယ်ကရယ်သည်။
'အေး....အဲလိုမျက်စောင်းများများထိုးပေး...သိလား...'
'ပါးစပ်ပိတ်ထားပြီးလုပ်စရာရှိတာလုပ်၊
ဒါနဲ့...ပင်လယ်...စင်ကကားထဲထည့်ဆံ့ပါ့မလား....
မသယ်ပါနဲ့တော့ကွာ...'
စည်းကသယ်သွားချင်ပုံမရတော့ တောင်ပြောလိုက်မြောက်ပြောလိုက်နဲ့ ထားခဲ့ဖို့ပြင်သည်။
'ဆံ့မယ်...အကျယ်ကတလံမပြည့်လောက်ဘူး....သုံးပုံတပုံပဲရှိမှာ...ဖြုတ်ပြီးထည့်လို့ရတာပဲ....တကယ်ယူသွားမှာ...စည်း'
တားလို့မရဘဲဖြစ်နေတော့ ယူသွားဖို့သဘောတူလိုက်ရ၏။
ဦးလေးဖြစ်သူနဲ့မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်၍...အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောကြပြီး၊
ဦးအောင်နိုင်ဆီမှာညစာစားပြီးညနက်မှသူတို့ပြန်ခဲ့ကြသည်။
-------
စည်းရဲ့အခန်းလေးဆီကိုပြန်ရောက်တော့ဂစ်တာတောင်မကိုင်နိုင်ဘဲ...အရုပ်တွေကိုသာထုတ်ကြည့်နေတဲ့ ပင်လယ်က အရုပ်တွေကြားမှာတကယ့်ပီဘီကလေး။
'အရုပ်တွေကငါမမြင်ဖူးတာတွေတောင်ရှိတယ်....မင်းအစကတည်းကဒီအခန်းမှာထားရမှာ....ပျင်းစရာမကောင်းတော့ဘူးပေါ့'
'ပြောင်းရမှာရှုပ်တယ်လို့....'
အရုပ်စင်ကိုအရင်တပ်ဆင်ပြီးမှ....အရုပ်တွေကိုစီလိုက်ပြန်ချလိုက်....ပင်လယ်တယောက်ထဲအလုပ်ရှုပ်နေတော့ စည်းကမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အလုပ်လုပ်နေလိုက်သည်။
စီးရီးအလိုက်အတူတူစီမှလှသော anime အရုပ်များလည်းရှိသည်မို့ အရုပ်တွေကြားမှာ ပင်လယ်အခက်ကြုံနေသည်ကိုသိပေမယ့် ဂရုမစိုက်ဘဲပစ်ထားလိုက်သည်။
ဒါပေမယ့် သိပ်မကြာဘဲ...ပွစိပွစိညည်းနေသံများကိုအဆက်မပြတ်ကြားလာတော့ နားကြားပြင်းကပ်လာသလိုပဲ။
'စည်း...ဒီစီးရီးတွေဘယ်အကောင်ကဘယ်ဟာဆိုတာငါမသိလို့...'
'----'
'စည်း....'
'----'
'ဟာ....စည်း....လို့...ခေါ်နေတာပြန်မဖြေဘူးလား...'
တမင်သက်သက်သူ့ကိုပစ်ထားမှန်းရိပ်မိနေတော့ ပင်လယ် စိတ်ကတိုလာပြီး သူစာရေးနေတဲ့ဆီလာနှောင့်ယှက်တော့သည်။
'ငါဘယ်လိုထားရမှန်းမစဉ်းစားတတ်တော့ဘူး...ဆိုနေ...'
'မသိဘူးကွာ....မင်းစီပါ့မယ်လို့ပြောပြီးယူခဲ့တာမလား...စီပေါ့...ငါမအားဘူး...'
'ဟာ......'
ဒါဟာ သူ့ကိုရွဲ့ပြောတယ်ဆိုတာ ပင်လယ်ကသိလိုက်သည်နှင့် အလျော့ပေးဖို့အစီစဉ်မရှိတော့ဘဲ အပျော့ဆွဲလေတော့သည်။
'လုပ်ပါ....နော်....စည်း....နော်လို့...ငါမလုပ်တတ်တော့ဘူးဆိုနေ...'
နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ပြီးသနားစဖွယ်မျက်နှာလေးနဲ့ ပင်လယ့်ကို ခပ်ပေပေစောင်းကြည့်ပြီးမှ ထိုင်ခုံမှထရပ်သည်။
သူစာရေးနေတဲ့ဘေးနားလေးမှာ ခေါင်းလေးကိုမှေးတင်ပြီးအသနားလာခံနေတဲ့ ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို လက်မောင်းကြားထည့်ညှပ်ပစ်လိုက်တော့ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ ပင်လယ်က ခြေထောက်လေးယိုင်လဲချင်သွားပြီး သူဆွဲခေါ်ရာဆီပါလာသည်။
'အာ့...စည်း...ဘာ...ဘာလုပ်တာလဲ...'
သူ့ချိုင်းကြားမှာပင်လယ်က လည်ပင်းစောင်းကြီးနဲ့တရွတ်တိုက်ပါလာပြီး ရုန်းလို့မရဘဲ ယက်ကန်ကန်။
တအုအုဖြစ်နေတဲ့မျက်နှာလေးက်ိုငုံ့ကြည့်ပြီးမှ နဖူးဆီကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးတစ်ချက်ပုတ်ထည့်ပေးလိုက်တော့ အားခနဲ။
'အား...မလုပ်နဲ့...'
'ငါမပြောခဲ့ဘူးလား....ပြန်စီရမှာအလုပ်ရှုပ်တယ်လို့....'
'အာ့...နာတယ်...'
'နာလား...'
မေးမေးရင်းနဲ့ ဆက်တိုက်ရိုက်ထည့်ပစ်လိုက်တာ သုံးချက်တိတိ။
'အား......နာတယ်.....ဆို...'
'အစကတည်းကမယူခဲ့နဲ့လို့ငါမပြောဘူးလား...'
'မင်းရှိနေတာပဲကို....မင်းမှတ်မိမှာပဲကို'
'ဟင်း.....မင်းနော်....ငါလဲဒါတွေနဲ့ဝေးကွာနေတာကြာပြီ....ချီးထုပ်ရဲ့....မွှေတာကွာ....ရှီး....'
နာကျင်လို့ရှုံ့မဲ့နေတဲ့ ပင်လယ့်မျက်နှာလေးကိုရှုံ့ပွပွနဲ့ကြည့်ပြီး လက်ကိုဖြေလျော့ပေးကာအရုပ်တွေဆီကိုအာရုံစိုက်ရသည်။
အရင်တုန်းက animation တွေကြည့်ပြီးအစုံလိုက်ဝယ်စုခဲ့တဲ့ တချို့အရုပ်တွေကမေ့သလောက်တောင်ရှိနေပါပြီ။
တချို့အုပ်စုတွေကိုမေ့နေပေမယ့်...ကိုင်လိုက်တာနဲ့ချက်ချင်းမှတ်မိလာတာပါပဲ။
'ဒါက...ကာလူစီဖာ...
ဒါက...ဟားအိုရု...
ဒါက...ဘဲတဲလ်...'
အရုပ်တွေကိုအုပ်စုခွဲပြီးလှအောင်စီနေသောစည်း'က တကယ့်ကိုကလေးလေးလိုပြန်ဖြစ်သွားကာ...ဘေးနားကပင်လယ့်ကိုတောင်သတိမရတော့တဲ့ပုံ။
ဒီလိုဆိုတော့လဲ စည်းက ကလေးဆန်ပြီးနူးညံ့တတ်သားပဲ။
အရုပ်တွေကြားမှာ ပြန်နုငယ်သွားတဲ့စည်းရဲ့အပျော်တွေကသူ့ရင်ထဲထိကူးစက်လာကာ တမေ့တမောကြီးငေးနေမိတယ်။
ငါ....မင်းနားမှာအမြဲအဲဒီလိုပျော်ရွှင်ငြိမ်းချမ်းစွာနေချင်တယ်....စည်းရယ်...
မင်းနှစ်သက်တတ်တာလေးတွေ....သဘောကျတဲ့အရာလေးတွေထပ်ပြီးရှာဖွေတွေ့ရှိချင်သေးတယ်.....
အမြဲငါ...မင်းကိုပျော်အောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့သူလဲဖြစ်ချင်သေးတယ်...
တကယ်...မင်းအတွက် ငါ တသက်လုံးရှိနေချင်တယ်။