လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္ေလး
သူအိပ္ယာႏိုးလာေတာ့...စည္းကအလုပ္ေတာင္သြားေတာ့မည္။
'ေစာလိုက္တာ...ခုနစ္နာရီခြဲပဲရွိေသးတာ'
'ဒီေန႔ဧည့္သည္သြားေတြ႕စရာရွိလို႔...'
စာေရးစားပြဲေရွ႕မီရပ္ေနရင္း နက္ခ္တိုင္ခ်ည္ေနခဲ့တဲ့စည္းက မေန႔ကလိုပဲအေနာက္တိုင္းဝတ္စံုဝတ္မည္ထင္သည္။
အေပၚကုတ္အက်ႌေလးထဲလက္နိႈက္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ေလးတစ္ေခ်ာင္းထြက္လာသည္။
'မင္းဒီေသာ့ကိုယူထား...မေပ်ာက္ေစနဲ႔ေနာ္...ေသာ့ထပ္လုပ္ရမွာအလုပ္ရႈပ္တယ္...'
'မင္းကေရာ....ေအာ္...ေအာ္တိုေလာ့ခ္ရွိတာပဲ'
အဆင့္ျမင့္တဲ့တိုက္ခန္းေတြမို႔ ေသာ့မပါဘဲ ေအာ္တိုစနစ္နဲ႔လဲဝင္လို႔ရလိမ့္မည္ပဲ။
အိပ္ယာခင္းေပၚမွာပဲငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရင္းဝါးခနဲသမ္းၿပီးမွ မနက္စာကိုသတိရလာၿပီးပင္လယ္က ေမးသည္။
ပံုမွန္ဆို စည္းက မနက္စာဘာစားတတ္သလဲ သူမသိ။
'မနက္စာဘာစားၿပီးၿပီလဲ...'
'ေကာ္ဖီ'
'ဒါပဲလား'
'အင္း...အလုပ္ရႈပ္တယ္...ေန႔လည္မွစားတာ'
ျပင္စရာရွိတာေတြျပင္ေနရင္းနဲ႔ စည္းကသူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲျပန္ေျဖသည္။
စည္းကဒီလိုေတြေန႔တိုင္းအလုပ္ရႈပ္ေနၿပီးမနက္စာကိုလည္းဟုတ္တိပတ္တိစားတဲ့ပံုမရွိဘူးထင္ပါ့။
ပါကင္ရွာရမွာ အလုပ္ရႈပ္လို႔ဆိုၿပီး ကားတစီးေတာင္ဝယ္မစီးဘဲေနတဲ့စည္းက သြားလာေရးအဆင္မေျပမျဖစ္ဘူးလားမသိပါ။
'စည္း...မင္း...အလုပ္ကိုဘယ္လိုသြားေနတာလဲ..'
'တခါတေလ ဘတ္စ္ကားစီးတယ္၊
တခါတေလ ရထားစီးတယ္...
မ်ားေသာအားျဖင့္မိုနာလာေခၚတယ္...'
'ဒီေန႔ကေရာ...ငါလိုက္ပို႔ေပးရမလား...'
'ရတယ္...မိုနာလာလိမ့္မယ္'
'မင္း ကားေလးေတာ့ဝယ္စီးသင့္တာကို...လိုင္စင္မရွိဘူးလား...'
'ရွိပါတယ္...ကားမေမာင္းခ်င္လို႔...'
ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ရွိေပမယ့္...ကားမေမာင္းခ်င္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ...။
ယူစရာပစၥည္းေတြစံုလင္မွ စည္းကလက္ထဲကနာရီကိုၾကည့္သည္။
'ငါသြားၿပီေနာ္...ပင္လယ္...'
'ေအာ္...ေအး...လာၿပီလား...မိုနာက...'
'အင္း...ေအာက္မွာေရာက္ေနေလာက္ၿပီ...'
'ေအာ္...စည္း...ဒါနဲ႔ ငါမင္းရဲ႕လက္ပ္ေတာ့ခဏသံုးလို႔ရမလား...'
'ရတယ္ေလ...ပါ့စ္ဝါ့ဒ္မရွိဘူး...'
ဘာခ်ိန္းဆိုသံ၊ သတိေပးသံမွမၾကားရဘဲ မိုနာေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားတဲ့စည္းရဲ႕ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း ဘာမွမရွိတဲ့အခန္းထဲပ်င္းရိစြာက်န္ခဲ့ရအံုးမည္။
ဆိုဖာခံုရွည္တစ္ခု...စားပြဲတစ္လံုး...စာေရးခံု...ႀကိဳးဖုန္းတစ္လံုး...ဂစ္တာတစ္လက္..ပဲရွိတဲ့ အခန္းေလးက႐ိုးရွင္းလြန္းေနတာ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း စည္း'...မပ်င္းဘူးလားမသိ။
လတ္တေလာမွပိုလာတာဆိုလို႔ ေရႊ႐ုပ္ထားခဲ့သည့္ puzzle pictureေလးတခုပဲရွိတာ။
ဂစ္တာေလးေတာင္အၿမဲတီးျဖစ္ေနရဲ႕လားမသိပါ။
ဟိုဟိုသည္သည္ေတြးရင္းနဲ႔ ေမးလ္စစ္ဖို႔သတိရလာသည္။
ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္းရွိေလာက္မွာမဟုတ္ေပမယ့္ ရွိေနမလားဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေမးလ္အသစ္ဝင္မဝင္စစ္မိေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔မာမီဆီကေမးလ္ေတြခ်ည္း။
'သားေန....မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား...မာမီကမင္းကိုအၿမဲလြမ္းေနတယ္....မင္းမဆက္သြယ္ေပမယ့္အၿမဲ...မင္းရဲ႕ဖုန္းကိုေမွ်ာ္ေနတယ္...'
ဒီလိုစကားလံုးေလးေတြပဲအပ္ေၾကာင္းထပ္ပါဝင္ေနေလာက္တဲ့ေမးလ္ေတြကို တေစာင္ခ်င္းမဖတ္ျဖစ္ေတာ့။
စိတ္နာစရာမယ္မယ္ရရမရွိဘဲ အၿမဲတမ္း႐ိုးရွင္းျပတ္သားတတ္တဲ့ မာမီ့အေပၚ သူဘာလို႔ေအးစက္သြားသလဲဆိုတာမသိေပမယ့္ ...
သူ႔ဘက္ကတမင္တကာေမ့ပစ္ထားျဖစ္ခဲ့တာ မခ်စ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါ။
ရွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကိုကေလးဆန္ဆန္အလိုမက်ဘဲ အရြဲ႕တိုက္ခဲ့ျခင္းဆိုတာ မာမီနားလည္ေနမွာလို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
ဝင္လာတဲ့ေမးလ္ကိုပဲဖတ္ၿပီး ျပန္စာေရးဖို႔ကိုေတာ္ေတာ္လက္ခက္ေနတာမို႔ mail box ကိုပိတ္ခ်ၿပီး log out လိုက္သည္။
ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြရွိေနမွာလို႔မထင္ေပမယ့္ စည္းရဲ႕လက္ပ္ေတာ့္ကိုပ်င္းပ်င္းနဲ႔ေမႊၾကည့္ေတာ့ စာ႐င္းဇယားကလြဲၿပီးဘာမွမရွိ။
spider soltire ဂိမ္းေလးခဏေဆာ့ေနၿပီးလက္ပ္ေတာ့ပ္ကိုပိတ္ကာ
သူ႔ဓါတ္ပံုေလးတပံုတေလထြက္လာဆိုတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ စာေရးစားပြဲကိုထပ္ေမႊေႏွာက္ၾကည့္ေပမယ့္ဘာဆိုဘာမွမရွိ။
တကယ္စိတ္ဝင္စားဖို႔မေကာင္းတဲ့ စည္းပဲ...။
ဖြထားသမွ်ကိုျပန္သိမ္းၿပီး အျပင္ထြက္မလို႔ၾကံစည္ကာ ၿဖဲထားမိတဲ့စာရြက္အထပ္ေတြကိုဆြဲထုတ္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ တစံုတခုကၾကမ္းျပင္ေပၚကိုလြင့္က်သြားသည္။
ေကာက္ယူၾကည့္ေတာ့ သီးသန္႔ေခါက္ထားတဲ့အျပာႏုေရာင္စာရြက္ေလးျဖစ္ေနၿပီး ေခါက္႐ိုးေလးေတြကိုေျဖၾကည့္မိသည္။
(ငါ့ရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္
----ရင္ထဲသိမ္းဆည္းထားတဲ့အေၾကာင္းေတြတကယ္မြန္းက်ပ္ေနၿပီ....
----မဝံ့မရဲတဲ့အေငြ႕အသက္ေလးေတြ...ခိုလႈံရာေမွ်ာ္လင့္ႏွလံုးသားေလး...
-----သူ႔နႈတ္ခမ္းေလးမ်ားထက္မွာငါလြမ္းတတ္ခဲ့ၿပီလား...
----သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္တဲ့မင္းအသည္းႏွလံုး
ရင္ခုန္လာခ်ိန္ေစာင့္မယ္....)
ငါ့ရဲ႕လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္'ဆိုတဲ့စာလံုးေတြကစာရြက္တစ္ရြက္လံုးျပည့္ေနၿပီး...
ကဗ်ာလိုလိုဘာလိိုလိုနဲ႔ သီခ်င္းမ်ားလားမသိပါ။
ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္နဲ႔ေရးထားသလဲဆိုတာေတာ့မေတြးတတ္ေပမယ့္ စည္းရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဆိုတာဘာျဖစ္မလဲလို႔စိတ္ဝင္စားမိသြားသည္။
ဒီစာေလးကတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုရည္ရြယ္တာဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကဘယ္သူပါလိမ့္။
ေတြးေနရင္းနဲ႔ရင္ထဲမွာေလးလံလာကာ ေရးထားတဲ့စာလံုးေလးေတြကိုနႈတ္တိုက္မွတ္မိတဲ့အထိတေခါက္ၿပီးတေခါက္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေလးေၾကာင့္ရင္ေမာေနရတုန္း ကလင္ကလင္နဲ႔ အိမ္ကႀကိဳးဖုန္းေလးထ,ျမည္ေတာ့ေကာက္ကိုင္မိသည္။
"ေအာ္...စည္းလား..."
ထမင္းစားၿပီးရဲ႕လားလို႔ေမးလာမွ နာရီကိုၾကည့္မိတာ ေန႔လည္တစ္နာရီထိုးေနၿပီ။
"မင္း အခုမွထမင္းစားရတာလား စည္း...'
'အင္း...'
'ေနာက္က်တာကြာ...'
'အင္း...ဒီလိုပါပဲ...အက်င့္ပါေနၿပီ...'
မနက္စာလဲမစားျဖစ္တဲ့အျပင္ ေန႔လယ္စာပါေနာက္က်ေသးတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
'မင္းကေရာ...စားၿပီးၿပီလား...ပ်င္းေနလား...အျပင္ေလးဘာေလးသြားေလ...'
မင္းပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီးသူ႔ကိုပါထပ္ပူပင္ေနတဲ့စည္းေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာေႏြးခနဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စည္း'သူ႔ကိုသတိတရရွိေနရံုနဲ႔ေက်နပ္ပါသည္။
ဖုန္းေျပာတာတစ္မိနစ္ေတာင္မျပည့္ခ်င္ဘဲ 'ဒါပဲ...'...ဆိုၿပီး ဘာမွလည္းမေျပာျဖစ္ဘဲဖုန္းက်သြားေတာ့လဲရင္ထဲမွာဟာတာတာနဲ႔...။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူ႔အိမ္ျပန္ခ်ိန္အထိထိုင္ေစာင့္ေနရံုေပါ့။
ဖုန္းတစ္ဖက္မွာလဲ စည္းက...ဖုန္းေလးက်သြားေတာ့ေယာင္ေတာင္ေတာင္။
ဘယ္လိုကဘယ္လိုေကာက္ႏွိပ္မိမွန္းမသိသည့္သူ႔အိမ္ဖုန္းနံပတ္ေလးကိုႏွိပ္မိၿပီးမွ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။
ဒါေပမယ့္ စကားလံုးေလးေတြထြက္လာလို႔ေတာ္ပါေသးသည္။
ပ်င္းေနရင္လည္း အျပင္သြားဖို႔မွာၿပီး ဖုန္းခ်ၿပီးမွ ဒီေန႔အိမ္ေစာေစာျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
ဒီေန႔ရဲ႕အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကေတာ့ ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘဲေပါ့ပါးလို႔....
အိမ္အျပန္မွာကိုယ့္ကိုေစာင့္ေနတဲ့သူရွိတယ္...ဆိုေသာအသိတရားကဤမွ်ေလာက္ ေႏြးေထြးသည့္အေၾကာင္း ပထမဆံုးသိခဲ့ရပါသည္။
---------
အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔အိမ္ေနာက္ခန္းတခုလံုးအျပင္အဆင္ေတြေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္။
set လိုက္စီရီထားသည့္ ဒယ္အိုးေတြပန္းကန္ေတြနဲ႔ ဟင္းခ်က္တဲ့ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြစံုပလံုစိလို႔။
'မ်ားလိုက္တာ amazing ပဲ...မေန႔ကဒီေလာက္ေတာင္ေစ်းဝယ္လိုက္တယ္ဆိုတာမသိဘူး...'
တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ဘယ္လိုသံုးရမွန္းေတာင္မသိတဲ့အရာေတြပါရွိေနေတာ့ စည္းကတအံ့တၾသနဲ႔ ထိၾကည့္ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ဟိုေမးဒီေမး။
တေနကုန္ဒါေတြနဲ႔လံုးပန္းေနခဲ့သည့္ ပင္လယ္က ထမင္းေတာင္စားရဲ႕လားမသိ။
'မင္း...ထမင္းေသခ်ာစားရဲ႕လား...'
'အင္း...မစားလိုက္ျဖစ္ဘူး...
မင္းေရခ်ိဳးေလ...ငါတို႔အတူတူစားၾကတာေပါ့...'
ေရခ်ိဳးေနတဲ့စည္းကိုေစာင့္ဆိုင္းရင္း ပင္လယ္က ဟင္းတစ္ခြက္အျမန္ခ်က္သည္။
ညစာအတူတူစားၿပီးေတာ့ စည္းက အလုပ္စားပြဲမွာထပ္ၿပီးအလုပ္ရႈပ္ျပန္ေတာ့သည္။
ကူေပးဖို႔လည္း ဘာမွတတ္တာမဟုတ္ေတာ့ ပင္လယ္က သူ႔ကိုထိုင္ေငးေနရံုေလး။
'မင္း...ပ်င္းေနၿပီလား...'
'ဘာမွလုပ္စရာမရွိလို႔တေနကုန္ဒီလိုပဲေပါ့...
တီဗြီေသးေသးေလးေတာင္မရွိတဲ့အခန္းထဲမင္းတေယာက္ထဲဘယ္လိုေနလဲေတာ့မသိဘူး'
'ငါကအလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ရွိတယ္ေလ....မင္းသင္တန္းသြားရရင္ေတာ့ပ်င္းမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးပဲ..
မင္းသင္တန္းကဘယ္ေန႔စမွာလဲ...'
'ေနာက္အပတ္ဗုဒၶဟူး'
'ေလးရက္ႀကီးမ်ားေတာင္က်န္ေသးတာေပါ့'
ေမးလ္ေတြလည္းစစ္ၿပီးလို႔ လုပ္စရာကုန္ေတာ့မွ စည္းကသူ႔လက္ပ္ေတာ့ပ္ကိုပိတ္ၿပီး ဂစ္တာပိုက္ကာေနတဲ့ပင္လယ့္ဆီကိုေလွ်ာက္လာသည္။
အသင့္ေတြ႕တဲ့စီးကရက္ဗူးေလးထဲကေန စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူထုတ္ၿပီးမီးၫွိၿပီးမွတခ်က္ဖြာကာ ဆိုဖာေဘးနားမွီၿပီးရပ္သည္။
'မင္း...ဂစ္တာတီးမတတ္ဘူးလား...'
'အင္းေလ...မသင္ဖူးဘဲကို၊
ဒါနဲ႔ ငါ့ကိုဂစ္တာတီးသင္ေပးမလား'
'အိုေကေလ...'
ပင္လယ့္ဆီကေန ဂစ္တာယူကာဆိုဖာတစ္ဖက္စြန္းမွာေျပာင္းထိုင္ၿပီး ဂစ္တာကိုအနည္းငယ္အသံစမ္းသည္။
တီးေတာင္ တီးေတာင္ေလာက္ကေတာ့မခက္ေပမယ့္ သာယာတဲ့အသံထုတ္ႏိုင္ဖို႔ကခက္ေနသည္။
'ဂစ္တာတီးတာကေတာ့ၾကည့္ရလြယ္ေပမယ့္...စိတ္ရွည္မွတတ္တာ...မွတ္ရတာလည္းမ်ားတယ္'
'မင္းဘယ္တုန္းကတည္းကတီးတာလဲ'
'အထက္တန္းတုန္းကစတီးခဲ့တာ'
'ၾကာၿပီပဲ'
'ငါကေတာ့အရမ္းဆရာက်တဲ့နည္းနဲ႔သင္တာမဟုတ္ဘူး...
ကိုယ္သေဘာက်တဲ့သီခ်င္းေလးေတြကေနလြယ္တဲ့သီခ်င္းေတြေရြးသင္တာ....
ပထမဆံုးညာဘက္လက္ကလက္ခတ္ကိုအရင္က်င့္ရမွာ....ႀကိဳးေတြကိုလက္ကမွတ္မိေတာ့မွဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ေပါင္းက်င့္ရမွာ.....
ပထမဆံုးဆိုရင္းမင္းလက္ထိပ္ေတြအရမ္းနာမွာပဲ...ျဖစ္ရဲ႕လား...'
လက္ေခ်ာင္းေတြကိုထားပံုထားနည္းကိုစည္းကေသခ်ာျပေပးရင္း သူ႔လက္ကေလးေတြကိုအုပ္မိုးၿပီးကိုင္ကာနည္းျပလိုက္၊ ပုခံုးခ်င္းကပူးကပ္သြားလိုက္။
အဲဒါကိုၾကည္ႏူးေနရင္းနဲ႔ စည္းရဲ႕လမ္းၫႊန္မႈေအာက္မွာ ပင္လယ္ ညံ့သက္ၿငိမ္ကုပ္ေနမိသည္။
ညာလက္ကလက္ခတ္သက္သက္မို႔မနာေပမယ့္ဘယ္ဘက္လက္ကစတီးႀကိဳးပါးပါးေတြကိုဖိရတာပထမဆံုးဆိုေတာ့....ေတာ္ေတာ္နာလွပါသည္။
အလုပ္ၾကမ္းေတြလုပ္ရတာနဲ႔အပ္ခ်ည္ႀကိဳးမွ်င္လိုမ်ိဳးစတီးႀကိဳးေပၚလက္ဖ်ားေတြနဲ႔ဖိေထာက္ထားရတာက နိႈင္းယွဥ္ေျပာလို႔မရ။
အလုပ္ႀကမ္းလုပ္ဖူးတဲ့သူဆိုေပမယ့္ နာတာကေတာ့နာတာပါပဲ။
မိနစ္ပိုင္းေတာင္မကူးခင္ေသးဘဲ လက္ထိပ္ေတြက်ိန္းစပ္လာကာ အဲဒီႀကိဳးေတြကို ပင္လယ္'ထပ္မဖိခ်င္ေတာ့။
'ဒီလိုနာမယ္လို႔မထင္ရဘူး...ေတာ္ေတာ္နာတာပဲ...'
ပင္လယ္ကညည္းညည္းညဴညဴလုပ္ေနတာကိုစည္းကၾကည့္ေနၿပီး ဟက္ခနဲရယ္လိုက္သည္။
ၿပီးမွဂစ္တာကိုလက္ေျပာင္းယူလိုက္ကာ...တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ခတ္၏။
'နာတယ္မလား...မင္း...ဆက္သင္ႏိုင္ပါ့မလား'
အဲဒီလိုမထိတထိေျပာရင္ ပင္လယ္ကသိပ္စိတ္တိုတတ္တာမို႔ စည္းက တမင္တကာကိုေျပာထုတ္ျဖစ္သည္။
ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မခံခ်င္စိတ္ေလးသိပ္ႀကီးတတ္တဲ့ ပင္လယ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂစ္တာကိုျပန္လုေလေတာ့သည္။
'မင္းကငါ့ကိုအထင္ေသးလိုက္တာ...ႀကိဳးစားျပမယ္'
'ေနာက္ရက္မွဆက္က်င့္ပါကြာ....နည္းနည္းနဲ႔ခဏခဏက်င့္ေပးရင္က်င့္သားရၿပီး ခံႏိုင္သြားမွာ
ဒီေန႔ေတာ့လက္ေလ်ာ့ေတာ့...
အခုေတာ္ေတာ္နာေနၿပီမလား...
ငါကမင္းကိုတမင္မခံခ်င္ေအာင္ေျပာတာပါ ပင္လယ္ရ...'
သူ႔လက္ထိပ္ေတြကိုလာဖိၾကည့္ရင္း စည္းက ေျပာလာေတာ့ ပင္လယ္နည္းနည္းေလးၿငိမ္သြားခဲ့သည္။
စည္း'ေျပာတာကလက္ခံႏိုင္ေလာက္စရာအေၾကာင္းျပခ်က္ပဲမဟုတ္လား။
'သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္တီးပါလား...စည္း...'
'ေအးေအးေလးေတြပဲရတာေနာ္...မင္းအႀကိဳက္ဝုန္းဒိုင္းေတြနားေထာင္ရမွာမဟုတ္ဘူး'
အရင္ကမနက္မနက္ဆို rock and roll ေနတတ္တဲ့ပင္လယ့္အက်င့္ကိုသိထားတဲ့ စည္းက ႀကိဳတင္ၿပီးစကားပလႅင္ခံသည္။
ပင္လယ္ကေတာ့ စည္း'ရဲ႕အသံႏုႏုေလးကိုနားေထာင္ခ်င္တာမို႔ ဘယ္သီခ်င္းျဖစ္ျဖစ္ကိစၥမရွိ။
'ဆိုေနက်သီခ်င္းပဲတီးပါ'
ဆိုေနက်သီခ်င္းဆိုတာနဲ႔ စည္းရဲ႕လက္ကအလိုလိုလႈပ္ရွားမိလ်က္သားေလးျဖစ္ကာ သာသာယာယာဂစ္တာသံေလးနဲ႔ ညင္သာေႏြးေထြးတဲ့စည္းရဲ႕အသံေလးတို႔က တမဟုတ္ခ်င္းမွာ ေပါင္းစည္းထြက္ေပၚလာသည္။
(ရင္ထဲမင္းၾကည့္လိုက္အခ်စ္ရဲ႕...ငါေမာပန္းလြန္းေနၿပီ......
............ရင္ထဲသိမ္းဆည္းထားတဲ့အေၾကာင္းေတြတကယ္ေမာၾကပ္ေနၿပီ.....
...........မင္းနဲ႔နီးခ်င္ၿပီ....မင္းအခ်စ္ရခ်င္ၿပီ...
အခ်စ္မင္းမသိတဲ့လွ်ိဳ႔ဝွက္ခ်က္........ငါခံစားရင္း႐ူးၿပီေပါ့...................
ရွင္သန္ျခင္းအသိမွာေမ်ာလြင့္ရင္း.....ေစာင့္စားခဲ့သည္)
ၾကားရသည့္စာသားေတြကို ရင္းႏွီးသလိုျဖစ္ေနသလားလို႔...လက္စသတ္ေတာ့ ေန႔လည္ကေတြ႕ခဲ့တဲ့ စာသားေလးေတြပဲ။
အဲဒီစာရြက္အျပာေလးထဲမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုခ်ေရးထားတာလို႔သိလိုက္ၿပီး ပင္လယ္က ေက်နပ္အားရစြာျပံဳးမိသည္။
ဟား...ငါ့မွာ ေတြးရင္းနဲ႔ ပေဟဠိေတြျဖစ္ေနတာ...
အဲဒါႀကီးကသီခ်င္းတဲ့လား။
သီခ်င္းဆိုေနတဲ့စည္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းသားႏုႏုေလးေတြကိုေငးၾကည့္ရင္း သီခ်င္းေၾကာင့္ရင္ခုန္သလား၊ စည္းရဲ႕နႈတ္ခမ္းအဖြင့္အပိတ္မွာရင္ခုန္သလား မသည္းကြဲေတာ့ဘဲ...
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးအလုပ္ရႈပ္လို႔။
စည္း.....
မင္းရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကဘာလဲ...လို႔ငါေမးရင္...မင္းဆီကဘယ္လိုအေျဖၾကားရမလဲ....သိခ်င္တယ္။
ဂစ္တာဆီကိုေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးတီးေနေပမယ့္ ေဘးနားကေနပင္လယ္ကေငးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာကိုတပ္အပ္သိသည္။
ခုန္ေနတဲ့ရင္ကိုေသခ်ာထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အသံေလးေတြမတုန္ရီေအာင္အားတင္းကာ တစ္ပုဒ္လံုးၿပီးတဲ့အထိႀကိဳးစားတီးခတ္ခဲ့ျဖစ္သည္။
သူဆိုေနက်ဒီသီခ်င္းကို ပင္လယ့္ေရွ႕မွာဆိုခြင့္ရခ်င္တဲ့ဆုေတာင္းေလးျပည့္သြားတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပါသည္။
ဒီသီခ်င္းကိုရင္ခုန္စြာသီဆိုေနရင္းနဲ႔...
ငါ့ရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေလးကိုဒီအတိုင္းခမ္းနားစြာထိန္းသိမ္းထားခ်င္ေပမယ့္.....ငါထားႏိုင္ပါ့မလားစိတ္ပူတယ္...ပင္လယ္...
မင္းသိႏိုင္မလား...
ဒီလိုႀကိတ္ပုန္းရင္ခုန္ေနတာကို ဖြင့္ေျပာခ်င္မိေပမယ့္...စိုးရြံ့ေနမိတယ္...ပင္လယ္...
မင္းရဲ႕တုန္႔ျပန္မႈေတြကဆိုးရြားေနမယ္ဆိုရင္ ငါနာက်င္ရမွာမို႔လို႔...အဲဒီခံစားခ်က္ေတြကိုထိန္းထားရင္း ေနရဦးမယ္။
သီခ်င္းေလးၿပီးဆံုးသြားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ဦးခဏေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ၿပီးမွ.....စည္းကအရင္တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြင္းခဲ့သည္။
'ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာကိုဘယ္လိုခံယူသလဲ...ပင္လယ္'
သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကိုပဲ ၾကည္ႏူးစြာေငးေနတုန္း႐ုတ္တရက္စည္းရဲ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေနပင္လယ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ဘာ...ဘာေမးလိုက္တာလဲ။
သူပဲနားၾကားမွားမိသလား။
နည္းနည္းေလးဆြံ့အသြားခဲ့တဲ့ ပင္လယ့္အ
အမူအရာေၾကာင့္ စည္းက ဟက္ခနဲရယ္လိုက္မိသည္။
ဒီေကာင္ေလး ဘာေတြေတြးေနလို႔ သူေမးတာကိုမေျဖဘဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္မသိ။
'ဟိတ္...ဘာျဖစ္သြားတာလဲ...ငါေမးတာၾကားရဲ႕လား...
ႏွလံုးရပ္သြားတာလား....'
'ရပ္စရာလား...ငါေသသြားမွာေပါ့....စည္းရ...'
'အဟား...မသိဘူးေလ...
မင္းကေျကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္ေနေတာ့ ႏွလံုးေလျဖန္းသြားတယ္ထင္ေနတာ...'
'ဟာ...ဖြဟဲ့...နိမိတ္မေကာင္း၊ နမာမေကာင္းနဲ႔...'
'ဟားဟား...ဒီေနရာကမခုန္ေတာ့ရင္ေတာ့ ေသမွာပဲကြ...'
သူ႔ရင္ဘတ္ကိုသူပုတ္ျပရင္းနဲ႔ စည္းကထိုင္ရာကေနထရပ္သည္။
'မင္းဘီယာေသာက္ဦးမလား...ပင္လယ္...'
'ေကာင္းတာေပါ့...'
ဘီယာတစ္ဗူးစီေဖာက္ၿပီးမွ စည္းကစတင္ေမးသည္။
'မင္း...ေတာ္ေတာ္ေသာက္ႏိုင္လား...ပင္လယ္...'
'ဒီလိုပါပဲ...ႏိုင္တယ္လဲမဟုတ္ဘူး...ဒါေပမယ့္ မင္းထက္ေတာ့ျပင္းတယ္...'
'ဟား...ငါကအမူးလြယ္တတ္တယ္ထင္တယ္...'
'မင္း....ဘယ္ႏွစ္ဗူးမွာမူးတယ္လို႔သိသာသလဲ...'
'သတိမထားမိဘူး'
'သတိထားမိရင္မူးၿပီးလဲေနၿပီမလား'
'အဲလိုပဲသတိထားေနေပမယ့္မူးမူးသြားတာ'
မ်က္ခံုးထူတန္းတန္းေလးကိုပင့္ၿပီး နႈတ္ခမ္းေလးမဲ့ကာျပန္ေျဖတဲ့စည္းေၾကာင့္
သူ႔ရင္လိႈက္ဖိုသြားရျပန္သည္။
နႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးေတြကိုအဲဒီလိုမဲ့တိုင္း စည္းက ကေလးေလးနဲ႔တူေလသည္။
'ကိုယ့္လစ္မစ္ကိုယ္သိသင့္တယ္မထင္ဘူးလား'
'ထိန္းလို႔မရတာကခက္တယ္ကြ...ထိန္းေသာက္ေနရင္းနဲ႔ ေဖာက္ေဖာက္သြားတတ္တာလဲ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ'
'ေအး...မင္းကသိပ္ခက္တယ္...စည္းရ၊
ခက္တာမွမင္းတေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး....နံေဘးကလူပါခက္တာ'
ဟိုအရင္တစ္ခါတုန္းက မူးၿပီးဘယ္လိုေတြျဖစ္သြားသလဲဆိုတာကိုအခုထိမွတ္မိပံုမရေသးတဲ့ စည္းက ပင္လယ့္မ်က္လံုးေတြဆီကိုစူးစိုက္ၾကည့္ရင္းေမးသည္။
'မင္း....ငါ့ကိုေျပာျပမယ္ဆိုၿပီး....အဲဒီအေၾကာင္း-----'
'မင္း တကယ္သိခ်င္လို႔လား....'
ႏွစ္ဦးသားအၾကည့္တို႔ကျငိမ္သက္စူးစိုက္လြန္းေနလို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းသိပ္နီးလာသလိုေတာင္ခံစားရသည္။
'တခုခုကိုမင္းရင္ခုန္ေနတာလို႔...ခုနကမင္းေျပာခဲ့တယ္ေနာ္...စည္း...'
ဘီယာဗူးကိုစားပြဲေပၚတင္ၿပီးပင္လယ္က သူ႔ကိုယ္လံုးကိုေနရာနည္းနည္းျပင္ကာ စည္းရဲ႕ အနားတိုးကပ္ေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြကတဒိန္းဒိန္းနဲ႔ျမဴးထူးလို႔။
'မင္းရင္ခုန္တယ္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳးလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါ...
အဲဒါဆို မင္းမမွတ္မိတဲ့ အဲဒီညကအေၾကာင္းေတြကိုသိလိမ့္မယ္...'
အရင္တခါကလိုမ်ိဳးပဲ ပင္လယ္က စည္းကို အနားတိုးၿပီးေပြ႕ဖက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ စည္းက သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထားမိသည္။
ပင္လယ္ကသူ႔အနားေရာက္လာတိုင္း ဒီလိုရင္ခုန္တတ္တာ အမွန္ဆိုေပမယ့္ ဘာကိုလန္႔မွန္းမသိဘဲ လန္႔ေနျပန္သည္။
'ထပ္လုပ္ျပန္ၿပီလား....မင္း....တိုးမလာနဲ႔....'
'.....'
တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လာေသာပင္လယ့္ကို တားဆီးေနရင္းနဲ႔ ဆိုဖာေပၚမွာသူကပက္လက္ႀကီးလဲေတာ့မည္။
ေနာက္လဲဆုတ္လို႔မရ၊ ေရြ႕လို႔မရဘဲနဲ႔ ယိမ္းထိုးလာတဲ့ပင္လယ့္မ်က္ႏွာကသိပ္နီးလာကာ ထြက္သက္ေလးေတြေတာင္ သူ႔နႈတ္ခမ္းဆီလာတိုက္ခတ္မိတဲ့အထိ။
'ဒီအထိဆိုေရာရင္ခုန္ရတာသေဘာက်ေနေသးလား'
နားအိမ္အနားနားဆီကပ္ေျပာတဲ့ေလသံေၾကာင့္စည္းရဲ႕ႏွလံုးသားကပိုေဆာင့္ခုန္လာၿပီးမ်က္လံုးေတြျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္လာရင္း လူကအဆင္မေျပခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒါ့အျပင္ သူ႔ႏွာသီးဖ်ားေလးကိုလက္ညိဳးေလးနဲ႔လာတို႔ေနျပန္တဲ့ပင္လယ္က တမင္သက္သက္ညိႈ႕ယူျမႇူဆြယ္ေနသလိုပဲ။
အဲဒီညကအဲဒီလိုေတြျဖစ္သြားသလားဆိုတာထပ္သိခ်င္ေပမယ့္ ပူးကပ္ေနတဲ့အေနအထားကအဆင္ေျပမေန။
'မင္း......ရပ္ေတာ့...ပင္လယ္...'
မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီးကုန္းေအာ္တဲ့စည္းက တကယ့္သနားစရာေလး။
အဲဒီညတုန္းက သူ႔ကိုထိပါးျမႇူဆြယ္သြားတဲ့စည္းဆိုတဲ့ငမူးနဲ႔ဘာမွမဆိုင္။
အဲဒီညကိုျပန္ေတြးတိုင္း ၾကည္ႏူးရင္ခုန္မိေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုသေဘာက်စြာရယ္ရင္း...
ပင္လယ္ မ်က္ဝန္းေလးေတြကိုေမွးစင္းလိုက္သည္။
ၿပီးမွ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုတြန္းထားတဲ့လက္ေကာက္ဝတ္မွဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း လက္ဖမိုးဆီကိုအနမ္းတပြင့္ေႁခြေတာ့ စည္းရဲ႕ပုခံုးေတြကတုန္ခနဲ။
'မင္း...ဘာလုပ္တာလဲ...ပင္လယ္...'
'ဘာ...အခုမွ သနားစရာ သတၱဝါေလးလုပ္ျပေနတာလဲ...
ဒီ့ထက္ပိုရင္ခုန္ေအာင္လုပ္လိုက္ရမလား...'
အခုေတာင္မွ ႐ူးမတတ္ရင္ခုန္သံေတြျမန္ေနတာ...
ဒီထက္ပိုသြားရင္ အသက္ထြက္သြားမလားမေျပာတတ္ပါ။
နမ္းေတာ့မတတ္နီးကပ္ေနတဲ့ပင္လယ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေဝးသြားေအာင္ဆုတ္ေနရင္းနဲ႔ စည္းရဲ႕ကိုယ္လံုးကေနာက္ကိုကိုင္းက်ေနၿပီ။
ဒါကိုပင္လယ္ကထိန္းဖက္ထားေတာ့ ဆိုဖာေစာင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သားက ပူးပူးကပ္ကပ္။
'ဟိတ္...ပင္လယ္...မင္း ေနာက္ဆုတ္ကြာ...'
'အဟား...ဘာလို႔လဲ...မင္းပဲ အဲဒီညကအေၾကာင္းသိခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့...'
'အဲဒါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ...'
'ဆိုင္တယ္ေလ...ဒီမွာ...ဆိုင္မဆိုင္သိခ်င္ရင္စမ္းၾကည့္မလား...'
မင္းလိုပဲငါရင္ခုန္ေနလို႔ဆိုတဲ့စကားကိုမေျပာဘဲ စည္းရဲ႕လက္ေတြကို သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚေကာက္တင္သည္။
စကားလံုးေတြထက္ ရင္ခုန္သံကေပးတဲ့အေျဖကို စည္း'လြယ္လြယ္ကူကူသေဘာေပါက္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္...
Unicode
လျှို့ဝှက်ချက်လေး
သူအိပ်ယာနိုးလာတော့...စည်းကအလုပ်တောင်သွားတော့မည်။
'စောလိုက်တာ...ခုနစ်နာရီခွဲပဲရှိသေးတာ'
'ဒီနေ့ဧည့်သည်သွားတွေ့စရာရှိလို့...'
စာရေးစားပွဲရှေ့မီရပ်နေရင်း နက်ခ်တိုင်ချည်နေခဲ့တဲ့စည်းက မနေ့ကလိုပဲအနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်မည်ထင်သည်။
အပေါ်ကုတ်အကျႌလေးထဲလက်နှိုက်လိုက်တော့ သော့လေးတစ်ချောင်းထွက်လာသည်။
'မင်းဒီသော့ကိုယူထား...မပျောက်စေနဲ့နော်...သော့ထပ်လုပ်ရမှာအလုပ်ရှုပ်တယ်...'
'မင်းကရော....အော်...အော်တိုလော့ခ်ရှိတာပဲ'
အဆင့်မြင့်တဲ့တိုက်ခန်းတွေမို့ သော့မပါဘဲ အော်တိုစနစ်နဲ့လဲဝင်လို့ရလိမ့်မည်ပဲ။
အိပ်ယာခင်းပေါ်မှာပဲငုတ်တုတ်ထိုင်နေရင်းဝါးခနဲသမ်းပြီးမှ မနက်စာကိုသတိရလာပြီးပင်လယ်က မေးသည်။
ပုံမှန်ဆို စည်းက မနက်စာဘာစားတတ်သလဲ သူမသိ။
'မနက်စာဘာစားပြီးပြီလဲ...'
'ကော်ဖီ'
'ဒါပဲလား'
'အင်း...အလုပ်ရှုပ်တယ်...နေ့လည်မှစားတာ'
ပြင်စရာရှိတာတွေပြင်နေရင်းနဲ့ စည်းကသူ့ကိုမကြည့်ဘဲပြန်ဖြေသည်။
စည်းကဒီလိုတွေနေ့တိုင်းအလုပ်ရှုပ်နေပြီးမနက်စာကိုလည်းဟုတ်တိပတ်တိစားတဲ့ပုံမရှိဘူးထင်ပါ့။
ပါကင်ရှာရမှာ အလုပ်ရှုပ်လို့ဆိုပြီး ကားတစီးတောင်ဝယ်မစီးဘဲနေတဲ့စည်းက သွားလာရေးအဆင်မပြေမဖြစ်ဘူးလားမသိပါ။
'စည်း...မင်း...အလုပ်ကိုဘယ်လိုသွားနေတာလဲ..'
'တခါတလေ ဘတ်စ်ကားစီးတယ်၊
တခါတလေ ရထားစီးတယ်...
များသောအားဖြင့်မိုနာလာခေါ်တယ်...'
'ဒီနေ့ကရော...ငါလိုက်ပို့ပေးရမလား...'
'ရတယ်...မိုနာလာလိမ့်မယ်'
'မင်း ကားလေးတော့ဝယ်စီးသင့်တာကို...လိုင်စင်မရှိဘူးလား...'
'ရှိပါတယ်...ကားမမောင်းချင်လို့...'
ယာဉ်မောင်းလိုင်စင်ရှိပေမယ့်...ကားမမောင်းချင်တာ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ...။
ယူစရာပစ္စည်းတွေစုံလင်မှ စည်းကလက်ထဲကနာရီကိုကြည့်သည်။
'ငါသွားပြီနော်...ပင်လယ်...'
'အော်...အေး...လာပြီလား...မိုနာက...'
'အင်း...အောက်မှာရောက်နေလောက်ပြီ...'
'အော်...စည်း...ဒါနဲ့ ငါမင်းရဲ့လက်ပ်တော့ခဏသုံးလို့ရမလား...'
'ရတယ်လေ...ပါ့စ်ဝါ့ဒ်မရှိဘူး...'
ဘာချိန်းဆိုသံ၊ သတိပေးသံမှမကြားရဘဲ မိုနာရောက်နေပြီဆိုပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားတဲ့စည်းရဲ့နောက်ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း ဘာမှမရှိတဲ့အခန်းထဲပျင်းရိစွာကျန်ခဲ့ရအုံးမည်။
ဆိုဖာခုံရှည်တစ်ခု...စားပွဲတစ်လုံး...စာရေးခုံ...ကြိုးဖုန်းတစ်လုံး...ဂစ်တာတစ်လက်..ပဲရှိတဲ့ အခန်းလေးကရိုးရှင်းလွန်းနေတာ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း စည်း'...မပျင်းဘူးလားမသိ။
လတ်တလောမှပိုလာတာဆိုလို့ ရွှေရုပ်ထားခဲ့သည့် puzzle pictureလေးတခုပဲရှိတာ။
ဂစ်တာလေးတောင်အမြဲတီးဖြစ်နေရဲ့လားမသိပါ။
ဟိုဟိုသည်သည်တွေးရင်းနဲ့ မေးလ်စစ်ဖို့သတိရလာသည်။
ဘာမှထူးထူးဆန်းဆန်းရှိလောက်မှာမဟုတ်ပေမယ့် ရှိနေမလားဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်နဲ့ မေးလ်အသစ်ဝင်မဝင်စစ်မိတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့မာမီဆီကမေးလ်တွေချည်း။
'သားနေ....မင်းနေကောင်းရဲ့လား...မာမီကမင်းကိုအမြဲလွမ်းနေတယ်....မင်းမဆက်သွယ်ပေမယ့်အမြဲ...မင်းရဲ့ဖုန်းကိုမျှော်နေတယ်...'
ဒီလိုစကားလုံးလေးတွေပဲအပ်ကြောင်းထပ်ပါဝင်နေလောက်တဲ့မေးလ်တွေကို တစောင်ချင်းမဖတ်ဖြစ်တော့။
စိတ်နာစရာမယ်မယ်ရရမရှိဘဲ အမြဲတမ်းရိုးရှင်းပြတ်သားတတ်တဲ့ မာမီ့အပေါ် သူဘာလို့အေးစက်သွားသလဲဆိုတာမသိပေမယ့် ...
သူ့ဘက်ကတမင်တကာမေ့ပစ်ထားဖြစ်ခဲ့တာ မချစ်လို့တော့မဟုတ်ပါ။
ရှိခဲ့တဲ့အကြောင်းအရာတွေကိုကလေးဆန်ဆန်အလိုမကျဘဲ အရွဲ့တိုက်ခဲ့ခြင်းဆိုတာ မာမီနားလည်နေမှာလို့မျှော်လင့်ပါသည်။
ဝင်လာတဲ့မေးလ်ကိုပဲဖတ်ပြီး ပြန်စာရေးဖို့ကိုတော်တော်လက်ခက်နေတာမို့ mail box ကိုပိတ်ချပြီး log out လိုက်သည်။
ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေရှိနေမှာလို့မထင်ပေမယ့် စည်းရဲ့လက်ပ်တော့်ကိုပျင်းပျင်းနဲ့မွှေကြည့်တော့ စာရင်းဇယားကလွဲပြီးဘာမှမရှိ။
spider soltire ဂိမ်းလေးခဏဆော့နေပြီးလက်ပ်တော့ပ်ကိုပိတ်ကာ
သူ့ဓါတ်ပုံလေးတပုံတလေထွက်လာဆိုတဲ့မျှော်လင့်ချက်လေးနဲ့ စာရေးစားပွဲကိုထပ်မွှေနှောက်ကြည့်ပေမယ့်ဘာဆိုဘာမှမရှိ။
တကယ်စိတ်ဝင်စားဖို့မကောင်းတဲ့ စည်းပဲ...။
ဖွထားသမျှကိုပြန်သိမ်းပြီး အပြင်ထွက်မလို့ကြံစည်ကာ ဖြဲထားမိတဲ့စာရွက်အထပ်တွေကိုဆွဲထုတ်တော့ ရုတ်တရက် တစုံတခုကကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုလွင့်ကျသွားသည်။
ကောက်ယူကြည့်တော့ သီးသန့်ခေါက်ထားတဲ့အပြာနုရောင်စာရွက်လေးဖြစ်နေပြီး ခေါက်ရိုးလေးတွေကိုဖြေကြည့်မိသည်။
(ငါ့ရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်
----ရင်ထဲသိမ်းဆည်းထားတဲ့အကြောင်းတွေတကယ်မွန်းကျပ်နေပြီ....
----မဝံ့မရဲတဲ့အငွေ့အသက်လေးတွေ...ခိုလှုံရာမျှော်လင့်နှလုံးသားလေး...
-----သူ့နှုတ်ခမ်းလေးများထက်မှာငါလွမ်းတတ်ခဲ့ပြီလား...
----သူငယ်ချင်းမဟုတ်တဲ့မင်းအသည်းနှလုံး
ရင်ခုန်လာချိန်စောင့်မယ်....)
ငါ့ရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်'ဆိုတဲ့စာလုံးတွေကစာရွက်တစ်ရွက်လုံးပြည့်နေပြီး...
ကဗျာလိုလိုဘာလိိုလိုနဲ့ သီချင်းများလားမသိပါ။
ဘယ်လိုအဓိပ္ပါယ်နဲ့ရေးထားသလဲဆိုတာတော့မတွေးတတ်ပေမယ့် စည်းရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ဆိုတာဘာဖြစ်မလဲလို့စိတ်ဝင်စားမိသွားသည်။
ဒီစာလေးကတစ်ယောက်ယောက်ကိုရည်ရွယ်တာဆိုရင် သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ကဘယ်သူပါလိမ့်။
တွေးနေရင်းနဲ့ရင်ထဲမှာလေးလံလာကာ ရေးထားတဲ့စာလုံးလေးတွေကိုနှုတ်တိုက်မှတ်မိတဲ့အထိတခေါက်ပြီးတခေါက်ဖတ်ဖြစ်ခဲ့သည်။
လျှို့ဝှက်ချက်လေးကြောင့်ရင်မောနေရတုန်း ကလင်ကလင်နဲ့ အိမ်ကကြိုးဖုန်းလေးထ,မြည်တော့ကောက်ကိုင်မိသည်။
"အော်...စည်းလား..."
ထမင်းစားပြီးရဲ့လားလို့မေးလာမှ နာရီကိုကြည့်မိတာ နေ့လည်တစ်နာရီထိုးနေပြီ။
"မင်း အခုမှထမင်းစားရတာလား စည်း...'
'အင်း...'
'နောက်ကျတာကွာ...'
'အင်း...ဒီလိုပါပဲ...အကျင့်ပါနေပြီ...'
မနက်စာလဲမစားဖြစ်တဲ့အပြင် နေ့လယ်စာပါနောက်ကျသေးတယ်ဆိုတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။
'မင်းကရော...စားပြီးပြီလား...ပျင်းနေလား...အပြင်လေးဘာလေးသွားလေ...'
မင်းပျင်းနေမှာစိုးလို့ဆိုပြီးသူ့ကိုပါထပ်ပူပင်နေတဲ့စည်းကြောင့် ရင်ထဲမှာနွေးခနဲ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စည်း'သူ့ကိုသတိတရရှိနေရုံနဲ့ကျေနပ်ပါသည်။
ဖုန်းပြောတာတစ်မိနစ်တောင်မပြည့်ချင်ဘဲ 'ဒါပဲ...'...ဆိုပြီး ဘာမှလည်းမပြောဖြစ်ဘဲဖုန်းကျသွားတော့လဲရင်ထဲမှာဟာတာတာနဲ့...။
ဒီလိုနဲ့ပဲ သူ့အိမ်ပြန်ချိန်အထိထိုင်စောင့်နေရုံပေါ့။
ဖုန်းတစ်ဖက်မှာလဲ စည်းက...ဖုန်းလေးကျသွားတော့ယောင်တောင်တောင်။
ဘယ်လိုကဘယ်လိုကောက်နှိပ်မိမှန်းမသိသည့်သူ့အိမ်ဖုန်းနံပတ်လေးကိုနှိပ်မိပြီးမှ ဘာပြောရမှန်းမသိ။
ဒါပေမယ့် စကားလုံးလေးတွေထွက်လာလို့တော်ပါသေးသည်။
ပျင်းနေရင်လည်း အပြင်သွားဖို့မှာပြီး ဖုန်းချပြီးမှ ဒီနေ့အိမ်စောစောပြန်ဖို့ပြင်ဆင်လိုက်သည်။
ဒီနေ့ရဲ့အိမ်ပြန်ချိန်ကတော့ ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ဘဲပေါ့ပါးလို့....
အိမ်အပြန်မှာကိုယ့်ကိုစောင့်နေတဲ့သူရှိတယ်...ဆိုသောအသိတရားကဤမျှလောက် နွေးထွေးသည့်အကြောင်း ပထမဆုံးသိခဲ့ရပါသည်။
---------
အိမ်ကိုရောက်တော့ သူ့အိမ်နောက်ခန်းတခုလုံးအပြင်အဆင်တွေပြောင်းလဲနေခဲ့သည်။
set လိုက်စီရီထားသည့် ဒယ်အိုးတွေပန်းကန်တွေနဲ့ ဟင်းချက်တဲ့ကိရိယာတန်ဆာပလာတွေစုံပလုံစိလို့။
'များလိုက်တာ amazing ပဲ...မနေ့ကဒီလောက်တောင်စျေးဝယ်လိုက်တယ်ဆိုတာမသိဘူး...'
တချို့ဟာတွေက ဘယ်လိုသုံးရမှန်းတောင်မသိတဲ့အရာတွေပါရှိနေတော့ စည်းကတအံ့တသြနဲ့ ထိကြည့်ကိုင်ကြည့်ပြီး ဟိုမေးဒီမေး။
တနေကုန်ဒါတွေနဲ့လုံးပန်းနေခဲ့သည့် ပင်လယ်က ထမင်းတောင်စားရဲ့လားမသိ။
'မင်း...ထမင်းသေချာစားရဲ့လား...'
'အင်း...မစားလိုက်ဖြစ်ဘူး...
မင်းရေချိုးလေ...ငါတို့အတူတူစားကြတာပေါ့...'
ရေချိုးနေတဲ့စည်းကိုစောင့်ဆိုင်းရင်း ပင်လယ်က ဟင်းတစ်ခွက်အမြန်ချက်သည်။
ညစာအတူတူစားပြီးတော့ စည်းက အလုပ်စားပွဲမှာထပ်ပြီးအလုပ်ရှုပ်ပြန်တော့သည်။
ကူပေးဖို့လည်း ဘာမှတတ်တာမဟုတ်တော့ ပင်လယ်က သူ့ကိုထိုင်ငေးနေရုံလေး။
'မင်း...ပျင်းနေပြီလား...'
'ဘာမှလုပ်စရာမရှိလို့တနေကုန်ဒီလိုပဲပေါ့...
တီဗွီသေးသေးလေးတောင်မရှိတဲ့အခန်းထဲမင်းတယောက်ထဲဘယ်လိုနေလဲတော့မသိဘူး'
'ငါကအလုပ်တွေလုပ်ဖို့ရှိတယ်လေ....မင်းသင်တန်းသွားရရင်တော့ပျင်းမှာမဟုတ်တော့ဘူးပဲ..
မင်းသင်တန်းကဘယ်နေ့စမှာလဲ...'
'နောက်အပတ်ဗုဒ္ဓဟူး'
'လေးရက်ကြီးများတောင်ကျန်သေးတာပေါ့'
မေးလ်တွေလည်းစစ်ပြီးလို့ လုပ်စရာကုန်တော့မှ စည်းကသူ့လက်ပ်တော့ပ်ကိုပိတ်ပြီး ဂစ်တာပိုက်ကာနေတဲ့ပင်လယ့်ဆီကိုလျှောက်လာသည်။
အသင့်တွေ့တဲ့စီးကရက်ဗူးလေးထဲကနေ စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုယူထုတ်ပြီးမီးညှိပြီးမှတချက်ဖွာကာ ဆိုဖာဘေးနားမှီပြီးရပ်သည်။
'မင်း...ဂစ်တာတီးမတတ်ဘူးလား...'
'အင်းလေ...မသင်ဖူးဘဲကို၊
ဒါနဲ့ ငါ့ကိုဂစ်တာတီးသင်ပေးမလား'
'အိုကေလေ...'
ပင်လယ့်ဆီကနေ ဂစ်တာယူကာဆိုဖာတစ်ဖက်စွန်းမှာပြောင်းထိုင်ပြီး ဂစ်တာကိုအနည်းငယ်အသံစမ်းသည်။
တီးတောင် တီးတောင်လောက်ကတော့မခက်ပေမယ့် သာယာတဲ့အသံထုတ်နိုင်ဖို့ကခက်နေသည်။
'ဂစ်တာတီးတာကတော့ကြည့်ရလွယ်ပေမယ့်...စိတ်ရှည်မှတတ်တာ...မှတ်ရတာလည်းများတယ်'
'မင်းဘယ်တုန်းကတည်းကတီးတာလဲ'
'အထက်တန်းတုန်းကစတီးခဲ့တာ'
'ကြာပြီပဲ'
'ငါကတော့အရမ်းဆရာကျတဲ့နည်းနဲ့သင်တာမဟုတ်ဘူး...
ကိုယ်သဘောကျတဲ့သီချင်းလေးတွေကနေလွယ်တဲ့သီချင်းတွေရွေးသင်တာ....
ပထမဆုံးညာဘက်လက်ကလက်ခတ်ကိုအရင်ကျင့်ရမှာ....ကြိုးတွေကိုလက်ကမှတ်မိတော့မှဘယ်ဘက်လက်နဲ့ပေါင်းကျင့်ရမှာ.....
ပထမဆုံးဆိုရင်းမင်းလက်ထိပ်တွေအရမ်းနာမှာပဲ...ဖြစ်ရဲ့လား...'
လက်ချောင်းတွေကိုထားပုံထားနည်းကိုစည်းကသေချာပြပေးရင်း သူ့လက်ကလေးတွေကိုအုပ်မိုးပြီးကိုင်ကာနည်းပြလိုက်၊ ပုခုံးချင်းကပူးကပ်သွားလိုက်။
အဲဒါကိုကြည်နူးနေရင်းနဲ့ စည်းရဲ့လမ်းညွှန်မှုအောက်မှာ ပင်လယ် ညံ့သက်ငြိမ်ကုပ်နေမိသည်။
ညာလက်ကလက်ခတ်သက်သက်မို့မနာပေမယ့်ဘယ်ဘက်လက်ကစတီးကြိုးပါးပါးတွေကိုဖိရတာပထမဆုံးဆိုတော့....တော်တော်နာလှပါသည်။
အလုပ်ကြမ်းတွေလုပ်ရတာနဲ့အပ်ချည်ကြိုးမျှင်လိုမျိုးစတီးကြိုးပေါ်လက်ဖျားတွေနဲ့ဖိထောက်ထားရတာက နှိုင်းယှဉ်ပြောလို့မရ။
အလုပ်ကြမ်းလုပ်ဖူးတဲ့သူဆိုပေမယ့် နာတာကတော့နာတာပါပဲ။
မိနစ်ပိုင်းတောင်မကူးခင်သေးဘဲ လက်ထိပ်တွေကျိန်းစပ်လာကာ အဲဒီကြိုးတွေကို ပင်လယ်'ထပ်မဖိချင်တော့။
'ဒီလိုနာမယ်လို့မထင်ရဘူး...တော်တော်နာတာပဲ...'
ပင်လယ်ကညည်းညည်းညူညူလုပ်နေတာကိုစည်းကကြည့်နေပြီး ဟက်ခနဲရယ်လိုက်သည်။
ပြီးမှဂစ်တာကိုလက်ပြောင်းယူလိုက်ကာ...တစ်ချက်နှစ်ချက်ခတ်၏။
'နာတယ်မလား...မင်း...ဆက်သင်နိုင်ပါ့မလား'
အဲဒီလိုမထိတထိပြောရင် ပင်လယ်ကသိပ်စိတ်တိုတတ်တာမို့ စည်းက တမင်တကာကိုပြောထုတ်သည်။
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ မခံချင်စိတ်လေးသိပ်ကြီးတတ်တဲ့ ပင်လယ်က ချက်ချင်းပဲ ဂစ်တာကိုပြန်လုလေတော့သည်။
'မင်းကငါ့ကိုအထင်သေးတာ...ကြိုးစားပြမယ်'
'နောက်ရက်မှဆက်ကျင့်ပါကွာ....နည်းနည်းနဲ့ခဏခဏကျင့်ပေးရင်ကျင့်သားရပြီး ခံနိုင်သွားမှာ
ဒီနေ့တော့လက်လျော့တော့...
အခုတော်တော်နာနေပြီမလား...
ငါကမင်းကိုတမင်မခံချင်အောင်ပြောတာပါ ပင်လယ်ရ...'
သူ့လက်ထိပ်တွေကိုလာဖိကြည့်ရင်း စည်းက ပြောလာတော့ ပင်လယ်နည်းနည်းလေးငြိမ်သွားခဲ့သည်။
စည်း'ပြောတာကလက်ခံနိုင်လောက်စရာအကြောင်းပြချက်ပဲမဟုတ်လား။
'သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက်တီးပါလား...စည်း...'
'အေးအေးလေးတွေပဲရတာနော်...မင်းအကြိုက်ဝုန်းဒိုင်းတွေနားထောင်ရမှာမဟုတ်ဘူး'
အရင်ကမနက်မနက်ဆို rock and roll နေတတ်တဲ့ပင်လယ့်အကျင့်ကိုသိထားတဲ့ စည်းက ကြိုတင်ပြီးစကားပလ္လင်ခံသည်။
ပင်လယ်ကတော့ စည်း'ရဲ့အသံနုနုလေးကိုနားထောင်ချင်တာမို့ ဘယ်သီချင်းဖြစ်ဖြစ်ကိစ္စမရှိ။
'ဆိုနေကျသီချင်းပဲတီးပါ'
ဆိုနေကျသီချင်းဆိုတာနဲ့ စည်းရဲ့လက်ကအလိုလိုလှုပ်ရှားမိလျက်သားလေးဖြစ်ကာ သာသာယာယာဂစ်တာသံလေးနဲ့ ညင်သာနွေးထွေးတဲ့စည်းရဲ့အသံလေးတို့က တမဟုတ်ချင်းမှာ ပေါင်းစည်းထွက်ပေါ်လာသည်။
(ရင်ထဲမင်းကြည့်လိုက်အချစ်ရဲ့...ငါမောပန်းလွန်းနေပြီ......
............ရင်ထဲသိမ်းဆည်းထားတဲ့အကြောင်းတွေတကယ်မောကြပ်နေပြီ.....
...........မင်းနဲ့နီးချင်ပြီ....မင်းအချစ်ရချင်ပြီ...
အချစ်မင်းမသိတဲ့လျှို့ဝှက်ချက်........ငါခံစားရင်းရူးပြီပေါ့...................
ရှင်သန်ခြင်းအသိမှာမျောလွင့်ရင်း.....စောင့်စားခဲ့သည်)
ကြားရသည့်စာသားတွေကို ရင်းနှီးသလိုဖြစ်နေသလားလို့...လက်စသတ်တော့ နေ့လည်ကတွေ့ခဲ့တဲ့ စာသားလေးတွေပဲ။
အဲဒီစာရွက်အပြာလေးထဲမှာ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကိုချရေးထားတာလို့သိလိုက်ပြီး ပင်လယ်က ကျေနပ်အားရစွာပြုံးမိသည်။
ဟား...ငါ့မှာ တွေးရင်းနဲ့ ပဟေဠိတွေဖြစ်နေတာ...
အဲဒါကြီးကသီချင်းတဲ့လား။
သီချင်းဆိုနေတဲ့စည်းရဲ့နှုတ်ခမ်းသားနုနုလေးတွေကိုငေးကြည့်ရင်း သီချင်းကြောင့်ရင်ခုန်သလား၊ စည်းရဲ့နှုတ်ခမ်းအဖွင့်အပိတ်မှာရင်ခုန်သလား မသည်းကွဲတော့ဘဲ...
ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးအလုပ်ရှုပ်လို့။
စည်း.....
မင်းရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ကဘာလဲ...လို့ငါမေးရင်...မင်းဆီကဘယ်လိုအဖြေကြားရမလဲ....သိချင်တယ်။
ဂစ်တာဆီကိုခေါင်းငိုက်စိုက်ပြီးတီးနေပေမယ့် ဘေးနားကနေပင်လယ်ကငေးစိုက်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာကိုတပ်အပ်သိသည်။
ခုန်နေတဲ့ရင်ကိုသေချာထိန်းချုပ်ပြီး အသံလေးတွေမတုန်ရီအောင်အားတင်းကာ တစ်ပုဒ်လုံးပြီးတဲ့အထိကြိုးစားတီးခတ်ခဲ့ဖြစ်သည်။
သူဆိုနေကျဒီသီချင်းကို ပင်လယ့်ရှေ့မှာဆိုခွင့်ရချင်တဲ့ဆုတောင်းလေးပြည့်သွားတဲ့အတွက် ကျေနပ်ပါသည်။
ဒီသီချင်းကိုရင်ခုန်စွာသီဆိုနေရင်းနဲ့...
ငါ့ရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်လေးကိုဒီအတိုင်းခမ်းနားစွာထိန်းသိမ်းထားချင်ပေမယ့်.....ငါထားနိုင်ပါ့မလားစိတ်ပူတယ်...ပင်လယ်...
မင်းသိနိုင်မလား...
ဒီလိုကြိတ်ပုန်းရင်ခုန်နေတာကို ဖွင့်ပြောချင်မိပေမယ့်...စိုးရွံ့နေမိတယ်...ပင်လယ်...
မင်းရဲ့တုန့်ပြန်မှုတွေကဆိုးရွားနေမယ်ဆိုရင် ငါနာကျင်ရမှာမို့လို့...အဲဒီခံစားချက်တွေကိုထိန်းထားရင်း နေရဦးမယ်။
သီချင်းလေးပြီးဆုံးသွားပြီး သူတို့နှစ်ဦးခဏတော့တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပြီးမှ.....စည်းကအရင်တိတ်ဆိတ်မှုကိုဖြိုခွင်းခဲ့သည်။
'ရင်ခုန်တယ်ဆိုတာကိုဘယ်လိုခံယူသလဲ...ပင်လယ်'
သူ့လက်ချောင်းတွေကိုပဲ ကြည်နူးစွာငေးနေတုန်းရုတ်တရက်စည်းရဲ့မေးခွန်းကြောင့် နေပင်လယ်က ကြောင်တောင်တောင်လေးဖြစ်သွားခဲ့သည်။
ဘာ...ဘာမေးလိုက်တာလဲ။
သူပဲနားကြားမှားမိသလား။
နည်းနည်းလေးဆွံ့အသွားခဲ့တဲ့ ပင်လယ့်အ
အမူအရာကြောင့် စည်းက ဟက်ခနဲရယ်လိုက်မိသည်။
ဒီကောင်လေး ဘာတွေတွေးနေလို့ သူမေးတာကိုမဖြေဘဲကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသည်မသိ။
'ဟိတ်...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ...ငါမေးတာကြားရဲ့လား...
နှလုံးရပ်သွားတာလား....'
'ရပ်စရာလား...ငါသေသွားမှာပေါ့....စည်းရ...'
'အဟား...မသိဘူးလေ...
မင်းကကြောင်တောင်တောင်လုပ်နေတော့ နှလုံးလေဖြန်းသွားတယ်ထင်နေတာ...'
'ဟာ...ဖွဟဲ့...နိမိတ်မကောင်း၊ နမာမကောင်းနဲ့...'
'ဟားဟား...ဒီနေရာကမခုန်တော့ရင်တော့ သေမှာပဲကွ...'
သူ့ရင်ဘတ်ကိုသူပုတ်ပြရင်းနဲ့ စည်းကထိုင်ရာကနေထရပ်သည်။
'မင်းဘီယာသောက်ဦးမလား...ပင်လယ်...'
'ကောင်းတာပေါ့...'
ဘီယာတစ်ဗူးစီဖောက်ပြီးမှ စည်းကစတင်မေးသည်။
'မင်း...တော်တော်သောက်နိုင်လား...ပင်လယ်...'
'ဒီလိုပါပဲ...နိုင်တယ်လဲမဟုတ်ဘူး...ဒါပေမယ့် မင်းထက်တော့ပြင်းတယ်...'
'ဟား...ငါကအမူးလွယ်တတ်တယ်ထင်တယ်...'
'မင်း....ဘယ်နှစ်ဗူးမှာမူးတယ်လို့သိသာသလဲ...'
'သတိမထားမိဘူး'
'သတိထားမိရင်မူးပြီးလဲနေပြီမလား'
'အဲလိုပဲသတိထားနေပေမယ့်မူးမူးသွားတာ'
မျက်ခုံးထူတန်းတန်းလေးကိုပင့်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ကာပြန်ဖြေတဲ့စည်းကြောင့်
သူ့ရင်လှိုက်ဖိုသွားရပြန်သည်။
နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးတွေကိုအဲဒီလိုမဲ့တိုင်း စည်းက ကလေးလေးနဲ့တူလေသည်။
'ကိုယ့်လစ်မစ်ကိုယ်သိသင့်တယ်မထင်ဘူးလား'
'ထိန်းလို့မရတာကခက်တယ်ကွ...ထိန်းသောက်နေရင်းနဲ့ ဖောက်ဖောက်သွားတတ်တာလဲ အကျင့်ဖြစ်နေပြီ'
'အေး...မင်းကသိပ်ခက်တယ်...စည်းရ၊
ခက်တာမှမင်းတယောက်ထဲမဟုတ်ဘူး....နံဘေးကလူပါခက်တာ'
ဟိုအရင်တစ်ခါတုန်းက မူးပြီးဘယ်လိုတွေဖြစ်သွားသလဲဆိုတာကိုအခုထိမှတ်မိပုံမရသေးတဲ့ စည်းက ပင်လယ့်မျက်လုံးတွေဆီကိုစူးစိုက်ကြည့်ရင်းမေးသည်။
'မင်း....ငါ့ကိုပြောပြမယ်ဆိုပြီး....အဲဒီအကြောင်း-----'
'မင်း တကယ်သိချင်လို့လား....'
နှစ်ဦးသားအကြည့်တို့ကငြိမ်သက်စူးစိုက်လွန်းနေလို့ မျက်နှာချင်းသိပ်နီးလာသလိုတောင်ခံစားရသည်။
'တခုခုကိုမင်းရင်ခုန်နေတာလို့...ခုနကမင်းပြောခဲ့တယ်နော်...စည်း...'
ဘီယာဗူးကိုစားပွဲပေါ်တင်ပြီးပင်လယ်က သူ့ကိုယ်လုံးကိုနေရာနည်းနည်းပြင်ကာ စည်းရဲ့ အနားတိုးကပ်တော့ ရင်ခုန်သံတွေကတဒိန်းဒိန်းနဲ့မြူးထူးလို့။
'မင်းရင်ခုန်တယ်ဆိုတာ ဒီလိုမျိုးလားလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်မေးကြည့်စမ်းပါ...
အဲဒါဆို မင်းမမှတ်မိတဲ့ အဲဒီညကအကြောင်းတွေကိုသိလိမ့်မယ်...'
အရင်တခါကလိုမျိုးပဲ ပင်လယ်က စည်းကို အနားတိုးပြီးပွေ့ဖက်ဖို့ပြင်တော့ စည်းက သူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထားမိသည်။
ပင်လယ်ကသူ့အနားရောက်လာတိုင်း ဒီလိုရင်ခုန်တတ်တာ အမှန်ဆိုပေမယ့် ဘာကိုလန့်မှန်းမသိဘဲ လန့်နေပြန်သည်။
'ထပ်လုပ်ပြန်ပြီလား....မင်း....တိုးမလာနဲ့....'
'.....'
တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်လာသောပင်လယ့်ကို တားဆီးနေရင်းနဲ့ ဆိုဖာပေါ်မှာသူကပက်လက်ကြီးလဲတော့မည်။
နောက်လဲဆုတ်လို့မရ၊ ရွေ့လို့မရဘဲနဲ့ ယိမ်းထိုးလာတဲ့ပင်လယ့်မျက်နှာကသိပ်နီးလာကာ ပင်လယ့်ဆီကထွက်သက်လေးတွေတောင် သူ့နှုတ်ခမ်းဆီလာတိုက်ခတ်မိတဲ့အထိ။
'ဒီအထိဆိုရောရင်ခုန်ရတာသဘောကျနေသေးလား'
နားအိမ်အနားနားဆီကပ်ပြောတဲ့လေသံကြောင့်စည်းရဲ့နှလုံးသားကပိုဆောင့်ခုန်လာပြီးမျက်လုံးတွေပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လာရင်း လူကအဆင်မပြေချင်တော့ဘူး။
ဒါ့အပြင် သူ့နှာသီးဖျားလေးကိုလက်ညိုးလေးနဲ့လာတို့နေပြန်တဲ့ပင်လယ်က တမင်သက်သက်ညှို့ယူမြှူဆွယ်နေသလိုပဲ။
အဲဒီညကအဲဒီလိုတွေဖြစ်သွားသလားဆိုတာထပ်သိချင်ပေမယ့် ပူးကပ်နေတဲ့အနေအထားကအဆင်ပြေမနေ။
'မင်း......ရပ်တော့...ပင်လယ်...'
မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီးကုန်းအော်တဲ့စည်းက တကယ့်သနားစရာလေး။
အဲဒီညတုန်းက သူ့ကိုထိပါးမြှူဆွယ်သွားတဲ့စည်းဆိုတဲ့ငမူးနဲ့ဘာမှမဆိုင်။
အဲဒီညကိုပြန်တွေးတိုင်း ကြည်နူးရင်ခုန်မိနေဆဲဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုသဘောကျစွာရယ်ရင်း...
ပင်လယ် မျက်ဝန်းလေးတွေကိုမှေးစင်းလိုက်သည်။
ပြီးမှ သူ့ရင်ဘတ်ကိုတွန်းထားတဲ့လက်ကောက်ဝတ်မှဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း လက်ဖမိုးဆီကိုအနမ်းတပွင့်ခြွေတော့ စည်းရဲ့ပုခုံးတွေကတုန်ခနဲ။
'မင်း...ဘာလုပ်တာလဲ...ပင်လယ်...'
'ဘာ...အခုမှ သနားစရာ သတ္တဝါလေးလုပ်ပြနေတာလဲ...
ဒီ့ထက်ပိုရင်ခုန်အောင်လုပ်လိုက်ရမလား...'
အခုတောင်မှ ရူးမတတ်ရင်ခုန်သံတွေမြန်နေတာ...
ဒီထက်ပိုသွားရင် အသက်ထွက်သွားမလားမပြောတတ်ပါ။
နမ်းတော့မတတ်နီးကပ်နေတဲ့ပင်လယ့်မျက်နှာနဲ့ ဝေးသွားအောင်ဆုတ်နေရင်းနဲ့ စည်းရဲ့ကိုယ်လုံးကနောက်ကိုကိုင်းကျနေပြီ။
ဒါကိုပင်လယ်ကထိန်းဖက်ထားတော့ ဆိုဖာစောင်းမှာ နှစ်ယောက်သားက ပူးပူးကပ်ကပ်။
'ဟိတ်...ပင်လယ်...မင်း နောက်ဆုတ်ကွာ...'
'အဟား...ဘာလို့လဲ...မင်းပဲ အဲဒီညကအကြောင်းသိချင်တယ်ဆိုပြီးတော့...'
'အဲဒါနဲ့ဘာဆိုင်လဲ...'
'ဆိုင်တယ်လေ...ဒီမှာ...ဆိုင်မဆိုင်သိချင်ရင်စမ်းကြည့်မလား...'
မင်းလိုပဲငါရင်ခုန်နေလို့ဆိုတဲ့စကားကိုမပြောဘဲ စည်းရဲ့လက်တွေကို သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကောက်တင်သည်။
စကားလုံးတွေထက် ရင်ခုန်သံကပေးတဲ့အဖြေကို စည်း'လွယ်လွယ်ကူကူသဘောပေါက်မယ်ဆိုရင်ဖြင့်...