ထပ္ၿပီးစည္းရဲ႕အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေတြကိုျမင္ေတြ႕ရပါဦးမွာမို႔ ေနပင္လယ္ ေပ်ာ္ပါသည္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္အခ်ိန္ေတြကိုခ်က္ခ်င္းေရြ႕ပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီး မနက္ျဖန္ဒီကေနျပန္တာနဲ႔ အိမ္ေျပာင္းဖို႔အထိပါစဥ္းစားမိသည္။
ေတာ္ၾကာေန စည္းက အထင္လြဲသြားရင္လဲမေကာင္းဘူးမို႔ စိတ္ကိုသာခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္လိုက္သည္။
အဲဒီတည္းခိုခန္းကိုလက္လြဲယူလိုက္တဲ့အေပၚကို စည္း...ဘယ္လိုထင္မလဲမသိေပမယ့္...
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အမွတ္တရမ်ားစြာရွိသည့္တည္းခိုေဆာင္က ပင္လယ့္အတြက္ေတာ့ အေရးႀကီးသည္။
အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးနဲ႔ အဲဒီဒိုင္းမြန္းေဟာက္စ္က္ိုေရာက္လာခဲ့တဲ့ မႈန္ေတေတနဲ႔စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုသူမေမ့ႏိုင္ေသး။
တကယ္လို႔မ်ား တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီတုန္းကလိုမ်ိဳး စိတ္ပင္ပန္းလို႔ဆိုၿပီး တေနရာရာကိုထပ္ထြက္သြားဖို႔စိတ္ကူးထားသည္ဆိုလွ်င္ ထပ္ၿပီး ဒိုင္းမြန္းေဟာက္ဆီကိုပဲျဖစ္ေစခ်င္သည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စည္းအတြက္ခဏထြက္ေျပးပုန္းခိုလို႔ရမည့္ေနရာေလးအျဖစ္တည္းခိုေဆာင္ကိုသူဆက္လက္ရွိေစခ်င္တာ ျဖဴစင္တဲ့ေစတနာ။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြအားလံုးက စည္း..အတြက္အမွတ္တမဲ့ဆိုရင္ေတာင္မွ...
သူ႔အတြက္ေတာ့ အမွတ္တရေတြျဖစ္ေနတာ...
အစကတည္းကသူ႔ဘက္ကမ႐ိုးသားဘူးလို႔စြပ္စြဲရင္လည္း ေက်နပ္ခ်င္ပါသည္။
ဘာလိုလိုခံစားခ်က္ေလးေတြက ခဏတာလား၊ ေရရွည္အတြက္လား ဆိုတာအတိအက်မသိေသးေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္မည့္စိတ္ကူးကေတာ့မလြဲပါဘဲ။
ရရွိေနမယ့္အခြင့္ေရးမွန္သမွ်ကိုမက္မက္ေမာေမာနဲ႔ ေရွ႕တက္တိုးၿပီး တေန႔နာက်င္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ လက္ခံႏိုင္ပါသည္။
အဲဒီအစား စည္းနဲ႔သာေရွ႕ဆက္ပတ္သက္ခြင့္ကိုသာေသခ်ာေစလို၏။
(🎋🎋🎋🎋🎋တစ္ဖက္သတ္
မရြာျဖစ္ခဲ့တဲ့မိုးတိမ္ေတြအေၾကာင္းစဥ္းစားမိေတာ့
မကုသျဖစ္လိုက္တဲ့ဒဏ္ရာေတြကနာလာတယ္
ကိုယ္ၾကင္နာခ်င္ခဲ့သမွ်နာက်င္ရတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္က
ဝန္ခံဖို႔မဝံ့မရဲခဲ့တာဆိုရင္
ကိုယ့္သတိၱေတြမရွိရျခင္းဟာ
သူျပန္မခ်စ္ႏိုင္ျခင္းနဲ႔အခ်ိဳးက်တယ္လို႔ယူဆရမွာေပါ့ေလ...)
-----------
ေရႊ႐ုပ္ကိုအလည္အပတ္ပို႔ဖို႔ပလန္ဆြဲရင္း တနဂၤေႏြေန႔အားလပ္ရက္ရထားတဲ့ မိုနာလဲသူတို႔သံုးေယာက္ၾကားထဲပါလာခဲ့သည္။
ေရႊ႐ုပ္က ကေလးတစ္ပိုင္းလူႀကီးတစ္ပိုင္းအရြယ္ေလးမို႔ကစားကြင္းသြားခ်င္ေၾကာင္းေျပာသည္။
'ေရႊပင္လယ္ကစားကြင္းသြားၾကမယ္ေနာ္...
အဲဒီမွာစီးစရာေတြစံုတယ္...'
အစီစဥ္စကတည္းက ေရႊ႐ုပ္က ဟ္ိုဟာစီးမယ္၊ ဒီဟာစီးမယ္နဲ႔...
သူစီးခ်င္တာေတြလိုက္ၾကည့္ေတာ့ အာကာသထဲတက္ပ်ံေနေလာက္တဲ့ စူပါ့စူပါမိုးပ်ံရထားေတြ၊ ကားေတြခ်ည္း။
ပင္လယ္ကအျမင့္မေၾကာက္ေပမယ့္...ဟိုဟာဒီဟာစီးရမွာေတာ့မရဲေပ။
မိုနာနဲ႔ စည္းကလည္း ကေလးမဟုတ္ေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြကိုမစီးခ်င္ေပ။
ေရႊ႐ုပ္ကလည္း သူမေလးတစ္ေယာက္ထဲမစီးခ်င္ဘဲ အားလံုးကိုပါေအာင္ေခၚသည္။
'one day pass ဝယ္ထားတာႏွေမ်ာတယ္...အားလံုးစီးရမယ္...'
'No way. မစီးဘူး...ၾကည့္ရတာေတာင္မူးတယ္'
ပင္လယ့္က္ိုၾကည့္ေတာ့ ေခြ်းေစးေတြပါပ်ံခ်င္ေနတဲ့ပံုမို႔ ေရႊ႐ုပ္ကပိုေနာက္ခ်င္လာကာတမင္အက်ပ္ကိုင္သည္။
'ဟင့္အင္း...အားလံုးစီးရမယ္...
အေနာ့္ကိုခ်စ္ရင္ ဒီတစ္ခုပဲအတူတူစီးေပး က်န္တာကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲစီးမယ္...'
အက်ပ္ကိုင္ၿပီးလက္မွတ္စစ္ဆီလက္မွတ္သြားျပကာ ေခါင္းခါေနတဲ့လူႀကီးသံုးေယာက္စလံုးကိုဆြဲထည့္သည္။
'မမကသမီးေဘးမွာေန...ကိုႀကီးတို႔ကအေနာက္သြား'
စည္းနဲ႔အတူတူျဖစ္သြားတာကိုၾကည္ႏူးေပမယ့္...ပင္လယ္...အက်ပ္႐ိုက္ေနတာ...ေဝ့လိုက္၊ ဝိုက္လိုက္၊ ဝွီးခနဲျဖတ္ဆင္းလာလိုက္၊ ျပန္တက္သြားလိုက္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုစတာႀကီးကေခါင္းကိုက္ခ်င္စရာ။
လူအုပ္ၾကားမွာဘယ္လိုမွလွည့္ၿပီးျပန္ေျပးလို႔မရတာေၾကာင့္ ေနရာမွာထိုင္ခ်ၿပီးထိုင္ခံုခါးပတ္ကိုပဲတင္းေအာင္ခ်ည္လိုက္ရသည္။
စထြက္ကတည္းက စည္းရဲ႕ခါးကိုလွမ္းဖက္တဲ့သူ႔လက္ဖ်ားေတြေအးစက္ေနတာကသိသာလြန္းသည္မို႔...စည္းကသနားၿပီး သူ႔လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ေပးထားသည္။
'မင္းကလည္းခဏပဲကြာ...သံုးမိနစ္ေလာက္ေလးကို...'
သံုးမိနစ္မေျပာနဲ႔ သံုးဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ေတာင္ သည္းမခံႏိုင္တာ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။
သူ႔လက္ကိုလာဆုပ္ထားတဲ့စည္းရဲ႕လက္ကိုပဲအားကိုးတႀကီးျပန္ဆုပ္ရင္း မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီးစီးခဲ့ရတယ္။
ေၾကာက္လို႔တသက္လံုးမစီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုစတာႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့သူနဲ႔လက္ခ်င္းဆုပ္ရက္ေလး စီးခဲ့ရေတာ့လည္း ေက်နပ္ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း အဆင္မေျပတာကအဆင္မေျပတာပဲျဖစ္ၿပီး...
ေအာက္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သန္႔စင္ခန္းေျပးကာ ေအာ့အန္ရတဲ့အထိအဆင္ဆိုးသြားခဲ့၏။
ဒါကိုေရႊ႐ုပ္ေလးကၾကည့္ရင္းေခါင္းကိုခါသည္။
"တမင္တကာဖန္တီးေပးရတာ...မတန္ဘူး...မတန္ဘူး...ကိုပင္လယ္ႀကီး ညံ့လွတယ္...'
(ဤမွစ၍ေရႊ႐ုပ္၏ခေလာက္ဆန္မႈစတင္၏။😎😎😎)
-----------
Unicode
ထပ်ပြီးစည်းရဲ့အပြုံးချိုချိုတွေကိုမြင်တွေ့ရပါဦးမှာမို့ နေပင်လယ် ပျော်ပါသည်။
ဖြစ်နိုင်ရင်အချိန်တွေကိုချက်ချင်းရွေ့ပစ်လိုက်ချင်ပြီး မနက်ဖြန်ဒီကနေပြန်တာနဲ့ အိမ်ပြောင်းဖို့အထိပါစဉ်းစားမိသည်။
တော်ကြာနေ စည်းက အထင်လွဲသွားရင်လဲမကောင်းဘူးမို့ စိတ်ကိုသာချိုးနှိမ်ပစ်လိုက်သည်။
အဲဒီတည်းခိုခန်းကိုလက်လွဲယူလိုက်တဲ့အပေါ်ကို စည်း...ဘယ်လိုထင်မလဲမသိပေမယ့်...
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အမှတ်တရများစွာရှိသည့်တည်းခိုဆောင်က ပင်လယ့်အတွက်တော့ အရေးကြီးသည်။
အလုပ်ပင်ပန်းလို့ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်လေးနဲ့ အဲဒီဒိုင်းမွန်းဟောက်စ်က်ိုရောက်လာခဲ့တဲ့ မှုန်တေတေနဲ့စည်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုသူမမေ့နိုင်သေး။
တကယ်လို့များ တနေ့နေ့တချိန်ချိန်မှာ အဲဒီတုန်းကလိုမျိုး စိတ်ပင်ပန်းလို့ဆိုပြီး တနေရာရာကိုထပ်ထွက်သွားဖို့စိတ်ကူးထားသည်ဆိုလျှင် ထပ်ပြီး ဒိုင်းမွန်းဟောက်ဆီကိုပဲဖြစ်စေချင်သည်။
ဒါ့ကြောင့် စည်းအတွက်ခဏထွက်ပြေးပုန်းခိုလို့ရမည့်နေရာလေးအဖြစ်တည်းခိုဆောင်ကိုသူဆက်လက်ရှိစေချင်တာ ဖြူစင်တဲ့စေတနာ။
အဲဒီအချိန်တွေအားလုံးက စည်း..အတွက်အမှတ်တမဲ့ဆိုရင်တောင်မှ...
သူ့အတွက်တော့ အမှတ်တရတွေဖြစ်နေတာ...
အစကတည်းကသူ့ဘက်ကမရိုးသားဘူးလို့စွပ်စွဲရင်လည်း ကျေနပ်ချင်ပါသည်။
ဘာလိုလိုခံစားချက်လေးတွေက ခဏတာလား၊ ရေရှည်အတွက်လား ဆိုတာအတိအကျမသိသေးပေမယ့် ရှေ့ဆက်မည့်စိတ်ကူးကတော့မလွဲပါဘဲ။
ရရှိနေမယ့်အခွင့်ရေးမှန်သမျှကိုမက်မက်မောမောနဲ့ ရှေ့တက်တိုးပြီး တနေ့နာကျင်ရမယ်ဆိုရင်တောင်မှ လက်ခံနိုင်ပါသည်။
အဲဒီအစား စည်းနဲ့သာရှေ့ဆက်ပတ်သက်ခွင့်ကိုသာသေချာစေလို၏။
(🎋🎋🎋🎋🎋တစ်ဖက်သတ်
မရွာဖြစ်ခဲ့တဲ့မိုးတိမ်တွေအကြောင်းစဉ်းစားမိတော့
မကုသဖြစ်လိုက်တဲ့ဒဏ်ရာတွေကနာလာတယ်
ကိုယ်ကြင်နာချင်ခဲ့သမျှနာကျင်ရတဲ့အကြောင်းပြချက်က
ဝန်ခံဖို့မဝံ့မရဲခဲ့တာဆိုရင်
ကိုယ့်သတ္တိတွေမရှိရခြင်းဟာ
သူပြန်မချစ်နိုင်ခြင်းနဲ့အချိုးကျတယ်လို့ယူဆရမှာပေါ့လေ...)
-----------
ရွှေရုပ်ကိုအလည်အပတ်ပို့ဖို့ပလန်ဆွဲရင်း တနင်္ဂနွေနေ့အားလပ်ရက်ရထားတဲ့ မိုနာလဲသူတို့သုံးယောက်ကြားထဲပါလာခဲ့သည်။
ရွှေရုပ်က ကလေးတစ်ပိုင်းလူကြီးတစ်ပိုင်းအရွယ်လေးမို့ကစားကွင်းသွားချင်ကြောင်းပြောသည်။
'ရွှေပင်လယ်ကစားကွင်းသွားကြမယ်နော်...
အဲဒီမှာစီးစရာတွေစုံတယ်...'
အစီစဉ်စကတည်းက ရွှေရုပ်က ဟ်ိုဟာစီးမယ်၊ ဒီဟာစီးမယ်နဲ့...
သူစီးချင်တာတွေလိုက်ကြည့်တော့ အာကာသထဲတက်ပျံနေလောက်တဲ့ စူပါ့စူပါမိုးပျံရထားတွေ၊ ကားတွေချည်း။
ပင်လယ်ကအမြင့်မကြောက်ပေမယ့်...ဟိုဟာဒီဟာစီးရမှာတော့မရဲပေ။
မိုနာနဲ့ စည်းကလည်း ကလေးမဟုတ်တော့ အဲဒါမျိုးတွေကိုမစီးချင်ပေ။
ရွှေရုပ်ကလည်း သူမလေးတစ်ယောက်ထဲမစီးချင်ဘဲ အားလုံးကိုပါအောင်ခေါ်သည်။
'one day pass ဝယ်ထားတာနှမျောတယ်...အားလုံးစီးရမယ်...'
'No way. မစီးဘူး...ကြည့်ရတာတောင်မူးတယ်'
ပင်လယ့်က်ိုကြည့်တော့ ချွေးစေးတွေပါပျံချင်နေတဲ့ပုံမို့ ရွှေရုပ်ကပိုနောက်ချင်လာကာတမင်အကျပ်ကိုင်သည်။
'ဟင့်အင်း...အားလုံးစီးရမယ်...
အနော့်ကိုချစ်ရင် ဒီတစ်ခုပဲအတူတူစီးပေး ကျန်တာကိုယ့်တစ်ယောက်ထဲစီးမယ်...'
အကျပ်ကိုင်ပြီးလက်မှတ်စစ်ဆီလက်မှတ်သွားပြကာ ခေါင်းခါနေတဲ့လူကြီးသုံးယောက်စလုံးကိုဆွဲထည့်သည်။
'မမကသမီးဘေးမှာနေ...ကိုကြီးတို့ကအနောက်သွား'
စည်းနဲ့အတူတူဖြစ်သွားတာကိုကြည်နူးပေမယ့်...ပင်လယ်...အကျပ်ရိုက်နေတာ...ဝေ့လိုက်၊ ဝိုက်လိုက်၊ ဝှီးခနဲဖြတ်ဆင်းလာလိုက်၊ ပြန်တက်သွားလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ ကိုစတာကြီးကခေါင်းကိုက်ချင်စရာ။
လူအုပ်ကြားမှာဘယ်လိုမှလှည့်ပြီးပြန်ပြေးလို့မရတာကြောင့် နေရာမှာထိုင်ချပြီးထိုင်ခုံခါးပတ်ကိုပဲတင်းအောင်ချည်လိုက်ရသည်။
စထွက်ကတည်းက စည်းရဲ့ခါးကိုလှမ်းဖက်တဲ့သူ့လက်ဖျားတွေအေးစက်နေတာကသိသာလွန်းသည်မို့...စည်းကသနားပြီး သူ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ပေးထားသည်။
'မင်းကလည်းခဏပဲကွာ...သုံးမိနစ်လောက်လေးကို...'
သုံးမိနစ်မပြောနဲ့ သုံးဆယ်စက္ကန့်လောက်တောင် သည်းမခံနိုင်တာ ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ။
သူ့လက်ကိုလာဆုပ်ထားတဲ့စည်းရဲ့လက်ကိုပဲအားကိုးတကြီးပြန်ဆုပ်ရင်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီးစီးခဲ့ရတယ်။
ကြောက်လို့တသက်လုံးမစီးခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုစတာကြီးပေါ်မှာ ကိုယ်သဘောကျတဲ့သူနဲ့လက်ချင်းဆုပ်ရက်လေး စီးခဲ့ရတော့လည်း ကျေနပ်ရပါတယ်။
ဒါပေမယ့်လည်း အဆင်မပြေတာကအဆင်မပြေတာပဲဖြစ်ပြီး...
အောက်ပြန်ရောက်လာချိန်မှာတော့ သန့်စင်ခန်းပြေးကာ အော့အန်ရတဲ့အထိအဆင်ဆိုးသွားခဲ့၏။
ဒါကိုရွှေရုပ်လေးကကြည့်ရင်းခေါင်းကိုခါသည်။
"တမင်တကာဖန်တီးပေးရတာ...မတန်ဘူး...မတန်ဘူး...ကိုပင်လယ်ကြီး ညံ့လှတယ်...'
(ဤမှစ၍ရွှေရုပ်၏ခလောက်ဆန်မှုစတင်၏။😎😎😎)
-----------