SEA
'မနက္ျဖန္...မင္းဦးေလးဆီသြားအံုးမလား...စည္း...'
'အင္း....မင္း...လိုက္ခဲ့မလား...ေတြ႕ၿပီးမွျပန္ေပါ့'
'အြန္း'
'ဆယ့္ႏွစ္ထိုးေနၿပီ...အိပ္ေတာ့...ငါဆိုဖာမွာပဲအိပ္လိုက္မယ္...မင္းအခန္းမင္းသြားအိပ္...'
စည္းက...သူ႔ကိုအခန္းထဲေပးအိပ္ရမလား...ဒရင္းမ္ဘက္ခ်ၿပီးသူပါအျပင္မွာအိပ္ရမလားစဥ္းစားမရဘဲျဖစ္ေနတုန္း ပင္လယ္ကဆိုဖာဆီမွာအိပ္ဖို႔ျပင္ေနၿပီ။
မနက္ျဖန္လည္းပင္လယ္တေယာက္ထဲကားေမာင္းျပန္ရမွာဆိုေတာ့ ဆိုဖာႀကီးေပၚေပးအိပ္လိုက္ရင္ ခႏၶာကိုယ္နာက်င္ကိုက္ခဲသြားမွာကိုစိတ္ပူမိသည္။
တခါတရံ ဆိုဖာေပၚအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ညေတြဆိုရင္ ႏိုးလာတာနဲ႔တကိုယ္လံုးကိုက္ခဲေနတတ္တာမို႔ ေပးအိပ္လို႔မျဖစ္ေပ။
အဲဒါနဲ႔ ဘာမွမေတြးေတာ့ဘဲဒရင္မ္းဘက္ယူထုတ္ကာစာေရးစာပြဲရဲ႕ေဘးဘက္နားခင္းခ်ၿပီး စည္းကေခါင္းအံုးေလးပါယူထုတ္လာၿပီးအိပ္ဖို႔ျပင္ေတာ့သည္။
'မင္း...အထဲမွာပဲအိပ္လိုက္ပါဆို...စည္း...'
'ရတယ္...မင္းတေနကုန္ကားေမာင္းလာရတာ...ေညာင္းေနမွာ...အထဲမွာမင္းပဲအိပ္လိုက္ပါ...မနက္ျဖန္လဲျပန္ေမာင္းသြားရအံုးမွာနဲ႔'.....
ေနာက္ၿပီး ငါ...မနက္ျဖန္ရဲ႕ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္လုပ္စရာရွိေသးတယ္
ေတာ္ရံုနဲ႔အိပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး...အိပ္ရင္လဲခဏပဲအိပ္ျဖစ္မွာ...ငါ့အခန္းထဲမွာမင္းသက္ေတာင့္သက္သာပဲအိပ္လိုက္ပါ...'
'ငါ...ရပါတယ္ဆို တရက္တေလပဲဟာ...
အားနာမေနန႔ဲ...ကိုယ့္အခန္းကိုယ္အိပ္လိုက္ပါ...'
'သြားအိပ္မွာသြားအိပ္စမ္းပါ...မင္းတေနကုန္ကားေမာင္းထားရတာ...'
တကယ္ဆို ပင္လယ္က တေယာက္ထဲတစ္ခန္းအိပ္လိုက္ရမွာကိုေၾကာက္ေနတာပါ။
ေနာက္ၿပီး ဒီအခန္းကိုလည္း ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတာျဖစ္ေတာ့ စိမ္းသက္ေနတာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔လြယ္ကူမွာမဟုတ္ေပ။
သူ႔ကိုအတင္းတိုးတိုက္ၿပီးအခန္းထဲထည့္ေပးအိပ္ေနတဲ့စည္းကလည္းဒါကိုရိပ္မိတဲ့ပံုမေပၚေတာ့...ခက္ၿပီ။
ဆံပင္ေတြကိုလက္နဲ႔ဆြဲဖြရင္း ပင္လယ္ကမပြင့္တပြင့္ေလးေျပာရေတာ့သည္။
'ငါ...ငါ.....တေယာက္ထဲအခန္းထဲမွာမျဖစ္ဘူးထင္လို႔....'
အဲဒီေတာ့မွစည္းလည္းသတိရလာကာ...ျပံဳးမိေတာ့သည္။
'ေအာ္...တေယာက္ထဲအိပ္ရေျကာက္ေနတာကိုး...
ဒါဆိုလဲဒီလိုလုပ္...
မင္းကဒရင္းမ္ဘက္နဲ႔အိပ္...ငါကဆိုဖာမွာအိပ္မယ္...အိုေကလား...'
'ၿပီးေရာ...'
အဲဒီေတာ့မွအေပးအယူတည့္သြားၿပီး ပင္လယ္ကေခါင္းအံုးေလးကိုဆြဲယူလို႔ဒရင္းမ္ဘက္ေပၚမွာလွဲအိပ္လိုက္သည္။
စည္းကေတာ့...စာေရးစာပြဲမွာလက္ပ္ေတာ့ပ္တစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္သြားကာ...ညႏွစ္နာရီေလာက္မွအလုပ္ျပတ္ခဲ့၏။
တရႉးရႉးနဲ႔အိပ္ေမာက်ေနတဲ့အသံေလးက္ိုၾကားေနရေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာတမ်ိဳးေလးျဖစ္ေနကာ...
ေဘးမွာလူတစ္ေယာက္ရွိေနတာက ကိုယ့္အတြက္ေႏြးေထြးသလိုလို၊ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေနသလိုလိုပါ။
ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တေယာက္ထဲေနလာရတဲ့ေန႔ရက္ေတြကိုေတာင္ခါးသီးခ်င္သြားခဲ့တာ...
အထီးက်န္ရတယ္ဆိုတာအဲလိုမ်ိဳးလားလို႔ေတြးမိသြားတဲ့အထိပဲ။
ဒရင္းမ္ဘက္ေပၚမွာၿငိမ္သက္ေနတဲ့ပင္လယ့္ကိုခဏခဏေငးေနျဖစ္ရင္း...
တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္တဲ့ ညခ်မ္းကိုေက်နပ္မိေနသလိုလို။
diamond house ကေန႐ုတ္တရက္အေရးႀကီးလို႔သာအိမ္ျပန္ခဲ့ရကာ...
အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက သူ႔စိတ္ေတြေလးလံေနသလိုမ်ိဳး...တခုခုက်ေပ်ာက္သြားသလိုမ်ိဳးခံစားခဲ့ရ၏။
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ရတာေပမယ့္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲျဖစ္ေနရျခင္းကဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလဲမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့။
ကုမၸဏီကိုမနက္ ရွစ္နာရီအေရာက္သြားဖို႔လိုတာမို႔...
အိပ္မွာျဖစ္ေတာ့မည္။
မနက္ျဖန္က်လွ်င္ကုမၸဏီရဲ႕ရွယ္ယာရွင္မ်ားစြာနဲ႔ေပါင္းခ်ဳပ္ေဆြးေႏြးပြဲမသြားခင္ဦးႏိုင္ဆီဝင္ရမည္။
လုပ္စရာေတြရွိတာကိုေတြးေတာစီစဥ္ေနရင္း စည္း...အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့၏။
မေန႔ကသူျပန္လာခဲ့ၿပီးဦးႏိုင္ဆီကိုတစ္ခါပဲသြားၾကည့္ရေသးသည္။
ပင္လယ္ႏွင့္အတူဦးႏိုင္ဆီသြားၿပီးမွ စည္းကအလုပ္မွာက်န္ခဲ့မည္။
ပင္လယ့္ကိုေတာ့ ေနမြန္းမေစာင္းခင္ ဒိုင္းမြန္းေဟာက္ဆီျပန္ေစမည္။
သို႔ေသာ္..ေဆးရံုေရာက္မွဦးႏိုင္ရဲ႕လူယံုကိုေခၚထားၿပီးဒ႐ိုင္ဘာလုပ္ခိုင္းဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အေၾကာင္းသိလိုက္ရတဲ့အခါ...
ပင္လယ့္ကိုကုမၸဏီပို႔ေပးဖို႔အကူညီေတာင္းရေတာ့သည္။
'အားနာေပမယ့္ ဒီေန႔ ငါ့ကိုဒ႐ိုင္ဘာလုပ္ေပးလို႔မရဘူးလား...ပင္လယ္...'
'အိုေကပါတယ္...'
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပင္လယ့္ကားစုတ္ေလးကိုအားကိုးရျခင္းအျဖစ္သို႔ေရာက္ခဲ့ကာ...တေနကုန္ရႈပ္မယ့္အလုပ္ေတြကိုစီမံခန္႔ခြဲရေတာ့သည္။
'မင္း အေပၚထပ္မလိုက္ခဲ့နဲ႔ေတာ့...
ကုမၸဏီေျမေအာက္ထပ္မွာကန္တင္းန္ရွိတယ္....အဲဒီမွာမနက္စာစားေနခဲ့...ခဏပဲငါျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္'
'မင္းကေရာမစားဘူးလား'
ႏွစ္ေယာက္စလံုးမနက္အိပ္ယာႏိုးေတာ့ တခုခုစားဖို႔အခ်ိန္မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ စည္းလည္းဆာေနေတာ့မွာကိုပင္လယ္ကသိသည္။
'အင္း....မီရင္စားတာေပါ့...ငါ့ကတ္ေပးခဲ့မယ္....
အဲဒါနဲ႔ပိုက္ဆံရွင္းလိုက္လို႔ရတယ္...'
ေငြရွင္းဖို႔ကတ္ေလးကိုရွာၾကည့္ေတာ့မွ ထားေနက်ေနရာမွာကတ္ကိုမေတြ႕ရေတာ့ပါ။
စည္းလဲအလ်င္လိုေနတာမို႔ ရွာေဖြေနဖို႔စိတ္မကူးေတာ့ဘဲ အေႂကြးကတ္ေတြေရာ၊ ဘာညာကတ္ေတြပါ ကတ္ေပါင္းစံုထည့္ေသာအိတ္အေသးေလးကိုပင္လယ့္လက္ထဲထည့္ေပးခဲ့သည္...။
'ကိုယ့္ဘာသာရွာလိုက္ေတာ့...ငါ့နာမည္နဲ႔ကုမၸဏီနာမည္ေရးထားတဲ့ကတ္ျပားအျပာေရာင္ေလးပဲ...'
သူေပးထားခဲ့တဲ့အိတ္ေလးကိုကိုင္လို႔ ပင္လယ္...တေယာက္ထဲက်န္ခဲ့ရတာ...ဘာကိုမေက်နပ္မွန္းမသိပါ။
စည္းေျပာတဲ့အတိုင္း အိတ္ကိုရွာေဖြေမႊေႏွာက္ၾကည့္ေတာ့...ကုမၸဏီနာမည္နဲ႔ကတ္အျပာေရာင္ေလးကိုေတြ႕ရသည္။
ကတ္ေပၚမွာေရးထားတဲ့နာမည္ကိုဖတ္မိေတာ့မွတအံ့တၾသ...
SEA
ပင္လယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ SEA...စည္း...!..
စာလံုးေလးေတြေပါင္းေနရင္း နႈတ္ဖ်ားကလည္း စည္း'လို႔ေခၚေနမိရင္း...
အစကတည္းကမရိပ္မိခဲ့တာကိုလည္း အံ့ၾသေနရင္း...
ဘာသိဘာသာေနၿပီးတစ္ခြန္းမွဖြင့္ဟေျပာမလာတဲ့စည္းကိုလည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရင္း...
ကင္န္တင္းန္းထဲမွာ ပင္လယ္မနက္စာစားၿပီးခ်ိန္က်မွ ကြက္တိပဲ စည္းကျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။
'မနက္စာစားၿပီးၿပီလား...ပင္လယ္...
ငါတို႔ေနာက္တေနရာသြားရေအာင္'
'ဟင္...ခ်က္ခ်င္းႀကီး...မင္းေရာ...ဘာမွမစားေတာ့ဘူးလား'
'အင္း...ရတယ္....ငါကအဲလိုေနေနက်ပဲ'
စည္းကဘာမွအေရးမႀကီးသလိုနဲ႔ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ တကယ္စိတ္ထဲမွာမေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။
တကယ္လို႔သာ ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးသူ႔ပုခံုးေပၚေရာက္လာခဲ့လွ်င္...ဒီပံုစံႀကီးအတိုင္းျဖစ္သြားရင္ ခက္ေခ်ေသးရဲ႕။
ဒါေပမယ့္လည္း...စည္းမွာေစ့စပ္ထားတဲ့မိန္းကေလးရွိတာပဲမို႔ တနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့အဆင္ေျပေလာက္သည္ဟုေတြးေနမိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ္လို႔လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကရင္...ဆိုတဲ့ အေတြးေလးဆက္ေတြးမိေတာ့ ဝမ္းသာေပးရမည့္အစား ရင္ထဲမွာသိသိသာသာေလးေဆြးလို႔...
ဘာကိုဝမ္းနည္းခ်င္မွန္းမသိဘဲ ဝမ္းနည္းသလိုလိုနဲ႔ရင္ထဲမွာဆို႔နင့္လာသည္။
ေရွ႕တပတ္ေလာက္က အလြန္ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့ေသာေႏြရာသီက ေနာက္ဆံုးေန႔မွာအခါးသက္ဆံုးျဖစ္ေနခဲ့ကာ...
အတူတူရွိေနရတာေတာင္မွမေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
ကားအစုတ္ေလးနဲ႔ စည္းကို သူ ဟိုလိုက္ပို႔ဒီလိုက္ပို႔ျဖင့္...ေန႔လည္တစ္နာရီထိုးခဲ့သည္။
အဲဒီအခ်ိန္ ကုမၸဏီျပန္ေတာ့မွစည္းကမနက္နဲ႔ေန႔လည္စာကိုေပါင္းစားတာကိုျမင္ရ၏။
ဒါေတာင္မွ စားေနတုန္းေလးမွာ ဖုန္းခဏခဏဝင္လာတတ္ၿပီး ထမင္းေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္စားေနတာမေတြ႕ရပါ။
'အၿမဲအဲလိုဆို...မင္း...ပင္ပန္းမွာေပါ့...
စားရျပန္ေတာ့လဲ အေႏွာင့္ယွက္ကမကင္းဘူး...'
'အၿမဲေတာ့မဟုတ္ဘူး'
စည္းက သူ႔ဦးေလးရဲ႕ကုမၸဏီတစ္ခုလံုးကိုလက္လြဲမယူရေသးဘူးလို႔ေျပာျပထားလို႔ ... ပင္လယ္ကဆက္ေမးပါသည္။
'ဒီကုမၸဏီတခုလံုးအတြက္မင္းအလုပ္လုပ္ေပးေနရတာလား..'
'အဲလိုေတာ့မဟုတ္ဘူး...ဒီမွာကေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီအစုႀကီးလိုျဖစ္ေနတာ...
အရင္ကေတာ့ ဦးႏိုင္ကဒီဇိုင္းပိုင္းမွာဌာနမွဴးေပါ့...
အခုေတာ့ ငါကယာယီတာဝန္ယူတယ္...
အဲဒါအျပင္ ကုမၸဏီမွာရွယ္ယာ30% ပါေသးတဲ့အတြက္ မန္ေနးဂ်င္းပိုင္းကိုပါမိုနာနဲ႔တြဲၿပီးျကည့္ေပးရတယ္...
သူတို႔မိဘေတြကရွယ္ယာပိုမ်ားေတာ့ အလုပ္လည္း သူမကပဲပိုလုပ္ရတာ...
ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားရံုးေတြနဲ႔ဆက္ႏြယ္လာတဲ့ဟာမွန္သမွ်ကဦးႏိုင္ကတာဝန္ယူရတယ္...'
သူေျပာေနတာေတြကို မ်က္လံုးေလးေတြလက္လက္ေတာက္ၿပီးပင္လယ္ကနားေထာင္ေနခဲ့တာကိုၾကည့္ေနရင္း စည္းကျပံဳးသည္။
ကုမၸဏီကိစၥေတြ၊ အလုပ္ကိစၥေတြဘာတစ္ခုမွနားလည္ပံုမရတဲ့ပင္လယ္ကစည္းကိုပဲအထင္တႀကီးေငးေနမိ၏။
'အလုပ္ေတာ္ေတာ္ရႈပ္မွာေနာ္...အဲလိုႀကီးဆို ငါ ေသသြားႏိုင္လားမသိဘူး...'
'ပင္လယ္...မင္းလည္းေလလြင့္ေနတာရပ္ၿပီးတခုခုလုပ္သင့္ၿပီလို႔ငါထင္တယ္..'
သူ႔ကိုေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလိုသေဘာထားေနမိေတာ့ ဆံုးမသလိုေလးေျပာျဖစ္သည္။
ေနပင္လယ္ကေတာ့ေတြေဝေနခဲ့ရင္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ။
'-----'
'မင္းျပန္သင့္ၿပီ...ကားနားအထိပို႔ေပးမယ္'
နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ေန႔လည္ႏွစ္နာရီခြဲေတာ့မွာမို႔ ဒီအခ်ိန္ျပန္သြားရင္ ညမနက္ခင္ဟိုကိုေရာက္မွာဆိုေတာ့ကြက္တိ။
'ကားကအေျခေနအဆင္ေျပေနရဲ႕လား'
'ေကာင္းေနတာပဲ...'
'ဂ႐ုစိုက္သြား...ညခုနစ္နာရီေလာက္ေတာ့ဟိုဘက္ကိုျပန္ေရာက္မွာထင္တယ္...'
နာရီကိုေရတြက္ရင္းစည္းက သူ႔ပုခံုးေလးကိုလွမ္းပုတ္သည္။
အလုပ္ေတြရႈပ္ေနမွာဆိုေတာ့ စည္းကသူ႔ကိုေမ့ေနမလားလို႔ေတြးေနမိရင္း သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘဲထပ္ေမးမိသည္။
'မင္းဟိုကိုျပန္ခဲ့ဦးမလား'
'----အင္း......ဘယ္ေလာက္ထပ္ၾကာမလဲမသိဘူး....အေျခေနအရေပါ့....'
ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ ဒီေမးခြန္းကိုေမးလာတာျဖစ္ေနေန
သူတို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ရင္ထဲမွာ ခံစားခ်က္ကိုယ္စီရွိေနတာကိုသိလိုက္ရေတာ့...ေဆြးသြားခဲ့၏။
ဒါေပမယ့္လည္း ႏွစ္ဦးသားလံုးဟန္ေဆာင္ျပံဳးေနခဲ့ၾကရင္း ရယ္ေမာလို႔နႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
'ငါျပန္ၿပီ...စည္း....မင္းအစားအေသာက္ဂ႐ုစိုက္ပါ...အလုပ္လုပ္ေနေပမယ့္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလဲေနပါဦး...
စိတ္အဖိစီးမခံန႔ဲ့....'
'အင္း......'
ထံုးစံအတိုင္း အင္းတစ္လံုးထဲနဲ႔စကားစျပတ္သြားသည္။
ဒါေပမယ့္ ကားထဲဝင္ၿပီးမွ႐ုတ္တရက္ပင္လယ္ကေခါင္းေလးကိုအျပင္ထုတ္လိုက္ၿပီး နႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုစုဝိုင္းပစ္သည္။
'မြ...'
ၿပီးေတာ့မွမခ်ိဳမခ်ဥ္ေလးရယ္ျပ၏။
'ငါ့ကိုလြမ္းေနေနာ္'
'မင္း...ဝဲစားေလး...'
ေအာ္ဟစ္သံေလးကိုထားခဲ့ၿပီး ပင္လယ့္ကားစုတ္ေလးကဘီးလံုးေလးလိမ့္လို႔ေဝးသြားခဲ့၏။
ႏွစ္ဦးသားျပံဳးေနခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေလးလံေနခဲ့၏။
အခ်ိန္တန္လို႔ခြဲခြာရတာမို႔သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ။
သူ႔ေနရာနဲ႔သူကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ဆိုေပမယ့္...
ကိုယ့္ေနရာကဘယ္မွာမွန္းမသိေသးတဲ့ ပင္လယ္ကေတာ့ျပန္စရာေနရာေကာင္းေကာင္းရွိမေနခဲ့ဘူး။
အခုျပန္သြားေနတဲ့ဒိုင္းမြနး္ေဟာက္စ္ကခဏတည္းခိုရာသက္သက္သာ.....။
ငယ္ရြယ္မသြားေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ႀကီးျပင္းလာတဲ့အသက္ရြယ္အေၾကာင္းကိုေလးေလးနက္နက္ေတြးမိေတာ့ ရင္ထဲမွာပိုေလးလံသြားခဲ့သည္။
သူ...
ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ေနၿပီလားမသိေတာ့။
Unicode
SEA
'မနက်ဖြန်...မင်းဦးလေးဆီသွားအုံးမလား...စည်း...'
'အင်း....မင်း...လိုက်ခဲ့မလား...တွေ့ပြီးမှပြန်ပေါ့'
'အွန်း'
'ဆယ့်နှစ်ထိုးနေပြီ...အိပ်တော့...ငါဆိုဖာမှာပဲအိပ်လိုက်မယ်...မင်းအခန်းမင်းသွားအိပ်...'
စည်းက...သူ့ကိုအခန်းထဲပေးအိပ်ရမလား...ဒရင်းမ်ဘက်ချပြီးသူပါအပြင်မှာအိပ်ရမလားစဉ်းစားမရဘဲဖြစ်နေတုန်း ပင်လယ်ကဆိုဖာဆီမှာအိပ်ဖို့ပြင်နေပြီ။
မနက်ဖြန်လည်းပင်လယ်တယောက်ထဲကားမောင်းပြန်ရမှာဆိုတော့ ဆိုဖာကြီးပေါ်ပေးအိပ်လိုက်ရင် ခန္ဓာကိုယ်နာကျင်ကိုက်ခဲသွားမှာကိုစိတ်ပူမိသည်။
တခါတရံ ဆိုဖာပေါ်အိပ်ပျော်သွားတဲ့ညတွေဆိုရင် နိုးလာတာနဲ့တကိုယ်လုံးကိုက်ခဲနေတတ်တာမို့ ပေးအိပ်လို့မဖြစ်ပေ။
အဲဒါနဲ့ ဘာမှမတွေးတော့ဘဲဒရင်မ်းဘက်ယူထုတ်ကာစာရေးစာပွဲရဲ့ဘေးဘက်နားခင်းချပြီး စည်းကခေါင်းအုံးလေးပါယူထုတ်လာပြီးအိပ်ဖို့ပြင်တော့သည်။
'မင်း...အထဲမှာပဲအိပ်လိုက်ပါဆို...စည်း...'
'ရတယ်...မင်းတနေကုန်ကားမောင်းလာရတာ...ညောင်းနေမှာ...အထဲမှာမင်းပဲအိပ်လိုက်ပါ...မနက်ဖြန်လဲပြန်မောင်းသွားရအုံးမှာနဲ့'.....
နောက်ပြီး ငါ...မနက်ဖြန်ရဲ့ဆွေးနွေးပွဲအတွက်လုပ်စရာရှိသေးတယ်
တော်ရုံနဲ့အိပ်ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး...အိပ်ရင်လဲခဏပဲအိပ်ဖြစ်မှာ...ငါ့အခန်းထဲမှာမင်းသက်တောင့်သက်သာပဲအိပ်လိုက်ပါ...'
'ငါ...ရပါတယ်ဆို တရက်တလေပဲဟာ...
အားနာမနေနဲ့...ကိုယ့်အခန်းကိုယ်အိပ်လိုက်ပါ...'
'သွားအိပ်မှာသွားအိပ်စမ်းပါ...မင်းတနေကုန်ကားမောင်းထားရတာ...'
တကယ်ဆို ပင်လယ်က တယောက်ထဲတစ်ခန်းအိပ်လိုက်ရမှာကိုကြောက်နေတာပါ။
နောက်ပြီး ဒီအခန်းကိုလည်း ပထမဆုံးရောက်ဖူးတာဖြစ်တော့ စိမ်းသက်နေတာကြောင့် တစ်ယောက်ထဲအိပ်ပျော်ဖို့လွယ်ကူမှာမဟုတ်ပေ။
သူ့ကိုအတင်းတိုးတိုက်ပြီးအခန်းထဲထည့်ပေးအိပ်နေတဲ့စည်းကလည်းဒါကိုရိပ်မိတဲ့ပုံမပေါ်တော့...ခက်ပြီ။
ဆံပင်တွေကိုလက်နဲ့ဆွဲဖွရင်း ပင်လယ်ကမပွင့်တပွင့်လေးပြောရတော့သည်။
'ငါ...ငါ.....တယောက်ထဲအခန်းထဲမှာမဖြစ်ဘူးထင်လို့....'
အဲဒီတော့မှစည်းလည်းသတိရလာကာ...ပြုံးမိတော့သည်။
'အော်...တယောက်ထဲအိပ်ရကြောက်နေတာကိုး...
ဒါဆိုလဲဒီလိုလုပ်...
မင်းကဒရင်းမ်ဘက်နဲ့အိပ်...ငါကဆိုဖာမှာအိပ်မယ်...အိုကေလား...'
'ပြီးရော...'
အဲဒီတော့မှအပေးအယူတည့်သွားပြီး ပင်လယ်ကခေါင်းအုံးလေးကိုဆွဲယူလို့ဒရင်းမ်ဘက်ပေါ်မှာလှဲအိပ်လိုက်သည်။
စည်းကတော့...စာရေးစာပွဲမှာလက်ပ်တော့ပ်တစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်သွားကာ...ညနှစ်နာရီလောက်မှအလုပ်ပြတ်ခဲ့၏။
တရှူးရှူးနဲ့အိပ်မောကျနေတဲ့အသံလေးက်ိုကြားနေရတော့လည်း ရင်ထဲမှာတမျိုးလေးဖြစ်နေကာ...
ဘေးမှာလူတစ်ယောက်ရှိနေတာက ကိုယ့်အတွက်နွေးထွေးသလိုလို၊ လုံခြုံစိတ်ချရနေသလိုလိုပါ။
ဘာမှလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ တယောက်ထဲနေလာရတဲ့နေ့ရက်တွေကိုတောင်ခါးသီးချင်သွားခဲ့တာ...
အထီးကျန်ရတယ်ဆိုတာအဲလိုမျိုးလားလို့တွေးမိသွားတဲ့အထိပဲ။
ဒရင်းမ်ဘက်ပေါ်မှာငြိမ်သက်နေတဲ့ပင်လယ့်ကိုခဏခဏငေးနေဖြစ်ရင်း...
တစ်ယောက်ထဲမဟုတ်တဲ့ ညချမ်းကိုကျေနပ်မိနေသလိုလို။
diamond house ကနေရုတ်တရက်အရေးကြီးလို့သာအိမ်ပြန်ခဲ့ရကာ...
အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းက သူ့စိတ်တွေလေးလံနေသလိုမျိုး...တခုခုကျပျောက်သွားသလိုမျိုးခံစားခဲ့ရ၏။
ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ရောက်ခဲ့ရတာပေမယ့် မပျော်နိုင်ဘဲဖြစ်နေရခြင်းကဘာ့ကြောင့်များလဲမစဉ်းစားနိုင်တော့။
ကုမ္ပဏီကိုမနက် ရှစ်နာရီအရောက်သွားဖို့လိုတာမို့...
အိပ်မှာဖြစ်တော့မည်။
မနက်ဖြန်ကျလျှင်ကုမ္ပဏီရဲ့ရှယ်ယာရှင်များစွာနဲ့ပေါင်းချုပ်ဆွေးနွေးပွဲမသွားခင်ဦးနိုင်ဆီဝင်ရမည်။
လုပ်စရာတွေရှိတာကိုတွေးတောစီစဉ်နေရင်း စည်း...အိပ်ပျော်ခဲ့၏။
မနေ့ကသူပြန်လာခဲ့ပြီးဦးနိုင်ဆီကိုတစ်ခါပဲသွားကြည့်ရသေးသည်။
ပင်လယ်နှင့်အတူဦးနိုင်ဆီသွားပြီးမှ စည်းကအလုပ်မှာကျန်ခဲ့မည်။
ပင်လယ့်ကိုတော့ နေမွန်းမစောင်းခင် ဒိုင်းမွန်းဟောက်ဆီပြန်စေမည်။
သို့သော်..ဆေးရုံရောက်မှဦးနိုင်ရဲ့လူယုံကိုခေါ်ထားပြီးဒရိုင်ဘာလုပ်ခိုင်းဖို့ အဆင်မပြေတဲ့အကြောင်းသိလိုက်ရတဲ့အခါ...
ပင်လယ့်ကိုကုမ္ပဏီပို့ပေးဖို့အကူညီတောင်းရတော့သည်။
'အားနာပေမယ့် ဒီနေ့ ငါ့ကိုဒရိုင်ဘာလုပ်ပေးလို့မရဘူးလား...ပင်လယ်...'
'အိုကေပါတယ်...'
ဒီလိုနဲ့ပဲ ပင်လယ့်ကားစုတ်လေးကိုအားကိုးရခြင်းအဖြစ်သို့ရောက်ခဲ့ကာ...တနေကုန်ရှုပ်မယ့်အလုပ်တွေကိုစီမံခန့်ခွဲရတော့သည်။
'မင်း အပေါ်ထပ်မလိုက်ခဲ့နဲ့တော့...
ကုမ္ပဏီမြေအောက်ထပ်မှာကန်တင်းန်ရှိတယ်....အဲဒီမှာမနက်စာစားနေခဲ့...ခဏပဲငါပြန်ဆင်းလာခဲ့မယ်'
'မင်းကရောမစားဘူးလား'
နှစ်ယောက်စလုံးမနက်အိပ်ယာနိုးတော့ တခုခုစားဖို့အချိန်မရှိခဲ့တာကြောင့် စည်းလည်းဆာနေတော့မှာကိုပင်လယ်ကသိသည်။
'အင်း....မီရင်စားတာပေါ့...ငါ့ကတ်ပေးခဲ့မယ်....
အဲဒါနဲ့ပိုက်ဆံရှင်းလိုက်လို့ရတယ်...'
ငွေရှင်းဖို့ကတ်လေးကိုရှာကြည့်တော့မှ ထားနေကျနေရာမှာကတ်ကိုမတွေ့ရတော့ပါ။
စည်းလဲအလျင်လိုနေတာမို့ ရှာဖွေနေဖို့စိတ်မကူးတော့ဘဲ အကြွေးကတ်တွေရော၊ ဘာညာကတ်တွေပါ ကတ်ပေါင်းစုံထည့်သောအိတ်အသေးလေးကိုပင်လယ့်လက်ထဲထည့်ပေးခဲ့သည်...။
'ကိုယ့်ဘာသာရှာလိုက်တော့...ငါ့နာမည်နဲ့ကုမ္ပဏီနာမည်ရေးထားတဲ့ကတ်ပြားအပြာရောင်လေးပဲ...'
သူပေးထားခဲ့တဲ့အိတ်လေးကိုကိုင်လို့ ပင်လယ်...တယောက်ထဲကျန်ခဲ့ရတာ...ဘာကိုမကျေနပ်မှန်းမသိပါ။
စည်းပြောတဲ့အတိုင်း အိတ်ကိုရှာဖွေမွှေနှောက်ကြည့်တော့...ကုမ္ပဏီနာမည်နဲ့ကတ်အပြာရောင်လေးကိုတွေ့ရသည်။
ကတ်ပေါ်မှာရေးထားတဲ့နာမည်ကိုဖတ်မိတော့မှတအံ့တသြ...
SEA
ပင်လယ်ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ SEA...စည်း...!..
စာလုံးလေးတွေပေါင်းနေရင်း နှုတ်ဖျားကလည်း စည်း'လို့ခေါ်နေမိရင်း...
အစကတည်းကမရိပ်မိခဲ့တာကိုလည်း အံ့သြနေရင်း...
ဘာသိဘာသာနေပြီးတစ်ခွန်းမှဖွင့်ဟပြောမလာတဲ့စည်းကိုလည်း မကျေမနပ်ဖြစ်နေရင်း...
ကင်န်တင်းန်းထဲမှာ ပင်လယ်မနက်စာစားပြီးချိန်ကျမှ ကွက်တိပဲ စည်းကပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။
'မနက်စာစားပြီးပြီလား...ပင်လယ်...
ငါတို့နောက်တနေရာသွားရအောင်'
'ဟင်...ချက်ချင်းကြီး...မင်းရော...ဘာမှမစားတော့ဘူးလား'
'အင်း...ရတယ်....ငါကအဲလိုနေနေကျပဲ'
စည်းကဘာမှအရေးမကြီးသလိုနဲ့ပြန်ဖြေလိုက်တော့ တကယ်စိတ်ထဲမှာမကောင်းဖြစ်သွားမိသည်။
တကယ်လို့သာ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးသူ့ပုခုံးပေါ်ရောက်လာခဲ့လျှင်...ဒီပုံစံကြီးအတိုင်းဖြစ်သွားရင် ခက်ချေသေးရဲ့။
ဒါပေမယ့်လည်း...စည်းမှာစေ့စပ်ထားတဲ့မိန်းကလေးရှိတာပဲမို့ တနည်းနည်းနဲ့တော့အဆင်ပြေလောက်သည်ဟုတွေးနေမိသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် တကယ်လို့လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့ကြရင်...ဆိုတဲ့ အတွေးလေးဆက်တွေးမိတော့ ဝမ်းသာပေးရမည့်အစား ရင်ထဲမှာသိသိသာသာလေးဆွေးလို့...
ဘာကိုဝမ်းနည်းချင်မှန်းမသိဘဲ ဝမ်းနည်းသလိုလိုနဲ့ရင်ထဲမှာဆို့နင့်လာသည်။
ရှေ့တပတ်လောက်က အလွန်ချိုမြိန်ခဲ့သောနွေရာသီက နောက်ဆုံးနေ့မှာအခါးသက်ဆုံးဖြစ်နေခဲ့ကာ...
အတူတူရှိနေရတာတောင်မှမပျော်ရွှင်နိုင်တော့ပါ။
ကားအစုတ်လေးနဲ့ စည်းကို သူ ဟိုလိုက်ပို့ဒီလိုက်ပို့ဖြင့်...နေ့လည်တစ်နာရီထိုးခဲ့သည်။
အဲဒီအချိန် ကုမ္ပဏီပြန်တော့မှစည်းကမနက်နဲ့နေ့လည်စာကိုပေါင်းစားတာကိုမြင်ရ၏။
ဒါတောင်မှ စားနေတုန်းလေးမှာ ဖုန်းခဏခဏဝင်လာတတ်ပြီး ထမင်းတောင်ဖြောင့်အောင်စားနေတာမတွေ့ရပါ။
'အမြဲအဲလိုဆို...မင်း...ပင်ပန်းမှာပေါ့...
စားရပြန်တော့လဲ အနှောင့်ယှက်ကမကင်းဘူး...'
'အမြဲတော့မဟုတ်ဘူး'
စည်းက သူ့ဦးလေးရဲ့ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးကိုလက်လွဲမယူရသေးဘူးလို့ပြောပြထားလို့ ... ပင်လယ်ကဆက်မေးပါသည်။
'ဒီကုမ္ပဏီတခုလုံးအတွက်မင်းအလုပ်လုပ်ပေးနေရတာလား..'
'အဲလိုတော့မဟုတ်ဘူး...ဒီမှာကဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီအစုကြီးလိုဖြစ်နေတာ...
အရင်ကတော့ ဦးနိုင်ကဒီဇိုင်းပိုင်းမှာဌာနမှူးပေါ့...
အခုတော့ ငါကယာယီတာဝန်ယူတယ်...
အဲဒါအပြင် ကုမ္ပဏီမှာရှယ်ယာ30% ပါသေးတဲ့အတွက် မန်နေးဂျင်းပိုင်းကိုပါမိုနာနဲ့တွဲပြီးကြည့်ပေးရတယ်...
သူတို့မိဘတွေကရှယ်ယာပိုများတော့ အလုပ်လည်း သူမကပဲပိုလုပ်ရတာ...
ဒါပေမယ့် နိုင်ငံခြားရုံးတွေနဲ့ဆက်နွယ်လာတဲ့ဟာမှန်သမျှကဦးနိုင်ကတာဝန်ယူရတယ်...'
သူပြောနေတာတွေကို မျက်လုံးလေးတွေလက်လက်တောက်ပြီးပင်လယ်ကနားထောင်နေခဲ့တာကိုကြည့်နေရင်း စည်းကပြုံးသည်။
ကုမ္ပဏီကိစ္စတွေ၊ အလုပ်ကိစ္စတွေဘာတစ်ခုမှနားလည်ပုံမရတဲ့ပင်လယ်ကစည်းကိုပဲအထင်တကြီးငေးနေမိ၏။
'အလုပ်တော်တော်ရှုပ်မှာနော်...အဲလိုကြီးဆို ငါ သေသွားနိုင်လားမသိဘူး...'
'ပင်လယ်...မင်းလည်းလေလွင့်နေတာရပ်ပြီးတခုခုလုပ်သင့်ပြီလို့ငါထင်တယ်..'
သူ့ကိုဆွေမျိုးသားချင်းလိုသဘောထားနေမိတော့ ဆုံးမသလိုလေးပြောဖြစ်သည်။
နေပင်လယ်ကတော့တွေဝေနေခဲ့ရင်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။
'-----'
'မင်းပြန်သင့်ပြီ...ကားနားအထိပို့ပေးမယ်'
နာရီကိုကြည့်တော့နေ့လည်နှစ်နာရီခွဲတော့မှာမို့ ဒီအချိန်ပြန်သွားရင် ညမနက်ခင်ဟိုကိုရောက်မှာဆိုတော့ကွက်တိ။
'ကားကအခြေနေအဆင်ပြေနေရဲ့လား'
'ကောင်းနေတာပဲ...'
'ဂရုစိုက်သွား...ညခုနစ်နာရီလောက်တော့ဟိုဘက်ကိုပြန်ရောက်မှာထင်တယ်...'
နာရီကိုရေတွက်ရင်းစည်းက သူ့ပုခုံးလေးကိုလှမ်းပုတ်သည်။
အလုပ်တွေရှုပ်နေမှာဆိုတော့ စည်းကသူ့ကိုမေ့နေမလားလို့တွေးနေမိရင်း သံယောဇဉ်မပြတ်နိုင်ဘဲထပ်မေးမိသည်။
'မင်းဟိုကိုပြန်ခဲ့ဦးမလား'
'----အင်း......ဘယ်လောက်ထပ်ကြာမလဲမသိဘူး....အခြေနေအရပေါ့....'
ဘာအကြောင်းနဲ့ ဒီမေးခွန်းကိုမေးလာတာဖြစ်နေနေ
သူတို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရင်ထဲမှာ ခံစားချက်ကိုယ်စီရှိနေတာကိုသိလိုက်ရတော့...ဆွေးသွားခဲ့၏။
ဒါပေမယ့်လည်း နှစ်ဦးသားလုံးဟန်ဆောင်ပြုံးနေခဲ့ကြရင်း ရယ်မောလို့နှုတ်ဆက်ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
'ငါပြန်ပြီ...စည်း....မင်းအစားအသောက်ဂရုစိုက်ပါ...အလုပ်လုပ်နေပေမယ့်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလဲနေပါဦး...
စိတ်အဖိစီးမခံနဲ့့....'
'အင်း......'
ထုံးစံအတိုင်း အင်းတစ်လုံးထဲနဲ့စကားစပြတ်သွားသည်။
ဒါပေမယ့် ကားထဲဝင်ပြီးမှရုတ်တရက်ပင်လယ်ကခေါင်းလေးကိုအပြင်ထုတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုစုဝိုင်းပစ်သည်။
'မွ...'
ပြီးတော့မှမချိုမချဉ်လေးရယ်ပြ၏။
'ငါ့ကိုလွမ်းနေနော်'
'မင်း...ဝဲစားလေး...'
အော်ဟစ်သံလေးကိုထားခဲ့ပြီး ပင်လယ့်ကားစုတ်လေးကဘီးလုံးလေးလိမ့်လို့ဝေးသွားခဲ့၏။
နှစ်ဦးသားပြုံးနေခဲ့ပေမယ့် ရင်ထဲမှာလေးလံနေခဲ့၏။
အချိန်တန်လို့ခွဲခွာရတာမို့သိပ်တော့မဆန်းပါ။
သူ့နေရာနဲ့သူကိုယ့်နေရာနဲ့ကိုယ်ဆိုပေမယ့်...
ကိုယ့်နေရာကဘယ်မှာမှန်းမသိသေးတဲ့ ပင်လယ်ကတော့ပြန်စရာနေရာကောင်းကောင်းရှိမနေခဲ့ဘူး။
အခုပြန်သွားနေတဲ့ဒိုင်းမွနး်ဟောက်စ်ကခဏတည်းခိုရာသက်သက်သာ.....။
ငယ်ရွယ်မသွားတော့ဘဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကြီးပြင်းလာတဲ့အသက်ရွယ်အကြောင်းကိုလေးလေးနက်နက်တွေးမိတော့ ရင်ထဲမှာပိုလေးလံသွားခဲ့သည်။
သူ...
ပြောင်းလဲချိန်တန်နေပြီလားမသိတော့။