ခ်ိဳေသာဒဏ္ရာ
စည္း'...မနက္လင္းခါနီးမွအိပ္လို႔ရသြားေပမယ့္မ်က္ႏွာေပၚက်ဲျပန္႔လာတဲ့ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေျကာင့္ ဆက္အိပ္လို႔မရေတာ့ပါ။
နာရီကိုၾကည့္ေတာ့မနက္ရွစ္နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေသခ်ာမအိပ္ခဲ့ရေတာ့ေခါင္းကသိပ္မၾကည္လင္ခ်င္ပါ။
ေအာက္ထပ္ဆင္းလာေတာ့...ေဘစင္မွာပင္လယ္'မ်က္ႏွာသစ္ေနတာေတြ႕ရၿပီး...သူလဲႏိုးလာတာမၾကာေသးဘူးပဲလို႔သိလိုက္သည္။
ေဘစင္ထဲေခါင္းငိုက္စိုက္ၿပီးမ်က္ႏွာသစ္ေနတဲ့ပက္လယ့္နံေဘးကို ေဇယ်ကေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။
'ပင္လယ္...ဒီေန႔ညေနမင္းကိုေရကူးၿပိဳင္ဖို႔စိန္ေခၚတယ္....ဒီတေခါက္ေတာ့အႏိုင္အရံႈးေသခ်ာကြဲျပားမွျဖစ္မယ္'
ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကဒီစကားကိုေျပာဖို႔ေစာင့္ေနမွန္းမသိတဲ့ေဇယ်က တက္ႂကြေနတဲ့ပံုေလးနဲ႔ ပင္လယ့္ရဲ႕ပုခံုးကိုပါပုတ္လိုက္ေသး၏။
လာျပန္ၿပီ...မနက္ေစာေစာစီးစီး..
ကြ်တ္စ္...
ပင္လယ္က စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားခဲ့ၿပီးေခါင္းကိုအသာယမ္းသည္။
'ေဆာရီး ေဇယ် ငါေရမကူးေတာ့ဘူး...'
'မရဘူး....ဒီအထိလာခဲ့ရတာမင္းနဲ႔အႏိုင္အရံႈးကြဲခ်င္လို႔...စာရင္းရွင္းခ်င္လို႔'
ျငင္းဆန္လဲ လက္ခံႏိုင္မည့္ပံုမရတဲ့ေဇယ်ကတကယ္ကိုအတည္ေပါက္ႀကီးပါ။
'ေဇယ်...ငါေရကူးတာကိုလံုးဝနားပစ္လိုက္တာ...ထပ္မကူးေတာ့ဘူးဆံုးျဖတ္ထားတာ..
ဘယ္ေတာ့မွေရထပ္မကူးေတာ့ဘူးမို႔လို႔...
မင္း...စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ပါ'
'ႏိုးႏိုး....ငါ....မင္းလာတဲ့အထိေစာင့္ေနမွာ....ညေနေလးနာရီ...ေရႊ႐ုပ္တို႔အထက္တန္းေက်ာင္းကေရကူးကန္ဆီ...ဆက္ဆက္လာပါ'
အေနေအးေပမယ့္ ေခါင္းမာတာေလးက လက္ဖ်ားခါခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ေဇယ်ကေတာ့ အဆံုးထိေခါင္းမာဖို႔ျပင္ဆင္ထားပံုရသည္။
'က်စ္.....တကယ္ငါ...မလာဘူးလို႔...ေဇယ်..."
ထြက္ခြာသြားတဲ့ေဇယ်ေနာက္ေက်ာဆီကို လွမ္းေအာ္ေပမယ့္ ေဇယ်ကတစ္ခ်က္မွလည့္မၾကည့္ေပ။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာဆိုေနတာကို စည္းေရာ၊ ဦးေနာင္ေနာင္ေရာ ၾကားေနခဲ့တာမို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆိုင္ၿပီး စည္းနဲ႔ဦးေနာင္ေနာင္က ပုခံုးကိုယ္စီတြန္႔ပစ္သည္။
သူတို႔လဲမတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ။
'သူတကယ္အတည္ေပါက္ေျပာေနတာ...ပင္လယ္ရ...'
ဦးေနာင္ေနာင္က စကားျပန္စ,ေပးေတာ့ စည္းကပါထပ္ေျပာလာသည္။
'မင္း...သူနဲ႔သူငယ္ခ်င္းဟုတ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္..သြားသင့္တယ္..'
'ငါေရမကူးေတာ့ပါဘူးဆိုေန...'
သြားေတာင္တိုက္လို႔မၿပီးေသးဘဲလမ္းတဝက္မွာရပ္ၿပီး စည္းကစကားေျပာေတာ့...ပါးစပ္ထဲကအျမႇုပ္ေတြနဲ႔ စကားကလံုးလံုးေထြးေထြး။
'ကူးလို႔ေတာ့ရေသးတယ္မလား...မင္းဒဏ္ရာကေပ်ာက္သြားတာၾကာၿပီပဲ'
'မကူးခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုေန....'
ပင္လယ္ကတကယ္ကိုခါးသီးေနခဲ့ပံုရၿပီး ကေလးလိုမ်ိဳးေျခေတာင္ေဆာင့္လိုက္ေသးသည္။
'အဲဒါကိုထပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔...'
ဘယ္လိုပဲျငင္းေနပါေစ...ဦးေနာင္ေနာင္ေရာ၊ စည္းကပါတေလသံထဲထြက္လာၿပီး ပင္လယ့္ကိုနားခ်ေနခဲ့ဲ၏။
'ေကာင္ေလး...မင္း...ေသခ်ာသြားလိုက္ပါ...
သူဒီအခ်ိန္ထိ...ဒဏ္ရာေတြသယ္ပိုးထားတာ...
မင္း...သူ႔ကိုအားနာသင့္တယ္...ပုန္းေနတဲ့သူကိုမရမကလိုက္ရွာေဖြရတာလက္စားေခ်ဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္လို႔ထင္ရေပမယ့္....တကယ္ေတာ့သူမင္းကို မေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္ခဲ့တာသက္သက္ပဲ...'
ဦးေနာင္ေနာင္စကားမွာပင္လယ္ကတခ်က္ေတြေဝသြားတာ...
ဒီေကာင္......ေဇယ်...သူ႔အေပၚေတာ္ေတာ္ကိုခင္မင္သားပဲ...လို႔...။
-------------
မနက္စာစားၿပီးဝယ္စရာေတြရွိလို႔ ပင္လယ္နဲ႔စည္းကေစ်းရွိရာကိုအတူသြားၾကသည္။
စည္း'ဘာဆိုဘာမွမီးဖိုေခ်ာင္တန္ဆာပလာမ်ားကိုနားမလည္ေတာ့...
ပင္လယ္ကပဲဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳၿပီးဝယ္ရျခမ္းရကာ...စည္းတစ္ေယာက္ေတာ့အထုပ္ဆြဲေကာင္ေလးသာသာ။
ျပဴးကာၿပဲကာပင္လယ္ေစ်းဝယ္ေနတာကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း ဟိုေငးလိုက္၊ ဒီၾကည့္လိုက္။
အၿမဲဝယ္ေနက်ဆိုင္ေတြပဲမို႔...ပင္လယ္ကဆိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ေလေပးေျဖာင့္ေနခဲ့ကာ...တကယ့္ကိုအိမ္ရွင္မဒီဇိုင္းနဲ႔ပါ။
ပင္လယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး စည္းကအားက်ေနသလိုလို...
အထင္ႀကီးေနမိသလိုလိုပါပဲ...။
ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊င႐ုတ္ၾကက္သြန္ေလာက္ပဲသိတဲ့ စည္းအတြက္ကေတာ့...ပင္လယ္ဝယ္ယူေနသည့္ တျခားအရာေတြဟာထူးဆန္းေနခဲ့တာ
ေရွ႕မွာျမင္ေနရတဲ့ဟင္းခတ္အေမႊးႀကိဳင္အရြက္မ်ား...အေခါက္မ်ား...အေစ့ဆံမ်ားကိုသူဘာမွမသိ....။
ပင္လယ္ကဟိုဟာေလးတဆုပ္ယူၿပီးေကာက္နမ္းလိုက္၊ ဒီဟာေလးတို႔ျမည္းလိုက္နဲ႔...အထာက်ေနေပမယ့္...
စည္းကေတာ့ ရႈပ္ေထြးလွသည့္ေစ်းဆိုင္ၾကားထဲမူးလဲခ်င္ေနပါၿပီ။
----------
ေစ်းဝယ္ၿပီးျပန္လာတဲ့သူတို႔ကားကဒိုင္းမြန္းေဟာက္စ္ေရွ႕လဲထိုးရပ္တာနဲ႔...ေရႊ႐ုပ္အရြယ္ကေလးမေလးသံုးေယာက္ကအနားလာၿပီး...ပင္လယ့္ကိုရပ္ၿပီးေအာ္ေျပာသြားၾကသည္။
'ညေနေလးနာရီသမီးတို႔လာအားေပးမယ္ေနာ္....ကိုႀကီးေနပင္လယ္'
'ဟာ....ဘာလဲ'
ဘာကိုအားေပးမွာလဲလို႔တခ်က္ေတြေတာ့ေတြေဝသြားေပမယ့္...
အထဲေရာက္ေတာ့မွအေၾကာင္းရင္းကိုသိရသည္။
ဒီကေလးေတြကို ေဇယ်ခြ်န္လိုက္ပါၿပီ။
ဝယ္လာတာေတြသယ္ၿပီးဝင္သြားေတာ့ ေရႊ႐ုပ္နဲ႔ယမံုတို႔ကပင္လယ့္ကိုဝိုင္းၾကည့္ၿပီးျပံဳးစိစိ။
ဒါကိုပင္လယ္သတိထားမိေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ...စကၠဴဗူးထဲမွပုလင္းမ်ား၊ အထုပ္မ်ားကိုယူထုတ္သည္။
အားလံုးကအလိုက္တသိနဲ႔ပင္လယ့္ကိစၥေတြကိုမေမးျမန္းသေလာက္ ခ်မ္းခ်မ္းဆိုတဲ့ ေရႊ႐ုပ္သူငယ္ခ်င္းေလးကေတာ့ အလိုက္မသိ။
'ကိုႀကီး....အထက္တန္းတုန္းကတကယ္မိုက္မွာေနာ္...လက္ေရြးစင္ေရကူးသမားႀကီဆိုေတာ့...
ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနမွာ...အဟိ္း....'
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ရည္က်ဲက်ဲလုပ္လိုက္ေသးတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္းကိုမိယုကတိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီးကုတ္ေလသည္။
'အလိုက္ကိုမသိဘူး...ငခ်မ္း...'
'အား...နာတယ္...မိယုရ...'
ဒီေတာ့မွ လူေတြအကုန္လံုးပင္လယ့္ကိုပဲဝိုင္းအကဲခတ္လာေတာ့...
ေနပင္လယ္တို႔တင္းၿပီေလ။
'ဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ...တကယ္ပဲ...'
အားလံုးကိုမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီးပင္လယ္ကအေပၚထပ္တက္သြားကာ...ေျခေဆာင့္ၿပီးစိတ္ေကာက္သြားတဲ့ကေလူေလးပမာ။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့မွ ပင္လယ္က သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေမွာက္ခ်ပစ္ၿပီးတခုခုကိုခ်က္ခ်င္းရွာသည္။
ေဟာ...တိုလီမႈတ္စၾကားမွေရကူးမ်က္မွန္ေလးကိုေတြ႕ပါၿပီ။
မသံုးေတာ့တာရွစ္ႏွစ္ရွိၿပီမို႔...အနည္းငယ္ေဟာင္းႏြမ္းေနေပမယ့္...အေကာင္းႀကီးရွိေနေသးတာပဲ...။
ဒီမ်က္မွန္ေလးကိုၾကည္လင္လာေအာင္ပြတ္တိုက္ေနရင္း...အေတြးမ်ားကအတိတ္ဆီမွာ....
အထူးတလည္မသိမ္းဆည္းထားေသာ္လည္း..အတိတ္သည္ေပ်ာက္ပ်က္မသြားတတ္တာကို.....
------
ေရႊ႐ုပ္တို႔ေက်ာင္းကပိတ္ထားေသာ္လည္း...အားကစားအဖြဲ႕၊ေႏြရာသီမွာ camp ဝင္ၾကသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားစြာရွိေနေတာ့ လူမျပတ္ေပ။
အထက္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္သည့္ေရႊ႐ုပ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းတဆင့္စကားျဖင့္ၾကည့္ရွဳအားေပးရန္ရွိေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာ...
ေရကူးကန္နားမွာလူေတြမ်ားစြာ။
ေက်ာင္းသားဘဝမွာလက္ေရြးစင္အားကစားသမားတို႔သည္အႏွစ္သက္ခံအားအက်ခံလူသားမ်ားျဖစ္ၿပီး...႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွ်င္ပို၍နာမည္ႀကီးတတ္ၾကတာ...
ဒီလိုမိန္းကေလးေတြနဲ႔စပ္စုစိန္ေလးေတြရွိေနလို႔...။
ေရကန္ေဘးမွာတက္စီဦးေလးႏွင့္စာပို႔သမားေလးတို႔ကဒိုင္သေဘာနဲ႔ ေဝၚကီကန္ေတာ့ဝါႀကီးကိုယ္စီ၊ ဝီစီကိုယ္စီနဲ႔ဟိုမႈတ္လိုက္၊ ဒီေအာ္လိုက္ပါ။
ေနပင္လယ့္အရိပ္အေယာင္မျမင္ရေသးေတာ့...
ေဇယ်ကမၿငိမ္သက္ႏိုင္ဘဲတေမွ်ာ္ေမွ်ာ္...
ဒီေကာင္...တကယ္မလာဘူးလား...?
ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မၾကာ...ပင္လယ္ကခပ္ေအးေအးေဆးေဆးပံုနဲ႔ေလွ်ာက္လာတာကိုအားလံုးေတြ႕ရေတာ့...အားေပးေနရမယ့္အစား ႐ုတ္တရက္ႀကီးအသံေတြတိတ္သြား၏။
ဒီလူေတြကိုအနည္းငယ္ေစာင္းၾကည့္ၿပီးမွ ပင္လယ္ကတီရွပ္အက်ႌကိုခြ်တ္ၿပီးလက္ေမာင္းႂကြက္သားေတြကိုေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းသေဘာမ်ိဳးနဲ႔လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျပဳေပးသည္။
အဲဒီေတာ့မွ ေဇယ်ရဲ႕မ်က္ႏွာကတခ်က္လင္းသြားၿပီး ပင္လယ္အဆင္သင့္ျဖစ္မယ့္ခ်ိန္အထိရပ္ေစာင့္ေနခဲ့၏။
အသင့္ျပင္....အေနအထားျဖင့္...ႏွစ္ေယာက္စလံုးရပ္တန္႔သြားခ်ိန္မွာ...
အားလံုးကျပိဳင္တူ ဝမ္း..တူး...သရီးေအာ္ေပးၿပီးလက္ခုပ္တီးေပးၾကသည္။
နံပတ္သံုးအထိေရတြက္ၿပီးအဆံုးမွာေတာ့...
ေရျပင္ဆီငါးေတြလိုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခုန္ဆင္းကူးခတ္ၾကေတာ့သည္။
ေရမကူးျဖစ္တာၾကာေနေပမယ့္ လက္ေရြးစင္သမားေတြဆိုေတာ့လဲအေလ့က်င့္ေတြမ်ားလြန္းၿပီးဘယ္အခ်ိန္မဆိုတက္ႂကြေနမွာပါပဲ။
ပင္လယ္ေရာ၊ ေဇယ်ပါ...မေႏွးေသာအရွိန္ကိုယ္စီနဲ႔ သူမသာကိုယ္မသာ...
ဟိုဘက္ဒီဘက္အသြားအျပန္..ေျခာက္ေခါက္ကူးၾကဖို႔ကိုလဲမတိုင္ပင္ဘဲ ကူးခတ္ၿပိဳင္ဆိုင္ေနၾက၏။
ေႏွးလိုက္ျမန္လိုက္နဲ႔အကြာေဝးလဲသိပ္မျခားေပမယ့္ ပင္လယ္ကတျဖည္းျဖည္းေနာက္က်က်န္ခဲ့ကာ ေဇယ်ကပန္းတိုင္အရင္ေရာက္ေတာ့...
ေရႊ႐ုပ္တို႔အုပ္စုေလးေတြကမ်က္ႏွာေလးေတြမႈန္မိႈင္းလို႔။
ၾကည့္ေနသူမ်ားအားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကာ...
ေနပင္လယ္ပန္းဝင္လာမွာကိုေစာင့္ေနခဲ့ၾက၏။
နံေဘးကလူေတြကအားမလိုအားမရျဖစ္ေနသေလာက္...
ေဇယ်နဲ႔ပင္လယ္ကေတာ့ အခုမွစိတ္ေပါ့ပါးသြားခဲ့ပံုရၾက၏။
တပ္ထားသည့္မ်က္မွန္ကိုယ္စီခြ်တ္ကာေရကန္ေဘာင္ေပၚလက္ႏွစ္ဖက္ယွက္တင္ၿပီး...
လက္ဝါးေတာင္ေျပး႐ိုက္ေနၾကေသးသည္။
'ေဇယ်...မင္းေက်နပ္ၿပီလား...'
ေမာဟိုက္သံတခ်ိဳ႕ပါေနေပမယ့္ပင္လယ့္အသံကအားအျပည့္နဲ႔က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပါပဲ။
ေဇယ်ကလည္းၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပံဳးေနခဲ့ၿပီး..
ပင္လယ့္ပုခံုးဆီလွမ္းပုတ္ေနသည္။
'အင္း...ငါႏိုင္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး...မင္းနဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္ခြင့္ရလိုက္လို႔...'
'မင္းကငါ့ထက္ပိုသာပါတယ္ ေဇယ်ရယ္...မင္းအခုႏိုင္သြားတာပဲ...'
'မဟုတ္ဘူးေလ...ငါကေတာက္ေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ေနခဲ့တဲ့လူဆိုေတာ့ မင္းကိုငါႏိုင္တာမဆန္းဘူးေလ...
မင္းကေတာ့ေပ်ာက္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္းကေနအခုထိေရမကူးျဖစ္တာၾကာၿပီမလား'
အနားကပ္လာၿပီးမွပင္လယ့္ပုခံုးကိုေခါင္းငဲ့မွီခ်ကာေဇယ်ရယ္ေနခဲ့၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုအခ်ိန္ေတြၾကာမွျပန္ရလိုက္ေပမယ့္ ေပ်ာ္ပါသည္။
ေနပင္လယ္ကေတာ့...ရယ္ေနတဲ့ေဇယ်ကိုၾကည့္ၿပီးလိုက္ျပံဳးမိရင္း...
သူ...ရံႈးနိမ့္ခဲ့ေပမယ့္ ေဇယ်ရဲ႕ဒဏ္ရာေတြေပါ့သြားရင္ေတာ့...မခါးပါဘူးေလ.....
Unicode
ချိုသောဒဏ်ရာ
စည်း'...မနက်လင်းခါနီးမှအိပ်လို့ရသွားပေမယ့်မျက်နှာပေါ်ကျဲပြန့်လာတဲ့နေရောင်ခြည်နွေးနွေးကြောင့် ဆက်အိပ်လို့မရတော့ပါ။
နာရီကိုကြည့်တော့မနက်ရှစ်နာရီတောင်ထိုးနေပြီဖြစ်ပြီး သေချာမအိပ်ခဲ့ရတော့ခေါင်းကသိပ်မကြည်လင်ချင်ပါ။
အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့...ဘေစင်မှာပင်လယ်'မျက်နှာသစ်နေတာတွေ့ရပြီး...သူလဲနိုးလာတာမကြာသေးဘူးပဲလို့သိလိုက်သည်။
ဘေစင်ထဲခေါင်းငိုက်စိုက်ပြီးမျက်နှာသစ်နေတဲ့ပက်လယ့်နံဘေးကို ဇေယျကရောက်လာခဲ့ပြန်သည်။
'ပင်လယ်...ဒီနေ့ညနေမင်းကိုရေကူးပြိုင်ဖို့စိန်ခေါ်တယ်....ဒီတခေါက်တော့အနိုင်အရှုံးသေချာကွဲပြားမှဖြစ်မယ်'
ဘယ်ချိန်ကတည်းကဒီစကားကိုပြောဖို့စောင့်နေမှန်းမသိတဲ့ဇေယျက တက်ကြွနေတဲ့ပုံလေးနဲ့ ပင်လယ့်ရဲ့ပုခုံးကိုပါပုတ်လိုက်သေး၏။
လာပြန်ပြီ...မနက်စောစောစီးစီး..
ကျွတ်စ်...
ပင်လယ်က စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားခဲ့ပြီးခေါင်းကိုအသာယမ်းသည်။
'ဆောရီး ဇေယျ ငါရေမကူးတော့ဘူး...'
'မရဘူး....ဒီအထိလာခဲ့ရတာမင်းနဲ့အနိုင်အရှုံးကွဲချင်လို့...စာရင်းရှင်းချင်လို့'
ငြင်းဆန်လဲ လက်ခံနိုင်မည့်ပုံမရတဲ့ဇေယျကတကယ်ကိုအတည်ပေါက်ကြီးပါ။
'ဇေယျ...ငါရေကူးတာကိုလုံးဝနားပစ်လိုက်တာ...ထပ်မကူးတော့ဘူးဆုံးဖြတ်ထားတာ..
ဘယ်တော့မှရေထပ်မကူးတော့ဘူးမို့လို့...
မင်း...စိတ်လျော့လိုက်ပါ'
'နိုးနိုး....ငါ....မင်းလာတဲ့အထိစောင့်နေမှာ....ညနေလေးနာရီ...ရွှေရုပ်တို့အထက်တန်းကျောင်းကရေကူးကန်ဆီ...ဆက်ဆက်လာပါ'
အနေအေးပေမယ့် ခေါင်းမာတာလေးက လက်ဖျားခါချင်စရာကောင်းတဲ့ဇေယျကတော့ အဆုံးထိခေါင်းမာဖို့ပြင်ဆင်ထားပုံရသည်။
'ကျစ်.....တကယ်ငါ...မလာဘူးလို့...ဇေယျ..."
ထွက်ခွာသွားတဲ့ဇေယျနောက်ကျောဆီကို လှမ်းအော်ပေမယ့် ဇေယျကတစ်ချက်မှလည့်မကြည့်ပေ။
သူတို့နှစ်ယောက်ပြောဆိုနေတာကို စည်းရော၊ ဦးနောင်နောင်ရော ကြားနေခဲ့တာမို့ အကြည့်ချင်းဆိုင်ပြီး စည်းနဲ့ဦးနောင်နောင်က ပုခုံးကိုယ်စီတွန့်ပစ်သည်။
သူတို့လဲမတတ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့သဘော။
'သူတကယ်အတည်ပေါက်ပြောနေတာ...ပင်လယ်ရ...'
ဦးနောင်နောင်က စကားပြန်စ,ပေးတော့ စည်းကပါထပ်ပြောလာသည်။
'မင်း...သူနဲ့သူငယ်ချင်းဟုတ်နေသေးတယ်ဆိုရင်..သွားသင့်တယ်..'
'ငါရေမကူးတော့ပါဘူးဆိုနေ...'
သွားတောင်တိုက်လို့မပြီးသေးဘဲလမ်းတဝက်မှာရပ်ပြီး စည်းကစကားပြောတော့...ပါးစပ်ထဲကအမြှုပ်တွေနဲ့ စကားကလုံးလုံးထွေးထွေး။
'ကူးလို့တော့ရသေးတယ်မလား...မင်းဒဏ်ရာကပျောက်သွားတာကြာပြီပဲ'
'မကူးချင်တော့ဘူးဆိုနေ....'
ပင်လယ်ကတကယ်ကိုခါးသီးနေခဲ့ပုံရပြီး ကလေးလိုမျိုးခြေတောင်ဆောင့်လိုက်သေးသည်။
'အဲဒါကိုထပ်မလုပ်ချင်တော့ဘူးလို့...'
ဘယ်လိုပဲငြင်းနေပါစေ...ဦးနောင်နောင်ရော၊ စည်းကပါတလေသံထဲထွက်လာပြီး ပင်လယ့်ကိုနားချနေခဲဲ့၏။
'ကောင်လေး...မင်း...သေချာသွားလိုက်ပါ...
သူဒီအချိန်ထိ...ဒဏ်ရာတွေသယ်ပိုးထားတာ...
မင်း...သူ့ကိုအားနာသင့်တယ်...ပုန်းနေတဲ့သူကိုမရမကလိုက်ရှာဖွေရတာလက်စားချေဖို့အကြောင်းပြချက်လို့ထင်ရပေမယ့်....တကယ်တော့သူမင်းကို မမေ့လျော့နိုင်ခဲ့တာသက်သက်ပဲ...'
ဦးနောင်နောင်စကားမှာပင်လယ်ကတချက်တွေဝေသွားတာ...
ဒီကောင်......ဇေယျ...သူ့အပေါ်တော်တော်ကိုခင်မင်သားပဲ...လို့...။
-------------
မနက်စာစားပြီးဝယ်စရာတွေရှိလို့ ပင်လယ်နဲ့စည်းကစျေးရှိရာကိုအတူသွားကြသည်။
စည်း'ဘာဆိုဘာမှမီးဖိုချောင်တန်ဆာပလာများကိုနားမလည်တော့...
ပင်လယ်ကပဲဦးစီးဦးဆောင်ပြုပြီးဝယ်ရခြမ်းရကာ...စည်းတစ်ယောက်တော့အထုပ်ဆွဲကောင်လေးသာသာ။
ပြူးကာပြဲကာပင်လယ်စျေးဝယ်နေတာကိုလိုက်ကြည့်ရင်း ဟိုငေးလိုက်၊ ဒီကြည့်လိုက်။
အမြဲဝယ်နေကျဆိုင်တွေပဲမို့...ပင်လယ်ကဆိုင်ရှင်တွေနဲ့လေပေးဖြောင့်နေခဲ့ကာ...တကယ့်ကိုအိမ်ရှင်မဒီဇိုင်းနဲ့ပါ။
ပင်လယ့်ကိုကြည့်ပြီး စည်းကအားကျနေသလိုလို...
အထင်ကြီးနေမိသလိုလိုပါပဲ...။
ဆန်၊ဆီ၊ဆား၊ငရုတ်ကြက်သွန်လောက်ပဲသိတဲ့ စည်းအတွက်ကတော့...ပင်လယ်ဝယ်ယူနေသည့် တခြားအရာတွေဟာထူးဆန်းနေခဲ့တာ
ရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ဟင်းခတ်အမွှေးကြိုင်အရွက်များ...အခေါက်များ...အစေ့ဆံများကိုသူဘာမှမသိ....။
ပင်လယ်ကဟိုဟာလေးတဆုပ်ယူပြီးကောက်နမ်းလိုက်၊ ဒီဟာလေးတို့မြည်းလိုက်နဲ့...အထာကျနေပေမယ့်...
စည်းကတော့ ရှုပ်ထွေးလှသည့်စျေးဆိုင်ကြားထဲမူးလဲချင်နေပါပြီ။
----------
စျေးဝယ်ပြီးပြန်လာတဲ့သူတို့ကားကဒိုင်းမွန်းဟောက်စ်ရှေ့လဲထိုးရပ်တာနဲ့...ရွှေရုပ်အရွယ်ကလေးမလေးသုံးယောက်ကအနားလာပြီး...ပင်လယ့်ကိုရပ်ပြီးအော်ပြောသွားကြသည်။
'ညနေလေးနာရီသမီးတို့လာအားပေးမယ်နော်....ကိုကြီးနေပင်လယ်'
'ဟာ....ဘာလဲ'
ဘာကိုအားပေးမှာလဲလို့တချက်တွေတော့တွေဝေသွားပေမယ့်...
အထဲရောက်တော့မှအကြောင်းရင်းကိုသိရသည်။
ဒီကလေးတွေကို ဇေယျချွန်လိုက်ပါပြီ။
ဝယ်လာတာတွေသယ်ပြီးဝင်သွားတော့ ရွှေရုပ်နဲ့ယမုံတို့ကပင်လယ့်ကိုဝိုင်းကြည့်ပြီးပြုံးစိစိ။
ဒါကိုပင်လယ်သတိထားမိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ...စက္ကူဗူးထဲမှပုလင်းများ၊ အထုပ်များကိုယူထုတ်သည်။
အားလုံးကအလိုက်တသိနဲ့ပင်လယ့်ကိစ္စတွေကိုမမေးမြန်းသလောက် ချမ်းချမ်းဆိုတဲ့ ရွှေရုပ်သူငယ်ချင်းလေးကတော့ အလိုက်မသိ။
'ကိုကြီး....အထက်တန်းတုန်းကတကယ်မိုက်မှာနော်...လက်ရွေးစင်ရေကူးသမားကြီဆိုတော့...
ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေမှာ...အဟိ်း....'
ပြောပြီးတာနဲ့ရည်ကျဲကျဲလုပ်လိုက်သေးတဲ့ ချမ်းချမ်းကိုမိယုကတိတ်တိတ်ကြိတ်ပြီးကုတ်လေသည်။
'အလိုက်ကိုမသိဘူး...ငချမ်း...'
'အား...နာတယ်...မိယုရ...'
ဒီတော့မှ လူတွေအကုန်လုံးပင်လယ့်ကိုပဲဝိုင်းအကဲခတ်လာတော့...
နေပင်လယ်တို့တင်းပြီလေ။
'ဒါကဘာဖြစ်နေကြတာလဲ...တကယ်ပဲ...'
အားလုံးကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးပင်လယ်ကအပေါ်ထပ်တက်သွားကာ...ခြေဆောင့်ပြီးစိတ်ကောက်သွားတဲ့ကလေူလေးပမာ။
အခန်းထဲရောက်တော့မှ ပင်လယ်က သူ့ကျောပိုးအိတ်ကိုမှောက်ချပစ်ပြီးတခုခုကိုချက်ချင်းရှာသည်။
ဟော...တိုလီမှုတ်စကြားမှရေကူးမျက်မှန်လေးကိုတွေ့ပါပြီ။
မသုံးတော့တာရှစ်နှစ်ရှိပြီမို့...အနည်းငယ်ဟောင်းနွမ်းနေပေမယ့်...အကောင်းကြီးရှိနေသေးတာပဲ...။
ဒီမျက်မှန်လေးကိုကြည်လင်လာအောင်ပွတ်တိုက်နေရင်း...အတွေးများကအတိတ်ဆီမှာ....
အထူးတလည်မသိမ်းဆည်းထားသော်လည်း..အတိတ်သည်ပျောက်ပျက်မသွားတတ်တာကို.....
------
ရွှေရုပ်တို့ကျောင်းကပိတ်ထားသော်လည်း...အားကစားအဖွဲ့၊နွေရာသီမှာ camp ဝင်ကြသည့်ကျောင်းသားများစွာရှိနေတော့ လူမပြတ်ပေ။
အထက်တန်းကျောင်းသူဖြစ်သည့်ရွှေရုပ်တို့သူငယ်ချင်းများလည်းတဆင့်စကားဖြင့်ကြည့်ရှုအားပေးရန်ရှိစောင့်နေခဲ့ကြတာ...
ရေကူးကန်နားမှာလူတွေများစွာ။
ကျောင်းသားဘဝမှာလက်ရွေးစင်အားကစားသမားတို့သည်အနှစ်သက်ခံအားအကျခံလူသားများဖြစ်ပြီး...ရုပ်ရည်ချောမောလျှင်ပို၍နာမည်ကြီးတတ်ကြတာ...
ဒီလိုမိန်းကလေးတွေနဲ့စပ်စုစိန်လေးတွေရှိနေလို့...။
ရေကန်ဘေးမှာတက်စီဦးလေးနှင့်စာပို့သမားလေးတို့ကဒိုင်သဘောနဲ့ ဝေါ်ကီကန်တော့ဝါကြီးကိုယ်စီ၊ ဝီစီကိုယ်စီနဲ့ဟိုမှုတ်လိုက်၊ ဒီအော်လိုက်ပါ။
နေပင်လယ့်အရိပ်အယောင်မမြင်ရသေးတော့...
ဇေယျကမငြိမ်သက်နိုင်ဘဲတမျှော်မျှော်...
ဒီကောင်...တကယ်မလာဘူးလား...?
ဒါပေမယ့် သိပ်တော့မကြာ...ပင်လယ်ကခပ်အေးအေးဆေးဆေးပုံနဲ့လျှောက်လာတာကိုအားလုံးတွေ့ရတော့...အားပေးနေရမယ့်အစား ရုတ်တရက်ကြီးအသံတွေတိတ်သွား၏။
ဒီလူတွေကိုအနည်းငယ်စောင်းကြည့်ပြီးမှ ပင်လယ်ကတီရှပ်အကျႌကိုချွတ်ပြီးလက်မောင်းကြွက်သားတွေကိုသွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းသဘောမျိုးနဲ့လှုပ်လှုပ်ရှားရှားပြုပေးသည်။
အဲဒီတော့မှ ဇေယျရဲ့မျက်နှာကတချက်လင်းသွားပြီး ပင်လယ်အဆင်သင့်ဖြစ်မယ့်ချိန်အထိရပ်စောင့်နေခဲ့၏။
အသင့်ပြင်....အနေအထားဖြင့်...နှစ်ယောက်စလုံးရပ်တန့်သွားချိန်မှာ...
အားလုံးကပြိုင်တူ ဝမ်း..တူး...သရီးအော်ပေးပြီးလက်ခုပ်တီးပေးကြသည်။
နံပတ်သုံးအထိရေတွက်ပြီးအဆုံးမှာတော့...
ရေပြင်ဆီငါးတွေလိုသူတို့နှစ်ယောက်ခုန်ဆင်းကူးခတ်ကြတော့သည်။
ရေမကူးဖြစ်တာကြာနေပေမယ့် လက်ရွေးစင်သမားတွေဆိုတော့လဲအလေ့ကျင့်တွေများလွန်းပြီးဘယ်အချိန်မဆိုတက်ကြွနေမှာပါပဲ။
ပင်လယ်ရော၊ ဇေယျပါ...မနှေးသောအရှိန်ကိုယ်စီနဲ့ သူမသာကိုယ်မသာ...
ဟိုဘက်ဒီဘက်အသွားအပြန်..ခြောက်ခေါက်ကူးကြဖို့ကိုလဲမတိုင်ပင်ဘဲ ကူးခတ်ပြိုင်ဆိုင်နေကြ၏။
နှေးလိုက်မြန်လိုက်နဲ့အကွာဝေးလဲသိပ်မခြားပေမယ့် ပင်လယ်ကတဖြည်းဖြည်းနောက်ကျကျန်ခဲ့ကာ ဇေယျကပန်းတိုင်အရင်ရောက်တော့...
ရွှေရုပ်တို့အုပ်စုလေးတွေကမျက်နှာလေးတွေမှုန်မှိုင်းလို့။
ကြည့်နေသူများအားလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ကာ...
နေပင်လယ်ပန်းဝင်လာမှာကိုစောင့်နေခဲ့ကြ၏။
နံဘေးကလူတွေကအားမလိုအားမရဖြစ်နေသလောက်...
ဇေယျနဲ့ပင်လယ်ကတော့ အခုမှစိတ်ပေါ့ပါးသွားခဲ့ပုံရကြ၏။
တပ်ထားသည့်မျက်မှန်ကိုယ်စီချွတ်ကာရေကန်ဘောင်ပေါ်လက်နှစ်ဖက်ယှက်တင်ပြီး...
လက်ဝါးတောင်ပြေးရိုက်နေကြသေးသည်။
'ဇေယျ...မင်းကျေနပ်ပြီလား...'
မောဟိုက်သံတချို့ပါနေပေမယ့်ပင်လယ့်အသံကအားအပြည့်နဲ့ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ပါပဲ။
ဇေယျကလည်းကြည်ကြည်လင်လင်ပြုံးနေခဲ့ပြီး..
ပင်လယ့်ပုခုံးဆီလှမ်းပုတ်နေသည်။
'အင်း...ငါနိုင်လို့တော့မဟုတ်ဘူး...မင်းနဲ့ဘေးချင်းယှဉ်ခွင့်ရလိုက်လို့...'
'မင်းကငါ့ထက်ပိုသာပါတယ် ဇေယျရယ်...မင်းအခုနိုင်သွားတာပဲ...'
'မဟုတ်ဘူးလေ...ငါကတောက်လျှောက်လေ့ကျင့်နေခဲ့တဲ့လူဆိုတော့ မင်းကိုငါနိုင်တာမဆန်းဘူးလေ...
မင်းကတော့ပျောက်သွားတဲ့နောက်ပိုင်းကနေအခုထိရေမကူးဖြစ်တာကြာပြီမလား'
အနားကပ်လာပြီးမှပင်လယ့်ပုခုံးကိုခေါင်းငဲ့မှီချကာဇေယျရယ်နေခဲ့၏။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ချစ်ရတဲ့သူငယ်ချင်းကိုအချိန်တွေကြာမှပြန်ရလိုက်ပေမယ့် ပျော်ပါသည်။
နေပင်လယ်ကတော့...ရယ်နေတဲ့ဇေယျကိုကြည့်ပြီးလိုက်ပြုံးမိရင်း...
သူ...ရှုံးနိမ့်ခဲ့ပေမယ့် ဇေယျရဲ့ဒဏ်ရာတွေပေါ့သွားရင်တော့...မခါးပါဘူးလေ.....