အနာေဟာင္း
ဦးႏိုင္ျပန္ေတာ့မည္မို႔...စည္း..အထုပ္ေတြျပင္ေပးၿပီး ကားဆီကိုလိုက္ပို႔သည္။
ကားတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အထုပ္ထည့္ေပးေနတုန္း
ကမ္းစပ္မွလမ္းေလွ်ာက္ျပန္တက္လာေသာပင္လယ္လည္းအနီးေရာက္လာသည္။
'ျပန္ေတာ့မလားဦးေလး...ကားကိုဂ႐ုစိုက္ေမာင္းပါ...'
မေန႔တုန္းကဘာျပႆနာမွမရွိခဲ့သလိုမ်ိဳး ပင္လယ့္မ်က္ႏွာသည္ၾကည္လင္ေနခဲ့၏။
ထိုေကာင္ေလးကိုနစ္နစ္နာနာေတြေျပာခဲ့မိေတာ့ စည္းရဲ႕ဦးေလးကအားနာေနတဲ့ပံုျဖစ္ေနတာကိုပင္လယ္ကသိပါ၏။
'အင္း...စည္းကိုဂ႐ုစိုက္ေပးပါ..'
'ဟုတ္ကဲ့...'
'စည္း....မင္းေသခ်ာေတြးေတာၿပီး အျမန္ျပန္ခဲ့ဖို႔ေတာင္းဆိုတယ္...ငါေစာင့္ေနမယ္'
စည္းရဲ႕လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုဦးႏိုင္ကႏွစ္ခ်က္ဆင့္ပုတ္ၿပီးမွပင္လယ္ဘက္ကိုေသခ်ာလွည့္သည္။
'အဲဒီေန႔က ငါေျပာမိတာေတြအတြက္အားနာမိတယ္...မင္းနားလည္ေပးမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္ကြာ...'
ဦးႏိုင္ကပင္လယ့္ကိုေတာင္းပန္ေနခဲ့တာ ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွန္းမသိတဲ့ စည္းက သူတို႔ၾကားမွာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္။
သူမသိလိုက္ဘဲနဲ႔ဦးႏိုင္နဲ႔ပင္လယ္တို႔ျကားမွာ...ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကေသးလဲ..'
စည္း'ကအေတြးထဲနစ္ေမ်ာေနတုန္းမွာ ကားေပၚတက္သြားတဲ့ဦးႏိုင္ကကားတံခါးပိတ္ၿပီးမွမွန္တစ္ဝက္ေလာက္ျပန္ခ်သည္။
'ပင္လယ္....မင္းေနာက္တႀကိမ္ျပန္လည္ေတာက္ပဖို႔ငါဆႏၵျပဳတယ္...
ေရွ႕ေရးကိုစဥ္းစဥ္းစားစားေတြးပါကြာ..."
ဦးႏိုင္ရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့ေနပင္လယ္ကျပံဳးလိုက္ရင္း...ေခါင္းကိုအနည္းငယ္ၫႊတ္သည္။
'ဦးေလးလည္း ဒီေနရာကိုေနာက္တေခါက္ျပန္လာခဲ့ပါဦး'
......
ဧည့္သည္ေတြၾကိဳမွာထားတဲ့ညစာမ်ားျပင္ၿပီးခ်ိန္မွာခုနစ္နာရီခြဲၿပီ...
အဲဒီခ်ိန္မွဦးေနာင္ေနာင္တို႔အားလံုးေရခ်ိဳးၿပီးထမင္းစားရသည္။
သူတို႔အားလံုးထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွေဇယ်လည္းအမူးေျပၿပီးႏိုးလာကာေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့သည္။
ဧည့္ထမင္းစားခန္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔၊
မိသားစုေတြနားေနၾကအတြင္းဘက္ထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ေနတဲ့သူတို႔ဆီေဇယ်ကတန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္ဝင္လာၿပီး...ပင္လယ့္ေရွ႕တည့္တည့္ရပ္သည္။
'ေနပင္လယ္...မင္းကဒီမွာေအးေအးေဆးေဆးသာယာေနတာကိုး...'
ထီမထင္သည့္ဟန္တို႔နဲ႔ ေဇယ်မ်က္ႏွာက မဲ့ရြဲ႕ေနခဲ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း ပင္လယ္ကတ႐ိုတေသနဲ႔ပဲ ေရွ႕နားကလြတ္ေနတဲ့ထိုင္ခံုေလးကိုၫႊန္ျပသည္။
'ထိုင္ဦး...ေဇယ်'
'ထိုင္မွာ...မင္းကိုေတြ႕ခ်င္လို႔ငါဒီကိုေရာက္လာတာ...ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ထားခဲ့တဲ့မင္းနဲ႔စာရင္းရွင္းခ်င္လို႔...ညိဳေလးဆီကမင္းရွိရာကိုစံုစမ္းၿပီးလိုက္ခဲ့ရတာ..'
ညိဳေလးအေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့မွ တေန႔တုန္းက ဒီကိစၥေၾကာင့္ သူ႔ဆီဖုန္းဝင္လာခဲ့တာလို႔္သိသြားခဲ့သည္။
'မင္း...ညိဳေလးနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ေသးတာလား...'
'အင္း...မင္းရွိတဲ့ေနရာကိုသိခ်င္လို႔တမင္တကာသြားေတြ႕ၿပီးေမးခဲ့တာ...
မင္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာနားေအးပါးေအးနဲ႔အခန္႔သားေလး...
ငါကပဲမင္းကိုေမ့မရဘဲနဲ႔...."
'ဘာလို႔လဲ...တကယ္ဆိုငါ့ကိုအားလံုးေမ့ကုန္ၾကၿပီမဟုတ္လား'
'ဟား...ဘယ္ေမ့လို႔ျဖစ္မွာလဲ၊
ဒီမွာ...ပင္လယ္...မင္းရတဲ့ဒဏ္ရာကေပ်ာက္ေနေလာက္ၿပီဆိုေပမယ့္...
ငါ့ဒဏ္ရာေတြကမေပ်ာက္ေသးဘဲ အခုထိက်န္ေနတုန္းပဲ...
ငါဘယ္ေမ့လို႔ရမွာလဲကြာ....."
"ႏွစ္ေတြဒီေလာက္ေတာင္ၾကာေနၿပီ...ဘာလို႔ မင္း...ဒီလိုမေကာင္းတဲ့အတိတ္ကိုမေမ့ပစ္တာလဲ..."
"ေမ့ပစ္ရမွာတဲ့လား...
သူရဲေဘာေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ဒဏ္ရာရၿပီးထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့မင္းကို ရင္နာလြန္းလို႔ ေမ့လို႔မရခဲ့ဘူး...
သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ေကာင္ကသနားစရာတဲ့လား...
အစားထိုးခံရတဲ့ငါကပိုသနားဖို႔ေကာင္းေနတာမဟုတ္ဘူးလား....
မင္းေၾကာင့္...မင္းေၾကာင့္....လူတကာအေျပာဆိုခံခဲ့ရတဲ့ငါကပိုၿပီးသနားဖို႔ေကာင္းတာပါ..."
ေဇယ်ကစကားေျပာေနရင္းမွအားမလိုအားမရျဖစ္လာၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တစ္ဖက္ကေနကုန္းကြၿပီးထ,လာကာ...
ပင္လယ့္ရင္ဘတ္ကိုလက္ညိဳးနဲ႔ထိုးကာထပ္ေျပာ၏။
'မင္း...က....ဘာမွမဟုတ္ဘဲထြက္ေျပးသြားေပမယ့္....မင္းအစားျပိဳင္ပြဲဝင္ခဲ့ရတဲ့ငါကအႏိုင္မရခဲ့လို႔လူေတြဝိုင္းအျပစ္တင္ခဲ့ၾကတာေတြ၊
ငါကပဲတမင္သက္သက္မင္းကိုဒဏ္ရာရၿပီးမၿပိဳင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ၾကံစည္ထားသလိုလိုအတင္းအဖ်င္းေတြ၊ လူေတြ႕တိုင္းကဲ့ရဲ႕ရႈတ္ခ်ေနၾကတာေတြ ငါဘယ္လိုသည္းခံခဲ့ရသလဲ သိလား...?....
ဒဏ္ရာရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ထပ္ေပၚမလာတဲ့မင္းေနရာအစားထိုးၿပီးၿပိဳင္ေတာ့...
ျပိဳင္ပြဲစတင္တာနဲ႔မင္းမဟုတ္လို႔ဆိုၿပီး...အားေပးသံေတြတိတ္သြားတဲ့ခဏမ်ိဳး....ငါဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘဲ အခုထိ ၿပိဳင္ပြဲဆိုတဲ့အရာႀကီးကိုေၾကာက္ေနတုန္းပဲ။
ငါ....ရံႈးသြားလို႔ဝမ္းနည္းတာထက္...ၿပိဳင္ပြဲဝင္ဖို႔ျပင္ဆင္ခ်ိန္သိပ္မရခဲ့တဲ့ငါ့ကိုနားလည္မေပးၾကတာကိုရင္နာတာ။
ငါ့ေနရာမွာ....ေနပင္လယ္သာဆိုရင္...ေနပင္လယ္သာၿပိဳင္ျဖစ္ခဲ့ရင္...ဆိုတဲ့စာနာမႈမရွိတဲ့စကားေတြကပ္ိုဝမ္းနည္းေစတာ....'
ေျပာေနရင္းနဲ႔ေဇယ်ကေဒါသထြက္လာၿပီး...
ပင္လယ့္အက်ႌလည္ပင္းကိုပါဆုပ္ဆြဲလာတာေၾကာင့္ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနတဲ့စည္း'က...မေနႏိုင္ဘဲ ထ,တားေပးလိုက္ရသည္။
'ပင္လယ္ကတမင္တကာလုပ္တာမွမဟုတ္တာ...သူ႔ေၾကာင့္လို႔ေျပာရေအာင္သူဒဏ္ရာရခ်င္ခဲ့မလား...သူလဲေရြးစရာမရွိခဲ့ဘူးေလ'
႐ုတ္တရက္စည္းကသူတို႔ၾကားဝင္လာတာေၾကာင့္
ေဇယ်ကပင္လယ့္အက်ႌကိုလြတ္ထုတ္ၿပီးမွစည္း'ဘက္ကိုလွည့္သည္။
'မင္းကဘယ္သူလဲ...မဆိုင္တဲ့ကိစၥကိုဝင္မပါနဲ႔'
'ငါကဒီကဝန္ထမ္း'
'အဲဒါဆိုဧည့္သည္ကိုေလးစားပါ....ဝင္မပါနဲ႔...'
အေနေအးေပမယ့္တရွဴးရွဴးတရွားရွားလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ေလးမေပ်ာက္ေသးတဲ့ ေဇယ်က စည္းနဲ႔ပုခံုးခ်င္းယွဥ္ရပ္ဖို႔ျပင္လာတာေၾကာင့္ ပင္လယ္ကဝင္တားလိုက္ရသည္။
'စည္း...ရတယ္...ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
ေခါင္းကိုအသာယာညိတ္ၿပီးတားဆီးတဲ့ပင္လယ့္အၾကည့္တို႔ေၾကာင့္...
သူတို႔လက္ပါၾကမွာစိုး၍တားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ေရႊ႐ုပ္နဲ႔ယမံုတို႔ပါရပ္တန္႔ကုန္သည္။
စည္းကထိုင္ခံုဆီျပန္ထိုင္ခ်ေတာ့မွေဇယ်ကပင္လယ့္ဘက္ျပန္တိုးကပ္လာသည္။
'အလကားေကာင္...သူရဲေဘာေၾကာင္'
'ဟုတ္တယ္....ငါကအခုအလကားေကာင္ေလ...သူရဲေဘာေၾကာင္ၿပီးထြက္ေျပးတဲ့အေကာင္ပဲ။
မင္းကသာႏိုင္ငံတကာအထိေရာက္ခဲ့တဲ့လက္ေရြးစင္ကစားသမားပဲ..ေဇယ်ရဲ႕
ဘာကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသးတာလဲ'.....'
"ဘာက္ိုမေက်နပ္လဲ....ဟုတ္လား...အဟား....
သတၱိမရွိဘဲေရွာင္ေျပးတဲ့လူကအခုထိသူရဲေကာင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီး၊
အစားထိုးခံရတဲ့ငါကအေျပာဆိုခံျဖစ္ေနတာေလ...
မတရားဘူးမဟုတ္လား..."
စိတ္တိုတိုနဲ႔ ေဇယ်ကေဘာင္းဘီထဲကလက္ကိုင္အိတ္ေလးဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္းဆက္ေျပာ၏။
'မင္းနဲ႔မေက်တဲ့ပြဲကိုငါႏြဲခ်င္ေသးလို႔....မင္းရွိရာကိုေတာက္ေလွ်ာက္စံုစမ္းေနခဲ့တာ...ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါးၾကာတဲ့အထိငါမင္းသတင္းေတြကိုလိုက္ခဲ့ရတာ...မင္းမထုတ္ႏိုင္ဘဲေရွာင္ေျပးသြားတဲ့ရလဒ္တစ္ခုကိုအခုရယူခ်င္တာ။
မေက်ေသးလို႔.....ငါမေက်နပ္ေသးလို႔...။
2002 တုန္းကမင္းဓါတ္ပံုပါတဲ့သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးသိမ္းထားတယ္....လက္ကိုင္အိတ္ထဲအၿမဲေခါက္ထည့္ထားခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြၾကာရင္ခငါ..မင္းကိုေမ့သြားမိမွာစိုးလို႔...
အဲဒီအားကာသိပၸံေက်ာင္းမွာဘြဲ႕ရတဲ့အထိငါဘယ္လိုဒီဒဏ္ရာေတြက္ိုသည္းခံေနခဲ့ရလဲ...မင္းသိလား။
မင္းကိုအားေပးခဲ့တဲ့...မိန္းကေလးေတြကမင္းအေၾကာင္းေတြငါ့က္ိုလာလာေမးတိုင္း...ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ငါေျဖရင္းရင္ဆိုင္ရလဲ....သိလား.....ငါနာက်င္ေနတာေတာင္မမဲ့ရဲခဲ့ဘူး။
မင္း...ကိုမနာလိုတာေတာင္မွငါသည္းခံခဲ့ရတာ..."
ေဇယ်လက္ကိုင္အိတ္ထဲကသတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးယူထုတ္ၿပီးပင္လယ့္ဆီပစ္ေပါက္ရင္း...
ထပ္ေပါက္ကြဲသည္။
'ေတာ္ေတာ္ကိုစာနာစိတ္ကင္းမဲ့ျကတဲ့လူေတြ...
ငါရံႈးလို႔ထြက္လိုက္ရတဲ့ဒုတိယပြဲစဥ္မွာ...လာေမးတဲ့အင္တာဗ်ဴးေမးခြန္းကဘာလဲ...မင္းသိလား...
ငါနာက်င္ဝမ္းနည္းေနလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔....ေနပင္လယ္ဒဏ္ရာဘယ္လိုရွိေနလဲတဲ့.....
ေမးေနတဲ့လူေတြ...ငါ့ကိုဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကတဲ့လူေတြက္ို...တစ္ေယာက္မက်န္လက္သီးနဲ႔ေျပးထိုးပစ္ခ်င္တာ....
ေဒါသထြက္ရလြန္းလို႔ငါတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့အထိပဲ
ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကမွ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကိုဂ႐ုမစိုက္ေပးခဲ့ဘူးကြ..."
တကယ္လည္း နာက်င္ေနဆဲျဖစ္သည့္ေဇယ်က ေမာသြားတဲ့အထိစကားေတြေအာ္ေျပာၿပီး ေပါက္ကြဲထုတ္ေနခဲ့တာကိုျမင္ေတာ့
ပင္လယ္ အရမ္းသနားမိသြားသည္။
တကယ္ဆို သူထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့အျဖစ္က ေဇယ်ကိုထိခိုက္နစ္နာမႈျဖစ္ေစခဲ့မယ္မွန္းတကယ္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။
'ေနပင္လယ္ဆိုတဲ့ငါ...မင္းေရွ႕မွာရွိေနၿပီပဲ....မင္းနာက်င္ရသလို...ငါ့က္ိုနာက်င္ေအာင္လုပ္ပါ...ငါၿငိမ္ေနပါ့မယ္'
သူ႔ေရွ႕မွာပုခံုးကိုက်ံု႔ၿပီးပင္လယ္ကေခါင္းကိုပါငံု႔ပစ္ၿပီးေတာင္းပန္စကားဆိုေတာ့ ေဇယ်ကျငင္းဆန္ေလသည္။
'ငါလိုခ်င္တာအဲဒါမဟုတ္ဘူး.....မင္းနဲ႔ငါထပ္ၿပိဳင္ခ်င္တာ....အႏိုင္အရံႈးကြဲခ်င္တာ'
အႏိုင္အရံႈးကြဲဖို႔ ဘယ္သူကပ္ိုေတာ္သလဲဆိုတာ ထင္သာျမင္သာရွိဖို႔က အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီး အတ်တ္ကိုျပန္ျပင္ဆင္ဖို႔အခြင့္ေရးမရွိေတာ့မွန္း ေဇယ်ေရာ၊ ပင္လယ္ပါ ေသေသခ်ာခ်ာသိေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။
စိတ္ႀကိဳက္ေပါက္ကြဲၿပီးတာနဲ႔...ေဇယ်က....ထိုင္ခံုမွာေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်ကာသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၏။
ၿပီးေတာ့...မ်က္ရည္ေတြစီးက်ေနလ်က္..ခပ္တိုးတိုးေလးေရရြတ္၏။
'ငါ...ေနာက္ဆံုးေတာ့မင္းက္ိုျပန္ေတြ႕ၿပီ'
ခပ္တိုးတိုးေလးေရရြတ္သံဆိုေပမယ့္...
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းမွာရွိတဲ့လူေတြအားလံုးၾကားေနခဲ့ၾကသည္။
မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့ေနာက္...
ေဇယ်မွစတင္၍တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုဖ်က္ဆီးလိုက္သည္။
''ညစာျပင္ေပးပါ...ကြ်န္ေတာ္ဗိုက္ဆာေနၿပီ...'
'ညစာစားခ်ိန္ကလြန္ေနၿပီ...ေနာက္ၿပီးစားစရာအဆင္သင့္မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ'
ေဇယ်ကိုနည္းနည္းေလးအျမင္ေစာင္းခ်င္ေနသည့္ေရႊ႐ုပ္မွစားဖိုခန္းထဲဝင္သြားရင္းေရရြတ္သည္။
ဒီလူႀကီးကိုသူမမ်က္မုန္းက်ိဳးပါသည္။
ေရႊ႐ုပ္ရဲ႕ခပ္ဆတ္ဆတ္စကားေၾကာင့္
ေဇယ်ရဲ႕မ်က္ႏွာမဲ့က်သြားတာျမင္ေတာ့...
ပင္လယ္ကပ်ာပ်ာသလဲထေျပာရသည္။
'ဟို...ရတယ္...ရတယ္...ေရႊ႐ုပ္၊ ငါျပင္ေပးလိုက္မယ္...
ရတယ္...ရွိတာနဲ႔လုပ္ေပးမယ္...ခဏေစာင့္..."
ပင္လယ္ကအားလံုးကိုၾကည္လင္စြာျပံဳးျပရင္းဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုျပံဳးျပကာစားဖိုခန္းဝင္ေလသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ျပႆနာကိုဒီအခန္းထဲမွာရွိတဲ့လူေတြေတြ႕ခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရေတာ့...ကာယကံရွင္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာင္ ကိုယ္စီမြန္းက်ပ္ေနခဲ့ၾက၏။
ကာယကံရွင္ဆိုရင္ဒီ့ထက္ပိုၿပီး စိတ္ခံစားေနရမွာမဟုတ္ဘူးလား...။
အျပံဳးေတြၾကည္လင္ၿပီး ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့သည့္ပင္လယ့္ကိုၾကည့္ရင္း အံ့ၾသျခင္းမ်ားသာျဖစ္ေနခဲ့လ်က္...
ဒီလိုအေျခေနမွာေတာင္ျပံဳးေနႏိုင္ေသးတာ...
ေနပင္လယ္ဟာတကယ့္ကိုဂ်ိဳကာ။
Unicode
အနာဟောင်း
ဦးနိုင်ပြန်တော့မည်မို့...စည်း..အထုပ်တွေပြင်ပေးပြီး ကားဆီကိုလိုက်ပို့သည်။
ကားတံခါးကိုဖွင့်ပြီး အထုပ်ထည့်ပေးနေတုန်း
ကမ်းစပ်မှလမ်းလျှောက်ပြန်တက်လာသောပင်လယ်လည်းအနီးရောက်လာသည်။
'ပြန်တော့မလားဦးလေး...ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းပါ...'
မနေ့တုန်းကဘာပြဿနာမှမရှိခဲ့သလိုမျိုး ပင်လယ့်မျက်နှာသည်ကြည်လင်နေခဲ့၏။
ထိုကောင်လေးကိုနစ်နစ်နာနာတွေပြောခဲ့မိတော့ စည်းရဲ့ဦးလေးကအားနာနေတဲ့ပုံဖြစ်နေတာကိုပင်လယ်ကသိပါ၏။
'အင်း...စည်းကိုဂရုစိုက်ပေးပါ..'
'ဟုတ်ကဲ့...'
'စည်း....မင်းသေချာတွေးတောပြီး အမြန်ပြန်ခဲ့ဖို့တောင်းဆိုတယ်...ငါစောင့်နေမယ်'
စည်းရဲ့လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုဦးနိုင်ကနှစ်ချက်ဆင့်ပုတ်ပြီးမှပင်လယ်ဘက်ကိုသေချာလှည့်သည်။
'အဲဒီနေ့က ငါပြောမိတာတွေအတွက်အားနာမိတယ်...မင်းနားလည်ပေးမယ်လို့မျှော်လင့်တယ်ကွာ...'
ဦးနိုင်ကပင်လယ့်ကိုတောင်းပန်နေခဲ့တာ ဘာအတွက်ကြောင့်မှန်းမသိတဲ့ စည်းက သူတို့ကြားမှာကြောင်တောင်တောင်။
သူမသိလိုက်ဘဲနဲ့ဦးနိုင်နဲ့ပင်လယ်တို့ကြားမှာ...ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ကြသေးလဲ..'
စည်း'ကအတွေးထဲနစ်မျောနေတုန်းမှာ ကားပေါ်တက်သွားတဲ့ဦးနိုင်ကကားတံခါးပိတ်ပြီးမှမှန်တစ်ဝက်လောက်ပြန်ချသည်။
'ပင်လယ်....မင်းနောက်တကြိမ်ပြန်လည်တောက်ပဖို့ငါဆန္ဒပြုတယ်...
ရှေ့ရေးကိုစဉ်းစဉ်းစားစားတွေးပါကွာ..."
ဦးနိုင်ရဲ့စကားကိုကြားတော့နေပင်လယ်ကပြုံးလိုက်ရင်း...ခေါင်းကိုအနည်းငယ်ညွှတ်သည်။
'ဦးလေးလည်း ဒီနေရာကိုနောက်တခေါက်ပြန်လာခဲ့ပါဦး'
......
ဧည့်သည်တွေကြိုမှာထားတဲ့ညစာများပြင်ပြီးချိန်မှာခုနစ်နာရီခွဲပြီ...
အဲဒီချိန်မှဦးနောင်နောင်တို့အားလုံးရေချိုးပြီးထမင်းစားရသည်။
သူတို့အားလုံးထမင်းစားပြီးချိန်မှဇေယျလည်းအမူးပြေပြီးနိုးလာကာအောက်ထပ်ဆင်းခဲ့သည်။
ဧည့်ထမင်းစားခန်းမဟုတ်ဘဲနဲ့၊
မိသားစုတွေနားနေကြအတွင်းဘက်ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်နေတဲ့သူတို့ဆီဇေယျကတန်းတန်းမတ်မတ်လျှောက်ဝင်လာပြီး...ပင်လယ့်ရှေ့တည့်တည့်ရပ်သည်။
'နေပင်လယ်...မင်းကဒီမှာအေးအေးဆေးဆေးသာယာနေတာကိုး...'
ထီမထင်သည့်ဟန်တို့နဲ့ ဇေယျမျက်နှာက မဲ့ရွဲ့နေခဲ့သည်။
သူငယ်ချင်းဖြစ်နေပေမယ့်လည်း ပင်လယ်ကတရိုတသေနဲ့ပဲ ရှေ့နားကလွတ်နေတဲ့ထိုင်ခုံလေးကိုညွှန်ပြသည်။
'ထိုင်ဦး...ဇေယျ'
'ထိုင်မှာ...မင်းကိုတွေ့ချင်လို့ငါဒီကိုရောက်လာတာ...ဒဏ်ရာတွေနဲ့ထားခဲ့တဲ့မင်းနဲ့စာရင်းရှင်းချင်လို့...ညိုလေးဆီကမင်းရှိရာကိုစုံစမ်းပြီးလိုက်ခဲ့ရတာ..'
ညိုလေးအကြောင်းကြားလိုက်တော့မှ တနေ့တုန်းက ဒီကိစ္စကြောင့် သူ့ဆီဖုန်းဝင်လာခဲ့တာလို့်သိသွားခဲ့သည်။
'မင်း...ညိုလေးနဲ့တွေ့ခဲ့သေးတာလား...'
'အင်း...မင်းရှိတဲ့နေရာကိုသိချင်လို့တမင်တကာသွားတွေ့ပြီးမေးခဲ့တာ...
မင်းကတော့ ဒီနေရာမှာနားအေးပါးအေးနဲ့အခန့်သားလေး...
ငါကပဲမင်းကိုမေ့မရဘဲနဲ့...."
'ဘာလို့လဲ...တကယ်ဆိုငါ့ကိုအားလုံးမေ့ကုန်ကြပြီမဟုတ်လား'
'ဟား...ဘယ်မေ့လို့ဖြစ်မှာလဲ၊
ဒီမှာ...ပင်လယ်...မင်းရတဲ့ဒဏ်ရာကပျောက်နေလောက်ပြီဆိုပေမယ့်...
ငါ့ဒဏ်ရာတွေကမပျောက်သေးဘဲ အခုထိကျန်နေတုန်းပဲ...
ငါဘယ်မေ့လို့ရမှာလဲကွာ....."
"နှစ်တွေဒီလောက်တောင်ကြာနေပြီ...ဘာလို့ မင်း...ဒီလိုမကောင်းတဲ့အတိတ်ကိုမမေ့ပစ်တာလဲ..."
"မေ့ပစ်ရမှာတဲ့လား...
သူရဲဘောကြောင်ကြောင်နဲ့ဒဏ်ရာရပြီးထွက်ပြေးပျောက်ကွယ်သွားတဲ့မင်းကို ရင်နာလွန်းလို့ မေ့လို့မရခဲ့ဘူး...
သူရဲဘောကြောင်တဲ့ကောင်ကသနားစရာတဲ့လား...
အစားထိုးခံရတဲ့ငါကပိုသနားဖို့ကောင်းနေတာမဟုတ်ဘူးလား....
မင်းကြောင့်...မင်းကြောင့်....လူတကာအပြောဆိုခံခဲ့ရတဲ့ငါကပိုပြီးသနားဖို့ကောင်းတာပါ..."
ဇေယျကစကားပြောနေရင်းမှအားမလိုအားမရဖြစ်လာပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်တစ်ဖက်ကနေကုန်းကွပြီးထ,လာကာ...
ပင်လယ့်ရင်ဘတ်ကိုလက်ညိုးနဲ့ထိုးကာထပ်ပြော၏။
'မင်း...က....ဘာမှမဟုတ်ဘဲထွက်ပြေးသွားပေမယ့်....မင်းအစားပြိုင်ပွဲဝင်ခဲ့ရတဲ့ငါကအနိုင်မရခဲ့လို့လူတွေဝိုင်းအပြစ်တင်ခဲ့ကြတာတွေ၊
ငါကပဲတမင်သက်သက်မင်းကိုဒဏ်ရာရပြီးမပြိုင်နိုင်အောင်လို့ကြံစည်ထားသလိုလိုအတင်းအဖျင်းတွေ၊ လူတွေ့တိုင်းကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချနေကြတာတွေ ငါဘယ်လိုသည်းခံခဲ့ရသလဲ သိလား...?....
ဒဏ်ရာရတယ်ဆိုပြီးတော့ထပ်ပေါ်မလာတဲ့မင်းနေရာအစားထိုးပြီးပြိုင်တော့...
ပြိုင်ပွဲစတင်တာနဲ့မင်းမဟုတ်လို့ဆိုပြီး...အားပေးသံတွေတိတ်သွားတဲ့ခဏမျိုး....ငါဘယ်တော့မှမမေ့နိုင်ခဲ့ဘဲ အခုထိ ပြိုင်ပွဲဆိုတဲ့အရာကြီးကိုကြောက်နေတုန်းပဲ။
ငါ....ရှုံးသွားလို့ဝမ်းနည်းတာထက်...ပြိုင်ပွဲဝင်ဖို့ပြင်ဆင်ချိန်သိပ်မရခဲ့တဲ့ငါ့ကိုနားလည်မပေးကြတာကိုရင်နာတာ။
ငါ့နေရာမှာ....နေပင်လယ်သာဆိုရင်...နေပင်လယ်သာပြိုင်ဖြစ်ခဲ့ရင်...ဆိုတဲ့စာနာမှုမရှိတဲ့စကားတွေကပ်ိုဝမ်းနည်းစေတာ....'
ပြောနေရင်းနဲ့ဇေယျကဒေါသထွက်လာပြီး...
ပင်လယ့်အကျႌလည်ပင်းကိုပါဆုပ်ဆွဲလာတာကြောင့်ငြိမ်သက်စွာနားထောင်နေတဲ့စည်း'က...မနေနိုင်ဘဲ ထ,တားပေးလိုက်ရသည်။
'ပင်လယ်ကတမင်တကာလုပ်တာမှမဟုတ်တာ...သူ့ကြောင့်လို့ပြောရအောင်သူဒဏ်ရာရချင်ခဲ့မလား...သူလဲရွေးစရာမရှိခဲ့ဘူးလေ'
ရုတ်တရက်စည်းကသူတို့ကြားဝင်လာတာကြောင့်
ဇေယျကပင်လယ့်အကျႌကိုလွတ်ထုတ်ပြီးမှစည်း'ဘက်ကိုလှည့်သည်။
'မင်းကဘယ်သူလဲ...မဆိုင်တဲ့ကိစ္စကိုဝင်မပါနဲ့'
'ငါကဒီကဝန်ထမ်း'
'အဲဒါဆိုဧည့်သည်ကိုလေးစားပါ....ဝင်မပါနဲ့...'
အနေအေးပေမယ့်တရှူးရှူးတရှားရှားလုပ်တတ်တဲ့အကျင့်လေးမပျောက်သေးတဲ့ ဇေယျက စည်းနဲ့ပုခုံးချင်းယှဉ်ရပ်ဖို့ပြင်လာတာကြောင့် ပင်လယ်ကဝင်တားလိုက်ရသည်။
'စည်း...ရတယ်...ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
ခေါင်းကိုအသာယာညိတ်ပြီးတားဆီးတဲ့ပင်လယ့်အကြည့်တို့ကြောင့်...
သူတို့လက်ပါကြမှာစိုး၍တားဖို့ပြင်နေတဲ့ရွှေရုပ်နဲ့ယမုံတို့ပါရပ်တန့်ကုန်သည်။
စည်းကထိုင်ခုံဆီပြန်ထိုင်ချတော့မှဇေယျကပင်လယ့်ဘက်ပြန်တိုးကပ်လာသည်။
'အလကားကောင်...သူရဲဘောကြောင်'
'ဟုတ်တယ်....ငါကအခုအလကားကောင်လေ...သူရဲဘောကြောင်ပြီးထွက်ပြေးတဲ့အကောင်ပဲ။
မင်းကသာနိုင်ငံတကာအထိရောက်ခဲ့တဲ့လက်ရွေးစင်ကစားသမားပဲ..ဇေယျရဲ့
ဘာကိုမကျေမနပ်ဖြစ်နေသေးတာလဲ'.....'
"ဘာက်ိုမကျေနပ်လဲ....ဟုတ်လား...အဟား....
သတ္တိမရှိဘဲရှောင်ပြေးတဲ့လူကအခုထိသူရဲကောင်းကြီးဖြစ်နေပြီး၊
အစားထိုးခံရတဲ့ငါကအပြောဆိုခံဖြစ်နေတာလေ...
မတရားဘူးမဟုတ်လား..."
စိတ်တိုတိုနဲ့ ဇေယျကဘောင်းဘီထဲကလက်ကိုင်အိတ်လေးဆွဲထုတ်ဖို့ကြိုးစားရင်းဆက်ပြော၏။
'မင်းနဲ့မကျေတဲ့ပွဲကိုငါနွဲချင်သေးလို့....မင်းရှိရာကိုတောက်လျှောက်စုံစမ်းနေခဲ့တာ...ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုနီးပါးကြာတဲ့အထိငါမင်းသတင်းတွေကိုလိုက်ခဲ့ရတာ...မင်းမထုတ်နိုင်ဘဲရှောင်ပြေးသွားတဲ့ရလဒ်တစ်ခုကိုအခုရယူချင်တာ။
မကျေသေးလို့.....ငါမကျေနပ်သေးလို့...။
2002 တုန်းကမင်းဓါတ်ပုံပါတဲ့သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းလေးသိမ်းထားတယ်....လက်ကိုင်အိတ်ထဲအမြဲခေါက်ထည့်ထားခဲ့တယ်။
အချိန်တွေကြာရင်ခငါ..မင်းကိုမေ့သွားမိမှာစိုးလို့...
အဲဒီအားကာသိပ္ပံကျောင်းမှာဘွဲ့ရတဲ့အထိငါဘယ်လိုဒီဒဏ်ရာတွေက်ိုသည်းခံနေခဲ့ရလဲ...မင်းသိလား။
မင်းကိုအားပေးခဲ့တဲ့...မိန်းကလေးတွေကမင်းအကြောင်းတွေငါ့က်ိုလာလာမေးတိုင်း...ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ငါဖြေရင်းရင်ဆိုင်ရလဲ....သိလား.....ငါနာကျင်နေတာတောင်မမဲ့ရဲခဲ့ဘူး။
မင်း...ကိုမနာလိုတာတောင်မှငါသည်းခံခဲ့ရတာ..."
ဇေယျလက်ကိုင်အိတ်ထဲကသတင်းစာဖြတ်ပိုင်းလေးယူထုတ်ပြီးပင်လယ့်ဆီပစ်ပေါက်ရင်း...
ထပ်ပေါက်ကွဲသည်။
'တော်တော်ကိုစာနာစိတ်ကင်းမဲ့ကြတဲ့လူတွေ...
ငါရှုံးလို့ထွက်လိုက်ရတဲ့ဒုတိယပွဲစဉ်မှာ...လာမေးတဲ့အင်တာဗျူးမေးခွန်းကဘာလဲ...မင်းသိလား...
ငါနာကျင်ဝမ်းနည်းနေလားဆိုတဲ့မေးခွန်းမဟုတ်ဘဲနဲ့....နေပင်လယ်ဒဏ်ရာဘယ်လိုရှိနေလဲတဲ့.....
မေးနေတဲ့လူတွေ...ငါ့ကိုဓါတ်ပုံရိုက်နေကြတဲ့လူတွေက်ို...တစ်ယောက်မကျန်လက်သီးနဲ့ပြေးထိုးပစ်ချင်တာ....
ဒေါသထွက်ရလွန်းလို့ငါတဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့အထိပဲ
ဘယ်သူတစ်ယောက်ကမှ ငါ့ခံစားချက်တွေကိုဂရုမစိုက်ပေးခဲ့ဘူးကွ..."
တကယ်လည်း နာကျင်နေဆဲဖြစ်သည့်ဇေယျက မောသွားတဲ့အထိစကားတွေအော်ပြောပြီး ပေါက်ကွဲထုတ်နေခဲ့တာကိုမြင်တော့
ပင်လယ် အရမ်းသနားမိသွားသည်။
တကယ်ဆို သူထွက်ပြေးလာခဲ့တဲ့အဖြစ်က ဇေယျကိုထိခိုက်နစ်နာမှုဖြစ်စေခဲ့မယ်မှန်းတကယ်မမျှော်လင့်ခဲ့ဘူး။
'နေပင်လယ်ဆိုတဲ့ငါ...မင်းရှေ့မှာရှိနေပြီပဲ....မင်းနာကျင်ရသလို...ငါ့က်ိုနာကျင်အောင်လုပ်ပါ...ငါငြိမ်နေပါ့မယ်'
သူ့ရှေ့မှာပုခုံးကိုကျုံ့ပြီးပင်လယ်ကခေါင်းကိုပါငုံ့ပစ်ပြီးတောင်းပန်စကားဆိုတော့ ဇေယျကငြင်းဆန်လေသည်။
'ငါလိုချင်တာအဲဒါမဟုတ်ဘူး.....မင်းနဲ့ငါထပ်ပြိုင်ချင်တာ....အနိုင်အရှုံးကွဲချင်တာ'
အနိုင်အရှုံးကွဲဖို့ ဘယ်သူကပ်ိုတော်သလဲဆိုတာ ထင်သာမြင်သာရှိဖို့က အချိန်တော်တော်နောက်ကျနေခဲ့ပြီး အတျတ်ကိုပြန်ပြင်ဆင်ဖို့အခွင့်ရေးမရှိတော့မှန်း ဇေယျရော၊ ပင်လယ်ပါ သေသေချာချာသိနေခဲ့ကြတာပါပဲ။
စိတ်ကြိုက်ပေါက်ကွဲပြီးတာနဲ့...ဇေယျက....ထိုင်ခုံမှာခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချကာသက်ပြင်းတစ်ချက်ချ၏။
ပြီးတော့...မျက်ရည်တွေစီးကျနေလျက်..ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွတ်၏။
'ငါ...နောက်ဆုံးတော့မင်းက်ိုပြန်တွေ့ပြီ'
ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွတ်သံဆိုပေမယ့်...
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အခန်းမှာရှိတဲ့လူတွေအားလုံးကြားနေခဲ့ကြသည်။
မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတဲ့နောက်...
ဇေယျမှစတင်၍တိတ်ဆိတ်ခြင်းကိုဖျက်ဆီးလိုက်သည်။
''ညစာပြင်ပေးပါ...ကျွန်တော်ဗိုက်ဆာနေပြီ...'
'ညစာစားချိန်ကလွန်နေပြီ...နောက်ပြီးစားစရာအဆင်သင့်မရှိတော့ဘူး၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ'
ဇေယျကိုနည်းနည်းလေးအမြင်စောင်းချင်နေသည့်ရွှေရုပ်မှစားဖိုခန်းထဲဝင်သွားရင်းရေရွတ်သည်။
ဒီလူကြီးကိုသူမမျက်မုန်းကျိုးပါသည်။
ရွှေရုပ်ရဲ့ခပ်ဆတ်ဆတ်စကားကြောင့်
ဇေယျရဲ့မျက်နှာမဲ့ကျသွားတာမြင်တော့...
ပင်လယ်ကပျာပျာသလဲထပြောရသည်။
'ဟို...ရတယ်...ရတယ်...ရွှေရုပ်၊ ငါပြင်ပေးလိုက်မယ်...
ရတယ်...ရှိတာနဲ့လုပ်ပေးမယ်...ခဏစောင့်..."
ပင်လယ်ကအားလုံးကိုကြည်လင်စွာပြုံးပြရင်းဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပြုံးပြကာစားဖိုခန်းဝင်လေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ပြဿနာကိုဒီအခန်းထဲမှာရှိတဲ့လူတွေတွေ့ခဲ့၊ မြင်ခဲ့ရတော့...ကာယကံရှင်မဟုတ်ဘဲနဲ့တောင် ကိုယ်စီမွန်းကျပ်နေခဲ့ကြ၏။
ကာယကံရှင်ဆိုရင်ဒီ့ထက်ပိုပြီး စိတ်ခံစားနေရမှာမဟုတ်ဘူးလား...။
အပြုံးတွေကြည်လင်ပြီး ဟန်ဆောင်နေခဲ့သည့်ပင်လယ့်ကိုကြည့်ရင်း အံ့သြခြင်းများသာဖြစ်နေခဲ့လျက်...
ဒီလိုအခြေနေမှာတောင်ပြုံးနေနိုင်သေးတာ...
နေပင်လယ်ဟာတကယ့်ကိုဂျိုကာ။