နတ္ဆိုးကတဲ့ည
ညည့္လဲနက္ပါၿပီ။
ေရႊ႐ုပ္နဲ႔ယမံုလည္းအိပ္ေဆာင္ဝင္သြားၿပီး...
ဦးေနာင္ေနာင္ကေတာ့လူႀကီးမို႔အေစာဆံုးနားဖို႔အခန္းျပန္သြားတာၾကာၿပီေလ။
တက္စီဦးေလးႀကီး၊ စာပို႔သမားေလးႏွင့္စည္းတို႔ႏွစ္ေယာက္သာစကားမ်ားရင္းထိုင္ေနၾကလ်က္..။
ဘီယာသာတစ္ဗူးၿပီးတစ္ဗူးေဖာက္ေသာက္ျဖစ္ၾကရင္း ဘာေတြေျပာလို႔ေျပာေနမိမွန္းလဲမသိေတာ့ပါ။
မူးၿပီလားမမူးေသးတာလားတေယာက္ကိုတေယာက္သတိမထားမိဘဲ သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ၊ ကိုယ့္အရွိန္နဲ႔ကိုယ္ျဖစ္ေနၾကသည္။
ကင္စရာအသားေတြလဲကုန္ၿပီ။ ထပ္စားဖို႔ဗိုက္ကေနရာလဲလြတ္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
ေသာက္ထားသည့္ဘီယာဗူးခြံမ်ားကလည္း ေသာင္ျပင္မွာေတာင္လိုပံုေနၿပီ။
"အင္း...ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္..."
စည္း'...တခါမွအဲေလာက္မေသာက္ဖူးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မူးေနပါၿပီ။
နဂိုကတည္းကလည္း သိပ္လည္းမေသာက္ႏိုင္တာေၾကာင့္လဲပိုဆိုးေနသည္။
ပင္လယ္ထိုင္ေနသည့္ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေထာင့္စြန္းဘက္ကိုတခ်က္ၾကည့္ၿပီးအခန္းထဲျပန္ဖို႔ထေတာ့...
သူ႔ေျခေထာက္ေတြေခြေခါက္လဲမလို။
'ကြ်တ္စ္...ဘာျဖစ္ေနတာတုန္း...'
ယိုင္နဲ႔သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုအေသအခ်ာထိန္းရင္း စည္း...အခန္းဆီကိုတန္းမတ္စြာျပန္သြားဖို႔ႀကိဳးစားရသည္။
စည္း...ထျပန္ၿပီးခဏအၾကာမွာတက္စီဦးေလးနဲ႔စာပို႔သမားေလးကလဲ ယမံု႔ဆိုင္ထဲကဆိုဖာခံုမွာအိပ္ၾကမည္ဆိုၿပီးထသြားၾကၿပီ။
ရွိသမွ်လူအကုန္အလွ်ိဳလွ်ိဳထျပန္သြားတဲ့အထိ...
ပင္လယ္'တေယာက္ထဲသာေရျပင္ကိုမ်က္ႏွာမူလ်က္ထိုင္က်န္ေနခဲ့၏။
ပင္လယ္ကိုမ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ့တည္းခိုရာဘက္ကိုေက်ာခိုင္းထားေပမယ့္...အျပင္မွာထိုင္ေနတဲ့သူတေယာက္မွမရွိေတာ့ေၾကာင္းပင္လယ္ အလိုလိုသိသည္။
လိႈင္းပုတ္သံမွလြဲၿပီး ဘယ္သက္ရွိသတၱဝါရဲ႕အေငြ႕အသက္ကိုမွ်မခံစားရဘဲတိတ္ဆိတ္လို႔လာသည္။
ဘယ္သူတဦးတေယာက္မွမရွိဘဲခဏေလးထိုင္ေနမိၿပီးမွအခန္းျပန္မည္စိတ္ကူးသည္။
ညလည္းနက္ၿပီမို႔သူလဲအိပ္သင့္ၿပီေလ။
အိမ္ထဲကိုျပန္မဝင္ခင္ေလး စားေသာက္ထားတဲ့ေနရာကိုအနည္းငယ္ရွင္းလင္းဖို႔ေတြးၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီကိုၾကည့္ေတာ့...
မီးပံုထားတဲ့ေနရာကမီးစေလးေတြက်န္ရွိေနေသးတာေၾကာင့္မီးကိုေသခ်ာၿငိမ္းရသည္။
မီးစြဲေနဆဲထင္းစမ်ားကိုခပ္ခြာခြာခြဲထုတ္ကာေရအနည္းငယ္ေလာင္းရင္းမီးၿငိမ္းသြားတဲ့အထိေစာင့္သည္။
အနီးနားမွာေလာင္စာမ်ားျပန္႔က်ဲေနမေနကိုစစ္ေဆးၿပီးတခ်ိဳ႕အရာအနည္းငယ္ေကာက္သိမ္းကာတည္းခိုေဆာင္ဆီဝင္သည္။
သူ႔အခန္းရွိရာထပ္ခိုးေပၚမတက္ခင္သန္႔စင္ခန္းဝင္လိုက္အံုးမလို႔ေတြးရင္း အိမ္သာဘက္ေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္ မီးေရာင္မွိန္ေနတဲ့လူသြားလမ္းမွာတခုခုကန္႔လန္႔ႀကီးရွိေနသေယာင္ေတြ႕ရေတာ့ အနည္းငယ္လန္႔သြားခဲ့၏။
'ဘာ...ဘာႀကီးလဲ...'
ပထမေတာ့လန္႔သြားသလိုျဖစ္ေပမယ့္ အနီးေရာက္ေတာ့မွ စည္း' လဲက်ေနတာကိုသိလိုက္သည္။
မူးၿပီးလဲေနတာလို႔သိလိုက္ကာ...လူကိုဆြဲထူဖို႔ျပင္ရ၏။
'စည္း...မင္းျဖစ္ရဲ႕လား'
'....'
စည္း'ဆီမွဘာတုန္႔ျပန္သံမွမထြက္လာေပမယ့္..သတိေတာ့အနည္းငယ္ရွိမည့္ပံုရသည္။
ခါးမွဆြဲထူၿပီးနံရံဆီမွာကပ္ထိုင္ေစလိုက္ေတာ့
သူထိန္းလိုက္တဲ့အတိုင္းစည္းကၿငိမ္သက္လို႔ေနသည္။
'ဟို...အိမ္...သာ...'
'မင္း...အိမ္သာဝင္မလို႔လား...ဝင္ၿပီးသြားတာလား'
စည္းကသူေမးလိုက္တာကိုျပန္မေျဖေပမယ့္...
ေခါင္းေလးကိုျဖည္းညင္းစြာခါရမ္းလာတာေၾကာင့္...မသြားရေသးတာကိုသိလိုက္သည္။
"အိမ္သာသြားမွာမလား၊ ငါထူေပးမယ္၊ ခဏေလး"
နံရံမွာမွီထားတဲ့စည္းရဲ႕ပုခံုးတဖက္ကိုသိုင္းၿပီးခါးကိုလက္တဖက္ကဖက္ထားကာထူရသည္။
ၿပီးေတာ့မွအိမ္သာတံခါးကိုဖြင့္..ပင္လယ္ကိုယ့္ကိုကိုမတ္မတ္ရပ္ကာစည္း'ကိုထိန္းရင္း...အိမ္သာကမုတ္ေရွ႕ေသခ်ာရပ္ရသည္။
'မင္း...အေပါ့သြားဖို႔ေလာက္ေတာ့အဆင္ေျပတယ္မလား...'
'အင္း'
ေလးလံေနတဲ့အင္းလိုက္သံက စည္းေတာ္ေတာ္မူးေနေၾကာင္းသိသာလွသည္။
ျဖစ္ပါ့မလားလို႔စိတ္ပူေပမယ့္...
မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ပံုရေတာ့စိတ္အနည္းငယ္ေအးသြားၿပီး နံေဘးလက္ကိုင္တန္းကိုကိုင္လို႔ရေအာင္သူ႔လက္တစ္ဖက္ကိုပါဆြဲမေပးလိုက္သည္။
လက္ကိုင္တန္းဆီကိုစည္းလက္ေတြဆုပ္မိေတာ့မွ
ပင္လယ္အိမ္သာအျပင္ကိုထြက္ဖို႔ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္ေပမယ့္...အနည္းငယ္ေျခလွမ္းေနာက္က်သြားခဲ့တာ...ေရပလံုစီသံေတြကတမဟုတ္ခ်င္းၾကမ္းတမ္းစြာ။
'အင့္'
ပင္လယ္အျပင္ကိုေတာင္မေရာက္ေသးခင္မွာ စည္း'ကေဘာင္းဘီဇစ္ကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္ကာ...အေပါ့သြားသည့္အခါ...
'အာ.....ဟိတ္...ခဏ...'
တားလိုက္မလို႔ျပင္ကာမွ ေရမ်က္ႏွာျပင္ကိုတေသာေသာ႐ိုက္ခတ္ေနတဲ့အေပါ့သြားသံေၾကာင့္...
ပင္လယ္...သက္ျပင္းသာရိႈက္မိေတာ့သည္။
'ဟူး.....ငါရွိေသးတယ္ေလကြာ...မင္းကလဲ...'
ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းေပမယ့္ပင္လယ္...မ်က္ႏွာပူစြာပဲတဖက္ကိုလွည့္ေနလိုက္ရၿပီး ယိုင္ခ်င္ေနတဲ့စည္းရဲ႕ပုခံုးကိုထိန္းထားေပးရသည္။
ဒါေတာင္မွ အေပါ့သြားေနရင္းနဲ႔ ပုခံုးကမၿငိမ္ခ်င္ဘဲတယိမ္းယိမ္းတထိုးထိုး။
မေသာက္ႏိုင္ဘဲသူအရမ္းေသာက္ခဲ့တာပဲဟုေတြးေနရင္း...ခဏအၾကာမွာေတာ့ေဘာင္းဘီကိုေသခ်ာျပင္ၿပီး စည္းကဒီဘက္လွည့္ကာအျပင္ထြက္ဖို႔ဟန္ျပင္သည္။
လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခလွမ္းတိုင္းကၿပိဳလဲမတတ္ျဖစ္ေနတာမို႔...ပင္လယ္သူ႔ကိုစိတ္ပူသြားပါသည္။
'စည္း..မင္းခဏေလးေစာင့္ေနအံုး.. ငါအိမ္သာဝင္အံုးမလို႔..
တေယာက္ထဲတက္ရင္ေလွကားေပၚကေနျပဳတ္က်မွာစိတ္ပူလို႔..မင္းတက္မသြားနဲ႔...
အျပင္မွာခဏေလးရပ္ေနလိုက္'
'အင္း...'
သူျပန္ထြက္လာေတာ့စည္းကနံရံမွာမီလ်က္ထိုင္ေနသည္။
စကားေတာ့နားေထာင္သားပဲလို႔ေတြးရင္းပင္လယ္ျပံဳးေနမိပါသည္။
'ထ...ပုခံုးဖက္ထား..'
ထိုင္ေနတဲ့စည္းကိုခ်ိဳင္းေအာက္ကေနလက္လွ်ိဳလို႔ဆြဲထူရသည္။
သူ႔ထက္အရပ္အနည္းငယ္သာပိုျမင့္ၿပီးပိန္ပါးေသာ္လည္းထင္မထားေအာင္အေလးခ်ိန္ရွိသည့္စည္း'ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုထိန္းရတာမလြယ္ေပ။
သူကိုယ္တိုင္လည္းမူးေနတာေၾကာင့္ ေလွကားအတက္မွာႏွစ္ဦးသားဒုကၡမ်ားမသြားဖို႔ ေလွကားကိုသတိထားၿပီးတက္ရသည္။
စည္းကိုအခန္းထဲထိပို႔ၿပီးသူထပ္ခိုးဆီကိုျပန္မည္။
မူးေနတဲ့စည္းကိုအိပ္ယာေပၚထိေရာက္ေအာင္တင္ၿပီးတခ်က္ျပန္ၾကည့္မိေတာ့စည္းကဖိနပ္မခြ်တ္ဘဲအိပ္ယာေပၚမွာဒီအတိုင္းပက္လက္မို႔ ဖိနပ္ကိုပါခြ်တ္ေပးရေသးသည္။
သူ႔ဖိနပ္ကိုခြ်တ္ေပးၿပီးမွ ေဘးကကုတင္အလြတ္ေပၚမွာေျခပစ္လက္ပစ္နဲ႔ပင္လယ္ထိုင္ခ်မိ၏။
ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ခဏေလးလဲခ်မိရင္း...လူကအိပ္ခ်င္သလိုျဖစ္လာခဲ့သည္။
'အား...ငါလဲမျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ...'
အစကေတာ့ ေခါင္မိုးထပ္ခိုးမွာျပန္အိပ္မလို႔ေတြးထားေပမယ့္...
ဒီအခန္းမွာကုတင္ႏွစ္လံုးရွိေနတာမို႔...
အေပၚထပ္ထိျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူး။
ေယာက်ာ္းေလးအခ်င္းခ်င္းပဲဟုကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ကာတီရွပ္ကိုခြ်တ္ၿပီး လြတ္ေနတဲ့ကုတင္မွာပင္လယ္လဲခ်ကာအိပ္ေတာ့သည္။
ေက်ာျပင္နဲ႔အိပ္ယာထိလိုက္တာနဲ႔ မူးေနတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းကမိနစ္မျခားခဲ့ေပ။
စည္း...တေရးႏိုးလာေတာ့...ရင္ဘတ္ထဲမွာပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔ျဖစ္ေနတာအျပင္...
ပူေႏြးေနတဲ့ပါးတစ္ျခမ္းေၾကာင့္...ေနလို႔ထိုင္လို႔မေကာင္းေပ။
ထိကပ္ေနမိတဲ့အရာကလူတေယာက္ရဲ႕ပူေႏြးေနတဲ့အသားအေရျဖစ္ေနပံုရကာ သူ႔ေဘးမွာတေယာက္ေယာက္ရွိေနတာလား...။
ဖြင့္ျကည့္လိုက္ဖို႔မ်က္လံုးကခ်က္ခ်င္းပြင့္မလာဘဲ
ေခါင္းတခုလံုးခဲေနသည္။
ေနာက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔မီးေတြထေတာက္သလို...
သူ...ေရကိုအငမ္းမရေသာက္ခ်င္လာကာ...
တစက္စက္ကိုက္ေနသည့္ေခါင္းေၾကာင့္ဆက္အိပ္လို႔မရေတာ့ပါ။
စည္း'ထထိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္မ်က္လံုးေတာင္မွဖြင့္လို႔မပြင့္ေတာ့ နံေဘးနံဘီကိုသာလက္ကိုဆန္႔တန္း၍စမ္းၾကည့္ရသည္။
ပံုမွန္ထက္ပိုေႏြးေနေသာအိပ္ယာခင္းက တေယာက္ေယာက္၏ရင္ခြင္လိုမ်ိဳး...
စိတ္ပဲထင္တာလား...
တကယ္ပဲတေယာက္ေယာက္ရွိေနတာလား...
မေရရာတဲ့အေတြးမ်ားနဲ႔စမ္းေနတဲ့လက္ကိုပိုၿပီးအားျပဳစမ္းသပ္လိုက္မိေတာ့...
ျကြက္သားအဖုအထစ္ေတြကိုထိမိသလိုလို...။
လည္ပင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေမးေစ့...ၿပီးေတာ့...မုတ္ဆိတ္ငုတ္စိေလးေတြဆီအေရာက္မွာေတာ့ မ်က္လံုးကိုအတင္းၿဖဲၿပီးၾကည့္မိေတာ့သည္။
'အား...ဘာလဲ...'
စည္း'ထိတ္လန္႔စြာအားခနဲေအာ္မိေလတာ...
သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ဟိုငနဲကခႏၶာကိ္ုယ္အေပၚပိုင္းအက်ႌမပါဘဲ တံုးလံုးပက္လက္ႀကီးအိပ္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ပါပဲ။
တရွဴးရွဴးနဲ႔အိပ္ေမာက်ေနသည့္ ပင္လယ္သည္တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။
သူ႔ေအာ္သံအေတာ္ပင္က်ယ္ေသာ္လည္း ၾကားရတဲ့ပံုမရ။
အခန္းမီးမွိတ္ထားေသာ္လည္းမွန္ျပတင္းအျပင္ဘက္မွအလင္းေရာင္တခ်ိဳ႕တဝက္ေၾကာင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ပင္လယ့္ကိုျမင္သာေနသည္။
'က်စ္...သူ႔ေနရာသူျပန္မအိပ္ဘူး...'
သူ...တီးတိုးေရရြတ္လိုက္ရင္းကုန္း႐ုန္းထဖို႔ျပင္မိကာမွ
သူ႔ခါးကိုဆြဲလဲခ်လိုက္ေသာပင္လယ့္လက္မ်ားေၾကာင့္...မ်က္လံုးျပဴးရေလသည္။
'ဟာ...ဟိတ္ေကာင္...'
ပင္လယ့္လက္ေတြကိုဖယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္မတြန္းဖယ္ႏိုင္ခဲ့တာ...
သူ႔လက္ေမာင္းႂကြက္သားမ်ားသည္သန္မာသည္လား...စည္း'ကပဲ႐ုန္းဖယ္ဖို႔အားမႏိုင္တာလား....။
စည္း...အသက္ဝဝရွဴကာထပ္၍တြန္းဖယ္ၾကည့္ေပမယ့္...လူေသေကာင္လက္ေတြလိုတုတ္တုတ္မွ်လႈပ္မရေတာ့...ႏွာေခါင္းကိုရံႈ႔ပြပြလုပ္ရင္းညည္းတြားမိေလသည္။
'ေသေနတာလားဟ'
ဒီအတိုင္းအိပ္လို႔ေတာ့မျဖစ္လို႔...ထပ္ၿပီးကုန္း႐ုန္းထဖို႔ၾကံၿပီး ပုခံုးေစာင္းနဲ႔တြန္းတိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္ေတာ့
ဘယ္လိုကဘယ္လိုထံုက်ဥ္ေနသည္မသိေသာညာဘက္လက္ေကာက္ဝတ္သည္သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုထိန္းမတ္မထားႏိုင္ဘဲ...ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာလဲက်ေတာ့...
ဟပ္ထိုးႀကီးပင္လယ့္လည္ပင္းေတြဆီသို႔မ်က္ႏွာအုပ္မိေတာ့၏။
ခြာဖို႔ျပင္ကာမွပိုမိုနီးကပ္သြားတဲ့အေနအထားနဲ႔
စည္းပိုၿပီးမ်က္လံုးအိမ္ေတြက်ယ္ရေတာ့သည္။
ေဘးတေစာင္းျမင္ရတဲ့လည္ပင္းဆီကပန္းသီးစိတ္ေလးကိုေငးမိေတာ့
နဂိုကမွေရဆာၿပီးပူေလာင္ေနသည့္အာေခါင္သည္ပိုေျခာက္လာၿပီးလည္ေခ်ာင္းသည္မီးပြင့္မတတ္ပူလာလ်က္..
ပုရြက္ဆိတ္အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔အကိုက္ခံရသလိုရင္ဘတ္အတြင္းမွာေနလို႔အဆင္မေျပဘဲ...
ဘင္ခရာသံလိုလို...မိုးၿခိမ္းေနသလိုလိုႏွလံုးသားသည္ပဲ့တင္သံျဖင့္ညံေလသည္။
စည္း လဲၿပိဳက်သြားတဲ့ထိုခဏမွာပဲ...လႈပ္ရွားမႈတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ ပင္လယ္ အိပ္ေနရာမွႏိုးၾကားလာစျပဳပါၿပီ။
စည္းရဲ႕ဆံႏြယ္အခ်ိဳ႕ကပင္လယ့္မ်က္ႏွာေပၚဝဲခါသြားေတာ့...
မ်က္ႏွာျပင္ဟာငွက္ေမႊးတို႔ျဖင့္တြန္းတိုက္ျဖတ္သန္းခံေနရသလိုမ်ိဳး..
ယားယံသည့္ခံစားခ်က္သည္ဆက္အိပ္မႏိုင္ေအာင္တားဆီးေလသည္။
ပုခံုးတစ္ဖက္မွာမွီထားတာဘယ္သူလဲ...
လည္ပင္းကတေယာက္ေယာက္နမ္းေနတာလား...
မ်က္လံုးတစ္ဖက္သာပြင့္ႏိုင္လ်က္ေဝေဝဝါးဝါးၾကည့္မိတဲ့အခါ....
'အ.....အား......စည္း.....မင္း.....ဒါကဘယ္လိုအေျခေနလဲ....
မင္း...ဘာလုပ္တာလဲ...'
ပင္လယ္မွအလန္႔တၾကားေမးေပမယ့္..
တကယ္တမ္း
သူ႔ကိုဖက္ထားမိသည္ကကိုယ္ျဖစ္ေနေသာအခါ.....။
'ဘယ္...ဘယ္လိုႀကီးလဲ...'
ႏွစ္ေယာက္သားၿပိဳင္တူလူးလဲထထိုင္ရင္းတေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္လို႔ ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္။
အေျခအေနႀကီးကမသတီစရာႀကီးျဖစ္ေနသလို ရွက္စရာႀကီးမို႔ သူေရာကိုယ္ပါတံေတြးကိုသာၿမိဳခ်လ်က္...
ဒီညကိုအိပ္မက္ဆိုးမ်ားကအႏိုင္ယူေလသည္။
'မင္းကဘာလို႔အဝတ္ခြ်တ္အိပ္တာလဲ...ေနာက္ၿပီးေတာ့ငါ့အခန္းထဲမွာ...ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္အိပ္ပါလား...'
ထင္သည့္အတိုင္းပဲ ဂ်ီးကိုက္တတ္တဲ့စည္းဆီကအသံစထြက္ေလသည္။
ဒီမွာအိပ္မိတာသူ႔အျပစ္ျဖစ္ေနေတာ့လည္း
ပင္လယ္ကေခါင္းကိုသာတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္မိလ်က္..
'ငါလဲအေပၚထပ္ကိုမတက္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔...မင္းအခန္းထဲမွာလည္းကုတင္ကႏွစ္လံုးေတာင္ေတြ႕လို႔ေလ....'
'ဘယ္ႏွစ္လံုးပဲရွိရွိေပါ့...'
ဆူပူမာန္မဲခ်င္ေပမဲ့စည္းရဲ႕အသံအေနအသံထားကသိပ္ဆိုးဝါးမေနပါ။
'မင္းတစ္ေယာက္ထဲကုတင္ႏွစ္လံုးအိပ္လို႔လဲမရဘဲကို...ကုတင္ကအိပ္ဖို႔ထားထားတာပဲကို...အိပ္တာေပါ့'
ေျပာၿပီးတာနဲ႔နာရီလွမ္းၾကည့္မိေတာ့မနက္သံုးနာရီ...။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးညဦးတုန္းကအေသာက္မ်ားၿပီးအာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္ကာေရအေတာ္ဆာေနသည့္အတြက္ေအာက္ထပ္ဆင္းခဲ့ျကသည္။
ဖန္ခြက္တခုလံုးအျပည့္ျဖည့္ထားသည့္ေရေအးေအးက္ိုပင္လယ္ကတက်ိဳက္ထဲေမာ့ေသာက္ေပမယ့္..
စည္းကေတာ့ေျဖးေျဖးခ်င္းသာေသာက္၏။
ေအးေနတဲ့ေရခဲေရကိုသူတရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္တတ္တဲ့အက်င့္မရွိပါ။
အာေခါင္မွတဆင့္အေအးဓါတ္သည္ငယ္ထိပ္ေရာက္ၿပီးက်ဥ္ခဲသည့္ခံစားမႈမ်ိဳးစည္းမႀကိဳက္ပါေလ။
ေရေသာက္ၿပီးမွေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လာေတာ့ အိပ္ကပ္ဆီလက္နိႈက္ၿပီးစမ္းမိရင္း ပင္လယ့္ကိုစည္းကလွမ္းေမးသည္။
'အျပင္ကစားေသာက္လက္စေတြသိမ္းခဲ့မိေသးလား....ငါ...မီးျခစ္ရွာမေတြ႕လို႔...မင္းေတြ႕မိသလား'
'ငါလဲဒီအတိုင္းဘာမွမသိမ္းဘဲဝင္အိပ္လိုက္တာ'
စည္းက တံခါးဖြင့္ၿပီးထြက္လာတဲ့ေနာက္မွာပင္လယ္ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လိုက္လာသည္။
ေသာင္ျပင္ေပၚမွာစားေသာက္လက္စေတြကဒီအတိုင္းၿဖဲလ်က္...
မီးျခစ္ေလးကေတာ့သူထိုင္ခဲ့တဲ့ခံုေအာက္ကသဲထဲနစ္ဝင္ေနသည္။
မီးျခစ္ကိုစည္းကကုန္းေကာက္လိုက္ျပီး နီးေနတဲ့ခံုမွာပဲထိုင္ခ်သည္။
ပင္လယ္ကေတာ့ေဘာင္းဘီအိတ္ကိုလက္နိႈက္ကာေငးေမာလ်က္...
စီးကရက္မီးၫွိလို႔ဖြာလိုက္ၿပီးမွ ပင္လယ္..ကိုသတိရ၍စီးကရက္ဗူးကိုကမ္းေပး၏။
သူကမ္းေပးတဲ့စီးကရက္ဗူးလွမ္းယူၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ကဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စကားစျမည္ေျပာေလသည္။
'စည္း....မင္းေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုျပန္ၿပီေနာ္.'
' ---'
'ဒီဇိုင္းစာအုပ္ၾကမ္းတစ္အုပ္မင္းဆီမွာေတြ႕တယ္..မင္းအလုပ္ကိုင္ကဒီဇိုင္နာလား'
စေတြ႕ကတည္းကေမးဖို႔ရွိေပမယ့္ မေမးျဖစ္ခဲ့တာအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္။
နဂိုကတည္းကစည္း'ဆိုတဲ့ထိုလူသားကစကားနည္းေတာ့လည္း ေမးလာတာကိုႀကိဳက္သည့္ပံုမေပၚ။
ဒါေပမယ့္လည္း ဒီညကေတာ့ သူတို႔ၾကားမွာရာသီဥတုကမူမမွန္ခ်င္ဘဲ စည္းဆီကျပန္ေျဖသံနဲ႔ ေမးခြန္းတို႔ကလြယ္ကူစြာထြက္ခဲ့ေလသည္။
'အင္း....မင္းေရာ...ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ'
အဲဒီလိုမ်ိဳးအေမးခံရတိုင္း ပင္လယ္ကမဲ့ျပံဳးေလးျပံဳးရင္းေျဖမိတတ္သည္။
'ငါက...ေရေမ်ာကမ္းတင္လို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရတယ္...ၾကံဳရာလုပ္တာပဲ..ပိုက္ဆံကိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ကိုမထင္လို႔'
အေျဖကသိပ္ၿပီးအေပါစားဆန္ေနသလိုခံစားရေတာ့စည္းကသိပ္ၿပီးသေဘာမက်ခ်င္ပါ။
'ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ...မင္းကေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားလုပ္ေနတာကိုး...
ငယ္ရြယ္ေနတုန္းဆိုေပမဲ့ႏွေမ်ာစရာ...
မင္းဘယ္ခုနစ္ဖြားလဲ'
ေပါ့ေပါ့ေနေပါ့ေပါ့စားလို႔ေဝဖန္ခံရေပမယ့္ ပင္လယ္ကအျပံဳးမပ်က္တတ္ပါ။
'ငါ့အသက္ 22 ႏွစ္ရွိၿပီ...ၾသဂုတ္လမွာျပည့္သြားတာ....ဦးေနာင္ေနာင္ေျပာခဲ့သလိုပဲ...ဘဝကို႐ိုးရွင္းစြာျဖတ္သန္းတာ...ေလာဘႀကီးမေနဘူး'
ပင္လယ့္စကားလံုးေတြကမေလးနက္ေပမယ့္
သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔သူမွန္တယ္လို႔ထင္ေနပံုရ၏။
ဆက္မေမးခ်င္ေတာ့တဲ့စည္းက သူ႔အေျဖကိုပဲေခါင္းေလးညိတ္ၿပီးၿငိမ္သက္ေနခဲ့ေတာ့...
ပင္လယ္ကပဲဆက္ၿပီးေမးလာခဲ့သည္။
'မင္း ဒီဇိုင္နာျဖစ္လာတာကဝါသနာပါလို႔လား...'
'ဝါသနာတို႔...ရည္မွန္းတာတို႔...မရွိခဲ့ဖူးဘူးထင္တယ္...ငါ..ဒီဇိုင္နာျဖစ္ဖို႔ပဲကံအေၾကာင္းအသင့္ရွိေနလို႔ပါ...'
လြတ္လပ္တတ္သူပီပီ စည္းရဲ႕ခံယူခ်က္ကိုပင္လယ္ကဘဝင္မက်ခ်င္တဲ့ပံုပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး ဦးေနာင္ေနာင္ဆီကေန စည္းရဲ႕အေၾကာင္းေဝဖန္တာၾကားခဲ့ရသည္။
ေအးစက္တဲ့ပံုနဲ႔ စည္းဆိုတဲ့ဒီလူကမ်ိဳသိပ္တာေတြမ်ားၿပီးစိတ္ဖိစီးေနပံုပဲတဲ့။
"အသက္ရွင္ရတာအဓိပၸါယ္ရွိဖို႔ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကိုေရြးခ်ယ္တတ္ရမယ္...ဘဝကသူမ်ားေပးတဲ့လက္ေဆာင္တခုမဟုတ္ဘူးေလ...ကိုယ့္မွာလြတ္လပ္တဲ့ေရြးခ်ယ္မႈရွိဖို႔လိုတယ္..စည္း...
မင္း...ျဖစ္ခ်င္တာလုပ္ခ်င္တာကိုနဲနဲပိုစဥ္းစားသင့္တယ္လို႔ငါထင္တယ္'
ကိုယ့္စိတ္အလိုက်ရွင္သန္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ပင္လယ့္စကားလံုးေတြက
စည္းေဘာင္ေတြနဲ႔ႀကီးျပင္းလာရတဲ့စည္းအဖို႔ေတာ့ႏွစ္ၿမိဳ႕ခ်င္စရာမေကာင္းပါဘူး။
ကိုယ့္ထက္ေတာ္ေတာ္ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ညီေလးအရြယ္မို႔ စည္းကဆံုးမစကားအနည္းငယ္ဆိုေလသည္။
"မင္းသာေလးေလးနက္နက္လုပ္သင့္တာ...ပင္လယ္....အပူပင္မဲ့လြန္းတယ္...
ဘဝကအဓိပၸါယ္မဲ့လြနါးတယ္လို႔မထင္ဘူးလား...'
'----'
မတူညီတဲ့ဘဝေတြနဲ႔ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာမို႔...
အေတြးေခၚခ်င္းကလည္းကြာျခားတာျဖစ္သင့္သည္မို႔...
ဘာမွျပန္မေျဖျဖစ္ေတာ့ဘဲ ပင္လယ္သည္တိတ္ဆိတ္စြာေနေနေလသည္။
Unicode
နတ်ဆိုးကတဲ့ည
ညည့်လဲနက်ပါပြီ။
ရွှေရုပ်နဲ့ယမုံလည်းအိပ်ဆောင်ဝင်သွားပြီး...
ဦးနောင်နောင်ကတော့လူကြီးမို့အစောဆုံးနားဖို့အခန်းပြန်သွားတာကြာပြီလေ။
တက်စီဦးလေးကြီး၊ စာပို့သမားလေးနှင့်စည်းတို့နှစ်ယောက်သာစကားများရင်းထိုင်နေကြလျက်..။
ဘီယာသာတစ်ဗူးပြီးတစ်ဗူးဖောက်သောက်ဖြစ်ကြရင်း ဘာတွေပြောလို့ပြောနေမိမှန်းလဲမသိတော့ပါ။
မူးပြီလားမမူးသေးတာလားတယောက်ကိုတယောက်သတိမထားမိဘဲ သူ့အရှိန်နဲ့သူ၊ ကိုယ့်အရှိန်နဲ့ကိုယ်ဖြစ်နေကြသည်။
ကင်စရာအသားတွေလဲကုန်ပြီ။ ထပ်စားဖို့ဗိုက်ကနေရာလဲလွတ်တော့မည်မဟုတ်ပါ။
သောက်ထားသည့်ဘီယာဗူးခွံများကလည်း သောင်ပြင်မှာတောင်လိုပုံနေပြီ။
"အင်း...ပြန်အိပ်တော့မယ်..."
စည်း'...တခါမှအဲလောက်မသောက်ဖူးတော့ တော်တော်မူးနေပါပြီ။
နဂိုကတည်းကလည်း သိပ်လည်းမသောက်နိုင်တာကြောင့်လဲပိုဆိုးနေသည်။
ပင်လယ်ထိုင်နေသည့်ခပ်မှောင်မှောင်ထောင့်စွန်းဘက်ကိုတချက်ကြည့်ပြီးအခန်းထဲပြန်ဖို့ထတော့...
သူ့ခြေထောက်တွေခွေခေါက်လဲမလို။
'ကျွတ်စ်...ဘာဖြစ်နေတာတုန်း...'
ယိုင်နဲ့သွားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုအသေအချာထိန်းရင်း စည်း...အခန်းဆီကိုတန်းမတ်စွာပြန်သွားဖို့ကြိုးစားရသည်။
စည်း...ထပြန်ပြီးခဏအကြာမှာတက်စီဦးလေးနဲ့စာပို့သမားလေးကလဲ ယမုံ့ဆိုင်ထဲကဆိုဖာခုံမှာအိပ်ကြမည်ဆိုပြီးထသွားကြပြီ။
ရှိသမျှလူအကုန်အလျှိုလျှိုထပြန်သွားတဲ့အထိ...
ပင်လယ်'တယောက်ထဲသာရေပြင်ကိုမျက်နှာမူလျက်ထိုင်ကျန်နေခဲ့၏။
ပင်လယ်ကိုမျက်နှာမူပြီးတော့တည်းခိုရာဘက်ကိုကျောခိုင်းထားပေမယ့်...အပြင်မှာထိုင်နေတဲ့သူတယောက်မှမရှိတော့ကြောင်းပင်လယ် အလိုလိုသိသည်။
လှိုင်းပုတ်သံမှလွဲပြီး ဘယ်သက်ရှိသတ္တဝါရဲ့အငွေ့အသက်ကိုမျှမခံစားရဘဲတိတ်ဆိတ်လို့လာသည်။
ဘယ်သူတဦးတယောက်မှမရှိဘဲခဏလေးထိုင်နေမိပြီးမှအခန်းပြန်မည်စိတ်ကူးသည်။
ညလည်းနက်ပြီမို့သူလဲအိပ်သင့်ပြီလေ။
အိမ်ထဲကိုပြန်မဝင်ခင်လေး စားသောက်ထားတဲ့နေရာကိုအနည်းငယ်ရှင်းလင်းဖို့တွေးပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကိုကြည့်တော့...
မီးပုံထားတဲ့နေရာကမီးစလေးတွေကျန်ရှိနေသေးတာကြောင့်မီးကိုသေချာငြိမ်းရသည်။
မီးစွဲနေဆဲထင်းစများကိုခပ်ခွာခွာခွဲထုတ်ကာရေအနည်းငယ်လောင်းရင်းမီးငြိမ်းသွားတဲ့အထိစောင့်သည်။
အနီးနားမှာလောင်စာများပြန့်ကျဲနေမနေကိုစစ်ဆေးပြီးတချို့အရာအနည်းငယ်ကောက်သိမ်းကာတည်းခိုဆောင်ဆီဝင်သည်။
သူ့အခန်းရှိရာထပ်ခိုးပေါ်မတက်ခင်သန့်စင်ခန်းဝင်လိုက်အုံးမလို့တွေးရင်း အိမ်သာဘက်လျှောက်ခဲ့စဉ် မီးရောင်မှိန်နေတဲ့လူသွားလမ်းမှာတခုခုကန့်လန့်ကြီးရှိနေသယောင်တွေ့ရတော့ အနည်းငယ်လန့်သွားခဲ့၏။
'ဘာ...ဘာကြီးလဲ...'
ပထမတော့လန့်သွားသလိုဖြစ်ပေမယ့် အနီးရောက်တော့မှ စည်း' လဲကျနေတာကိုသိလိုက်သည်။
မူးပြီးလဲနေတာလို့သိလိုက်ကာ...လူကိုဆွဲထူဖို့ပြင်ရ၏။
'စည်း...မင်းဖြစ်ရဲ့လား'
'....'
စည်း'ဆီမှဘာတုန့်ပြန်သံမှမထွက်လာပေမယ့်..သတိတော့အနည်းငယ်ရှိမည့်ပုံရသည်။
ခါးမှဆွဲထူပြီးနံရံဆီမှာကပ်ထိုင်စေလိုက်တော့
သူထိန်းလိုက်တဲ့အတိုင်းစည်းကငြိမ်သက်လို့နေသည်။
'ဟို...အိမ်...သာ...'
'မင်း...အိမ်သာဝင်မလို့လား...ဝင်ပြီးသွားတာလား'
စည်းကသူမေးလိုက်တာကိုပြန်မဖြေပေမယ့်...
ခေါင်းလေးကိုဖြည်းညင်းစွာခါရမ်းလာတာကြောင့်...မသွားရသေးတာကိုသိလိုက်သည်။
"အိမ်သာသွားမှာမလား၊ ငါထူပေးမယ်၊ ခဏလေး"
နံရံမှာမှီထားတဲ့စည်းရဲ့ပုခုံးတဖက်ကိုသိုင်းပြီးခါးကိုလက်တဖက်ကဖက်ထားကာထူရသည်။
ပြီးတော့မှအိမ်သာတံခါးကိုဖွင့်..ပင်လယ်ကိုယ့်ကိုကိုမတ်မတ်ရပ်ကာစည်း'ကိုထိန်းရင်း...အိမ်သာကမုတ်ရှေ့သေချာရပ်ရသည်။
'မင်း...အပေါ့သွားဖို့လောက်တော့အဆင်ပြေတယ်မလား...'
'အင်း'
လေးလံနေတဲ့အင်းလိုက်သံက စည်းတော်တော်မူးနေကြောင်းသိသာလှသည်။
ဖြစ်ပါ့မလားလို့စိတ်ပူပေမယ့်...
မတ်တပ်ရပ်နိုင်ပုံရတော့စိတ်အနည်းငယ်အေးသွားပြီး နံဘေးလက်ကိုင်တန်းကိုကိုင်လို့ရအောင်သူ့လက်တစ်ဖက်ကိုပါဆွဲမပေးလိုက်သည်။
လက်ကိုင်တန်းဆီကိုစည်းလက်တွေဆုပ်မိတော့မှ
ပင်လယ်အိမ်သာအပြင်ကိုထွက်ဖို့ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်ပေမယ့်...အနည်းငယ်ခြေလှမ်းနောက်ကျသွားခဲ့တာ...ရေပလုံစီသံတွေကတမဟုတ်ချင်းကြမ်းတမ်းစွာ။
'အင့်'
ပင်လယ်အပြင်ကိုတောင်မရောက်သေးခင်မှာ စည်း'ကဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်ကာ...အပေါ့သွားသည့်အခါ...
'အာ.....ဟိတ်...ခဏ...'
တားလိုက်မလို့ပြင်ကာမှ ရေမျက်နှာပြင်ကိုတသောသောရိုက်ခတ်နေတဲ့အပေါ့သွားသံကြောင့်...
ပင်လယ်...သက်ပြင်းသာရှိုက်မိတော့သည်။
'ဟူး.....ငါရှိသေးတယ်လေကွာ...မင်းကလဲ...'
ယောကျာ်းလေးချင်းပေမယ့်ပင်လယ်...မျက်နှာပူစွာပဲတဖက်ကိုလှည့်နေလိုက်ရပြီး ယိုင်ချင်နေတဲ့စည်းရဲ့ပုခုံးကိုထိန်းထားပေးရသည်။
ဒါတောင်မှ အပေါ့သွားနေရင်းနဲ့ ပုခုံးကမငြိမ်ချင်ဘဲတယိမ်းယိမ်းတထိုးထိုး။
မသောက်နိုင်ဘဲသူအရမ်းသောက်ခဲ့တာပဲဟုတွေးနေရင်း...ခဏအကြာမှာတော့ဘောင်းဘီကိုသေချာပြင်ပြီး စည်းကဒီဘက်လှည့်ကာအပြင်ထွက်ဖို့ဟန်ပြင်သည်။
လှမ်းလိုက်တဲ့ခြေလှမ်းတိုင်းကပြိုလဲမတတ်ဖြစ်နေတာမို့...ပင်လယ်သူ့ကိုစိတ်ပူသွားပါသည်။
'စည်း..မင်းခဏလေးစောင့်နေအုံး.. ငါအိမ်သာဝင်အုံးမလို့..
တယောက်ထဲတက်ရင်လှေကားပေါ်ကနေပြုတ်ကျမှာစိတ်ပူလို့..မင်းတက်မသွားနဲ့...
အပြင်မှာခဏလေးရပ်နေလိုက်'
'အင်း...'
သူပြန်ထွက်လာတော့စည်းကနံရံမှာမီလျက်ထိုင်နေသည်။
စကားတော့နားထောင်သားပဲလို့တွေးရင်းပင်လယ်ပြုံးနေမိပါသည်။
'ထ...ပုခုံးဖက်ထား..'
ထိုင်နေတဲ့စည်းကိုချိုင်းအောက်ကနေလက်လျှိုလို့ဆွဲထူရသည်။
သူ့ထက်အရပ်အနည်းငယ်သာပိုမြင့်ပြီးပိန်ပါးသော်လည်းထင်မထားအောင်အလေးချိန်ရှိသည့်စည်း'ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုထိန်းရတာမလွယ်ပေ။
သူကိုယ်တိုင်လည်းမူးနေတာကြောင့် လှေကားအတက်မှာနှစ်ဦးသားဒုက္ခများမသွားဖို့ လှေကားကိုသတိထားပြီးတက်ရသည်။
စည်းကိုအခန်းထဲထိပို့ပြီးသူထပ်ခိုးဆီကိုပြန်မည်။
မူးနေတဲ့စည်းကိုအိပ်ယာပေါ်ထိရောက်အောင်တင်ပြီးတချက်ပြန်ကြည့်မိတော့စည်းကဖိနပ်မချွတ်ဘဲအိပ်ယာပေါ်မှာဒီအတိုင်းပက်လက်မို့ ဖိနပ်ကိုပါချွတ်ပေးရသေးသည်။
သူ့ဖိနပ်ကိုချွတ်ပေးပြီးမှ ဘေးကကုတင်အလွတ်ပေါ်မှာခြေပစ်လက်ပစ်နဲ့ပင်လယ်ထိုင်ချမိ၏။
ထိုင်နေရင်းနဲ့ ခဏလေးလဲချမိရင်း...လူကအိပ်ချင်သလိုဖြစ်လာခဲ့သည်။
'အား...ငါလဲမပြန်နိုင်တော့ဘူးကွာ...'
အစကတော့ ခေါင်မိုးထပ်ခိုးမှာပြန်အိပ်မလို့တွေးထားပေမယ့်...
ဒီအခန်းမှာကုတင်နှစ်လုံးရှိနေတာမို့...
အပေါ်ထပ်ထိပြန်မအိပ်တော့ဘူး။
ယောကျာ်းလေးအချင်းချင်းပဲဟုကိုယ့်ဘာသာဆုံးဖြတ်ကာတီရှပ်ကိုချွတ်ပြီး လွတ်နေတဲ့ကုတင်မှာပင်လယ်လဲချကာအိပ်တော့သည်။
ကျောပြင်နဲ့အိပ်ယာထိလိုက်တာနဲ့ မူးနေတဲ့အရှိန်ကြောင့်အိပ်ပျော်ခြင်းကမိနစ်မခြားခဲ့ပေ။
စည်း...တရေးနိုးလာတော့...ရင်ဘတ်ထဲမှာပူစပ်ပူလောင်နဲ့ဖြစ်နေတာအပြင်...
ပူနွေးနေတဲ့ပါးတစ်ခြမ်းကြောင့်...နေလို့ထိုင်လို့မကောင်းပေ။
ထိကပ်နေမိတဲ့အရာကလူတယောက်ရဲ့ပူနွေးနေတဲ့အသားအရေဖြစ်နေပုံရကာ သူ့ဘေးမှာတယောက်ယောက်ရှိနေတာလား...။
ဖွင့်ကြည့်လိုက်ဖို့မျက်လုံးကချက်ချင်းပွင့်မလာဘဲ
ခေါင်းတခုလုံးခဲနေသည်။
နောက်ပြီး လည်ချောင်းထဲမှာပူစပ်ပူလောင်နဲ့မီးတွေထတောက်သလို...
သူ...ရေကိုအငမ်းမရသောက်ချင်လာကာ...
တစက်စက်ကိုက်နေသည့်ခေါင်းကြောင့်ဆက်အိပ်လို့မရတော့ပါ။
စည်း'ထထိုင်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်မျက်လုံးတောင်မှဖွင့်လို့မပွင့်တော့ နံဘေးနံဘီကိုသာလက်ကိုဆန့်တန်း၍စမ်းကြည့်ရသည်။
ပုံမှန်ထက်ပိုနွေးနေသောအိပ်ယာခင်းက တယောက်ယောက်၏ရင်ခွင်လိုမျိုး...
စိတ်ပဲထင်တာလား...
တကယ်ပဲတယောက်ယောက်ရှိနေတာလား...
မရေရာတဲ့အတွေးများနဲ့စမ်းနေတဲ့လက်ကိုပိုပြီးအားပြုစမ်းသပ်လိုက်မိတော့...
ကြွက်သားအဖုအထစ်တွေကိုထိမိသလိုလို...။
လည်ပင်း၊ ပြီးတော့ မေးစေ့...ပြီးတော့...မုတ်ဆိတ်ငုတ်စိလေးတွေဆီအရောက်မှာတော့ မျက်လုံးကိုအတင်းဖြဲပြီးကြည့်မိတော့သည်။
'အား...ဘာလဲ...'
စည်း'ထိတ်လန့်စွာအားခနဲအော်မိလေတာ...
သူ့မျက်စိရှေ့မှာ ဟိုငနဲကခန္ဓာကိ်ုယ်အပေါ်ပိုင်းအကျႌမပါဘဲ တုံးလုံးပက်လက်ကြီးအိပ်နေခဲ့တာကြောင့်ပါပဲ။
တရှူးရှူးနဲ့အိပ်မောကျနေသည့် ပင်လယ်သည်တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။
သူ့အော်သံအတော်ပင်ကျယ်သော်လည်း ကြားရတဲ့ပုံမရ။
အခန်းမီးမှိတ်ထားသော်လည်းမှန်ပြတင်းအပြင်ဘက်မှအလင်းရောင်တချို့တဝက်ကြောင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်နေတဲ့ပင်လယ့်ကိုမြင်သာနေသည်။
'ကျစ်...သူ့နေရာသူပြန်မအိပ်ဘူး...'
သူ...တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ရင်းကုန်းရုန်းထဖို့ပြင်မိကာမှ
သူ့ခါးကိုဆွဲလဲချလိုက်သောပင်လယ့်လက်များကြောင့်...မျက်လုံးပြူးရလေသည်။
'ဟာ...ဟိတ်ကောင်...'
ပင်လယ့်လက်တွေကိုဖယ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်မတွန်းဖယ်နိုင်ခဲ့တာ...
သူ့လက်မောင်းကြွက်သားများသည်သန်မာသည်လား...စည်း'ကပဲရုန်းဖယ်ဖို့အားမနိုင်တာလား....။
စည်း...အသက်ဝဝရှူကာထပ်၍တွန်းဖယ်ကြည့်ပေမယ့်...လူသေကောင်လက်တွေလိုတုတ်တုတ်မျှလှုပ်မရတော့...နှာခေါင်းကိုရှုံ့ပွပွလုပ်ရင်းညည်းတွားမိလေသည်။
'သေနေတာလားဟ'
ဒီအတိုင်းအိပ်လို့တော့မဖြစ်လို့...ထပ်ပြီးကုန်းရုန်းထဖို့ကြံပြီး ပုခုံးစောင်းနဲ့တွန်းတိုက်ဖို့ပြင်လိုက်တော့
ဘယ်လိုကဘယ်လိုထုံကျဉ်နေသည်မသိသောညာဘက်လက်ကောက်ဝတ်သည်သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုထိန်းမတ်မထားနိုင်ဘဲ...ဟန်ချက်ပျက်ကာလဲကျတော့...
ဟပ်ထိုးကြီးပင်လယ့်လည်ပင်းတွေဆီသို့မျက်နှာအုပ်မိတော့၏။
ခွာဖို့ပြင်ကာမှပိုမိုနီးကပ်သွားတဲ့အနေအထားနဲ့
စည်းပိုပြီးမျက်လုံးအိမ်တွေကျယ်ရတော့သည်။
ဘေးတစောင်းမြင်ရတဲ့လည်ပင်းဆီကပန်းသီးစိတ်လေးကိုငေးမိတော့
နဂိုကမှရေဆာပြီးပူလောင်နေသည့်အာခေါင်သည်ပိုခြောက်လာပြီးလည်ချောင်းသည်မီးပွင့်မတတ်ပူလာလျက်..
ပုရွက်ဆိတ်အုံနဲ့ကျင်းနဲ့အကိုက်ခံရသလိုရင်ဘတ်အတွင်းမှာနေလို့အဆင်မပြေဘဲ...
ဘင်ခရာသံလိုလို...မိုးခြိမ်းနေသလိုလိုနှလုံးသားသည်ပဲ့တင်သံဖြင့်ညံလေသည်။
စည်း လဲပြိုကျသွားတဲ့ထိုခဏမှာပဲ...လှုပ်ရှားမှုတချို့ကြောင့် ပင်လယ် အိပ်နေရာမှနိုးကြားလာစပြုပါပြီ။
စည်းရဲ့ဆံနွယ်အချို့ကပင်လယ့်မျက်နှာပေါ်ဝဲခါသွားတော့...
မျက်နှာပြင်ဟာငှက်မွှေးတို့ဖြင့်တွန်းတိုက်ဖြတ်သန်းခံနေရသလိုမျိုး..
ယားယံသည့်ခံစားချက်သည်ဆက်အိပ်မနိုင်အောင်တားဆီးလေသည်။
ပုခုံးတစ်ဖက်မှာမှီထားတာဘယ်သူလဲ...
လည်ပင်းကတယောက်ယောက်နမ်းနေတာလား...
မျက်လုံးတစ်ဖက်သာပွင့်နိုင်လျက်ဝေဝေဝါးဝါးကြည့်မိတဲ့အခါ....
'အ.....အား......စည်း.....မင်း.....ဒါကဘယ်လိုအခြေနေလဲ....
မင်း...ဘာလုပ်တာလဲ...'
ပင်လယ်မှအလန့်တကြားမေးပေမယ့်..
တကယ်တမ်း
သူ့ကိုဖက်ထားမိသည်ကကိုယ်ဖြစ်နေသောအခါ.....။
'ဘယ်...ဘယ်လိုကြီးလဲ...'
နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူလူးလဲထထိုင်ရင်းတယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်လို့ ဟိုယောင်ယောင်ဒီယောင်ယောင်။
အခြေအနေကြီးကမသတီစရာကြီးဖြစ်နေသလို ရှက်စရာကြီးမို့ သူရောကိုယ်ပါတံတွေးကိုသာမြိုချလျက်...
ဒီညကိုအိပ်မက်ဆိုးများကအနိုင်ယူလေသည်။
'မင်းကဘာလို့အဝတ်ချွတ်အိပ်တာလဲ...နောက်ပြီးတော့ငါ့အခန်းထဲမှာ...ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်အိပ်ပါလား...'
ထင်သည့်အတိုင်းပဲ ဂျီးကိုက်တတ်တဲ့စည်းဆီကအသံစထွက်လေသည်။
ဒီမှာအိပ်မိတာသူ့အပြစ်ဖြစ်နေတော့လည်း
ပင်လယ်ကခေါင်းကိုသာတဗျင်းဗျင်းကုတ်မိလျက်..
'ငါလဲအပေါ်ထပ်ကိုမတက်ချင်တော့တာနဲ့...မင်းအခန်းထဲမှာလည်းကုတင်ကနှစ်လုံးတောင်တွေ့လို့လေ....'
'ဘယ်နှစ်လုံးပဲရှိရှိပေါ့...'
ဆူပူမာန်မဲချင်ပေမဲ့စည်းရဲ့အသံအနေအသံထားကသိပ်ဆိုးဝါးမနေပါ။
'မင်းတစ်ယောက်ထဲကုတင်နှစ်လုံးအိပ်လို့လဲမရဘဲကို...ကုတင်ကအိပ်ဖို့ထားထားတာပဲကို...အိပ်တာပေါ့'
ပြောပြီးတာနဲ့နာရီလှမ်းကြည့်မိတော့မနက်သုံးနာရီ...။
နှစ်ယောက်စလုံးညဦးတုန်းကအသောက်များပြီးအာခေါင်တွေခြောက်ကပ်ကာရေအတော်ဆာနေသည့်အတွက်အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့ကြသည်။
ဖန်ခွက်တခုလုံးအပြည့်ဖြည့်ထားသည့်ရေအေးအေးက်ိုပင်လယ်ကတကျိုက်ထဲမော့သောက်ပေမယ့်..
စည်းကတော့ဖြေးဖြေးချင်းသာသောက်၏။
အေးနေတဲ့ရေခဲရေကိုသူတရှိန်ထိုးမော့သောက်တတ်တဲ့အကျင့်မရှိပါ။
အာခေါင်မှတဆင့်အအေးဓါတ်သည်ငယ်ထိပ်ရောက်ပြီးကျဉ်ခဲသည့်ခံစားမှုမျိုးစည်းမကြိုက်ပါလေ။
ရေသောက်ပြီးမှဆေးလိပ်ဖွာချင်လာတော့ အိပ်ကပ်ဆီလက်နှိုက်ပြီးစမ်းမိရင်း ပင်လယ့်ကိုစည်းကလှမ်းမေးသည်။
'အပြင်ကစားသောက်လက်စတွေသိမ်းခဲ့မိသေးလား....ငါ...မီးခြစ်ရှာမတွေ့လို့...မင်းတွေ့မိသလား'
'ငါလဲဒီအတိုင်းဘာမှမသိမ်းဘဲဝင်အိပ်လိုက်တာ'
စည်းက တံခါးဖွင့်ပြီးထွက်လာတဲ့နောက်မှာပင်လယ်ဖြည်းဖြည်းလျှောက်လိုက်လာသည်။
သောင်ပြင်ပေါ်မှာစားသောက်လက်စတွေကဒီအတိုင်းဖြဲလျက်...
မီးခြစ်လေးကတော့သူထိုင်ခဲ့တဲ့ခုံအောက်ကသဲထဲနစ်ဝင်နေသည်။
မီးခြစ်ကိုစည်းကကုန်းကောက်လိုက်ပြီး နီးနေတဲ့ခုံမှာပဲထိုင်ချသည်။
ပင်လယ်ကတော့ဘောင်းဘီအိတ်ကိုလက်နှိုက်ကာငေးမောလျက်...
စီးကရက်မီးညှိလို့ဖွာလိုက်ပြီးမှ ပင်လယ်..ကိုသတိရ၍စီးကရက်ဗူးကိုကမ်းပေး၏။
သူကမ်းပေးတဲ့စီးကရက်ဗူးလှမ်းယူပြီးတော့ ပင်လယ်ကဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စကားစမြည်ပြောလေသည်။
'စည်း....မင်းနောက်နှစ်ရက်ဆိုပြန်ပြီနော်.'
' ---'
'ဒီဇိုင်းစာအုပ်ကြမ်းတစ်အုပ်မင်းဆီမှာတွေ့တယ်..မင်းအလုပ်ကိုင်ကဒီဇိုင်နာလား'
စတွေ့ကတည်းကမေးဖို့ရှိပေမယ့် မမေးဖြစ်ခဲ့တာအကြောင်းကြောင်းကြောင့်။
နဂိုကတည်းကစည်း'ဆိုတဲ့ထိုလူသားကစကားနည်းတော့လည်း မေးလာတာကိုကြိုက်သည့်ပုံမပေါ်။
ဒါပေမယ့်လည်း ဒီညကတော့ သူတို့ကြားမှာရာသီဥတုကမူမမှန်ချင်ဘဲ စည်းဆီကပြန်ဖြေသံနဲ့ မေးခွန်းတို့ကလွယ်ကူစွာထွက်ခဲ့လေသည်။
'အင်း....မင်းရော...ဘာအလုပ်လုပ်သလဲ'
အဲဒီလိုမျိုးအမေးခံရတိုင်း ပင်လယ်ကမဲ့ပြုံးလေးပြုံးရင်းဖြေမိတတ်သည်။
'ငါက...ရေမျောကမ်းတင်လို့တောင်ပြောလို့ရတယ်...ကြုံရာလုပ်တာပဲ..ပိုက်ဆံကိုအရေးကြီးတယ်လို့ကိုမထင်လို့'
အဖြေကသိပ်ပြီးအပေါစားဆန်နေသလိုခံစားရတော့စည်းကသိပ်ပြီးသဘောမကျချင်ပါ။
'ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ...မင်းကပေါ့ပေါ့နေပေါ့ပေါ့စားလုပ်နေတာကိုး...
ငယ်ရွယ်နေတုန်းဆိုပေမဲ့နှမျောစရာ...
မင်းဘယ်ခုနစ်ဖွားလဲ'
ပေါ့ပေါ့နေပေါ့ပေါ့စားလို့ဝေဖန်ခံရပေမယ့် ပင်လယ်ကအပြုံးမပျက်တတ်ပါ။
'ငါ့အသက် 22 နှစ်ရှိပြီ...သြဂုတ်လမှာပြည့်သွားတာ....ဦးနောင်နောင်ပြောခဲ့သလိုပဲ...ဘဝကိုရိုးရှင်းစွာဖြတ်သန်းတာ...လောဘကြီးမနေဘူး'
ပင်လယ့်စကားလုံးတွေကမလေးနက်ပေမယ့်
သူ့ခံယူချက်နဲ့သူမှန်တယ်လို့ထင်နေပုံရ၏။
ဆက်မမေးချင်တော့တဲ့စည်းက သူ့အဖြေကိုပဲခေါင်းလေးညိတ်ပြီးငြိမ်သက်နေခဲ့တော့...
ပင်လယ်ကပဲဆက်ပြီးမေးလာခဲ့သည်။
'မင်း ဒီဇိုင်နာဖြစ်လာတာကဝါသနာပါလို့လား...'
'ဝါသနာတို့...ရည်မှန်းတာတို့...မရှိခဲ့ဖူးဘူးထင်တယ်...ငါ..ဒီဇိုင်နာဖြစ်ဖို့ပဲကံအကြောင်းအသင့်ရှိနေလို့ပါ...'
လွတ်လပ်တတ်သူပီပီ စည်းရဲ့ခံယူချက်ကိုပင်လယ်ကဘဝင်မကျချင်တဲ့ပုံပါပဲ။
နောက်ပြီး ဦးနောင်နောင်ဆီကနေ စည်းရဲ့အကြောင်းဝေဖန်တာကြားခဲ့ရသည်။
အေးစက်တဲ့ပုံနဲ့ စည်းဆိုတဲ့ဒီလူကမျိုသိပ်တာတွေများပြီးစိတ်ဖိစီးနေပုံပဲတဲ့။
"အသက်ရှင်ရတာအဓိပ္ပါယ်ရှိဖို့ကိုယ်လုပ်နေတဲ့အလုပ်ကိုရွေးချယ်တတ်ရမယ်...ဘဝကသူများပေးတဲ့လက်ဆောင်တခုမဟုတ်ဘူးလေ...ကိုယ့်မှာလွတ်လပ်တဲ့ရွေးချယ်မှုရှိဖို့လိုတယ်..စည်း...
မင်း...ဖြစ်ချင်တာလုပ်ချင်တာကိုနဲနဲပိုစဉ်းစားသင့်တယ်လို့ငါထင်တယ်'
ကိုယ့်စိတ်အလိုကျရှင်သန်နေထိုင်ခဲ့တဲ့ ပင်လယ့်စကားလုံးတွေက
စည်းဘောင်တွေနဲ့ကြီးပြင်းလာရတဲ့စည်းအဖို့တော့နှစ်မြို့ချင်စရာမကောင်းပါဘူး။
ကိုယ့်ထက်တော်တော်ငယ်ရွယ်သေးတဲ့ညီလေးအရွယ်မို့ စည်းကဆုံးမစကားအနည်းငယ်ဆိုလေသည်။
"မင်းသာလေးလေးနက်နက်လုပ်သင့်တာ...ပင်လယ်....အပူပင်မဲ့လွန်းတယ်...
ဘဝကအဓိပ္ပါယ်မဲ့လွနါးတယ်လို့မထင်ဘူးလား...'
'----'
မတူညီတဲ့ဘဝတွေနဲ့ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတာမို့...
အတွေးခေါ်ချင်းကလည်းကွာခြားတာဖြစ်သင့်သည်မို့...
ဘာမှပြန်မဖြေဖြစ်တော့ဘဲ ပင်လယ်သည်တိတ်ဆိတ်စွာနေနေလေသည်။