ပင္လယ္ရဲ႕ေတာင္ပံတစ္ျခမ္း
'ေက်ာင္းသြားၿပီ...အဘိုးေရ'
စက္ဘီးေခါင္းေလာင္းသံေလးၾကားရၿပီးေတာ့ေရႊ႐ုပ္အသံပါေပ်ာက္သြားသည္။
စည္းက...စားေသာက္ၿပီးသားပန္းကန္ေတြစုထပ္ၿပီးေဆးေနေသာပင္လယ္ကိုတခ်က္ၾကည့္ကာ...
'ယူကီေရွာဂ်ိနဲ႔...ယူကီေဂ်ာဂ်ီကိုမင္းအမွတ္မွားေနတာထင္တယ္...
စက္႐ုပ္ကယူကီေဂ်ာဂ်ီပါ'
႐ုတ္တရက္ပန္းကန္ေဆးေနရင္းနဲ႔ထြက္လာတဲ့စည္းရဲ႕စကားသံေၾကာင့္...
ပင္လယ္ကေခါင္းသာမကတကိုယ္လံုးသူ႔ဘက္လွည့္လာခဲ့သည္။
'အာ့...မင္းနားေထာင္ေနခဲ့တယ္ေပါ့...အိပ္ေပ်ာ္ေယာင္ေဆာင္တယ္ေပါ့...
ညကမင္းအိပ္သြားၿပီထင္ခဲ့တာ..အ႐ူးလိုငါ့တေယာက္ထဲစကားေတြေျပာခဲ့ရတယ္ထင္ၿပီးေၾကကြဲေနတာ.."
ေရကိုပိတ္၊ လက္ကိုသုတ္ၿပီးစည္းေဘးကိုခ်က္ခ်င္းသူေရာက္သြားသည္။
'အေဖာ္ရွိေနတာေတာင္ေျပာစရာစကားမရွိတာမ်ိဳးကသိပ္နာက်င္ဖို႔ေကာင္းတာ...ငါကလည္း...အေဖာ္မရွိရင္မေနတတ္တာဆိုးတယ္...ဒီေနရာေလးမွာမင္းနဲ႔ေတြ႕ရတာတကယ္ေရစက္ရွိလို႔ငါထင္တယ္'
စည္းရဲ႕ပုခံုးထက္ကိုသူ႔လက္ေမာင္းတဖက္ျဖင့္ဖက္လိုက္ၿပီး...ရယ္ျပသည္။
'မင္းနဲ႔ငါသူငယ္ခ်င္းေနာ္....ေရွ႕ဆက္ကူညီေပးပါအံုး'
ပင္လယ္က သူ႔ဘာသာလက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲနႈတ္ဆက္စကားေျပာကာေဘစင္ဘက္ျပန္လွည့္သြားတဲ့အထိ၊
စည္း'မ်က္ႏွာကခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနဆဲ။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီဆိုၿပီးလက္ဆြဲပါနႈတ္ဆက္သြားခဲ့တာ...
တကယ္ဆို သူ အင္း'လဲမခံရေသးဘူးေလ။
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီလို႔သူတဖက္သတ္ေျပာတာေလာက္နဲ႔ၿပီးသြားေရာလား။
အံ့ၾသပါ့။
စည္းကေခါင္းကိုခါလိုက္ၿပီးသက္ျပင္းခ်မိေတာ့သည္။
xxxxx
ေက်ာင္းမွာသမိုင္းသင္ရတဲ့အခ်ိန္ဆိုေရႊ႐ုပ္အေသပ်င္းေတာ့အိပ္ေနတာကမ်ားသည္။
သမိုင္းဆရာမကလည္း စာသင္တာစိတ္ဝင္စားဖို႔မေကာင္းေတာ့
သမိုင္းခ်ိန္ဆိုသူမေလးအလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။
'အား...အခ်ိန္ျမန္ျမန္ကုန္ပါေတာ့'
တီးတိုးေရရြတ္ရင္းစာေရးစားပြဲေပၚေမွာက္ေနရင္းေရႊ႐ုပ္အိပ္ေပ်ာ္ေလသည္။
ထိုစဥ္ေက်ာင္းခန္းတံခါးေရွ႕မွာတီရွပ္အျဖဴႏွင့္အသားေရာင္ေဘာင္းဘီဝတ္ထားတဲ့ဆံပင္ကုတ္ဝဲႏွင့္လူငယ္တစ္ဦးေရာက္လာ၏။
အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ထူးျခားေခ်ာေမာတဲ့႐ုပ္သ႑န္ကထင္းလင္းလို႔ေနသည္။
သူ႔လက္ထဲမွာေတာ့ထမင္းဗူးတစ္ဗူးကိုကိုင္ထားကာ...
ေက်ာင္းခန္းထဲကိုဝင္မလာဘဲအခန္းဝမွာရပ္ရင္း...ပါးစပ္မွေအာ္ေနတာ...
' ေရႊ႐ုပ္ေရ...ေရႊ႐ုပ္ေလး'
အသံၿဗဲနဲ႔အခန္းဝကေနေအာ္ေတာ့...
ေက်ာင္းခန္းထဲကကေလးေတြကမ်က္လံုးေလးေတြျပဴးလို႔...
သူ႔ကိုအထူးတဆန္းလွမ္းျကည့္ၾကသည္။
အဲဒီလူငယ္နဲ႔ေရႊ႐ုပ္နဲ႔ဘာေတာ္သလဲဆိုတဲ့စပ္စုတဲ့အၾကည့္ေလးေတြနဲ႔ တိုးတိုးတိုးတိုးေမးျမန္းသံေလးေတြကဟိုတစဒီတစၾကားရသည္။
ေနာက္ဆံုးတန္းမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေရႊ႐ုပ္ကေတာ့ဘာမွမသိ။
ေထာင္လာတဲ့ေခါင္းေလးေတြကိုပင္လယ္ကေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေရႊ႐ုပ္ကိုရွာသည္။
မေတြ႕။
ေထာင့္မွာေခါင္းငံု႔ၿပီးအိပ္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္သာက်န္ေတာ့
အဲဒီေကာင္မေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတာလို႔သိလိုက္သည္။
ဟြန္႔...စာသင္ခ်ိန္မွာအိပ္ေနတာ
ေကာင္မဆိုးေလး။
'ဝင္လိုက္မယ္ေနာ္'
ဝင္ခြင့္ေတာင္းေပမယ့္...
ခြင့္ျပဳေၾကာင္းဆရာမကေျပာတဲ့အထိပင္လယ္ကအခန္းဝမွာရပ္မေန။
ခြင့္ေတာင္းၿပီးၿပီေလ၊ ခြင့္ျပဳျပဳမျပဳျပဳဝင္ဖို႔ရွိတာဝင္မွာပဲဆိုတဲ့အခ်ိဳးေလးနဲ႔ အခန္းထဲေလွ်ာက္လို႔ဝင္လာကာ...
ေရႊ႐ုပ္အိပ္ေနသည့္စားပြဲခံုေရွ႕ေရာက္သြားတာေစြ႕ကနဲ။
ေရႊ႐ုပ္ရဲ႕စားပြဲကိုလက္နဲ႔တေတာက္ေတာက္ေခါက္ကာႏိုးေပမယ့္ ေရႊ႐ုပ္ကႏိုးမလာေတာ့...
အသံၿဗဲနဲ႔နာမည္ကိုေအာ္ေပးလိုက္ရသည္။
'ဦးေနာင္ေနာင္ေျမးေရႊ႐ုပ္ေရ'
'ဟုတ္ကဲ့'
အိပ္ခ်င္မေျပသည့္မ်က္လံုးက္ိုပြတ္ရင္းဆရာမေခၚသည္ထင္ၿပီးလန္႔တၾကားထရပ္ကာေရႊ႐ုပ္ထူးလာေတာ့...
ပင္လယ္ကခြက္ထိုးခြက္လန္ေအာ္ရယ္ေတာ့၏။
'ဟား...ဟာ့...ငါ...ငါ...ေနပင္လယ္'
အဲဒီေတာ့မွေရႊ႐ုပ္ေလးကမ်က္လံုးေလးျပဴးလာခဲ့၏။
'ဟင္...ကိုပင္လယ္...ဘာျဖစ္တာလဲ၊
ဘာလာလုပ္တာလဲဟင္..."
'နင္ထမင္းဗူးေမ့က်န္ခဲ့တာလာေပးတာ..ငါခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြမို႔လို႔ႏွေမ်ာလို႔ယူလာတာ၊
အမ်ားႀကီးစားေနာ္...'
ေရႊ႐ုပ္ကိုေခါင္းေလးပုတ္ၿပီးေျပာရင္းခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ထြက္ကာ...
အခန္းဝနားေရာက္ေတာ့မွ...
တခုခုကိုသတိတရနဲ႔ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။
ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုျပံဳးရင္းနဲ႔ေျပာလိုက္တာ...
'ေရႊ႐ုပ္ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးပါဦး'တဲ့။
ၿပီးမွအားလံုးကိုမ်က္လံုးေလးတဖက္မွိတ္ျပလို႔လွည့္ထြက္ခဲ့၏။
သန္႔ရွင္းခန္႔ညားေနတဲ့ခပ္ေခ်ာေခ်ာအစ္ကိုႀကီးကိုဝိုင္းေငးေနတဲ့ေက်ာင္းသူေလးေတြဆိုတာတခိခိနဲ႔၊
ေရႊ႐ုပ္ဆီကပ္သြားၾကၿပီးဝိုင္းေမးေတာ့၏။
'နင္နဲ႔ဘာေတာ္လဲ'
ဧည့္သည္လို႔ေျဖရမလား၊ အိမ္ကအလုပ္သမားလို႔ေျဖရမလား၊
ေရႊ႐ုပ္ကေတာ့ထမင္းဗူးကိုင္ၿပီးေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖစ္ဆဲ။
မနက္ကအျမန္လိုၿပီးေက်ာင္းတက္လာခဲ့တာထမင္းဗူးကိုေမ့ခဲ့ေၾကာင္းခုမွသတိရမိသည္။
ဒီေန႔ထမင္းမငတ္လို႔ ကိုပင္လယ္ကိုေက်းဇူးတင္ပါ၏။
ခါတိုင္းဆိုခဏခဏေမ့က်န္ခဲ့တာမို႔...
ေက်ာင္းကေနအိမ္အထိမိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္စက္ဘီးနင္းျပန္ၿပီးထမင္းသြားစားရသည္။
ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ခ်ိန္ဆိုရင္စားထားသမွ်အကုန္ေပ်ာက္လို႔ဗိုက္ကျပန္ဆာတာနဲ႔ဘယမွမထူးေပ။
ထမင္းဗူးေမ့က်န္တဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္သူမေလးေက်ာင္းမွာပဲေတြ႕တာဝယ္စားၿပီးေနလိုက္ေတာ့တာအက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။
အခုေတာ့...
ဒီလိုလာပို႔ေပးတာေလးကိုၾကည္ႏူးမိသလိုလို၊
ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမမရွိဘဲမိဘနဲ႔ေဝးေဝးေနရေတာ့...
တကယ္ပါ...ဒီလိုဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳးဆိုရင္ထဲမွာေႏြးေထြးသည္။
'ေက်းဇူးပါ...ကိုပင္လယ္'
ေတြးေနရင္းနဲ႔ပင္လယ္ျပန္မယ့္လမ္းကိုသူမရဲ႕ခံုနံေဘးကျပတင္းေပါက္ေလးကေနျမင္ရေတာ့...
ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲလွမ္းၾကည့္မိေတာ့...
ျပန္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ကိုပင္လယ္ကိုေတြ႕ရသည္။
လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ပံုစံခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕နဲ႔စက္ဘီးတြန္းၿပီးျပန္သြားတဲ့ပင္လယ့္ေနာက္ေက်ာေလးကအားကိုးခ်င္စရာေကာင္းလ်က္။
သူမလဲအစ္ကိုတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္လိုခ်င္လိုက္တာ။
ေရႊ႐ုပ္ေငးေနတုန္းမွာ...
ေရကူးကန္နဲ႔တင္းနစ္ကြင္းေနရာေရာက္ေတာ့မွ႐ုတ္တရက္ပင္လယ္ကေျခလွမ္းေလးေတြရပ္ကုန္သည္။
နံေဘးကိုလွည့္ေငးတဲ့ေဘးတေစာင္းမ်က္ႏွာက
ေန႔ခင္းေနပူပူနဲ႔ေရကန္ျပာျပာရဲ႕အလင္းဟပ္မႈေၾကာင့္...ခပ္ေဝးေဝးကေနေသခ်ာမျမင္ရေပ။
ဒါေပမယ့္ ကိုပင္လယ္ကေရကူးကနါဆီကိုေသခ်ာရပ္တန္႔ေငးေနတာကိုေတာ့သိသည္။
ေရကူးကန္ကဘာျဖစ္လို႔လဲမသိဘူး။
သူမေလးျပန္လဲမအိပ္ျဖစ္ေတာ့ဘဲဆရာမစာရွင္းျပေနတာကိုလဲနားမေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊
ျပတင္းေပါက္ကေနျမင္ေနရတဲ့ပင္လယ့္ဆီပဲေငးေနမိသည္။
စက္ဘီးကိုေဒါက္ေထာက္ထားခဲ့ၿပီးေနပင္လယ္ကေရကူးကန္နားဆီေရာက္ေနပါၿပီ။
ေရျပင္ျပာလဲ့လဲ့ကိုပင္လယ္ကေရကန္ေပါင္ေပၚအၾကာႀကီးရပ္ကာေငးေနတာ တခုခုစဥ္းစားေနပံုရ၏။
ေခါင္းငံု႔ခ်ၿပီးခဏတာၿငိမ္သက္ၿပီးေတာ့မွ...
ေျခလွမ္းေတြကိုတျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွမ္းေနရင္း တန္းစီးဘေလာက္တံုးေပၚေရာက္ေတာ့မည္။
သူဘာလုပ္မလဲဆိုတာကိုပဲ ေရႊ႐ုပ္စိတ္ဝင္စားေနဆဲ။
ပင္လယ္ကေတာ့ မ်က္လံုးေရွ႕ကေရျပာျပာကိုျမင္ေတာ့အေတြးတို႔ကတားမႏိုင္ဆီးမရေတာ့ဘဲ...
မိမိကိုယ္ကိုကုန္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ငါးတစ္ေကာင္လိုထင္ျမင္လာခဲ့ၿပီး ရင္ဘတ္ေတြကအသက္ရွဴမဝေတာ့ဘဲေမာဟိုက္ခ်င္ေနပါၿပီ။
ဝမ္း၊ တူး၊ သရီး ဆိုတဲ့နံပတ္စဥ္ေတြကိုလဲေရတြက္ေနျဖစ္ရင္းနဲ႔ ေျခဖဝါးေတြကိုအျပားလိုက္တည္ၿငိမ္ခိုင္ခန္႔ေအာင္ထားေနမိရင္း...အသက္ကိုဝဝရွဴဖို႔ႀကိဳးစားရသည္။
ေရျပင္ဆီကိုဆင္းသက္ဖို႔အသင့္အေနအထားျပင္ဆင္ထားမႈဟာ ဟိုအရင္ကသူလုပ္ေနက်အရာ။
တန္းစီတဲ့ေနရာေလးေရာက္မွတီရွပ္ကိုဆြဲခြ်တ္ကာပံုသည္။
ေရျပင္က်ယ္ကိုျမင္ရတိုင္းသူ႔ေသြးသားမွာလိႈက္ခုန္လာတဲ့ေသြးခုန္ႀကိမ္နႈန္းေတြဟာျပင္းထန္သထက္ပိုျပင္းထန္လာခဲ့၏။
'ပင္လယ္.....ပင္လယ္....ပင္လယ္'
ေရကန္နားမွာဘယ္သူမွရွိမေနေပမယ့္...
သူ႔မ်က္လံုးစံုမွိတ္လိုက္ေတာ့နားထဲလက္ေခါက္မႈတ္သံႏွင့္ သူ႔နာမည္ကိုေအာ္ဟစ္ၿပီးအားေပးသီဆိုသံမ်ားအားၾကားေယာင္လာသလိုခံစားရသည္။
လူအုပ္ႀကီးရဲ႕အားေပးမႈမွာခဏတာစီးေမ်ာျဖစ္ရင္း...
အသင့္အေနအထားကေန
ေရျပာျပာကိုဒိုင္ဗင္ထိုးကာထိုးခြဲကူးခတ္လိုက္ေတာ့...
ပင္လယ္ဟာ ငါးတစ္ေကာင္လို။
ျမန္ဆန္စြာ၊ ကြ်မ္းက်င္စြာ၊ လွပစြာ။
'ဝါး...အိုးမိုင္ေဂါ့'
ေက်ာင္းခန္းထဲမွေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ေအာ္သံကဟိန္းေနလ်က္။
ေရကန္ထဲမွာကူးေနတဲ့ပင္လယ့္ကိုၾကည့္ေနတာေရႊ႐ုပ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ပါ။
ျပတင္းတံခါးေလးနားမွာအတန္းေဖာ္ေတြပါစုျပံဳတိုးေဝွ႕ေနလ်က္။
ေရျပင္ျပာျပာကိုထိုးခြဲလ်က္ကန္တစ္ဖက္ဆီကူးခတ္သြားပံုကေခ်ာေမြ႕ျမန္ဆန္လြန္းေတာ့...
ၾကည့္ေနေသာေက်ာင္းသားေလးမ်ားသည္လည္းအံ့ၾသမွင္သက္ေနလ်က္။
'ဘာလဲ...ေတာ္လိုက္တာ'
'ဟာ့...ရမ္းမိုက္တာပဲ'
'ေရကူးတာျမန္လိုက္တာ..တို႔ေက်ာင္းကလက္ေရြးစင္ေရကူးသမားေတာင္သူ႔ေလာက္မျမန္ဘူး'
တေယာက္တေပါက္နဲ႔ကေလးမ်ား၏အသံမ်ားဆူညံလ်က္...
မအံ့ၾသဘဲေနမလား၊
အားကစားပြဲမွာေရကူးကလပ္ထဲကေရႊဆုရထားတဲ့အတန္းေဖာ္ေလးေတာင္ဒီလိုမျမန္ဘူးေလ။
'ေရႊ႐ုပ္...နင္နဲ႔ဘာေတာ္လဲ၊ မိတ္ဆက္ေပးဟာ'
'ေတာ္လိုက္တာ၊ ဘယ္သူလဲဟင္'
ေရႊ႐ုပ္ဆီဝိုင္းေမးေနၾကတဲ့အတန္းေဖာ္ေတြကိုျပန္ေျဖစရာအေျဖမရွိ။
သူမလဲမေန႔ကမွပင္လယ္နဲ႔စေတြ႕ရတာေလ။
နာမည္ကလြဲၿပီးဘာသိတာရွိလို႔လဲ။
ဂ်စ္ကန္ကန္ေလး၊ ပရမ္းပတာေလးလို႔သူမထင္ေနခဲ့တာ။
ခပ္ေပါ့ေပါ့လူသားလို႔သူမႏွာေခါင္းရံႈ႕ခဲ့မိတာ၊
အခုေတာ့...ကိုပင္လယ္မွာထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့စြမ္းရည္ရွိေနသည္ပဲ။
'ေရကူးတာျမန္ခ်က္...အမိုက္စားပဲ'
ဒီလိုမ်ိဳးေရကူးကြ်မ္းက်င္တဲ့သူဆိုတာ သူမတို႔ေက်ာင္းမွာလက္ခ်ိဳးေရလို႔ရသည္။
ေက်ာင္းအားကစားပြဲေတြဆိုေက်ာင္းရဲ႕ကိုယ္စားထြက္ၿပိဳင္ႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားဆိုတာသိပ္မရွိပါ။
သူမေလးတို႔လဲေရကူးက်င့္ေပမယ့္...ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္ျခင္းေတာ့မရွိ။
ကိုပင္လယ္ကအမိုက္စားစြမ္းရည္ေတြနဲ႔...
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသားပဲ။
ေတြးေနရင္းနဲ႔မွကိုပင္လယ့္အေၾကာင္းပိုသိခ်င္လာသည္။
သူ...ဘာလို႔အခုလိုေပါ့ေပါ့ေနေနရတာလဲ...
သူယူလာတဲ့စားပြဲခံုေပၚကထမင္းဗူးေလးကိုပဲေငးၾကည့္ရင္းေရႊ႐ုပ္ေတြးရင္းၿငိမ္သက္လို႔။
'ကိုပင္လယ္...ဘယ္သူလဲ၊ ဘာလဲ"
Unicode
ပင်လယ်ရဲ့တောင်ပံတစ်ခြမ်း
'ကျောင်းသွားပြီ...အဘိုးရေ'
စက်ဘီးခေါင်းလောင်းသံလေးကြားရပြီးတော့ရွှေရုပ်အသံပါပျောက်သွားသည်။
စည်းက...စားသောက်ပြီးသားပန်းကန်တွေစုထပ်ပြီးဆေးနေသောပင်လယ်ကိုတချက်ကြည့်ကာ...
'ယူကီရှောဂျိနဲ့...ယူကီဂျောဂျီကိုမင်းအမှတ်မှားနေတာထင်တယ်...
စက်ရုပ်ကယူကီဂျောဂျီပါ'
ရုတ်တရက်ပန်းကန်ဆေးနေရင်းနဲ့ထွက်လာတဲ့စည်းရဲ့စကားသံကြောင့်...
ပင်လယ်ကခေါင်းသာမကတကိုယ်လုံးသူ့ဘက်လှည့်လာခဲ့သည်။
'အာ့...မင်းနားထောင်နေခဲ့တယ်ပေါ့...အိပ်ပျော်ယောင်ဆောင်တယ်ပေါ့...
ညကမင်းအိပ်သွားပြီထင်ခဲ့တာ..အရူးလိုငါ့တယောက်ထဲစကားတွေပြောခဲ့ရတယ်ထင်ပြီးကြေကွဲနေတာ.."
ရေကိုပိတ်၊ လက်ကိုသုတ်ပြီးစည်းဘေးကိုချက်ချင်းသူရောက်သွားသည်။
'အဖော်ရှိနေတာတောင်ပြောစရာစကားမရှိတာမျိုးကသိပ်နာကျင်ဖို့ကောင်းတာ...ငါကလည်း...အဖော်မရှိရင်မနေတတ်တာဆိုးတယ်...ဒီနေရာလေးမှာမင်းနဲ့တွေ့ရတာတကယ်ရေစက်ရှိလို့ငါထင်တယ်'
စည်းရဲ့ပုခုံးထက်ကိုသူ့လက်မောင်းတဖက်ဖြင့်ဖက်လိုက်ပြီး...ရယ်ပြသည်။
'မင်းနဲ့ငါသူငယ်ချင်းနော်....ရှေ့ဆက်ကူညီပေးပါအုံး'
ပင်လယ်က သူ့ဘာသာလက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲနှုတ်ဆက်စကားပြောကာဘေစင်ဘက်ပြန်လှည့်သွားတဲ့အထိ၊
စည်း'မျက်နှာကခပ်တည်တည်ဖြစ်နေဆဲ။
သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားပြီဆိုပြီးလက်ဆွဲပါနှုတ်ဆက်သွားခဲ့တာ...
တကယ်ဆို သူ အင်း'လဲမခံရသေးဘူးလေ။
သူငယ်ချင်းဖြစ်ပြီလို့သူတဖက်သတ်ပြောတာလောက်နဲ့ပြီးသွားရောလား။
အံ့သြပါ့။
စည်းကခေါင်းကိုခါလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချမိတော့သည်။
xxxxx
ကျောင်းမှာသမိုင်းသင်ရတဲ့အချိန်ဆိုရွှေရုပ်အသေပျင်းတော့အိပ်နေတာကများသည်။
သမိုင်းဆရာမကလည်း စာသင်တာစိတ်ဝင်စားဖို့မကောင်းတော့
သမိုင်းချိန်ဆိုသူမလေးအလွန်စိတ်ညစ်ရသည်။
'အား...အချိန်မြန်မြန်ကုန်ပါတော့'
တီးတိုးရေရွတ်ရင်းစာရေးစားပွဲပေါ်မှောက်နေရင်းရွှေရုပ်အိပ်ပျော်လေသည်။
ထိုစဉ်ကျောင်းခန်းတံခါးရှေ့မှာတီရှပ်အဖြူနှင့်အသားရောင်ဘောင်းဘီဝတ်ထားတဲ့ဆံပင်ကုတ်ဝဲနှင့်လူငယ်တစ်ဦးရောက်လာ၏။
အသားဖြူဖြူနဲ့ထူးခြားချောမောတဲ့ရုပ်သဏ္ဍန်ကထင်းလင်းလို့နေသည်။
သူ့လက်ထဲမှာတော့ထမင်းဗူးတစ်ဗူးကိုကိုင်ထားကာ...
ကျောင်းခန်းထဲကိုဝင်မလာဘဲအခန်းဝမှာရပ်ရင်း...ပါးစပ်မှအော်နေတာ...
' ရွှေရုပ်ရေ...ရွှေရုပ်လေး'
အသံဗြဲနဲ့အခန်းဝကနေအော်တော့...
ကျောင်းခန်းထဲကကလေးတွေကမျက်လုံးလေးတွေပြူးလို့...
သူ့ကိုအထူးတဆန်းလှမ်းကြည့်ကြသည်။
အဲဒီလူငယ်နဲ့ရွှေရုပ်နဲ့ဘာတော်သလဲဆိုတဲ့စပ်စုတဲ့အကြည့်လေးတွေနဲ့ တိုးတိုးတိုးတိုးမေးမြန်းသံလေးတွေကဟိုတစဒီတစကြားရသည်။
နောက်ဆုံးတန်းမှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ရွှေရုပ်ကတော့ဘာမှမသိ။
ထောင်လာတဲ့ခေါင်းလေးတွေကိုပင်လယ်ကစေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်ပြီးတော့ရွှေရုပ်ကိုရှာသည်။
မတွေ့။
ထောင့်မှာခေါင်းငုံ့ပြီးအိပ်နေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်သာကျန်တော့
အဲဒီကောင်မလေးအိပ်ပျော်နေတာလို့သိလိုက်သည်။
ဟွန့်...စာသင်ချိန်မှာအိပ်နေတာ
ကောင်မဆိုးလေး။
'ဝင်လိုက်မယ်နော်'
ဝင်ခွင့်တောင်းပေမယ့်...
ခွင့်ပြုကြောင်းဆရာမကပြောတဲ့အထိပင်လယ်ကအခန်းဝမှာရပ်မနေ။
ခွင့်တောင်းပြီးပြီလေ၊ ခွင့်ပြုပြုမပြုပြုဝင်ဖို့ရှိတာဝင်မှာပဲဆိုတဲ့အချိုးလေးနဲ့ အခန်းထဲလျှောက်လို့ဝင်လာကာ...
ရွှေရုပ်အိပ်နေသည့်စားပွဲခုံရှေ့ရောက်သွားတာစွေ့ကနဲ။
ရွှေရုပ်ရဲ့စားပွဲကိုလက်နဲ့တတောက်တောက်ခေါက်ကာနိုးပေမယ့် ရွှေရုပ်ကနိုးမလာတော့...
အသံဗြဲနဲ့နာမည်ကိုအော်ပေးလိုက်ရသည်။
'ဦးနောင်နောင်မြေးရွှေရုပ်ရေ'
'ဟုတ်ကဲ့'
အိပ်ချင်မပြေသည့်မျက်လုံးက်ိုပွတ်ရင်းဆရာမခေါ်သည်ထင်ပြီးလန့်တကြားထရပ်ကာရွှေရုပ်ထူးလာတော့...
ပင်လယ်ကခွက်ထိုးခွက်လန်အော်ရယ်တော့၏။
'ဟား...ဟာ့...ငါ...ငါ...နေပင်လယ်'
အဲဒီတော့မှရွှေရုပ်လေးကမျက်လုံးလေးပြူးလာခဲ့၏။
'ဟင်...ကိုပင်လယ်...ဘာဖြစ်တာလဲ၊
ဘာလာလုပ်တာလဲဟင်..."
'နင်ထမင်းဗူးမေ့ကျန်ခဲ့တာလာပေးတာ..ငါချက်ထားတဲ့ဟင်းတွေမို့လို့နှမျောလို့ယူလာတာ၊
အများကြီးစားနော်...'
ရွှေရုပ်ကိုခေါင်းလေးပုတ်ပြီးပြောရင်းချက်ချင်းပြန်လှည့်ထွက်ကာ...
အခန်းဝနားရောက်တော့မှ...
တခုခုကိုသတိတရနဲ့ပြန်လှည့်ကြည့်သည်။
ကျောင်းသားလေးတွေကိုပြုံးရင်းနဲ့ပြောလိုက်တာ...
'ရွှေရုပ်ကိုဂရုစိုက်ပေးပါဦး'တဲ့။
ပြီးမှအားလုံးကိုမျက်လုံးလေးတဖက်မှိတ်ပြလို့လှည့်ထွက်ခဲ့၏။
သန့်ရှင်းခန့်ညားနေတဲ့ခပ်ချောချောအစ်ကိုကြီးကိုဝိုင်းငေးနေတဲ့ကျောင်းသူလေးတွေဆိုတာတခိခိနဲ့၊
ရွှေရုပ်ဆီကပ်သွားကြပြီးဝိုင်းမေးတော့၏။
'နင်နဲ့ဘာတော်လဲ'
ဧည့်သည်လို့ဖြေရမလား၊ အိမ်ကအလုပ်သမားလို့ဖြေရမလား၊
ရွှေရုပ်ကတော့ထမင်းဗူးကိုင်ပြီးယောင်တောင်ပေါင်တောင်ဖြစ်ဆဲ။
မနက်ကအမြန်လိုပြီးကျောင်းတက်လာခဲ့တာထမင်းဗူးကိုမေ့ခဲ့ကြောင်းခုမှသတိရမိသည်။
ဒီနေ့ထမင်းမငတ်လို့ ကိုပင်လယ်ကိုကျေးဇူးတင်ပါ၏။
ခါတိုင်းဆိုခဏခဏမေ့ကျန်ခဲ့တာမို့...
ကျောင်းကနေအိမ်အထိမိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်စက်ဘီးနင်းပြန်ပြီးထမင်းသွားစားရသည်။
ကျောင်းပြန်ရောက်ချိန်ဆိုရင်စားထားသမျှအကုန်ပျောက်လို့ဗိုက်ကပြန်ဆာတာနဲ့ဘယမှမထူးပေ။
ထမင်းဗူးမေ့ကျန်တဲ့နေ့တွေဆိုရင်သူမလေးကျောင်းမှာပဲတွေ့တာဝယ်စားပြီးနေလိုက်တော့တာအကျင့်ဖြစ်နေပြီ။
အခုတော့...
ဒီလိုလာပို့ပေးတာလေးကိုကြည်နူးမိသလိုလို၊
မွေးချင်းမောင်နှမမရှိဘဲမိဘနဲ့ဝေးဝေးနေရတော့...
တကယ်ပါ...ဒီလိုဂရုစိုက်မှုမျိုးဆိုရင်ထဲမှာနွေးထွေးသည်။
'ကျေးဇူးပါ...ကိုပင်လယ်'
တွေးနေရင်းနဲ့ပင်လယ်ပြန်မယ့်လမ်းကိုသူမရဲ့ခုံနံဘေးကပြတင်းပေါက်လေးကနေမြင်ရတော့...
ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲလှမ်းကြည့်မိတော့...
ပြန်ဖို့ပြင်နေတဲ့ကိုပင်လယ်ကိုတွေ့ရသည်။
လမ်းလျှောက်တဲ့ပုံစံခပ်နွဲ့နွဲ့နဲ့စက်ဘီးတွန်းပြီးပြန်သွားတဲ့ပင်လယ့်နောက်ကျောလေးကအားကိုးချင်စရာကောင်းလျက်။
သူမလဲအစ်ကိုတစ်ယောက်ဖြစ်ဖြစ်လိုချင်လိုက်တာ။
ရွှေရုပ်ငေးနေတုန်းမှာ...
ရေကူးကန်နဲ့တင်းနစ်ကွင်းနေရာရောက်တော့မှရုတ်တရက်ပင်လယ်ကခြေလှမ်းလေးတွေရပ်ကုန်သည်။
နံဘေးကိုလှည့်ငေးတဲ့ဘေးတစောင်းမျက်နှာက
နေ့ခင်းနေပူပူနဲ့ရေကန်ပြာပြာရဲ့အလင်းဟပ်မှုကြောင့်...ခပ်ဝေးဝေးကနေသေချာမမြင်ရပေ။
ဒါပေမယ့် ကိုပင်လယ်ကရေကူးကနါဆီကိုသေချာရပ်တန့်ငေးနေတာကိုတော့သိသည်။
ရေကူးကန်ကဘာဖြစ်လို့လဲမသိဘူး။
သူမလေးပြန်လဲမအိပ်ဖြစ်တော့ဘဲဆရာမစာရှင်းပြနေတာကိုလဲနားမထောင်နိုင်တော့ဘဲ၊
ပြတင်းပေါက်ကနေမြင်နေရတဲ့ပင်လယ့်ဆီပဲငေးနေမိသည်။
စက်ဘီးကိုဒေါက်ထောက်ထားခဲ့ပြီးနေပင်လယ်ကရေကူးကန်နားဆီရောက်နေပါပြီ။
ရေပြင်ပြာလဲ့လဲ့ကိုပင်လယ်ကရေကန်ပေါင်ပေါ်အကြာကြီးရပ်ကာငေးနေတာ တခုခုစဉ်းစားနေပုံရ၏။
ခေါင်းငုံ့ချပြီးခဏတာငြိမ်သက်ပြီးတော့မှ...
ခြေလှမ်းတွေကိုတဖြည်းဖြည်းချင်းလှမ်းနေရင်း တန်းစီးဘလောက်တုံးပေါ်ရောက်တော့မည်။
သူဘာလုပ်မလဲဆိုတာကိုပဲ ရွှေရုပ်စိတ်ဝင်စားနေဆဲ။
ပင်လယ်ကတော့ မျက်လုံးရှေ့ကရေပြာပြာကိုမြင်တော့အတွေးတို့ကတားမနိုင်ဆီးမရတော့ဘဲ...
မိမိကိုယ်ကိုကုန်းပေါ်ရောက်နေတဲ့ငါးတစ်ကောင်လိုထင်မြင်လာခဲ့ပြီး ရင်ဘတ်တွေကအသက်ရှူမဝတော့ဘဲမောဟိုက်ချင်နေပါပြီ။
ဝမ်း၊ တူး၊ သရီး ဆိုတဲ့နံပတ်စဉ်တွေကိုလဲရေတွက်နေဖြစ်ရင်းနဲ့ ခြေဖဝါးတွေကိုအပြားလိုက်တည်ငြိမ်ခိုင်ခန့်အောင်ထားနေမိရင်း...အသက်ကိုဝဝရှူဖို့ကြိုးစားရသည်။
ရေပြင်ဆီကိုဆင်းသက်ဖို့အသင့်အနေအထားပြင်ဆင်ထားမှုဟာ ဟိုအရင်ကသူလုပ်နေကျအရာ။
တန်းစီတဲ့နေရာလေးရောက်မှတီရှပ်ကိုဆွဲချွတ်ကာပုံသည်။
ရေပြင်ကျယ်ကိုမြင်ရတိုင်းသူ့သွေးသားမှာလှိုက်ခုန်လာတဲ့သွေးခုန်ကြိမ်နှုန်းတွေဟာပြင်းထန်သထက်ပိုပြင်းထန်လာခဲ့၏။
'ပင်လယ်.....ပင်လယ်....ပင်လယ်'
ရေကန်နားမှာဘယ်သူမှရှိမနေပေမယ့်...
သူ့မျက်လုံးစုံမှိတ်လိုက်တော့နားထဲလက်ခေါက်မှုတ်သံနှင့် သူ့နာမည်ကိုအော်ဟစ်ပြီးအားပေးသီဆိုသံများအားကြားယောင်လာသလိုခံစားရသည်။
လူအုပ်ကြီးရဲ့အားပေးမှုမှာခဏတာစီးမျောဖြစ်ရင်း...
အသင့်အနေအထားကနေ
ရေပြာပြာကိုဒိုင်ဗင်ထိုးကာထိုးခွဲကူးခတ်လိုက်တော့...
ပင်လယ်ဟာ ငါးတစ်ကောင်လို။
မြန်ဆန်စွာ၊ ကျွမ်းကျင်စွာ၊ လှပစွာ။
'ဝါး...အိုးမိုင်ဂေါ့'
ကျောင်းခန်းထဲမှကျောင်းသူလေးတွေရဲ့အော်သံကဟိန်းနေလျက်။
ရေကန်ထဲမှာကူးနေတဲ့ပင်လယ့်ကိုကြည့်နေတာရွှေရုပ်တစ်ယောက်ထဲမဟုတ်တော့ပါ။
ပြတင်းတံခါးလေးနားမှာအတန်းဖော်တွေပါစုပြုံတိုးဝှေ့နေလျက်။
ရေပြင်ပြာပြာကိုထိုးခွဲလျက်ကန်တစ်ဖက်ဆီကူးခတ်သွားပုံကချောမွေ့မြန်ဆန်လွန်းတော့...
ကြည့်နေသောကျောင်းသားလေးများသည်လည်းအံ့သြမှင်သက်နေလျက်။
'ဘာလဲ...တော်လိုက်တာ'
'ဟာ့...ရမ်းမိုက်တာပဲ'
'ရေကူးတာမြန်လိုက်တာ..တို့ကျောင်းကလက်ရွေးစင်ရေကူးသမားတောင်သူ့လောက်မမြန်ဘူး'
တယောက်တပေါက်နဲ့ကလေးများ၏အသံများဆူညံလျက်...
မအံ့သြဘဲနေမလား၊
အားကစားပွဲမှာရေကူးကလပ်ထဲကရွှေဆုရထားတဲ့အတန်းဖော်လေးတောင်ဒီလိုမမြန်ဘူးလေ။
'ရွှေရုပ်...နင်နဲ့ဘာတော်လဲ၊ မိတ်ဆက်ပေးဟာ'
'တော်လိုက်တာ၊ ဘယ်သူလဲဟင်'
ရွှေရုပ်ဆီဝိုင်းမေးနေကြတဲ့အတန်းဖော်တွေကိုပြန်ဖြေစရာအဖြေမရှိ။
သူမလဲမနေ့ကမှပင်လယ်နဲ့စတွေ့ရတာလေ။
နာမည်ကလွဲပြီးဘာသိတာရှိလို့လဲ။
ဂျစ်ကန်ကန်လေး၊ ပရမ်းပတာလေးလို့သူမထင်နေခဲ့တာ။
ခပ်ပေါ့ပေါ့လူသားလို့သူမနှာခေါင်းရှုံ့ခဲ့မိတာ၊
အခုတော့...ကိုပင်လယ်မှာထူးချွန်ပြောင်မြောက်တဲ့စွမ်းရည်ရှိနေသည်ပဲ။
'ရေကူးတာမြန်ချက်...အမိုက်စားပဲ'
ဒီလိုမျိုးရေကူးကျွမ်းကျင်တဲ့သူဆိုတာ သူမတို့ကျောင်းမှာလက်ချိုးရေလို့ရသည်။
ကျောင်းအားကစားပွဲတွေဆိုကျောင်းရဲ့ကိုယ်စားထွက်ပြိုင်နိုင်တဲ့ကျောင်းသားဆိုတာသိပ်မရှိပါ။
သူမလေးတို့လဲရေကူးကျင့်ပေမယ့်...ထူးချွန်ပြောင်မြောက်ခြင်းတော့မရှိ။
ကိုပင်လယ်ကအမိုက်စားစွမ်းရည်တွေနဲ့...
စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသားပဲ။
တွေးနေရင်းနဲ့မှကိုပင်လယ့်အကြောင်းပိုသိချင်လာသည်။
သူ...ဘာလို့အခုလိုပေါ့ပေါ့နေနေရတာလဲ...
သူယူလာတဲ့စားပွဲခုံပေါ်ကထမင်းဗူးလေးကိုပဲငေးကြည့်ရင်းရွှေရုပ်တွေးရင်းငြိမ်သက်လို့။
'ကိုပင်လယ်...ဘယ်သူလဲ၊ ဘာလဲ"