Κεφάλαιο 8ο
Louis
Κάθε λεπτό , κάθε στιγμή που περνάει κάτι μέσα μου αρχίζει να αλλάζει . Αλλάζει σε κάτι γνώριμο , σε κάτι που είχα αισθανθεί στο παρελθόν αλλά το είχα ξεχάσει . Την γλυκιά αίσθηση του να έχεις κάποιον τον οποίο αγαπάς και νοιάζεσαι πραγματικά κοντά σου . Όταν εγώ και η Emilyπρωτογνωριστήκαμε πίστευα πως θα ήταν σαν όλες τις άλλες , ένα ακόμα κορίτσι το οποίο θα εκπαίδευα , το είχα κάνει και την προηγούμενη χρονιά . Μα στην συνέχεια τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά . Όλες τις φορές που την πρόσβαλα , την πείραζα με άσχημο τρόπο , κάθε μία από εκείνες τις φορές ήξερα πως δεν θα την ενοχλούσε όπως θα ενοχλούσε οποιαδήποτε άλλη . Ήταν δυναμική και είχε πάντα να σου απαντήσει με ένα σαρκαστικό σχόλιο που θα σε αφήσει χωρίς λόγια . Αυτό με τράβαγε σε εκείνη , ο τρόπος που υπερασπιζόταν τον εαυτό της και οτιδήποτε τριγύρω της , τα χαμόγελο της , ο τρόπος που της πολεμούσε . Ήταν κάτι που η Chloeδεν είχε . Ποτέ δεν μου αντιστάθηκε όπως η Emily . Κι όμως αυτήν την στιγμή τα συναισθήματα μου και στις δύο περιστάσεις είναι παρόμοια . Αυτό που νοιώθω για την Emilyαυτήν την στιγμή είναι παθιασμένο , κάτι τόσο δυνατό όσο και εκείνη . Ήξερα πως το να φύγω ήταν λάθος , δεν έπρεπε να την είχα αφήσει . Όμως η σκέψη του να αφήσω την Chloeφύγει με έκανε τα τρέξω μακριά σαν το φοβισμένο σκυλάκι . Με φόβιζε να ξεχάσω την πρώτη μου αγάπη , το κορίτσι για το οποίο θα πέθαινα . Είχαν περάσει χρόνια από την μέρα που την έχασα , χρόνια που δεν είχα καταφέρει να προχωρήσω , χρόνια μοναξιάς και πόνου . Το να αφήσω τον εαυτό μου σε ένα απλό κοριτσάκι φαινόταν μία ηλίθια κίνηση , κάτι υπερβολικά ριψοκίνδυνο . Ύστερα όμως από μέρες μαζί με την Emilyάρχισα να ανοίγομαι σε εκείνη , μαζί της ήμουν ο εαυτός μου , ο παλιός καλός εαυτός μου .
Οι μέρες περνούσαν μέχρι που ένα βράδυ οι αναμνήσεις επέστρεψαν , το σκηνικό του αγνού , πανέμορφου κοριτσιού πεσμένου στα χέρια μου , οι τύψεις , ήταν όλα πίσω μετά από πολύ καιρό . Άρπαξα το μπουκάλι με το κρασί που είχα κρυμμένο ανάμεσα στα βιβλία του δωματίου και κάθισα στο κρεβάτι πνίγοντας το μυαλό μου , χρειαζόμουν μια διαφυγή και αυτό ήταν το μόνο που θα μου την έδινε . Έμεινα ξύπνιος όλο το βράδυ , το ένα μπουκάλι έγινε δύο και τα δύο δέκα , κάθε δευτερόλεπτο και μια γουλιά . Όσο οι αναμνήσεις πνίγονταν στο κόκκινο υγρό που κατέβαινε στον λαιμό καινούργιες έπαιρναν τις θέσεις τους , ήταν λες και τα λίγα λεπτά είχαν μεταμορφωθεί σε αιωνιότητα . Τότε άκουσα την πόρτα του δωματείου της Emilyνα ανοίγει , τα βήματα της αντιλαλούσαν στον διάδρομο και έφταναν στα αυτιά μου . Βγήκα κρατώντας το μπουκάλι χωρίς να σκέφτομαι και την ακολούθησα με πιο αργούς ρυθμούς . Όταν μπήκε στο γυμναστήριο δίστασα , ένα κομμάτι μου ήξερε πως θα εξελισσόταν σε κάτι απαίσιο μα το άλλο δεν άντεχε χωρίς να την δει . Έτσι απλά ήπια μια γουλιά και προχώρησα , μπήκα μέσα και την κοίταξα , άρχισα τότε να αναρωτιέμαι γιατί ήταν ακόμα κοντά μου . Μου φαινόταν παράξενο που ένα πλάσμα όμορφο και γλυκό σαν και εκείνη άντεχε να βρίσκετε δίπλα μου . Έτσι λοιπόν της φώναξα … Της φώναξα με τον πιο άσχημο τρόπο που θα μπορούσα , την πρόσβαλα , την έκανα να κλαίει και όμως δεν νοιαζόμουν . Είχα σταματήσει να νοιαζόμουν από την στιγμή που έπιασα το μπουκάλι στα χέρια μου , είχα χάσει κάθε ελπίδα . Ακόμα βλέπω τα μάτια της όταν έφυγε τρέχοντας , εκείνη την στιγμή ήξερα πως είχε τελειώσει , κάθε μέλλον που θα μπορούσα να έχω με αυτό το κορίτσι είχε τρέξει έξω από την πόρτα και δεν θα ερχόταν ξανά πίσω . Έτσι κοντοστάθηκα κοιτάζοντας τον τοίχο μπροστά μου . Πέταξα το πλέον άδειο ποτήρι επάνω του και έβγαλα μια δυνατή κραυγή οργής . Τα είχα κάνει θάλασσα , για άλλη μία φορά εγώ και οι αμφιβολίες μου είχαμε καταστρέψει τα πάντα .
Μα δεν έφτανε αυτό , δεν μου έφτανε για να καταλάβω πόσο ηλίθιος ήμουν . Την επόμενη μέρα σαν να μην είχε γίνει τίποτα μπήκα στο δωμάτιο της με ένα χαμόγελο να στολίζει τα χείλη μου , ήμουν ευγενικός και ενθουσιώδης , λες και το χτεσινό δεν είχε συμβεί ποτέ . Αρχίσαμε να μιλάμε και λέγαμε όλα αυτά τα προσωπικά πράγματα αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα πως δεν είχε σημασία . Ήξερα πως δεν θα με έβλεπε με τον ίδιο τρόπο ποτέ . Για αυτόν τον λόγο προσπάθησα να παίξω τον ρόλο μου όσο καλύτερα γινόταν . Έκανα όλες αυτές τις ερωτήσεις , απαντούσα με κάπως αστείες απαντήσεις . Πιστεύω πως της άρεσε ή τουλάχιστον το πίστευε . Αυτό ήταν αυτό που έκανε εκείνη και την Chloeδιαφορετικές , αν ήταν εκείνη εδώ θα ήξερε καλά πως δεν ήταν όλα καλά , θα καταλάβαινε την αλήθεια στα μάτια μου όπως έκανε πάντα . Αλλά δεν ήταν εκεί για να το κάνει πλέον , δεν ήταν επειδή εγώ την είχα αφήσει ξαπλωμένη στο εικονικό χορτάρι . Εγώ την είχα βγάλει από την ζωή μου και εγώ το πλήρωνα μέχρι και τώρα . Έτσι μόλις είδα τον Harryστο κατώφλι μου απλά έφυγα , τα παράτησα όλα και έτρεξα μακριά . Παίρνοντας μαζί μου την ανάμνηση του κοριτσιού που είχα ο ίδιος σκοτώσει και αυτή αυτού που είχα αφήσει πίσω μου . Προσπάθησα να ξεχάσω μετά από αυτό αλλά ήταν δύσκολο , όπως και κάθε άλλη φορά . Μόνο που τώρα τα ονόματα που αντιλαλούσαν στο μυαλό μου ήταν δύο και όχι ένα .
Σηκώθηκα από τον καναπέ και βγήκα από το πολυτελή μου δωμάτιο , δεν άντεχα άλλο χωρίς εκείνη , χρειαζόμουν να την δω έστω και για ένα λεπτό . Να μυρίσω το άρωμα της , να ακούσω την φωνή της να νοιώσω το άγγιγμα της . Ήμουν αδύναμος όπως κάθε άλλη φορά , όμως δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει , όχι όπως είχα κάνει με την Chloe. Προχωρούσα στον διάδρομο και μπήκα στο ανσασέρ. Δεν με ένοιαζε που ήταν με τον Harry, δεν με ένοιαζε αν θα μου έκλινε την πόρτα στα μούτρα , μου αρκούσε να την δω έστω και για ένα δευτερόλεπτο , ακόμα και μέσα από μία χαραμάδα . Όσο πλησίαζα τα βήματα μου γινόντουσαν όλο και βαρύτερα , η αναπνοή μου επιτάχυνε , ήμουν εκεί , μπροστά από την πόρτα της . Πήρα μια αναπνοή και χτύπησα το κουδούνι , όταν όμως η πόρτα άνοιξε τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ διαφορετικά από ότι το είχα σχεδιάσει .
«Louis, τι γυρεύεις εδώ ;» η Kylieμε ρώτησε , έμεινα να την κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα . Μου μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά και στα μάτια της έβλεπα την ανησυχία που έκρυβε . Έδειχνε σχεδόν πανικοβλημένη .
«Ήρθα να μιλήσω στην Emily. Ξέρω πως προφανώς δεν θα είμαι ευπρόσδεχτος αλλά πραγματικά χρειάζομαι να την δω Kylie .»
«Δεν νομίζω πως μπορείς να μίνεις Louis.» εκείνη μου απάντησε .
«Σε ικετεύω Kylieθα είναι μοναχά για ένα λεπτό .»
«Όχι , Louis, σε παρακαλώ μη !»μου φώναξε όταν εγώ την έσπρωξα και πέρασα από την πόρτα στο καθιστικό . Εκείνη την στιγμή πραγματικά ευχήθηκα να μην το είχα κάνει .
Ο πατέρας και η μητέρα του Harryήταν καθισμένη στον ένα καναπέ ενώ ο Harryκαθόταν απέναντι τους και κρατούσε στην αγκαλιά του ένα κορίτσι με μακριά ίσια μαλλιά . Αν δεν ήταν αρκετά ψηλός ώστε να διακρίνω τα μαλλιά του δεν θα τον είχα αναγνωρίσει . Στάθηκα μπροστά στους τέσσερις τους μέχρι που όλοι γύρισαν να μη κοιτάξουν . Ο Harry , οι γονείς του και ύστερα το κορίτσι στην αγκαλιά του . Καταμήκος τους προσώπου της έρεαν δάκρια , τα μάτια της ήταν κατακόκκινα , όπως και τα μάγουλα της . Κι όμως εξακολουθούσε να δείχνει πανέμορφη . Άνοιξα το στόμα μου για να πω κάτι όμως δεν βρήκα την δύναμη . Ήμουν λίγα βήματα μακριά τους με τα πόδια μου κολλημένα στο πάτωμα και τα χείλη μου σφραγισμένα .
«Louisγλυκιέ μου χαίρομαι που σε ξαναβλέπω .» η μητέρα του Harryμου είπε .
«Προσπάθησα να του πω να φύγει αλλά δεν άκουγε , συγνώμη .» η φωνή της Kylieακούστηκε από πίσω μου . Για μια στιγμή είχα ξεχάσει πως ήταν και εκείνη εδώ .
«Δεν πειράζει Kylie, νομίζω πως η Emilyκαι ο γιος μου δεν έχουν πρόβλημα να κάτσει μαζί μας , έτσι κι αλλιώς το θέμα τον αφορά με άμεσο τρόπο . Έτσι Louis;»
«Για την ακρίβεια κ.Stylesνομίζω πως θα ήταν καλύτερο να φύγω .» του αποκρίθηκα και έκανα να φύγω μέχρι που η φωνή της Emilyακούστηκε στα αφτιά μου .
«Μείνε .» μου είπε . Ο ήχος της δεν ακούστηκε λυπημένος μήτε αδύναμος , είχε την δυναμικότητα που την χαρακτήριζε από την πρώτη στιγμή . ήταν μία πρόκληση από εκείνη σε εμένα .
Γύρισα λοιπόν και προχώρησα στην πολυθρόνα ανάμεσα και στους τέσσερις τους . Ο Harryμε κοιτούσε απορριμμένος με αυτή μου την κίνηση . Καθόταν εκεί δίπλα της κοιτάζοντας με, με ένα εκνευρισμένο βλέμμα . Έστριψε το κεφάλι του προς την Emilyκαι την φίλησε παθιασμένα στα χείλη , ήταν λες και οι δυο τους είχαν κάποιο σχέδιο για να με κάνουν να βγω έξω από τα όρια . Δεν θα τους έκανα όμως την χάρη .
«Λοιπόν , να ρωτήσω για ποιο πράγμα βρισκόμαστε όλοι εδώ ;» είπα .
« Ω , νομίζω το θέμα θα σου φανεί πολύ ενδιαφέρον Louis.» η μητέρα του Harryμου αποκρίθηκε . «Να μόλις λέγαμε πως προς μεγάλη έκπληξη όλων μας έχουμε ένα μεγάλο κοινό . Εσύ , η Emily και ο Harry .»
«Να τολμήσω να ρωτήσω ποιο είναι αυτό ;» την ρώτησα .
«Πιστεύω πως ξέρεις πως οι μητέρας σου και εμείς ήμασταν την ίδια χρονιά στην αρένα , τότε που εσείς αγόρια ήσασταν αδέρφια .»
«Για κακή μου τύχη ναι .» απάντησα .
«Ε λοιπόν αποδείχτηκε πως οι γονείς της γλυκιάς μας Emilyείναι ή μάλλον ήταν ο κύριος λόγος που εμείς επιζήσαμε . Η μητέρα σου εμείς και εκείνη ήμασταν κάτι σαν ομάδα τότε .»
Γύρισα να κοιτάξω την Emilyαλλά εκείνη προσπαθούσε να με αποφύγει . Άρχισα να σκάφτομαι ποια ήταν η αιτία αυτής της την συμπεριφοράς . Τότε θυμήθηκα , θυμήθηκα τις ιστορία που μας έλεγε η κ.Styles, όταν εγώ και ο Harryήμασταν παιδιά . Μας έλεγαν τρομακτικές ιστορίες για να μας τρομάζουν κάθε νύχτα αλλά μία ήταν πάντα η αγαπημένη μου . Ήταν η ιστορία για δύο ζευγάρια και μια νεαρή γυναίκα που είχαν εκλεχτεί να πάνε στην αρένα . Είχαν αφήσει τα παιδιά του πίσω στα σπίτια τους και αυτοί πάλευαν για τις ζωές του σαν ομάδα . Πρώτα πέθαινε η νεαρή γυναίκα από τα χέρια ενός από τα δύο ζευγάρια … Με αυτή μου την σκέψη κατάλαβα , αφού δεν ήταν οι γονείς του Harryτότε ήταν το άλλο ζευγάρι . Η μητέρα και ο πατέρας της Evelynείχαν σκοτώσει την μητέρα μου , τον μόνο άνθρωπο που με νοιαζόταν πραγματικά .
Ένιωσα τα κρύα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα μου . Δεν μπορούσα να πιστέψω σε όλα αυτά , ήλπιζα να είχα κάνει λάθος . Τότε όμως άκουσα τα βήματα της Emily, δεν γύρισα να την κοιτάξω απλά την άκουγα . Σηκώθηκε από τον καναπέ και έφυγε τρέχοντας προς την ανοιχτή εξώπορτα . Ήθελα να την ακολουθήσω και να της πω ότι δεν με ένοιαζε και πως όλα θα είναι εντάξει όμως δεν μπορούσα . Δεν μπορούσα γιατί απλά με ένοιαζε .
(μεγάλο κεφάλαιο για να επανορθώσω για την μεγάλη αναμονή χδ ελπίζω να συνεχίζετε να διαβάζετε και θέλω να σας ενημερώσω ότι μπορεί να αργώ να βάλω αλλά σας υπόσχομαι θα το κάνω . Επισης θελω να ξερετε πως δεν εχω και πολυ διαθεση να γραφω τον τελευτεο καιρο , ειναι ενας απο τους ρολους που δεν ανεβαζω τοσο συχνα πλεον , ειμαι σε ενα καπως σκοτεινο μερος αυτην την στιγμη . Τι θα λεγατε λοιπον για 200 votes συνολο για επομενο κεφάλαιο ? Υποσχομαι αυτήν την φορά θα είναι εγκέρος )