Ήταν δύσκολο... Ήταν αρκετά δύσκολο να συγκεντρωθείς μετά από... Έχουν περάσει μήνες. Έχουν περάσει πάρα πολύ μήνες που ήταν η τελευταία φόρα και τώρα μένει μαζί μου. Βρίσκεται κάτι ορόφους πάνω από το κεφάλι μου και τρώει. Τρώει το πρωινό που της έφτιαξα μετά τον καυγά μας. "Μα πόσο μαλάκας για ακόμη μια φορά" Είπε από μέσα του και έσκυψε πάνω από τα χαρτιά στο γραφείο του.
<Πρέπει να πάρω τηλέφωνο για να φτιάξουν ένα καινούριο κρεβάτι. Μην ξεχάσω να ρωτήσω αν έχει ειδικό στρώμα για την εγκυμονούσα!> Είπε και άρχισε να ψάχνει στον υπολογιστή τον αριθμό ενός γνωστού του που ασχολούταν με τέτοια. <Και το στήθος μεγάλωσε> Σκέφτηκε φωναχτά και μόλις κατάλαβε τι είπε έσφιξε τα μάτια του και άρχισε να παίζει με το στυλό στα δάχτυλα του. <Πρέπει να πάρω και έναν σχεδιαστεί! Δεν πήρε τα ρούχα της. Βασικά δεν πήρα τα ρούχα της> ΔΙόρθωσε τον εαυτό του. <Και καλά έκανα! Ήταν πολύ ανοιχτά! Όλα φαινόντουσαν!> Άνοιξε και δεύτερη καρτέλα για να ψάξει το κατάλληλο άτομο. <Συγκεντρώσου!> Έσφιξε το στυλό και έκλεισε τις καρτέλες που είχε ανοίξει στο διαδίκτυο. <Αυτή την στιγμή βρίσκεσαι στο γραφείο και πρέπει να δουλέψεις!> Είπε και γύρισε πάλι στα χαρτιά. <Αλλά γαμώτο αυτά τα χείλη...> Είπε ξεφυσώντας ρίχνοντας το κεφάλι του πίσω στην καρέκλα κοιτώντας το ταβάνι. <Αυτά τα χείλη γύρω από το...>
<Γύρω από?> Γύρισε απότομα πρός την πόρτα που ακούστηκε η φωνή του Φίλιπ και διέκοψε τις σκέψεις του.
<Καλησπέρα!> Είπε σαστισμένος και ίσιωσε το σώμα του πάνω στην καρέκλα.
<Καλημέρα λέμε. Ακόμα πρωί είναι> Κάθισε ο Φίλιπ σε μία από τις καρέκλες που υπήρχαν μπροστα στο γραφείο.
<Καλημέρα τότε> Επέστρεψε στο συνηθισμένο και κακόκεφο ύφος του.
<Δεν μου είπες όμως τι "γύρω από"?> Τον ρώτησε βάζοντας το χέρι του πάνω στο γραφείο και παίρνοντας το στυλό από τα χέρια του που τόση ώρα από το σφίξιμο οι αθρώσεις του είχαν ασπρίση. <Για να σου θυμήσω έλεγες τα χείλης της γύρω από... και μετά σε διέκοψα. Με συγχωρείς> Τον πιέσε ακόμα περισσότερο έχοντας κολλήσει στο πρόσωπο του ένα από τα πιο σατανικά χαμόγελα του.
<Είπα... Είπα... Είπα ότι...> Έψαχνε να καλύψει τα ανήθικα λόγια που είχε ακούσει ο φίλος του.
<Είπες, είπες όμως δεν λες!> Τον πίεσε ακόμα παραπάνω και το χέρι του Τζον είχε αρχίσει να τρέμει, επειδή δεν είχε κάτι να ξεσπάσει.
<Θα έλεγα ότι τα χείλη της γύρω από το κακό γυρνάνε!> Και χαμογέλασε που βρήκε να ταιριάξει κάτι, χωρίς να παρατηρήσει ότι τα λόγια του δεν έβγαζαν και πολύ σημασία.
<Τώρα που κολλάει ότι τα χείλη της γυρνάνε γύρω από το κακό, δεν θέλω να σκεφτώ ποιο κακό εννοείς!> Και σηκώθηκε από την καρέκλα για να κοιτάξει το κάτω άκροςτου Τζον που ήταν καθισμένος στην δικιά του καρέκλα. <Κι ας ελπίσω ότι δεν είναι αυτό το κακό!> Ξανακάθισε, ενώ ο Τζον είχε κλείσει τα μάτια του και κρατούσε την αναπνοή του μέχρι να σκάσει και να τελειώνει όλη αυτή η υπόθεση.
<Εννοούσα ότι δεν λέει ούτε έναν καλό λόγο και συνέχεια έχει μέσα της τον κακό> Προσπάθησε να φτιάξει την θέση που βρισκόταν, αλλά ο Φίλιπ έδειχνε να απολάμβάνει την κατάσταση.
<Τόσο καιρό που είχε μέσα της τον κακό> Έκανε παύση και έδειξε τον Τζον. <Ήταν καλή. Τώρα που δεν έχει κανέναν αγρίεψε λιγάκι. Μήπως θα ήταν καλύτερο να ξαναμπείς? Αλλά έτσι όπως το σκέφτομαι μετά την εγκυμοσύνη. Ίσως να εμποδίζει λιγάκι η κοιλιά> Είπε και έτριψε το πιγούνι του.
<Μπαααα... η κοιλιά δεν αποτελεί πρόβλημα!> Είπε αυθόρμητα και μόλις αντίκρυσε το πλάγιο και πονηρό χαμόγελο του Φίλιπ μετάνιωσε την ώρα και την στιγμή που είχε αφήσει τον εαυτό του έτσι ελεύθερο.
<Βλέπω το έχεις επεξεργαστεί το θέμα. Και για πες πως την έχεις σκεφτεί την στάση. Εσύ...>
<Εγώ στο τίποτα!> Πρόλαβε και τον διέκοψε και άρπαξε το ποτήρι που είχε στο γραφείο με το νερό. <Και βγάλτα αυτά από το μυαλό σου!> Του φώναξε για να το εμπεδώσει καλά και άρχισε να πίνει το δροσερό νερό του.
<Τι να βγάλεις από το μυαλό σου Φίλιπ?> Ακούστηκε η φωνή της Λίζας και ο Τζον πνίγηκε.
<Να εδώ λέγαμε με τον Τζον ότι τα χείλη σου...>
<Τι εμφάνιση είναι αυτή!> Είπε ο Τζον ρίχνοντας από την βιασίνει του όλο το νερό στο στήθος του για να διακόψει τον Φίλιπ. < Βρίσκεστε σε γραφείο!> Σηκώθηκε από την καρέκλα του και την έδειξε από πάνω μέχρι κάτω.
<Τι να κάνω αφού δεν είχα άλλα ρούχα?> Προσπάθησε να αιτιολογηθεί.
<Και έπρεπε να πάρεις ένα από τα πουκάμισα μου και μια ζώνη μου?> Την ρώτησε έξω φρενών.
<Το πουκάμισο είναι αρκετά μακρύ και δεύτερον έβαλα και την ζώνη για να είναι πιο στυλάτο. Καλά δεν έκανα Φίλιπ?> Τον ρώτησε και εκείνος έγνευσε καταφατικά, γιατί προσπαθούσε να κρατηθεί από τα γέλια.
<Και είσαι και ξυπόλιτη! Θα πατήσεις τίποτα!> Έδειξε τα πόδια της και μετά με το βρεγμένο του χέρι έστρωσε προς τα πίσω τα μαλλιά του, γιατί είχε αρχίσει να ιδρώνει από το κακό του.
<Γιατί τι θα πατήσω?> Τον ειρωνεύτηκε και εκείνος κάθισε στην καρέκλα για να ηρεμήσει.
<Τα κομμάτια της καρδιάς του> Είπε χαμηλόγωνα ο Φίλιπ και ο Τζον τον κλώτσησε όσο πιο δυνατά μπορούσε κάτω από το γραφείο του. <Που να σε πάρει έχεις και ψηλά πόδια!> Φώναξε ο Φίλιπ και μάζεψε το χτυπημένο του πόδι.
<Σε παρακαλώ πάνε να αλλάξεις> Της είπε ευγενικά. <Θα ζητήσω να σου φέρουν ρούχα. Αν και δεν χρειάζεται γιατί δεν θα έρχεσαι να δουλεύεις άλλο σε αυτήν την κατάσταση> Έδειξε την κοιλιά της και ο Φιλιπ δεν άντεξε να κρατηθεί.
<Και στο σπίτι πως θα κυκλοφορεί αν δεν της φέρουν ρούχα? Με τα πουκάμισα σου?!> Είπε γεμάτος υπονοούμενα.
<Φίλιπ φτάνει το αστείο!> Τον σταμάτησε η Λίζα και ήρθε μπροστά στο γραφείο του, ενώ τόση ώρα βρισκόταν στην πόρτα. <Επειδή μένω μαζί σου δεν σημαίνει ότι θα μου λες τι να κάνω, γιατί αν συνεχίσεις με αυτήν την συμπεριφορά πάω να μείνω στους δικούς μου. Ευτυχώς μεσολάβησες εσύ και από ότι φάνηκε με θέλουν πίσω τώρα, οπότε δεν μου είναι σε τίποτα να φύγω> Του είπε και έκανε στροφή για να φύγει από το γραφείο.
<Δεν θα τολμίσεις να πας στους γονείς σου. Αυτοί νομίζουν ότι τα έχουμε ξαναβρει κι αν μάθουν την αλήθεια δεν θα σε αφήσουν μόνη σου Λίζα. Ή θα σε φέρουν πάλι σε εμένα ή θα βρούν κάποιον άτυχο να σε ξαναπαντρέψουν!> Της είπε παίρνοντας το σοβαρό και χαλαρό του ύφος κάνοντας την να σταματίση να περπατάει και να γυρίσει προς την μεριά του.
<Άτυχο? Έσυ είσαι άτυχος που δεν αλλάζεις! Αλλά τι κάθομαι και σκάω, γουρούνι ήσουν γουρούνι θα μείνεις!> Του απάντησε και ο Φίλιπ σηκώθηκε διακόπτοντας την μάχη που είχαν ξεκινήσει.
<Ίσως θα ήταν καλύτερα να φύγω>
<Εσύ να κάτσεις εδώ!> Τον έριξε πίσω στην καρέκλα του τραβώντας τον από τον ώμο.
Όσοι ώρα μαλώναν μέσα στο γραφείο. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι κάποιος είχε φτάσει στον όροφο. Μόνο όταν άκουσαν τον ήχο των τακουνιών σταμάτησαν μεταξύ τους και περίμεναν να δουν ποιος ερχόταν. Η Λίζα μπορούσε να καταλάβει ποια ήταν. Είχε ακούσει κι άλλες φορές αυτόν τον ρυθμό και αυτό το δυνατό χτύπημα στο πάτωμα.
Πλησίασε στο γραφείο του Τζον, πήρε το άδειο ποτήρι και μόλις είδε την παρουσία που είχε μαντέψει σωστά χαμογέλασε γλυκά στον Τζον.
<Θέλεις κι άλλο νερό αγάπη μου?>
<Εεεε...> Είπε χαμηλόφωνα ο Τζον μένοντας χαμένος στην θέα του χαμόγελου της, που είχε να το δει μήνες ολόκληρους.
<Αγάπη της?> Ακούστηκε η φωνή της γνωστής παρουσίας που μόλις είχε φτάσει.
<Γεια σου Κρίστιν!> Την χαιρέτησε χαμογελώντας ο Φίλιπ και σηκώθηκε από την θέση του δίχνωντας της να κάτσει. <Φέρ' το αυτό σε εμένα κλη μου!> Απευθύνθηκε στην Λίζα. <Κάτσε λίγο στον Τζον> Είπε ενώ την έσπρωξε διακριτικά την στιγμή που έπαιρνε το ποτήρι. <Και πάω να φέρω μια επιπλέον καρέκλα> Συμπλήρωσε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
<Ασε Φίλιπ! Ο καλύτερος θρόνος είναι στην αγκαλιά του άντρα σου> Του είπε και βολεύτηκε καλύτερα πάνω στον Τζον καρφώνοντας τα μάτια της στα μάτια της Κρίστιν που έκαιγαν από την ζήλεια της, ενώ ο Τζον γατζώθηκε πάνω στην καρέκλα προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό του.
<Έχουν περάσει πολύ μήνες... Έχουν περάσει πολύ μήνες, αλλά πρέπει να κρατηθείς!> Επαναλάμβανε συνέχεια μέσα του και προσθαθούσε να κρατήσει όσο περισσότερο τον εαυτό του.
<Πως κι από εδώ Κρίστιν? Σου λείψαμε?> Την ρώτησε και ο Φίλιπ πήγε και στηρίχθηκε στην καρέκλα της.
<Ήρθα να μιλήσουμε με τον Τζον για την εταιρεία μου. Βλέπεις αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα τώρα τελευταία και θα ήθελα την συμβουλή του> Είπε και κάθισε σταυροπόδι αναδεικνύοντας τα καλλίγραμμα πόδια της.
<Πάλι καλά που ήθρες. Θα σου δώσω ένα τηλέφωνο> Σηκώθηκε από τον Τζον και έσκυψε πάνω στο γραφείο του, ψάχνοντας ένα χαρτί και ένα στυλό για να της γράψει το τηλέφωνο που ήθελε. <Είναι πολύ καλός φίλος του Τζον και νομίζω ότι θα σε βοηθήσει αρκετά> Της έλεγε σημειώνοντας το τηλέφωνο πάνω σε ένα χαρτί. <Ορίστε. Θα τον πάρεις τηλέφωνο θα κανονίσετε ένα ραντεβού και θα με θυμηθείς! Είναι καταπληκτικός στην δουλειά του> Είπε και κάθισε πάλι πάνω στον Τζον.
<Δεν θα αντέξω Θέε μου!> Φώναζε από μέσα του ο Τζον όταν ξανακάθισε πάνω του. Όση ώρα έψαχνε χαρτί και στυλό είχε σκύψει με τρόπο που να έχει τουρλωθεί ο κώλος της προς την μεριά του και το πουκάμισο να έχει ανέβει αρκετά επικίνδυνα προς τα πάνω.
<Εσύ Τζον εγκρίνεις αυτόν τον φίλο σου?> Τον ρώτησε η Κρίστιν.
<Εεεε... Ναι! Συμφωνώ με την Λίζα!> Είπε και η Λίζα γύρισε προς την μεριά του.
<Επίσης ο Τζον μου είπε ότι θα επικοινωνείς μαζί μου πλέον για ότι πληροφορία θες, γιατί δεν έχει χρόνο πλέον να ασχελείτε με δευτερεύοντα πράγματα. Έτσι δεν είναι?>
<Εεεε... Ναι ναι> Είπε ξανά ο Τζον χωρίς να ξέρει με τι είχε συμφωνήσει.
<Ωραία... Αφού σου λύσαμε και αυτό το πρόβλημα, μπορείς να φύγεις τώρα, γιατί ξες έχουμε να πάμε να αγοράσουμε πράγματα για το μωρό. Ξες πως είναι αυτά τώρα> Της χαμογέλασε και κουνήθηκε πάνω στον Τζον κάνοντας του νόημα να μιλήσει.
<Ναι ναι!> Είπε ξανά και η Λίζα πέρασε το χέρι της γύρω από το κεφάλι του.
<Τότε εμείς να πηγαίνουμε. Τζον μην ξεχάσεις να με πάρεις τηλέφωνο. Πρέπει να μιλήσουμε για εκείνα τα χείλη που μου έλεγες!> Έλεγε, ενώ είχε σηκώσει την Κρίστιν από την καρέκλα της και την έσπρωχνε έξω από το γραφείο.
<Δεν θα παραλείψω> Γρύλισε και μόλις η πόρτα έκλεισε την σήκωσε γρήγορα από πάνω του.
<Αλήθεια τι λέγατε για τα χείλη μου κύριε Γοούραλαντ?> Τον ρώτησε και γύρισε την καρέκλα του προς την μερία της και έσκυψε μπροστά του. <Δεν είναι ευγενικό να σχολιάζετε.> Τον κοίταξε μέσα στα μάτια και εκείνος προσπαθούσε να αφοσιωθεί στο βλέμμα της, όμως τα δυό πρώτα κουμπιά του πουκάμισου που φορούσε ήταν ανοιχτά και άθελα του κοιτούσε μιά στο πλούσιο στήθος της και μία στα μάτια της. <Κρίμα! Και εγώ που νόμιζα ότι εργαλείο σας θα λειτουργούσε. Μάλλον ψώφισε για να μην κελάηδησε το πουλάκι> Έδωσε φόρα στην καρέκλα του να κάνει σβούρες και έφυγε από το γραφείο.
<Δεν πειράζει. Κάποια στιγμή θα καταλάβει πόσο "ψώφιο" Είναι το πουλάκι!> Είπε ειρωνικά, και χαλάρωσε πάνω στην καρέκλα του.