Κάνε με δική σου!

Μπαμπάς

Όσο εκείνη ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του, αυτός δεν είχε σταματήσει να κάνει βόλτες μέσα στο δωμάτιο. Συνεχώς ρωτούσε τον εαυτό του πόσο βλάκας είναι που δεν το είχε καταλάβει. Άλλες φορές τραβούσε τα μαλλιά του, άλλες φορές έσφιγγε τις γροθιές του και ετοιμαζόταν να βαρέσει τον τοίχο, αλλά τον σταματούσε η σκέψη ότι θα την ξυπνήσει. Ίσως ένα κομμάτι του εαυτό του να μην ήθελε να πιστέψει ότι ήταν έγκυος και ότι είχε πάρει μερικά κιλά, αλλά ήταν φανερό ότι βρισκόταν σιγουρα στον τέταρτο με πέμπτο μήνα. 

Ο γιατρός είχε φύγει μία ώρα πριν. Είχε ελέγξει τα τραύματα της και την κατάσταση του μωρού. "Όλα είναι μια χαρά" του είχε πει, αλλά εκείνος δεν έβρισκε τίποτα καλό. Δεν ήθελε να ξυπνήσει. Δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για το τι θα πει. Τόση ώρα περπατούσε και προσπαθούσε να σκεφτεί τα λόγια που θα της πει όταν ξυπνήσει, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να βγει από το στόμα του. Ήξερε ότι ήταν δικό του, για αυτό ήταν σίγουρος. Αυτό που τον βασάνιζε όμως ήταν ο λόγος που δεν του το είχε πει.

<Ζαλίζομαι να σε βλέπω να πηγαίνεις πάνω κάτω συνέχεια!>Είπα και γύρισε αμέσως το πρόσωπο του προς τα εμένα. Με τα χέρια μου γεμάτα με γάζες ανασηκώθηκα και ακούμπησα την πλάτη μου στην πλάτη του κρεβατιού. <Μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα! Ότι είναι να πεις πες το!> 

Είχε σταματήσει μόλις άκουσε την φωνή μου, αλλά την δεύτερη φορά που ξαναμίλησα άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου. 

<Γιατί δενν είπες τίποτα!> Είπε ήρεμα, αλλά κάπως νευρικά και κάθισε στο κρεβάτι δίπλα μου. <Τι φοβήθηκες? Πίστευες ότι θα σου ζητήσω να το ρίξεις? Νόμιζες ότι θα σου το πάρω μακριά τι στο καλό πίστευες?> Ερχόντουσαν οι ερωτήσεις του σαν σφαίρες χτυπώντας με συνεχώντας. 

<Τι φοβήθηκα θες να ακούσεις!?> Ξεκόλλησα την πλάτη μου από το κρεβάτι και τον πλησίασα. <Χωρίς να με αφήσεις να σου εξηγήσω κόντεψες να με πνίξεις. Πιστεύεις ότι τώρα θα με άκουγες? Όχι! Πάλι θα έκανες το ίδιο! Θα έκλεινες τα αφτία σου και θα αγνωούσες κάθε τι που θα σου έλεγα. Ίσως να θεωρούσες ότι το μωρό ήταν ένας τρόπος να σε ξαναπλησιάσω. Σε ενημερώνω όμως Τζον ότι με το ζόρι μπορώ να σε βλέπω μπροστά μου! Με το ζόρι μπορώ να σε ακούω το καταλαβαίνεις? Γιατί ότι κάποτε αγαπούσα, τώρα δεν θέλω να το βλέπω. Δεν θέλω να αναπνέει τον ίδιο αέρα που αναπνέω, δεν θέλω να με ακουμπάει, δεν θέλω...> Τα χείλη του διέκοψαν την συνέχεια μου και κόλλησαν στα δικά μου. Τα χέρια μου άρχισαν να τον βαράνε στο στήθος, αλλά δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Μόνο όταν άρχισα να τον σπρώχνω πέρασε το ένα χέρι του στον αυχένα μου και με το άλλο τύλιξε την πλάτη μου. Τα χείλη μου αρνούνταν να τον φιλήσουν και τα χέρια του ασκούσαν τόση πίεση που τα σώματα μας γίναν ένα εγκλωβίζοντας τα χέρια μου στο στήθος του. Δεν σταματούσε τις προσπάθειες του, για να κλέψει το φιλί μου. Επέμενε και αυτή η επιμονή ήταν που με έκανε να λυγίσω και για πρώτη φορά να ακολουθήσω την βουβή προσταγή του για ένα παθιασμένο φιλί.