Chapter 27
["Leann? Are you sure about that? Divroce isn't some kind of joke. Kung nag-away man kayo baka mapaguusapan niy pa ya--"] I cut him off.
"Ninong I need this. We need this."
Funny. Ilang beses ko na ba nabanggit ang katagang "I/We need this"? ngayong araw na ito? I have to let myself believe that I really need this. Ilang months lang ba kami naging mag-on and hell nagpakasal agad kami. We rushed things just because we're afraid that someone might interrupt our love. Hell, kahit pa ayaw niyang sabihin hindi naman ako tanga para malaman na masyadong rushed ang pagpapakasalan namin. Ni hindi nga yun church wedding e.
Siguro nga kailangan namin ito. Mas kailangan namin kilalanin ang isa't isa. We shouldn't have rushed thing but I won't say that I regretted marrying EJ. Kahit pa I'm kind of letting him go, I know inside me I love him so much.
["If that's what you want."] ani ninong saka tumahimik kaming dalawa. Nakarinig ako ng tikhim sa kabilang linya at saka nagsalita si ninong, ["You have to come here tho and you have to talk to EJ. You're not the only one in this marriage. I hope you don't regret this."] hindi ako sumagot kaya't pinatay niya na ang tawag.
Napangiti ako dahil finally, pumayag na siya. Alam kong mahirap para sa kanya ito dahil inaanak niya si EJ and when I married EJ naging inaanak niya na din ako. Masakit rin naman sa akin e pero hindi ko kayang makita ang anak ni Leena na walang tatay.
I believe in the importance of a complete family. I doubt EJ won't learn to love Leena. She is almost perfect and I know when the time comes mamahalin din ni EJ si Leena. I mean, it always happens. It's proven and tested. Kapag nakasama mo ng matagal ang tao eventually, kahit anong pigil mo mamahalin mo rin naman siya talaga e.
As for me, I knew I had a choice. That's why I'm choosing this. The baby needs a father. I can live without a guy in my life. I guess happy ever afters aren't really my thing.
Papalabas na sana ako nang may kamay na humawak sa braso ko. Hindi ko na kailangang lingunin pa ang tao para malaman kung sino ito, "What do you want EJ?" ani ko habang hindi parin lumilingon sa kanya.
"EJ? What no 'Love' anymore?" aniya sa sarkastikong tinig pero hindi ko siya nilingon. Kakausapin ko siya pero hindi sa ganitong paraan. Wag lang ganito. Wag ganito please.
Wag ganitong bumabalik lahat ng sakit.
Tanga kung tanga pero hindi ko kasi talaga kayang maging makasarili at angkinin si EJ at hayaan ang isang inosenteng batang malayo sa ama at manirahan kasama ang kung sino sino. Yeah, sure kaya kong tanggapin ang bata pero hindi maiiwasang mapagbubuntunan ko siya after all hindi ko siya anak at isa siyang proof na wala akong anak. Mas safe siya sa nanay niya at least yun mamahalin siya ng totoo.
"Eljohn Kyle let me go." ani ko sa seryosong tinig at hinila ang braso ko ng malakas ngunit nanatili ang kamay niya doon. Ni hindi man lang natagtag o nausog nang kahit kaunti man lang. Pinaharap niya ako sa kanya at saka ako tiningnan. "Divorce?" aniya sa hindi maipaliwanag na tinig.
Tinatagan ko ang loob ko at ngumiti sa kanya pero tinulak niya ako, "Don't smile at me Leann. Divorce!? Just becase I chose them you want a divorce? Ganyan ka ba kababa? Leena and her baby is in danger and I have to bring them to the hospital for Pete's sake!" nawala ang ngiti ko at buong lakas ko siyang sinampal.
Doon na nahulog ang mga luhang pilit kong pinipigilan, "Tingin mo magdedecide ako ng divorce dahil lang doon!? Ganyan ba talaga kababa ang tingin mo sa akin EJ? Dapat nga siguro ituloy natin ang lecheng divroce na ito." lumapit ako sa kanya at hinawakan ang mukha niya. Pinipilit siyang intindihin ako, "EJ may anak ka kay Leena. Hindi kita kayang bigyan ng anak at ayaw kong ipagkait ang pagkakataong ito sa bata. Nainiwala ako sa kahalagahan ng buong pamilya
"EJ kailangan ka ng bata. Kailangan ka nila. At hindi naman ako ganun kasama para ipagkait sa bata yun EJ. Saka isa pa, you will fall for her eventually. I know that trust me." saka ko siya nginitian. Umiling siya at ang tanong niya ay halos warakin ang puso ko.
"Ikaw ba, Leann? Hindi mo ba ako kailangan?"
Nabitiwan ko ang mukha niya at yung pilit na ngiti ko ay tuluyan nang nawala at napalitan ng luha. Humikbi ako at umiling, "Good heavens knows how much I need you. How much I want you. But I guess happily ever afters aren't for me." saka ako tumawa ng pagak at pinunasan ang pisngi kong may luha. Nag-iwas din ako ng tingin. Hindi niya na kailangan pang makita kung gaano ako kawasak ngayon.
"Ang bilis mo naman akong ipamigay. You also keep on making decisions without my consent. Leann," aniya at lumapit sa akin. "Marriage consists two persons. Without the other there is no marriage. You need my freaking say to this case first!" aniya pero umiling ako.
"Maatim mo bang malayo sa anak mo?" lakas loob na tanong ko that caught him off-guard. I see. Ngumit ako, "See? Hindi mo kaya. EJ, kahit ayaw mong sabihin alam kong nasasabik ka dahil may anak ka. It also tore you dahil hindi yun mula sa akin. I would love to bear your child, EJ but it's just not meant to be. We're not meant to be." ani ko habang tumutulo ang luha ko.
Bakit mas masakit ito kesa kay Cedric? Bakit eh mas mahaba naman ang pagsasama namin ni Cedric ah? Seven years. Seven freaking years! Tapos itong ilang buwan lang ay halos mamatay na ako sa sama ng loob. Are we really not meant to be?
Tumango tango naman si EJ, "Gusto kitang habulin at pigilan pero para saan pa?" natigilan ako sa sinabi niya at napalunok. Gusto kong umalis dito para hindi marinig ang susunod niya pang sasabihin. Duwag ako. Duwag na duwag ako lalo na kung may kinalaman iyon kay EJ. Kahit nga itong divorce na ito ay halos hindi ko mapanindigan kung hinid ko pinipilit sa sarili ko na kailangan namin ito e.
"Bakit pa kita hahabulin kung ikaw naman ang may gustong lumayo?" tanong niya sa akin at tiningnan ako sa mata. Nagsimula na naman ang mga luha ko. Langya kelan pa kasi titigil ang mga lintek na luhang ito sa pagtulo? Hell, titigil ba 'to?
Bwisit Ej, bakit kasi ang hina ko pagdating sa'yo?
Tumango ako, "Tama ka, pinalaki kang matalino ng magulang mo kaya't gawin mo ang tama. Wag mokong habulin at mahalin ang bago mong pamilya." naglakad ako sa kanya, "Pero bago kita pakawalan pwede payakap?" nakangiti kong tanong. Nag-iwas siya ng tingin at hindi sumagot.
Hindi ko rin alam kung gusto ko ba ng sagot. Pero wala akong ibang ginawa kundi yakapin siya at hayaang tumulo ang luha ko sa dibdib niya. Kahit ganito ang itusra namin nakangiti ako, "Wag na wag mong iisiping hindi kita mahal." ani ko sa tahimik na tinig. Sobrang tahimik na akala ko ay hindi niya na maririnig pa.
"May choice ka, Leann." aniya at hiniwalay ang katawan ko sa kanya. Ayaw ko man ay nagpadala na ako at tiningnan siya sa mata, "Bawiin mo nalang ako, please?" aniya at nabasag ang tinig. Napahikbi naman ako lalo.
Damn it, EJ. Damn it. Damn you!
Umiling ako. Bumuntong hininga naman siya at tumango, "I see." pinunasan niya ang kanyang luha saka naglakad papalayo sa akin nang walang pasabi. Walang goodbye or see you soon. Napahawak ako sa bibig ko at umiyak. Ni hindi ko pinansin ang mga taong nakatingin sa akin. Gusto ko lang umiyak ng umiyak.
"Miel?" napatahan ako saglit ng marinig ko ang boses na yun. Nilingon ko si Ariel at tumakbo sa kanya saka pinagpatuloy ang pag-iyak ko, "I can't take this anymore, Ariel. I want out. Out of everyone's life. Hell, I want out of my own life. I can't take it. I don't want this life." saka ako nagpatuloy umiyak.
"Come with me." aniya at hinila ako papunta sa kotse niya. Iniwan ko ang kotse ko but I don't really care I want out of here.
"Leann, I suggest you stop." ani Ariel habang pinipigilan ako sa pag-inom. Humalakhak naman ako at hindi siya pinansin. "Why do people choose alcoholic drinks to help them forget. They don't make you forget, they give you more pain!" ani ko habang iniinom pa ang isang baso. Akmang tatawagin ko ang bartender pero pinigilan ako ni Ariel.
Inis na hinarap ko siya, "If you don't want to see me in my drunkard state then I suggest you leave." saka ko tinawag ang bartender para abutan akong muli ng inumin. Narinig ko siyang bumuntong hininga saka umupo sa tabi ko, "Why are you so stubborn?"
Ngumiti ako ng mapait sa kanya, "If I wasn't stubborn then your niece or nephew won't have a father," nakangiti kong saad saka pinagpatuloy ang pag-inom. Tinitigan niya ako bago umiling, "You're wasing your life." aniya habang nakatingin sa malayo. Kanina pa kami dito at hindi siya kumuha ng isang drinks man lang. Mukha tuloy akong lasenggera. Ang pinagkaiba lang hindi parin ako malasing lasing. Lintek sa pagkakaalam ko mababa ang tolerance ko sa alak e. Anyare ngayon?
Nilingon ko si Ariel at napansing pumayat siya, "Pumayat ka." ani ko. Nakakaintindi naman ito ng tagalog kaya't ayos lang. Natawa naman siya at umiling. Pabiro ko siyang sinapak sa braso, "Uy diet siya." ani ko. Pampagaan lang sana sa mood. Nilingon niya ako at tinaasan ng kilay. Napailing ako, kahit pa ang payat niya na hindi nabawasan ang pagkagwapo ng lalaking ito.
"If you meant having a colon cancer is a diet then I guess I'm on a diet." aniya at ngumisi. Nabitiwan ko ang baso ko at luckily nasa bar counter lang siya nahulog kaya't hindi nabasag. As if I was pulled back from my trance inayos ko ang baso at itinayo ito saka pinagilid. Lumapit ako kay Ariel, "Y-you have a colon cancer? How? Why?" di ko matapos tapos ang tanong ko. Natawa naman siya at ginulo ang buhok ko.
"We don't want to talk about that now, do we?" I pursed my lips and shook my head, "No, tell me everything. My problem is nothing compared to you." ani ko at bumuntong hininga, "That's why you're not drinking and you lose weight." tahimik naman siyang tumango.
"You see, Leann. It's stage four." aniya at napatutop naman ako ng bibig. Poor guy. What did he do to have such disease? Naramdaman kong namasa ang mga mata ko. Umiling siya, "No, miel. Don't cry."
"Why wouldn't I? I'm here looking pathetic for such a simple problem when you--" di ko na natapos ang sasabihin ko dahil sa bara sa lalamunan ko. Naawa ako kay Ariel at masakit sa akin itong nalaman ko sa kanya. Hindi man kami laging magkasama pero naging mabuting kaibigan siya sa akin. Hell, he's my first friend in France and I don't want him to die. "Are you taking medicines? Chemotherapy?" tanong ko habang pinupunasan ang luha ko.
Tumawa naman siya, "What for? I'm going to die anyways." saka niya ako nginitian. Ngiting walang kaplastikan. Naiyak na naman ako. Tae lahat nalang ba ng bagay wala akong magawa kundi umiyak? Ang asawa ko nakabuntis ng ibang babae at ang kaibigan ko mamatay dahil sa cancer anong ginagawa ko? Umiiyak. I'm such a worthless person. "Bakit kasi hindi nalang ako kunin dito sa mundo?" I blurted out but I think it's a wrong thing since Ariel's calm eyes became on fire.
"Here I am, wanting to live more than I could and you're asking why couldn't you just die?! Can't you be atleast happy Leann? The world's not yet the end for you but it is for me. I don't know when I wuld die. It can be later!" aniya sa mababang tinig para di makahakot ng atensyon pero puno ng diin. Diin na para bang pinapaintindi niya sa akin kung gaano ako katanga. Nakagat ko ang labi ko.
"I'm sorry I'm just...weak." ani ko at yumuko.
I'm admitting it now. All my life, I let myself believe that I am strong when the fact is I am weak. I wear a mask to cover and hide my true self. And that itself is a cowardice. I sighed.
Ariel wrapped his armsa around me, "It's not yet the end for you." aniya and I nodded. Believing his words. I knew he was right. Not because I gave my husband up doesn't mean it's the end for me. "I know. I know." ani ko. Naramdaman kong tumango siya.
"Leann, why dont' you just tell me the truth?" nanigas ako nang marinig ang boses ni EJ. I know what he's thinking but honestly, I don't feel like correcting it. Ariel thought of the other way tho, "Dude, it's not what you think."
"Oh yeah? She didn't even bother to deny it." ani EJ. Huminga ako ng malalim at nilingon siya, "Go away Eljohn Kyle." saka ako tumayo pero natigil ako nang sapakin niya si Ariel. Oh no, Goodness no!
"EJ NO!" saka ko siya hinawakan at inilayo kay Ariel. Nagpupumiglas siya at tinulak ako. Ang sama ng tingin niya sa akin. "Really now Leann? Talaga bang para sa ata? O para sa'yo? Makasarili ka." aniya at umiling. Digust is written all over his face.
Kinagat ko ang labi ko. Kung yan ang paraan para mas mapadali ang lahat EJ then I'll do it. I smirked, "Stupid. Well, it's never too late to know right?" ani ko at tiningnan ng kuko ko. Dito ako magaling. Sa pagpapanggap kahit sa totoo lang gusto ko nang magwala at humingi ng tawad sa kanya saka magexplain pero pinigilan ko ang sarili ko. Damn, I'm good at this.
"Siguro nga tama ka. Mas magiging masaya ako kay Leena. Besides, she can give me a child and you can't."
My smirk dropped. My eyes began to water. Damn it, his words hit home. Kinagat ko ang labi ko at nag-angat ng tingin sa kanya. Walang emosyon ang kanyang mata, "Yeah. Besides I never really wanted your child." dumaan ang sakit sa mga mata niya bago umiling. "You asked for this Leann." saka siya umalis.
Leaving me broken once more. Can I blame him? No. It was definitely my fault.