Angela Jeon's POV
"Are you sure you're okay?"
"Oo. Gagaling din ako agad, don't worry. Sorry 'di kita masasamahan ngayon."
Napabuntong-hininga nalang ako. "It's fine. Get well soon, Jodi."
I cut the phone call and threw myself on the sofa bed that's lying at the corner of our office.
I sighed at saka nagpagulong-gulong. I feel uneasy. 'Di ko alam kung bakit pero pakiramdam ko may hindi magandang mangyayari. I gently slapped both of my cheeks, "Bakit kinakabahan ako ngayon?"
Agad akong napatayo nang marinig kong bumukas ang pintuan. "Oh, Angela, where's Jodi?"
I looked at Xander tapos humiga na ulit ako at nagpagulong-gulong. "Nice talking," I've heard him murmured.
I rolled my eyes. Sarcastic. "May sakit siya."
Napatigil ako sa pagpagulong-gulong sa sofa bed nang bigla siyang naghysterical. "What? Bakit? Napaano siya? Bakit siya nagkasakit? Kaya ba niya ang sarili niya? Teka, alam kong hindi. Kung puntahan ko kaya siya tapos alagaan? Oo, tama. Kailangan niya ng taong mag-aalaga sa kanya. Pero teka, paano kung bugbugin niya lang ako kapag nakita niya ako sa bahay niya? Baka ang mangyari niyan, ako na ang dapat alagaan dahil nalumpo na ako sa bugbog ni Jodi. Tingin mo, Angela?"
I showed him my bish face. "Tingin ko, tumigil ka na. Wala ka nang pag-asa ulit kay Jodi."
"What?"
"After what you did? What we did? Akala mo may pag-asa ka pa sa kanya?" Saglit siyang natahimik. "At isa pa, you're not my bet anymore. Para alam mo lang, I'm shipping NamDi and they're my favorite otp. XanDi? Ew. Laos na 'yan."
His forehead creased and scratched his head, "What? Anong "shipping"? Anong "otp"? At tsaka ano? Namdy at Sandy? Ginagamit mo nanaman ang kpop language mo."
I stood up and fixed my things, "'Di ka na nasanay." I shouldered my bag at tsaka dumiretso sa pintuan. "Ganyan naman talaga ako even before, nung tayo pa. Diba, ex boyfriend?"
Natawa siya at bahagyang umiling. "Of course. Ang laki nga ng selos ko sa mga koryanong Ultimate Senior na 'yun. How can I forget such memory, ex girlfriend?"
I laughed sarcastically, "Yeah right," I went out but before I closed the door, I shot him a glare. "And one more thing Mr. Lim, it's Super Junior, not Ultimate Senior, dumbass. How dare you murder my hubbys' group name."
He laughed loudly when I shutted the door. Alam ko namang alam niyang Super Junior ang pangalan nung grupo eh, ginawa niya pang Ultimate Senior. Is he even trying to put up a joke?
Lumabas na ako agad ng building at pumara ng taxi. I scanned the files and Kim Taehyung's next on the list. Mukhang mahihirapan ako ngayon. Mahirap kausap si Taehyung eh.
As soon as I arrived at their dorm, nakita ko siyang nakatayo at nakangiti na parang tanga. Ay, wait, tanga naman pala talaga siya.
"Hi, noona! You're here to investigate right, right? And you're also here to invite me to your office! Don't worry, no need to plead. I'll be willing to come with you," Then he grabbed my hand, "Come! Let's get a taxi."
"Hey--"
Before I could even protest, he immediately drag me inside the taxi. And what the hell, my forehead hit the window! Ba't ba naman kasi nagmamadali 'to?
He instructed the taxi driver where to go and then looked at me. "Oh my freaking pizza! What happened to you? Are you okay noona?" He asked as he touched my aching forehead.
I glared at him. Am I okay? Is he even serious? Okay ba talaga ako sa lagay na 'to?
But instead to be intimidated by the look I'm giving him, nakuha niya pang ngumiti. You know, the rectangular smile he usually does? Then he leaned on me and gently kissed my forehead, "Mianhae, noona. I just got excited knowing that I'll spend some hours with you, even if all we have to do is to talk about Jungkook."
I nodded and averted my gaze outside the window. Ang awkward eh. Kaya ayokong nagseseryoso si Taehyung.
When we arrived at the building, dumiretso na kami agad sa office. Para siyang batang patalon talon kahit saan. Is he even 20 years old?
"Kim Taehyung and stage name, V. One of the group's vocals." I dictated.
He nodded continuously, "Yes, I'm one of the vocals but you can also consider me as the visual." Then he leaned his back on the swivel chair, arms crossed and he bit his lower lip.
Seriously? Ugh.
I ignored him and continued to scan the files. "Mr. Kim Taehyung, where were you when the crime happened?"
He pouted, which doesn't suit him, and put his point finger under his chin as if he's reminiscing "the day". "I was at a restaurant near the dorm, eating."
"Who's with you?"
"No one. Nagdisguise lang ako. Gutom ako eh, hehe." He said as he rubbed his tummy. "Pati ngayon, nagugutom 'rin ako." Dagdag niya at pinalobo pa ang pisngi niya.
He's doing aegyo, kanina pa. Well, pasensya siya kasi hindi 'yan magwowork sa'kin.
"May makakapagpatunay pa ng alibi mo?"
"Pwede niyong tanungin yung may-ari ng restaurant na kinainan ko. Nakita niya akong pumasok no'n kasi at kinamusta niya pa ako."
I nodded and noted that I need to go to that restaurant later.
"Okay Mr. Kim, may pinaghihinalaan ka ba na posibleng gumawa nung krimen? Anyone, may it be sa grupo niyo or not?"
Ang kaninang makulit na Taehyung ay biglang sumeryoso. "Yes. Si Yoongi hyung."
Kumunot ang noo ko. Si Suga? Nanaman? "Why Suga?"
"Ilang beses ko na siyang nahuhuling nag-aabang sa labas ng kwarto ni Jungkook. He's always there, tapos parang lagi siyang nag-aattempt pumasok. Kapag tinanong ko naman siya kung anong ginagawa niya 'dun, umiiling lang siya tapos aalis na agad. At isa pa, both of them fought. 'Di namin alam ang dahilan pero sigurado kaming hindi basta basta ang rason kung bakit sila nag-away."
Napasandal nalang ako sa upuan. Dalawang members na ang nagsasabi na baka si Yoongi nga ang pumatay sa kapatid ko. But I would not depend on their words. I need a clear evidence. Tutal, siguradong matatagalan pa itong kasong 'to. Marami pa ang pwedeng mangyari. Marami pa kaming pwedeng matuklasan.
Napatigil ako sa pag-iisip nang hawakan ni Taehyung ang kamay ko. "Don't worry noona. If ever you need someone, you could call me." I smiled slightly and slowly removed my hand from his.
I stood up and arranged the folders. "Thank you for coming with me and answering my questions, Mr. Kim Taehyung." I extended my hand para sana makipagkamay sa kanya pero hindi naman siya tumayo para tanggapin ito.
"Taehyung?"
Ibababa ko na sana ang kamay ko nang bigla siyang tumayo at hinalikan ito. I immediately grabbed my hand and glared at him. "What do you think are you doing?"
A smirk formed on his lips. He leaned over the table between us to get closer to me and whispered, "Kanina ko pa pinipigilan ang sarili ko, Angela."
Papagalitan ko na sana siya dahil hindi siya gumamit ng formalities nang ipinagpatuloy niya ang sinabi niya. "I may be not the killer of your brother, pero baka masampahan na rin ako ng rape ngayon."
My eyes widened and I felt my cheeks turned hot. "What?"
Natawa siya ng kaunti at dahan-dahan nang lumapit sa akin. I took a step backward everytime he goes near me hanggang sa naramdaman ko na ang pader sa likod ko. Shit.
He put his right arm beside my head and leaned onto my ear, "Kanina pa ako nagpipigil. Pero ngayon, 'di ko na talaga mapipigilan. I'm having war of hormones because of you, Angela. Damn it."
He bit his lip and slowly moved his head closer to mine. Hahalikan niya ba ako?!
I immediately pushed him. "Gago!" I was panting so hard, na akala mo tumakbo ako ng ilang kilometro. Ewan ko ba, nung nilapit kasi ni Taehyung ang mukha niya sa'kin, parang bigla akong nawalan ng hangin.
Ugh. I hate it when I sound so.. I don't know, cheesy?
"HAHAHA!" I looked at Taehyung who suddenly burst out laughing while clutching tightly on his stomach. "What the hell? Anong tinatawa-tawa mo diyan?!"
Mas lumakas pa ang tawa niya at nung napansin niya 'ata kung gaano kasama ang tingin ko sa kanya, tumigil na siya. Natatawa nga parin siya eh.
"Titigil ka o titigil ka?!" I shouted at him. He raised both of his hands, sign of surrender. "Pfft. Sorry noona, nakakatawa kasi reaksyon mo eh!"
"Shut up."
He stood up and grabbed my hand, "Sorry na noona, okay? Alam mo namang 'di ko 'yan gagawin sayo. Makakahintay naman ako sa kasal natin eh."
Kasal? I rolled my eyes and about to whisk his hand away when he suddenly moved his head closer to mine. "Or maybe not?"
Sisipain ko na sana siya sa tiyan nang bigla siyang humiwalay sa akin at tumatawang tumakbo palabas. Napasapo nalang ako sa noo. Ugh, that boy. He's supposed to be acting like a grown man! Ang sakit niya sa ulo.
Nang makalabas na ako sa office, dumiretso na ako sa cafeteria. Bakit ba? I'll do stress eating.
Habang papunta ako sa counter ay nakita ko si Taehyung na may kasamang babae, I think two years younger than him. Kapatid ata ni Taehyung eh. Magkamukha kasi sila.
"Oppa~ Kailan mo ba ako ipapakilala sa kanila? Gusto ko nang makilala si J-Hope!" I heard the girl whined.
"Chiene Villanueva Kim." Taehyung said with authority. "'Wag muna ngayon, please?"
"But oppa! Gusto ko nang makita si Hope oppa!"
"Sa susunod na, okay? Makinig ka kay kuya."
Lumayo na ako sa table nila at dumiretso sa counter. Tama nga ako, magkapatid sila. Mukhang fan rin 'yun ni Hoseok ah.
I didn't realized I was staring at them when I heard my phone rang.
Xander Lim calling..
"Hello Xander?"
"Angela.." He sounded off. Bakit kaya?
"Why? Bakit ka napatawag?" Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya. Ilang segundo rin siya naging tahimik kaya kinabahan na ako. "What's the problem, Xander?"
"Yung mama mo.."
Mas lalong lumakas ang tibok ng puso ko. Tangina, masyadong pa-thrill si Xander! Kaya ako kinakabahan eh.
"Anong nangyari kay mama?"
"Sumabog ang kotseng sinakyan niya."
Unconsciously, I dropped my phone. Bakit.. Anong..
I felt my tears falling. Tangina.
-
Someone's POV
"Jungkook? Check. Mrs. Channel Jeon? Check. Two finished, three more to go." Natawa nalang ako ng malakas.
This is easier than I thought.
"Kaninong dugo ba 'yan?" Tanong ng kapatid ko habang tinuturo ang isang maliit na bote sa lamesa. "Kay Channel."
Nakita kong umiba ang timpla ng mukha niya nang banggitin ko ang pangalan ng matandang 'yun.
"Siya pala ang sinunod mo? Mabuti naman."
Umiwas ako ng tingin sa kanya at saka lumapit sa pader kong puno ng litarto ni Jungkook. "Paano ba 'yan, Kookie? Wala na ang demonyo mong nanay. Magdiwang ka na, makakasama mo na rin siya sa impyerno." Natawa ako ng kaunti at hinalikan siya sa labi sa isa sa mga litrato niya.
Naramdaman kong tumulo ang mga luha ko kaya agad ko itong pinunasan. Baka makita ng kapatid ko, mahirap na--
"Umiiyak ka nanaman?" Napabuntong-hininga nalang ako. Nakita niya. "Akala ko ba matatag ka na? Ba't umiiyak ka nanaman? Ano, susuko ka na? Nalulungkot ka kasi alam mong malapit na ang panahon na kailangan mo na ring patayin si Angela? Akala ko ba ginusto mo 'to, bakit ngayon nagdadrama ka diyan?"
Marahan akong umiling. "Sinong may sabing susuko ako? Sinimulan ko na, kaya tatapusin ko ito. Sisiguraduhin kong pagbabayaran nila lahat ng ginawa nila sa atin. Lahat ng pinagsamahan namin ni Angela? Matagal ko nang itinapon at kinalimutan 'yun. Wala na akong pakialam sa kanya."
Tiningnan niya ako saglit at bumalik sa pagtatahi ng isang manika. "Talaga lang, ha?"
-
question of the day:
tingin niyo ba parang masyadong carefree si taehyung to think na namatayan siya ng isang kaibigan?