CHAPTER 29
BUMANGON AKO mula sa higaan nang maramdaman ang paghilab ng sikmura ko.
Patakbo kong tinungo ang banyo at nagsuka. Mahigpit akong napahawak sa sink habang patuloy na nagsusuka.
Tinitigan ko ang sarili sa salamin nang sa palagay ko ay wala na akong isusuka. This is familiar. Nangyari na ito sa akin noon.
Nagbilang ako sa isip at napagtanto na tatlong linggo na pala akong delayed.
"I-I'm pregnant." Usal ko na tila siguradong-sigurado.
Bumalik ako sa kama at dinampot ang cellphone ko.
"C-Can I talk to you?" Bungad ko nang sagutin ni Adrian ang tawag ko.
"May problema ba?" He asked, worried.
Napakamot ako sa batok.
"I-I just want to talk to you. Please, Adrian." Usal ko.
Ang lakas ng kabog ng dibdib ko ngayon. Kinakabahan ako, excited, takot at halo-halong emosyon.
Alam kong hindi ito ang tamang panahon para makausap ko si Adrian lalo pa't bumalik na ang taong matagal na nitong hinihintay. But I need him today.
"Sige. Are you at home? Pupuntahan kita diyan. Just wait for me, okay?" Tugon nito mula sa kabilang linya.
Tumango ako kahit hindi ako nito nakikita.
"And Drey... I-I think, I-I'm pregnant." Kagat labing usal ko.
Sandali itong hindi nakapagsalita sa sinabi ko. Pinatay nito ang tawag at ako naman ay nanginginig ang mga kamay na tinitigan ang cellphone. Marami akong dapat ipaliwanag kay Adrian.
Natapos na akong maligo at nakapagbihis nang narinig ko ang sasakyan ni Adrian. Lumabas ako mula sa kuwarto at tinungo ang living room.
Kaagad ako nitong nilapitan at kapagkuwan ay mariing pumikit. Nang magmulat ito ng mga mata ay matiim ako nitong tinignan.
"Explain it to me." Mahinang sambit nito.
Hindi ako nakaimik at tila nanghihinang napaupo sa sofa.
"I-I'm still not sure but I know that I'm pregnant." Mahinang usal ko.
Ilang sandaling tumahimik ang paligid. At dahan-dahan ay umupo ito sa tabi ko. Napatingin ako dito nang hawakan nito ang mga kamay ko.
"Aakuin ko ang bata. Ako ang ama niyan at-"
Mabilis akong umiling.
"Alam nating pareho na hindi ikaw ang ama nito." Naluluhang putol ko sa sasabihin nito.
Hinugot ko ang mga kamay mula dito.
"We both know that nothing happened between us, Drey." Patuloy ko.
Yes, nothing happened between me and Adrian. Sa tuwing tatangkain kong ibigay ang sarili dito, tumitigil ako sa kalagitnaan. It always happen but Adrian did his best to understand and respect me. Nirerespeto nito ang bawat desisyon ko.
Ngayon alam ko na ang dahilan kung bakit hindi ko tuluyang mabigay ang sarili ko kay Adrian. Dahil siya pa rin. Siya pa rin talaga ang una at alam kong huling lalaking nagmamay-ari ng katawan at puso ko. Si Jastin pa rin.
"Plano mo bang sabihin sa kanya?" Mabilis akong umiling sa tanong nito.
"I don't want him to take away my child from me again." Mahinang usal ko.
Adrian sighed and pulled me closer to him. Mahigpit ako nitong niyakap at tinugon ko iyon.
"T-Thank you for everything, Adrian." Sambit ko.
Hindi ito umimik at mas lalong humigpit ang pagkakayakap nito sa akin. Sa mga panahong malungkot at nangungulila ako ay palagi itong nasa tabi ko. Hindi ako nito iniwan. Basta na lang kaming nagkaintindihan at naging magkasintahan. Inamin nito noon na gusto ako nito at tinanggap ko ito. Ito palagi ang karamay ko sa lahat ng bagay. Ito ang tumulong sa akin para pansamantalang makalimutan ang nakaraan. At ngayon ay mukhang kailangan ko na itong bitawan.
"What will happen to us now?" He asked.
Napabuntong-hininga ako.
"Come back to her. Alam kong mas magiging masaya ka sa kanya." I was talking about his ex-fiancee.
He pulled away from our embrace and let out a deep sigh.
"Alam mong hindi niya ako kailangan." Malungkot ang mga mata nito. Kahit paulit-ulit nitong itanggi, alam kong mahal pa rin nito ang ex-fiancee nito.
Alam ko ang nakaraan nito. Alam din nito ang mga pinagdaanan ko. Kaya siguro nagkasundo kaming dalawa at mas piniling tulungan ang isa't-isa. Mas pinili naming gamutin ang mga sugat galing sa nakaraan pero mukhang pareho naming hindi magagamot iyon. At ang tanging makakagamot niyon ay ang mismong mga taong nagdulot ng sugat sa mga puso namin.
Hinaplos nito ang pisngi ko.
"Mas kailangan mo ako ngayon." Malungkot akong ngumiti sa sinabi nito.
"I'm always thankful that you're always there for me, Drey. Pero panahon na para harapin natin ng nag-iisa ang nakaraan." Humilig ako sa balikat nito at pumikit.
Inakbayan ako nito at masuyong hinalikan sa noo.
"Still friends after this hurtful break-up?" Natatawang tanong nito.
I smiled.
"Walang magbabago, Drey. We're still friends no matter what." I murmured.
Nakaramdam ako ng antok. It's a pregnancy thing, I guess.
Hinayaan ako nito Adrian na makatulog sa balikat nito at nang magising ako ay maayos akong nakahiga sa kama ng kuwarto ko. Mukhang binuhat ako ni Adrian papasok dito.
Napatingin ako sa bedside table at binasa ang nakasulat sa maliit na papel.
I'm still here when you need me. Take care of yourself, Krystal.
- Adrian
Napangiti ako.
"Thank you, Adrian. Hope to see you happy with her in the future." I whispered.
I decided to see a doctor. Bumiyahe ako patungong J'Smiths Hospital at doon ko nakumpirma na buntis ako. Three weeks pregnant.
Nakaramdam ako ng kasiyahan at kaakibat niyon ay takot. Napabuntong-hininga ako at naisip si Jastin. That man, he's really a sharp shooter. Mula noon hanggang ngayon ay mabilis ako nitong nabubuntis.
Ilang linggo ko na itong hindi nakikita dahil na-extend ang misyon nito sa Palawan. He's with Rein na naging kapalit ko sa misyon.
Wala sa sariling napahawak ako sa tiyan at ngumiti. Hindi ako makapaniwalang magkaka-baby na ako ulit.
Kasalukuyan na akong nagbibiyahe pauwi sa bahay nang tumunog ang cellphone ko. Sinagot ko iyon at pinindot ang loudspeaker.
"Krystal." Napakunot ang noo ko nang mahimigan ang panic sa boses ni Sharmaine.
"What happen?" Kaagad na tanong ko.
"S-Si Jastin. He's in a critical condition now. The helicopter is on it's way to transfer him to the J'Smiths Hospital." Bigla akong napapreno sa narinig.
"A-Anong nangyari?" Tanong ako. Nakaramdam ako ng kaba dahil sa narinig.
"Pauwi na sila ni Rein nang sumabog ang sinasakyan nila. Rein wasn't there during the explosion. N-Nasa comfort room siya that time at si Jastin lang ang nasa loob ng sasak-"
Pinatay ko ang tawag at nanginginig ang mga kamay na pinaikot ko ang kotse pabalik sa J'Smiths Hospital.
Halos paliparin ko ang sasakyan sa pagmamadali. Panay ang malalakas na pagbusina ko. Nawala sa isip ko na buntis ako dahil sa sobrang pag-aalala.
Lord please, let him live.
Nagpatuloy ako sa pagmamaneho hanggang sa sumalubong sa akin ang isang sasakyan. Malakas na sumalpok ang kotse ko doon. Mahigpit akong napahawak sa tiyan ko para protektahan ang nasa sinapupunan ko.
Malakas na tumama ang ulo ko sa windshield ng kotse ko. Nanlalabo ang paningin ko at mas hinigpitan ang pagkahawak ko sa sariling tiyan.
"J-Jastin." Ang pangalan ng binata ang huling namuntawi sa bibig ko bago ako tuluyang nawalan ng malay.
To be continued...