ასე რომ, ლუი შეიძლება გეია. ანუ შარშია.
თვითონ კი ჭკუიდან იშლებოდა, მალე მისი და ელეანორის ერთად ყოფნის 5 წლის თავის წვეულებაზე სტუმრები უნდა მოსულიყვნენ, ერთადერთი რაზე ფიქრიც შეეძლო, ჰარი სტაილსის კოცნა იყო. და მეორე, აღარ უნდოდა მთელი ცხოვრების იმ გოგოსთან ერთად გატარება, რომელსაც სამჯერ უღალატა უკვე.
ამის გამო, ლუის შეიძლებოდა ნერვული შეტევა დამართნოდა, შამპანური რომ არ დაელია.
ლუიმ ერთ-ერთ მიმტანს სინი მოატანინა, რომელზეც შამპანურით სავსე ჭიქები ეწყო და ორი აიღო. ელეანორი კვლავ მზადებაში იყო, ლუის მშობლები კი მხოლოდ ნახევარი საათით დარჩებოდნენ, რომ მამას სიტყვა წარმოეთქვა, შემდეგ პარიზში მიდიოდნენ.
მამას ბიზნესის საქმე ჰქონდა, დედა კი მიჰყვებოდა. ლუის საბედნიეროდ, ელენა მოვიდოდა და გოგოებს ის მიხედავდა. მათ წვეულების დროს დაბლა ჩამოსვლის უფლება არ ჰქონდათ. უფრო იმიტომ, რომ ალკოჰოლიც იქნებოდა (დიახ, ლუიც არასრულწლოვანი იყო, მაგრამ არ აინტერესებდა).
უცებ ზარმა დარეკა, ლუიმ მესამე ჭიქა გამოცალა და კარის გასაღებად ადგა. ეს წესით მოახლის საქმე იყო, მაგრამ ლუი ჯდომით იყო დაღლილი.
„ელეანორ!" იმხელა ხმაზე დაიყვირა, რომ ექო მთელ სახლს მოედო.
დაინახა, როგორ ჩამოდიოდა კიბეზე. ლურჯი კაბა ეცვა, რომელიც ნაგვის პარკს უფრო ჰგავდა, ვიდრე 4000 გირვანქა სტერლინგის ღირებულების კაბას. თუმცა, ღმერთო, როდიდან აყენებდა შეურაცხყოფას ელეანორს ჩაცმის გამო?
კართან უკვე 4 ადამიანი იდგა, ნახევარი საათის შემდეგ კი სასტუმრო ოთახი სავსე იყო. ელეანორის მშობლებიც იქ იყვნენ, ლუის მშობლებს ელაპარაკებოდნენ, ყველა მე-12 კლასელი და ზოგი მე-11ც.
ლუის უკვე 5 ჭიქა დაელია და გრძნობდა, რომ ეკიდებოდა.
ლიამი სამზარეულოში იპოვა, ტელეფონში ჩამძვრალი.
„შენი შეყვარებული არ მოდის?" ჰკითხა ლუიმ.
„ჩემი შეყვარებული არაა და ის...კი, მოდის. აქვეა."
„იმას სწერ ეხლა?"
„ხო, რა იყო?"
„ვისთან ერთადაა?"
„ნაილთან და ჰარისთან. ვიცი, რომ ჰარი არ გინდოდა, მაგრამ თვითონ დაიპატიჟა თავი."
„არაფერია, არაუშავს."
ამ დროს ზარმა დარეკა და ლუიც გასაღებად წავიდა.
ნაილი, ზეინი და ჰარი დახვდნენ. სამივეს ალკოჰოლის ბოთლი ეჭირა.
„ამმ...არავის დაანახოთ ეს ბოთლები. მოდი სამზარეულოში დააწყეთ." უთხრა ლუიმ და 360 გრადუსიანი კუთხით შებრუნდა, რომ სამზარეულოსკენ გაძღოლოდა.
„მთვრალი ხარ?" ჰკითხა ზეინმა და ლუის მხარზე ხელი დაადო.
„არა." უპასუხა ლუიმ და მისი ხელი მოიშორა.
„ლუი, შენი მშობლები სიტყვით გამოსვლას აპირებენ." უთხრა ბარბარამ, როცა სამზარეულოში შევიდნენ. ბიჭებს გაუღიმა და ნაილთან მივიდა.
„ხო...რა თქმა უნდა."
ლუი სასტუმრო ოთახში შევიდა, სადაც მისი მშობლები იყვნენ. უცებ თავი ცუდად იგრძნო.
„ყველანი დაწყნარდით, არ მაქვს საკმარისი დრო."
ოთახი უცებ დამშვიდდა, ლუი კი ელეანორთან მივიდა და გვერდზე დაუდგა. ელეანორმა გაუღიმა და მათი თითები ახლართა ერთმანეთში.
„ამ სადღეგრძელოს ვსვამ ჩემი შვილისა და მისი საყვარელი შეყვარებულის, ელეანორ ქალდერისთვის. ისინი უკვე ერთად ყოფნის 5 წელს ზეიმობენ."
მიმტანი გამოჩნდა, რომ სასმელი ჩამოერიგებინა. ლუის კი გულის რევის შეგრძნება ჰქონდა. მამამისი რაღაცას ბუტბუტებდა. ლუიმ მარცნივ გაიხედა და დაინახა ჰარი, ზეინი და ნაილი, კედელს იყვნენ მიყუდებულები და ჭიქები ეჭირათ.
ალბათ პირველად სვამს შამპანურს.
„ბედნიერი ვარ, რომ ჩემმა უფროსმა შვილმა ცხოვრების სიყვარული იპოვა და დარწმუნებული ვარ, რომ მათ ბრწყინვალე მომავალი ელით."
და ჭიქა ასწია.
„დღევანდელ დღეს გაუმარჯოს, ეს ხუთი და კიდევ 50-ს გისურვებთ. გაგიმარჯოთ!"
ყველა გამხიარულდა და ლუიმაც ჩაიბუტბუტა „მადლობა", შემდეგ კი ჭიქა 2 დიდ ყლუპში გამოცალა. უცებ ჰარის ხვრინვა გაიგო და მასთან მისვლისა და სახეში შერტყმის მეტი არაფერი უნდოდა. ხუთი კვირის წინ, როცა პირველად ჰქონდა მასთან შეხვედრის სიამოვნება (სარკაზმით, რა თქმა უნდა), დარწმუნებული იყო, რომ კარგი ცხოვრება ჰქონდა და ელეანორთან ბედნიერი იყო.
ახლა კი შეიძლება გეიც იყოს. ცოდვილია. ამ ყველაფერზე დედამისი ელაპარაკებოდა ხოლმე, როცა პატარა იყო.
დერეფანში ელეანორთან ერთად, თავის მშობლებს შეეჩეხა, რომლებმაც კიდევ ერთხელ მიულოცეს და ორივეს სქელი კონვერტი გადასცეს, „მომავლისთვის."
„ახლა აეროპორტში მივდივართ, კვირას დავბრუნდებით. ვამაყობ შენით, შვილო." უთხრა მამამ და ბეჭებზე ხელი დაარტყა. ელეანორის მშობლებმაც შეატყობინეს, რომ ისინიც მიდიოდნენ, რადგან მათ გარდა ზრდასრული არავინ რჩებოდა.
ამ დროს, როცა კარებთან იდგნენ, ელეანორმა აკოცა ლუის და უთხრა, რომ ამ მომენტში უზომოდ ბედნიერი იყო. ლუის სხვა გზა არ ჰქონდა, მანაც აკოცა.
ატმოსფერო უცებ შეიცვალა, როცა ნაილმა რაღაც მუსიკა ჩართო ბოლო ხმაზე, ზეინმა კი 60 ჭიქა გამოცალა.
ლუის კი არაფრის გაკეთება არ უნდოდა, გარდა დივანზე დაჯდომის და აღარ ადგომისა.
„ტომო, კარგად ხარ?" ჰკითხა ნაილმა, როცა დივანზე დაეცა და ხელი ლუის გადახვია. ამ დროს, ლუის საერთოდ არ ანაღვლებდა ის ფაქტი, რომ ნაილი ეწეოდა, თან პირდაპირ სახეში აბოლებდა.
„კი." მოატყუა ლუიმ.
ნაილმა სიგარეტით მოცეკვავე ხალხზე მიანიშნა.
„შენ ვერ ერთობი, არადა შენ და შენს შეყვარებულს ერთად ყოფნის 5 წელი შეგისრულდათ."
„ხო...ასე მგონია, ერთი ჭიქაც რომ დავლიო, მაღებინებს."
„კარგი მაშინ ავდგები, სანამ ჩემზე ამოგისხამს. ჩემი შეყვარებული უნდა ვიპოვო, ალბათ კექსების მაგიდასთან იქნება
და ლუი მარტო დარჩა. მაგრამ არც ისე დიდი ხნით: წყვილი, რომელიც კოცნაობდა, პირდაპირ მის გვერდით დავარდა დივანზე და კიდევ....ჰარი სტაილსმა მოაგნო და გვერდით დაუჯდა.
„გამარჯობა, ლუი."
„რა გინდა, ჰარი." უპასუხა, რაზეც ჰარის ჩაეცინა.
„ჯანდაბა, უზომოდ მთვრალი ხარ."
„ნუ მასწავლი, რა ვარ."
ჰარიმ თავი გააქნია. „გართობაც რა კარგი გცოდნია."
„ამაზე უკვე ვილაპარაკეთ, რომ გართობა ყველას სხვადასხვანაირად ესმის." უთხრა ლუიმ და თავი შეაბრუნა, რომ კარგად დაენახა ჰარი.
ჰარის ეცვა მაისური, რომელსაც ეწერა HIPSTA PLEASE (ლუი აზრზე არ იყო, რას ნიშნავდა), ქურთუკი, შავი ჯინსი და ვანსები.
„და საერთოდ რას აკეთებ ჩემს წვეულებაზე? დაპატიჟებული არ ყოფილხარ."
„კარგი რა, ჩვენ რომ არ მოსვულიყავით, მოწყენილობა იქნებოდა. ისე, წესით თქვენ, მდიდარმა ბავშვებმა უნდა იცოდეთ, როგორ გაერთოთ."
„ჩვენ ფულს უფრო მნიშვნელოვან რაღაცებზე ვხარჯავთ."
„ხო, არა? ხუთი ათასიან საათებზე. მე 10 დოლარიანიც მაკმაყოფილებს."
„სამაგიეროდ მაგას ფასი არ აქვს."
„ფასი? დროს ხომ მიჩვენებს."
„კარგი გეყოდა, არც კი იცი რას ლაპარაკობ."
„თავი სულ ეგრე მაღლა უნდა გეჭიროს? და კიდევ, ძალიან მთვრალი ხარ."
„არ ვარ მთვრალი." გააპროტესტა ლუიმ.
ჰარიმ ბარძაყზე ხელი დაადო, რაზეც მალე ლუიმ დაარტყა.
„არ შემეხო."
'წინა ორ შემთხვევაში არ გქონდა პრობლემა, როცა შეგეხე."
„მოკეტე!" დაუყვირა ლუიმ და მიმოიხედა, ვინმემ რამე ხო არ გაიგო. მაგრამ ყველა ცეკვავითა და დროს ტარებით იყო დაკავებული, მათთვის არავის მიუქცევია ყურადღება.
ლუის კი ყურადღება უნდოდა, მოსწონდა. თავდაჯერებულობას ანიჭებდა.
„რატომ არავინ მაქცევს ყურადღებას? ჩემი წვეულებაა!" დაიწუწუნა ლუიმ.
„მე გაქცევ ყურადღებას." უთხრა ჰარიმ.
ლუიმ თვალები აატრიალა.
„დალევა მინდა." გადაწყვიტა ბოლოს.
„იდიოტი ხარ. დაწოლა გჭირდება.:
„აღარასდროს მითხრა რა გავაკეთო! არარაობა ხარ ჩემთან შედარებით!"
ჰარიმ ამოიოხრა და ჯიბეში რაღაცებს იქამდე ეძებდა, სანამ პატარა ჩანთა არ ამოიღო, მომცრო თეთრი აბებით.
„რა არი? წამლები?"
„ექსტაზი."
„სექსს უკავშირდება?" იკითხა ლუიმ და გაწითლდა.
„არა. ნუ...შეიძლება." თქვა ჰარიმ და თვალი ჩაუკრა.
„სად იშოვე?"
„სადაც წამლებს ვშოულობ."
„ანუ მოიპარე." დაასკვნა ლუიმ. არ აღიარებდა, მაგრამ ძალიან უყვარდა ჰარის დაცინვა, უვნებელი, რა თქმა უნდა. და თუ ჰარი ცოტათი გატეხილში აღმოჩნდებოდა....ესეც მოსწონდა ლუის.
„რა სასაცილოა. წამლები ერთადერთი რამაა, რასაც არასდროს ვიპარავ."
„რას აკეთებ? სად მიდიხარ?" ჰკითხა ლუიმ, როცა დაინახა, რომ ჰარი ადგა.
„ვინმე უნდა მოვძებნო, რომ გავუნაწილო."
„მაგაში ხო ფული გადაიხადე? სხვას უნდა მისცე?"
„ზუსტად მაგას ვაპირებ." უპასუხა ჰარიმ, რაზეც ლუი მოიღუშა. ვერ მიხვდა, რას გულისხმობდა.
ის ხო დილერი არაა?
ჰარის გაჰყვა და უყურებდა, როგორ მიაწოდა აბი ნაილს, შემდეგ ბარბარას. მათ კი სითხის გარეშე გადაყლაპეს.
ზეინი და ლიამი ბნელ კუთხეში დაინახეს, კოცნაობდნენ. ზეინის ხელი ლიამის შარვალში იდო. ლიამი კი სულ გაწითლებული იყო და ზეინის ყურში ხვეშავდა.
„ფხვნილი არ გაქვს?" ჰკითხა ზეინმა, რაზეც ჰარიმ თავი გააქნია.
„კაი, არაუშავს." და ორივემ გადაყლაპა აბი, ძალიან სწრაფად. ლუის ზეინზე არც გაჰკვირვებია, ალბათ მიჩვეული იყო, მაგრამ ლიამი? ეს რაღაც ახალი იყო. რაზეც ლუის ეჭვიანობა დაეწყო.
„ლუი!" დაიყვირა და საიდანღაც გამოჩნდა ელეანორი, რომელმაც ისე ხმამაღლა დაიყვირა, მუსიკაც გადაფარა.
ნამდვილად მთვრალი იყო და არყის სუნი ასდიოდა. ლუის ეგონა, რომ წუთი წუთზე გული აერეოდა.
„ეს რა არის?" იკითხა ელეანორმა და თითქმის ცარელა აბების პაკეტზე მიუთითა, რომელიც ჰარის ეჭირა.
„მაგიური კანფეტი." უპასუხა ჰარიმ.
ელეანორმა ხელი გამოუწოდა.
ჰარიმ ერთი მისცა, ელეანორმა მადლობა გადაუხადა, ლუის აკოცა, შებრუნდა და უკან დაქალებისკენ წავიდა.
„ეს რაღაც...რას აკეთებს?" ჰკითხა ლუიმ ჰარის.
„გაბედნიერებს."
„მატყუებ."
„არ გატყუებ, სცადე."
„რომ მოვკვდე?"
„ბედნიერი მოკვდები." უპასუხა ჰარიმ, რაზეც ლუიმ თვალები აატრიალა და ხელი გაუწოდა.
„ენა."
„რა?"
ჰარიმ გაიმეორა და ბოლოს, ლუი მიხვდა. ცოტა ხანს ყოყმანობდა, შემდეგ კი გამოყო ენა. ჰარიმ აბი დაუდო, ლუიმ კი უცებ გადაყლაპა.
„განსხვავებას ვერ ვამჩნევ."
„ცოტა ხანში შეამჩნევ."
„ჯანდაბა." დაიწყო ლუიმ და უცებ იგრძნო, რომ ნამდვილად გული ერეოდა.
„რა იყო?" ჰკითხა ჰარიმ.
„მე...მაღებინებს."
ლუიმ მოასწრო კიბეებზე არბენა და აბაზანაში შესვლა, სანამ უნიტაზში ამოიცარიელებდა მუცელს.
საშინლად ყარდა, სანამ ნიჟარამდე მივიდოდა ხელების დასაბანად და კბილების გასახეხად.
„ლუი? ცოცხალი ხარ?" გაიგონა ხმა თავის ოთახში. ამოიხვნეშა და აბაზანიდან გამოვიდა.
ჰარი კართან იდგა, იღიმოდა.
„რა იყო?"
„ახლა ისეთი ბედნიერი ვარ." უპასუხა ჰარიმ.
„კაიფში ხარ."
„ალბათ." თქვა ჰარიმ და კარი ჩაკეტა.
„რატომ ჩაკეტე კარი?"
„არავინ რომ არ შემოვიდეს." უპასუხა ჰარიმ, საწოლს შემოუარა და ლუის გვერდით დაჯდა.
„ჩემი საწოლიდან ადექი, გთხოვ."
„აქ მძინებია კიდეც."
„და რა?"
„და ისე ნუ იქცევი, თითქოს არ გინდა ჩემი აქ ყოფნა."
ლუიმ გუჩის სუნამო კომოდზე დადო და ადგა.
„გთხოვ, გადი ჩემი ოთახიდან. ისიც საკმარისია, წვეულებაზე რომ შემომეჭერი. ახლა კი პირად სივრცესაც მირღვევ."
„ქვემოთ რაც ხდება იმას წვეულებას ეძახი?"
„აა, ბოდიში. დედამოტყნული წამლების მომარაგება დამავიწყდა."
„გიხდება გინება." უთხრა ჰარიმ, რაზეც ლუი თავიდან ფეხებამდე გაწითლდა. არ იცოდა რა ეთქვა, თითქოს მახეში იყო. შარვალი კი უფრო და უფრო უვიწროვდებოდა ყოველ წამს.
"ახლა უკვე ნერვებს მიშლი, ამიტომ გთხოვ...."
ლუის ლაპარაკი შეწყდა, როცა ჰარიმ ის მისკენ მისწია იმდენად ძლიერად, რომ საწოლზე ლუი ჰარის ზემოდან აღმოჩნდა.
ადგომა სცადა, რადგან მათი მკერდები ეხებოდა ერთმანეთს, თან ჰარის პირიდან ლიქიორის სუნი ამოსდიოდა. მაგრამ ჰარი არ აძლევდა ადგომის საშუალებას, მთელი ძალით თავისკენ ეწეოდა. ლუის აინტერესებდა, როგორ უძლებდა მთელ მის წონას
ხელები ჰარის მხრებზე დააყრდნო და ჰარის დახედა. იცოდა, რომ იმ აბის გამო ჰარი კაიფში იყო.
ჰარის დიდი ხელები ლუის საჯდომს შეეხო. ლუის ტირილი უნდოდა ჰარის გრძელი თითების გამო, რომლებიც თითქმის მთელ საჯდომს უფარავდა.
„შენი ტრაკი როგორ არანორმალურად სექსუალურია."უთხრა ჰარიმ და ხელი მოუჭირა, რაზეც ლუიმ ამოიყვირა. კარგი შეგრძნება იყო.
„ჯანდაბა, ლუი, ამისთვის როგორი მონდომებული ხარ."
„რისთვის?" ჰკითხა ლუიმ, ხმა უკანკალებდა, ჰარი ძლიერად აწვებოდა თეძოზე.
„ჩემი პენისისთვის."
„რა? არ ვარ."
„ვიღაც გინდა, ვინც თავს კარგად გაგრძნობინებს, არა? ვინც გაკვნესებს და გაკივლებს, სანამ შეგეძლება."
ლუიმ იგრძნო, როგორ დაიწყო გამაგრება ჰარის სიტყვებზე. ბოხი ხმით ლაპარაკობდა და ლუის გათავება უკვე მის სიტყვებზე შეეძლო. არასდროს დალაპარაკებია ასე ვინმე და ძალიან მოეწონა.
„აი როგორ გამაგრდი." ჩასჩურჩულა ჰარიმ. „ოდესმე შეგხებია ვინმე?" ლუიმ ვერაფერი უპასუხა. თვალები დახუჭული ჰქონდა და მუცელში სიცხეს გრძნობდა.
„შეგხებია?"
ჰარი ნელ-ნელა მოუთმენელი ხდებოდა, ამჯერად უფრო მაგრად მოუჭირა საჯდომზე ხელი.
„აა...არა."
„არც შენ თვითონ?"
ლუიმ თავი გააქნია.
„გინდა ეს მე გავაკეთო?"
ლუიმ არ უპასუხა. მაგრამ უნდოდა. საშინლად უნდოდა. უნდოდა ჰარი შეხებოდა და ის ყველაფერი გაეკეთებინა, რაც უთხრა. მაგრამ არ შეეძლო ამ ყველაფრის თქმა, ზემდეტად აღელვებული იყო იმით, რაც ხდებოდა.
ლუი მიხვდა, რომ ჰარი აშტერდებოდა, პასუხს ელოდებოდა, ამიტომ თავი დაუქნია. ჰაროს ჩაეცინა. ეს ჩაცინება, სხვა დროს, ლუის გააღიზიანებდა, მაგრამ ახლა ნორმალურად აზროვნება არ შეეძლო.
„დაგენაძლევები, უბრალო შეხებაზე ტრუსებშიც გაათავებ....ვაჟიშვილი ხარ."
და პირველად ცხოვრებაში, ლუიმ სირცხვილი იგრძნო იმის გამო, რომ გამოუცდელი იყო.
„ეგ ცუდია?" იკითხა დაბალ ხმაზე.
„არა." მოკლედ უპასუხა ჰარიმ და გრძელი თითებით უცებ გაუხსნა ლუის შარვლის ღილი.
ლუიმ ხელები ჰარის კისერზე შემოჰხვია და ქვევით დაიხედა, რომ ენახა, რას აკეთებდა ჰარი.
ჰარიმ ლუის ახედა და ვნებიანად აკოცა, რაც ლუის ძალიან მოეწონა. მათი ენები ერთმანეთს ეხებოდა და სანამ ჰარი მის ზედა ტუჩს წოვდა, თითებით მაისურის ღილებს უხსნიდა.
შემდეგ ზურგზე გადაწვა და ლუიც გადაიყოლა. ლუის ლოყები უხურდა, რადგან ჰარიზე იწვა. აზრზე არ იყო, სად წაეღო ხელები, ამიტომ მათ დაყრდნობოდა.
„შეგიძლია ჩემზე დაწვე." უთხრა ჰარიმ და ლუიც ასე მოიქცა. ისე დაწვა, რომ მისი სახე ჰარის კისერთან იყო.
მოულოდნელად ლუიმ წამოიყვირა, როცა ჰარის ხელი იგრძნო ტრუსებში.
„ჯანდაბა, ლუ, როგორი გამაგრებული ხარ." ჩასჩურჩულა ჰარიმ.
ლუიმ ამოიკვნესა.
„დაწყნარდი, საყვარელო, მე მოგხედავ." უთხრა ჰარიმ დაბალი ხმით და ლუიმ იგრძნო, როგორ უსვამდა ხელს ჰარი კვერცხებზე. გრძნობდა, რომ მალე გაათავებდა.
„არ მეგონა, ასეთი დიდი თუ გექნებოდა."
ლუი გაწითლდა, ჰარიმ კი ამ დროს ხელი პენისზე დაადო.
„აჰ." ამოაყოლა სუნთქვას ლუიმ. საკუთარი ხმა ვერც იცნო, ისეთი წვრილი და არადამაჯერებელი იყო.
ჰარიმ ცხვირი ლუის ლოყას გაუხახუნა, შემდეგ ტუჩებით დავიწზე დააცხრა: წოვდა, კბენდა, ლოკავდა.
ამ ყველაფერმა ლუის კონტროლი დააკარგვინა, ჰარის სახელს კვნეოდა სანამ არმანის ბოქსერებში გაათავებდა.
„ბოდიში." თქვა ლუიმ.
„რისთვის?"
„იმისთვის, რომ...დიდხანს ვერ გავძელი."
„არაუშავს, ვაჟიშვილის ფონზე ნორმალური იყო."
ლუი წამოჯდა ისე, რომ ჰარის მკერდს ეყრდნობოდა.
„არა მართლა, კარგი იყო." დაარწმუნა ჰარიმ და წამოდგომა სცადა.
„სად მიდიხარ?" ჰკითხა ლუიმ.
„აბაზანაში."
„კარგი, არ არიო იქაურობა."
„არა."
ლუიმ სცადა, რომ არ გაეგო კვნესები, რომელიც აბაზანიდან გამოდიოდა. შარვალი შეიკრა და მოწესრიგდა.
ტანსაცმელი წებოვანი ჰქონდა, მაგრამ იცოდა, რომ 2 საათი კიდევ უნდა გაეძლო ამისთვის, სანამ ყველა წავიდოდა. 2 წუთის შემდეგ, ჰარი აბაზანიდან გამოვიდა და ლუის კისერს დააკვირდა.
„რა იყო?" ჰკითხა ლუიმ.
„ღილების ბოლომდე შეკვრა სჯობს."
„რატომ?"
ჰარიმ სარკისკენ მიახედა და ლუიმ დაინახა დიდი სისხლჩაქცევა ზუსტად იქ, სადაც ჰარი წოვდა და რომელიც ნელ-ნელა იასამნისფერი ხდებოდა.
„რა არი?"
„ნიშანი."
„და ეს შენ დამიტოვე? როდემდე მექნება?"
„ალბათ ორი ან სამი დღე, შეიძლება ოთხიც."
„რა? ვინმემ რო დაინახოს?"
„უთხარი, რომ დაიწვი ან რამე. ახლა კი უბრალოდ ღილები შეიკარი და არავინ შენიშნავს."
ლუი ასეც მოიქცა. შემდეგ ქვემოთ დაბრუნდნენ, სადაც სტუმრები ისევ სვამდნენ და ცეკვავდნენ, ამიტომ მათთის ყურადღება არავის მიუქცევია.
სტუმრებმა წასვლა შუაღამისკენ დაიწყეს, მადლობას უხდიდნენ წვეულებისთვის და კიდევ მოწყობას სთხოვდნენ.
ნაილი, ზეინი და ჰარი ბოლოები წავიდნენ. ლუიმ და ელეანორმა მიაცილეს კარამდე. ელეანორმა მადლობა გადაუხადა მოსვლისთვის, შემდეგ კი კვირას ეკლესიაში დაპატიჟა (თუმცა ყველამ იცოდა, რომ არც ერთი მივიდოდა). ჰარი ლუისკენ გადაიხარა და ლუის ყურში ჩასჩურჩულა:
„მალე ღმერთი აღარ იქნება ერთადერთი, ვისთვისაც დაეცემი მუხლებზე."
ლუი უყურებდა მანამ, სანამ არ გაუჩინარდნენ. ელეანორმა გაუღიმა და საკოცნელად მიიწია. შემდეგ დასაძინებლად წასვლა სთხოვა და მოახლეებს დატოვეს ყველაფერი ასალაგებლად.
იმ ღამეს, როცა დაწვნენ და ელეანორი ლუის ჩაკოცვნას მორჩა, ლუი გადაბრუნდა, ზურგი აქცია ელეანორს. ერთადერთი რაზე ფიქრიც ახლა შეეძლო, იყო ჰარი.
უარს არ იტყოდა, ეს თუ კვლავ მოხდებოდა და სიმართე რომ ითქვას, აინტერესებდა, როდის იქნებოდა ეს.
მალე, იმედია.
Guess who's back
ძალიან, ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის. მაგრამ ეს ისეთი თავი იყო, დიდხანს ვერ გალოდინებთ შემდეგისთვის და მაქსიმალურად ვეცდები, იმ კვირაში დავდო.
All my love