Lily
Бага зэрэг даарах шиг болон нүдээ нээхэд цонх онгорхой бороо орж байх нь тэр. Харанхуй болсон байх бөгөөд Жунин одоо ч ирээгүй бололтой гэрт анир чимээгүй морилж байв.
Үнэндээ сэтгэл минь хоосорч байна. Амьдралдаа ямар нүгэл хийснээ одоо ч ойлгохгүй нь. Хацраар минь ямар нэгэн бүлээн юм урсахад нулимс гэдгийг нь би ойлгов.
Яасан гарч ханадаггүй нулимс вэ? Уул нь Жүхёнтой байхдаа нилээн уйлсан ахин гэртээ ирээд бас л уйлсан одоо ч уйлсаар л байна. Хажууд нь улам их уйл гэсэн шиг яагаад ингэж их бороо ороод байгаа юм бэ?
Миний сэтгэл ингэж их өвдөөд байгаа юм гэж үү? Түүнийхээ өмнөөс аав болсонд нь баярлах ёстой ч би уйлахаа зогсоож чадахгүй нь. Амьдрал хатуу юм...
—————————————
А/N Та нарынхаа урмыг хугалахгүйн тулд би энэ өгүүллэгийг үргэлжлүүлэхийг хүслээ. Цөөхөн ч гэсэн хүн энэ өгүүллэгт дуртайд би баярлаж байна.
Follow_Me