TUMALSIK ANG ilang butil ng dugo ni Hiro sa bulok na semento at walang takot kong tiningnan ang dulo ng aking katana na nakabaon malapit sa kanyang collar bone. Nanatili namang sinasangga ng kanyang samurai ang aking sandata. Kung ‘di niya lang nasangga ang aking pag-atake kanina ay tiyak nasaksak ko na siya sa kanyang bandang puso.
“KIM!” sigaw ni Hailey.
‘Diko napansin ang mabilis na pagkilos ni Hiro. Hinayaan niyang bumaon ang aking katana sa kanyang collar bone at hinatak ng kanyang kamay ang aking leeg saka mariin akong sinakal.
Nagpupumiglas ako sa kanyang ginawa pero ‘di umubra ang aking lakas laban sa mahigpit niyang pagkakasakal.
Nakaangat narin ang aking katawan sa kawalan at pakiramdam ko ilang segundo nalang ang natitira para mabawi ko ang aking lakas. Nagsimula nang manlabo ang aking mga mata pero kahit na ganun ay na aaninag ko parin ang nanlilisik niyang mga mata at habang patagal ng patagal ay pahigpit ng pahigpit ang pagkahawak niya sa aking leeg.
I’m totally out of oxygen to breath and my eyes was about to shut but I just felt my body fell on the ground, chasing my breath.
Nadama ko pa ang mga likidong nagsitalsikan sa aking mukha. Naimulat ko ang aking mga mata habang hinahabol ang paghinga. At ‘diko inasahan ang sumalubong sa aking mga mata.
Nakatayo si Hiro, hawak ang dulo ng espada na nakatuhog sa kanya mula sa likuran. At nakatayo roon si Hideo na siyang may kagagawan sa bagay na ‘yun.
Kaya pala ako nabitawan nito, dahil sa ginawa niya.
Kahit natuhog na ang katawan ni Hiro ay walang emosyong makikita sa mukha nito. Parang wala siyang nararamdamang sakit sa kanyang sitwasyon.
Sa isang iglap lang ay narinig ko ang paghalakhak ni Pharsa, “You don’t know what kind of demon you are dealing with,” napalingon ako rito at nahagilap ng aking mga mata ang nakakabwesit niyang ngisi, “UNDEAD, ATTACK!” at sabay-sabay kaming sinugod ng libo-libong undead. Sinalubong naman ang mga ito ng mga kawal na bampira na aming mga kasamahan pero alam kong walang laban kami sa bilang nitong mga undead.
Nang muli akong tumingin kay Hiro hinugot na ni Hideo ang espada sa sikmura nitong naka usli. Pero ‘diko inasahan nang makita ko ang singbilis na paghilom ang malaking sugat nito sa liwanag.
Napaatras ako ng isang hakbang habang pinagmamasdan ko kung ano ang susunod na gawin ng demonyong ito.
Haharapin na sana nito si Hideo na nasa kanyang likuran pero sa gitna ng nagsasagupaang mga bampira at milyun-milyong undead ay narinig ko ang sigaw ni Hiroshi sa aking likuran.
“Hiro brother!” napalingon sa kanyang gawi si Hiro. Pati ako ay napalingon narin sa kanya, kahit pala ang mga kapatid niyang narito sina Hailey ay nasa kanya ang mga mata.
Malawak na ngumiti si Hiroshi na ‘di man lang natablan ng napakalamig na presensya ni Hiro, “You’re no longer the brother that we have before. So, we decided to eliminate you!” nagulat ako sa napansin, sina Brittany at Jade na tutol sa bagay na ‘yun ay ‘di kumibo. Isa sila sa ayaw na ipapatay si Hiro pag naging demonyo na ito, but now it looks like the tables turn into an opposite direction.
Humihingi ng kasagutan ang aking mga matang napatitig kay Brittany na ngayon ay wala nang mababakas na emosyon sa mukha. The Zeurdous blood completely ruled themselves. Pati si Aaron na pabiro ay sobrang seryoso na.
“Because the 1000 year demon won’t praise anything that he don’t recognize. We are all included. We are not an exception,” sinagot ako ni Brittany na ‘di man lang tinapunan ng tingin.
Inasahan ko na ang bagay na ‘to, “Now, what?” Bulong ko sa hangin at alam kong narinig nilang lahat ‘yun.
Napansin ko nalang ang pag-umpisang pagbaba ng temperatura sa kapaligiran. Napadako ang aking mga mata sa lupa. Nagsimulang kumalat ang manipis na yelo rito at alam kong galing ‘yun kay Hiro.
All of a sudden, Hiro furiously flapped his black wings and thrust himself towards Hiroshi.
Sa pagkabigla sa nasaksihan ay nabalik lamang ako sa sarili nang maramdaman ko ang paglipad ng nakakimkim na palad sa aking mukha.
“Ugh!” napagulung-gulong ang aking katawan sa lupa at pakiramdam ko natanggal ang aking ilong na natamaan nun.
Napangiwi ako sa sakit na naramdaman at sa paghawak ko sa aking ilong na may likido ay nakita ko ang dugo sa aking daliri.
Napaangat ako ng tingin at nakita ko si Pharsa na nakatayo sa kinaroroonan ko kanina. Ngumisi siya sa akin at nang tingnan ko ang aking mga kasamahan ay pinagtutulungan na ang mga ito sa napakaraming undead even the Zeurdous siblings.
“The war of Gods and Goddesses already started. Bago ka pa man maging isa sa mga sandata ng mga kalaban naming Diyos at Diyosa ay papatayin na kita!” nabalot ng sandaling itim na hamog ang kanyang kamay at biglang lumitaw dito ang espadang gawa sa mga buto.
She attacked me with her high speed that almost makes me off guard.
Mabilis akong napatayo at awtomatikong lumabas ang siyam kong mapalumpong na puting buntot. An ice fragments appeared on void and simultaneously flew towards her when I moved my hands in a graceful way.
Napalayo siya sa aking ginawa. Naiwasan niya ang mga malalaking biyak ng mga yelo kaya ang maraming undead ang natatamaan nito at nagkakalasug-lasog ang katawan, but since they’re undead they keep reliving themselves despite the injured they’ve got.
Walang humpay ang pagsiliparan na mga bloke ng yelo sa gawi ni Pharsa habang ang aking katawan ay unti-unti nang lumutang sa kawalan. My golden white hair started to dance with the rhythm of the wind as the temperature of this place was totally become zero degree celsius. It was made by the combination of our presence, me with the new evil Hiro. Ang mga itim na nyebeng bumubuhos ay sinasabayan ng pagbuhos rin ng orihinal na nyebe.
Kita ko pa sa sulok ng aking mga mata ang labanan nina Hiro, Hiroshi, at Hideo sa madilim na kalangitan. Lahat sila ay may mala anghel na itim na mga pakpak. Napansin ko pa ang pagkasugat ni Hiroshi sa kanyang braso nang mahagip ito ng hawak ni Hiro na samurai. The thing made me amazed is when the blood that came from Hiroshi’s wound became a colossal monstrous entities.
Pumapagaspas ang mga pakpak ng napakalaking halimaw na galing sa dugo ni Hiroshi. A black bird that has a six wings and six eyes. Its beak has a sharp teeth like a lizard. Sinunggaban si Hiro nito but he made a quick move to dodge it.
“Trying to scare me, huh?” Pharsa made a mocking grin who keeps avoiding to be hit by a fragment of my ice.
I also made a grin and then gritted my teeth, “I won’t hesitate to kill you if I got a chance!”
Lumabas ang napakaraming matutulis na yelo sa kanyang kinatatayuan. Kaya ngayon ay mas binibilisan niya ang kanyang pag-ilag dahil kung ‘di siya makakailag sa mga bagay na ipinapamalas ko ay dadanak ang kanyang dugo sa sementeryong ito.
I was about to attack her in a nth time but there’s a sudden force pulled me. I shouted in fury trying to escape from the strong force. When I turned my head to see who’s the responsible for this damn power, my eyes spotted Vexa, the Goddess of Apocalypse. She’s holding a double bladed sword in her hand, standing with her straight face.
Tuluyan akong nahila ng puwersa patungo sa kanya. Napalunok ako ng itutok niya sa aking gawi ang hawak niyang espada.
My mind totally become blank when the intuition of mine concluded what Vexa is planning to do.
I met her gaze when my body completely in front of her. Then, she made a smirk before she placed her palm onto my neck and thrusted the sword into my chest, “Goodbye, the reincarnation of a dead Goddess!”
I grinned when I fully felt the pointed edge of the sword quickly dig into my heart and accepted the end of my mission.
“KIM!” I heard the shout of Hailey running towards our direction yet she’s too late to stop Vexa for stabbing me.
I groaned and vomited some blood. I felt the great pain in my organ. I’m losing some oxygen to breath because Vexa is holding my neck. My blood from my chest splattered on the ground.
Pilit kong tinatanggal ang pagkakahawak sa aking leeg ni Vexa yet I’m losing my energy to fight back plus she’s stabbing my chest continuously.
Things started to play in my head that made me realize why I am draining my energy this fast.
Because its been years that I no longer feed my thirst being a vampire. I hid the truth in front of everyone’s eyes. I lied. My desire of drinking blood didn’t deactivated. I intentionally forced myself not to drink blood anymore.
When Hiro vanished I intend to forget my needs as one of his kind. He made me his deity yet he left me. So, I decided to forget all the things that’s related to him.
And this is the consequence of it.
My eyes began to water and I felt my body became immune to the pain that Vexa's giving. But the eternal pain in my heart arise.
Its worse than the pain that I felt when Hiro died in front of my eyes. Its more painful now. That feeling, that we no longer have a chance to reconnect our strong bond like before.
Tear drops from my eyes. My senses is slowly shutting down. My eyes completely close.
Bago pa man tuluyang mawala ang buo kong pandama ay naramdaman ko ang pagbagsak ng aking katawan sa may lupa—No! I didn’t fell. Someone catch me and hugged me.
“Shit! Kim wake up!” his voice is trembling like he don’t want me to leave. I don't know how he able to make Vexa stop from torturing me.
I tried to give him a smile but I don’t have energy left to do it. Sorry Zeref…
“She’s dying!” Hailey screamed in horror and made a convulsive gasp. I know she’s crying right now.
‘Hailey, tell the remaining chosen girls that I’m sorry…’
“NO!” the last scream that I heard from her and my senses completely shut down.
NAPASINGHAP si Eleanor sa kawalan at kumawala ang butil ng luha sa kanyang mga mata. Her heart aches like it was stab by a million needles.
She tried to calm herself for the horrible feeling yet she failed. Her lips began to tremble so do her knees.
Bigla na lamang siyang natumba sa kanyang kinatatayuan dahil sa panghihina ng tuhod. Napahagulhol siya ng iyak at niyakap ang sariling mga tuhod, “HINDI!” she screamed in a painful way that echoed through her whole room.
She saw what happened to Kim Dwight through their connection. Hindi niya alam ang gagawin sa ngayon. Lalo na alam na niyang imposibleng mabuhay pa si Kim sa nangyari.
She wipe her tears off when there’s a thing that penetrated inside her mind.
Ang sabihin ito sa kanyang ina.
Lumabas siya sa sariling kuwarto at tumungo sa napakalawak na aklatan ng kanilang palasyo.
She didn’t bothered to knock the door. She quickly opened it with a strong force.
Her mother Aloora stood up on her seat and met her gaze. Eleanor also noticed that the three apprentice of her mother is looking at her with a questioning eyes.
She sighed and quickly ran towards her mother for a hug and cried.
“K—kim is gone!” paulit-ulit niya ‘yong sinasabi habang umiiling matapos niyang sabihin ang kanyang nakita sa kanyang ina pati sa tatlong apprentice nito. Hindi parin niya matanggap ang nangyari rito.
“Sigurado ka ba talaga?” there’s a part of Welonoir that she don’t want to believe the story what her sister Eleanor told. Pero may parte rin sa kanya na gustong maniwala rito.
Sasagutin na sana siya ni Eleanor but there’s a thing that made them stopped.
A dazzling color blue firefly appeared on void and perched into the shoulder of Eleanor.
Napatingin silang lahat rito. Shock were written on their faces.
Eleanor gasped when she realized what this thing all about. Sabay-sabay silang napalingon sa marmol na pader nang mag-ingay ang paggalaw ng kamay ng orasang nakasabit rito. Its already eleven fifty-nine and twenty eight seconds left.
Alam nila kung ano ang susunod mangyayari kapag tuluyan nang maging alas dose ng tanghali.
Mabilis na tinakbo ng yakap ni Welonoir ang kakambal ganun rin sina Fiermon, Welton, at Earold dito.
Napahikbi si Eleanor sa yakap na natanggap galing sa mga ito.
Mapait siyang ngumiti sa mga ito matapos siyang yakapin.
“Save yourself no matter what happen. That’s an order!” mangiyak-ngiyak na wika ni Welonoir sa kanya.
“Babalikan mo pa kami, hah!?” si Earold na nakabusangot ang mukha.
“Geez. Just take care of yourself, Eleanor,” Welton patted her head as if she’s a pet of him.
“Well,” as usual, Fiermond keep wearing his bored face and slightly brushed his red hair, “No matter what it takes. Promise me, that you will be back, live and kicking.”
Eleanor sighed and faced her mother with a determination glowing in her eyes.
Her mother Aloora smiled when she met her gaze, “I’m going to save Kim,” she have the feeling that Kim Dwight can be save by her, “And so the Vampiric Auras.”
Long live, Kim Dwight!😥
What happened to you!?😫