Kabanata 31
Need
"How are you feeling?" bungad na tanong ni Kobe sa akin.
I woke up on a white-colored bed, surrounded by white ceiling and walls. Ramdam na ramdam ko ang pagpintig ng aking ulo, maging ang pagtataka sa nangyayari. How did he managed to get in my unit is a question that remained unanswered. Hindi rin muna ako masyadong nagtanong dahil nandoon pa rin ang kakaibang pakiramdam galing sa mga ala-alang bumalik. Hindi ko alam kung ano ang uunahin, ang sakit ba ng ulo ko, o ang sakit sa dibdib ko dahil sa huling memoKeithg naalala ko? Sino ang dapat kong tawagan? Saan ako dapat pumunta? Ano ang dapat itanong ko sa lahat? Paano... Paano ko malalaman ang dahilan ni Gian?
Kobe Rejinald Diaz III is a friend way back in college. He's also my neighbor and he's the first one who welcomed me when I first moved in my unit. He told me who to call if something is wrong with this, when that is out of order. He also told me who to befriend within the area. He's nice, but he's kinda mysterious.
"I'm doing good, medyo masakit lang ang ulo ko," saad ko at muling umamba ng pagsasalita, "Can I borrow your phone? I'll just contact my family."
He smiled, "I already called them. Tita Wena sent me their number because I told them what happened," aniya.
Oh, I remember. He's one of Ninong Phillipe's nephew. We've met once on my cousin's birthday. Parehas kaming nagulat, pero naging dahilan pa 'yon para mas maging close kami. Gian knows him, too. Maging silang dalawa, naging close dahil madalas tumatambay sina Gian at Esunta sa unit ko.
"How did you manage to bring me here?" tanong ko nang hindi mapigilan. Hindi na ako nag-abalang tawagan ang mga kaibigan ko dahil alam kong makakarating na sa kanila 'yon. He smiled shyly before answering my question.
"I heard a loud thud on the other side of the wall. It was followed by another, and another, and another. I got curious, so I rang your doorbell. Walang sumagot, kaya medyo kinabahan ako. I remembered your condition, kaya humingi ako ng spare card sa baba. Nag-alangan pa silang ibigay, pero sinabi ko na emergency and inaya ko rin sila na samahan akong buksan ang unit mo. They agreed, then we saw you lying on the floor with a lot of journals scattered around. We rushed you to the nearest hospital and, yeah, you're here," mahabang kwento nito. Tumagilid ang ulo ko mas lalo itong namintig nang maalala ko ang nilalaman ng journal.
Umamba akong magsasalita, ngunit naantala ito nang bumukas ang pinto at iniluwa noon ang pamilya ko, kasunod sina Ariadne, Tracy, at Valerie.
"Anak! How are you?" tanong ni Dad at hinaplos ang buhok ko. I smiled weakly at them.
"I'm fine, Dad," tipid kong sagot at pinasadahan ng tingin ang lahat.
"Where's the doctor? Bakit ka raw hinimatay?" tanong naman ni Mom habang ine-eksamin ang lagay ko.
Kobe took that chance to stood up, "Excuse me, po, I'll just call the doctor," anito at magalang na tumango sa mga magulang ko. Wesley walked with him since they know each other.
My parents stayed on my left while my friends on the right side. Nilingon ko sila, binigyan ng ngiti bago buong tapang na humarap sa mga magulang ko.
"Mom, Dad," tawag ko sa kanila, "Bakit niyo po tinago sa akin?" tanong ko sa kanila gamit ang nagsusumamong boses, "Bakit kailangan ko pa pong magpanggap na wala akong alam sa kundisyon ko hanggang sa maalala ko ang lahat?" I reprimanded them.
I immediately saw how guilt flashed on their faces. Alam ko, nasanay sila na kaya kong magpanggap ng nararamdaman sa mga taong nasa paligid ko. Alam ko, nasanay silang pahirapan ko ang sarili ko para guminhawa yung iba. Alam ko, na alam nilang mas pipiliin kong itago lahat kaysa isumbat sa iba. Alam nila 'yon, pero bakit hinayaan nila akong gawin 'yon? Bakit mas pinili nilang magpatuloy ako sa gano'n, kaysa baguhin at piliin naman 'yong sarili ko?
Maaaring tinuturuan nila akong hindi maging makasarili, pero kailangan bang saktan nila ako sa pamamagitan nang hindi pagsasabi ng totoo? Hindi siguro.
They sighed before Dad opened his mouth to rebuke me, "Anak, pinili naming hindi sabihin para hayaan kang magdesisyon sa lahat. Kung aalalahanin mo ba ang lahat, o kung hahayaan nalang ang oras na ibalik ang mga alaala mo," aniya gamit ang nanunuyong boses.
"Besides, si Gian lang ang nakalimutan mo. Makakaya mong mabuhay nang hindi siya inaalala! He can pretend that your paths never crossed. We can tell them to pretend," Mom said which made me shift from my seat.
"Mom! Can you hear yourself? Gian was the one who stood beside me whenever na mag-aaway kayo ni Dad. Siya yung nando'n noong hindi niyo matanggap yung mga small achievements ko. Siya yung naging proud sa'kin, kahit hindi ako yung una, kahit wala akong matanggap na award! Siya yung tumanggap lahat ng frustrations ko noong pinwersa niyo akong huwag mag-abogado. Si Gian 'yon, Mom."
"You even have the guts to tell me na hinayaan niyo akong magdesisyon? Oh, come on. Nasaan po doon ang kalayaan kong magdesisyon?" sumbat ko at hindi na napigilan ang bugso ng damdamin, "Hinayaan niyong saktan ko pa ang sarili ko, masabi lang na desisyon ko 'yon?" iling ko at hinahabol ang hininga na sumandal sa hospital bed.
"Anak..." Mom exhaled before she shakes her head, "Hindi namin gusto na maranasan mo 'yon. Hindi namin sinabi 'yon para iyon na ang piliin mo. Ikaw pa rin ang magdedesisyon noon. We suggested, para malaman mo kung saan ka mas aangat," aniya.
"'Yan nanaman! Hindi kayo laging nakukuntento sa kung ano lang yung kaya kong ibigay. You always expect for more, for something that I won't always reach. Hindi niyo sinabi 'yon para piliin ko, pero kapag iba naman ang pinili, ma-didisappoint kayo. Saan ako lulugar? Kanino ako magsasabi?" saan ko at medyo tumaas ang boses.
Kumalma ang paligid sumandali at walang nag-abalang magsalita, hanggang sa dumating sina Kobe, kasama ang doktor.
"Good day, everyone. I believe you're the parents of the patient?" lingon nito sa mga magulang ko. Binati naman nila si Dane.
"Naalala na niya ang recent memories na nakalimutan niya, na nawala dahil sa aksidente. However, she didn't gained the memories that she lost because of her disease. To tell you all frankly, natrigger ng pag-alala niya ngayon ang dating sakit niya. May malaking chance na bumalik 'yon, and we don't know when. Just like before, bigla itong susumpong, and we can't tell kung maaalala niya pa 'yon." Dr. Dane Silvero said, with whole conviction and truth in a way that is really evident.
What he said made me confused. I feel like everything that I have in mind is jumbled and I can't think of a way to arrange it. Ano ang sinasabi niyang dating sakit?
"Anong sinasabi mo?" tanong ko rito at naguguluhang lumingon sa mga magulang ko. To my great horror, my Mom is on the edge of crying, while my Dad remained a poker face. Though, I can see the sadness and guilt in his eyes.
"You had dementia. Dementia is a broad category of brain diseases that cause a long-term and often gradual decrease in the ability to think and remember which is great enough to affect a person's daily functioning. You're still lucky, dahil symptoms pa lang ang lumabas sa'yo dati, pero hindi pa rin maganda dahil hindi ma-identify yung certain disease because the symptoms are generalize," he explained without the need to hide his brutalness and ruthlessness.
That was when my Dad sighed before speaking, "Can we talk privately? I don't want my daughter to be stressed since she just woke up," anito at tumango sa doktor bago nauna sa hamba ng pinto. Mom followed him. Dane eyed me before storming out of the room.
I, on the other hand, faced my friends. Halata sa mga mukha nila ang gulat at pangamba dahil sa nalaman. Nanatili silang tahimik, kung kaya't ako na ang nagsalita.
"Na-contact niyo na ba si Gian?" kaswal kong tanong bago umayos ng higa.
Nagkatinginan sina Ariadne at Valerie, "Hindi siya sumagot sa tawag, pero we sent him a message saying that you had an emergency," imporma ni Valerie bago muling tignan ang cellphone niya. Tumango ako at natahimik na lamang.
Hours passed, dumating ang Pillows. Kinamusta nila ako, at maayos ko silang sinagot. My parents, umalis na sila kasabay ni Kobe at ibinilin ako kay Harvey at sa mga kaibigan ko na nanatili. Nagkakatuwaan kami at nagbibiruan nang tumunog ang phone ni Herman. Natahimik ang lahat at pinanood si Herman habang kinukuha ang kanyang phone.
Binasa niya ang caller, at nakita ko kung paano nanlaki ang mata niya bago muling humarap sa amin, "It's Gian," anito at sinagot ang tawag. Pinindot niya ang speakers bago nagsalita.
"Gian, kanina ka pa namin tinatawagan," bungad nito, "Why can't you fucking answer our calls?" anito at nanahimik na upang hintayin ang sagot ng kaibigan.
("Dude, I'm sorry. I'm in the middle of my last meeting here. Nabasa ko na lang ngayon yung mga message niyo. Kumusta siya?") aligagang tanong nito.
Matagal na noong huli kong narinig ang boses niya. Sa tawag pa ni Alec 'yon at hindi ako ang kausap niya. I don't really know how to feel now that I heard his voice. Dapat ba akong magalit? Mainis, dahil sa inakto niya bago ako makaalala? O di kaya'y mainis dahil sa naalala kong siya nga ang dahilan kung bakit ako naaksidente?
"Hinahanap ka. Tangina kasi, kailan ka ba uuwi? Nakaalala na, oh! Kilala ka na. 'Yon lang, alam na rin niya yung kagaguhan mo," prankang sagot ni Herman. I glared at him, which he answered with a smirk.
("Damn...") anito at saglit na natahimik, ("Can I talk to her, please?") tanong nito na ikinagulat ko. Tumikhim si Herman at lumingon sa akin. Umamba siyang sasagot nang makita ang tango ko.
"Sige, bro. Ibigay ko lang yung phone," sagot nito at tinanggal ang loud speaker. Inaya niya rin sa labas ang mga kaibigan ko, dahilan para masolo ko ang kwarto.
("Hey,") anito gamit ang malamig na boses.
I shivered with the way he answered me. Ramdam na ramdam ko ang pilit na pakikisama at kung gaano niya kaayaw na kausapin ako.
"Hey. Kumusta ka d'yan?" bati ko at pinigilan ang magsalita pa. I bit my lips to stop me from talking. Ayokong ipilit pa.
("I'm fine here. Though, I should be the one to ask you that. How are you? I heard from them that you already remember everything?") anito at tumikhim pagkaraan.
Tumango ako kahit pa hindi niya nakikita, "Yeah, naaalala ko na lahat," sagot ko sa kanya at pumikit-pikit upang pigilan ang unti-unting pamumuo ng luha.
I must admit, I missed my Gian. Now, I clearly remember every moment I spent with him. Alam na alam ko na lahat, at hindi ko itatago ang pangungulila sa mga alaalang 'yon. Lalo pa ngayon, na ang tagal niyang wala sa tabi ko. It's like Gian took the other half of me, and even if he would want to let it go, that other half would do anything just to be held on to again
Nagpalitan kami ng mabigat na hininga, ang akin ay para pigilan ang mga luha. Hindi ko na lang alam kung para saan ang kanya.
("I'm... I'm really sorry, Sapphire. Hindi ko sinadya 'yon, yung kay Patricia. Hindi ko ginusto 'yon, believe me. Hindi ko magagawang lokohin at saktan ka,") his voice broke. Mapipigilan ko dapat, pero kusang kumawala ang luha ko dahil sa boses na namutawi sa kanya.
"But you did," sagot ko sa kanya habang hindi mapigilan ang maliliit na hikbi, "Nasaktan m-mo pa rin ako... Na kahit hindi mo intensyon, hindi ko mapigilang masaktan. Kasi... akin ka, 'di ba? Akin ka, pero bakit ka nagpahiram ng oras sa iba? H-Hindi lang kasi basta iba. Minahal mo siya bago ako, eh, 'di ba?" litanya ko sa pagitan ng mga hikbi.
His sigh became more evident and audible. Ramdam ko na malapit na ring gumuho ang pagpipigil na ginawa niya upang hindi umiyak.
"Excuse me, sir? The conference room will be used in the next 10 minutes. Kindly leave the area sooner," rinig kong salita ng isang babae.
Ako na ang kusang nagbabang tawag. I need my Gian, but it feels like he doesn't need me anymore.