Aynı gökyüzüne bakarken,
Aynı hayallere daldığımızı farkettim.
Kalp ritimlerimiz bile tutuyordu
Soluk alıp verişlerimiz de,
Sanki birbirimiz için yaratılmıştık.
Mutluydum gözlerine bakarken,
Hiç bir tasam kalmazdı sen yanımdayken,
Bir kız çocuğumuz olacaktı,
Gözleri tıpkı seninkiler gibi ela olacaktı,
Ve benim gibi hep gülümseyecekti.
Sen her gün güzel bir sözle eve girecektin,
Ben mis kokulu yemekler pişirecektim.
Kahkaha ile güleceğimiz filmler izleyecektik,
Zaten dramdan ikinizde nefret ederdik.
İşte böyle aynı hayallerde buluşuyorduk seninle,
Fakat bu sabah uyandığımda,
Bir not bulduğum yastığında,
"Gülen gözlerinin solmasına izin verme,
Gözlerinden benim için tek bir damla bile akmasın,
Çünkü ben buna değmem sevgilim"
Başımı göğe kaldırdım,
Ağlamayacaktım,
Sen dediğin için değil göz yaşlarıma yenilmeyecektim,
Beni böylesine terkeden bir adam için,
Tek bir damlaya yenilmeyecektim.
Aradan seneler geçti,
Evlendim.
Bir kız çocuğum var.
Biliyor musun Hem de gözleri ela.
Başka bir adamın elalarını taşıyor ama.
Hayallerim gerçek oldu fakat hep eksik,
Sen yoksun çünkü.
Şu an mezarının başındayım,
Bu kez senin sözünü tutacağım,
Senin için ağlamayacağım,
Ama gönlümün kırıklığı dolduruyor gözlerimi.
Nasılda inandım gidişine?
Beni terkettiğini sandım.
Kalk sevgilim söyle!
Ben nasıl yanıldım?
Bu suçlu kalbi söyle nasıl taşırım???
Bu vicdan azabı ile ben nasıl yaşarım???