AŞK EMEK İSTER

BİLMİYORDUN

Bir sen bilmiyordun içimdeki sevdanın büyüklüğünü,
Dağ tepe, börtü böcek, evren şahitti.
Bir tek sen kördün aşkımı görmeyecek.
Bakıyordun yüzüme ama hiç bir zaman aşkla değil.

Günler günleri kovalıyor,
Ellerini tuttan eller sürekli değişiyor,
Fakat o elleri hiç tutamayan ben
Aynı yerde sayıyordum.

Ve kendime lanetler okuyordum.
Çok mu zordu itiraf etmek?
Gurur denen illeti yenmek?
Oysa aşkın olduğu yerde gururdan bahsedilmezdi ki.
Neyin korkusuydu bu peki?

İçimdeki ses hemen kulak verdi soruma,
"Ya onun arkadaşlığını da kaybedersen,
Seni yanına bile yaklaştırmazsa?
O zaman nasıl yaşarsın?"

Acı gerçekler yüzüme tokat gibi çarpmıştı.
Haklıydı iç sesim,
Gözümü açmış onu görmüştüm,
Hayatta hiç bir erkeği onunla karşılaştırmamıştım bile.
Tabiri caizse o benim için destan yazsaydı
Ben onun için Şirini olurdum.

Fakat imkansızların kadınıydım ben,
Olmazları oldurmaya çalışan değil,
Olmuşa boyun eğen,
Geçmişi sineye çeken,
Ve kabullenen onu böylece,

Söndüremediğim bir kıvılcım var içimi yakan,
Belki diyorum bir gün,
Beyhude aşkıma kulak verir,
O da sever benim gibi,
Masum ve tertemiz.
Tıpkı yüreğimi kundaklara sarıp,
Aşkımı büyüttüğüm gibi,
Yükümü hafifletir aşkımızı sahiplenir.
Kim bilir belki bir gün...