„ხოდა, მგონი ზეინი მომწონს."
ლუი ლიამს დააშტერდა, არც ისე გაოცებული. სამშაბათი იყო და ბუფეტში ლანჩზე იყვნენ შესულები. ელეანორი და ბარბარა საპირფარეშოში იყვნენ გასულები, რადგან ელეანორს პერიოდი დაეწყო.
ზუსტად 10 დღე გასულიყო წვეულების მერე და ლუის იმის მერე ზეინი, ჰარი და ნაილი არ უნახავს. იმას თუ არ ჩავთვლით, როცა მძღოლის ლოდინის დროს ხედავდა კედელზე მიყუდებულებს, მოწევისა და სიცილის პროცესში.
„ამ ბოლო დროს ელაპარაკე?" ჰკითხა ლუიმ.
„აჰ, არა. ნუ წინა ხუთშაბათს, როცა მძღოლს ველოდებოდი, უბრალოდ მკითხა, ხო არ მინდოდა სადმე ერთად წავსულიყავით."
„სად?"
„უბრალოდ „სადმეო". რა თქმა უნდა, არ დავთანხმდი, რადგან სახლში უნდა წავსულიყავი, თან არც ვიცოდი რაზე უნდა მელაპარაკა მასთან."
„მისი ნომერი გაქვს?"
„არა, თვითონ არ უკითხავს და მეც ვერ შევთავაზე."
„ბოლოს და ბოლოს, კოცნის გარდა რამე ქენით?"
ლიამმა თავი გაიქნია, რამაც ლუი გაახარა. რადგან ლიამს რომ კოცნის მეტი რამე ექნა, ლუიზე გამოცდილი იქნებოდა. ლუის კი თავად უნდოდა საუკეთესო ყოფილიყო ყველაფერში.
„მაგრამ ელეანორს არ უთხრა, კარგი? არ მინდა, ჩემმა მშობლებმა ან სხვა ვინმემ გაიგოს რამე."
„რა თქმა უნდა, არ ვეტყვი."
ლაპარაკის შეწყვეტა მოუწიათ, როცა გოგოები ღიმილით დაბრუნდნენ. საუბარი კრიკეტის თამაშზე გადაიტანეს, რაც შაბათს იმართებოდა. ლუი დიდად არ იყო სპორტით გატაცებული, რადგან სპორტით დაკავება ოფლიანობას ნიშნავდა, მას კი ეს არ უნდოდა.
შეიძლება იმიტომ, რომ ღიპი და სქელი საჯდომი მაქვს.
სკოლის დამთავრების შემდეგ, ლიამი, ბარბარა და ლუი ზამთრის წვეულების ბილეთების საყიდლად წავიდნენ, რომელიც ერთ თვეში გაიმართებოდა „დორჩესტერში", მთელი ინგლისის თუ არა, დონკასტერის ყველაზე ძვირ სასტუმროში. ყველა მოსწავლე ყიდულობდა ადგილს თავისთვისა და მეწყვილესთვის. ჩვეულებრივ, ბილეთებს ბიჭები ყიდულობდნენ, გოგოების ყურადღების საგანს კი ლამაზად ჩაცმა წარმოადგენდა.
„ვის წამოიყვან?" ჰკითხა ლუიმ ლიამს, ვინც მხრები აიჩეჩა.
„არ ვიცი, ალბათ ვინმეს ჩვენი კლასიდან."
„ლინდსი წამოიყვანე, ტომს წინა კვირას დაშორდა."
„ხო, ალბათ მასე მოვიქცევი."
„მე ნაილი მომყავს." თქვა ბარბარამ. როგორც წესი, ლუის არ ესიამოვნებოდა, რომ სასტუმროში ნაბიჯს შედგავდა ვინმე საჯარო სკოლიდან, თუმცა ამჯერად უბრალოდ მხრები აიჩეჩა. ნაილი კარგი ბიჭი იყო, თან იცოდა როგორ გაეტარებინა დრო კარგად.
მძღოლებს ელოდებოდნენ გარეთ, როცა ლუიმ დაინახა ნაილი და ზეინი. ლიამს მხარი გაჰკრა, ის კი გაწითლდა და ფეხსაცმელებს დაუწყო ყურება.
„გამარჯობა, საყვარელო." თქვა ნაილმა და მიმოიხედა, მაგრამ ბარბარამ უთხრა, რომ მისი მძღოლი არ იყო მოსული.
„ხო წამოხვალ საღამოს?" ჰკითხა ბარბარას და მანაც თავი დაუქნია.
„არ გინდათ წამოსვლა?" ჰკითხა ზეინმა, ჯერ ლუის შეხედა, შემდეგ ლიამს.
მაგრამ მეორე დღეს ხომ სკოლა იყო.
„კი, მაგრამ სად?" ჰკიტხა ლიამმა.
„უბრალოდ ქალაქში გავივლით სასადილოდ." უპასუხა ნაილმა. „დონკასტერის საუკეთესო ბურგერების საჭმელად"
ბურგერები? ანუ, ცხიმიანი ხორცი, თეთრი პურის ორ ნაჭერს შორის გაჭედილი და ეს ყველაფერი შემწვარი? როგორც იმ საშინელ რეკლამებშია?
„რვაზე მივდივართ და ათამდე იქ ვიქნებით. იქნებ შენი ნომერი მომცე და მისამართს მოგწერ." უთხრა ზეინმა ლიამს, ვისაც კინაღამ შეტევა დაემართა.
„უჰ, ხო, რა თქმა უნდა. რა თქმა უნდა. მომეცი შენი ტელეფონი. ალბათ ესე სჯობია."
ლიამმა თავისი ნომერი აკრიფა ზეინის ტელეფონში აკანკალებული თითებით და უკან გადააწოდა, თან ღიმილის შეკავებას ცდილობდა.
„ძალიან კარგი. ანუ გნახავ მოგვიანებით." თქვა ზეინმა და გადმოიხარა, რომ ზეინის ტუჩის კუთხეში ეკოცნა. ყველას შეეძლო ამის დანახვა. მაგრამ შემდეგ ლუის გაახსენდა, რომ ზეინს არ აღელვებდა, ვინ რას იფიქრებდა მასზე და სიმართლე რო ითქვას, ლუი ერთდროულად აღმერთებდა და თან შურდა მისი.
ახლა უნდა გაერკვია, გაუშვებდნენ თუ არა მშობლები გარეთ, როცა მეორე დღეს სკოლა ჰქონდა.
გადაწყვიტა, ამაზე დესერტის დროს ეკითხა, როცა შოკოლადის მუსს შეექცეოდნენ.
„მე და ლიამმა ვიფიქრეთ, ზღვის პროდუქტების რესტორანში ხომ არ წავსულიყავით ამ საღამოს?" იკითხა მშვიდად.
„რომელში? სადაც გემრიელი კიბორჩხალები აქვთ? ჰკითხა დედამ, თან ხელსახოცით პირი მოიწმინდა.
„კი, ზუსტად მანდ." უპასუხა ლუიმ ისე, რომ აზრზე არ იყო, რომელზე ლაპარაკობდნენ.
„ძალიან კარგი, მაგრამ დავალებები გააკეთე?"
„ერთხელ კიდევ უნდა გადავიკითხო რაღაც ეკონომიკაში და მოვრჩები."
„შენ რას ფიქრობ, ქრისტიან?"
ლუის მამამ ამოიხედა და მხრები აიჩეჩა. „თუ ათზე სახლში იქნება, კიბატონო. რითი აპირებ წასვლას?"
„ტაქსი, არა?" თქვა ლუიმ ფიქრის გარეშე.
ამის გაგონებაზე, ყველას სიცილი აუტყდა, რაზეც ლუის თავი იდიოდი ეგონა.
„ძალიან კარგი იყო, შვილო." უთხრა მამამ. „რიჩარდს ვთხოვთ და ის მიგიყვანს. გამახსენე, რომ ფული დაგიტოვო."
„საკმარისი ფული მაქვს."
როდიდან ამბობდა უარს შემოთავაზებულ ფულზე?
„ზედმეტი ვერასდროს გექნება."
ლუიმ თავი დაუქნია და მადლობა გადაუხადა. ოთახში ასვლისას, ნახა, რომ ლიამს მიეწერა მისამართი და როცა დედამისის ნათქვამ ზღვის პროდუქტების რესტორანთან ერთად შეამოწმა, აღმოაჩინა, რომ ორი კვარტლის გავლა მოუწევდა.
წითელი ჯინსი და უბრალო მაისური ჩაიცვა. თბილოდა და ქურთუკი საჭიროდ არარ ჩათვალა.
დარწმუნდა, რომ კარგად გამოიყურებოდა (თუმცა არ იცოდა, ვიზე აპირებდა შთაბეჭდილების მოხდენას) და ქვემოთ ჩავიდა, მამის დატოვებული ფულის ასახებად.
ჰარიმ ამოიხვნეშა, როცა ზარის ხმა გაიგო ქვემოდან. არავისთან ლაპარაკის ხასიათზე არ იყო, მის წინ, მუხლებზე, შავგვრემანი გოგო იდგა, პირში მისი პენისი ედო და გამწარებული წოვდა.
კედელზე საათს გახედა, სკოლა ნახევარი საათის დამთავრებული იყო, ანუ ან ნაილი იქნებოდა, ან ზეინი. დედამისი ცვლას შუაღამემდე არ ამთავრებდა.
„იქნებ ნახო ვინაა." უთხრა გოგომ დაბალ ხმაზე, ჰარიმ კი მას თმებში ხელები შეუცურა და თეძოებით მიაწვა. ანიშნა, რომ მოეკეტა და გათავებაში დახმარებოდა.
30 წამის მერე გოგოს პირში გაათავა, ზუსტად იმ დროს, როცა მეორედ გაისმა ზარის ხმა.
„მოგვიანებით, შეგვიძლია გავიმეოროთ." თქვა გოგომ და ზედა ჩაიცვა.
ჰარიმ თავი დაუქნია, მიუხედავად იმისა, რომ მისი სახელიც კი არ იცოდა. მხოლოდ ის ახსოვდა, რომ მის ინგლისურის კლასში იყო....ან ფრანგულის, რა მნიშნველობა ჰქონდა.
„შემდეგ ჯერზე იმედია შენ გამხდი." შესთავაზა ჰარის, როცა კიბეებზე ჩადიოდნენ.
„იმედია." უპასუხა ჰარიმ და კარები გააღო, სადაც ზეინი დაინახა ლუდის ექვსი შეკვრით.
„გამარჯობა." თქვა ზეინმა ღიმილით, რაზეც გოგოსაც გაეღიმა, სანამ კარებიდან გავიდოდა.
„ეს ვინაა?"
"აზრზე არ ვარ." უპასუხა ჰარიმ, კარი დახურა, ზეინთან ერთად შევიდა სასტუმრო ოთახში, რომელსაც სამზარეულოს როლიც ჰქონდა და დივანზე დასხდნენ.
ზეინმა ლუდი მაგიდაზე დადო და რკინი პატარა ყუთი ამოიღო, რომელზეც ეწერა „არა ბალახი."
„ისე, კარგი ნიშანია." შეუქო ზეინმა და კისერზე მიუთითა, ნიკაპის ქვეშ. მუშტის ზომის იყო და ორივემ იცოდა, რამდენიმე დღე დაეტყობოდა.
„ანუ, დიდი პირი აქვს?"
„ხო." გაეცინა ჰარის და ბოთლი გახსნა. „დღეს რას ვაპირებთ?"
„ამ საღამოს გარეთ გავდივართ."
„სად?"
„როქისში."
„ვინ მოდის?"
„ნაილი, ბარბარა, ლიამი და ალბათ, ლუიც."
„ლუი?"
„ხო, იმაზე კაი ტიპი ჩანს, ვიდრე გვეგონა."
„კიდევ ლიამის ტრუსებში ჩაძრობას ცდილობ?" ჰკითხა ჰარიმ. ზეინმა ორი სიგარა გადაახვია.
„ადვილი არ იქნება, ვაჟიშვილია."
„მერე, ეგ უფრო სახალისოა."
„ვიცი."
ზეინმა სიგარა მიაწოდა, ორივემ აანთო და დივნის ზურგს მიეყუდნენ.
„ნაილმა მითხრა, რომ ზამთრის წვეულებაზე მიდის შემდეგ თვეს."
„და რა?"
„ბარბარასთან ერთად მიდის."
„ოხ, როგორ მინდა ვნახო კოსტუმში." გაეცინა ჰარის, თან იგრძნო წამალი როგორ იწყებდა მოქმედებას.
„არ გინდა, იქ ამოვყოთ თავი?" შესთავაზა ზეინმა, რაზეც ჰარის გაეღიმა.
ჰარის ლუის გაოცებული სახის დანახვა უნდოდა, როცა დაინახავდა ნორმალურ ტანსაცმელი ჩაცმულ ჰარის იმ მდიდრულ დარბაზში.
„აუცილებლად."
„დღეს უნდა წამოსულიყავი სკოლაში."
„რატო?" ჰკითხა ჰარიმ
ზეინმა ტუჩები გაილოკა. „მისტერ უოთერსს მოტკეცილი შარვალი ეცვა დღეს."
„უკვე გავჟიმე" გაახსენა ჰარიმ, რაზეც ზეინმა თვალები აატრიალა.
„მე უფრო რეალური ფანტაზია მაქვს, მხოლოდ მოვწოვე."
„შენი ფანტაზია კერძო სკოლისთვის შეინახე."
ზეინმა თვალები აატრიალა, შემდეგ მარცხენა ფეხი ჰარის ჩაუდო კალთაში.
„შენზე რომ გამოვცადო არ გინდა?"
ჰარიმ ჩაიღიმა და ტუჩები ახლოს მიუტანა, ზეინის ქამარს ჩაავლო ხელი, მოხსნა და იატაკზე დააგდო. კისერზე უკბინა, რომ ლიამს დაენახა და ეეჭვიანა. შემდეგ ზეინი დივანზე გადააწვინა და თვითონ წინ დაუდგა მუხლებზე.
წოვდა და ლოკავდა გაუჩერებლად, მერე კვერცხებზე გაეთამაშა და ყველაფერი გადაყლაპა, რაც ზეინმა მისცა.
„ვგიჟდები შენ პირზე." უთხრა ზეინმა
„იცი, კიდე რა მაქვს კარგი?" ჰკითხა ჰარიმ და პენისი ამოიღო შარვლიდან.
ზეინმა თავი გაიქნია, კაიფში იყო და საუკეთესო მეგობარი ჟიმავდა. საქმე ამაზე უკეთესად ვერ იქნებოდა (ნუ, თუ ჰარის მაგივრად ლიამი იქნებოდა, მთლად იდეალური)
მთელი დარჩენილი დღე დივანზე შიშვლებმა გაატარეს, ბალახი დაამთავრეს და პატარა ტელევიზორში უაზრო შოუებს უყურეს.
რვის ნახევარზე გადაივლეს და ჩაიცვეს. ჰარის დედისთვის წერილი არ დაუტოვებია, სულ ერთია, მაინც არ ინერვიულებდა. ჰარიმ შავი მაისური, შავი ჯინსი, თეთრი კონვერსი და ჯინსის ქურთუკი ჩაიცვა, რომელიც წინა კვირას მოიპარა.
„როქისამდე" ფეხით წავიდნენ, ტაქსიში ფულს ვერ დახარჯავდნენ და ავტობუსისთვის დალოდება დაეზარათ.
ნაილი და ბარბარა უკვე იქ იყვნენ, მარჯვენა კუთხეში ბარის ბოლოს, კოცნაობდნენ.
„აი, ეგრე." გაეცინა ზეინს. ჰარი ბარბარას გვერდით დაჯდა, ზეინი კი ნაილის წინ.
5 წუთის შემდეგ, ლიამიც მოვიდა. მორცხვად გაუღიმა ყველას და ზეინის გვერდით დაჯდა. ერთადერთი აზრი, რაც ჰარის მოუვიდა იყო ის, რომ ზეინი კაი ტიპის აგდებას ცდილობდა.
თუმცა ლიამს ვერც შეადარებდი იმასთან, ვინც შემდეგ შემოვიდა. ლუის ფაფუკი თმა მარჯვნივ ჰქონდა გადაწეული, წითელი ჯინსები სქელ ბარძაყებზე ასკდებოდა, მხოლოდ თხელი მაისური ეცვადა ჰარიმ იცოდა, რომ მალე შესცივდებოდა.
ლუი ლიამის გვერდით დაჯდა და ერთი წუთით პირდაპირ ჰარის გახედა, სანამ ყველას მიესალმებოდა და დაგვაინებისთვის ბოდიშს მოიხდიდა.
„შეყვარებული კიდე არ წამოგიყვანია?"
„არა." ლუიმ თვალები აატრიალა.
„ანუ თქვენ ორმა გაათავეთ? კარგი გაგებით არ ვგულისხმობ." მიაწვა ჰარი, იცოდა რომ ესეთი ლაპარაკი მოქმედებდა ლუიზე.
„5 წლისთავი შემდეგ პარასკევს გვაქვს." მოუჭრა ლუიმ, მაგრამ გაჩერდა, როცა დიდი ნაკბენი დაინახა ჰარის კისერზე. თვალები გაუფართოვდა, თითქოს ესეთი რამ არასდროს ენახა, მაგრამ ნამდვილად იცოდა რაც იყო.
„არასდროს გინახავს ნაკბენი აქამდე?" ჰკითხა ჰარიმ. ლუი მოიღუშა და ახლა ზეინს შეხედა, ჰარის დატოვებული ნიშანი დაინახა.
ლიამმაც დაინახა და ცოტა არ იყოს, დანაღვლიანდა.
„მოდით, შევუკვეთოთ რა, ძალიან მშია." გააწყვეტინა ნაილმა, შუა მაგიდისკენ გადაიხარა და მენიუ აიღო. მას ყველამ მიბაძა, მიუხედავად იმისა, რომ ყველამ (ლიამისა და ლუის გარდა) უკვე იცოდა, რის შეკვეთას აპირებდნენ. აქ ხომ ძალიან ბევრჯერ ყოფილან.
„ღმერთო, რა საშინელი ფოტოებია." თქვა ლუიმ, რაზეც ჰარიმ ამოიხედა. „არც კი ვიცი, რა არის აქ კარგი
„ეს აიღე." უთხრა ზეინმა ლიამს, სახე იმაზე ახლოს მისწია, ვიდრე საჭირო იყო, რამაც ლიამი გააწითლა და ჩაიჩურჩულა „კარგი."
„მეც იმავეს ავიღებ." უთხრა ლუიმ მიმტანს, როცა შეკვეთებისთვის მოვიდა.
„ჰარი, ძმაო, ეს გოგო შარშან არ გაჟიმე?" ჰკიტხე ნაილმა და მკლავი ბარბარას სკამის საზურგეზე დადო.
„არა, ის მიშელი იყო, ეს ვიღაც ახალია. ისე, ამის გაჟიმვასაც ვისურვებდი." უპასუხა ჰარიმ და ლუის გაღიზიანებული სახე დაინახა.
„პატარა მკერდი აქვს." შენიშნა ლუიმ. ჰარის გაეღიმა.
„მასე, ზეინს საერთოდ არ აქვს ძუძუები, მაგრამ მაინც ვჟიმავ."
ლიამმა ამოიხვნეშა, რაზეც ზეინს გაეცინა, ნაილი და ბარბარაც აყვნენ. დაინახა, როგორ წაიღო ზეინმა მარჯვენა ხელი მაგიდის ქვეშ და ლიამის ღიმილის მიხედვით, ალბათ თეძოზე დაადო.
ჰარისაც უნდოდა, ლუის გვერდით მჯდარიყო. მაგიდის ქვეშ შეხებოდა და გაეღიზიანებინა. უნდოდა საწოლში ჩაეწვინა და ყველგან შეხებოდა. უნდოდა იქამდე ეწოვა, სანამ ლუი თავისი პირველი ორგაზმისთვის მუდარას არ დაუწყებდა, მაგრამ ჰარი ამის ნებას არ მისცემდა, იმიტომ, რომ სნობი იყო და ჭკუა უნდა ესწავლა.
ჰარიმ პენისი იგრძნო შარვალში, ამიტომ სცადა კონცენტრირება საუბარზე მოეხდინა.
დაავიწყდა, რისი გაკეთება უნდოდა ლუისთან ერთად სანამ მიმტანი-ემილი, როგორც ეწერა, მოიტანდა მათ შეკვეთებს. ლუის ჩიზბურგერი ჰქონდა შეკვეთილი, ფრისთან და კოკა-კოლასთან ერთად. თავიდან ცხვირი აიბზუა, როცა შეხედა, არც ისე კარგად გამოიყურებოდა, როგორც კარაქში მცურავი კიბორჩხალა. მაგრამ შემდეგ ლიამმა დაარწმუნა, რომ კარგი იყო, ამიტომ დანა და ჩანგალი აიღო, თუმცა ჰარიმ შეაჩერა.
„ხელებით უნდა ჭამო." უთხრა და ლუიმ ისე შეხედა, თითქოს გიჟი იყო.
„როგორც...ცხოველები?"
„არა, ნორმალური ხალხი ჭამს ესე."
და ჰარიმ აიღო თავისი ბურგერი, ლუიმ გაიმეორა, სახეზე გაღიზიანენებული გამომეტყველება ჰქონდა.
„ახლა უნდა მოკბიჩო."
„მაისური რომ მომეთხუნოს?"
„ყველას ჰკიდია."
ლუიმ თავი დააქნია და დაიწყო ჭამა: პირი გააღო და მოკბინჩა. იმ ფაქტმა, რომ ლუის ასე დიდად ჰქონდა პირი გაღებული, ჰარის აფიქრებინა გაეთავებინა მის პირში.
ლუიმ ამოიკვნესა, შემდეგ კი თქვა, რომ ძალიან კარგი იყო.
ჰარიმ თავი დაუქნია, ნაილმა კი იმის სწავლება დაუწყო, შემდეგ მოსვლაზე რისი აღება სჯობდა.
ლუი ბოლო მორჩა ჭამას და თითები გაილოკა. ჰარის არ შეეძლო ამ სცენისთვის თვალი მოეშორებინა.
ლუი მიხვდა, რომ უყურებდნენ, ლოყები გაუწითლდა, ყველამ დაინახა მისი გულისამრევი საქციელი. დედამისს რომ ეს დაენახა, ერთი თვით დასჯილი იქნებოდა.
„კარგი იყო თუ არაჩვეულებრივი?" ჰკითხა ნაილმა იმის შემდეგ, რაც გადაიხადეს და ადგნენ.
„ძალიან კარგი იყო." უპასუხა ლუიმ და მუცელზე დაიტყაპუნა ხელი. „ფეხმძიმეს ვგავარ."
„ამას შეხედე." თქვა ნაილმა, გასვლის შემდეგ მაისური აიწია და ყველას დაანახა მუცელი. ნამდვილად ფეხმძიმეს ჰგავდა.
„ღმერთო, მოაშორე." უთხრა ზეინმა.
ლიამმა და ბარბარამ გაიცინეს, როცა ნაილმა მაისური თავის ადგილზე დააბრუნა.
„10-ის ნახევარია, მოდი, გორაკზე ავიდეთ." შესთავაზა ჰარიმ. არ უნდოდა სახლში წასულიყო, სადაც თავს მარტოდ იგრძნობდა და თავს სისხლიან მაჯებამდე მიიყვანდა.
გორაკზე ავიდნენ, თან ნაილის მოყოლილ ამბავზე იცინოდნენ. მწვერვალზე გაჩერდნენ (ბევრი სიარული არ დასჭირდათ, მაგრამ ნამდვილად ღირდა: მთელი ქალაქი ჩანდა). ლუის გარდა ყველა ბალახზე დაჯდა.
ნაილმა თავისი ჟაკეტი ბარბარას მისცა. მას სციოდა, ან უბრალოდ ცდილობდა როგორმე მიეღო ნაილის ტანსაცმელი.
„რატომ არ ჯდები, ტომო?" ჰკითხა ნაილმა. მეტსახელის გაგონებაზე ლუიმ წარბი ასწია.
„არ მინდა, ბალახმა შარვალი მომითხუნოს."
„ღმერთო." თქვა ჰარიმ, თვალები აატრიალა, ჯინსის ქურთუკი გაიხადა და მიწაზე დადო, რომ ლუი ზედ დამჯდარიყო.
„მადლობა." ჩაიბუტბუტა ლუიმ და ფეხებგადაჯვარედინებული დაჯდა.
შემდეგ, ზეინმა ამოიღო არყის პატარა ბოთლი და ჩამოატარეს, სანამ ჰარი და ნაილი ეწეოდნენ.
შემდეგი 20 წუთიც იქ გაატარეს. უცებ, ლუი მიხვდა, რომ პირველად შეცდა ცხოვრებაში: საჯარო სკოლის ყველა მოსწავლე არ იყო ამპარტავანი და ღარიბი. ნუ, სიღარიბეზე არ იყო მთლად დარწმუნებული (ლუიზე ნაკლები მაინც ჰქონდათ), მაგრამ სასიამოვნო და მხიარული ბავშვები იყვნენ. ასევე ერთადერთი კატეგორია იყო, ვინც სხვებს არ აკრიტიკებდა და ყველაფრის მიმართ გახსნილად საუბრობდნენ, ამასთანავე მატერიალურ ნივთებს არ ანიჭებდნენ უდიდეს უპირატესობას.
„ლიამ, უნდა წავიდეთ." უთხრა ლუიმ ლიამს, როცა ნახა, რომ 10-ს აკლდა 10 წუთი. ზღვის პროდუქტების რესტორანთან ზუსტად 10 საათზე მოვიდოდა მძღოლი.
„უკვე?" იკითხა ნაილმა, როცა ბარბარაც ადგა.
"კომენდანტის საათი გვაქვს." თქვა და თვალები აატრიალა, შემდეგ ნაილისკენ დაიხარა, რომ ეკოცნა.
„გამოსამშვიდობებლად არ მაკოცებ?" ჰკითხა ზეინმა ლიამს.
„უჰ, ხო, რა თქმა უნდა.
ლიამი ზეინისკენ დაიხარა და სწრაფად აკოცა, შემდეგ კი წინ მიმავალ ლუის და ბარბარას დაეწია.
ლუი იქამდე ვერ მიხვდა, რომ ჰარის ქურთუკი ეცვა, სანამ ზღვის პროდუქტების მაღაზიის წინ ბარბარამ არ მიანიშნა მასზე.
„აუ, ჯანდაბა." ჩაიბურტყუნა ლუიმ. სციოდა და დავიწყებოდა, რომ ჰარის ქურთუკი ეცვა. თან ის საკმაოდ თბილი იყო და კარგი სუნიც ასდიოდა, ამიტომ ლუის აღარ გახსენებია ვისი იყო, ახლა კი თავს იდიოტად გრძნობდა.
უნდა დაემალა, სანამ სახლში შევიდოდა. მშობლებს არ უნდა შეენიშნათ, რომ სხვისი ჟაკეტი ეცვა.
ლუი ოთახში უპრობლემოდ ავიდა, შხაპი მიიღო, პიჟამა ჩაიცვა და ქურთუკი მაგიდაზე დადო. ხვალ ბარბარას მისცემდა, ბარბარა-ნაილს, ნაილი კი ჰარის.
თავი ვერ შეიკავა, რომ არ ენახა რა ფირმის იყო ქურთუკი, მარკას დახედა და მიხვდა, რომ მოპარული უნდა ყოფილიყო. ამის შემდეგ დაწვა, ლამპა ჩააქრო და მაღვიძარა დააყენა. ზუსტად 8 საათის ძილი სჭირდებოდა იმისთვის, რომ მეორე დღეს ფუნქციონირება შესძლებოდა.
თუმცა ყველაფერი სხვაგვარად შეტრიალდა: მისმა ტელეფონმა დარეკა, რომელიც მაგიდაზე იყო და გააღვიძა. ლუიმ ამოიხვნეშა და საწოლიდან წამოდგა. საძილე ნიღაბი შუბლზე აიწია, რომ დაენახა, ვინ ურეკავდა.
წარბი შეკრა, როცა უცხო ნომერი დაინახა, მაგრამ მაინც უპასუხა.
„გისმენთ?"
„გამარჯობათ, ლუი მალიკია?"გაურკვევლად მოისმა. ლუი ცოტათი დაიბნა, მაგრამ მალევე მიხვდა, რომ ჰარი იყო.
„ჰარი? ჩემი ნომერი როგორ გაიგე? და რატო მირეკავ..." საათს დახედა ტელეფონზე. „ღამის ორ საათზე?"
„შენი თავი ჩემს მცველად მიგინიშნებია, იდიოტო." უთხრა ჰარიმ სარკასტულად.
„და?"
„პოლიციის განყოფილებაში ვარ და ერთი ზარის უფლება მომცეს. ამიტომ შენ დაგირეკე, შენი ნომერი ბაზაში იყო შეტანილი."
„ამის დედაც."
„პირველად გავიგე შენი გინება."
ლუიმ თვალები დახუჭა და ამოიოხრა.
„რა გინდა, ჰარი?"
„რომ მოხვიდე და გამომიყვანო."
„მე ვერ...მე ვერ გამოგიყვან შუაღამეს. ხვალ სკოლა მაქვს, თან იქნებ ჭკუაც ისწავლო."
„ლუი, აქ უკვე მეხუთედ ვარ. ჭკუის სწავლა რომ შემეძლოს, აქამდეც ვისწავლიდი."
„მაშინ, კიდევ ერთი ღამის გატარებაც არ უნდა გაგიჭირდეს მანდ. ზეინს ვეტყვი დილით დაის მოგხედავს. ან დედაშენს დაურეკე."
„ლუი გთხოვ, თან ჩემთან ვალში ხარ."
„რატომ? ხომ არ გაგაღვიძე შემთხვევით?"
„ჩემი ქურთუკი წაიღე, ეხლა კი ვიყინები."
ლუიმ გაფრთხილება გაიგო, რომ დრო იწურებოდა, ამოიოხრა.
„კარგი, რამდენია საჭირო?"
„200."
ლუიმ გათიშა ტელეფონი. იცოდა, მშობლებს არაფერი გაუგიათ, რადგან სახლის სულ სხვა ნაწილში ეძინათ, თუმცა ფრთხილად თუ არ იქნებოდა, სიგნალიზაცია ჩაირთვებოდა.
შავი მაისური, შავი ჯინსი და შავი კონსერვები ჩაიცვა ჰარის ქურთუკთან ერთად. სახის გასაღები, საფულე და ტელეფონი აიღო.
საბედნიეროდ, ძაღლს ეძინა, კატას კი თავი არ შეუწუხებია, რომ ახმაურებულიყო.
ლუიმ სწრაფად აკრიფა კარებზე კოდი და 10 წამში გარეთ იყო. ამოისუნთქა, როცა თავი სალხის გარეთ დაიგულა.
ტაქსი აიყვანა და სამის ნახევარზე უკვე პოლიციის განყოფილებაში იყო.
„ლუი ტო...ლუი მალიკი. ჰარი სტაილსის გამოსაყვანად მოვედი."
„კიდევ." თქვა ოფიცერმა და ჰარის საქაღალდე გადააწოდა.
„ის დაპატიმრებულია კერძო საკუთრებაში მოშარდვისთვისა და მთვრალ მდგომარეობაში პოლიციელისთვის თავდასხმისთვის."
„ახლა ფხიზელია?"
„კი."
ლუიმ ქაღალდზე ხელი მოაწერა და ოფიცერს ფული გადააწოდა. ამჯერად საკნამდე აღარ მივიდა.
ჰარიმ გაიღიმა, როცა ლუი დაინახა.
ჰეი, ლუი." ქურთუკზე მიანიშნა. „კარგი ქურთუკია."
„მოკეტე."
გასვლისას, ჰარიმ შუა თითი აუწია ოფიცერს.
„წადი შენი, სტენლი."
„მალე გნახავ, სტაილს." დაუყვირა ოფიცერმა, მაგრამ ისინი უკვე გარეთ იყვნენ.
„ისე მადლობა კარგი...მოიცა, შენ რა ეწევი?" ჰკითხა ლუიმ. ვერ იჯერებდა, რომ ჰარი ისე იქცეოდა თითქოს არაფერი მომხდარა. „პოლიციის დაქვემდებარებაში იყავი კერძო ადგილას მოშარდვისა და პოლიციის ოფიცერთან დაპირისპირებისთვის. შენი გამოხმაურება კი ამ ყველაფრის მიმართ მოწევაა?"
„დაწყნარდი, ლუი."
„ნუ მეუბნები, რო დავწყნარდე, მშვიდად ვარ."
„არ გეტყობა."
„მაინც სად მოფსი? და რატო?"
ლუიმ იცოდა, რომ სახლში უნდა წასულოიყო, მაგრამ ძალიან აინტერესებდა.
„ეკონომიკის მასწავლებლის ღობეზე. იმისთვის, რომ გამოცდაში ჩამჭრა."
„ღმერთო ჩემო! სერიოზულად ამბობ? მაგარ შარში ხარ." უთხრა ლუიმ. ამ სიტყვების გაგონებაზე ჰარიმ წარბი აქაჩა.
„ახალი სიტყვები გისწავლია."
„უზომოდ გამაღიზიანებელი ხარ. არც კი ვიცი, დედაშენი როგორ გიძლებს."
„არ მიძლებს."
„რა?"
„არ სჭირდება ჩემი „გაძლება", უბრალოდ იკიდებს
„ამიტომ მოგწონს ეს არა?"
„რა ეს? შარში ყოფნა?" ჰკითხა ჰარიმ სიცილით. ამ ყველაფერს ხუმრობით ეკიდებოდა, რაც ლუის ამწარებდა.
„რომ იცოდე, ბოლოჯერ მოვედი შენს გამოსაყვანად."
„რა თქმა უნდა. წინაზეც ეს არ თქვი?"
„არა?"
„ანუ, შემდეგზე იტყვი ამ სიტყვებს ისევ."
„და რა საჭიროა შემდეგი. არ შეგიძლია პრობლემა არ შექმნა? ეს ხო არც ისე რთულია."
"მაშინ არაა რთული, როცა მშობლები ყველაფერს გამზადებულს გახვედრებენ. ლუი, შენ უზომოდ განებივრებული ხარ და არც კი იცი, როგორია რეალური სამყარო. მაგრამ ნახავ-ან ალბათ ვერც ნახავ, რადგან 40 წლის ასაკშიც კი როცა ბავშვები და ცოლი გეყოლება, რომელიც პენისზეც ვერ შეგეხება, მაშინაც კი მშობლები მზად იქნებიან ზედ გადაგყვნენ."
ლუის გადაეკეტა. რა ეგონა ჰარის თავისი თავი? ეს ხულიგანი, რომელსაც თავის სახელზე პენიც კი არ გქონდა. ლუიმ ჰარი გასწია, ძალიან გაბრაზებული იყო. ის კი არ იცოდა რატომ გაბრაზდა: იმიტომ, რომ ჰარიმ შეურაცხყოფა მიაყენა თუ იმიტომ, რომ ის მართალი იყო.
ჰარიმ გაოცებულმა შეხედა, კედელს მიეყუდა და სიგარეტის ნამწვი ძირს დააგდო, რომელზეც შემდეგ ლუიმ დააბიჯა.
„აზრზე არ ხარ, რაზე ლაპარაკობ! არარაობა ხარ! ჩემთან შედარებით არაფერი ხარ! ღარიბი და უბედური ხარ! მე ოჯახი მყავს, ვისაც ვუყვარვარ, შეყვარებული და ფული! შენ რა გაქვს? შენ.."
ამოიყვირა, როცა ჰარიმ მკლავებში ჩაავლო ხელი და კედელზე მიაყუდა. ძალიან გაბრაზებული ჩანდა.
„ფიქრობ, ჩემზე უკეთესი იმიტომ ხარ, რომ შენს მშობლებს აქვთ ფული? სნობი ხარ და იცი, მეცოდები კიდეც. 17-ის ხარ და ისიც კი არ იცი, ცხოვრება როგორაა მოწყობილი."
„ციხის ცხოვრება რომ არ ვიცი ამაზე ლაპარაკობ?" დაუბრუნა პასუხი ლუიმ, ცდილობდა ჰარის გასხლტომოდა ხელიდან, მაგრამ ჰარი ლუიზე ორჯერ ძლიერი იყო.
„საკანში მირჩევნია ვიყო პატიმარი, ვიდრე საკუთარ სახლში!"
„არ მაინტერესებს, თან სისულელეა. გამიშვი, თორე ვიყვირებ."
„როგორ გაბრაზდი არა, ლუი?" ჰკითხა ჰარიმ, სახე ახლოს მიუტანა. ლუი სიგარეტის სუნს გრძნობდა. არც განძრევა შეეძლო, არც სუნთქა. ჰარი ისე ახლოს იყო მასთან, თითქმის ცხვირებით ეხებოდნენ ერთმანეთს. ლუი ასე ახლოს არავისთან ყოფილა (ელეანორისა და იმ გოგოს გარდა, რამდენიმე კვირის წინ რომ აკოცა). „ეს იმიტომაა, რომ სექსუალურად დაუკმაყოფილებელი ხარ. არავისთვის გიკოცნია ნორმალურად. ისიც კი სირცხვილია, რომ ჰეტეროსექსუალი ხარ, მიუხედავად იმისა, რომ არ ვიცი სინამდვილეში როგორი ხარ."
„რაზე...რაზე ლაპარაკობ? გეი არ ვარ!"
„დარწმუნებული ხარ? სირცხვილია, შენს დიდ საჯდომს რომ ვერც კი იყენებ."
ახლა კი საკმარისია. ჰარიმ ყველაფერს გადააჭარბა, ლუის მსუქანი დაუძახა. ლუი არ აპირებდა უბრალოდ აქ დგომას და ვერბალური შეურაცხყოფის ატანას. ჰარი გასწია ორი ნაბიჯით, მაგრამ ჰარი ისევ მიუახლოვდა.
„აღარასდროს მომაწვე, არასდროს." ამოიბრდღვინა ჰარიმ. შემდეგ კისერში ხელი მოჰკიდა და ლუის ტუჩებს დაეწაფა.
ლუიმ ამოიხვნეშა, შემდეგ პირში ჰარის ენა იგრძნო და თეძოებზე ხელები.
ისე გრძნობდა თავს, თითქოს ვიღაც წვავდა. ჰარის თითები თეძოებს უწვავდა, ენა კი პირს.
ლუიმ არ იცოდა, რა ექნა. პირველი ინსტიქტი გაწევა იყო, მაგრამ შემდეგ ჰარის აჰყვა და სულ ცოტა ხანში უკვე კოცნაობდნენ.
ლუის უცნაური შეგრძნება დაეუფლა, რაღაც კარგის შეგრძნება მუცელში, თითქოს შარვალი კიდევ უფრო დავიწროვდა.
ჰარიმ ლუის თეძოდან აიღო ხელი და თმაში შეუცურა, თან გასწია, რომ სუნთქვა შესძლებოდათ.
ლუის უნდოდა, რამე ეთქვა, თავი დაეცვა, მაგრამ რატომღაც სიტყვები ყელში გაეჭედა, როცა ჰარიმ მარჯვენა ხელი დაბლა ჩაუცურა და პენისზე მოუჭირა. ამან ჟრუანტელი მოჰგვარა ლუის და ამოკვნესისგან თავი ვერ შეიკავა.
„მოგეწონა, არა?" ჰარიმ ჩასჩურჩულა. „გამაგრებული ხარ."
შემდეგ ჰარი ღიმილით უკან გაიწია.
„წარმატეტებები ამის მოგვარებაში. შენ კი თქვი, რომ გეი არ იყავი."
შემდეგ ჰარი შებრუნდა და ლუი იქ დატოვა.
„ხო, ჟაკეტი შეგიძლია დაიტოვო, გიხდება მაინც."
წავიდა, ნელ-ნელა უჩინარდებოდა სიბნელეში. ლუი არ განძრეულა, ისევ იქ იდგა, ვერ იჯერებდა, რა მოხდა.
იკოცნავა.
ბიჭთან.
მაგრამ ყველაზე საშიში ის იყო, რომ ამით სიამოვნება მიიღო. ახლა კი პრობლემა ჰქონდა შარვალში და აზრზე არ იყო, როგორ მოეშორებინა.