Σήμερα είναι η μέρα του τεστ που θα μου δείξει σε ποια φατρία ανήκω. Όχι ότι με ενδιαφέρει και πολύ βέβαια, ήδη ξέρω τι θέλω να διαλέξω, εδώ και 3 χρόνια.
Φωνάζουν το όνομα μου και μπαίνω στο μικρό δωμάτιο μπροστά μου. Το κορίτσι που είναι μέσα βάζει το υγρό με μια σύριγγα στο λαιμό μου και αμέσως τα μάτια μου κλείνουν.
Βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο με εμένα νεκρή. Σε ένα τραπέζι λίγο πιο δίπλα έχει 5 όπλα.
"Διάλεξε!" ακούγετε μια άγνωστη σε εμένα φωνή.
Παίρνω αμέσως στο χέρι μου το στιλέτο. Από πίσω μου άκουσα βήματα. Γύρισα και είδα τον Eric, ένας από τους αρχηγούς της γενναιότητας. Από πότε εγώ φοβάμαι τον Eric;
Αυτός άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου σημαδεύοντας με με το όπλο του. Πάτησε την σκανδάλη και εγώ έπεσα κάτω για να γλιτώσω την σφαίρα. Δεν θα του επιτεθώ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Άλλη μια σφαίρα διέσχισε τον αέρα και καρφώθηκε στον τοίχο απέναντι.
Πριν προλάβει να ρίξει άλλη, έτρεξα προς το μέρος του και τον τραυμάτισα στο χέρι του. Πέταξε το όπλο του και αμέσως το άρπαξα και τον σημάδεψα.
Τότε το σκοτεινό δωμάτιο έγινε φωτεινό και βρέθηκε πίσω στον χώρο που διεξάγεται το τεστ.
"Με βάση τις επιλογές σου Jess Anderson, τα αποτελέσματα σε κατατάσσουν στην γενναιότητα κατά 90%. Το άλλο 10% τυχαίνει να σε κατατάσσει στην ήδη υπάρχουσα φατρία σου την ομόνοια." μου είπε η κοπέλα που βρισκόταν εκεί. "Βέβαια στην τελετή της επιλογής, μπορείς να διαλέξεις οποία φατρία θέλεις. Τα αποτελέσματα σου δεν σε περιορίζουν."
"Ευχαριστώ!" λέω εγώ καθώς μου ανοίγει την πόρτα.
Μου χαμογελάει και καλεί την επόμενη κοπέλα.
"Μαμά; Μπαμπά;" φωνάζω καθώς μπαίνω στο σπίτι μου.
Καμία απάντηση. Δεν θα είναι εδώ. Πήγα στην κουζίνα και άνοιξα το ψυγείο. Έβαλα λίγο νερό και ήπια. Κοίταξα την κατσαρόλα που είχε πάνω στο μάτι. Μακαρόνια, τέλεια. Σημειώστε την ειρωνεία, παρακαλώ.
Αύριο είναι η μέρα της επιλογής και πρέπει να πω σου γονείς μου την απόφαση μου χωρίς να τους έρθει εγκεφαλικό. Είμαι μοναχοκόρη και δεν έχω κάποια αδελφή ή αδελφό, ώστε να τους τραβήξει την προσοχή.
"Αγάπη μου γυρίσαμε." ακούω τους γονείς μου να φωνάζουν.
"Στην κουζίνα." φωνάζω και έρχονται.
Στρώσαμε το τραπέζι και καθίσαμε να φάμε. Μετά το φαγητό ο πατέρας μου ξεκίνησε την συζήτηση.
"Άκουσε κορίτσι μου." είπε. "Ξέρω ότι μπορεί να σκέφτεσαι να μην αλλάξεις φατρία για μην μας στεναχωρήσεις, αλλά εμείς θέλουμε τα καλύτερα για εσένα. Μην σκεφτείς εμάς στην επιλογή σου. Να σκεφτείς τον εαυτό σου. Που θα νιώσεις εσύ χαρούμενη."
"Ευχαριστώ μπαμπά." είπα και τον αγκάλιασα.
"Αλήθεια τι έδειξε το τέστ;" με ρώτησε η μητέρα μου.
"Γενναιότητα."
"Τότε αυτή είναι η καλύτερη επιλογή για εσένα." ξανά είπε η μητέρα μου.
"Το ξέρω. Εδώ και τρία χρόνια νιώθω πως εκεί ταιριάζω και όχι εδώ." λέω. "Συγνώμη."
"Όχι αγάπη μου να μην ζητάς συγνώμη. Θα κάνεις αυτό που θεωρείς καλύτερο για εσένα και που νομίζεις ότι σου ταιριάζει."
"Σας ευχαριστώ. Πάω να ξαπλώσω. Με περιμένει μεγάλη μέρα αύριο. Καληνύχτα." λέω και σηκώνομαι.
Την επόμενη μέρα το πρωί σηκώθηκα νωρίς και ετοιμάστηκα.
Μαζί με τους γονείς μου κατευθυνθήκαμε στην τεράστια αίθουσα που φιλοξενεί κάθε χρόνο την τελετή και κάθησα.
H Jeanine από την πολυμάθεια ανέβηκε στην σκηνή.
"Το σύστημα των φατριών είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αποτελείται από τα κύτταρα του. Όλους εσάς. Και ο μόνος τρόπος να ζει και να ανθεί είναι ο καθένας σας να διεκδικήσει την θέση που του ανήκει δικαιωματικά. Το μέλλον ανήκει σ'αυτούς που ξέρουν που ανήκουν." είπε και κατέβηκε από την σκηνή.
Μετά ανέβηκε πάνω ο αρχηγός του δημοτικού συμβουλίου.
"Όταν φύγουμε από αυτό το δωμάτιο δεν θα είστε πια εξαρτημένοι, άλλα μέλη της κοινωνίας μας, με πλήρη δικαιώματα. Η φατρία πάνω απ'την οικογένεια." είπε ο Marcus Eaton.
"Η φατρία πάνω απ'την οικογένεια." απάντησε όλη η αίθουσα ταυτόχρονα.
Ανέβηκε στην σκηνή ένας άλλος άντρας και άρχισε να φωνάζει τα ονόματα μας ένα ένα.
"Jonathan Zeagler, Πολυμάθεια. Jeffrey Gates, Γενναιότητα. Morgan Stokes, Ομόνοια. Clare Satron, Ειλικρίνεια. Sam Robertson, Αυταπάρνηση. Caleb Prior, Πολυμάθεια. Beatrice Prior, Γενναιότητα. Jess Anderson..."
Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την σκηνή. Στάθηκα μπροστά από το τραπέζι με το δοχεία. Πήρα το μαχαίρι και έκοψα λίγο την παλάμη του χεριού μου. Άφησα μια σταγόνα να στάξει στο δοχείο με τα καυτά κάρβουνα.
"Γενναιότητα." φώναξε ο άντρας και χειροκροτήματα ξέσπασαν ξανά από την κερκίδα της γενναιότητας.
Μετά την τελετή αρχίσαμε να τρέχουμε και να σκαρφαλώνουμε ψηλά για να φτάσουμε τις ράγες του τρένου. Αφού είμασταν όλοι πάνω αρχίσαμε να τρέχουμε δίπλα στο τρένο. Έπιασα το χερούλι σε ένα βαγόνι και πάτησα το κουμπί για να ανοίξει η πόρτα.
Μπήκα μέσα και μετά από λίγο μπήκαν και άλλοι.
"Ετοιμαστείτε." Ακούστηκε μια γυναικεία φωνή.
Πήγα στην πόρτα και κοίταξα έξω. Είδα τους υπόλοιπους να πηδάνε από το τρένο σε μια σκέπη. Πήρα φόρα και έκανα το ίδιο.
"Όλοι ακούστε με." ακούστηκε μια φωνή. "Είμαι ο Eric, ένας από τους αρχηγούς σας. Θέλετε να ανήκετε στην γενναιότητα και αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπείτε. Αν δεν πηδήξετε ποτέ δεν θα μπείτε."
"Υπάρχει νερό ή κάτι στο βάθος;" ρωτήσε ένα αγόρι.
"Αυτό θα το ανακαλύψεις μόνος σου, η και όχι." του απάντησε ο Eric. " Τώρα ποιος θέλει να πάει πρώτος;"
Μετά από μία αρκετά μεγάλη σιωπή μία κοπέλα προχώρησε μπροστά.
"Εγώ." είπε με σιγουριά.
Η κοπέλα έβγαλε την ζακέτα της και ανέβηκε στο διαχωριστικό. Για λίγο δίστασε.
"Σήμερα όμως δεν έχουμε όλοι την μέρα μπροστά μας." είπε ο Eric και μου ήρθε να του ρίξω μια πολύ ωραία κλωτσιά, μιας που ήταν και κοντά μου.
Η κοπέλα έκανε ένα βήμα και έπεσε στο κενό.
"Ποιος θα είναι ο επόμενος;" ρωτήσε και μας κοίταξε όλους έναν έναν.
"Εγώ!" είπα αμέσως και αυτός με κοίταξε καλά καλά.
Ανέβηκα και εγώ με την σειρά μου στο τοιχάκι που υπήρχε και έκανα μια βουτιά στο κενό. Για καλή μου τύχη το δίχτυ στο τέλος έκανε την καρδιά μου να ηρεμήσει.
Επέστρεψα με ένα εντελώς νέο fanfiction από την τριλογία της απόκλισης.
Να πω σε αυτό το σημείο ότι το βιβλίο θα βασιστεί στις ταινίες γιατί τα βιβλία δεν τα έχω διαβάσει. Επίσης θα έχει να κάνει με την ζωή της Jess και του Eric και όχι της Tris και του Tobias/Four. Τέλος να αναφέρω ότι θα αλλάξω αρκετά την πλοκή της ιστορίας και του Eric.
Ελπίζω να σας αρέσει.