Always so proud.
Bumaba ako sa stage after ng kanta ko. This was my first ever set. Kuya Loel wanted to add some gimik daw dito sa The Icon kaya nagbigay sya sa akin ng isang proposal. Sino ba naman ako para humindi?
Baka kung pagtutuunan ko lang ng pansin yung pagrereview ko ay baka mabaliw na ako. Might as well, enjoy ko na lang din magpart time dito.
"How was your training?" tanong ko agad kay Bea nang makaupo sya sa table ko.
"Ganun pa rin.." agad naman syang nagtawag ng waiter. Iinom sya? Pasalamat ka, Beatriz, at nakauwi na ang kuya mo kundi ewan ko na lang sayo.
"Iinom ka?" tanong ko sakanya kahit obvious.
"Para 'yon sayo." tapos ngumiti sya ng nakakaloko. Kota na 'tong si Bea sakin.
Hindi naman ako gaano nagtagal doon sa table kasi last song ko na 'to for tonight. Every friday and saturday ako dito ng 9-11pm since doon maraming estudyante na nagagawi dito around UPTC.
And as I was strumming the guitar ay binasa ko na yung main part ng set ko.
"First of all.. Thank you for listening to me. I might not be the best singer here but I will try not to break your ears talaga." hinaluan ko pa iyon ng mahinang pagtawa. This isn't bad naman since first time. Maraming nakikinig while chatting with some friends and with beer companions.
"I will be joining you here every friday and saturday, same time. So.. for the last song tonight. It should fit the letter here." tapos itinaas ko ang isang envelope.
"Stages of Coping over Break Up.." halos masamid ako samantalang pagsinghap lang sa mga tao sa paligid ko ang naririnig ko. Nananadya ba si kuya Loel? He handed me this envelope kanina.
I cleared my throat. I held my guitar tight and as I open my lips to say something.. it left open. Without words. Yung mga mata ko ay nakatitig lang sa mga kaibigan na kakapasok lang at diretso sa mesa kung nasaan si Bea.
Bea was just staring intently at me. Sa mga kaibigan ko na nasa table namin ngayon ay iisang tao lang ang pinakatitigan ko. Two months.. na hindi ko sya nakita ng personal. Hindi ko alam na ganito pala yung magiging epekto nito sa akin.
Nanginginig ang mga kamay ko..
Gusto tumulo ng mga luha ko..
Gusto kong tumakbo palapit sa kanya para yakapin sya..
Tngina. Deanna. Miss na miss na kita..
Napansin ko naman agad ang palihim na pagkaway ni Bea para makuha ang tingin ko. And when I looked at her, she smiled at me. Tapos sumenyas sya sa akin na I should continue. She's encouraging me to overcome this.
Pagkapasok ko pa lang ay siya na agad ang hinanap ng mga mata ko.
Now, I am watching her strum her guitar. Tahimik lang na nagpapakiramdaman ang mga kasama ko sa table. It's as if they don't want to make mistake.
"Mapanakit, ha?" she softly laughed at the paper she was holding.
What was that again? Stages of Coping over Breakup? Nananadya ba talaga 'tong araw na 'to?
"There were five stages I know about coping breakups." pansin kong shaky na yung boses nya. I can see her eyes clearly from here.
I'm sorry. Kailangan mo na namang masaktan. I'm sorry.. hindi ko rin kasi alam kung paano. Gusto ko lang.. gusto ko lang kasing makita kang nakangiti. Even just for tonight.
"First, Denial. Second, Anger. Third, Bargaining. Fourth, Depression. And fifth, Acceptance. And if you will ask me if I've experienced this already? Trust me. I know enough. That's the sequence. That's the process you will need to undergo."
I was staring at her.. No. We all are. How did she manage to catch all of our attention? Ganun sya kagaling sa words. She knows how to use those words so dmn well. And it was one of the reasons why I fell in love with her.
I smiled bitterly. Wala kang karapatan maramdaman 'to. Wala.
"Moving on will always be one of the toughest thing to do. Kasi.. what if time won't let you heal? What if it'll take you long to forget and move on?" pagpapatuloy nya. Ngayon ay umayos na ng kaunti ang salita nya.
She closed her eyes for a moment. "Yes, it will take a while. But also trust me when I say you'll get by. I did it once, I can do it again. Ikaw rin."
I hope I can run to you and hug you. I hope not to see you in pain. Palagi ka pa ring kasama sa dasal ko.. Noon pa naman, I always pray for your happiness. Pero hindi ko nga maibigay yun sa'yo.
Pinakawalan ko yung pagkakataon. Hindi ako sumugal. Hindi ako lumaban. Hindi ako naging matapang para kalabanin ang sarili ko. Sana hindi ko hinayaang mangyari 'to, I hate to see you in so much pain.
Saan ko hinugot yon? Ang tapang mo, Ysabel. Nasabi mo yon kahit alam mong nakikinig sya?! Gusto kong palakpakan sarili ko! Mapanlinlang ka, Ysabel!
Sana.. sana nga kaya ko ulit gawin yon.
"Lagi na lang ganito
Isipan ay gulong gulo..
Lagi nalang nabibigo
Ngunit ikaw pa rin, sigaw ng puso.."
Deanna, kahit dito lang kakausapin kita.. Kamusta ka na? Mahal pa rin kita. Masaya ka naman ba? Are you at peace already? Kasi ako.. nahihirapan ako.
"Kailan kaya muling makakatawang
Hindi ko pinipilit, walang lungkot na sumisilip?"
Ang hirap kasing maglakas-lakasan sa harap nila. Kahit ang totoo, gustong-gusto kong umiyak sa harap nila. Being with them reminds me of you din, Deanna. Just simply being with them.
"Kailan kaya muling makakamit
Ang iyong yakap at halik nang hindi sa panaginip?
Kailan? Kailan? Kailan ang dating tayo?"
Hanggang dito na lang ba ako.. sa 'dating tayo'? Pwede bang takbuhin ko na yung ilang hakbang mula sayo? I just miss holding you close to me. I miss the feeling of being wrapped around your warm hugs. Those kisses which leads me in my deepest dilemma.
"Kung anuman ang totoo
Isip man ay litong lito.
Handang handa ako sumalo
Pagkat ikaw pa rin sigaw ng puso."
Naiintindihan ko. Naiintindihan kita. Naiintindihan ko kayo. Pero.. wala ba akong karapatan na humiling na sana bumalik ka? Gusto kong bumalik ka pero.. naiintindihan ko naman kung hindi na.
"Ilang awit na ang inalay sayo
Ilang luha na rin ang natuyo."
Natatawa na nga ako sa sarili ko. Naaawa na rin. Nahihiya na nga ako kay Beatriz. She's my main witness every dmn night where I can't get a hold of myself and breakdown. She was there to calm me. She was there to keep my secret while I'm on my lowest point. Hope she never gets tired.
"Kailan kaya muling matatamasa?
Ikaw ay makasama't sabay tayong kakanta."
I also miss those late night talk with you.. Tapos kapag inaantok ka na you would ask for me to sing. Where I do the singing, you do the humming. Deanna, naaalala mo ba? Or tulad nga ng sabi mo.. tinigil mo na ba talagang alalahanin lahat?
I closed my eyes and try to connect myself for the last part of the song.
"Kailan kaya muling mararanasan?
Sa pag dilat ng mata, ika'y hindi lang ala-ala."
I will get there one day. One of these days probably. As I opened my eyes.. She was there. Standing looking at her phone.
"Thank you and hope to see you again next week."
Nanatili pa rin akong nakaupo sa harap. Nang ibalik ko ang tingin ko sa table namin ay nakita ko kung paano nya ako titigan.
She's staring at me.. Like before. And as soon as I saw a tear scaped from her eyes..
Ibinaba ko na ang gitarang hawak ko. Tumakbo ako.. sinundan ko sya sa paglabas nya. Nang daanan ko ang mesa namin ay halos pigilan nila ako. Lalo na sila Maddie. But Beatriz was there. Siya mismo ang nagtanggal sa kamay ni Maddie na nakahawak sa braso ko.
"Let her do it her own way." seryosong baling sa akin ni Beatriz. Alam ko.. sesermunan nya ako. Pero hinahayaan nya ako ngayon.
Nang makalabas ako ay agad na hinanap ng aking mga mata si Deanna. Nakita ko doon si Mafe na kausap sya.
Nagsasagutan nga yata sila. Nakita ko rin kung paano itulak ni Mafe si Deanna.
"Kung ayaw mo.. bakit?! Pwede ka namang humindi. Pwede ka namang bumalik sa kanya anytime! Pwede mo namang hayaan na si ate Jema, ate Deans, kung nahihirapan ka na.."
"Kailangan ako ni Jema."
Mas lumapit ako sa gawi nila.. Hanggang sa napansin na nilang nandoon ako. Nakita ko kung paano halos tunawin ako sa titig ni Deanna. Yung mga titig na para bang nang-aangkin.
"Kung hindi nyo sasabihin. Ako ang magsasabi!" nanghahamon na sigaw nya kay Deanna.
I went to hold Mafe's hand. I smiled at them. I smiled to both of them.
"Alam ko. Walang dapat ng sabihin. Matagal ko ng alam.." pagkasabi ko ay kitang kita ko ang pagkakagulat ni Mafe. Narinig ko rin si Deanna.
Isang masuyong oagtango ang ibinigay ko kay Mafe. Then I turned around to face Deanna. I held her face.. At sa simpleng dampi lang kamay ko sa kanya ay para na akong pinapatay sa sakit.
"Thank you, Deanna. For doing this for me. Para bang binabalik ako sa nakaraan.. Yung hindi ko nagawa para sa daddy ko, you are doing it right now. And I can never be this proud."
"Paano mo.."
"Your parents and the Galanza went to me. Begging me and asking me to let you go. So you can help Jema."
I was wiping her tears when she hugged me. Napakahigpit. Umiiyak sya sa balikat ko. Yung taong mahal ko.. umiiyak ngayon sa balikat ko. She was crying so hard that even her shoulders tremble.
"I told them not to involve you in this. I wanted you to stay out of this mess."
Pinatahan ko sya habang nakayakap pa rin sa akin.
Ang dahilan kung bakit hindi ko magawang magalit.. Kung bakit hindi ko kayang manisi ng iba. Dahil higit sa lahat.. ako yung unang makakaintindi sa sitwasyong meron sila. Ako yung uunawa. Dahil doon ako nagkamali minsan. At iyon ang itinatama ni Deanna para sa akin.
"I'm so proud of you, my setter. Always so proud."
🌻🌻🌻
L
yrics used:
Dating Tayo by Tj Monterde
Follow me on:
Twitter
glodelgeorgia_
Ig
glodelgeorgia