‘Knowing the truth is so much painful than we thought’
SEEMS LIKE everything I know were just a nightmare. Hindi ko maisip na ang ama ni Tomoki ay ang mahal na hari.
I know it was insist to hear. Kapatid ng hari ang kanyang kapareha. Its absurd, right?
Kahit ako ay ‘di maisip ang bagay na ‘yun. Pero ano nga ba ang magagawa ko kung husgaan ko ang bagay na itinadhana sa kanila?
Alam kong gaano nasaktan ngayon si Tomoki sa nalaman niya. Knowing the truth is so much painful than we thought. Kahit si Ge Chen ay narinig niya ang sinabi ng kamahalan, even she, was completely shock after hearing those words.
Ibinagsak ko na lamang ang aking katawan sa aking kama pagkarating ko sa aking kuwarto. Ramdam ko ang pagod ng aking katawan. Para kong pinasan ang buong sinukob dahil sa mga nalaman.
Narinig ko ang iyak ni Tomoki sa aking isipan. She’s fragile right now. Ang tanging kailangan niya sa ngayon ay ang comfort lamang para mabawasan ang nararamdaman niyang sakit.
Nakikita kong kino-comfort siya ng mga kasamahan kong itinakda. Kinausap siya ng mga ito kung ano ang problema. Isinalaysay naman niya ang mga nalaman niya habang walang tigil ang kanyang pag-iyak.
Kinaumagahan ay ‘di maipinta ang mukha ni Lacsy at Loraine nang bigla silang hulihin ng mga kawal na sumulpot na lamang sa loob ng mansyon.
“Third sister, what’s the meaning of this!?” nagpupumiglas na sabi ni Loraine. Kahit sina Cynthia ay nagtatanong ang mga matang nakatitig sa akin.
“Behave yourself. Walang mangyayaring masama sa inyo kapag ‘di kayo magpapasaway,” napahinto si Loraine sa pagpupumiglas ganun narin si Lacsy na tiningnan lang ako ng masama, “Don’t give me that stares. Kung ayaw mong dudukutin ko ‘yang mga mata mo!” taas noo kong sabi. Agad naman itong napaiwas.
“Ano bang meron, mahal na prinsesa?” si Natalie na naaawang nakatingin sa kanyang mga kapatid. Naalala kong walang kapatid si Tomoki ni isa sa mga ito.
“Hahatulan si Therese sa pagpatay niya sa aking ina. At ngayon ang itinakdang araw na ‘yun.”
“Ano!?” namilog ang mga mata ni Loraine habang naiiyak na, even her sister Lacsy ay parang nabuhusan ng isang balde ng yelo.
Matapos dakpin sina Loraine at Lacsy ay ipinauna na ito sa palasyo. Bakit kailangan silang dakpin? Dahil kinakailangan upang mapaamin si Therese.
Kasalukuyan naman kaming nasa loob ng umaandar na karwahe. Kasama ko si Ge Chen at Haru. Samantalang, nakasunod naman ang karwaheng sinasakyan nina Cynthia sa amin. Kasama nito ang dalawa niyang anak saka si Mara at Dominic.
“May masamang mangyayari, Ge Chen. Nararamdaman ko ito,” hindi ako mapakali habang iniisip ang posibleng mangyari—kung sino nga ba ang punong may sala sa pagkamatay ng prinsesa.
“Hindi rin maganda ang kutob ko, mahal na prinsesa,” pagsang-ayon rin nito. Samantalang, kumukurap-kurap lamang ang mga mata ni Haru sa amin.
Bakit ganito? Para bang may isang sakunang magdadala ng malaking pinsala na mangyayari mamaya.
Napasinghap na lamang ako ng hangin at iniwaksi ang isip na ‘yun.
Paghinto ng karwahe ay agad na kaming tumungo sa courtyard. Maraming kawal ang nakabantay sa paligid na para bang pinaghahandaan na talaga nila ang pangyayaring ito, as expected from the King. Pero kahit na ganun ay ‘di parin matanggap ng aking isipan ang katotohanan na anak si Tomoki ng kamahalan.
Inilibot ko ang aking mga mata sa courtyard nag babaka sakaling makita ko na ang rebulto ng mahal na hari. Ngunit wala akong nakita. Mukhang hindi pa siya nakarating.
Nahagip naman ng aking mga mata si Loraine at Lacsy na nakatali hawak parin ito ng mga kawal, parehong umiiyak ang mga ito. I feel sorry for Loraine.
Pinaupo muna kami ng mga kawal sa mga bakanteng upuan, ganun narin sina Cynthia na kararating lang.
Napahawak na lamang ako sa aking dibdib nang tumambol ito ng malakas at sobrang bilis. Animo’y nakikipag karerahan ito sa ‘di mapangalanang nilalang.
Naramdaman ko ang panlalamig ng aking mga palad at ang unti-unting pagdaosdos ng aking pawis na kasin-lamig ng yelo.
Anong nangyayari sa akin? Hindi ako mapalagay!
“Nandito na ang mahal na hari!” sigaw ng tagapagsalita na kasama ng mahal na hari. Sinubukan kong balingan ang mga ito ng atensyon ngunit hindi ko magawa.
Naikimkim ko na lamang ang aking mga palad.
“Ayos lang ba kayo, mahal na prinsesa?” usisa ni Ge Chen nang mapansin ang aking mga pawis.
Imbes na sagutin ko siya ay hindi ko nagawa nang makita ko ang rebulto ni Lumina na biglang lumitaw na nakatayo sa aking harapan. Tila may bumara sa aking lalamunan nang makita ko siya. Tuluyan naring huminto ang pagtakbo ng oras. Tanging kami lamang ang gumagalaw.
“Anong ibig sabihin nito?” tanong ko rito nang ‘di makapaniwala. Imbes na sumagot ito ay itinuro lamang nito ang isang rebulto sa aking tabi. Ang tunay na T-tomoki!?
Binigyan lamang ako ni Tomoki nang isang malumanay na ngiti, “Anata wa sudeni sumi ta keiyaku o mitashi te i masu shimai ima watashi no jikan wa shinjitsu ni chokumen suru,” (You already full fill the contract that we made, sister. Now, its my time to face the truth).
“Kore wa watashi ga kitai suru mono de wa nai,” (This is not what I am expecting!), maluha-luha kong sabi, “Ibig ba sabihin nito ay kailangan ko nang bumalik sa kabilang mundo?” lumingon ako kay Lumina.
“Yes, dear.”
“No!” naiiyak kong sigaw sa kanya, “Hindi ito ang usapan natin—!”
“Not now, but soon…”
“Huh?” naguguluhan kong tanong.
“I extended your time, Kim,” medyo natuwa ako sa sinabi ni Lumina, “Ngunit hindi ganun kahaba sa inaakala mo. Sa ngayon, kapag malaman na ni Tomoki ang totoong pumatay sa kanyang ina ay mabubura na ang katawan mo sa mundo niyo. At ang kaluluwa mong ‘yan ay lilipat sa pangalawa mong katawan na payapang natutulog.” tinutukoy niya ang katawan kong nasa loob ng dimension ni Hailey.
“Kelan ba ako tuluyang makabalik sa aking mundo nawa’y mapaghandaan ko?”
“There’s no exact time nor day. But remember Kim, kapag pipilitin mong manatili pa sa mundong ito kahit tapos na ang natitirang oras mo ay malulusaw sa mundong ito ang katawan mo. At hinding-hindi kana makakabalik sa ‘yong mundo,” pagkatapos nun ay naglaho siya sa aking harapan ganun narin ang orihinal na Tomoki sa aking tabi.
Bumalik narin ang pagtakbo ng oras.
“Mahal na prinsesa?” napatitig ako kay Ge Chen, nakatulala dahil malapit na akong bumalik sa dati kong katawan.
Saka ko lang naalala na tinatanong pala ako ni Ge Chen kung ayos lang ba ako.
Huminga ako ng malalim, “Ayos lang ako,” at binigyan siya ng ngiti.
Hindi parin nawawala ang aking kabang nararamdaman.
Nang mapansin kong nagsitabihan na ang mga kawal dahil sa presensya ng kamahalan ay napabaling na ang aking mga mata rito. Kasama nito sina Autumn at Kyohanne. Pati narin ang reyna at ang dowager.
Pansin kong seryoso ang mukha ng dowager at reyna tila may malalim na iniisip. Bakit parang may kutob na ako kung sino ang tunay na may sala?
“Ilabas na ang dalawang bilanggo!” umalingawngaw ang sigaw ng tagapagsalita na kasama ng hari.
Mabilis namang kumilos ang ilang kawal at pumasok sa isang pintuan. Paglabas ng mga ito ay hatak na ng mga ito sina Agnus at Therese na parang bugbog sarado dahil andaming sugat ng mga ito. Pati ang mga damit nito ay punumpuno ng sariling dugo.
“INA!” magkasabay na sigaw nina Lacsy at Loraine nang makita ang kanilang ina. Nagpupumiglas pa sila para lang makatakas sa higpit ng pagkakahawak ng mga kawal sa kanila nawa'y makalapit sa ina.
Nang marinig ni Therese ang boses ng dalawang anak ay napaangat siya ng tingin habang lumuluha, “Mga anak ko…” bulong nito sa sarili. Sunud-sunod na nagsibagsakan ang kanyang mga luha nang makita na nakatali ang mga ito. Tila ngayon naging tuta na si Therese kumpara noon na nagpapaka leon. Pero kahit na ganun ay na aawa rin ako sa kanya.
Tumungo ako sa kinaroroonan ng kamahalan napansin kong sumunod sa akin sina Ge Chen at Haru.
Alam na ni Haru ang maaaring mangyari sa akin mamaya dahil nakakabasa siya ng isipan. Hindi ko alam kung ano ang gagawin nito kapag tuluyan na akong mapunta sa kabila kong katawan.
Sinalubong naman ng reyna ang aking mga titig ng sobrang sama. Sinamaan ko rin siya ng tingin na nagpagulat sa kanya. Lubus-lubusin ko na ang pagiging prinsesa sa katawan nito ni Tomoki dahil maya-maya lang ay magiging si Kim Dwight na lamang ako.
Agad ko ring binawi ang aking titig sa kanya, “Dalhin sa aking harapan ang may sala!” anunsyo ng hari.
Halos kaladkarin na si Therese at Agnus ng mga kawal papunta sa harapan ng kamahalan, “Hwag niyo pong saktan si Ina!” umiiyak na sigaw ni Loraine habang nagmamakaawa. Ganun rin si Lacsy.
“Bitawan niyo muna ang mga anak nila!” utos ng hari sa may hawak sa mga ito.
Patakbo namang lumapit sina Lacsy at Loraine sa kanilang ina at ama na halos madapa na saka yumakap sa mga ito.
“Ina. Ano po bang nangyayari?” hagulhol na tanong ni Loraine sa ina. Mahigpit ang pagyakap na ibinigay niya rito dahil nanatili itong nakatali.
“Ina sumagot po kayo!?” si Lacsy na halos magwala na.
Nakayuko lamang si Therese habang ‘di sumasagot sa kanyang dalawang anak.
“Ipaamin na ang dalawang iyan!” matigas na sambit ng hari at ipinalayo niya sa mga kawal sina Lacsy at Loraine kena Therese.
Nanlilisik ang mga mata ng kamahalan habang nakatitig kay Therese, “Umamin ka kung ayaw mong saktan ko ang mga anak mo!”
Umiling lamang si Therese sa sinabi ng kamahalan.
“Ina. Umamin na po kayo!” pagmamakaawa ni Loraine habang sinusubukang makawala sa pagkakahawak ng mga kawal.
“Just tell the truth, mother. Please… we don’t want to lose you…” pakikiusap ni Lacsy sa ina.
“At ikaw na lapastangang gago!” lumipad ang malakas na suntok ng hari sa mukha ni Agnus dahilan kaya napaangat ang mukha nitong kanina pa nakayuko na nanahimik.
Kita ko ang pumutok nitong labi na dumudugo, “May alam ka ba sa nag-utos sa concubine mo na lasunin ang prinsesa!?” halos pumutok na ang ugat sa leeg ng hari sa panggigigil. Pulam-pula na ang mga mata nito.
“W—wala akong alam, k—kamahalan,” nahihirapan nitong sagot at muling napayuko.
“TELL ME, WHO ORDERED YOU TO POISON HER!?” Ngayon ay sobrang na ang pagsigaw na ginawa ng hari kay Therese. Pati ako ay napaatras sa takot ganun rin sina Ge Chen at Haru na nasa aking tabi.
Ibang-iba ang hari sa nakikita ko ngayon. Ang kabaitan nitong aking nakita noon ay ‘diko mahanap sa kanyang presensya at anyo. He’s no longer the King that I used to adore.
“INUULIT KO, SINO!?”
“INA UMAMIN KNA!” napaawang ang aking labi nang mabilis na hatakin ng kamahalan ang leeg ni Loraine galing sa mga kamay ng kawal. Ngayon ay sakal na si Loraine ng kamahalan. I didn’t expect this… this is the anger of the anxious mate who lost its pair.
“Baka gusto mong pagsabayin ko ang dalawang mga anak mo!” At ngayon ay nasa isang kamay na ng hari si Lacsy.
“Maawa kayo, mahal na hari. Hwag niyong idamay ang mga anak ko…” pagmamakaawa ni Therese habang nakatingala sa hari. Sinubukang tanggalin ng magkakapatid ang kamay ng hari ngunit wala itong silbi. Nakaangat ang mga paa nito sa kawalan na sumipa-sipa. They running out of oxygen.
“Hindi ka dapat bigyan ng awa sa ginawa mo sa prinsesa!” husga ng hari kay Therese, “Kapag hindi ka umamin. Tutuluyan ko na ang mga anak mo!”
Napahagulhol na lamang si Therese.
Bago pa man may di magandang mangyari sa magkapatid ay lumapit ako sa ina ng mga ito, “Umamin kana, Therese. Ang pagsabi mo sa katotohanan ay siyang magligtas sa buhay mo at sa iyong mga anak,” kalmado kong sabi sa kanya. Dahan-dahan naman itong napaangat ng tingin sa akin, “Hwag kang mag-alala. Hiling ko ‘yun sa aking amang hari. Kapalit ng katotohanang sasabihin mo ay ang kalayaan mo,” hindi ko inakalang masabi ko ang mga bagay na ‘yun.
Kay sarap sa pakiramdam na mabanggit ang salitang ama. Kahit ang totoo ay wala ako nito. I was born without a father and mother in my own world.
“M—mahal na prinsesa…” ngayon ay nakita ko na ang mga luha niyang may bahid ng pagsisi at apolohiya. Alam kong nagsisisi na siya sa kanyang ginawa, “I’m sorry…”
Napapikit na lamang ako nang may tumulong luha sa aking mga mata. ‘Yun bang naiiyak ka sa tuwa dahil ang taong may galit sayo ay humihingi na ng tawad sa kamalian niyang ginawa.
“Patawad rin sa aking ginawa, ina,” sa kahuli-hulihang pagkakataon ay tinawag ko siya sa salitang ‘yun ng walang ka plastikan at sama ng loob, “Pinapatawad na kita,” ‘Yun ang mga salitang ibinulong ni Tomoki sa akin. She already forgave this sinful mother of hers, kahit ilang kasalanan ang ginawa nito sa kanya.
“M—maraming salamat, mahal na prinsesa,” gumuhit ang totoo niyang mga ngiti sa kanyang labi habang lumuluha. At ang sumunod na lumabas sa kanyang bibig ang napatigil sa aming lahat, “The dowager ordered me to poison the princess…”
Tila huminto ang oras sa aking narinig. Nang lingunin ko ang mahal na hari ay natulala ito. Wala na rin sa mga kamay nito sina Loraine at Lacsy na ngayon ay nasa ina na nila ito, yumayakap ng mahigpit.
Pati ang lahat na nakarinig sa sinabi ni Therese ay tulala. Seems like it was just a big lie. Ang sariling ina ang nagpalason sa sarili nitong anak? That's impossible!
I swallowed the lump on my throat as look on the serious face of the dowager. Why did she do that?
Napansin ko narin ang unti-unting paglabas ng aking kaluluwa sa katawan ng prinsesa. Nang mapatingin ako sa aking harapan ay nandun na ang kaluluwa ni Tomoki na lumuluhang humawak sa aking pisngi, “Subete imōto arigatō,” (Thank you for everything, sister), napatulo narin ang aking luha.
This is it, the end of our contract. Ito na ang katapusan ng aking pagiging prinsesa.
At tuluyan kong naramdaman ang paghiwalay ng aking kaluluwa sa katawan ng prinsesa.
— CypressinBlack —