•Hector's POV•
Six days to be exact. Ganon na katagal ang inilagi namin sa islang ito at patuloy pa rin siyang nakikipaglaban sa kanyang sakit. Sa bawat daing niya ay ako ang mas nasasaktan. Ako ang naaawa sa kalagayan niya.
Minsan, I want to be selfish. Gusto kong suwayin ang kanyang hiling. Seeing her in pain is killing me. Para akong pinapatay lalo na kapag umaatake ang mga symptoms ng cancer. Wala akong magawa kundi yakapin siya.
Hanggang kailan niya kayang tiisin ang lahat?
Mas lalo akong napalapit sa kanya. Pinaramdam ko kung gaano ko siya kamahal kahit ayaw niya. Mali daw kasi na mahalin ko siya gayong nasa ilalim na ng hukay ang kalahating katawan niya. Hindi ako nagpatinag sa nais niya. Pinaramdam ko sa kanya na kahit lumayo siya sa kanyang pamilya, may isang kagaya ko naman na nagmamahal ng totoo. Sapat na iyon para hindi siya malungkot.
Sa pagpapalit palit ng klima sa isla ay mas nakilala ko ang karamdaman niya. Sa tuwing nawawalan siya ng memorya ay sinasakyan ko na lamang ang kanyang mga tanong. Paulit ulit kong pinapaalala sa kanya kung sino ako sa buhay niya. Madami siyang tanong na halos paulit ulit lang. Ako din ang nagsisilbing mga mata niya kapag nanlalabo ang kanyang paningin. Sabi niya sa akin nahihilo daw siya at sumasakit ang kanyang ulo dahilan para maapektuhan ang kanyang paningin hanggang sa maging okay ulit ang galaw ng kanyang katawan.
Sa tuwing namamanhid ang kanyang katawan na halos hindi na maigalaw ay magiliw ko itong minamasahe. Kapag nagsiezure siya ay mabilis akong rumiresponde sa kanya. Halo halong emosyon. There's a part of me na sobrang takot na ako buti na lang kasama ko si Nurse Mary para tumulong sa amin.
“Alam mo Hector sobra akong naaawa kay Ma'am Cristine. Bakit siya pa? Ang bait bait niya.” ang sabi ni Nurse Mary sa akin.
Kasalukuyan kaming nagkakape sa labas ng kubo. Sobrang laming ng umaga. Sobrang sarap sa pakiramdam na para bang yumayakap sa akin.
Napatingin ako kay Nurse Mary dahil sa sinabi niya.
Bakit nga ba? Ang tanong ko din sa aking isipan. Bakit si Cristine pa sa dami daming masasamang tao sa mundo bakit siya pa?
“Alam mo, paulit ulit ko ding tinanong iyan sa sarili ko. Ang diyos lang ang makakasagot sa lahat ng katanungan natin. Mabuting tao si Cristine. Malaki ang pangarap niya base sa pagkakakilala ko sa kanya.”
“Napakaswerte naman ni Ma'am Cristine dahil hindi niyo siya pinabayaan.”
“Hindi ko siya iiwan at kung kunin na nga siya wala akong magagawa. Masakit para sa akin kapag dumating na ang araw na iyon.” Iniwas ko ang aking tingin dahil naging emosyonal na ako. “Alam mo, takot na takot ako. Natatakot ako sa araw na iyon. Kung pwede lang wag ng matapos ang araw na 'to.”
Pumikit ako at huminga ng malalim bago uminom ng kape.
“Anytime Nurse Mary, kung di mo na kaya ang trabaho mo. Hindi kita mapipilit.”
“Hector kagaya mo hindi ko kayo iiwanan ni Ma'am Cristine. Malaki ang naitulong niya sa pamilya ko. Hindi ko siya pwedeng pabayaan.”
“Maraming salamat.” ang tugon ko.
Sa buhay, hindi importante kung gaano ka kayaman. Hindi importante kung madami kang pera. Kung oras muna talaga wala ka ng magagawa. Hindi mo rin madadala ang lahat ng pinaghirapan mo sa mahabang panahon kung mamamatay ka. In every single day ay dapat natin gawing makabuluhan ang buhay at wag sayangin. That's the only thing na natutunan ko simula ng mapunta ako sa isla na 'to.
Pumasok na ako sa loob ng kubo baka gising na kasi ang aking reyna pero nagulat ako at labis na nagtataka ng makita ko siyang tahimik na umiiyak.
“What's wrong?” ang sabi ko at agad na lumapit sa akin. Mas lalong lumakas ang iyak niya at kasunod nun ang paghagulhol niya.
“I'm sorry Mister! I'm sorry.”
“For what? Sorry for what?”
“I know your tired! Your tired! Alam kong pagod ka na. Mister I'm so sorry kung pati ikaw nadamay dito. You have your own life.”
“I'm not tired.”
“No! I don't want to hurt you. Alam kong masasaktan kita kapag dumating na yung araw ko. Yung araw na kinatatakutan mo. Ayaw kitang masaktan ng dahil sa akin. You are nice to me. Pag namatay ako para ko na ring pinatay ang puso mo.” ang humahagulhol niyang sabi sa akin.
Bigla kong naalala ang pinag-usapan namin ni Nurse Mary. Narinig niya kaya iyon?
“Don't say that. Look at me?!” hinawakan ko ang mukha niya at iniharap sa akin. “Kung mangyare man iyon, hindi ako masasaktan.”
deretsong sabi ko. The best lied ever na sinabi ko.
“Promise?”
Kahit masakit tumango ako bilang sang-ayon at niyakap ko siya ng mahigpit.
“Promise.” mahinang sabi ko kahit ang totoo sobrang sakit.
May mga bagay na sobrang hirap ipaliwanag. Mga bagay na nakakatakot malaman. Mga bagay na pwede mong mahalin. Loving unconditional at naniniwala ako dun.
Pinagluto ko siya ng masarap na pagkain. Sinubuan ko siya dahil namamanhid daw ang kanyang kamay. Hirap din siya sa paglunok dahil may kung anong bumabara sa kanyang lalamunan.
Biniro niya pa ako na bagay daw sa akin maging doctor. Napangiti naman ako dahil sa word na 'gwapo'.
Sa kabila ng kanyang kondisyon ay nakukuha niya pang magpatawa. Sobra! Napaka positibo ng kanyang pananaw kahit alam niyang malapit na siyang mawala.
Kumatok si Nurse Mary kaya naputol ang aming kwentuhan. Nagpaalam ako sa kanya at lumabas. Sabi kasi ni Nurse Mary may naghahanap sa akin.
Napaisip naman ako kung sino kaya agad akong lumabas.
Napatitig ako sa lalaking nakatalikod sa beach. Maayos ang kanyang suot na parang may appointment na pupuntahan. Sa tindig at ayos niya ay muli kong naalala ang dating ako. Medyo nailang ako at nanliit sa aking sarili lalo ng tumingin ako sa kulay ng aking balat.
Malayong malayo sa taong nakatalikod sa akin. Mas lalo akong nagulat ng humarap ito sa akin.
“Dylan!? Dylan!!!” ang sigaw ko at gumuhit ang masayang ngiti sa aking labi.
“Hector!!” sagot niya at agad na nakipagkamay sa akin. Kita ko rin ang masayang ngiti sa kanya.
Si Dylan ay ang aking matalik na kaibigan. Isa siyang doctor sa kilalang ospital sa bansa. Siya din ang tumulong sa akin na malaman ang kalagayan ni Cristine. Pinapunta ko siya dito two days ago para macheck ang kondisyon ni Cristine.
Masaya ako na nakarating siya sa isla na ito. Alam kong magtataka si Cristine kung bakit pinapunta ko dito ang kaibigan ko.
“How are you?” tanong ko sa kanya.
“What happen to you bro? Tan? New skin color ha.” sabi niya.
“I'm glad na pumunta ka.”
“I'm sorry kung ngayon lang ako nakapunta. Alam mo na ba ang news?”
“What news?” ang tanong ko.
“Kara is back!” tapos ngumiti siya ng malapad na siyang kinagulat ko. “And guess what!? Hinahanap ka niya.”
Hindi ko alam kung anong isasagot ko. Halos wala akong masabi. Nakwento ko naman sa inyo si Kara. Kara is my ex fiancee. Iniwan niya ako bago ang kasal namin. Lumayo siya and since then ay wala na akong balita. Aside from that story ay naging kaibigan ito ni Dylan at si Dylan din ang nagpakilala noon sa akin.
“Are you okay?” ang pagtataka niya ng wala akong maisagot.
“Ha? Yeah!”
Umiling iling naman siya habang nakangiti pa din.
“Come on dude! Bat hindi mo balikan si Kara?”
“Let's go sa loob.” ang pag-iiba ko ng usapan.
Nauna akong naglakad papunta sa kubo. I know nakatingin siya sa akin at binabasa ang mga kilos ko. I know Dylan well. Kilala ko siya at kilala niya din ako.
“Okay. Where's the patient?” ang tanong niya.
Pinaupo ko muna siya sa labas ng kubo at binigyan naman ni Nurse Mary ng maiinom si Dylan. Pinakilala ko rin ito sa kanya. Sa ilang minuto niya rito sa isla ay ang dami niya na agad na tanong sa akin pero hindi ko iyon pinansin.
Tahimik akong pumasok sa loob ng kubo at agad na tinungo ang silid ni Cristine.
“Who is he!?” ang bungad niyang tanong sa akin. Bakas sa mukha niya ang inis at pagiging seryuso ng boses niya.
“Si Dylan. Isa siyang doctor. Matutulungan ka-----”
“Doctor!?” ang deretsong tanong niya kaya tumango ako. “Ilang beses ko bang sasabihin sayo na ayuko ng doctor!!”
“Pero matutulungan ka niya. Malaman yung kondisyon mo?”
“Help?? Yun ba ang point mo!? Ilang beses ko bang sasabihin sayo na ayuko sa mga doctor!! Para ano! Para kaawaan ako!? Para ipaalam sa akin na wala ng lunas ang sakit ko! Para ipaalam sa akin na wala akong kwenta! I'm very disappointed sayo Hector! Akala ko pa naman tutuparin mo yung mga promise mo.” naramdaman ko ang pag-iba ng tono ng kanyang boses. She's getting emotional now.
“Please Cristine. Gusto ko ding malaman ang kalagayan mo. Para hindi na ko mag-alala.”
“No!! My words is my word! At pag sinabi kong ayuko no way!! Ayuko!!” ang sigaw niya.
Pansin ko ang panghihina ng kanyang katawan. Nanginginig ito at unti unti na nga siyang nag collapse dahilan para tawagin ko si Dylan at Nurse Mary. Dali dali naman silang pumasok sa loob ng kubo at agad na tumungo sa silid na ito.
Mabuti na lang at agad ko siyang nasalo kundi sa sahig ang bagsak niya.
May kinuha si Dylan sa dala niyang bag at itinurok ito kay Cristine. Sinamantala niya rin ito upang alamin ang kalagayan ni Cristine. Chineck niya yung heartbeat nito, blood pressure at kung ano ano pang dapat niyang malaman.
Matapos nun ay niyaya niya kaming lumabas ng kubo. Tahimik ang pagtulog ni Cristine ng iwan namin ito. Kasama si Nurse Mary sa usaping ito. Hindi pa man nagsasalita si Dylan ay ang daming tanong ang nabuo sa aking isipan. Tanong na sobrang nakakatakot na malaman.
“Kumusta siya Doc?” ang tanong ni Nurse Mary.
Ibinaling sa akin ni Dylan ang tingin niya. Walang tigil naman ang lakas ng kaba ko. Sobrang lakas to the point na ayuko ng malaman ang kondisyon niya.
Maybe Cristine's right. Nakakatakot naman talaga malaman ang katotohanan.
“Her heartbeat is in good condition. Nakakapagtaka dahil sa kanyang kondisyon ay stable pa rin ang heartbeat niya. Sadly mababa ang blood pressure niya that cause of several seizure at pananakit ng ulo niya. Mas makakabuti kong madadala siya ng ospital para matugunan ang atensyong medikal na para sa kanya.”
“Dylan gusto kong itanong.kung.may pag-asa pang gumaling siya?” ang tanong ko kahit ang totoo alam ko na ang sagot.
“There is.”
“Posible? Doc, may taning na ang buhay niya. P-papanong gagaling pa siya? Mali ba ang findings ng dati niyang doctor?” ang naguguluhang tanong ni Nurse Mary. Maging ako ay naging interesado sa sinabi ni Nurse Mary.
Posible pa ba talaga?
“If god's will gagaling siya. Wala mang sapat na medisina para gumaling pa siya pero I know through the help of god gagaling siya. If there's a miracle gagaling siya. Kung nawawalan na ng pag-asa ang pasyente definitely it can cause of her death.”
So wala na talaga at tanging himala na lang ang makakapagpagaling sa kanya.
“Maselan ang kondisyon niya ngayon lalo na at nasa kritikal stage na siya ng cancer. Kailangan niyo na siyang ibalik sa ospital as soon as possible or else maaaring mas mapaaga pa ang pagkamatay niya.” paliwanag niya.
Sari saring emosyon ang namuo sa aking puso. Una na ang awa para sa kanya.
Paano ko ba siya matutulungan na mabuhay pa?
Kailangan kong gumawa ng paraan para sa ikabubuti ng kanyang kalagayan.
Patawarin mo sana ako Cristine.
VOTE!!! VOTE!!! VOTE!!
Any suggestions kung anong tingin niyo ang mangyayare?
Comments lang po kayo guys.
----
Kuya Chad