40. Een rechter in het blauw
Het liefste had ze het gevraagd, maar ze kende de vrouw niet eens. Misschien wist Jamie er iets vanaf.
'Mag ik Nathans fiets lenen? De mijne heeft een lekke band.' Jamie kwam de schuur uit met een fiets die duidelijk te klein was. Te klein en knalgeel.
'Ga het hem maar vragen,' zei Beth en ze maakte een wuivend gebaar.
'Kom.' Jamie trok Isa enthousiast mee naar binnen, mee naar boven. Ze bleven voor een deur vol stickers staan waarvan de boodschap overduidelijk was: blijf buiten. 'Nathan?'
'Donder op!' reageerde een jongensstem die verrassend zwaar was voor een veertienjarige.
'Mag ik je fiets lenen?' Jamie nam niet de moeite om te wachten, maar duwde de klink naar beneden en gooide de deur open.
De jongen lag nog in zijn bed, zijn blonde haar op zijn kussen. De tint van het haar van de jongen was lichter dan dat van Jamie. Een paar tinten maar. De kamer was compleet duister en het rook er nogal muf. Isa wilde niet weten wat ze rook en duwde de mouw van haar jas tegen haar neus.
'Waarom ben je niet op school? Volgens Grace hebben jullie nu Wiskunde.'
Nathan snoof, maar hij bleef onder zijn dekbed liggen. 'Wiskunde is stom en nutteloos. Ik word later minstens zo beroemd als jou en dan heb ik geen Wiskunde meer nodig.'
Grace was blijkbaar niet de enige die beroemd wilde worden.
'Je hebt Wiskunde nodig, zodat je later weet hoeveel geld je verdiend hebt. Als je niet naar school gaat en een diploma haalt, word je nooit rijk.'
'Wel waar!' Nu kwam het hoofd van de jongen tevoorschijn
Isa dacht dat de jongen op zijn broer leek, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen omdat de kamer zo donker was.
'Jij hebt je diploma niet gehaald en je bent rijk.'
Jamie's gezicht vertrok even voor hij weer sprak. 'Ga nu maar gewoon naar school, je bereikt niets met spijbelen. Wil je op je negentiende nog Wiskunde hebben en je een sukkel voelen? Nee toch?'
De jongen snoof even mokkend. 'Ik ga naar school. Maar dan kun je mijn fiets niet lenen.'
'Ik vraag mam wel wat geld voor de bus.'
De bus bracht Jamie en Isa op school. Ze hadden de busrit zwijgend doorgebracht. Isa wilde hem vragen hoeveel hij wist van zijn moeders verleden. Ze wilde hem vragen of hij wist waarom hun moeders elkaar kenden. Dat wilde ze alleen niet in de bus doen, niet waar mensen hen af konden luisteren.
Het schoolplein was vol en Isa voelde de ogen in haar rug prikken toen ze het schoolplein op liepen, op zoek naar Alex. Isa's telefoon had de geest gegeven, omdat de batterij leeg was en Jamie was die van hem thuis vergeten. Uiteindelijk vonden ze Ashley en Wouter dicht op elkaar in een hoekje. Isa tikte Wouter op zijn schouder. Hij keek haar woest aan.
'Waar is je broer?'
'Zie ik eruit als Alex' persoonlijke babysitter? Weet ik veel waar die loser is.'
'En het kan hem niet schelen ook,' vulde Ashley aan.
Isa rolde met haar ogen. 'Bedankt voor je zeer waardevolle bijdrage, Ashley. Waar gaat je broer heen als hij overstuur is? Als je ons helpt, kun je daarna verder gaan met wat je dan ook aan het doen was.'
'Ashley aflebberen,' zei Jamie gniffelend.
'Kijk op het voetbalveld, misschien is hij daar.'
'Dank je, Wouter,' zei Jamie en hij trok Isa mee.
Voor deze keer was Wouter behulpzaam geweest, want ze vonden Alex inderdaad op het voetbalveld waar hij een bal hoog hield. Hij liet hem vallen toen hij hen zag en Isa zag dat hij hysterisch was.
'Hij is weg! Hij vroeg of hij tijdens de les naar het toilet mocht, maar hij kwam niet terug. Ik heb zijn rugzak maar meegenomen.'
Alex wees naar een zwarte rugzak die bij zijn eigen blauwe lag.
'Ik dacht dat jullie geen vrienden meer waren?' bromde Jamie.
'Ik kon hem toch niet laten liggen! Jeetje! Echt niet!' zei de jongen schouderophalend. 'Bovendien denken de meeste leraren dat we nog steeds vrienden zijn. De reden is ook niet iets dat ik aan hun neus wil hangen.'
'Heb je in het toilet gekeken?' vroeg Jamie langzaam.
'Ik heb in elk toilet gekeken, maar er is nergens een spoor van hem. Zijn fiets is ook weg.'
'Dat klinkt niet alsof hij ontvoerd is,' zei Isa langzaam, terwijl ze even naar adem hapte. 'Dat klinkt eerder alsof hij aan het spijbelen is.'
'Waarom neemt hij dan zijn telefoon niet op?'
'Hoe moet ik dat weten? Ik ken hem amper,’ zei Isa schouderophalend en ze keek de jongen aan. 'Hij is zijn telefoon vergeten in zijn kluisje. Zijn batterij is leeg -'
'Die telefoon zit zo ongeveer vastgeplakt in zijn hand, dus dit is raar,' zei Alex langzaam.
'Misschien kunnen we terug in de tijd,' opperde Isa toen langzaam en ze keek naar Jamie.
’Waarom kijk je hem aan? Het is niet dat hij het beslist,' zei Alex snuivend. Hij liep weg om de bal op te rapen.
'Ik heb er geen goed gevoel over,' murmelde Jamie en Isa keek hem aan. 'Het voelt vreemd, alsof er iets mis gegaan is. We moeten terug in de tijd, Parker vinden.'
Dit keer wachtte ze niet op goedkeuring van Jamie, maar ze trok razendsnel één van zijn haren uit zijn hoofd en negeerde zijn boze 'Au!' Ze greep beide jongens beet voor ze haar ogen sloot en toen weer opende.
Dit keer was ze niet misselijk geweest.
Maar ze stonden niet op het lelijke gele zeil van hun school. Ze stonden op een vloer van zwart-wit marmer waarin ze zichzelf nog minstens tien keer zagen.
Ze hoorde één van de jongens een krachtterm mompelen en nu keek ze op. De muren waren bedekt met klokken. Heel veel klokken. Zoveel klokken dat ze ze niet kon tellen. Toen ze dichterbij kwam, realiseerde ze zich dat onder elke klok een keurig labeltje hing met een naam. Bij sommigen stonden getallen.
'Waar zijn we?' fluisterde ze, terwijl haar vingers over een klok gleden. Er was niet één klok hetzelfde.
'Ik weet het niet.' Jamie's stem was onzeker en hij keek de grote hal rond.
Behalve de klokken was de kamer leeg. Door een koepel in het dak kwam licht. Isa keek omhoog en zag glas-in-lood, maar ze kon niet zien wat het was. Het leek een beetje op het glas-in-lood in een kerk. Niet dat ze vaak in een kerk kwam, alleen met Kerstmis kwam ze er met school weleens.
'Meneer Visser, meneer Linners en mevrouw Hart.' Een onbekende zware stem vulde de ruimte, galmde door de ruimte en toen stapte een man de schaduw uit. Hij had zwart haar, doorspekt met grijze plukken, tot op zijn oren en het was keurig naar één kant gekamd. Hij droeg een pak dat perfect bij zijn haar paste, net als zijn ogen die in de schaduwen wel zwart leken. Het waren net zwarte gaten.
Isa zag een zakhorloge in zijn hand en een moment moest ze aan het konijn van Alice in Wonderland denken. Ze giechelde.
'Wat is er zo grappig?' De man keek haar aan met zijn ogen zonder pupillen. Jamie gaf haar een por.
'N-niets, meneer.'
De man keek haar nog een moment aan en besloot toen dat het genoeg was.
'Er is een diefstal geweest.' De man zei het zonder enige emotie.
Haar hartslag ging twintig slagen omhoog.
'Wij worden verdacht,' zei Isa toen en opnieuw gaf Jamie haar een por.
De man keek haar weer aan. 'Je lijkt inderdaad op hem. Geen respect voor wie dan ook, alleen maar arrogantie.'
Isa was zich er nooit van bewust geweest dat mensen haar misschien arrogant vonden. Ze vond zichzelf niet arrogant.
Jamie rechtte zijn rug, greep Isa’s hand waar hij in kneep en zei toen: 'Ze is nieuw met dit alles, geef haar een eerlijke kans, Karl. Ze zijn allebei nieuw.'
De man, Karl, trok met zijn mond. 'Ze is jouw leerlinge. Houd haar in het gareel. Ik breng jullie naar de Tijddraaiers. Volg me en waag het niet te ontsnappen.'
De man draaide zich om op zijn hakken en begon weg te lopen.
'De tijddraaiers? Wat zijn dat?'
'Het is de hoogste raad van de Tempus Viator en je ziet hen alleen als je het goed verknald hebt of als je iets geweldigs gedaan hebt. ' Hij trok haar zachtjes mee achter de man aan.
Ze was het liefste blijven staan, maar ze wist dat het niet zo slim was en dus liet ze zich meetrekken door Jamie. Alex volgde hen zwijgend. Hij had duidelijk geen zin om te praten, maar dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Ze had zelf ook geen zin om te praten en ze moest alle moeite doen om niet over te geven op het marmer dat ongetwijfeld net gepoetst was. Daar zou ze helemaal geen goede indruk mee achter laten.
De ruimte leek eindeloos lang te zijn, maar uiteindelijk bleef de man voor een dubbele set deuren staan.
'Spreek alleen als zij praten of iets vragen, kijk geen van de leden recht in de ogen en praat niet voor je beurt.'
Toen opende de man de deuren van een grote zaal. Isa's eerste gedachte was dat het net een kerk was, al miste ze de beelden en kerkbanken. Ook waren er geen ramen. Achterin de zaal was een laag podium met daarop vier flinke tafels en achter elke tafel zat een man in het blauw.
Achter de mannen zaten een stuk of tien figuren op stoelen die zo opgesteld waren dat het op een tribune leek en ze zaten kaarsrecht. Ze kon geen gezichten zien, omdat ze allemaal half in de schaduw zaten. De gedaantes zaten er zo stil bij dat het haar niet verbaasd had als het robots waren.
De mannen op het podium deden Isa aan rechters denken, al had ze er nog nooit eentje in het echt gezien. Geen van de mannen keek vriendelijk of glimlachte, ze hadden allemaal dezelfde starre uitdrukking. Drie van de vier leken een beetje op gerimpelde rozijnen en waren duidelijk ouder.
De man die het woord nam was jonger. Isa keek even achterom om te zien of ze kon ontsnappen door de deur, maar die waren gesloten.
'Doe geen moeite, Isa Violet Hart. Ontsnappen is niet mogelijk hier en ook door de tijdreizen niet.'
Ze keek naar Jamie, ze keek hem recht aan. Ze hoorde zijn gedachten bijna.
Probeer hier te doen wat je deed in de blauwe kamer en ze weten meteen dat jij het was.
Zouden ze haar meteen vermoorden? Hoe wilden deze mensen dat aan haar moeder uitleggen? Haar moeder zou nooit over nog een dood heen komen.
De jongste man stond op en ze realiseerde zich dat hij een blauw gewaad droeg. Hij was echt net een rechter. Een rechter in het blauw. Zijn haren waren achterover gekamd.
'Isa Violet Hart, heb je er iets mee te maken?' De man vroeg niet waarmee, maar dat was ook niet echt nodig. Ze wisten tenslotte waarom ze hier waren.
'Nee, meneer,' was haar antwoord. 'Ik heb er niets mee te maken.'
Ze keek de man recht aan en deed geen poging om weg te kijken. Ze had weleens gehoord dat leugenaars wegkeken. De man keek recht terug.
'Zoals ik al zei,' mompelde een andere man, maar het was luid genoeg om het zonder probleem te kunnen verstaan. Deze man was duidelijk ouder met zijn rimpels en grijze krullen.
De jonge man draaide zich om en keek de spreker behoorlijk kwaad aan. 'Waar heb je het over? Jij wilde hen niet eens ondervragen, omdat het het werk van een zeer ervaren tijdreiziger moet zijn. Ze kunnen hulp gehad hebben! Iedereen kan het gedaan hebben! Dat is de reden waarom niet één Tijder meer in de tijd kan reizen!'
Isa wisselde een blik uit met Jamie die terug keek. Nu snapte ze ook waarom hij niet terug in de tijd had kunnen reizen en zij wel. Zij was nooit uitgekozen om een Reiziger te worden. Zij was er één geworden, omdat haar vader er één was.
De man sloeg met zijn hand op zijn bureau. 'En dat is de reden waarom we alle reizen hierheen sturen! Ik dacht dat je dat wel duidelijk was!'
'Jullie… kunnen de reizen sturen?' Het was eruit gefloept voor Isa zich had gerealiseerd dat ze voor haar beurt praatte. De mannen vielen stil en keken haar aan. Ook Jamie en Alex keken haar aan en ze voelde dat ze rood werd.
'Wat zei je?' De man uiterste links had een zangerige, vriendelijke stem en hij leek niet oud of jong. Hij bewoog even snel met zijn armen en het leek er een beetje op alsof hij een dansje ging doen, maar dat was natuurlijk niet het geval. Al waren ze er hier gek genoeg voor om ineens dansjes te gaan doen.
Isa keek alleen geschrokken en het was alsof ze haar tong kwijt was.
'Nou? Je hebt ons gesprek toch al verstoord, dus waarom praat je niet?' De man glimlachte eventjes. 'Je vroeg of we de reizen kunnen sturen, nietwaar?'
Ze knikte langzaam met haar hoofd en ze wilde iets zeggen, maar het ging niet. Het voelde alsof haar tong vastgelijmd was. Jamie en Alex keken haar met grote ogen aan en dat was een teken dat ze het zich niet verbeeldde. Misschien hadden deze mensen haar tong wel echt vastgelijmd.
De man maakte een zelfde soort beweging en ze hapte naar adem.
'Dat vroeg ik,' zei ze, blij dat ze haar stem terug had. 'Of jullie reizen kunnen sturen.'
De man glimlachte opnieuw, maar het was een kille lach en er was niets vriendelijks aan als je beter keek. 'Dat zou je mentor je vertelt moeten hebben. Meneer Linners?'
Jamie viel naar voren of hij een duwtje kreeg. Met een misselijkmakende klap viel hij op zijn knieën. Hij kon een kreun niet onderdrukken. Waren deze mensen soms tovenaars?
Opnieuw verscheen het duivelse lachje bij de man. 'Waarom weet deze jongedame nog niets? Weet ze wat ik ben?'
'Nee,' piepte Jamie en het klonk zo vreemd dat Isa op haar lip beet om hem niet overeind te helpen. Ze had het vermoeden dat het niet gewaardeerd zou worden.
'Weet jij iets?' De man was opgestaan en stond ineens vlak voor Alex. Isa knipperde met haar ogen en was er vrij zeker van dat de man net nog voor haar gezeten had, maar dat wist ze niet meer helemaal zeker. Isa realiseerde zich dat de man klein was en zeker in vergelijking met Alex. Hij leek alleen niet klein en ze voelde haar hart in haar keel slaan. Ze was bang voor deze man. Met zijn glimlachjes en zijn handgebaartjes.
'U bent een tovenaar,' floepte ze eruit.
***
Het is dan wel geen zaterdag, maar ik heb gewoon zin om een hoofdstuk online te zetten.
Helaas ben ik nog niet echt begonnen aan deel 2. Ja, ik schreef 1 hoofdstuk van deel 2, maar ik hoop tijdens NaNoWriMo met deel 2 een flinke spurt te gaan maken.