Chapter 17:
“DAHIL SA ginawa mo Therese nahihirapan na tayong kumilos!” sumbat ni Agnus sa kanyang kalunya.
Pinatawag niya ito sa kanyang kuwarto at ang mga salitang ito agad ang isinalubong niya rito. Nakatungo lamang si Therese sa ka tangahang ginawa niya.
“Ano na ngayon ang gagawin natin, huh!?” nanggigil na sabi ni Agnus rito habang nakakimkim ang kanyang mga palad, “Sa sobrang dami ng paraan para pabagsakin ang prinsesa iyon pa ang naisip mo. Ang sunugin ang kanyang kuwarto pero sablay naman ang plano mo!?”
“Hwag kang mag-alala Agnus. Babalik pa naman dito ang prinsesa, pansamantala lamang siya sa palasyo. Masisiguro kong sa muli niyang pagbalik ay sisiguraduhin ko ang pag bagsak sa kanya.”
“Sisiguraduhin mo lang dahil kapag mabigo tayo sa pagpabagsak sa kanya, tayo ang ibabagsak niya!”
“Ina,” napalingon sila sa may pintuan nang sumilip dito ang panganay nilang anak. Si Lacsy, natutuwa silang nakabawi na ito sa ginawa ng prinsesa sa kanyang balakang at kanina pa ito nakauwi galing sa pagamutan.
“Naparito ka?” kalmadong tanong ni Therese dito.
Ngumiti naman ito sa kanyang mga magulang, “Makikita ko ba si Tomoki sa Hasseium?” sabik na tanong nito na animo’y may masamang pinaplano laban sa prinsesa.
“Siguro, dahil nabanggit ito ng prinsipe sa aming harapan,” sagot naman ni Therese sa anak nang nakangiti. Para bang natutuwa siya sa balak gawin ng kanyang anak sa prinsesa.
Manang-mana talaga ang kasamaan ng kanyang anak sa kanya. Mother—likes—daughter.
“Sige po aalis na ako!” tuluyang lumabas si Lacsy sa kuwarto at agad tumungo sa karwahe kung saan naroroon si Loraine na hinihintay siya.
“Ang tagal mo!” reklamo nito.
Hindi naman ito sinagot ni Lacsy hanggang sa umandar na ang sinasakyan nilang karwahe.
◈◈◈◈◈
KAKATAPOS lamang ni Hailey pinakain ang kanyang mga bisita. At kasalukuyan siyang nakaupo sa kama kung saan nakahiga si Tomoki. Si Zeref naman ay nasa isang upuan lamang na may kaunting distansya sa kama. Ang mga kasamahan naman nitong lobo ay nagliwaliw sa labas ng kubo.
Gumaan ang pakiramdam ni Hailey sa ginawa ng kababata kanina, pero ‘di pa rin niya maiwasang ‘di magtampo rito. Pagkatapos niyang kumalma sa ginawa ni Zeref ay ‘di na siya nagpadala sa kanyang pangungulilang nararamdaman dito. Isa pa, hindi ito ang oras para sa kadramahan ng kanyang buhay.
“How is she?” napabaling ang tingin ni Hailey sa binata at agad ring umiwas.
“Natutulog lamang siya—pero parang may masamang bagay siyang napapanaginipan,” hinawakan niya ang kamay nito dahil napansin niyang gumagalaw ang mga daliri nito.
“Nag-alala ako sa kanya,” parang tinusok ng isang libong karayom ang kanyang dibdib dahil sa sinabi ng binata. Napakagat labi siya para pigilan ang kanyang nararamdaman kahit alam niyang wala itong magawa.
Nilakasan niya ang kanyang loob na ‘di pansinin ang lalaki, “She’s awake,” pagkasabi niya nun ay tuluyang napamulat ang mga mata ni Tomoki na nagtatakang nakatingin sa kanya.
Awtomatiko namang napalapit si Zeref dito, kaya umatras ng ilang dangkal si Hailey para bigyan niya ang binata ng space.
Nagtaka na lamang si Zeref nang may biglang tumulong luha sa mga mata ni Tomoki, “Ayos ka lang ba?” nag-alala niyang tanong rito.
Tumango si Tomoki at pinunasan ang sariling luha, “N—nasaan ba ako?” mahina nitong sabi.
Damang-dama parin ni Tomoki ang sakit na nararamdaman niya sa kanyang panaginip. That dream of hers is quite odd.
“Nasa kubo ko,” napabaling ang mga mata nito sa babaeng sumagot sa kanya. Kinikilatis niya ng maigi ang hitsura ng babae pero kahit ‘di pa niya kilala ito ay alam na niyang isa itong mangkukulam dahil sa taglay na presensya nito.
“She’s Hailey. A friend of mine,” sabi ni Zeref sa kanya nang mapansin nito ang nagtatanong na mga mata sa kaharap na babae.
‘Tomoki we’re already here,’ napaseryoso si Tomoki nang marinig niya ang boses ni Autumn sa kabila niyang katawan.
“She’s waking you up, am I right?” tanong ni Hailey kay Tomoki nang marinig rin niya ang tumatawag rito. Imbes na magtanong pa si Tomoki ay tumango lamang ito. Alam niyang mangkukulam ito kaya imposibleng ‘di nito alam ang nangyayari sa kanya.
“Take your time, then. Sa pagbalik ng kaluluwa mo sa katawang ito mahaharap mo na ang bangkay ng kabiyak mo,” napaawang ang labi ni Tomoki sa narinig at maluha-luha siyang ngumiti rito. Kahit ‘di niya nakuha ng maayos ang sinabi nito ay malakas ang kutob niya na tutulungan siya nito.
“Thank you…”
Pati si Zeref ay ‘di makapaniwala sa narinig. Hindi niya inakalang tutulungan siya nito kahit ‘di maganda ang loob nito sa kanya dahil sa kanyang ginawa.
“T—tutulungan mo kami?” pagsisiguro ni Zeref sa narinig, kung tama ba ang kanyang pagkaintindi sa sinabi nito.
“Hindi ka kasali sa tutulungan ko. Siya lang,” seryosong sagot ni Hailey dito.
Palihim namang napangiti si Zeref sa sinabi ng dalaga, pero ‘di na niya ito kinulit pa.
“Close your eyes now, Kim Dwight,” bulong ni Hailey sa hangin.
Dahan-dahan namang napapikit si Tomoki at tuluyang napunta sa kabila niyang katawan.
◆◇◆◇◆
Agad akong napatayo nang maramdaman ko ang pagyugyog ni Autumn sa akin.
“Pasensya na,” nahihiya kong sabi habang kinukusot ang aking mga mata.
Ngumiti lamang ito sa akin, “Ayos na ba ang pakiramdam mo?” tumango lamang ako sa kanya.
Sa totoo lang parang nabunutan ng isang libong tinik ang aking dibdib nang mapagtanto kong tutulungan kami ni Hailey. Nang una ko siyang makita ay kataka-taka ang lungkot na nakikita ko sa kanyang mga mata. Animo’y nakaranas siya ng sakit na nararamdaman, ‘diko matukoy kung ano ito pero sa paraan ng kanyang pagtitig kay Zeref ay may hinuha na ako ukol dito. Kung ano man ang bagay na ‘yun sana ay ‘di na siya maghirap pa.
Tungkol naman sa aking panaginip, sa totoo lang, nababahala ako sa aking napanaginipan. Ang Diyosa ng huling pag-asa ay tila pinagtutulungan siya ng kapwa niya Diyosa at naranasan niyang mabigo kaya ganun na lamang ang hitsura niya sa aking panaginip. Pero pakiramdam ko ay ako ang lubusang nasaktan—‘diko maipaliwanag kung bakit ngunit natitiyak kong hindi siya ang maghirap kundi ako dahil ako ay ang kanyang reincarnation. Ang pagpanaginip ko kay Prophenoine at Hatress ay isa na sa mga pruweba na may ‘di magandang mangyayari sa akin. Pero ‘di bale na, sa katawang ito ang misyon ko bilang si Tomoki muna ang kailangan kong pagtuunan ng pansin.
“Sigurado ka bang ayos ka lang?” tila natauhan ako sa pag-iisip nang tanungin muli ako ni Autumn.
“Oo naman.”
“Siguraduhin mo lang hah?” natatawang sabi pa nito, “Baka ako pa ang sisihin ni Kuya kapag may ‘di magandang mangyari sayo!” Napatawa na lang ako sa kanya.
“Hali kana!”
Nang tuluyan na kaming bumaba ay halos ‘di ako makapagsalita dahil sa pagkamangha sa aking nakita. Entrance hallway pa lamang ito papasok sa loob ng Hasseium ay namangha na ako. Ano pa kaya kung nasa loob na ako?
^^ I don’t own the picture, credits to the owner ^^
Nakahilera ang bawat cherry blossom tree sa paligid na mayroong mga balloon ang bawat puno. Sobrang ganda tingnan ang mga puno dahil ang mga sinag nang araw ay tumatagos sa dahon ng mga ito na naging kulay-rosas.
‘Di ako makapaniwala sa aking nakita. Ito ang unang pagkakataon na nakakita ako ng ganito kagandang tanawin.
“Tara!”
Napatingin ako kay Autumn nang ngitian ako nito. Sumunod na ako sa kanya nang magsimula na siyang maglakad.
Habang naglalakad ay ‘diko maiwasang ‘di pagmasdan ng maayos ang kapaligiran. Para itong kakaibang paraiso.
Lumipas ang ilang minuto ay napansin kong papasok na kami sa napakalaking gate na gawa sa mga pilak. Kumislap pa ito bago tuluyang bumukas nang mag-isa.
Sumalubong sa aming mukha ang malamig na hangin at nakita ko kung gaano kalawak ang paligid na mayroong maraming mga estudyante at mayroon ring mga gusaling pang Japanese ang estilo at pinaka nakaagaw ng aking pansin ay ang pinakamataas na gusali at sa likuran nito ay makikita ang bulkang natabunan na ang bunganga ng makapal na yelo.
^^ Credits to the Owner ^^
“This is very wonderful,” naibulong ko sa aking sarili.
“Siya si Tomoki ‘diba. Ang prinsesang may sakit?”
“Oo, siya nga!”
“Balita ko nasunog ‘yung mansyon nila buti ‘di siya nasali dun?”
“Pero nakakapagtakang nandito na siya sa Hasseium kahapon pa naman nangyari ang insidenteng ‘yun!?”
Napantig ang aking tainga sa narinig. Nang tingnan ko kung sino ang mga ito ay isang grupo lamang ng mga kababaihan na walang magawa kundi pag-usapan ang ibang may buhay.
“How dare you to speak princess Tomoki’s life in front of her!?” napalingon ako kay Autumn nang magtaas ito ng boses at palapit ito sa tatlong babaeng ginawa akong topic ng kanilang usapan.
Namutla naman ang mga ito na tila nakakita nang multo, “Do you think I will let this pass as easy as you think!? To tell you honestly you are mistaken!”
Animo’y napako ang mga ito sa kanilang kinatatayuan. Naka agaw pansin narin ang prinsesa sa kanyang ginawa. Marami nang nakiki usisa sa nangyari. Mukhang makikita ko kung paano maglabas ng galit ang prinsesang ito.
“We are v—very sorry!” nanginginig na sabi ng isa sabay luhod sa harapan ng prinsesa. Ganun rin ang ginawa ng dalawang kasamahan nito na halos magmamakaawa na.
Mabilis naman akong lumapit kay Autumn at hinawakan ang kamay nito. Napalingon naman siya sa akin. Kita ko ang mga mata niyang pula na nag-aapoy sa galit. Ayokong may dumagdag na kaaway sa katawan kong ito bilang si Tomoki. Therese and her daughters are enough.
“Give them a chance…” mahina kong bulong sa kanya. Naglaho naman ang pulang kulay niyang mga mata pero bago siya nagsalita ay sinamaan niya muna ng tingin ang tatlo.
“I don’t want to hear any shits from your mouth regarding princess Tomoki’s life, again. Watch your words next time.” maluha-luha namang napatango ang tatlong babae. Good for them, na pinigilan ko si Autumn pero sa susunod hindi na.
Tuluyan kaming lumisan sa lugar na ‘yun na marami paring nakiki-usisa kung ano ang nangyayari.
“You don’t have to do that…” sabi ko kay Autumn habang naglalakad kami.
“Sorry if you disliked what I’ve did. Ayoko lang marinig na pag-uusapan ka sa aking harapan. Its like a disrespect to my ears. Para bang sinasampal nila sayo kung anong prinsesa ka talaga,” sagot nito habang nakatingin lamang sa aming dinadaan.
“Ayos lang naman sa—” she cut me off.
“For me its not. Dahil kahit ‘di mo man sabihin sa akin ay alam kong mapait ang pinagdaanan mo simula nang pumanaw ang ina mo, Tomoki,” natigilan ako sa kanyang sinabi.
Naalala ko muli ang panghuling hiling ni Tomoki sa aking panaginip. Kailangan kong alamin ang dahilan kung bakit namatay ang kanyang ina.
Napahinga ako ng maluwag, “Thank you for understanding—anyway, saan ba tayo pupunta?” Me, trying to change the topic.
“Oo nga pala—” tila may naalala siya, “Si Kuya ang sasama sayo para kumuha ng klase mo,” What? Ang prinsipe ang sasama sa akin?
“Dito tayo!” hinila niya ang aking kamay sa isang direksyon. Wala narin akong magawa dahil ang lakas niyang manghigit.
Hanggang sa napansin ko nalang na nasa isang gusali kaming tahimik. Mapayapa rito at sariwa ang malamig na hangin. Para itong tambayan ng mga taong mahilig sa tahimik na lugar.
“He used to rest himself in here.”
“What place is this?” ‘diko mapigilang ‘di magtanong habang dahan-dahan kaming umakyat sa may hagdanan.
“Xiauhem, a place where only peace exists.”
‘Di na ako nagtanong pa. Napansin kong marami itong pintuan at sa totoo lang ‘di ko na familiarize kung saang pinto kami pumasok at dumaan. Mukhang ang lawak talaga nito.
Hanggang sa marinig namin ang pagtugtog ng violin. Awtomatiko akong napahinto sa paglalakad. Napakaganda nang tunog nito na para bang mararamdaman mo ang emosyon ng nagpatugtog nito. Nakakahalina…
“Its him,” sabi pa niya. I didn’t expect that he can play violin.
Pinagmasdan ko lamang ang mukha ni Autumn na naghihintay sa gagawin ko. Huminga ako ng malalim at muling naglakad.
Tahimik lang akong sumunod kay Autumn nang dahan-dahan buksan nito ang panghuling pintuan. Umingay pa ang pinto sa ginawa niya hanggang sa tuluyan itong bumukas.
Sumalubong sa aming mga mata ang likuran ng lalaking nakasuot ng pang maharlika. Bahagyang sinasayaw ng hangin ang mahaba nitong buhok habang ‘di parin ito tumitigil sa pag tugtog ng violin.
Hindi namin siya inistorbo sa kanyang ginagawa hanggang sa makita na lang namin na maingat nitong inilapag ang hawak niyang violin sa kaharap niyang mesa.
Dahan-dahan itong humarap sa amin nang nakangiti, “How’s my presentation?” kalmadong tanong nito sa amin.
Narinig kong tinawanan lamang siya ni Autumn, “Walang kupas. Anyway, may klase pa ako sa sining at disenyo kaya si Kuya ang sasama sayo sa pagkuha mo ng klase mo, Tomoki,” tumango lang ako sa prinsesa, “Sensya na ha?” nahihiya pang tugon niya.
“Ayos lang,” kahit medyo hindi, dahil ang awkward ng pakiramdam ko kapag kasama ang prinsipe. Siya lang ang pangatlong lalaki na 'diko pa close, maliban kay Zeref at Zero.
“Sige mauna na ako,” tumalikod na ito at tuluyang lumabas.
Nang ibaling ko ang tingin sa prinsipe ay nakatingin ito sa akin at nang mapansin niya ang pagtitig ko sa kanya ay agad siyang napaiwas. Haist... Muli ko namang nakalimutan.
Dinukot ko ang belo sa aking bulsa at bahagyang tumalikod sa prinsipe. Pansin ko pa ang pagtaka niya sa aking ginaw. Saka ko sinuot ang aking medyo itim na belo. Nang matapos ay muli kong hinarap siya na ngayon ay nagtataka na dahil sa aking itsura.
“Mahal na prinsipe, hwag niyo nang pansinin ang hitsura ko,” medyo natatawa kong sabi, trying to neglect the awkward atmosphere. I will fight this awkward feeling of mine towards him.
“Paano ko ba makuha ‘yung klase ko?” pag-uumpisa ko.
Napatikhim naman siya, “Oo nga pala. So, may napili kana ba?”
Napaisip naman ako saglit, “Ano ba ang available classes?”
“We have martial arts, fencing, combat fight, music and arts, archery, cooking, power enhancement. Those are the major class that you should pick, pero dapat apat lang ang kukunin mo.” Pagpapaliwanag niya, “Asan dun ang sayo?” ngumiti na naman siya at muli kong nakita ang pagsingkit ng kanyang mga mata.
Pero napanganga na lamang siya sa sagot ko.
“Martial arts, combat fight, archery, music and arts.” I think it's the best choice of mine even this is the main classes of male students.
— CypressinBlack —